Η δηθενιά του «εγώ» (ή μαύρη πέτρα) ~~~~ Φλαμένκο χορεύουνε απόψε οι αναμνήσεις πάνω σε αλαφιασμένα σύγνεφα φυσάει ακόμα ένα αεράκι δροσερό πάνω στα χείλη μου και πάνω στα μαλλιά μου, σα να με χαϊδεύει - η τελευταία γεύση του φιλιού που θυμίζει προδοσία - ως με προδώσανε πολλοί, αιδώς και κάκιστα ή άλλοι που χρίζαν δικοί μου άνθρωποι, λέει η ίδια η ζωή με πρόδωσε γυρνώντας μου τον κόσμο ανάποδα και από πίσω να μ’ακολουθούν κάτι βαλίτσες ξεχασμένες από κάποια ξενοδοχεία τιγκάρανε με αναμνήσεις και ερωτικά εφόδια που μείνανε κλεισμένα εκεί μέσα να σαπίζουν μαζί με κάτι προφυλακτικά και φάρμακα ληγμένα το δήθεν, το τυχαίο, οι ελπίδες μου, τα βότσαλα βαρύναν απ’ του βαρυσήμαντου φευγιού τα άυλα πρωτεία - και ουδείς μπορεί στερνά να τις σηκώσει - κι εμείς που ξοδευτήκαμε σε ατέρμονες υποσχέσεις σ’ ανηλεείς καθάριους πόθους θέλοντας να πνιγούμε αύριο θα μας λυπούνται που αγαπήσαμε κι απ’ αύριο που θα ‘μαστε στο πεζοδρόμιο ή μετρώντας τα χιλιόμετρα, στο δρόμο για τα ξένα ίσια θα ...