Η δηθενιά του «εγώ» (ή μαύρη πέτρα) ~~~~ Φλαμένκο χορεύουνε απόψε οι αναμνήσεις πάνω σε αλαφιασμένα σύγνεφα φυσάει ακόμα ένα αεράκι δροσερό πάνω στα χείλη μου και πάνω στα μαλλιά μου, σα να με χαϊδεύει - η τελευταία γεύση του φιλιού που θυμίζει προδοσία - ως με προδώσανε πολλοί, αιδώς και κάκιστα ή άλλοι που χρίζαν δικοί μου άνθρωποι, λέει η ίδια η ζωή με πρόδωσε γυρνώντας μου τον κόσμο ανάποδα και από πίσω να μ’ακολουθούν κάτι βαλίτσες ξεχασμένες από κάποια ξενοδοχεία τιγκάρανε με αναμνήσεις και ερωτικά εφόδια που μείνανε κλεισμένα εκεί μέσα να σαπίζουν μαζί με κάτι προφυλακτικά και φάρμακα ληγμένα το δήθεν, το τυχαίο, οι ελπίδες μου, τα βότσαλα βαρύναν απ’ του βαρυσήμαντου φευγιού τα άυλα πρωτεία - και ουδείς μπορεί στερνά να τις σηκώσει - κι εμείς που ξοδευτήκαμε σε ατέρμονες υποσχέσεις σ’ ανηλεείς καθάριους πόθους θέλοντας να πνιγούμε αύριο θα μας λυπούνται που αγαπήσαμε κι απ’ αύριο που θα ‘μαστε στο πεζοδρόμιο ή μετρώντας τα χιλιόμετρα, στο δρόμο για τα ξένα ίσια θα κοιταχτούμε για να συγκρίνουμε τ’ αρχίδια μας να δούμε ποιος τα κότσια έχει για να πάει πιο πέρα πέρα απ’ τα γνωστά καπιταλιστικά προάστια των Αθηνών πιο μακριά απ’ την Πεντέλη, τη Δροσιά, τη Νέα Μάκρη πιο πάνω κι απ’ την Πάρνηθα, το Πόρτο Ράφτη και τη Βάρκιζα ακόμα παραπέρα κι απ’ το Σούνιο θα μετρηθούμε ίσως κοντά στη Νέα Κηφισιά να ανταμώσουμε και στα πλακόστρωτα στενά του Αμαρουσίου να βρεθούμε και κλασικά, βήμα το βήμα, θα μετρήσουμε την Τατοϊου πάνω κάτω και πέρα δώθε τη λεωφόρο Κηφισίας ώσπου στερνά να ξεχαστούμε... ~~~ συλλέγω τώρα ξεχασμένες αποδείξεις πενιχρής αξίας ταυτόχρονα συγγράφω εκ νέου το λιτό βιογραφικό μου στο πλάι υπάρχει χώρος για ένα νέο Ευρωπαϊκό δελτίον ταυτότητος και για ένα διαβατήριο που θα με πάει στα ξένα τα λόγια μου ξοδεύτηκαν σε ανούσια και σκάρτα μέχρι την τελευταία σταγόνα σάλιου μου στο γράμμα βαρύνανε οι πλάτες μου με μπόσικα καλώδια για να τραβώ τις ουτοπίες μου και τα όνειρα, συνάμα σαράντα χρόνια μάζευα λοιπόν, τούτες τις αποδείξεις και τώρα που η οργή μου ξεχειλίζει από τα μάτια λέω να μην προδώσω τις αρχές που με προδώσανε... βουτήξαμε σε μια λεκάνη με σκατά και πήξαμε στη μαλακία μια βουλιαγμένη πόρτα έχει μείνει να το λέει πως μεταφέρονται ακόμα σ’ ένα όχημα οι μνήμες μια επανάσταση παιδιάστικη κι ένα πτυχίο στον τοίχο μια αλησμόνητη χορταστική πίτσα η αγκαλιά μας να μαρτυρούν πως ήμασταν κομμάτι από ένα στίχο ενός ερωτικού ρεφρέν που γίνηκε τραγούδι - κι απ’ έξω, απ’ έξω, μία τεράστια πούτσα να καρτεράει να μπει στον κώλο μας - γιατί τα όμορφα, ως όμορφα, κάποτε τελειώνουν τώρα που θα στερέψουν και τα όνειρα - γιατί το δάκρυ έχει στερέψει μήνες τώρα - να δω τι θα’ χουμε αμανάτι για να πορευτούμε δημιουργήσαμε, που λέτε, μια κοινωνία δίχως μητέρα και πατέρα μονάχοι πορευόμαστε με βάρκα την ελπίδα το σπίτι μας, πλάι στα παγκάκια που κοιμόμαστε και κάπου εκεί στο πάρκο, ψάχνουμε για την κρυφή ελπίδα γράφοντας, παρ’ όλα αυτά, ωραία ποιήματα... κι αφού αγανακτήσαμε και κοιμηθήκαμε στο δρόμο ξυπνήσαμε χαράματα και μουλιασμένοι από υγρασία ζέψαμε και τις βαλίτσες μας στον ώμο να τραβάμε φορτώσαμε και στο ποδήλατο λίγο κουράγιο να υπάρχει μαλώσαμε και αρπαχτήκαμε πολλάκις σε Ραφήνα και Θησείο - μπουρδέλο η κατάσταση, μια μπρος, μια πίσω, μια ζέστη και μια κρύο - προπάντων ο εγωϊσμός και εν μέσω βιαστικών αποφάσεων για τη μετέπειτα ζωή μας... φτάσαμε εδώ που καταλήξαμε ενώ αχνοφαίνεται στο βάθος μια ατέρμονη πικρία για όλα εκείνα που δεν πρόφτασαν να γίνουν... κι εμείς που ξοδευτήκαμε σε ατέρμονες υποσχέσεις σ’ ανηλεείς καθάριους πόθους θέλοντας να πνιγούμε αύριο θα μας λυπούνται που αγαπήσαμε κι απ’ αύριο που θα ‘μαστε στο πεζοδρόμιο ή μετρώντας τα χιλιόμετρα, στο δρόμο για τα ξένα ίσια θα κοιταχτούμε για να συγκρίνουμε τ’ αρχίδια μας να δούμε ποιος τα κότσια έχει για να πάει πιο πέρα όσο οι βαλίτσες τούτες θα περιμένουν κάποιον να τις μεταφέρει... ~~~ Γιώργος_Κ