Αιμόφυρτα πτύελα
~~~
Πολλές φορές, αδειάζοντας τις σκέψεις μου στο πάτωμα
κοιτάζω πίσω τα κομμάτια μου που άφηκα ή τα λόγια μου που πήραν
κι εμπρός σα να μιλάω σε τοίχο, συνεχίζω...

πολλές οι εργατοώρες μου που ξόδεψα σε κούφια ντέφια
πολλοί οι άνθρωποι λοιπόν, που αφουγκράστηκα
και άλλοι τόσοι, όσοι στο τέλος με ξεπούλησαν...

- ...βρείτε μου το κουράγιο για να προχωρήσω! -

σκεπτόμενος τις αφορμές που στάθηκαν να προκαλέσουν τέτοια πλήξη
λέω πως ευθύνομαι εν τελει, ε! και συνεχίζω
κι αναλαμβάνω υπεύθυνα ό,τι ορίζει ο νόμος για συνέπειες
κι αναλαμβάνω να ξοδέψω μια στερνή ελπίδα
να την κάνω άλογο, να τρέξει με ορμή στους πεδινούς αγρούς για να προλάβει
τα φετινά Χριστούγεννα ...πριν να αλλάξει ο χρόνος
ως αφορμή κι αφετηρία ενός καινούργιου κόσμου-απόκοσμου
κι απόμακρου, που αγγίζεις ως συνήθως με το θάνατο ...

θα έλεγε κανείς, ως πέφτοντας σε κώμα
και κείτεσαι ωχρός, ακούνητος μ' αγιάτρευτη πληγή στα σωθικά
γιατί, ποιος άλλωστε να σου προβλέψει το "αύριο"
να ομολογήσει ευθύς το σαλεμένο "τώρα";

- και τις μεγάλες αποφάσεις σου, άραγε, με ποιον να τις μοιράσεις; -
εμείς, που ξοδευτήκαμε σε ατέρμονες υποσχέσεις
σ' ανηλεείς καθάριους πόθους, θέλοντας να πνιγούμε
"αύριο" που θα' ρθουν κι άλλα μαζεμένα...

ξέρετε... νόμιζα πως θα προλάβω να τα ζήσω όλα
εν μια νυχτί, σαν μια αστραπή, μία τεράστια φτερούγα να αρπάξω
για μια στιγμή, με μια κραυγή, να πω πως πρόλαβα ή έστω προσπάθησα
ίσως μετάνιωσα, να πω ότι πρόλαβα να συνηθίσω τούτο τον απαίσιο κόσμο
να πορευτώ, ίσως με ασφάλεια κι άλλοτε πάλι να διστάσω
σε μια τεράστια φτερούγα, να σκαρφαλώσω να σε φτάσω!

μα να, διστάζω από αυτοεκτίμηση μηδαμινή
κι όλα φαντάζουν μάταια σε μια αδειανή ανάγκη...
καθώς τα πάντα μάταια, αδύνατα κι ανέλπιστα, φαντάζουν
κι ίσως με φόρα μια στιγμή, με μια κραυγή, σαν μια αστραπή
να ιχνηλατίσω ψηλαφίζοντας το γυναικείο κορμί
καθώς αγνώστων παραδείσων χάρτες, έμαθα να σχεδιάζω...

έτσι οι μέρες περνούν, καθώς ο βιαστικός καιρός αργοκυλάει...
κι η σιωπηλή βροχή τρίζει τα τζάμια μου
μ' ένα "γιατί" ζωγραφισμένο στο ντουβάρι μου
κι ένα χαρτί που μούσκεψε απ' το κλάμα, η ζωή μας!

τέσσερις τοίχοι μας χωρίζουν απ' το άπιαστο
κι από το απρόσμενο, μια δρασκελιά κι ένα χαμόγελο
σ' ένα κουτί φυλακισμένο το κορμί μας παραμένει
να πατάει "enter", εδώ που χρόνια κατοικεί φυλακισμένη η ψυχούλα μας...

ίσως απ' όταν στέρεψε κι η τελευταία ελπίδα
κι από τα χρήματα που έμειναν στην τσέπη, έμεινε η ανάγκη να κλειστούμε
μα δες, έξω ο ήλιος γιορτινός στο φως που ανατέλλει
δροσοτιτίβισμα καλύπτει τις πνοές μας
στο φως του πρωινού αγαλλιάζουνε τα μίση
στα τζάμια έχει μείνει μια ιστορία να θυμίζει
ζωγραφισμένη από υγρασία κι απ' τη σκόνη...

μας πνίξαν οι ατέρμονες ιδέες μας και σε κουβάρια μας δέσανε τα λόγια
- να μετανιώσουμε λοιπόν τα περισσότερα -
και τα λιγότερα ας πέσουνε στο έδαφος να γίνουνε λουλούδια
έτσι κι αλλιώς, αμέτρητες φορές πατήθηκαν
στρωμένα πάνω σε χιλιόμετρα αποστάσεων
που τελικά αναρωτιέμαι και ο ίδιος αν υπήρξα μέρος...
- ίσως να ξύπνησα από όνειρο -

καληνύχτα !


Γιώργος Κ.