Να γιατί δεν θα παλέψω..

~~~

Στον τόπο αυτό που με ορφάνεψε
κι εντέχνως, σιωπηλά με παραγκώνισε στο περιθώριο
να στέκομαι ως πελαργός με το ‘να πόδι όρθιο σε μια γωνιά
έχω να πω
πως δεν θα ορθώσω το κεφάλι, ούτε ανάστημα
μα κι ούτε θα παλέψω με τους δαίμονες που δημιούργησε
καθώς κι αυτά σαν τέρατα, δικαιούνται για να ζήσουν
έχω να πω
πως ίσα κι όμοια, ζώα αμόρφωτα με ανθισμένους κρίνους
ίσα και όμοια μας κατατάξανε με όποια πενία της ψυχής
και στο τραπέζι μας πλασάρανε τους φουρνισμένους αχινούς
μιας οπτικής μπουρζουαζίας
και τα ψημένα κάστανα επάνω στη φουφού
να περιμένουν την πορεία
μιας ομαδούλας κωλοπαίδων που ΄εψήθηκαν΄ να φτάσουν στου Ψυρρή
για τυπικούς ουζομεζέδες

εγώ γουστάρω να σε πάρω απόψε για να φύγουμε! που είσαι;
μα ξέχασα! εσύ δεν γνώρισες μητέρα και πατέρα
μα μόνο εμένα που σ’ ανάθρεψα
κι απάνω στα φτερά σου ακούμπησα λησμονημένος
..πες ότι θέριεψα απ’ την παρέα σου και αναστήθηκα

μες την ψυχή, τα σωθικά
μέσα στο νου και τυραννιέται
κυκλοφορεί σα τη σκουριά μέσα στο αίμα και πλανιέται
η δύστυχη κραυγή μου..
κατηγορώ όλα εκείνα που με ξόδεψαν απ’ τη ζωή
και μου την άρπαξαν με τόκο, ως τοκογλύφοι συναισθήματος

ίσα και όμοια, όποια πενία της ψυχής με φουρνισμένους αχινούς
και με ψημένα κάστανα σε γιορτινό τραπέζι
κι εγώ να ‘χω κρυφτεί σε μια σπηλιά με τα χειρόγραφα του δάσκαλου
ν’ απολαμβάνω ένα χωνάκι παγωτό με σοκολάτα, φράουλα
και στην κορυφή για κερασάκι ό,τι έχει μείνει..

μες την ψυχή, τα σωθικά
μέσα στο νου και τυραννιέται
κυκλοφορεί σα μαστουριά μέσα στο αίμα και πλανιέται
κάθε μου λέξη, συλλαβή, κάθε μου όρθιος στίχος
-κι αυτός έπεσε ένδοξα καβάλα στην ελπίδα-
ηρωικά απόβραδα
που ρήμαζαν στα χνάρια σου, της νιότης μου τα χρόνια

και για σημάδια μου θ ‘αφήσω τις γραφές μου
όνειρα, στίχους μου, το δέρμα μου κι απ’ έξω τις πληγές μου
και δεν θα ορθώσω το κεφάλι, ούτε ανάστημα
μα κι ούτε θα παλέψω με τους δαίμονες που δημιούργησε
η ανθρώπινη απληστία μας..

κατηγορώ και τις ανάγκες μου, γιατί σαν άνθρωπος τα ζήλεψα
τα ευτυχισμένα στιγμουλάκια, τα μικρούλικα, εκείνα !
που σου χαρίζουνε την αίσθηση πως κρύβεις έναν κόσμο μες τη χούφτα σου..
-ορίστε το λοιπόν, γιατί δεν θα παλέψω-
γιατί δεν μείνανε ελπίδες όρθιες για το αύριο


Γιώργος Σ. Κόκκινος