Πουλί της λευτεριάς

~~~

Να ΄σουνα εδώ, μα όχι πεθαμένη
να σε φυλάω σαν εικόνισμα στα στήθια
και να γεμίζω τη ζωή μου παραμύθια
πως θα γυρίσεις, μου έταζες τα βράδια
να΄σουν εδώ για να γεμίζω το πρωί

είναι τα χείλη μου σβησμένα με μελάνι
μαύρο τα χτύπησε πουλί της λευτεριάς
κι αυτή η ματιά που τρεμαμένα ζωντανεύει
κάπου να σμίξει μια πανάκριβη αγκαλιά

χτυπάει ο διάβολος την πόρτα μου τα βράδια
και μου ζητά να του χαρίσω μια ψυχή
λέω ΄δεν σκέφτεται πως είναι τόσο άδεια
και πως μονάχη της, σε τι θα χρειαστεί;΄

εγώ σου τα΄λεγα μα βιάστηκες να φύγεις
πήρες τ΄αστέρια σου στις τσέπες για φλουριά
να΄σουνα εδώ, μα όχι πεθαμένη
να μου εξηγούσες του φευγιού τα μυστικά

αυτή η νύχτα έχει κάψει τις αντένες
και στα κλαριά έχουν φυτέψει την οχιά
δεξιά φανάρια που αργοσβήνουνε στα ξένα
και μια παντιέρα που υψώνει στ΄ανοιχτά

τα χέρια μου έζωσαν το στήθος μουδιασμένα
κρύο το βράδυ στο παγκάκι της χαράς
εγώ σου τα΄λεγα μα θέλησες να φύγεις
μαύρο τα χτύπησε πουλί της λευτεριάς

φυσά, αστράφτει και βροντά
πάμε να πιάσουμε τον κεραυνό απ΄τα μαλλιά
στην τσέπη έχω ένα πεντάευρο ορφανό
το φύλαγα για παγωτό
σαν σε γνωρίσω να σου τάξω

φωτογραφία βιαστική και σε γαλάζιο φόντο
κίτρινη σέπια απόχρωση οι στιγμές μας
πάτα το ΄κλικ΄ στην αστραπή να ονειρευτούμε το ΄γαμώτο΄
που δεν προκάναμε να δούμε τις πληγές μας

είδες, πώς δεν μετριούνται με πεντάευρα οι ανθρώποι;
μιας κι οι ψυχές δεν έχουν ύψος και διαβαθμίσεις ταξικές
θα βρούμε τρόπο, έλεγες, να βγούμε απ΄το γκρίζο
ντύσαν τον πίνακα πλερέζες και αναμνήσεις τρυφερές

αυτή η νύχτα έχει κάψει τις αντένες
και στα κλαριά έχουν φυτέψει την οχιά
δεξιά φανάρια που αργοσβήνουνε στα ξένα
και μια παντιέρα που υψώνει στ΄ανοιχτά..


Γιώργος_Κ