Λίγα συνοπτικά λόγια για το έργο Πρότερον Θνητοί

Η ιδέα του Πρότερον Θνητοί γεννήθηκε μέσα από τους εκατοντάδες στίχους που έχω δημοσιεύσει από το 2005 μέχρι σήμερα (2019) και παρέμεναν αναξιοποίητοι μιας και μόνοι τους, αποσπασματικά δημοσιευμένοι ή ενταγμένοι σε κάποια ‘’ποιητική συλλογή’’ ανάμεσα σε τόσες ακόμα ποιητικές συλλογές, πρακτικά δε θα ωφελούσαν επιπλέον την τέχνη. Θεώρησα λοιπόν ως χρήσιμη την επαναπαρουσίασή τους στον κόσμο, κατόπιν μικρής απαραίτητης επεξεργασίας με τη μορφή πλέον ποιητικής εργασίας (θεατρικού έργου), όπου αρκετά πρόσωπα απαρτίζοντας την υπόθεση του έργου, έχουν κάτι να πουν μέσω εμού (και των στίχων μου) στους υπολοίπους.

Το γυναικείο όνομα της πρωταγωνίστριας (Υεμένη) που προφανώς δεν αφορά την πολύπαθη χώρα της Αραβίας, πολύπαθη όμως από τον έρωτα και η πρωταγωνίστρια, επιλέχθηκε για να πρωτοτυπήσει και να αναδείξει ένα θαμμένο ποιητικό κομμάτι του θεάτρου - τον συνδυασμό ποιητικής και υποκριτικής - που στις μέρες μας κατά τρόπο τινά είναι υποτιμημένη η πρόσμιξη. Δεν είναι τυχαία ούτε η επιλογή των ονομάτων του πρωταγωνιστή (Υάκινθου) αλλά ούτε και της συμπρωταγωνίστριας (Οφηλία) καθότι διαθέτουν ποιητική χροιά, παραμυθένιο συσχετισμό και βοήθεια δική μου ως προς τη διαχείριση της ρίμας, αφού κλήθηκα να τροποποιήσω (έστω και στο ελάχιστο) τους αυθεντικούς στίχους μου για την εξέλιξη της υπόθεσης του έργου.

Κατά τον τρόπο που και πρόγονοί μας καθιέρωσαν διαλόγους σε μια ιστορία αγάπης παρεμβάλλοντας τον ‘’χορό’’, εντάχθηκε η χορωδία ώστε να προμηνύει τα μελλούμενα στους ακροατές, αλλά και να παρέχει την πρόγευση άλλοτε του δραματικού κι άλλοτε του κωμικού στοιχείου μέσα στο έργο, αφού βρίθει συναισθηματισμών και μεταβολών από το κωμικό στοιχείο στην δραματουργία κι από τον ερωτισμό στην απόγνωση.

Ως πειραματική εργασία, γιατί έτσι ξεκίνησε και λειτούργησε μέχρι σήμερα έως ότου βρει το δρόμο του το έργο στο θεατρικό σανίδι, ίσως ως κάτι πρωτοποριακό και καινοτόμο για τις εποχές μας (αφού κι όλας συνεπάγονται ορισμένα κοινωνικά μηνύματα μέσω των διαλόγων)  - καινοτόμο και πρωτοποριακό στη σύγχρονη εποχή και με σύγχρονους διαλόγους τόσο για τον θεατρικό κόσμο όσο και για τον λογοτεχνικό κόσμο, αφού περιπλέκονται οι δύο κόσμοι των τεχνών σε μία, και μάλιστα με την ύπαρξη αρκετών προσώπων που απαρτίζουν την υπόθεση - πρωτίστως λοιπόν, ως πειραματική εργασία θεωρώ ότι οφείλει να αξιολογηθεί, να κριθεί και να αξιοποιηθεί μελλοντικά για το κοινό.

Μετά και την τμηματική παρουσίαση του έργου σε πέντε τόμους που κυκλοφορεί εδώ και τέσσερις μήνες ευρέως στο διαδίκτυο - από τον Οκτώβριο στο EBooks4Greeks.gr, στο OpenBook, στο Free-eBooks και πρόσφατα στο Τwirpx.com (μάλιστα αρκετοί χρήστες του Scribd το μεταφόρτωσαν ήδη στον προσωπικό τους λογαριασμό δημόσια προς διάθεση σε άλλους χρήστες και τους είμαι ευγνώμων) - το έργο εντάχθηκε όλο σε έναν τόμο και πλέον διακινείται ελεύθερα προς ανάγνωση σε επίτομη μορφή 346 σελίδων που περιέχει όλους τους στίχους και τις φωτογραφίες των επιμέρους μερών του (σε 6,1 MB, 42.256 λέξεις, 346 σελίδες, 2 πράξεις, 12 σκηνές, με επιλογικό σημείωμα, αντί για προλογικό)

Ψάχνοντας για να του βρω τίτλο, το ‘’Πρότερον Θνητοί’’ (πέρα από το επιτυχημένο και δικής μου επιλογής εξώφυλλό του, δημιουργία του Γιάννη-Στέλιου Παππά) στην διαδικτυακή μου αναζήτηση έπεσα πάνω στον Ωριγένη τον Αδαμάντιο (τον δογματικό θεολόγο και στωικό φιλόσοφο που αναθεματίστηκε για τα κηρύγματά του από την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο το 553 μ.Χ.) και συγκεκριμένα στον τόμο από τα έργα του XV, της σειράς ομιλιών του Opera Omnia και πιο συγκεκριμένα στο κήρυγμα (Ομιλία )V του τόμου.

Εύχομαι και ευελπιστώ στην μελλοντική αξιοποίηση αυτής της δουλειάς, που είναι πολυσύνθετη από θέμα συντελεστών αλλά - πιστεύω και - χρήσιμη για το θέατρο και τη λογοτεχνία ως κάτι που έλειπε χρόνια από το χώρο της τέχνης.

Σχετικά με την υπόθεση του έργου :

Το ζευγάρι γνωρίστηκε Αύγουστο (δεν γνωρίζουμε ποιου έτους). Εκείνη σερβιτόρα, όπως προκύπτει από τα λόγια του Υάκινθου στην πορεία, κι εκείνος ταχυδρόμος όπως επίσης προκύπτει από την υπόθεση. Γνωρίστηκαν εντός μιας παρέας, πέρασαν τα μύρια όσα για να υπάρχουν μαζί και αλληλογραφούσαν είτε με επιστολές, είτε με ποιήματα καθότι εξωτερικοί παράγοντες παρεμβάλλονταν στην συνεύρεσή τους (''οι καταστάσεις'', όπως μας λέει ο Υάκινθος). Κάποιες φορές συνωμότησε το μυθικό στοιχείο (Νυχτερίδα) ώστε να είναι μαζί ή άνθρωποι που βρέθηκαν στον δρόμο τους (ο Ποιητής) που επιχείρησαν να τους κρατήσουνε μαζί. Μετά από μια μακρόχρονη σχέση χώρισαν, ο Υάκινθος αγάπησε μια κοπέλα κατά πολύ μικρότερή του σε ηλικία και διατήρησε σχέση, την Οφηλία, ενώ η Υεμένη παντρεύτηκε και απέκτησε 2 παιδιά, όπως μαθαίνουμε στην απρόσμενη συνάντησή τους στον Εθνικό κήπο. Μετά και την τυχαία τους συνάντηση, ξανα-ερωτεύονται. Ο Υάκινθος παρατάει την Οφηλία, και η Υεμένη την οικογένεια για να υπάρχουν πάλι μαζί. Εκεί προς το τέλος της πορείας του έργου όμως που θεοποιείται και το θηλυκό στοιχείο, άξαφνα χάνεται, εξαφανίζεται κατά μυστηριώδη τρόπο η Υεμένη (πράγμα όχι σπάνιο, εφόσον είχε δείξει τάσεις φυγής κατά την εξέλιξη του έργου) και την βρίσκουν τελικά νεκρή. Πιθανολογούμε από την κατακλείδα, ότι κάποια χρόνια μετά (συγκεκριμένα, ''χίλιες τετρακόσιες μέρες και δύο χιλιάδες ώρες'' μετά) όπως μας λέει ο Υάκινθος στον επίλογό του, στάθηκε αδύνατον να προχωρήσει με άλλη γυναίκα, κάνοντας τον απολογισμό του. Πιθανολογούμε επίσης ότι η Υεμένη μετουσιώθηκε σε Θεά Αφροδίτη (υπεισέρχεται το θεϊκό στοιχείο που αποτελεί την γέννεση της πλάσης ως προπομπός για την ελπίδα μας...)

Κυρίαρχα νοήματα, η Ελπίδα και η αναζήτηση του νοήματος της Ζωής.

Ως θεατρικό έργο αποτελεί φανταστική ιστορία και δεν συνδέεται με αληθινά πρόσωπα ή καταστάσεις.

Γ. Σ. Κόκκινος