Ένα ζευγάρι καρδιές - του Γρηγόρη Χατζηλαμπρινού

ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΚΑΡΔΙΕΣ

Μέσα στη σιγαλιά του απείρου δύο σώματα ξαπλωμένα και ενωμένα επικοινωνούν.

Οι χτύποι στα στήθη τους ίδιοι, έντονοι, μα πάνω από όλα συντονισμένοι.

Κάποτε ξεκολλούν, άθελά τους. Σαν να εξαρτάται η ζωή τους από τον αόρατο δεσμό τους.

Έτσι επανέρχονται στην αρχική τους θέση, για να μεθύσουν από ηδονή και ευτυχία.

Ένα ελαφρύ θρόισμα χαϊδεύει τα αφτιά τους. Σημάδι ότι οι ψυχές τους ευφραίνονται και δεν χορταίνουν.

Και η μαύρη γάζα του ουρανού ατέλειωτη. Μια πινελιά φωτός δεν τολμά να την αγγίξει.

Σαν να συνωμότησαν οι θεοί και απάλλαξαν την Αυγή από τα καθήκοντά της για χάρη δύο θνητών σωμάτων.

Να λείπει η ευγνωμοσύνη. Κάτι γνωρίζουν και αυτοί από Έρωτα.

Μάταιος κόπος η κίνησή σου Μοίρα. Το αιχμηρό σου αντικείμενο στομωμένο στέκει μπρος στο δεσμό τους τον αιώνιο.

Όλο το νερό της λησμονιάς δεν φτάνει για να σβήσει από μέσα τους το χτύπο που θα τους φέρνει, πάντοτε,κοντά.

Ο ήχος του ανεπαίσθητος, μα η δύναμή του ανυπολόγιστη.

Κονιορτός γίνεται κάθε εμπόδιο στο άκουσμά του.

Και οι ψυχές των δύο ερωτευμένων πάντα ενωμένες, πάντοτε συντονισμένες,με ένα χαμογελαστό φως να λούζει τα κορμιά τους, να τα ραίνει με μόνιμη ομορφιά.

Μα εκείνος και εκείνη ήταν ευτυχισμένοι από πριν.

Γ . Χατζηλαμπρινός

(11/2/2017)

Το ποίημα παρουσιάζεται στην Πορφυράδα για πρώτη φορά.

(Η φωτογραφία της ανάρτησης προέρχεται από τη σελίδα διακοσμητικών καρδιών sdin.gr)

Ο Γρηγόρης Χατζηλαμπρινός γεννημένος στο Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης στις 19 Απριλίου του 1988, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ασχολείται με τη διδασκαλία. Στον ελεύθερό του χρόνο παρέα το μολύβι και τη φαντασία του μετατρέπεται σε χίλιες ζωές και καταστάσεις. Αφορμή για την έναρξη αυτής της δραστηριότητας ήταν η ταινία ‘’Ανακαλύπτοντας το Φόρεστερ’’, η οποία του άνοιξε τα μάτια στα δεκαέξι του. Με τη συγγραφή καταπιάστηκε από σχετικά μικρός και μέχρι τώρα μετράει στο ενεργητικό του πολλά διηγήματα, δύο νουβέλες, τέσσερα θεατρικά μονόπρακτα, δέκα παραμύθια και αρκετά ποιήματα. Ευελπιστεί κάποτε να τα εκδώσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσει να γράφει. Αγαπά το δράμα και το ελληνικό και το λατινικό και κατά καιρούς το μεταφράζει με στόχο κάποτε να το ολοκληρώσει στο σύνολό του. Το γράψιμο σημαίνει πολλά για αυτόν. Του δίνεται η ευκαιρία να βγάλει τον εσωτερικό του κόσμο στο κοινό, να εκτεθεί, επειδή αισθάνεται αυτή την ανάγκη να δώσει λόγο στην ψυχή του, να μοιραστεί τις ιδέες του με όλους.