Το Στοιχειωμένο Ταχυδρομείο (Διήγημα)

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ

του Γρηγόρη Χατζηλαμπρινού

Με το στρίψιμο και του τελευταίου μπουλονιού ο Τίμος Αρσενίου αισθάνθηκε πέρα για πέρα ικανοποιημένος.Είχε καθυστερήσει αρκετά και ο καιρός προμήνυε μια επιδείνωση, πράγμα το οποίο δεν του άρεσε καθόλου.Ακόμη και ένα ψιλόβροχο ήταν ικανό να κατατρέψει ολοσχερώς την καλή διάθεση του μεσήλικα χρηματιστή.Νωρίτερα είχει δεχτεί ένα τηλεφώνημα στο σπίτι του.Το τοπικό ταχυδρομείο τον καλούσε να έρθει να παραλάβει,σήμερα κιόλας,ένα δέμα.Η απορία ακολούθησε το ξάφνιασμά του.Δεν περίμενε τίποτα από κανέναν.Το ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι του μεγάλωσε ακόμη περισσότερο,καθώς ο υπάλληλος της ταχυδρομικής υπηρεσίας του τόνισε ότι ήταν επείγον.Οταν ο Τίμος ζήτησε να μάθει τον αποστολέα,του είπαν ότι τα μόνα ευδιάκριτα στοιχεία πάνω στο δέμα ήταν το όνομά του και η ένδειξη ‘’ΕΠΕΙΓΟΝ’’.Ηταν μια από τις ελάχιστες φορές που τα είχε χάσει και κάτι τέτοιο δεν επιτρεπόταν για έναν άνθρωπο της δικής του υπόστασης και του κύρους του.Επιστράτευσε την ψυχραιμία του και ενημέρωσε ότι θα περνούσε εντός ολίγων ωρών να παραλάβει το μυστηριώδες πακέτο του.Φόρεσε ένα ζευγάρι φόρμες γυμναστικής και αθλητικά παπούτσια,άφησε ένα γραπτό μήνυμα στη σύζυγό του και κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητό του.Οποιος έβλεπε τον Τίμο Αρσενίου να κυκλοφορεί με τέτοια περιβολή δεν θα ξαφνιαζόταν ιδιαίτερα.Παρόλο που εργαζόταν σε ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά κέντρα της χώρας,η εμφάνισή του,παρ’ότι του είχαν γίνει πολλές συστάσεις,δεν συνείδε με την εργασιακή του ιδιότητα.Κατάφερε να μετριάσει αυτή την κατάσταση,χάρη στο γεγονός ότι ήταν καλός σε αυτό με το οποίο καταπιανόταν.Ετσι είχε εξασφαλίσει μια σχετική ανοχή.Το σπίτι του ήταν αρκετά απομακρυσμένο από την περιοχή όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια.Ετσι,για να καλύψει τις αποστάσεις ακόμη και για την ικανοποίηση των πιο βασικών τους αναγκών,χρησιμοποιούσε το αυτοκίνητό του.Η απομόνωσή του είχε ένα καθημερινό τίμημα προς το περιβάλλον,αν και δεν το πολυσκεφτόταν.Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα από τα ποδήλατα που είχαν για να κάνουν μια βόλτα τα Σαββατοκύριακα συνήθως,αλλά κανένα από τα δύο δεν διέθετε σχάρα και ο ίδιος αγνοούσε το μέγεθος και το βάρος του κουτιού.Που θα το κουβαλούσε,στο κεφάλι του;Καθώς η ώρα περνούσε,ο ήλιος έπαιρνε να γέρνει, να πάρει τον καθημερινό του ύπνο,για να μαζέψει δύναμη και να προβάλει πάλι την επομένη ολόρθος.Ο δρόμος ήταν άδειος,για αυτό δεν βιαζόταν.Είχε χρόνο στη διάθεσή του.Το ραδιόφωνο έπαιζε μια ανεπαίσθητη μελωδία.Επρεπε κανείς να πλησιάσει αρκετά σε ένα από τα ηχεία για να ξεχωρίσει το είδος της μουσικής.Ποτέ του δεν είχε ιδιαίτερες προτιμήσεις,για αυτό και περνούσε καλά σε όλα τα γλέντια του πανεπιστημίου.Τέντωσε μηχανικά το δεξί του χέρι και αύξησε την ένταση.Εκείνην τη στιγμή το διαφημιστικό διάλειμμα τελείωσε και η εκφωνήτρια ενός οικονομικού δελτίου συνέχισε τον απολογισμό της ημέρας για διάφορα χρηματιστήρια του εξωτερικού.Να κάτι για το οποίο δεν βαριόταν να ακούει ποτέ.Οσο μισούσε τις διάφορες κοινωνικές υποχρεώσεις,άλλο τόσο τα στατιστικά στοιχεία και τα χρήματα του έφτιαχναν τη διάθεση.Ξάφνου ο νούς του άρχισε να ταξιδεύει.Αναλογιζόταν την ημέρα του γάμου του,τα νέα για τον επερχόμενο διάδοχο,τα φοιτητικά του χρόνια,τις συμβουλές του πατέρα του όταν πήγαινε στο σχολείο.Δεν καταλάβαινε γιατί του έρχονταν όλα αυτά στο μυαλό.Ακανόνιστες εικόνες,δίχως συνοχή,άρχισαν να περνούν μπρος από τα μάτια του,τα οποία ήταν στραμμένα στο δρόμο.Την ονειροφαντασία του διέκοψε ένας απότομος κρότος.Το αυτοκίνητο ανακινήθηκε και άρχισε να γέρνει.Η πραγματικότητα τον χτύπησε στο πρόσωπο δυνατά. Η απογοήτευσή πλημμύρισε όλο του το είναι.

Ενα σκασμένο λάστιχο του έλειπε τώρα. Ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής είχε καταντήσει η φυσική προέκταση του εγκεφάλου του.Πέρα από την πληκτρολόγηση,τις υπογραφές και τη μεταφορά του σώματός του από το ένα μέρος στο άλλο απεχθανόταν τη χειρονακτική εργασία.Στάθμευσε στην άκρη και βγήκε από το όχημα.Με βαριές,νωχελικές κινήσεις άνοιξε το χώρο αποσκευών για να πάρει τη ρεζέρβα.Ο γρύλος και το κατάλληλο κλειδί ζύγιζαν εκατό κιλά στα δικά του χέρια.Ο σημερινός του άθλος χρειάστηκε πολλήν ώρα για να ολοκληρωθεί.Μόλις το αυτοκίνητο ήταν και πάλι αρτιμελές,ένα κύμα χαράς ξεχύθηκε στο κορμί του.Ρίχνοντας μια ματιά στο ρολόι του έσπευσε να βιαστεί,καθώς η ώρα είχει περάσει.Το ταχυδρομείο θα έκλεινε σε λίγο και εκείνος δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι αύριο.Τελικά έφτασε στον προορισμό του με αναμμένα τα φώτα,καθώς είχε σκοτεινιάσει πλέον.Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο έτρεξε προς την είσοδο του κτιρίου,προσπαθώντας να αποφύγει την ψιλή βροχή,η οποία έπεφτε πάνω του,όπως ένας παλιός φίλος,ο οποίος τον πείραζε με ελαφριές χειρονομίες.Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη και ξεκλείδωτη,πράγμα που σήμαινε ότι τους είχε προλάβει.Μπήκε μέσα δίχως δεύτερη σκέψη.Η ανησυχία ήρθε και έκατσε στον αυχένα του.Δεν υπήρχε ψυχή ζώσα μέσα στο χώρο του ταχυδρομείου.Η σιωπή είχε αναγνωρίσει ο,τιδήποτε ώς το θρόνο της και είχε καθίσει παντού.Ο Τίμος προχώρησε λίγα βήματα ακόμη πριν αρχίσει να καλεί κάποιον από το προσωπικό με τη φωνή του.Είχε την αίσθηση και την κρυφή ελπίδα ότι από κάπου θα εμφανιζόταν κάποιος ή κάποια που είχε σκύψει για να κάνει κάποια άλλη δουλειά ή να μαζέψει κάτι από το πάτωμα και δεν φαινόταν.Δεν ήθελε να τους τρομάξει απότομα (ή μήπως επιθυμούσε να πάψει αυτός να τρέμει;) .Για κακή του τύχη κανείς δεν εμφανίστηκε,οπότε αναγκάστηκε να δηλώσει την παρουσία του δια της στεντόρειας φωνής του.Σχεδόν άκουσε την ηχώ του μέσα στο άδειο μαγαζί.Η αμηχανία του μεγάλωνε όλο και περισσότερο.Βρισκόταν ολομόναχος σε ένα,φαινομενικά,εγκαταλελειμμένο ταχυδρομείο,μην μπορώντας να παραλάβει κάτι άγνωστο για το οποίο τον είχαν ενημερώσει άμεσα και του είχαν υποδείξει ότι έπρεπε να το παραλάβει αμέσως.Χωρίς καμία διάθεση να λύσει το μυστήριο του άδειου χώρου έκανε μεταβολή και προχώρησε προς την έξοδο.Θα ερχόταν το πρωί,που δεν εργαζόταν,για να πάρει αυτό για το οποίο ήρθε.Η έξοδος ήταν πλέον κλειστή.Σκέφτηκε ότι η πόρτα θα είχε μετακινηθεί από ένα φύσημα του ανέμου και θα είχε κλείσει.Ισως να ήταν αφηρημένος και να μην άκουσε το χαρακτηριστικό ήχο των μεντεσέδων και του γλωσσιδιού.Επιασε το πόμολο και το έστριψε.Εκείνο κινήθηκε ελάχιστα.Η πόρτα ήταν κλειδωμένη.Τα απαλά τραβήγματα έγιναν βίαια χτυπήματα,όμως εκείνη αρνιόταν να ανοίξει.Εκείνη την ώρα κάτι ελαφρύ έπεσε στον ώμο του,κάνοντά τον να πεταχτεί ψηλά από το φόβο του .Γύρισε απότομα και ανακάλυψε ότι ο εισβολέας ήταν ένα κομμάτι χαρτί που έμοιαζε με φάκελο.Το σήκωσε και το γύρισε από την άλλη πλευρά.Κάποιος είχε γράψει,με τρεμάμενη γραμματοσειρά,τα εξής: ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΙΜΟ. Ενστικτωδώς ξαναφώναξε,μήπως και εμφανιζόταν κάποιος αυτήν τη φορά.Ούτε τότε ικανοποίησε τις φιλοδοξίες του.Παρόλα αυτά άρχισε να γαληνεύει μέσα του,πεπεισμένος ότι κάποιος του έκανε πλάκα.Ανοιξε το φάκελο και διάβασε το σύντομο γράμμα που βρισκόταν μέσα του.

Φίλε Τίμο,

Η μνήμη και οι συμβουλές των γονέων μας είναι μερικά από τα πολυτιμότερα αγαθά που διαθέτουμε στη ζωή μας.Αναλόγως πως τους συμπεριφερόμαστε,μας συντροφεύουν για όλη μας τη ζωή ή μας εγκαταλείπουν σύντομα.Σε οποιαδήποτε περίπτωση διαμορφώνουν το χαρακτήρα μας.Οι επιπτώσεις των πράξεών μας μπορεί να είναι καθοριστικής σημασίας για τους άλλους.Επομένως θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί,διότι η εκδίκηση έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις.

                                               Θωμάς

Τα φρύδια του αναγνώστη σμίχτηκαν,τόσο για το όνομα του συγγραφέα,όσο και για το γριφώδες περιεχόμενο του γράμματος.Το απέθεσε σε έναν πάγκο και αναζήτησε έναν τρόπο διαφυγής.Δεν πρόλαβε να κάνει δύο βήματα και κάτι ελαφρύ τον ξαναχτύπησε στον ώμο.Αυτήν τη φορά ήταν πιο υποψιασμένος και δεν τρόμαξε τόσο πολύ.Το βλέμμα του διέτρεξε όλον το χώρο αστραπιαία και πάλι όμως δεν είδε κανέναν. Ένα σιρίτι ιδρώτα άρχισε να τρέχει από το μέτωπό του.Σήκωσε και το δεύτερο φάκελο, ο οποίος έγραφε με πιο προσεγμένα,σχεδόν καλλιγραφικά γράμματα: 

ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ ΑΡΣΕΝΙΟΥ. Το περιεχόμενό του έγραφε τα εξής:

Αγαπητέ συνάδελφε,

Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως οι Κινέζοι δεν μπορούσαν να γνωρίζουν την πολυσημία των νοημάτων της παροιμίας ‘’Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις’’.Τα φιλοσοφικά τους κίνητρα ήταν αγαθά και πλήρως εναρμονισμένα με την κοσμοθεωρία της Ανατολής. Όμως όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν με διαφορετικό κώδικα ηθικής.Η βαθμοθηρία διαστρεβλώνει το νου του ανθρώπου και τους οδηγεί στις πιο αναίσχυντες πράξεις,προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους.Τους ενδιέφερε ποτέ η καμμένη γη που άφησαν πίσω τους στη διεκδίκησή τους για μια μικροσκοπική και πολλές φορές άνευ σημασίας όαση; Η ερώτηση είναι προφανώς ρητορική.

                              Με φιλικούς χαιρετισμούς,

                                        Άννα

Για μια στιγμή νόμισε ότι σταμάτησε να υπάρχει. Ένιωσε το κορμί του να γίνεται λαστιχένιο.Αυτήν τη φορά θυμήθηκε.Μα πως είναι δυνατόν να του έγραψε αυτά τα πράγματα ένα πρόσωπο που είχε να δεί εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια;Δεν ήταν σίγουρος πια εάν αυτό ήταν μια στημένη φάρσα πλέον.Πάντως είχε καταντήσει πολύ κακόγουστη. Έπρεπε να φύγει μέσα από το ταχυδρομείο.Σκέφτηκε να ανοίξει κάποιο από τα παράθυρα και να αποδράσει σαν τον κλέφτη ή τον παράτολμο ερωτοχτυπημένο.Μετά λύπης του διαπίστωσε ότι αυτό το κτίριο διέθετε μόνο μερικούς μικρούς φεγγίτες.Μα τι σόι κατασκευή ήταν αυτή; Όμως δεν κάθισε να αναλογιστεί τα σφάλματα του αρχιτέκτονα.Η διαφυγή του προείχε.Αποπειράθηκε να περάσει μέσα από έναν,αλλά η προσπάθεια στέφτηκε από αποτυχία.Παρόλο που δεν ήταν παχύς,ακόμη και ένα μικρό παιδί θα δυσκολευόταν στη θέση του.Τότε ήταν που ένιωσε κάτι να σφυρίζει από το αριστερό του αφτί.Αποτόλμησε μια μάταια προσπάθεια να το αποκρούσει,προκαλώντας ζημιά στον κοπανιστό αέρα που υπήρχε γύρω του.Δίπλα του έστεκε ένας τρίτος φάκελος.Αυτήν τη φορά πάνω του είχε εκτυπωμένη την ένδειξη: ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΙΜΟΘΕΟ,ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗ. 

Τα νεύρα του είχαν τεντωθεί αρκετά. Άνοιξε με δυσπιστία το φάκελο και διάβασε.

Κύριε Αρσενίου,

Οποιαδήποτε εταιρία σέβεται τον εαυτό της οφείλει να έχει ξεκάθαρους στόχους πάγια πολιτική και έμπιστους συναδέλφους.Είναι κοινό μυστικό ότι τα μέσα που μετέρχονται ορισμένοι στο χώρο μας είναι θεμιτά και αθέμιτα.Μα όλα συγχωρούνται όταν η εταιρία κερδίζει.Αυτό που δεν συγχωρείται είναι η δαγκωματιά στο χέρι που σε ταΐζει. Όποιος έχει το θάρρος των πράξεών του,αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Όποιος είναι λιπόψυχος,κατηγορεί κάποιον άλλον και όπως λένε στην πιάτσα,’’την βγάζει καθαρή’’.Αλήθεια,αναρωτηθήκατε ποτέ τι υφίστανται τα άτομα που επωμίζονται το βάρος κάποιου άλλου; 

                             Μετά τιμής,

                              Σωτηρίου Πάτροκλος, Αρχιλογιστής

Η καρδιά του άρχισε να χτυπά ακανόνιστα.Τώρα πια ένιωθε μια απειλή να τον έχει σκεπάσει από την κορφή ώς τσ νύχια.Δεν έβρισκε τίποτα από όλα αυτά αστείο. Ένιωθε το ψυχρό χέρι της παράνοιας να χτυπάει το εύθραυστο τζάμι του νου του. Ήταν ζήτημα χρόνου το πότε θα διαρρήγνυε τον πνευματικό του χώρο και θα τον καταλάμβανε για πάντα.Ξάφνου σκέφτηκε.Θα τηλεφωνούσε σε κάποιον για να τον βοηθήσει.Μέσα στον πανικό του δεν ήξερε τι άλλο να κάνει.Ακόμη και αυτό του φάνηκε μια καλή ιδέα.Τότε ξανασκέφτηκε.Είχε αφήσει το κινητό του τηλέφωνο στο αυτοκίνητό του. Έψαξε σαν τρελός μέχρι να βρει μια τηλεφωνική συσκευή,η οποία ήταν ακριβώς μπροστά του.Για κακή του τύχη η γραμμή ήταν νεκρή.Το κεφάλι ότι άρχισε να σφυροκοπά.Το έπιασε και με τα δυο του χέρια.Με δυσκολία άντεχε τον εγκλωβισμό του και τα γράμματα που εμφανίζονταν λες και ένας αόρατος νίντζα του τα πετούσε από το ταβάνι.Λόγια και σκέψεις στροβιλίζονταν μέσα του.Ξάφνου ακούστηκε ένας γδούπος,σαν ένα μισογεμάτο κουτί με παιχνίδια που κάποιος το ανακατεύει. Ο Τίμος μαρμάρωσε. Ήθελε να το αποφύγει όσο τίποτα άλλο,αλλά τα πόδια του,σαν να δέχονταν ηχητικές εντολές,κατευθύνθηκαν προς την πηγή του ήχου.Στο βάθος του κτιρίου το φως ήταν λιγοστό. Άναψε τα φώτα για να βλέπει καλύτερα.Πάνω σε ένα μοναχικό γραφείο βρίσκονταν ένα μεσαίου μεγέθους δέμα και ένας τέταρτος φάκελος. Έσκυψε από πάνω του αναγνωρίζοντας το γραφικό του χαρακτήρα.Το μόνο που ήταν γραμμένο πάνω του ήταν το όνομά του,χωρίς επισημότητες και φανφάρες.Τον έσκισε και διάβασε το γράμμα με απροθυμία.

Αγαπητέ μου σύζυγε,

Το τίμημα για βίους παράλληλους είναι η απώλεια ενός κρίκου των αλυσίδων.Ο κύκλος της ζωής είναι αέναος.Κάποιος αφήνει και κάποιος άλλος παίρνει το μολύβι του σύμπαντος για να συνεχίσει να σχεδιάζει το ζωτικό σχήμα. Όταν ένας καρπός δεν χρησιμεύει σε ένα φυτό,αποκόπτεται από αυτό.Είμαι σίγουρη ότι με την απόφασή μου σε διευκολύνω στο έργο σου.

                                   Καλή αντάμωση,

                               Η Ευανθία σου (τι ειρωνεία το τελευταίο!)

Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι πλέον όλα τα κομμάτια του κατεστραμμένου του μυαλού είχαν ξαναμπεί στη θέση τους. Άρχισε να συνδέει πρόσωπα με γεγονότα,όταν το δέμα αναπήδησε μια ακόμη φορά και άνοιξε μπροστά του. Έριξε μια ματιά μέσα του με όση ψυχική δύναμη του είχε απομείνει.Αντίκρισε μερικά παιδικά δόντια,μια φωτογραφική μηχανή,μια πένα και τη χρυσή βερα της γυναίκας του.Το παρελθόν του τον είχε στρώσει στο κυνήγι. Ένα είναι σίγουρο. Ότι δεν επρόκειτο να τον αφήσει με τίποτα ήσυχο.Σαν άλλος ετοιμοθάνατος είδε διάφορα στιγμιότυπα της ζωής του να προβάλλονται μπρος στα μάτια το.Οι συμβουλές του πατέρα του να υπερασπιστεί τον εαυτό του με οποιονδήποτε τρόπο και το ξύλο που έδωσε σε ένα συμμαθητή του στο δημοτικό,γιατί δεν μοιραζόταν μαζί του μια τσιχλόφουσκα,με αποτέλεσμα μέχρι τα δεκαοχτώ του αυτό το παιδί να γίνει ο περίγελος του σχολείου και να εγκλειστεί σε ψυχιατρική κλινική.Το σεξουαλικό σκάνδαλο στο οποίο ενέπλεξε μια συμφοιτήτριά του λεσβία,η οποία ανήκε σε πολύ θρησκευόμενη οικογένεια,προκειμένου,σε βαθμολογικό πλαίσιο,να ολοκληρώσει εκείνος πρώτος τις σπουδές του και να πεί τον πολυπόθητο όρκο,αδιαφορώντας για το κούρεμα,με την ψιλή,της κοπέλας και τον αναγκαστικό εγκλεισμό της σε μοναστήρι.Τα υπέρογκα ποσά που καταχράστηκε κάποτε από μια από τις εταιρίες που εργάστηκε και πλαστογράφησε την υπογραφή ενός αρχιλογιστή για να σώσει το τομάρι του.Δεν μπήκε κάν στον κάπο να ρίξει μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων,για να μάθει για την κατάληξη αυτού του αθώου ανθρώπου μετά τη φυλάκισή του.Από κάτι μισόλογα που έπιασε από κάποιους εργαζόμενους άκουσε κάτι για απαγχονισμό ή αποκεφαλισμό,δεν ήταν σίγουρος και δεν τον ένοιαζε.Μα το πιο περίεργο από όλα ήταν η σύζυγός του.Πως μπορούσε να γνωρίζει την εξωσυζυγική του σχέση και για το παιδί που περίμενε η αντίζηλός της;Δεν γινόταν να ήταν τόσο απρόσεχτος ώστε να άφησε το υπερηχογράφημα μέσα στο χαρτοφύλακά του χύμα,εκτεθειμένο σε κοινή θέα.Η μήπως ήταν δυνατόν;Εκεί που είχε φτάσει τίποτα δεν του φαινόταν αδύνατον.Μεμιάς τα αντικείμενα διέκοψαν την προβολή του πολυτάραχου βίου,καθώς άρχισαν να ρευστοποιούνται και να γίνονται μια σκοτεινή μάζα.Στη συνέχεια η μάζα μετετράπη σε μια δίνη, η οποία έλκυε προς το μέρος της μόνο το σώμα του Τίμου. Εκείνος αντιστάθηκε όσο μπορούσε,όμως δεν μπορούσε να αντιπαλέψει για πολλήν ώρα το κακό που τον ρουφούσε.Στην αρχή τα ρούχα του εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού.Εν συνεχεία όλες οι τρίχες του κορμιού του,τα νύχια του,οι βολβοί των ματιών του,τα δόντια του και η γλώσσα του ξεριζώθηκαν από το κορμί του και χάθηκαν στο άγνωστο.Ακολούθησαν το δέρμα και διάφορα μέρη του σώματός του.Σαν να παρακολουθούσε κανείς κόκκους άμμου να κυλούν από τη μια άκρη της κλεψύδρας στην άλλη,συνοδευόμενη από ουρλιαχτά πόνου.Μόλις ο χρηματιστής χάθηκε μέσα στο άγνωστο της καταδίκης του, η σιωπή ξαναπήρε τα ηνία.Το κτίριο τώρα ήταν εντελώς άδειο.Η ώρα πέρασε και ο ήλιος αποφάσισε να σηκωθεί από το λήθαργό του. Ήδη υπήρχαν αρκετές αναπάντητες κλήσεις στο κινητό του Τίμου Αρσενίου. Η αστυνομία και διάφοροι συγγενείς του τον έψαχναν για να του αναγγείλουν την αυτοκτονία της γυναίκας του από υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών και αλκοόλ.Που να ήξεραν ότι η πληροφόρησή τους ήταν ανούσια προς τον παραλήπτη,ο οποίος ίσως να πλήρωνε τα κρίματά του σε κάποιον άλλο κόσμο.

Γ. Χατζηλαμπρινός

(11/7/2017) 

(Σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση ένα διήγημα του Γρηγόρη Χατζηλαμπρινού για την Πορφυράδα)

Ο Γρηγόρης Χατζηλαμπρινός γεννημένος στο Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης στις 19 Απριλίου του 1988, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ασχολείται με τη διδασκαλία. Στον ελεύθερό του χρόνο παρέα το μολύβι και τη φαντασία του μετατρέπεται σε χίλιες ζωές και καταστάσεις. Αφορμή για την έναρξη αυτής της δραστηριότητας ήταν η ταινία ‘’Ανακαλύπτοντας το Φόρεστερ’’, η οποία του άνοιξε τα μάτια στα δεκαέξι του. Με τη συγγραφή καταπιάστηκε από σχετικά μικρός και μέχρι τώρα μετράει στο ενεργητικό του πολλά διηγήματα, δύο νουβέλες, τέσσερα θεατρικά μονόπρακτα, δέκα παραμύθια και αρκετά ποιήματα. Ευελπιστεί κάποτε να τα εκδώσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσει να γράφει. Αγαπά το δράμα και το ελληνικό και το λατινικό και κατά καιρούς το μεταφράζει με στόχο κάποτε να το ολοκληρώσει στο σύνολό του. Το γράψιμο σημαίνει πολλά για αυτόν. Του δίνεται η ευκαιρία να βγάλει τον εσωτερικό του κόσμο στο κοινό, να εκτεθεί, επειδή αισθάνεται αυτή την ανάγκη να δώσει λόγο στην ψυχή του, να μοιραστεί τις ιδέες του με όλους.