3 ιδιαίτερα ποιήματα του Γ. Κόκκινου

(σ.σ. Όλες οι φωτογραφίες αλιεύθηκαν από το διαδίκτυο. Σημειώνεται επίσης πως και τα 3 ποιήματα θεωρούνται ''ανένταχτα'' σε οποιαδήποτε συλλογή του Γιώργου Κόκκινου)

1. Τα Ρήματα (ή Διαδικτυακό)
(αρχική δημοσίευση στις 11/05/2007 στο stixoi.info, τροποποιήθηκε μεταγενέστερα στις 19/11/2018 με τίτλο ''Διαδικτυακό'', για τις ανάγκες παρουσίασής του στην ομάδα συγγραφής ''Συμβατός Δότης Συναισθημάτων''.
Δημιουργήθηκε πριν την εμφάνιση της λεγόμενης smart-tv έτσι όπως την γνωρίζουμε σήμερα..)

Τα Ρήματα (11/05/2007)

''Πάτα το κουμπάκι
έλα κοριτσάκι, μην αργείς
ακούω τρένα να σφυρίζουν, στους σταθμούς της ζωής
και τις λεωφόρους
- πάτα το κουμπάκι της δικτυακής τηλεόρασης -

σε κοιτούν απ’ το γυαλί της, τα μάτια μου απορημένα
τώρα η τεχνολογία προστάζει νέες μεθόδους
απεικόνισης της χρήσιμης πληροφορίας του σώματος



οι κουκκίδες μωρό μου
οι κουκκίδες, φακίδες μικρούλες
συνθέτουν τα μάτια, τα μαλλιά σου, τα χείλη, το λαιμό
το στήθος, τους γοφούς και τις καμπύλες σου

όλα καταγράφονται στα προσωρινά μου αρχεία
στο σπέρμα, ομορφιά μου, που 
μαζεύεται-μαζεύεται-μαζεύεται
και χύνεται-ξεχύνεται γοργά και βιαστικά 
πάνω στις ρώγες σου
Γλύψτο! 
φάε τα προσωρινά μου αρχεία
να εξαφανίσεις κάθε ίχνος συνουσίας
της ευθύνης σου

καίγομαι-λιώνω-ερεθίζομαι-καυλώνω
όλα καταγράφονται στις σκέψεις μου
σε βλέπω-σε αγγίζω-σε ποθώ

και η όψη σου είναι γυάλινη
η αφή σου σαν το πέλαγο
σε οσφρίζομαι-σε γεύομαι
χουφτώνω τα οπίσθια με μανία
μασουλάω τις ρώγες σου
τρελαίνω τις ορμές σου

σαστίζω με τις λέξεις που κολλούν στα δόντια σου
καίγομαι-λιώνω-ερεθίζομαι-καυλώνω
Χύνω!

Πάτα το κουμπάκι
με τις άκρες των ποδιών σου, το μικρό σου δακτυλάκι
στ’ ακροδάκτυλα να γείρω, κοριτσάκι
- καίγομαι-λιώνω-ερεθίζομαι-καυλώνω -

εγώ στην αγκαλιά σου
να σου φέρνω ό,τι προστάζεις
σε βλέπω-σε αγγίζω-σε ποθώ
και Χύνω!

Πάτα το κουμπάκι...''

&

Διαδικτυακό (19/11/2018)

''Έλα κοριτσάκι, μην αργείς 
ακούω τρένα να σφυρίζουν στους σταθμούς της ζωής 
και τις λεωφόρους 
πάτα το κουμπάκι της δικτυακής τηλεόρασης

σε κοιτούν απ’ το γυαλί της, τα μάτια μου απορημένα 
- τώρα η τεχνολογία προστάζει νέες μεθόδους
απεικόνισης της χρήσιμης πληροφορίας του σώματος -

οι κουκκίδες μωρό μου οι κουκκίδες, φακίδες 
μικρούλες συνθέτουν τα μάτια, τα μαλλιά σου, τα χείλη 
το λαιμό, το στήθος, τους γοφούς και τις καμπύλες σου

όλα καταγράφονται στα προσωρινά μου αρχεία 
στο σπέρμα, ομορφιά μου που μαζεύεται-μαζεύεται-μαζεύεται 
και χύνεται-ξεχύνεται γοργά και βιαστικά πάνω στις ρώγες σου

όλα καταγράφονται στις σκέψεις μου 
σε βλέπω-σε αγγίζω-σε ποθώ 
και η όψη σου είναι γυάλινη η αφή σου σαν το πέλαγο

σε οσφρίζομαι-σε γεύομαι τρελαίνω τις ορμές σου 
σαστίζω με τις λέξεις που κολλούν στα δόντια σου 
μαζεύονται-μαζεύονται-μαζεύονται και χύνονται-ξεχύνονται 
γοργά και βιαστικά πάνω στις ρώγες σου...''


2. Γράμματα στην τύχη (ή Κάποτε οι γυναίκες)
(αρχική δημοσίευση στις 30/12/2006 στο stixoi.info, τροποποιήθηκε μεταγενέστερα στις 03/08/2019  για τις ανάγκες παρουσίασής του στην ομάδα συγγραφής ''Συμβατός Δότης Συναισθημάτων''.
Δημιουργήθηκε πριν την ύπαρξη οποιασδήποτε υπόνοιας για την λεγόμενη ''κλιματική αλλαγή'' έτσι όπως την ζούμε σήμερα, καθώς αυτό φάνταζε απίθανο μελλοντολογικό σενάριο το 2006. Βασίστηκε στην δημιουργία προηγούμενου γραπτού με τον τίτλο ''Κάποτε οι γυναίκες''.)

Γράμματα στην τύχη (30/12/2006)

''Κι ως πόθησα ζωή, στιλπνό μαντήλι
πιο ξέξασπρο  από κρίνο αγιασμένο
κρεμάστηκα στα ουράνια βασίλεια
τί κι αν γέλασα, κι αν χόρτασα;

[μα ξεκουρδίστηκαν κι αρρώστησα
ως χύθηκαν της μοίρας τα ρολόγια]

γυμνού λαγού πήρα τη μπέρτα
του χοίρου πήρα το προσωπείο
σκεπάστηκα κατάχαμα και πλάγιασα
- το γέλιο όμως έφτανε τ’ αστέρια -

κι ως πόθησα ζωή στιλπνό μαντήλι
το αίμα το παρθένο να ρουφήξει
σαν ψέμα ήσαν όλα που νοστάλγησα
Ω! θυμάσαι;
συ τα ‘χες χαρίσει

τα δάκρυα λες, που θέρισαν το βίο
τα χρόνια σου μου έδωσαν πτυχίο
κι ακόμα περιμένω να γυρίσει…

[Conclusion: ]
Κάποτε οι πηγές ενέργειας της γης θα στερέψουν
Οι πάγοι στους πόλους θα λιώσουν
Οι θάλασσες θα γεμίσουν νερό και θα πνίξουν τις πόλεις
Οι θερμοκρασίες του πλανήτη θα μεταβληθούν
Οι κλιματολογικές αλλαγές 
θα επηρεάσουν σφόδρα το αρσενικό γένος
Κάποτε οι γυναίκες 
θα αναλάβουν την εξουσία του πλανήτη
Θα διοικούν, θα διατάζουν και θα αποφασίζουν
για όλους και για όλα
και τότε οι άρρενες απόγονοι θα εκλείψουν...''

&

Κάποτε οι γυναίκες (07/01/2006)

''Κάποτε οι πηγές ενέργειας της γης θα στερέψουν.
Οι πάγοι στους πόλους θα λιώσουν.
Οι θάλασσες θα γεμίσουν νερό και θα πνίξουν τις πόλεις.


Κάποτε οι γυναίκες 
θα αναλάβουν την εξουσία του πλανήτη.
Θα διοικούν, θα διατάζουν και θα αποφασίζουν
για όλους και για όλα.

Θα υπάρχει ένα πολίτευμα για όλη την υφήλιο.
Η Προεδρική Δημοκρατία των θηλυκών. 
Όλος ο κόσμος θα είναι ένα ενιαίο κράτος 
με ένα κοινοβούλιο.

Οι θερμοκρασίες του πλανήτη θα μεταβληθούν.
Οι κλιματολογικές αλλαγές 
θα επηρεάσουν σφόδρα το αρσενικό γένος.
Οι άρρενες απόγονοι θα γίνουν σκλάβοι.
Θα καταδικαστούν και θα εκτελεστούν δια λιθοβολισμού.

Κάποτε οι γυναίκες θα εξουσιάζουν.
Θα δικάζουν, θα προστάζουν και θα ποδοπατούν
τους πάντες και τα πάντα.

Κάποτε οι γυναίκες 
θα αναλάβουν την εξουσία όλου του πλανήτη
και τότε οι άρρενες απόγονοι θα εκλείψουν..''


3. Ελεγεία
(πρώτη δημόσια έκθεση στις 19/10/2007 στο stixoi.info. 
Στις 21/05/2019 δημοσιεύτηκε και στο Λογοτεχνικό περιοδικό ''Εξιτήριον'' . Δημιουργήθηκε πριν τη διάθεση στην Ελλάδα των εμφιαλωμένων νερών με γεύσεις, έτσι όπως τα γνωρίζουμε σήμερα να διατίθενται στο εμπόριο. 
Μέρος των στίχων αξιοποιήθηκαν για τη δημιουργία της σειράς ''Πρότερον Θνητοί'')

Ελεγεία (19/10/2007)

''Περνάει τη γέφυρα, το τρένο για Χαλκίδα
στο παραθύρι εσύ να με κοιτάζεις
ανήμπορος ο χειριστής να σταματήσει
κι απ’ τη βραχνή ντουντούκα
ο σταθμάρχης να φωνάζει:

“ προσοχή-προσοχή
παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες
άλλοι να γαμιούνται στη διαδρομή της ζωής
κι άλλοι να κοιτιούνται ευθεία στα μάτια ”

ίσα που πρόλαβα να δω τα μάτια σου
παίρναν το χρώμα του μελιού
όταν τα φίλαγα στον ήλιο
μόλις που άγγιξα τα τρυφερά σου χείλη
πέρασες πάνω απ’ το κορμί μου
σαν ταχεία στο φεγγαρόφωτο

θυμίζεις έρωτα, γλυκόφωτη ηλιακτίδα
μεταλλικό νερό με άρωμα τριαντάφυλλο
θυμίζεις όνειρο αλλόκοτο, σαν καταιγίδα
που το μπουρίνι ξέσπασε πριν έρθει το Φθινόπωρο

δεν περιμένω έναν Οκτώβρη για να βγω απ’ τη φωλιά μου
μήτε που θέλω πια να δω, τα φύλλα της μουριάς
να κιτρινίζουν και να πέφτουν

το τρένο της αγάπης, άγγιξε Φθινόπωρο
μα στα μισά του δρόμου εκτροχιάστηκε και πάει

περνάει τη γέφυρα, το τρένο για Χαλκίδα
σε βλέπω να ‘χεις ντύσει τα μαλλιά σου με χρυσή αχτίδα
κι ένα κατάμαυρο μαντήλι
κι αυτές οι λέξεις που μιλάω τώρα, μαύρες είναι
μα περιμένω όλου του κόσμου το λευκό, να μας στολίσει
τουλάχιστον να δώσει κάποιο νόημα στις μαύρες μας ημέρες

ανήμπορος κι ο βιαστικός καιρός να σταματήσει..''

~~~
© Γιώργος Σ. Κόκκινος, Αύγουστος 2019