5 ιδιαίτερα τραγουδάκια του Γιώργου Κόκκινου

(σ.σ. στίχοι των παρακάτω έχουν παρουσιαστεί κατά καιρούς σε ιστοσελίδες ή ηλεκτρονικές συλλογές. Αποτελούν αντικείμενο μελοποίησης θεωρούμενα ως στιχουργήματα..)

1. Η κυρία Ευλαμπία

(26/08/2019)

~~

Η κυρία Ευλαμπία πέρασε απ’ τα φαρμακεία

πήρε σκόνη, δηλητήρια, πήρε κι ένα Ιrbesartan

αφουγκράστηκε το ‘’νιάου’’. Την ενόχλησε το ‘’γαβ’’

αλλά κι ένα ποντικάκι, που κατέβηκε απ’ το τραμ

η κυρία Ευλαμπία που αγαπάει τα ζωάκια

τα οικόσιτα θηρία και της ζούγκλας τα ερπετά

τρώει σα βόδι τα αρνάκια και των χοίρων τα αυτιά

σε λουκάνικα Φρανκφούρτης και κοψίδια ‘’τας κεμπάπ’’

είναι μία ζωντοχήρα γύρω στα εβδομήντα-τρία.

Στα δεκαέξι, στο χωριό της λίγο έξω απ’ τη Βλαχιά

άρμεγε τα κατσικάκια για να κατεβάσουν γάλα

γαιοκτήμονας κι αγρότης. Σήμερα ‘’Οικιακά’’

η κυρία Ευλαμπία πέρασε απ’ τα φαρμακεία

γαριδάκια για τις γάτες. Για τους σκύλους τα καρφιά

τα λουκάνικα στα τρία, να χορτάσουν τα ποντίκια

διαλεχτό προκό-φαγάκι. Μαεστρία εις την κοιλιά

‘’τ’ αγαπάω τα ζωάκια. Και τους σκύλους, τα γατάκια’’

Πέντε βρέθηκαν πνιγμένα στα σκουπίδια, στον κουβά.

‘’αγαπάω τα ζωάκια. Και τα δέντρα, τα ανθάκια..’’

Κι ούτε γλάστρα να μην έχει στο μπαλκόνι για ομορφιά

η κυρία Ευλαμπία τα ξεκλήρισε η κυρία

με μεγάλη μαεστρία. Κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά …

2. Μια μπουκουνίτσα συγχορδία

(29/05/2011)

~~

Σου ετοιμάζω ένα τραγούδι όμοιο μ’ αγάπης συλλαβή

μια μπουκουνίτσα συγχορδία για δυο φωνές κι ένα βιολί

κι εμείς παιδεύουμε τις λέξεις, ρίχνουμε αλάτι στις πληγές

εμείς κρατιόμαστε από λόγια, πύρινες γλώσσες και φωτιές

τη μια νερό, την άλλη ξύδι, ρίχνουμε αλάτι στις πληγές

με την τσουγκράνα αναμνήσεις ξύνουμε, τόσες ενοχές

χτίζουμε κάστρα μ’ ανεμώνες, με τριαντάφυλλα φωνές

και το αγέρι απ’ τις κραυγές μας ρίχνει τα κάστρα τις νυχτιές

σου ετοιμάζω ένα τραγούδι που η μελωδία του έχει βγει

γυρνώ σαν πότης μες τη νύχτα κι αυτοσχεδιάζω μια στροφή

κι αν έχω φταίξει να μιλάω, τώρα σου σπέρνω τη σιωπή

μια μπουκουνίτσα συγχορδία κι ένα ρεφρέν από φιλί

κινώ λοιπόν εγώ το νήμα, ίσα να βρούμε την αρχή

κι αν προδοθήκαν τα όνειρά σου πάρε μολύβι και χαρτί

σύρε και βρες λοιπόν το νήμα, σύρε και πιάσε την κλωστή

ο κόσμος όλος ήρθε τούμπα και δια ασήμαντο αφορμή

σου ετοιμάζω ένα τραγούδι που η μελωδία του έχει βγει

γυρνώ σαν πότης μες τη νύχτα κι αυτοσχεδιάζω μια στροφή

κι αν έχω φταίξει να μιλάω, τώρα σου σπέρνω τη σιωπή

μια μπουκουνίτσα συγχορδία κι ένα ρεφρέν από φιλί.

(Η μορφοποίηση σε στιχούργημα προήλθε από το ομώνυμο ποίημα γραμμένο στις 29/05/2011)

3. Στην παλιά μας γειτονιά

(16/06/2008)

~~

Στην παλιά μας γειτονιά, έξω βρέχει ένα χρόνο

πάνω σύννεφα βαριά, ξεφυλλίζουνε τον πόνο

μέσα κάνει παγωνιά, τι κι αν φτάνει καλοκαίρι

αν δεν πιάνει εν’ αγόρι το κορίτσι του απ’ το χέρι

κι έτσι άρχισε να τρέχει ο καιρός, σαν ακροβάτης

ένας γνώριμος σακάτης, που τον έλουσε το φως

κι από ‘κει που ‘ταν τυφλός γεννημένος απ’ τη στάχτη

μ’ ένα σάλτο πάλι χόρεψε, στου πάθους το χορό

νέα μέρα έτσι αρχίζει, τα παλιά παραμερίζει

κι ό,τι άφησαν, στης μνήμης τα ντουλάπια, οι ενοχές

έρχεται ‘να αεράκι, στο μικρό μας μπαλκονάκι

και φυσάνε με μανία, της αγάπης οι πνοές

φου και φου, παλιά ιστορία, πως την έλεγαν, Μαρία

Παναγιώτα, Δεσποινάκι, Γιώτα, Μαίρη ή Μαράκι;

έρχεται ‘να αεράκι, στο μικρό παραθυράκι

και ξεχύνονται απ’ τη σκόνη, αχ του έρωτα οι φωνές

στην παλιά μας γειτονιά, έξω βρέχει ένα χρόνο

πάνω σύννεφα βαριά, ξεφυλλίζουνε τον πόνο

μέσα κάνει παγωνιά, τι κι αν φτάνει καλοκαίρι

αν δεν πιάνει εν’ αγόρι το κορίτσι του απ’ το χέρι.

4. Μύρισε θάνατος στην Αγκαλιά μου

(22/02/2009)

~~

(Εισ.)

Κουνώ το χέρι και χαϊδεύω τα μαλλιά της

έχει την όψη μιας νεκρής μα δε με νιώθει

αυτή στα μάτια μου ζωγράφιζε πορεία

και στο χαρτί μ’ ένα μολύβι τριαντάφυλλο

έγραφε Εμάς, το σ’ αγαπώ, την ευτυχία

~~

Σπάσαν μανούλα μου, κούπες οι αγάπες

και τα κομμάτια πρέπει να βρούμε

χτύπησε ο χάρος την πόρτα να βγούμε

μα τον τρομάξαμε με μια ματιά

τον ερχομό του λοιπόν, περιμέναμε

του πελαργού να μας φέρει αγάπη

κάπου την είχαμε κάπου την χάσαμε

ή την ξεχάσαμε μες το ντουλάπι;

την αγαπώ, την αγαπώ, θα το φωνάζω

μ' όλη τη δύναμη κι όσο θα ζω

μέχρι τα μάτια να με προδώσουν

μέχρι το φως μου να χάσω κι εγώ

με αγαπά, με αγαπά, να το φωνάζει

με μια φωνή που δε φοβάται να ουρλιάζει

κι αυτά τα δυο τα σ’ αγαπώ να ενωθούνε

πάνω στο τζάκι που έκαμε στάχτη ετούτη η αγάπη

αντίο ζωή, μα δεν αρκεί για συναισθήματα;

πάθος, φιλί, μια ροζ καρδιά ,αντίο Υεμένη

αυτή στα μάτια μου ζωγράφιζε πορεία

γράφουμε κόκκινη λοιπόν την ιστορία

κι εμείς εδώ, εμείς γιατί, πες μου τι φταίξαμε;

μαύρο κρασί, ρέει το δάκρυ από τις φλέβες

μια χαρακιά πάνω στον δείχτη είναι η πένα μας

γράφουμε κόκκινη λοιπόν την ιστορία

την αγαπώ, την αγαπώ, θα το φωνάζω

μ' όλη τη δύναμη κι όσο θα ζω

μέχρι τα μάτια να με προδώσουν

μέχρι το φως μου να χάσω κι εγώ

με αγαπά, με αγαπά, να το φωνάζει

με μια φωνή που δε φοβάται να ουρλιάζει

κι αυτά τα δυο τα σ’ αγαπώ να ενωθούνε

πάνω στο τζάκι που έκαμε στάχτη ετούτη η αγάπη.

(Η μορφοποίηση σε στιχούργημα προήλθε από το ομώνυμο γραπτό στις 22-02-2009. 

Το original ποίημα έχει δημοσιευτεί στο λογοτεχνικό περιοδικό Περι-Γραφής.

Οι στίχοι έχουν περιληφθεί στο θεατρικό project Πρότερον Θνητοί)

5. Πουλάω μνήμες

(18/01/2018)

~~

Μιλάω σ’ αυτούς 

που μου κατάσχεσαν ένα κομμάτι απ’ τη ζωή 

συγγράφοντας παράλληλα 

μια βιογραφία για τα λάθη τους 

κι είναι η εκδίκηση σαν ένα πιάτο παγωμένο 

σαν ένα άηχο και στέρφο απωθημένο 

που το λιώσαν οι ενοχές  

τούτος ο χώρος που ξεπηδήκαμε είναι πρόστυχος 

κι από παντού όρνεα, τάχα ποιητές θα ξεπηδούνε 

θα εμφανίζονται στιχάκια άλλοτε ανώριμα 

κι άλλοτε θα’ ναι ''το καταφύγιο που φθονούμε'' 

πουλάω μνήμες, μνήμες με δάκρυ  

κι έχω τη ρετσινιά στην πλάτη 

και όσα τρώω τα καταπίνω,  

ξερνάω, χύνω κι άλλα τα φτύνω  

πουλάω μνήμες, μνήμες του κώλου  

που εκπορνεύτηκαν με τον καιρό 

κι αν σου βαστάει, για έλα μωρό μου  

πουλάω μνήμες μ΄ ένα αιδοίο βραστό  

τούτος ο χώρος που ξεπηδήκαμε είναι πρόστυχος 

κι από παντού θα μας γαμάνε κάτι αλήτες 

μιλάω σ’ αυτούς που μου κατάσχεσαν τη δύναμη 

με τη φωνή μου να διασπείρω τις αλήθειες.

(Η μορφοποίηση σε στιχούργημα προήλθε από το ομώνυμο γραπτό, γραμμένο στις 18/01/2018. 

Το original ποίημα και η μορφοποίησή του έχει περιληφθεί στη συλλογή κειμένων ''Κατηγορώ'').

Γιώργος Σ. Κόκκινος