Κείμενα και ποιήματα διαμαρτυρίας του Γ. Κόκκινου

Σφετεριστές της ουτοπίας

(22/06/2018, έχει περιληφθεί στη συλλογή Τα Λυρικά

και μέρος των στίχων στο Πρότερον Θνητοί)

~~

Ως την επόμενη ζωή, θα το φροντίσω να κρατάω τα ηνία

στρατηλάτης, οδηγός

ένας πρόστυχος διαβάτης και ιππέας

μιας καινούργιας γνωριμίας

-ή ένας άχρηστος κι ανίκανος διαβάτης μιας καινούργιας συμφωνίας-

κι απ΄το καλό που εδώκαμε τίποτα δεν περίσσεψε

κι απ΄το κακό που διώξαμε θα το ΄βρουμε μπροστά μας να μας γνέφει

να μας προστάζει δυνατό πόσο μικροί γινήκαμε

κι αφοπλιστήκαμε λοιπόν με τα ιδανικά μας

έρημοι, πονόψυχοι και φτωχεμένοι ιπποκόμοι

κι άλλοτε χαλιμπαλίδες ακάματοι

χαμάληδες και στέρφοι ιπποκόμοι

σφετεριστές της ουτοπίας, που πεθυμήσαμε μια θέση στ΄όνειρο να έρθει

να ακουμπήσουμε σεμνά πάνω στα σύγνεφα για προίκα

να ακουμπήσουμε στα σύγνεφα για να τα κάμουμε ήλιους

που πεθυμήσαμε γοργά ώστε να φύγουνε τα δάκρυα απ΄το στρώμα

να μας πετάξουνε ψηλά

μέσα σε μια σφικτή, πλεχτοδεμένη, ουτοπική αιώρα

ο στρατηλάτης κι οδηγός, ένας ανίκανος ιππότης

τώρα λιτά ψυχορραγεί, σπέρνει καρφιά ως προδότης

κι όταν αυτά θα καρπιστούν και θα γεννούν φυντάνια

-πείτε του, δε λογάριασε πως σφάζουν τα δρεπάνια…!-

σ΄αυτή τη γη, λόγια δεν ειπωθήκαν για υποσχέσεις

αλλά για άλλην εξωτική, απόμακρη, παραθαλάσσια

στα βότσαλα πνιγμένη

ειρωνική, κι άλλοτε σάπια κι άλλοτε πρόστυχη και στείρα

-σάπια ζωή τί να την κάνεις..;;;

μοιάζει παμπάλαιη ζωστήρα-

κι απ΄το καλό που εδώκαμε τίποτα δεν περίσσεψε

κι απ΄το κακό που διώξαμε θα το ΄βρουμε μπροστά μας να μας γνέφει

να μας προστάζει δυνατό πόσο μικροί γινήκαμε

κι αφοπλιστήκαμε λοιπόν με τα ιδανικά μας

…..

΄΄..πού να΄ναι το καμάρι μου, τ΄όμορφο, παινεμένο

που πέταγε ανέμελα, που έβοσκε συθέμελα σα ρόδο ανθισμένο;-

του σχίσανε τα δυο φτερά, σα το χαρτί στα δύο

και θέριεψε κι αλάργεψε και πήρε το πτυχίο΄΄

….

κι όταν αυτά θα καρπιστούν και θα γεννούν φυντάνια

-πείτε του, δε λογάριασε πως σφάζουν τα δρεπάνια-

Πουλί της Γης

(25/07/2018, το ποίημα γράφτηκε με αφορμή την τραγωδία στο Μάτι εξιστορώντας παράλληλα με θράσος μια προσωπική και κοινωνική τραγωδία με αθυρόστομη διατύπωση. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εξιτήριον και μέρος των στίχων περιλαμβάνεται στο Πρότερον Θνητοί)

~~

Αυτό το αστέρι εδώ τι να΄ναι;

μην είναι ο Σείριος που έχει δυο αστέρια

μην είναι ο Δίας, η Αφροδίτη;

μην είν΄ τα αρχίδια μας τα δύο που αιώνια κουνιούνται

ασύστολα και περιρρέοντα, ευθυτενή ή σκάρτα;

μην είναι η Γη σε παλαιότερη βερσιόν

ως ένας πλούσιος κατοπτρισμός μιας πεθαμένης νιότης..;

πουλί της Γης και της δροσιάς
πουλί βρεγμένο, βροχερό

στείλε μια ευχή κι ένα καθάριο μερτικό στον θαλασσοπνιγμένο

που όσο απ΄το μαλλί του πιάστηκε να μακροημερεύσει

κατέπεσε σε ξερατά και οσμίστηκε διχόνοια

κάποιοι λίγοι τον εκλάψανε που του΄φυγαν τα χρόνια

ενώ άλλοι γελούσανε που απέμεινε ορφανός

απέθανα περμένοντας τα χείλη σου
τα σεβαστά μουνόχειλά σου

στο ύψος του δυσθεώρητου, σεμνότυφου, της κλειτορίδας σου

εισπνέοντας καρκίνο και καπνό

προδόθηκα και ήπια πίσσα για νερό

κάηκα κι αναστήθηκα

και για κρασί ήπια απ΄τον κρίνο

μ΄ένα πεντόλιρο στην τσέπη για να βγάλω ένα μήνα
αδημονώ για να εισπράξω το κεφάλι του ειδήμονα

που επικίνδυνα σαρώνει τις αρχές της επιστήμης

κι αναφωνεί πως φταίει ο Δίας για τις πράξεις μας

λείψανε βλέπεις τα τραγούδια εξορίας
λείψανε οι επαναστάσεις και οι έρωτες

από΄να κόσμο που συντηρεί τις ενοχές του και τις βρίζει

και βγαίνει στα μπαλκόνια έπειτα αυτόνομα να κάνει κήρυγμα

μάθαμε λοιπόν ποτέ αν οι εξεγέρσεις γίνονται πανανθρώπινα;

ως αγαθά ενός πολιτισμού που καταργεί την εκμετάλλευση και τη διχόνοια

σπέρνει θεμέλια για να πατήσουν τα ορφανά του

και καταργεί την υποτέλεια;

ρόιδο μου τα΄κανες τα νεύρα και τ΄αρχίδια
τόσο που πρήστηκαν οι αμυγδαλές μου να φωνάζω

πουλί της Γης και της δροσιάς

πουλί της δόλιας λευτεριάς και της ανάγκης

γαμήσου πια ..! δε θα΄ρθεις

μην είναι ο Δίας, η Αφροδίτη;

μην είν΄ τα αρχίδια μας τα δύο που αιώνια κουνιούνται

σ΄ένα μπουρδέλο πρόστυχο που γέμισε με κλάμα..;

βαρέθηκα, κι ακόμα περιμένω…!

Η ζωή μας

(03/11/2007, έχει περιληφθεί στη συλλογή κοινωνικο-πολιτικών γραπτών Τα Λυρικά)

~~

Η ζωή μας έχει γίνει μια υπερκατανάλωση 

ένα κίβδηλο κακό αντίγραφο μιας Δυτικής πολιτείας

ο αγώνας σήμερα γίνεται όχι στο δρόμο, όχι στα βουνά

αλλά μέσα στην πολυτέλεια και τη θαλπωρή του σπιτιού 

δίπλα στον καναπέ, μέσα από την οθόνη του υπολογιστή 

άλλαξα μόνο το τετράδιο των σκέψεών μου κι όχι τη ζωή

τη ζωή δε μπορείς να την αλλάξεις, σε αλλάζει εκείνη όποτε το θελήσει

γιατί μοιάζει με γυναίκα που σε κουμαντάρει, σα τη θάλασσα

που σε παρασύρει, πότε στ’ αφρισμένα κύματα και πότε στο βυθό της

η ζωή μας, ένα μπουκάλι με πετρέλαιο

που το πίνουμε γουλιά-γουλιά τις νύχτες 

με πασατέμπο

στάλα τη στάλα το πίνουμε στο μπαλκόνι μονάχοι

κοιτάζοντας τα νυχτοπούλια στο ύπαιθρο

κι ύστερα δίνουμε μια με τον αναπτήρα

και του βάζουμε φωτιά να γίνει πυροτέχνημα

η ζωή μας είναι ένα ρέμα δίχως τρεχούμενο νερό

ένα ξερό ποτάμι είναι η ζωή που τρέχει ο αγέρας

εκεί που κατουράνε ζώα είναι η ψυχή μας

κι εκεί που αυτοκτονούνε οι αυτόχειρες παρθένοι

εκεί που μόλις πέσει ο ήλιος ανάποδα

μαζεύονται τα σκουπιδιάρικα αντάμα

με τ’ αποφάγια απ’ τα πλουσιόσπιτα των Αθηνών

εκεί κοιμόμαστε και ξυπνάμε κι ονειρευόμαστε

εκεί μαθαίνουμε για τον έρωτα, μέσα σε γκρεμούς

που με την πρώτη στραβοτιμονιά μας φεύγει το τιμόνι

απ’ τα χέρια και πέφτουμε, ολοένα πέφτουμε

η ζωή μας ειν’ ένα δυστύχημα με το αυτοκίνητο

που καρφώνεται απάνω σε μια μάντρα με περικοκλάδες

που καρφώνεται στα σίδερα της Εθνικής

και γίνονται ένα με τον άνθρωπο

μέσα στα αίματα είναι πάντα η ζωή μας

σε διαδρόμους νοσοκομείων ανάμεσα στα ράντζα

και σε ορούς καρφωμένους στα χέρια ερωτευμένων

μια σφαίρα είναι η ζωή μας που πετάγεται τη νύχτα

από ‘να όπλο και σφηνώνεται στον εγκέφαλο

κι άλλες φορές ένα πιάτο δηλητήριο 

γαρνιρισμένο με sauce από χάπια για τα νεύρα

και καθαρό οινόπνευμα

ένα κρεβάτι από πάγο ειν’ η ζωή μας, τις μέρες

που κάθε τόσο λιώνει στάλα τη στάλα

στο πήγαιν’ έλα, όπως λιώνουν οι σόλες μας

σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι, φαρμακείο για τα χάπια

δουλειά για την αποτοξίνωση, σπίτι

για τον γαμημένο τον ύπνο μας μπροστά στην tv

ένα σπίρτο κι η αγάπη μας, που πήρε φωτιά

-έλα σβήστο! Θέλω να κοιμηθούμε- 

Η ζωή μας…

Πέτρινες καρδιές

(29/08/2007, Ανένταχτο)

~~

Κι έτσι όπως έτρεχα σε σκοτεινούς διαδρόμους και σοκάκια απάτητα, παρθένα από χνάρια ανθρώπινα, άκουγα πάντα μια φωνή να σκούζει στο μεσονύχτι και να σφαδάζει η ψυχή μου από το άγχος και την απόγνωση.

ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ !!!!!

ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ, ΟΧΙ ΟΧΙ ΜΗ !!!!

Το ΝΑΙ δε τ’ άκουγα ποτέ μου. Δεν ξέρω τι σημαίνει. Ποιος το ανακάλυψε;

Το άκουσα μονάχα μια φορά να το φωνάζει ένα ζευγάρι ερωτευμένο στη γειτονική πλατεία, πριν ακολουθήσω το μονοπάτι της απομόνωσης και κλειδωθώ στο δωμάτιο.

ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ, ΑΧ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ !!!!

Έτσι αντιλαλούσαν οι ερωτικές κραυγές τους, τόσο που τρόμαξα από το πάθος.

Τι είναι τελικά το ΝΑΙ; Ποιος το δημιούργησε για να το χαίρεται; Εδώ κυβερνάει τον κόσμο η μιζέρια και η στεναχώρια. Εδώ κλαίμε!

Και το δάκρυ μας κυλάει αργά-αργά, στάζει το κατακαλόκαιρο στο μουχλιασμένο παντζούρι και γίνεται κρύσταλλος. Το χειμώνα δε, αυξάνονται τα δάκρυα κι απ’ την κλεισούρα, δημιουργούνται σταλαγμίτες στην οροφή που ενώνονται με το πάτωμα. Εδώ είναι το πέτρινο μουσείο απολιθωμένων καρδιών, που πιάστηκαν αιχμάλωτες στην ερωτική μάχη, τρυπήθηκαν από τις λεξόσφαιρες και πέθαναν.

Εδώ βρίσκεται ένα παράδειγμα προς αποφυγήν και συμμόρφωση, εναντίον του θανάτου. Διότι εγώ δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

Κι όλη αυτή η ιστορία, μου άφησε τελικά μια ξινή γεύση στο στόμα, που με κάνει να κλαίω τις νύχτες μετά τις δώδεκα, ουρλιάζοντας και βλέποντας το κορμί μου να γεμίζει τρίχες, τρίχες, τρίχες, να φουντώνει από σπυριά και να γίνονται κόκκινα, κατακόκκινα τα μάτια μου από τη λύπη και την αγανάκτηση...

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, θα πρέπει να επισκεφτείς μια φορά στη ζωή σου το μουσείο με τις πέτρινες καρδιές. Κι αν σου έχουν απομείνει αισθήματα, θυμήσου να εκθέσεις και τη δική σου, στα μάτια των υπολοίπων πέτρινων επισκεπτών.

Καλλιτέχνες

(11/09/2019, Ανένταχτο)

~~

Οι Καλλιτέχνες; - Ω! μια παρεξηγημένη έννοια -

πλήθος ζωγράφων, πεζογράφων, φωτογράφων

αιθεροβάμονες τραγουδιστές ή ποιητές

συνθέτες, μουσικοί, κειμενογράφοι

ηθοποιοί ή άλλοι συγγραφείς

ως πρώην - πάλαι ποτέ - Αριστεροί

που σήμερα είναι Δεξιοί και ζούνε μέσα στη χλιδή

που το ψωμί το έχουν μετατρέψει, παντεσπάνι

έχουν και κότερα και γιοτ

Mercedes-Benz, τζιπ και λιμόζ

σπίτι στα έρημα βουνά, πισίνα δίπλα στο λιμάνι

σου λέει: ‘’είναι ωραίο μετά, το παντεσπάνι..’’

- σήμερα όλοι επιστήμονες -

άλλος εσπούδασεν γιατρός κι άλλος, μαθαίνω, νομικός

[μα, επιστήμονες της Τέχνης

πλέον η χώρα δε γεννά!]

είναι ‘’βαριά’’ η ελευτεριά

κι έτσι λοιπόν λυμαίνονται την τέχνη

ως οι προστάτες της Μεταπολίτευσης

προύχοντες, πρώην επαναστάτες

‘’είναι ωραίο’’ σου λέει μετά

‘’το παντεσπάνι..’’

- αλλαξοπίστησαν κι οι πέτρες -

και τα ‘’μυαλά’’ αλλαξοπίστησαν

που γέννησε η έρμη χώρα στους αιώνες

κι οι παρακαταθήκες μιας γραπτής ολότητας

μετουσιώθηκαν σε εμπόριο, σε συντεχνίες κι οβολό

για μια - ίσως - βουλευτική καρέκλα

‘’είναι ωραίο’’ σου λέει μετά

‘’το παντεσπάνι..’’

Οκτώβριος 2019 © Γιώργος Σ. Κόκκινος 

(φωτογραφίες εκ του διαδικτύου)