Η Τέχνη ενώνει ανθρώπους, τόπους, πολιτισμούς

Η Τέχνη ενώνει ανθρώπους, τόπους, πολιτισμούς

με ποιήματα και ποιητικά κείμενα

του Περικλή Ρεΐζη, του Θοδωρή Κόντου, του Γιώργου Κόκκινου

και φωτογραφίες της Δέσποινας Αποστολίδου

Θοδωρής Κόντος

10 δευτερόλεπτα

(09/10/2019)

Κοίτα μας!

πως στεκόμαστε όλοι προσοχή

μπροστά του!

Εμβρόντητοι!

Τα χέρια κρέμονται

ανήμπορα.

Το βλέμμα μας χαμένο,

μα δε μπορεί να ξεκολλήσει από πάνω του °

σα να το έλκουν χίλιοι μαγνήτες.

Το μυαλό απόλυτα άδειο,

από λέξεις

και σκέψεις.

Σα να μην ξέραμε,

να μη γνωρίζαμε τίποτα°

σα να ξεχάσαμε με μιας

τα πάντα,

και σα να είμαστε εμείς,

οι πρώτοι και οι τελευταίοι,

που πατάμε ετούτο δω το χώμα,

που ατενίζουμε ψηλά τα αστέρια.

Τίποτα δε μάθαμε! Τίποτα δε βοήθησε!

Ούτε τα παρηγορητικά

λόγια της μάνας:"ο μπαμπάς είναι εκεί ψηλά και σε προσέχει".

Ούτε τα παραμύθια του χριστιανισμού: είμαστε όλοι

πεπτωκότες στη ζωή αυτή,

ζούμε προσμένοντας μέσα απτό θάνατο,

αιώνια ζωή.

Ούτε ο μακρινός αντίλαλος

από τις διδαχές του Βούδα,

πως θα ξανάρθουμε και θα

ξανάρθουμε και θα ξανάρθουμε.

Ούτε ο Επίκουρος,

πως τάχα δε μας αφορά το θέμα.

Τίποτα απολύτως δε βοηθάει.

Μόνο ο Πόνος.

Μόνο αυτός μπορεί να μας παρηγορήσει,

δυναστικά να μας λυτρώσει

δίνοντας νόημα στο θάνατο.

Αυτά τα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα,

μας λένε όλη την αλήθεια.

Φτιάξε τώρα πικρό καφέ,

να αρχίσει η φιλοσοφία,

βάλε παξιμάδι με γλυκάνισο

να έρθει ο Θεός,

ή άναψε καρβουνάκι για ναργιλέ,

ν'αρχίσει ο διαλογισμός

Θοδωρής Κόντος

Τα ποιήματα στα δέντρα

(06/10/2019)

Κρεμόμαστε χρόνια ολόκληρα

απ' τις άκρες των κλαδιών,

γινωμένα°

Τα δέντρα, γερμένα απτό βάρος,

ποθούν να αλαφρώσουν,

κανένας όμως δεν απλώνει

το χέρι του

να κόψει, να γευτεί °

και θα μας βρεις παντού°

έξω απτήν πόρτα σου

στην αυλή,

στο δρόμο,

στις πλατείες,

στα χερσοχώραφα,

μπορεί και μέσα στο σαλόνι του σπιτιού σου,

να έχουμε φυτρώσει°

δε θα μας βρεις όμως,

εκεί που συνηθίζεις να συχνάζεις,

στους πάγκους της λαϊκής,

στα βιολογικά ντελικατέσεν,

ούτε στα σούπερ μάρκετ,

στο τμήμα με τα φρούτα και τα λαχανικά.

Στήνουνε βέβαια,

από κάτω μας οι άνθρωποι,

χορούς και πανηγύρια,

στον ίσκιο μας μαζεύονται,

πολιτικοπνευματικοί φορείς

-κυρίως καλοκαίρι-

μας επαινούν με λόγους διθυραμβικούς,

μας δαφνοστεφανώνουν,

ασπάζονται και εγκωμιάζουν

ο ένας τον άλλον,

κουστουμαρισμένοι,

ή με φουλάρι, πίπα και μπερέ

και επιστρέφουν σπίτι ευχαριστημένοι,

χωρίς να ενδιαφερθούν να μας μαζέψουν°

Καλύτερα°

Γιατί καθόλου δεν προοριζόμαστε για τα ψυγεία,

τα μουσεία, τα μνημεία και τα σχολεία °

Δεν είμαστε

πολύτιμοι κρυμμένοι θησαυροί,

ούτε και παγετωνικά απολιθώματα.

Αυτά ας τα αναλάβει ο Χρόνος

και οι αρμόδιοι φορείς

των υπουργείων.

Εμείς,

γεννιόμαστε στην ώρα μας °

δεν ψάχνουμε δικαίωση

στο μέλλον,

ούτε παράσημα,

με κατοχυρωμένα τα πνευματικά δικαιώματα.

Ψάχνουμε στόματα αχόρταγα

να μας καταβροχθίσουν

να πιούνε το χυμό μας

να γευτούν τη σάρκα μας

και ύστερα να αφήσουνε

ελεύθερο το σπόρο

να ξαναφυτρώσει°

και ίσως,

κάποτε,

γίνουμε δάση ολόκληρα,

να αναπαύονται οι άνθρωποι

να απλώνουνε το χέρι

και να τρώνε απευθείας°

κι αμέσως,

να ερωτεύονται,

να λυπούνται,

να ποθούν,

να ονειρεύονται,

να παίζουν,

να αναλύονται σε δάκρυα,

να εκρήγνυνται,

να καθαίρονται,

και να επιστρέφουνε,

καινούριοι,

στην καρδιά τους.

Γιώργος Σ. Κόκκινος

Οι άγγελοι μαθαίνουν να σιωπούν

(20/10/2008)

Κουρνιάζουνε απόψε δυο πουλιά

στη μαύρη αδειανή μου αγκαλιά

ποιος ξέρει αν θα ζούνε μέχρι αύριο

στης έρημης ψυχής μου το κουφάρι;

το σώμα μου κινείται απ’ τη συνήθεια

που μάθαιναν τα πόδια μου, να πάνε

ποιος ξέρει τί κουρνιάζει στις φτερούγες μου;

οι άγγελοι μαθαίνουν να σιωπούν

τα μάτια μου στερέψαν από δάκρυα

και στράγγισε από αίμα το κορμί μου

ανάλαφρα ως βαδίζουνε τα όνειρα

με λιώνουν, με χτυπούν και με πατάνε

περνούν από τα βλέφαρα ορδές τα όνειρα

ολόκληρος στρατός οι ανέλπιδες ελπίδες

ολάκερη αγέλη των μελλούμενων πουλιών

που φέρουν ένα μήνυμα πως σβήσαν οι αχτίδες

το φως! 

..να μην ανοίγει ένα παράθυρο;

μια πόρτα, μια εξώπορτα, μικρός φωταγωγός

τα σίδερα μιας φυλακής, να μην ανοίγουν

να σμίγουν περισσότερο με τ’ άψυχο κορμί

και μέσα στη θηλιά τους να το πνίγουν

Γιώργος Σ. Κόκκινος

Η μαχαιριά

(02/03/2009)

Βρήκα έναν άνθρωπο να κλαίει

στήριζε στο πόδι τον αγκώνα

έφυγε απ’ την Άνοιξη το χρώμα

κι ήρθε ένας Χειμώνας πιο βαρύς

μαύρα τα ματάκια του απ’ το κλάμα

κάτι του αμαυρώνει την ψυχή

να ‘ναι μια γυναίκα η αιτία

ή να ‘χει λιώσει τώρα το κερί;

κοίταγε στο έδαφος χαμένος

πέρα ακουγόταν μουσική

ένα ακορντεόν μες τη βροχή

έπαιζε θλιμμένη μελωδία

δίπλα σ’ ένα μπαρ οι ναυτικοί

πίνανε τα ναύλα τους σε μπύρες

κι έλιωναν τον άνθρωπο οι καημοί

σαν ανθρωποφάγοι καρχαρίες

ζάρωσε το πρόσωπο από θλίψη

τρέχανε τα χρόνια σαν πουλιά

δίπλα του περνούσαν φορτηγά

γιομάτες οι καρότσες από μίση

φίλοι τον προδώσανε κι αδέρφια

το γλυκό κορίτσι που αγαπά

μέσα στην καρδιά μια μαχαιριά

στράφηκε το χέρι του να ρίξει

Περικλής Ρεΐζης

Το κώνειο 

(17/9/2018)

Φτύνει το κώνειο ο Σωκράτης με οργή...

Θα'ρθει μια μέρα που Ιστορία θα μας φτύσει

μεις της πατρίδας η αέναη ντροπή (πληγή)

τρέχει η ξεφτίλα, στους αιώνες σαν μια βρύση

φόρα εσύ στο Γιουσουρούμ, νέο κουστούμ

Απατεώνες που την τύχη σου ορίζουν

μάσκες φοράνε, για κάθε είδους εκδοχή

τα παραμύθια με τη σέσουλα πουλάνε

γελούν οι χάνοι !!! που τους έμοιασες πολύ...

Μη με κοιτάς, απορημένος πατριώτη

συ είσαι του SKY η καινούργια η φυλή

είσαι το ψάρι που το δόλωμα το βλέπει

στο παραμύθι όμως, έχεις εθιστεί...

Και δεν ξοδεύουνε λεφτά , για χειροπέδες

ούτε στο πόδι, τώρα μπάλα σου φορούν

σκλάβος ελεύθερος, ωραίος και με χρέη

αχ μαριονέτα!!! τα σκοινιά, ποιος τα κινεί;

Πότε τη δύναμη θα βρεις, για να τους φτύσεις

τα καθρεφτάκια, που σου πούλησαν μαϊμού

αφέντες άλλαξες, μα πάντα μαϊμουδίζεις

βαράν το ντέφι και χορεύεις στη σκηνή

Μη με κοιτάς, που έχω λόγο οργισμένο

μα έχουν οι λέξεις, αξιοπρέπεια και θυμό

θα το διαβάσεις και σε λίγο θα ξεχάσεις

και μην ξεχάσεις, να αλλάξεις και πλευρό

Η Ιστορία να προβάλλει τους προδότες

και κάποιοι ήρωες μαϊμού και γιαλαντζί

με τους εχθρούς σου αγαστό αλισβερίσι

τ' άνομα κέρδη, είναι πάντα ΙΕΡΑ

Αειιι να φυσήξει, ένας Βοριάς από τη Θράκη

και να σκεπάσει όλη τη χώρα με ντροπή

εσένα είχε ο Βίλχελμ Ράιχ, στο μυαλό του

Νεο-Ρωμιέ, εκπαιδευμένη μου πληγή

Κλείνει τα μάτια από ντροπή, ο Μακρυγιάννης

φτύνει το κώνειο, ο Σωκράτης με οργή

οι κατσαπλιάδες σου, η αστική σου τάξη

ντροπή του Έθνους, ο Σεφέρης θα την πει...

Τώρα νυχτώνει, το σκοτάδι μας σκεπάζει

ψεύτικα θέλγητρα, κοσμήματα μαϊμού

τ' Αρχαία κάλλη σου, κι απόψε θα πουλήσεις

αληθινός ξανά, ο Παλαμάς θα βγει

Καλό σου βράδυ,πώς σε είπαμε ; Ελλάδα

κάτι θυμίζεις!!!μα φοβάμαι έχω χαθεί...

Τώρα είσαι χώρα, το κορμί σου, που χορεύει(τεμαχίζουν)

μες την ψυχή σου έχουν βάλλει Ξενιστή...

Αφιερωμένο στον μεγαλύτερο Έλληνα ποιητή με τον

προφητικό του Λόγο, τον Κωστή Παλαμά...

''Ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι...των Ευρωπαίων περίγελα

και των αρχαίων παλιάτσοι''

Περικλής Ρεΐζης

Το 22 στη Σμύρνη...

(Μια στο πεζό και μια στην ποίηση)

(10/10/2019)

Απουσία θα πάρει πάλι η ανθρωπιά μας

σκοτώνονται στη Συρία, τα παιδιά των Κούρδων...

Αχτένιστη η ομορφιά και τρομοκρατημένη

απ' τις ερπύστριες των αρμάτων και τις βόμβες...

πάντα αυτά ήταν τα δώρα της ηγεμονίας του Άδικου

Την προδοσία όλοι οι μεγάλοι μαζί την ορίζουν...

Αχτένιστα και φοβισμένα τα πήρε, πάνω ψηλά

πάντα έτσι θα φεύγουν αθώα τα παιδιά

πλερωμή ''ανόσια'' στων ηγετών τα οράματα...

Και μεις αραχτοί στον καναπέ με μια μικρή δόση ανίας

το φονικό να δούμε προσμένουμε στις οθόνες

Άξιος ο μισθός τους!!!μας εκπαίδευσαν καλά τα ΜΜΕ

σχολεία αδιαφορίας, αφάνισαν πρώτα τα συναισθήματά μας

και στο κακό που ζυγώνει...εμείς τα μάτια κλείνουμε

Πάντα ο φοβισμένος ήταν χαμένος από χέρι...

Το 74 ήταν τα παιδιά της Κύπρου, χτες ήταν της Συρίας

σήμερα τα παιδιά των Κούρδων...με το αίμα των παιδιών

ψηλώνει πάντα το ΄΄κακό και τ' άδικο στον κόσμο''

Και 'μεις με την ελπίδα πως θα την γλιτώσουμε

πως δεν θα'ρθει ποτέ η σειρά των δικών μας παιδιών

δεν ακούμε τους μαντατοφόρους του πολέμου

τυφλός ο Τειρεσίας κουράστηκε μαζί μας...

Πριν το χαμό θριαμβεύει ο Αντίνοος, μα ένα θυμάται

Το 1922 στη Σμύρνη Σύριοι ήταν που με τα πλοία τους σε έσωζαν

όταν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι με τα κοντάκια των όπλων

σου χτύπαγαν τα χεριά για να πέσεις στη θάλασσα

Έτσι να μη φανούμε φτηνοί κι ανιστόρητοι...στοιχειώνει η μνήμη...

Περίσσεψε το κρίμα της απουσίας μας, χτες και σήμερα...

άδειασε το μυαλό μας η ''σιωπή των αμνών''

Μόνο ο ήλιος την πικρία των παιδιών και των μανάδων θα νιώσει...

Θα κρυφτεί στο σκοτάδι και μαζί με τις μάνες τον Φαέθοντα

Το δικό του παιδί θα θρηνήσει...

Όλες οι δημιουργίες έχουν κατοχυρωθεί από τους δημιουργούς 

για την πνευματική τους ταυτότητα

Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από την Δέσποινα Αποστολίδου 

για τις ανάγκες αυτής της δημοσίευσης

Περικλής Ρεΐζης - Θοδωρής Κόντος - Γιώργος Σ. Κόκκινος

για την Πορφυράδα © Οκτώβριος 2019