Λόγοι Αγάπης - μέρος Α'

Λόγοι Αγάπης - Μέρος Α'
με ποιήματα και ποιητικά κείμενα του Θανάση Μουσόπουλου
της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη, του Άγγελου Παπαγεωργίου, της Ειρήνης Λεοντάρα 
του Θοδωρή Κόντου, του Γιώργου Κόκκινου 
και με εικαστικές δημιουργίες της ζωγράφου Βασιλικής Τσιμπιρλή

''Πληγωμένο Ρόδο''

Θοδωρής Κόντος

Ερωτικό

(09/10/2019)

Σα να μην έφτανε

η θάλασσα του Αυγούστου,

με τόσους αθώους πνιγμένους

να αναδεύονται στα βάθη της,

οι περίοδοι ξηρασίας,

με την πύρινη λαίλαπα να κατακαίει τα δροσερά μας καταφύγια,

οι χαλαζοπτώσεις,

με καταστροφή της φετινής σοδειάς,

οι χιονοστιβάδες,

με θαμμένους αμαθείς ορειβάτες,

τα όνειρα,

σε μεταμεσονύχτιες προβολές

με εισιτήριο

αβάσταχτο σε κόστος,

έχουμε και τον ίδιο

τον Έρωτα,

να έρχεται απρόσκλητος,

να υπογράφει από κάτω

φαρδιά πλατιά°

για να εμπλουτίσει το μενού της ζωής,

με εξωτικές γεύσεις °

"τυφλή προσδοκία" για

ορεκτικό,

"πίκρα" για κύριο πιάτο,

"απογοήτευση" στο ντρέσινκ

της σαλάτας, για μόνιμη

επίγευση στον ουρανίσκο,

"σουφλέ ανεκπλήρωτου"

για επιδόρπιο,

και "απομυθοποίηση",

ως ρόφημα χωνευτικό.

Έτσι.

Για να μη φύγει κανείς,

με το παράπονο,

ότι δεν έφυγε χορτάτος.

Γιώργος Σ. Κόκκινος
Το λιβάδι με τις παπαρούνες
(04/05/2008)

Πρόσεξε! αυτή η πόρτα έχει φτιαχτεί να την ανοίξουμε
έχει χτιστεί κι ένα γιοφύρι από μετάξι, να διαβούμε
στον πάτο θα κυλά το γάργαρο νερό, στο πλάι τριαντάφυλλα
οι ώριμες, ζεστές, οι πορφυρές, του κόσμου οι χλωμές και βαθυκόκκινες δικές μας παπαρούνες
και πίσω από την πύλη, ποιος να ξέρει να μας πει τι θα μας ξημερώσει;
για σήμερα γεννιέται μια αγάπη, κι απ’ αύριο πεθαίνει ένα φιλί
γαντζώνεται μια αγκαλιά στο μπράτσο σου και σβήνει
σαν νιόβγαλτο, ανάπηρο, νιογέννητο παιδί και σβήνει με το χρόνο
κρατιέται άραγε κι αυτό από ένα θόλο βυσσινί;
πιάσε το χέρι μου και πάμε, ποιος ξέρει να μας πει τι θα μας ξημερώσει;
θέλω ν’ ακούω την πνοή σου στο ταξίδι, για τώρα να σου πω μια καληνύχτα
που ίσως δεν προλάβω όταν πρέπει να τη βγάλω απ’ τα χείλη
γι’ απόψε μας αρκεί ένα Αντίο, που ίσως δεν προλάβουμε κανείς μας να το πούμε απ’ τα χείλη
μα θα ‘ναι μια αλήθεια, που εσύ να μην πιστέψεις
με τόκο κάποια προκαταβολή, για ένα όνειρο που ζήσαμε και πάει
θα ‘ναι ένα ψέμα που στο λέω απ’ την καρδιά μου όταν σβήνω
μα εσύ να μη μιλάς, όπως και τώρα, παρά μονάχα να συλλέγεις μία-μία τις πνοές μου
παρά μονάχα να συλλέγεις στοργικά ανάσες, ως την τελευταία
σβήσε τα δάκρυα απ’ τα μάτια σου και πάμε, θέλω μονάχα να γελάς
πιάσε το χέρι μου! ! αυτή η πόρτα έχει φτιαχτεί να την ανοίξουμε..

''Πάθος''

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη

Πτυχές  Έρωτος

Σ’ αμαρτίας κολλαρισμένες πτυχές  

και χλαίνη αναμαλλιασμένου βδόλου  

ευχή για τη συντέλεια του κόσμου

φρενιασμένα ιχνογραφούν δυο ψυχές.

Εμβαπτισμένος ιδαλγός το λευκό  

σ’ εκστατικής παπαρούνας το αίμα

παρθενικά μετουσιώνει το θρέμμα  

σ’ άβαφης κρήνης ήχο κελαρυστό.

Από του θανάτου τα ισχνά δεσμά

αυτόφωτο το θαύμα δραπετεύει  

τροχίζει τη μουχλιασμένη μοναξιά.

Υάκινθοι σε σταυροδρόμι λάβρο  

της θύελλας διαλέγουν την ατραπό  

να ενδυθούν του άνθρακα το μαύρο…

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη

Διάλογος

«Μη με κοιτάζεις», φαντασμαγορίας   

σπινθήρες ο πόθος στα βλέφαρά σου   

κι εγώ στης ανείπνωτης θάλασσάς σου   

ναυαγός κι ορμή  άξαφνης ευγονίας.

«Σ’ αγαπώ», υπερφίαλη ρήση   

ορμηνεμένη αυτόματα απ’ το θυμιάτισμα    

μιας ηδονής βυθισμένης σ’ ασύδοτο ψεύτισμα   

τους βλαστούς μου πόσο ανέκκλητα θα κατατεμαχίσει.

«Μη με λησμόνει», αγωνιωδώς  

χαλικάκια γυρισμού αναζητώ    

οικτιρμός ημερολογίου αισχρός .

Κεντίδια στην άμμο οι αφορισμοί   

λεία αφιλόστοργης παλίρροιας

που σ’ εδάφη αλλόφωνα εισορμεί.

Από τη συλλογή ''Οι φίλοι μου''

Θανάσης Μουσόπουλος
Η επίπονος εργασία του ποιητού καθ'  εκάστην
(Στον ποιητή Κωνσταντίνο Ταβουλτσίδη)
(14/04/2016)

Ανοίγεις την πόρτα
ανοίγεις τα παράθυρα
απλώνεις το ένα χέρι
απλώνεις και τ'  άλλο
ψαχουλεύεις τον αέρα
ψαχουλεύεις τις μυρουδιές
και τραβάς μέσα το χέρι σου το ένα
τραβάς και το άλλο
και ζεις την υπόλοιπη μέρα
με ό,τι ρούφηξες στ'  ανοιχτά παράθυρα
και στη μισάνοιχτη πόρτα.



Θανάσης Μουσόπουλος 
Αγαλματοποιός

(*ανέκδοτο, δεν περιλήφθηκε στη συλλογή 

«Διοίκηση Αλλοτρίων» 1973, όπου ανήκει)

Απ’ τη γειτονιά σου παρακάτω δύο παρασάγγες και κάτι
αυτός ο φίλος του πηλού και των πουλιών -
- σα νέος Αδάμ -
πλάθει μικρά αγάλματα διακοσμητικά
για τις ανάγκες των ανθρώπων.
Τα βλέπει σαν παιδιά και τα φροντίζει.
Όταν μάλιστα ένας πελάτης μπαίνει να τα δει,
αυτός μ’ αγάπη τα κοιτάζει και με τρόπο τα ρωτά
«αν στο μάτι τους γεμίζει» ο κύριος που μπαίνει.
Συνήθως, βέβαια,  αρνούνται να δεχτούν να πουληθούν
- κι όταν δεχτούν, το κάνουν γιατί θέλουν να πεθάνουν,
Στο σπίτι μόνο του Μάστορη αυτά μπορούν να ζήσουν.
Ο αγαλματοποιός είναι καλός και τα φροντίζει.
Μα ποιος τα λέει πως δε θα πουληθεί κι αυτός;
Εσύ, που ξέρεις την ιστορία τους
Και - καθώς μου φαίνεται - σου αρέσουν τ’ αγαλματάκια,
σκέφτηκες ν’ αγοράσεις τον αγαλματοποιό (όσο - όσο)
και θα κερδίσεις ίσως και την αγάπη των παιδιών του.
Είναι τόσο άλλωστε ελαστικός ο νόμος για τις Υιοθεσίες…

''Πέρα από τα όρια''

Άγγελος Παπαγεωργίου
Πως κύλησε η ζωή μας έτσι γρήγορα
(17/11/2008)

Πώς κύλησε η ζωή μας έτσι αλλότρια, 
στους δρόμους στις ανούσιες συναθροίσεις 
-ένα τσιγάρο, ένας καφές στα όρθια, 
ένα που σβήνει αστράκι αχνό της δύσης... 

Χινόπωρο εφύσαγε απ' τα σπάργανα 
"θα  'ναι ο καιρός -ελέγαμε- που αλλάζει" 
κι οι νύχτες θειάφι εβρέχανε και σάβανα 
και μαύρο χιόνι αργά να μας σκεπάζει  

κι ας είχαμε βαδίσει έτσι "όπως άρμοζε" 
με τις ζωές μας σε μιαν κάποιαν τάξη 
κι ας είχε το νωθρό μας βλέμμα το μπλαζέ 
του αστού που ευδοκίμησε τη λάμψη... 
.......................................
Πώς κύλησε η ζωή μας έτσι γρήγορα... 
Πέντ'-έξι θα διαβούμε ακόμα στράτες 
κι ασθμαίνοντες θα φτάσουμε στα σύνορα 
που σμίγουνε οι αγύριστοι διαβάτες, 

και μόνο τα παιδιά που οπίσω αφήνουμε 
-σκλαβάκια, ωιμέ, φτωχά στη νέα την τάξη- 
θα μαρτυρούν, στάχτη κι αχός σαν γίνουμε, 
πως κάποτε στ' αλήθεια είχαμε υπάρξει...



Ειρήνη Λεοντάρα
Αγαπώ το τρεχούμενο νερό
(21/08/2019)

Αγαπώ το τρεχούμενο νερό που έχει κατεύθυνση και προορισμό. Είναι διάφανο, κρυστάλλινο και δυνατό. Καθαρίζει τα πάντα, εξαγνίζει τα πάντα. Στέκομαι σε ένα δάσος και πηγές αναβλύζουν παντού. Θέλεις να πιεις, να ξεπλυθείς, να βρέξεις το πρόσωπο σου και να ξαπλώσεις κάτω στα φύλλα τα νωπά. Και να κοιτάξεις ψηλά στο ξέφωτο. Τι μυρωδιές! Απίστευτες και τα πουλιά μου έχουν πάρει τα αυτιά, μαζί με τα τζιτζίκια.

Νομίζεις ότι ζεις σε ένα όνειρο. Εμείς οι άνθρωποι της μεγαλούπολης δε είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιο περιβάλλον και κοιτάμε αποχαυνωμένοι. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει ηρεμία μέσα στη φύση. Αποκοπήκαμε από το φυσικό περιβάλλον μας και από την ίδια την ουσία της ζωής. Μάθαμε να ζούμε στη ζούγκλα της ηχορύπανσης, της φασαρίας, του καυσαερίου. Μάταια περιπλανιόμαστε, για να δούμε τι μας φταίει. Γκρινιάζουμε με όλα και όλους, γιατί προτιμήσαμε την αστικοποίηση με όλα τα δεινά της κυρίως την απανθρωποποίηση της. Έχεις σκεφτεί πώς θα ήταν να ζούσες σε μια πόλη βουτηγμένη στο πράσινο; Μπα σε μια άλλη ζωή και μια άλλη διάσταση. Τώρα πια κάναμε ότι μπορούσαμε και δε μπορούσαμε να αποκοπούμε, εντελώς απο τη μάνα φύση. Μπράβο παιδιά τα καταφέραμε.. Έτσι είναι καλύτερα. Αφήστε το πράσινο για τα χωριά το καλοκαίρι και αν... Αν και εκεί όλο και κάποιος εμπρηστής θα βάλει τις φωτιές του... Η πραγματική επανάσταση είναι να αγαπήσουμε το περιβάλλον και να το προστατέψουμε με όλους τους τρόπους. Τότε θα βρούμε και λύση και σε πολλά άλλα θέματα που απασχολούν το σύγχρονο άνθρωπο. Τέλος η μιζέρια, τέλος η κατάθλιψη. Δημιουργική ψυχαγωγία και εκτόνωση, τόπος συνάθροισης. Ακόμα και τόπος όπου θα γνωρίσεις τον έρωτα σου και θα κάνεις τις παρέες σου. Μήπως να το σκεφτούμε λίγο διαφορετικά; Αξίζει τον κόπο..

(συνεχίζεται...)

Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς 

που έχουν μεριμνήσει για την διασφάλιση της πνευματικής υπόστασης των δημιουργιών.
Όλες οι φωτογραφίες αποτελούν εικαστική δημιουργία της ζωγράφου Βασιλικής Τσιμπιρλή

Θανάσης Μουσόπουλος - Ευαγγελία Τυμπλαλέξη - Άγγελος Παπαγεωργίου 
Ειρήνη Λεοντάρα - Θοδωρής Κόντος - Γιώργος Σ. Κόκκινος 
για την Πορφυράδα © Οκτώβριος 2019