Ο Γολγοθάς του αόριστου και άλλα ανένταχτα ποιήματα

1. Δείλι - No (ή Γολγοθάς του αόριστου)

(29/07/2017)

~~

Εδώ, σ’ αυτά τα ηλιόλουστα και φωτεινά μονοπάτια

δεν κατοικούνε πλέον καταιγίδες

εδώ, ο ήλιος δεν ζεσταίνει πιο πολύ απ’ όσο χρειάζεται

για να ημερέψει η πλάση

εδώ, οι σκιαγραφημένες υποθέσεις εγκληματιών και ηρώων

έχουν παραπεμφθεί σ’ ένα αρχείο

χωθήκαν σ’ ένα ντουλάπι στο χθες

παρέμειναν επτασφράγιστο μυστικό

και η ζωή συνέχισε να κυλάει, σαν ένα γάργαρο, γαλήνιο ποτάμι

με κατεύθυνση το αύριο..

αφέθηκαν ελεύθερες οι ψυχές, να ζουν!

κι όχι να πεθαίνουν κάθε ημέρα κι από λίγο

φυλακισμένες επ’ αόριστον στις αναμνήσεις του χθες

και ανάμεσα σε ντουβάρια σκοτεινιασμένα

με αραχνιασμένους τοίχους και υποσχέσεις για έναν καλύτερο κόσμο..

-ευχαριστώ για την αγαθάργαστη συνεργασία μας

αύριο θα σ’ έχω ξεπεράσει!-

το πιο μεγάλο ψέμα είναι αυτό που καρφώνεται νωχελικά

πάνω σε σταυρούς και ανεβαίνει τον Γολγοθά του αόριστου..

κρατώντας αλησμόνητες αναμνήσεις ευτυχίας

σαν μια δικαιολογία απαστράπτουσας κατάθλιψης..

….

αν είναι αυτό, το τελευταίο της ζωής μου δειλινό

θέλω ν’ ανοίξω το παράθυρο

να βγω έξω στο μπαλκόνι μου

και να καπνίσω ένα τσιγάρο

να πω το ποίημα που μ’ ανάθρεψε

να πιώ ένα ποτήρι δηλητήριο

και το κορμί μου που δεν πρόλαβε ν’ αμαρτηθεί και ν’ αμαρτήσει

-τα ρούχα μου να τα ξεσκίσω!-

και το κορμί μου που δεν πρόλαβε ν’ αγαπηθεί, να το αφήσω

μ’ αν είναι αυτό, το τελευταίο πρωινό

θέλω ν’ ανοίξω το παράθυρο

να βγω έξω στο μπαλκόνι μου

και να μυρίσω όλα τα όμορφα που μ’ έφερναν σε σένα

να πιώ ένα ποτήρι αγιασμό

και το κορμί μου που δεν πρόλαβε ν’ αμαρτηθεί, να κοινωνήσω

….

εδώ, σ’ αυτά τα ηλιόλουστα και φωτεινά μονοπάτια

υπάρχουν ελάχιστες σκιές, κι αν θες να καλυφθείς από τον ήλιο

πρέπει να τρέξεις πηδώντας

διασχίζοντας αμέτρητες βουνοκορφές

να πας διαγώνια στα ρεύματα του ποταμού

περιμένοντας ν’ ανθίσει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

ανάμεσα στα εκατομμύρια των εκατομμυρίων μαύρων άλλων..

-κάποιοι τα λένε εμπειρίες, κάποιοι τα λένε αναποδιές-

διεγράφησαν οι περιττές εικόνες, συναισθήματα, φωτογραφίες

ημερομηνίες/ περιττές αναμνήσεις συναισθημάτων και λέξεων

και μείνανε ελάχιστες επιλεκτικά διαμορφωμένες εμπειρίες

ανάμεσα στα τελευταία ενεργά κύτταρα του εγκεφάλου μου..

βλέπεις, είναι δύσκολο να ζήσεις, ακόμα κι αν μπορείς να κουνηθείς

-όταν έχεις απελπιστεί ήδη-

εδώ, τριγύρω απ’ τα δικά μου χνάρια

σκουλήκια θα οσμίζονται απ’ τις πατημασιές μου

ώστε να βρουν διέξοδο απ’ τη λύπη

κι αυτά θα έχουν το ρολάκι, ας πούμε

μιας αναντικατάστατης προσωπικότητας..

καθώς κι ο ίδιος, έρποντας κατάφερα να ελίσσομαι

ελπίζοντας σ’ ένα καλύτερο αύριο

που φρόντισαν νωρίς να το συνθλίψουνε...

2. Πρέπει

(06/12/2018)

~~

''Μου αρέσει να μαθαίνω

θέλω να λέω

πως άφησα πίσω μου κάποιο έργο..''

Κάποτε κοίταζα κατάματα τους ανθρώπους και τους διάβαζα

ίσια, ολόισια, δίχως κανέναν ενδοιασμό

αυτός είναι τρελός

αυτός είναι έξυπνος

αυτός είναι βλάκας

αυτός είναι ωραίος

έπειτα κατέβασα τα μάτια

και τους άφησα να με διαβάσουν εκείνοι..

Ξέρετε; Είχα κι εγώ μια φυσιολογική ζωή..

φυσιολογική, είπα;

τί είναι φυσιολογικό σ’ αυτή τη ζωή;

ίσως ό,τι οι πολλοί θεωρούν ότι πρέπει να κάνεις

πρέπει να φερθείς, πρέπει να αποκτήσεις για να πρέπει να έχεις..

μπούχτισα από τα πολλά Πρέπει και τα έβαλα στην κατάψυξη

κι άφησα έξω για κατανάλωση μόνο τα Θέλω μου.

Συγχωρήστε με! Απέτυχα…

3. Οδύνες

(17/10/2018)

~~

Βράζει το αίμα μου

κι όχι λόγω πολιτικής

ή πολιτικοκοινωνικής απροσδιοριστίας

βράζει το αίμα μου από θυμό

οργή, αγανάκτηση, εξατομικευμένο μίσος

από αιτίες που παραμένουν

να ελλοχεύουν στο συνειδητό

και να πρεσβεύουν το ασυνείδητο..

αναμένεται έκρηξη

ως μια άλλη προσωπική έκρηξη ηφαιστείου

που η λάβα θα ρέει ως αίμα

κι ενώ στις φλέβες θα κυλά το δηλητήριο

το ποτισμένο από τις κοινωνικές αποτυχίες

- ενίοτε τις αφραγκίες -

μιας καλοστημένης πολιτικής κομπίνας

μετά θα μου πείτε: ΄΄θράσος΄΄..

θρασύτατοι υπήρξαν αυτοί που ξόδεψαν

τα τελευταία εγκεφαλικά κύτταρα

αποστομώνοντας την αλήθεια;

μαζεύω ψυχικές αντοχές - νότες -

για να τις κάνω μπουρνούζι για το κρύο του Χειμώνα

καθώς οι τελευταίες ηλιόλουστες μέρες

επλήγησαν από ενοχές και τύψεις

για το ανεκπλήρωτο..

ιδού μια καλοστημένη κοινωνική αυταπάτη

που με αυταπάρνηση κατέβηκε τον γκρεμό

[ και μάτωσε

ενώ άλλοτε τραγουδούσε αμέριμνη, ερωτικές λέξεις

χωρίς καν να γνωρίζει να συνθέτει..

4. Ο βραχνιασμένος πρίγκιπας

(28/12/2017)

~~

Βαραίνει μια μελαγχολία την καμπούρα, τέτοια

που δεν αρκεί για να σηκώσω κι άλλο βήμα

απόγιναν απ΄ την απελπισία τα χαμένα

κι αχαριστία εισέπραξα και σπάραξε η φωνή

μιλώντας μπάσα που οι λέξεις μου προδίδουν

μια ταπεινή χιλιοειπωμένη ιστορία

όπου βαρέθηκα με σπρέι να τη γράφω

για ν΄ αποδείξω της αγάπης τα πρωτεία

τώρα μουγκός κι άλλες φορές σα βραχνιασμένος βάτραχος

που όταν τον φίλεψαν, γίνηκε πρίγκιπας

[ λίγο πιο έξω απ΄ τη Βαγδάτη

μένω σκυφτός, αναστενάρης χορευτής στο πάτωμα

που σε αναμμένα κάρβουνα ξερνάει το ρεσιτάλ του

αν θα τ΄ αντέξω ως το τέλος, θα ΄ναι απ΄ την τύχη ορισμένο

αφού κι η ελπίδα μ΄ εγκατέλειψε

[ πεθαίνοντας μισή

Βροχή κι απόψε στο θολωμένο μου το τζάμι

-κάποτε θόλωναν τα τζάμια, αναστεναγμοί-

λειψή κι η τσέπη, τρύπια κι άδεια όπως πάντα

λειψή η καλοσύνη κι η ευγένεια

[ γαμώ το κέρατό μου

το μερτικό μου το ξεπούλησα για ν΄ αποδείξω την αγάπη

και μου ανταποδόθηκε με χρόνους μοναξιάς

τώρα μουγκός κι άλλες φορές σα βραχνιασμένος βάτραχος

που όταν τον φίλεψαν, γίνηκε πρίγκιπας

[ λίγο πιο έξω απ΄ τη Βαγδάτη

κι άλλες φορές σαν πεινασμένος τυχοδιώχτης

ν΄ απομυζώ ένα ψίχουλο σαν κάποιο χαρτζιλίκι

[ για τους κόπους μου

΄κείνη η ζωή που είχαμε μάθει να τη ζούμε

μες απ΄ τα χέρια μας το χάσαμε, σαν ταξιδιάρικο πουλί

και όσα χτίζαμε σαν άλλοι Φαρισαίοι

να καταρρέουνε σαν πύργοι λίγο-λίγο την αυγή

ως πού θα πάει αυτό αδέρφια!;;

μες το καβούκι μας κλειστήκαμε και γίναμε αχινοί

ως πού θα πάει αυτό αδέρφια!;;

ακούμε κάποιους με κιθάρες και μια πένα

[ να τραγουδάνε πως συνεχίζεται η ζωή..

κι αφού η ελπίδα απέθανε που φώλιαζε μισή

αν θα αντέξει ως το τέλος θα ΄ναι απ΄ την τύχη ορισμένο

μισή κι η τσέπη, τρύπια κι άδεια

το μερτικό μου το ξεπούλησα για ν΄ αγοράσω τη ζωή..

Οκτώβριος 2019 © Γιώργος Σ. Κόκκινος