Δακρόνειρα - ποιητικά κείμενα - μέρος Β'

Δακρόνειρα - ποιητικά κείμενα - μέρος Β'

με ποιήματα του Γιώργου Μπλάνα, του Θοδωρή Κόντου 
της Σοφίας Πολυκρέτη, του Βασίλη Κουστούδα, του Γιώργου Κόκκινου 
και με πίνακες της Βασιλικής Τσιμπιρλή

Γιώργος Μπλάνας

Απόσπασμα από το ''Στασιωτικό πρώτο''

(Τα Στασιωτικά, 2010)

Ανάμεσα στα πρώιμα σπαρτά των σκοταδιών 

άνθιζε κάτι γρήγορο· σαν αίμα 

κι η μέρα η λυσσασμένη, 

η αχόρταγη μέρα, κομμάτιαζε το ζώο το εσκεμμένο 

και χώνευε μες στη φωλιά της μια φρίκη καταπρόσωπο 

και αγνοούσε τα υπεράνω αβυθομέτρητα σκοτάδια, 

τη χάλκινη παλάμη των αστεριών: 

το φως που λέγεται αγκαλιά των δύο. 

Άσχημα τα πράγματα, ασύστατοι· 

βαθιά πληγωμένα τα πράγματα 

κι εσείς οι έμπειροι εκτελεστές ενός ανάστροφου θεού, 

που αποφεύγει την κατάρρευση, 

πεθαίνοντας αργά μπρος στην αδιάφορη φύση 

η φύση, η γύρω αιώνια φύση: 

δυο ανάσες μουχλιασμένα δέντρα 

σύρριζα στην απελπισία, 

μέχρι εκεί όπου αρχίζουν οι πόλεις, 

σπαρμένες μαγαζιά, παζάρια, καφενεία, 

πόρτες συχνές, αδιάκοπα παράθυρα κι ανθρώπους. 

Άνθρωποι, άνθρωποι παντού! 

Άγγελοι κάποιας σκοτεινής ευημερίας, που δεν υπήρξε 

παρά μια ακόμα δύστροπη σελίδα Ιστορίας, 

αναίτια γραμμένη, ειπωμένη, φωναγμένη, 

πνιγμένη σαν ανάσα πίσω απ’ τα πρόσωπα· 

τα πρόσωπα: η λάμψη του καταπρόσωπο θανάτου, 

η κόλαση απ’ τη μέσα μεριά της ευωχίας, 

το αναφαίρετο δικαίωμα στην ισότητα του ζώου. 

Λαχανιάζουν να ζήσουν, 

λαχανιάζουν τουλάχιστον να ζήσουν. 

Αργά φυτρώνει μέσα τους η καρτερία: 

μια ταραχή φύλλου που λέει ψυχή 

ακόμα κι όταν η άπνοια σωπαίνει σάρκα ιδρωμένη, 

καρδιά σαν πέτρα ακαριαία σε λιθοβολισμό. 

Λίγο ακόμα να επιμείνουν στην αιμοβόρα αλήθεια τους, 

θα θρηνήσουμε το αθώο ψέμα της αλήθειας. 

Είμαστε, λοιπόν, μια σκοτεινή τρέλα 

που τρέφεται με τρόμο; 

Είμαστε για λύπηση, λοιπόν - με την αδέκαστη αντοχή 

που κάνει ήρωες τους ήρωες 

και ήρωες ή φονιάδες τους φονιάδες - σχεδόν άνθρωποι; 

Εμπρός, χορτάστε με οράματα· κι όταν έρθουν τα κοράκια, 

πείτε τους πως ξέρετε τα δικαιώματά σας. 

Φίλοι μου, μουγκά βατράχια, φίλοι μου, 

ευνουχισμένοι κόκορες των μισθωμένων μπαλκονιών, 

μύγες στη λίγδα μιας άπλυτης ρητορικής 

που τρέφεται με ληγμένες στατιστικές, 

μην μ’ εξοργίζετε· Κοιτάξτε με που σας κοιτάω: 

σας φαίνεται να τέλειωσε το βλέμμα μου; 

Πώς θα τελειώσει έτσι ανέξοδα η ψυχή μου; 

Εγώ να κοιτάξω τη δουλειά μου; Εγώ; 

Αν ήθελα μιαν ήσυχη ζωή γεμάτη κατσαρόλια 

κι ασπρόρουχα και χρέη και παυσίπονα, 

γιατί να σπείρω τις αγωνίες μου με νιάτα ανάερα, 

που νόμισαν πως γίνεται ν’ ανθίσουν με ασκήσεις ύψους; 

Αστειεύεστε; 

Για να πεινάνε τα όνειρά μου την επίμονή τους θλίψη 

και να μην έχω να τα θρέψω από το λίγο που αγρυπνώ; 

Μαζέψτε το κοπρόσκυλο που σέρνετε πίσω σας για τάξη, 

βρικόλακες κι ακούστε με: 

δεν έμεινε ψυχή σ’ αυτό το αστείο σύμπαν, 

που να μην την αρπάξει εξ επαφής η σύνεσή σας. 

Στο τέλος θ’ αρπάξει κι εσάς

Θοδωρής Κόντος

Όνειρο

(10/10/2017)

Το όνειρο που σπατάλησε το χρόνο του

να μας συναντήσει,

ξαγρύπνησε ως το μεθεπόμενο πρωί.

Πέρασε τη μέρα του

σε πολυσύχναστους δρόμους

με φανάρια και πινακίδες,

σε πρόχειρα σνακ και ανιαρές συζητήσεις,

σε κρυμμένα δάκρυα και βλέμματα 

που απέφυγαν τη συνάντηση,

σε αποστειρωμένες λέξεις και ωρολόγια προγράμματα, 

που περιγράφουν με ακρίβεια χιλιοστού,

τον κόσμο.

Αργά το βράδυ,

άδειασε το αλκοολούχο υγρό του

στους σκουριασμένους ιστούς 

των κροταφικών λοβών

και μέτρησε τους αιώνες που έχτισαν

το απρόσιτο κάστρο.

Μέσα σε δευτερόλεπτα οι βαριές πόρτες άνοιξαν 

με δυνατό τριγμό,

και αποκαλύφθηκε το βασικό υπόχρωμα

της στιβαρής κατασκευής,

να τρέχει ποτάμι •

Κόκκινο

Γιώργος Σ. Κόκκινος

Ένας άγγελος

(23/01/2006)

Θέλω ν’ ανοίξω το παράθυρο

να διώξω το σκοτάδι απ’ τα μάτια μου

θέλω ο άνεμος σα φύλλο να μ’ αρπάξει

δε μ’ ενοχλεί ούτε ο χιονιάς κι ούτε το κρύο του βοριά

θέλω το χιόνι ως την αυγή γλυκά να μ’ αγκαλιάσει

- να μου χαρίσει ένα φιλί -

ξέρεις, κουράστηκα να ζω σε μέρη απόκοσμα

μες τα σκοτάδια, τους καπνούς απ’ τα τσιγάρα

- τα μαύρα σάβανα -

θέλω ν’ ανοίξω τα φτερά μου τα πελώρια, τα λευκά

που μέσα κρύβουνε τα δάκρυα

θέλω απόψε να πετάξω, τ’ όνειρο σα σφαίρα να το πιάσω

είμαι ένας άγγελος που κατοικεί στ’ αθώα μάτια σου

που σιγολιώνει απ’ τη ματιά σου

καθώς, σκυμμένος στη γωνιά, μετράει λίγο-λίγο

κάθε χτύπο απ’ την αγάπη σου

ξέρεις, πεθύμησα το φως θέλω ν’ ανοίξω το παράθυρο

να δω ξανά τον ήλιο

όμως κι αυτός ακόμα να φανεί, δεν έχει μέρος να πλαγιάσει

- πού να χωρέσει στην καρδιά σου; -

Σοφία Πολυκρέτη
Για να οικοδομήσεις μέλλον
(16/11/2019)

Για να οικοδομήσεις μέλλον
πρέπει να χτίσεις επάνω σε δάκρυα.
Χρειάζεται
πίστη στο παρελθόν,
νοσταλγία για το μέλλον.
Πίστη
Πως οδηγήθηκες σωστά
έως αυτό το σημείο,
και πώς τα πάνω και τα κάτω
σού ίσιωσαν τον δρόμο.
Νοσταλγία
Να σε λιγώνουν ήδη
εκείνα που θα ’ρθούνε,
να έχεις ήδη πάει
εκεί που λαχταράς.
Όσα στον κόσμο αυτό έχουν γίνει
ήταν κάποτε όνειρα.

Βασίλης Σ. Κουστούδας

Μακριά απ' την αγάπη

(05/01/2013)

Καταραμένος για να ζω

μακριά απ' την αγάπη

ένα μονάχα τώρα προσδοκώ

για μια στιγμή να γίνω ένα σου δάκρυ

και από το δέρμα σου για μια στιγμή

να κρατηθώ,

κι ύστερα πέφτοντας στις άκρες των χειλιών σου

όπως στα διψασμένα άνθη το νερό

υγρός και διάφανος, μακριά απ' την αγάπη

σαν μια σταγόνα της βροχής ν' αγαπηθώ!

Βασίλης Σ. Κουστούδας

Ένα τυχαίον κύμα

(26/01/2013)

Ας ήτανε απόψε να μπορούσα

σ' ένα μου ποίημα να ναυαγούσα

μόνο για μια στιγμή

εγώ, ένα τυχαίον κύμα

από τα μάτια σου να βγαίνω

και να συντάσσω μ' ένα δάκρυ

μίαν υγρήν γραμματική

μέσα απ' τις λέξεις να σε αγγίζω

να είμαι φλέβα να ποτίζω

μιαν ηδονή που αιμορραγεί

και πάνω στα χείλη σου να αφήνω

καθώς μ' αδειάζει η απαγγελία

εκεί στη τελική τελεία

το ματωμένο μου φιλί,

εγώ, ένα τυχαίον κύμα

να γίνω μοίρα στη ζωή σου,

να σε πενθώ, να σ' ανασταίνω,

να σε ποθώ, να σ' ανασαίνω,

μέσα στην άπειρη σιωπή....

Γιώργος Σ. Κόκκινος
Γυάλινες αφές
(17/01/2006)

Στάλες στάλες τις μαζεύω τις πνοές σου
λες και κάποιος σου 'χει πει να μη τις δίνεις
μοιάζουν γυάλινες αφές οι αναπνοές σου
σαν κι απόψε τις διαθέσεις μου διακρίνεις

Δάκρυ δάκρυ σου προσφέρω τα φιλιά μου
κάθε εμπόδιο στο διάβα μας να φεύγει
κι είναι σκόρπιες της αγάπης οι ματιές μου
να πιστεύεις κάθε πλάνης μου τα ψεύδη

Νότα νότα τραγουδάω τα μυστικά μου
να μαγεύουν την καρδιά σου να πεθαίνει
ποιά φεγγάρια σου’'χουν πει τα όνειρά μου;
ποιά ζωή μπορεί για μας να περιμένει;

Λέξεις λέξεις θα θυμάμαι τις στιγμές σου
λόγια που 'χουνε στα σπλάχνα μου ριζώσει
ποιό αστέρι σου 'χει πάρει τις ψυχές σου;
ποιός κακούργος οιωνός σ' έχει σκλαβώσει;

Δρόμο δρόμο τώρα φεύγω από κοντά σου
τη ζεστή την αγκαλιά σου δεν ορίζεις
μα ζητώ για φυλαxτό λίγα φιλιά σου
να μου δίνουν τη δροσιά που μου χαρίζεις



Σοφία Πολυκρέτη
Ο Δαίμονας του Αστεροσκοπείου
(15/04/2006)

Ποιος ορμηνεύει απόψε να ’ρθείτε;
Αδράξτε κοράλλια, σταφύλια και μπείτε!
Απόψε αδράχτια στο άδειο σκοτάδι,
Κοτσύφια, ανεμόπτερα κάτω στον Άδη.
Λευκά περιστέρια στο έρημο βράδυ.
Απόψε ένας μύθος ωραίος, βαρύς
Εμάς ταξιδεύει και τους άλλους τρεις.

Αστέρια που λάμπουν, λευκά και μικρά
Στον κήπο ολούθε κρεμιούνται γλυκά.
Μια θάλασσα αλάργα, η ανέσπερη μέρα
Γοργά τα ορτύκια τα σπρώχνει πιο πέρα.
Και στέκεσαι μετρώντας με αστρολάβους τον αέρα.
Στα στενά σοκάκια της χελώνας και του κρύου
Κρύβεται ο Δαίμονας του Αστεροσκοπείου.

Στον ήλιο τα βότσαλα πάντα αγρυπνούν,
Δεν ξέρουν τα έρμα σε ποιον να δοθούν.
Γλιστρά απ’ τον ώμο μαντίλι λινό
Και παίζει ο πόντος σκοπό μακρινό.
Σε ποιον άραγε βρίσκομαι μεσημβρινό;
Σε μια αύρα πράσινη, θλιμμένη, παραλίας,
Κρύβεται ο δάσκαλος της Χαρτογραφίας.

τα ποιήματα ''Ένα τυχαίον κύμα'' & ''Μακριά απ' την αγάπη'' 

προέρχονται από το ιστολόγιο του Βασίλη Σ. Κουστούδα

το απόσπασμα από το ''Στασιωτικό πρώτο'' του Γιώργου Μπλάνα 

προέρχεται από το βιβλίο ''Τα Στασιωτικά'' στο Academia.edu
τα ποιήματα ''ο Δαίμονας του Αστεροσκοπείου'' & ''Για να οικοδομήσεις μέλλον'' 
της Σοφίας Πολυκρέτη δημοσιεύονται για πρώτη φορά σε κάποιο ιστολόγιο
- όλες οι φωτογραφίες αποτελούν εικαστικά έργα της Βασιλικής Τσιμπιρλή -

(συνεχίζεται..)

Γιώργος Μπλάνας - Θοδωρής Κόντος - Σοφία Πολυκρέτη - 
Βασίλης Σ. Κουστούδας - Γιώργος Σ. Κόκκινος

για την Πορφυράδα © Νοέμβριος 2019

Ας κάνουμε τον κόσμο μας λίγο καλύτερο με στίχους...