Πορφυραδα

Είμαι ένα κήπος χωρίς παράθυρα Ο καθρέφτης μέσα στον οποίον Καίγονται τα ξερά και τα χλωρά Η λίμνη όπου ξεκουράζεις την χλωροφύλλη Που σου χαρίζει μια δαγκωμένη παραφροσύνη Ένα δάσος χωρίς τέλος Μέσα σε ένα άλλο δάσος Περιφραγμένο από αστικές δαγκάνες Μουστάκια περιφέρονται στους δρόμους Και συλλαμβάνουν Τους αμετανόητους ποιητές Τα κορίτσια σκαρφαλώνουν Με τις μύτες τους Πάνω στα ζώα Και τα βυζιά τους Αποκόπτονται από το στέρνο τους Τα βυζιά των κοριτσιών Δείχνουν μιαν αλήθεια Είναι η αλήθεια των λησμονημένων άκρων Οι άξονες μιας δαιδαλώδους ύπαρξης Η αλήθεια των χεριών σου Χέρια βουτηγμένα Μέσα στις ασβεστωμένες σημαίες Των χειρουργών Μέσα στα τετριμμένα σαγόνια Των αθίγγανων Μέσα στις απελπισμένες Σταγόνες Των οξέων Που ενδόμυχα Είναι ξανθές γυναίκες Θρυμματισμένες κυρίες Εξασθενημένες προκηρύξεις Ατέρμονες εντριβές με σωματικά υγρά Είσαι γυναίκα Είσαι η γυναίκα που μεταμορφώνει Τα πηνία των λέξεων Σε πτηνά Μεταστροφή των πηνίων σε πτηνά που αναβλύζουν σπέρμα από τα έγκατα του φρεσκ...

1 Κάπου κοιμούνται ακόμα τα βιβλιάρια της τραπέζης. Αν διαγω- νίζομαι στην συμμετοχική αρρυθμία, εντάξει! Μου κάνει το ίδιο. -Καλημέρα! -Γεια σας, Θα μπορούσα να σας βοηθήσω; -Ναι! Δηλαδή.. να.. ευελπιστώ.. Ξέρετε, όταν αδιαθέτησα έμεινα άναυδος για περισσότερο από 9 μήνες. Δηλαδή η διέλευση , μα- κρόσυρτη και ακριβοθώρητη, με παρότρυνε να ασπαστώ την Ασπασία που την φώναζαν Κάφκα. -Αυτό μοιάζει ενδιαφέρον. Μα, να με συγχωρείτε που επεμ- βαίνω.. Δεν έχω το δικαίωμα, γνωρίζω. Είμαι κι εγώ σπουδαγ- μένη ,ξέρετε. Η μητέρα μου δε με άφηνε να ξεπορτίζω δεξιά κι αριστερά, οπότε μου έφερνε τους καλύτερους καθηγητές στο σπίτι. Κάναμε πολλά μαθήματα αλλά όλα τους βαρετά μου φαί- νονταν. Εκτός από τα οικοκυρικά, εκεί μάλιστα! Ήμουν άπια- στη. -Με εκπλήσσετε συνεχώς. Ώστε γνωρίζετε από οικοκυρικά; Μια τόσο όμορφη και λεπτεπίλεπτη δεσποινίδα.. -Με κολακεύετε, αλλά όπως σας είπα, ή μάλλον ξέχασα να σας πω, ξέρω που θα βρείτε την Ασπασία που την φωνάζουν Κάφκα και ζει μες στον Κάφκα και, που ξέρετε,...

ΣΚΗΝΗ 6η: Λ: Η ελπίδα είναι μέγγενη. Κι εσύ, σε προειδοποιώ, μη τεμαχί- ζεις τα εντερικά φυλλάδια των γυναικών μας. Αυτές, Αυτές, Αχ, αυτές είναι πλίνθινες σαΐτες, φθίνουσες καμήλες που τσαλαπατούν τις σκιές τους. Αφρόντιστο και βρώμικο αφήνουν το καβαλέτο που ψαρέψαμε. ΧΟΡΟΣ: Εντερικά φυλλάδια, φιλική εντελέχεια, φαλλική ένταση, εντατική φατρία. Τ: Δεν έχω συναντήσει ποτέ διάκοσμο στα πλοία, αυτό με προ- βληματίζει. Γονατίζουν οι ναύκληροι, γονατίζουν οι ευθυτενείς ναύαρχοι, πνίγονται οι επιβάτες! Λ: ανάμεσα στις λέξεις παρεμβάλλεται μια αντλία (γυρνώντας απότομα το κεφάλι του προς τον Τ) το ξερες; Τ: Ομολογώ πως η γυναίκα μου ίσως να το ξερε αλλά κι αυτή ακόμα εξατμίστηκε. Από τότε δεν έχω λερώσει ποτέ την στιχο- μυθία της. Λ: (σαν σε όνειρο) Ε λοιπόν, αρκετά πείνασαν οι μαθητάδες και αρκετά πείνασαν οι μαθητάδες και αρκετά, εν πάση περιπτώσει. Οι αρθρώσεις μας είναι φαντασμαγορικές όταν εκτείνονται στο άπειρο, όταν κοχλάζουν ησύχως ανάμεσα στις γάμπες μας. Ο άνεμος, κι εσύ, κι εγώ ί...

Η ελπίδα είναι μέγγενη. Κι εσύ, σε προειδοποιώ, μη τεμαχίζεις τα εντερικά φυλλάδια των γυναικών. Αυτές, Αυτές, Αχ, αυτές είναι πλίνθινες σαίτες, φθίνουσες καμήλες που τσαλαπατούν τις σκιές τους. Αφρόντιστο και βρώμικο αφήνουν το καβαλέτο που ψαρέψαμε. ** αναρωτιέμαι.. (κάτι σιγοψιθυρίζει και συνεχίζει) αναρωτιέμαι, λέω, τί είναι αυτό που κρέμεται ανάμεσα στα πόδια μας. Αν είναι ευήλιος προστάτης του Κυρίλοφ ή μια αιθέρια μυλόπετρα στα μαλλιά ενός ζαρκαδιού! ** Η μπουρζουαζία γονατίζει. Με το να μάτι διυλισμένο και τ'άλλο εγκλωβισμένο στην θηριωδία της τέχνης πώς εμείς θα απαλλαχτούμε από τον ζυγό της συνήθειας; Θανάσης Αθανάσιος

Αποδοκιμάζοντας τους ευήλιους τιμητές της εκατονταρχίας υπογράφουμε άφωνοι ,κάτω απ' την αμετάκλητη ροπή των αν- θρωπίνων πόρων, τις καταφατικές δοξασίες των σωφρονισμένων κώλων. Υπάρχει εδώ ένα ιδιότυπο τηγάνι, υπάρχει εδώ ένας θάμνος που φαρμα- κώνει τα κλαδιά του ενώ μυρίζει ένα παπούτσι. Υπάρχει εδώ μια κλήση δυνητικής παθογένειας που τεντώνει τους δικτυακούς ποταμούς των επιθέ- των μέσα στον ένσκοπο χάρτη των μελλοντικών ψιθύρων. Υπάρχει ακόμα ένας μοχλός με τον οποίον τα άστρα γίνονται προβατίνες και οι αξιώσεις μας σημεία. Θανάσης Αθανάσιος

Το καθήκον του αποστολέα είναι να φυλλομετρήσει την πλαστική μεμβράνη των χρυσορυχείων τόσο αποτελεσματικά που τα ψάρια να γεννιούνται απ'τα ζυγιασμένα κατάλοιπα της μανίας. Κάτω απ'τον ευθυτενή παρουσιαστή της αμαξοστοιχίας, το τρένο ευθυγραμμίζει τις κορασίδες που γυμνές απολαμβάνουν τα χύσια του ήλιου. Το μυστήριο εξαπλώνεται ενόσω λύνεται. Το κιτάπι που σκαρφαλώνει στους κήπους τη φαρφάλας είναι μια κλωστή που αναμασά τους παράγοντες. Οι λέξεις πληθαίνουν σαν τους σπόρους της Αμαλίας. Ο πυροτεχνουργός ανακαλύπτει το πλήκτρο της διαπόμπευσης. Εμπρός λοιπόν για μια νέα σφυρήχτρα!! Θανάσης Αθανάσιος.