Απόσπασμα απ'την Κλειτορίδα

ΣΚΗΝΗ 6η:
Λ: Η ελπίδα είναι μέγγενη. Κι εσύ, σε προειδοποιώ, μη τεμαχί-
ζεις τα εντερικά φυλλάδια των γυναικών μας. Αυτές, Αυτές, Αχ,
αυτές είναι πλίνθινες σαΐτες, φθίνουσες καμήλες που τσαλαπατούν
τις σκιές τους. Αφρόντιστο και βρώμικο αφήνουν το καβαλέτο
που ψαρέψαμε.
ΧΟΡΟΣ: Εντερικά φυλλάδια, φιλική εντελέχεια, φαλλική ένταση,
εντατική φατρία.
Τ: Δεν έχω συναντήσει ποτέ διάκοσμο στα πλοία, αυτό με προ-
βληματίζει. Γονατίζουν οι ναύκληροι, γονατίζουν οι ευθυτενείς
ναύαρχοι, πνίγονται οι επιβάτες!
Λ: ανάμεσα στις λέξεις παρεμβάλλεται μια αντλία (γυρνώντας
απότομα το κεφάλι του προς τον Τ) το ξερες;
Τ: Ομολογώ πως η γυναίκα μου ίσως να το ξερε αλλά κι αυτή
ακόμα εξατμίστηκε. Από τότε δεν έχω λερώσει ποτέ την στιχο-
μυθία της.
Λ: (σαν σε όνειρο) Ε λοιπόν, αρκετά πείνασαν οι μαθητάδες και
αρκετά πείνασαν οι μαθητάδες και αρκετά, εν πάση περιπτώσει.
Οι αρθρώσεις μας είναι φαντασμαγορικές όταν εκτείνονται στο
άπειρο, όταν κοχλάζουν ησύχως ανάμεσα στις γάμπες μας. Ο
άνεμος, κι εσύ, κι εγώ ίσως,
εκπέμπουμε κυματισμούς. Κλείσε τα βλέφαρά σου και δες. Γιατί
κάτω από τα σεντόνια των μηρών μου κρύβεται ένα πτώμα.
Τ: Θα λάτρευα κι εγώ μιαν αυγή κάποιον νέο προορισμό, μια
νέα σιγουριά, έναν πράσινο ουρακοτάγκο με φτερά στο κώλο και
αέρινα μουστάκια..