Πορφυραδα

Αν είναι να δύει κάτι ας είναι ο ήλιος Χρυσός όταν τον απόκτησα σαν ένα νόμισμα στην τσέπη μου   και σίγουρος Για την αξία του, αήττητος φίλος Που σκοτίζει την νύχτα και φοβερίζει τα κραταιά πουλιά της Άστοργα.                   Απ’ όπου Κι αν ήρθα, μύριζε καλοκαίρι και φρούτο Που παραωρίμασε· η πόλη ήθελε Αττική και παραλίες που γέμισαν κόσμο Όχι εκείνες που περπάτησα χειμώνα κι ένας γλάρος Με παρακολουθούσε διακριτικά αξιοσέβαστος Και μακρινός επιστήθιος φίλος. Τώρα στην κάψα γδύνονται κοπέλες Και οι λουόμενοι βουτούν στα ήσυχα νερά της θάλασσας, εμμένοντας Σε κάτι που δεν είναι εποχή που θα περάσει, αλλά μια φρυκτωρία Που διαλαλεί τον πόλεμο με την αγρύπνια που είχα- κυνηγώντας Λέξεις φαντάσματα και φασαρίες στο μυαλό μου επί του συνόλου…

Αγνό ευπροσήγορο τριαντάφυλλο, Αναμμένο μες την πορσελάνη του ανθοδοχείου, Σώμα ταξιδεμένο στην ακραία ταπεινή γωνία της καρδιάς μου, Μαγικό δώρο, κάνω ό,τι κάνω και για μένα υπάρχεις, για μένα μελωδείς Πάλι και πάλι. Από εκείνα που σε ήξερα τα αρώματα, από εκείνη την ερωτική νύχτα που ήρθες Στολίζοντας την κοπέλα μου με το εύγλωττο μύρο σου- σεπτό Και αναλλοίωτο, έξω απ' τον χρόνο, στην μακρινή γειτονιά Μιας αγρύπνιας μου όπου πασχίζω με τα δάκρυα και τα φιλιά σου ν' αναστήσω Ενός ποιήματος την άπεφθη μορφή..

Διάφανη ιερή γαλήνη του Σαββάτου. Ο Αύγουστος απλώνει τα πλοκάμια του μες την αυγή και η ζωή είναι σεμνή και διατρανώνεται κάτω από τον έναστρο θόλο. Ξύπνημα ήρεμο γλυκό, στην ζέστα του καλοκαιριού που μεγαλώνει. Τα άστρα έπεσαν μέσα στα χέρια μου, όλα ανάβουν και σβήνουνε ευτυχισμένα. Το τριαντάφυλλο με την οξύνοια των μίσχων του γελά αφήνοντας τα πέταλά του να ιερουργούνε. Αδιάκοπα κελαηδίσματα, ορχήστρα μυστική που με τον χρόνο αντιπαραβάλει. Στήσε αυτί και άκου: η μέρα απορρέει από το μηδέν του χρόνου της και ξαφνιάζει ευχάριστα αυτή η αριθμητική των τζιτζικιών που ψάλλουν. Πελώριο απολιθωμένο καλοκαίρι!

Συμβαίνω: όπως συμβαίνουν τα πράγματα- συμβαίνω. Έχω μοίρα φθοράς. Κατανοώ και απελπίζομαι. Κι αν Μπορέσω να αυτοχρησιμοποιηθώ προς τέρψιν Εμού του ιδίου Ίσως μείνει ένα ατελέσφορο κάτι Που δεν μου ανήκει Περισσότερο απ' ότι αυτός ο άχροος στίχος Που καλπάζει Στ' αυτιά μου φαιδρά. Είπα να ζήσω λευκά και έγινα θεέ μου κατακόκκινος! 14.8.2010

Τον χαρακτήρα των ωρών τον ξέρω. Αντιφέγγουν πάνω από τα νερά και -ώρα που αυγάζει- της δροσοσταλίδας κλέβουν την έμπνευση. Στην αορτή που σφίγγεται το αίμα, σαν μια συλλαβή του πόνου που δεν λέγεται- στον ειρμό που από την λύπη, εχάθη'- στην μοναξιά που κάνει λυρική την μουσική και της συνείδησης.. Για "κάτι υποθέσεις ψυχικές", που λέει κι ο Διονύσιος, για κάτι που από της ποίησης το εφαλτήριο θα φτάσεις απεμπολώντας βάρος της καρδιάς και ενστερνιζόμενος μέλι του ήλιου.. Σπρωγμένα από τους αέρηδες και πέρα, πιο πέρα από τις φιλοδοξίες μας αμπέλια με καλό κρασί και τίμιο μόχθο.. Χθόνια σύμφωνα ξαπλωμένα ανάσκελα που τσιτσιρίζουν σαν στρουθία και, όπως να σύρουνε μια δέηση είναι, κάτω απ' τα ρηχά του ουρανού. Εκεί που, όταν στοχαστήκαμε Ανάσταση, κι ο θάνατος πλησίον ακυρώθηκε και πα' στην ξέρα ετούτη απομείναμε που ιερουργεί κάτω απ' το σύθαμπο που όμορφα νοτίζει την σιγαλιά κι αφήνει φως στην ερημιά που...

Όμορφη απόψε που το σενάριο της βραδιάς είναι χαρούμενο σαν πνεύμα που καρπώθηκε το φως. Και με ψυχή χαριέσσα μια θεϊκή κρατάς πεταλούδα που τρέμει μες τον αέρα και αναζητά * Ει το φέρον σε φέρει φέρε και φέρου* Σε στολίζω με σιωπές και επιφωνήματα. Σε πλησιάζω. Ευνοϊκά όπως ο ιεροφάντης θέλησε Να ανταμώσει την μιλιά του ο θεός… Κατερίνη 5.4.2014

Στον βρόντο τα ξενύχτια για την διαλεύκανση της έμπνευσης που κάνει τα ποιήματα σπουδαία. Ό,τι μένει είναι ένα αντιφατικό λεχθέν που ηχεί σαν πρελούδιο μιας κτήσης μες τα αχανή χωράφια του λεξιλογίου. Απογοητευμένος δεν είμαι. Αφουγκράστηκα καλά στην ησυχία. Κατανόησα τις υφές του Αόρατου. Τώρα άλογα δυνατά καλπάζουν Οι λέξεις και ο αναβάτης υψώνεται Ως την αιθέρια Μαγεία των ουρανών. Υποψιαζόμουν χάη και τα χάη με βρήκαν. Κρατώ μια προσευχή απόλυτα ιδιωτική. Αν ομολογήσω την ψυχή μου η ψυχή μου θα γίνει ελαφρότερη. Από λέξη σε λέξη ένα ηπιότερο χάος.

Αποσπώνται οι μέρες σαν ψηφίδες από έναν τεράστιο ψηφιδωτό Χρόνο. Κονιορτοποιούνται, σβήνονται οι εποχές. Ο άνθρωπος παραμένει πιστός στην άξεστη δύναμή του- Τόσο κακός όσο όταν σε σπήλαια μπορούσε να ζει. Όπως και να τον δω, στα ποιήματά μου δεν χωρά με το χρώμα που θέλω. Έχει οδυνηρή θλιβερή παρουσία. Αναζητώ μια τάξη λοιπόν διαφορετική, μια τάξη που να μην είναι η τάξη των πραγμάτων που ξέρω. Και πιστεύω σε μέλλοντα χρόνο να υπάρξει καλύτερος - με τα μεγάλα ωραία οράματά του..

Πού φτάνουν τα Χριστούγεννα και τι κι αν δεν το νιώθεις εορτάζεται μεθοδικά και χρόνια μες σε κείνο που για όλους είναι αγάπη; Κοιτώ τα μάτια των παιδιών-εκεί κατοικεί η ελπίδα. Η καρδιά μου μαλάκωσε- το ύφος μου είναι μια καλοσύνη διαυγής. Χρόνε που περνάς, έλα ως την γραφή μου και απάλυνε συμπτώματα της θλίψης· Λιγόλογος πιο κι από μια λεμονιά αφήνω το χρυσάφι μου να το νέμονται οι αθώοι του ανθρώπινου έπους..

Καμαρώνω την ελευθερία των χελιδονιών, η μέρα είναι στρωτή Κι ένα λιγνό αεράκι μπάζει μνήμες από το παράθυρο. Α καλεσμένα από μακριά πουλιά, δικάστε Τον ουρανό πώς του πρέπει... Αγκιστρώνω κάπου τις τελείες μου- Ο χρόνος αγαπά τον τόπο που διάλεξε- Σε όλα ανήκει- και δεν επιδέχεται αποσιώπηση- Η ετυμηγορία.. Σέρνεται οκνό το απόγευμα. Κοιτάζω τα ωραία κορίτσια που λιγωμένα από πόθο θέλουνε να φιληθούν μες τον λακωνικό Αύγουστο. Η πόρπη του ορίζοντα λύνεται και ο χιτώνας της δύσης γεμίζει μυριάδες αστεράκια..

  Μια ώρα ξεκούρασης μέσα στο ήσυχο απόγευμα  μ’ ένα βιβλίο στο χέρι και με των πουλιών τιτιβίσματα,  χορός λατρευτικός. Σίγασαν όλα καθώς πέφτει η νύχτα.  Στις σελίδες επικρατεί μια εύκρατη σιωπή. Η φαντασία είναι θαλάσσια αύρα. Το τώρα καθυστερεί μες το ύστερα και όλος ο χρόνος είναι παγίδα  που κανείς δεν γλυτώνει. Περιθώριο για λάθος, ουδέν. Στην γλάστρα το λουλούδι θυμωμένο. Κουνούπια Τσιμπούν την σάρκα μας. Κουνούπια υφαρπάζουν Το νόημα της ενόχλησης και πραγματοποιούν Την υπεκφυγή προς το ημιτελές Φως του φανοστάτη. Σημειώνω αργά την κάθε λεπτομέρεια που αγαπά το μυαλό και θυμάμαι Της Ρουμανίας κάτι φτωχικά χωριά που πέρασα βαθιά την νύχτα και φοβόμουν  μην κοπούνε όλες οι κλωστές που στερεώνουν κάπου την ζωή μου..  

Φέρτε με  στις πλατείες των ονείρων, στις συλλαβές των νερών,  στις εξάψεις των χρωμάτων- Φέρτε με  στο νυν της αστραπής στο φλας  των ανέμων- φέρτε με στο αγώγιμο φως του λόγου, στην εύκολη δυσκολία του ανταγωνισμού,  στην υπερβατική φαντασία, στο μικρό θέατρο  των ιδεών- φέρτε με κοντά στην απουσία στον θεό που όλο και συμπληρώνεται από κοσμοθεωρία βαρβάτη- Φέρτε με  στην θρησκεία των γιασεμιών, στην οδοντόληκτη μουσική του αρχαίου ναού- Κάτω απ’ τους κίονες,  ντυμένος  υπερούσιο φεγγάρι αφήστε να γίνω  μύστης των αφανών να καρφωθεί η λαλιά μου στην φλούδα του δέντρου τότε που μόλις ψιχαλίζει και όλα στην γη τα σκεπάζει  ένα χαρούμενο πνεύμα που είσαι εσύ και εγώ..

Να δεις τον πλούτο της σφήγκας να γδέρνεται απ’ τον βοριά πάνω στα βράχια και να αναιρείται ο τίτλος κάθε ιδιοκτησίας σου. Άλλωστε τι ωφελεί; Σπάζουν τρυφερά τα αμύγδαλα και η γλύκα τους σε σένα που αποδοκιμάστηκες απ’ τους πολλούς, χορηγείται. Σου χαρίζονται λόγια που θα τα καταλάβουν οι άλλοι μόνο στην σιωπή που μεγαλώνει σαν καΐκι ορθόπλωρο κι όταν η κάμαρά τους θα ναυάγησε μες την ψυχή.. Θέλει ορθοδοξία της υποταγής στο ταπεινό και στο απέριττο να πας στου πόντου τα ιριδίσματα. Φωταγωγούνται τα μέσα σου κι όταν ο θύτης γίνεται με την σειρά του θύμα το ποίημα σου χαρίζεται και ως τον ουρανό ανάβει τα φώτα του. Οι πιο αγνές καρδιές μ’ ένα κλωνάρι του βασιλικού στ’ αυτί έζησαν και πορεύτηκαν. Τώρα στην οικουμένη πια νυχτώνει. Πρέπει να ετοιμαστούμε για καινούρια μουσική. Νέα αυτιά για νέο ολοκάθαρο ήχο. Νέες ιδέες για την πράξη του θανάτου. Νέα ματιά για ολοκαίνουρια ζωγραφική.

Ανάμεσά μας ζούνε κάτι αμίλητα παιδιά που ονειρεύονται ανταύγειες φωτεινές όταν πέφτει η νύχτα κάτι παιδιά που δεν φοβούνται τις χειροβομβίδες κάτι παιδιά που ξέρουν την ορθογραφία των ουρανών μας αλλιώς. Πατρίδα τους είναι το μακρινό νέο φεγγάρι λούζονται μες της λίμνης το νερό και ανθίζουν την τραγωδία της ζωής μας αφοπλίζουνε και γράφουν νέους νόμους και άλλα δροσερά τραγούδια οικουμενικά. Όταν ερωτεύονται τα μεσημέρια απομένουν γυμνά σαν ποιήματα που μόλις απ' τον άνεμο θ' απαγγελθούν. Τα ζηλεύει ο χρόνος- έχουνε φτιάξει ένα σκαρί που πλέει στην αιωνιότητα και όταν η φτωχή μας μοίρα υπερφαλαγγίζει το κουράγιο εκείνα νανουρίζονται κάτω απ' τ' άστρα με τα παραμύθια των μανάδων τους που φτιάχνουν μπόλια του έρωτα να τους γλυκάνουν την ψυχή..

Χοροπηδούνε επί του πιεστηρίου κεφαλαία γράμματα και ζητούν μια φροντίδα αποτοξίνωσης. Οι αριθμοί τελείωσαν ή υπήρξαν πολύ θλιβεροί. Χαμήλωσε και άλλο ο ουρανός. Οι λέξεις έγιναν μαστίγιο που χτυπά την ράχη της νεκρής ιδεολογίας. Ο ποιητής ξαφνιάστηκε να μην αντιπροσωπεύει πια τίποτα αφού του αφαιρέθηκε η καρδιά. Οι καιροί θέλησαν τόλμη και ο φουκαράς δεν είχε. Μπορεί σε άλλες εποχές να γεννηθούν μυαλά φωτεινά που δεν φοβούνται κανέναν και εκτινάσσουν την δικαιοσύνη σε ύψος ορατό και που την γεύονται όλοι. Τότε θα σκιστεί το παραπέτασμα και θα προβάλουν ευαγγελιστές που θα ζητούν μια Βίβλο οικουμενικής ευθυδικίας..