Αναρτήσεις

Χριστούγεννα

Εικόνα
Πού φτάνουν τα Χριστούγεννα και τι κι αν δεν το νιώθεις εορτάζεται μεθοδικά και χρόνια μες σε κείνο που για όλους είναι αγάπη; Κοιτώ τα μάτια των παιδιών-εκεί κατοικεί η ελπίδα. Η καρδιά μου μαλάκωσε- το ύφος μου είναι μια καλοσύνη διαυγής. Χρόνε που περνάς, έλα ως την γραφή μου και απάλυνε συμπτώματα της θλίψης· Λιγόλογος πιο κι από μια λεμονιά αφήνω το χρυσάφι μου να το νέμονται οι αθώοι του ανθρώπινου έπους..

Χειμώνας

Εικόνα
Η αγάπη είναι κρυμμένη σ’ ομοιώματα σε κομματάκια από χαρτί που’ ταν γραμμένα δυο ονόματα κι ο έρωτας σε γυάλινα μπουκάλια κλεισμένος πλάι στα ξεχασμένα αρώματα ...   τον χάσαμε το δρόμο στο χωράφι   αλλού τα μάτια, αλλού η καρδιά αλλού τα “θέλω” μας, αλλού η περηφάνια αλλού τα ωραία λουλουδάτα πρωινά αλλού τα πόδια μας κι αλλού μια ζωγραφιά που απεικονίζει έντεχνα, πως άθελά μας πέρασαν τα χρόνια   κι η ξεβαμμένη της μπογιά να μαρτυρά κάπου στο δρόμο ετούτο, ξεμακραίνει κι η καρδιά απ’ το υπόλοιπο το σώμα   άυπνοι, αταλάντευτοι, “στεγνοί”, αγνώριστοι, αμίλητοι κι απλοί   και μέσα σ’ όλα, να και μια “ευχή” καλό σου δρόμο κι ας άργεψες ν’ αντιληφθείς πόσα σου οφείλω ακόμα ...   και μεταξύ μας, μια που μιλάει τώρα η ψυχή κι όχι το στόμα το βαρύ, ούτε οι λέξεις που μετάνοιωναν στα χείλη μας   και μεταξύ μας, μια που το χέρι μας αντλεί όλη τη δύναμη αυτή να καταγράφει πολλά που έχουν μαζωχτεί, σ

Καμαρώνω την ελευθερία των χελιδονιών

Καμαρώνω την ελευθερία των χελιδονιών, η μέρα είναι στρωτή Κι ένα λιγνό αεράκι μπάζει μνήμες από το παράθυρο. Α καλεσμένα από μακριά πουλιά, δικάστε Τον ουρανό πώς του πρέπει... Αγκιστρώνω κάπου τις τελείες μου- Ο χρόνος αγαπά τον τόπο που διάλεξε- Σε όλα ανήκει- και δεν επιδέχεται αποσιώπηση- Η ετυμηγορία.. Σέρνεται οκνό το απόγευμα. Κοιτάζω τα ωραία κορίτσια που λιγωμένα από πόθο θέλουνε να φιληθούν μες τον λακωνικό Αύγουστο. Η πόρπη του ορίζοντα λύνεται και ο χιτώνας της δύσης γεμίζει μυριάδες αστεράκια..

Σημειώνω αργά την κάθε λεπτομέρεια που αγαπά το μυαλό

  Μια ώρα ξεκούρασης μέσα στο ήσυχο απόγευμα  μ’ ένα βιβλίο στο χέρι και με των πουλιών τιτιβίσματα,  χορός λατρευτικός. Σίγασαν όλα καθώς πέφτει η νύχτα.  Στις σελίδες επικρατεί μια εύκρατη σιωπή. Η φαντασία είναι θαλάσσια αύρα. Το τώρα καθυστερεί μες το ύστερα και όλος ο χρόνος είναι παγίδα  που κανείς δεν γλυτώνει. Περιθώριο για λάθος, ουδέν. Στην γλάστρα το λουλούδι θυμωμένο. Κουνούπια Τσιμπούν την σάρκα μας. Κουνούπια υφαρπάζουν Το νόημα της ενόχλησης και πραγματοποιούν Την υπεκφυγή προς το ημιτελές Φως του φανοστάτη. Σημειώνω αργά την κάθε λεπτομέρεια που αγαπά το μυαλό και θυμάμαι Της Ρουμανίας κάτι φτωχικά χωριά που πέρασα βαθιά την νύχτα και φοβόμουν  μην κοπούνε όλες οι κλωστές που στερεώνουν κάπου την ζωή μου..  

Φέρτε με στο νυν της αστραπής

Εικόνα
Φέρτε με  στις πλατείες των ονείρων, στις συλλαβές των νερών,  στις εξάψεις των χρωμάτων- Φέρτε με  στο νυν της αστραπής στο φλας  των ανέμων- φέρτε με στο αγώγιμο φως του λόγου, στην εύκολη δυσκολία του ανταγωνισμού,  στην υπερβατική φαντασία, στο μικρό θέατρο  των ιδεών- φέρτε με κοντά στην απουσία στον θεό που όλο και συμπληρώνεται από κοσμοθεωρία βαρβάτη- Φέρτε με  στην θρησκεία των γιασεμιών, στην οδοντόληκτη μουσική του αρχαίου ναού- Κάτω απ’ τους κίονες,  ντυμένος  υπερούσιο φεγγάρι αφήστε να γίνω  μύστης των αφανών να καρφωθεί η λαλιά μου στην φλούδα του δέντρου τότε που μόλις ψιχαλίζει και όλα στην γη τα σκεπάζει  ένα χαρούμενο πνεύμα που είσαι εσύ και εγώ..

Σου χαρίζονται λόγια

Εικόνα
Να δεις τον πλούτο της σφήγκας να γδέρνεται απ’ τον βοριά πάνω στα βράχια και να αναιρείται ο τίτλος κάθε ιδιοκτησίας σου. Άλλωστε τι ωφελεί; Σπάζουν τρυφερά τα αμύγδαλα και η γλύκα τους σε σένα που αποδοκιμάστηκες απ’ τους πολλούς, χορηγείται. Σου χαρίζονται λόγια που θα τα καταλάβουν οι άλλοι μόνο στην σιωπή που μεγαλώνει σαν καΐκι ορθόπλωρο κι όταν η κάμαρά τους θα ναυάγησε μες την ψυχή.. Θέλει ορθοδοξία της υποταγής στο ταπεινό και στο απέριττο να πας στου πόντου τα ιριδίσματα. Φωταγωγούνται τα μέσα σου κι όταν ο θύτης γίνεται με την σειρά του θύμα το ποίημα σου χαρίζεται και ως τον ουρανό ανάβει τα φώτα του. Οι πιο αγνές καρδιές μ’ ένα κλωνάρι του βασιλικού στ’ αυτί έζησαν και πορεύτηκαν. Τώρα στην οικουμένη πια νυχτώνει. Πρέπει να ετοιμαστούμε για καινούρια μουσική. Νέα αυτιά για νέο ολοκάθαρο ήχο. Νέες ιδέες για την πράξη του θανάτου. Νέα ματιά για ολοκαίνουρια ζωγραφική.

Μακρινίτσα

Εικόνα
Τι να πούμε τι, φυσάει αγωνίες η μέρα· Ξύπνησα πιο νωρίς κι απ’ τον ορίζοντα· Στολίζω τα μάτια μου με ουράνιο σκοτάδι· Στον Βόλο των αστεριών το μυστήριο αλλάζει Του χρόνου τις διδαχές· Η Μακρινίτσα σαν ένα αναμμένο περιδέραιο στο στέρνο Του βουνού με καλεί να πλησιάσω κοντά της. Αυτό που αποφασίζω με ακολουθεί. Στέλνω την αισιοδοξία μου μες την ορμέμφυτη χαρά της αστραπής Και εγκολπώνομαι λογάκια ρόδινα που κραταιά αχούνε. Σε μια χοάνη σκέψης όπου όλα απορροφούνται τα φώτα Της ανάμνησης εκεί στο ήσυχο μπαλκόνι που πίνω τον καφέ μου πριν ακόμα φέξει η μέρα Συντελείται ρίζα το ποίημα. Θέλω να πλησιάσω τα νοήματα με την ακρίβεια που κόβει ένα νυστέρι. Ακριβοδίκαια να σταθώ μέσα στην μοναχική μου φιλοσοφική σκιά.. Βόλος 3.2.2013

Από το βλέμμα μου φεύγουν πουλιά

Εικόνα
Από το βλέμμα μου φεύγουν πουλιά που υψιπετούν ακλουθώντας το κατόπι την μοίρα. Τα βλέφαρα αγαπούνε την ρέμβη και την καταχωρούν στην καρδιά. Πούπουλα έγνοιας αφήνουν την κίτρινη αιθέρια γύρη να περιφέρεται στο περιβολάκι των λέξεων. Μεσημεριάζει. Ωραία μεσημεριάζει! Ο καφές έστρεψε τα γεγονότα προς την διαλεύκανση. Από τους τίτλους των εφημερίδων επισταμένως απουσιάζει η αλήθεια. Νόμιμη ζοφερή φυλακή. Ο χαρτοκόπτης κόβει τις σελίδες στα παλιά βιβλία Όπως και η καρδιά μου ζει σε παν-ιώνιο πάθος και αιολική προσευχή.

Συμπυκνώνονται οι προθέσεις μου

Συμπυκνώνονται οι προθέσεις μου- σαν μια γάτα Που νιαουρίζει      ζητώντας έτοιμο φαγητό. Εικόνες του μυαλού, της ημέρας εικόνες: το παιδί Που παίζει πλάι στην λίμνη με την μπάλα του Και η ηλικιωμένη που θα κλάψει βλέποντας ξανά τον ήλιο. Μια δροσερή φλογέρα που απλώνει τον σκοπό της μουσικής Επάνω στον καθρέφτη Θρονιάζονται ματιές σαν ημίτονα Που ανασκευάζουν την άποψη της πραγματικότητας Μια κιβωτός που φυλάει τα σύμβολα Της χαράς    συνοδεύεται από την ταξιαρχία των συννεφένιων στρατιωτών Στο χαοτικό πρωινό Ο νους μου τέμνει την απώλεια Σθεναρά Ζεύγη πουλιών πετούν χαμηλά Επιδιώκουν τον έρωτα προσγειωμένο Ανατέλλει έντονη θλίψη Σε λεξιλόγια που δεν ξέρω να πω Οι λέξεις πιάνουν φωτιά Και μ’ απειλούνε..

ανάμεσά μας ζούνε κάτι αμίλητα παιδιά

Ανάμεσά μας ζούνε κάτι αμίλητα παιδιά που ονειρεύονται ανταύγειες φωτεινές όταν πέφτει η νύχτα κάτι παιδιά που δεν φοβούνται τις χειροβομβίδες κάτι παιδιά που ξέρουν την ορθογραφία των ουρανών μας αλλιώς. Πατρίδα τους είναι το μακρινό νέο φεγγάρι λούζονται μες της λίμνης το νερό και ανθίζουν την τραγωδία της ζωής μας αφοπλίζουνε και γράφουν νέους νόμους και άλλα δροσερά τραγούδια οικουμενικά. Όταν ερωτεύονται τα μεσημέρια απομένουν γυμνά σαν ποιήματα που μόλις απ' τον άνεμο θ' απαγγελθούν. Τα ζηλεύει ο χρόνος- έχουνε φτιάξει ένα σκαρί που πλέει στην αιωνιότητα και όταν η φτωχή μας μοίρα υπερφαλαγγίζει το κουράγιο εκείνα νανουρίζονται κάτω απ' τ' άστρα με τα παραμύθια των μανάδων τους που φτιάχνουν μπόλια του έρωτα να τους γλυκάνουν την ψυχή..

Θανάσης Αθανάσιος- Οχεία

Εικόνα

Οι αριθμοί τελείωσαν ή υπήρξαν πολύ θλιβεροί.

Χοροπηδούνε επί του πιεστηρίου κεφαλαία γράμματα και ζητούν μια φροντίδα αποτοξίνωσης. Οι αριθμοί τελείωσαν ή υπήρξαν πολύ θλιβεροί. Χαμήλωσε και άλλο ο ουρανός. Οι λέξεις έγιναν μαστίγιο που χτυπά την ράχη της νεκρής ιδεολογίας. Ο ποιητής ξαφνιάστηκε να μην αντιπροσωπεύει πια τίποτα αφού του αφαιρέθηκε η καρδιά. Οι καιροί θέλησαν τόλμη και ο φουκαράς δεν είχε. Μπορεί σε άλλες εποχές να γεννηθούν μυαλά φωτεινά που δεν φοβούνται κανέναν και εκτινάσσουν την δικαιοσύνη σε ύψος ορατό και που την γεύονται όλοι. Τότε θα σκιστεί το παραπέτασμα και θα προβάλουν ευαγγελιστές που θα ζητούν μια Βίβλο οικουμενικής ευθυδικίας..

Μελτεμάκι του Αυγούστου ανεβάζει την θάλασσα ως την έκπληξη!

Μελτεμάκι του Αυγούστου ανεβάζει την θάλασσα ως την έκπληξη! Συντονισμένη με τον ήλιο θάλασσα Νησί φρέσκων κυμάτων και απέθαντης γαλήνης Τεντωμένο μες το Αιγαίο σαν καρπός που ωρίμασε Τέμνεται από τα κοπίδια των ανέμων. Ρήσεις πελάγου κάνουνε τρωτό το σώμα του Στο κούτελο του περπατά ο πετροκάβουρας Νυσταλέος γυμνοπόδης μπερμπάντης. Πανέτοιμες παραλίες για ανέτοιμους λουόμενους αποδίδουν τιμές δροσιάς στο μαυρισμένο σώμα της κοπέλας με το τατουάζ του αδίστακτου σκορπιού λιγάκι πάνω απ’ το μπικίνι. Για το γυμνασμένο σώμα της γράφουνε ραψωδία οι κοιλιακοί. Η άμμος καίει. Το νερό ζώνει το σώμα μου και οι αισθήσεις όλες σαν χορδές μιας λύρας Παίζουν μουσική βαθυκύανη και μ’ ήλιο φλομωμένη. Η Κως γιορτάζει αμετροέπεια των επιφωνημάτων!

Η Ευρώπη ξερνά το τσιγγούνικο χρήμα της

Λείπει η χαρά των ματιών, κάτι ρακένδυτοι ψαχουλεύουν μέσα στην μπόχα των σκουπιδοτενεκέδων η κοινωνία απέτυχε- μην ακούς τι λένε οι πολιτικοί αγκιτάτορες- σήψη μυρίζει· μια κατάθλιψη επεκτατική περιφέρεται κι όλο το κλίμα προδίδει εφιαλτική Γερμανία. Η Ευρώπη ξερνά το τσιγγούνικο χρήμα της- δεν χωνεύει αυτό που έτσι κι αλλιώς δεν της περισσεύει αλέθει την ασχήμια της μες τις μυλόπετρες του άρρωστου πολιτισμού. Ιδέες κανιβαλίζει και πάει πάλι πίσω στην προ ανθρώπου ιστορία. Τα νάιλον μαλλιά της ανεμίζουν στον σκυθρωπό αέρα η πλαστική συνείδηση της αφομοιώνει τα πάντα αργά Στις προγραφές της οι λαοί του Νότου ανυποψίαστα θύματα.. Α κι είχα πιστέψει στην Άνοιξη στην πανδαισία των λουλουδιών, στην ηθική του μέλλοντος! Πάνω σε στίχους είχα εναποθέσει τις ελπίδες μου. Ερωμενέστερος όλων. Είχα συγκροτήσει από ένα τίποτα όλα τα αγαθά μου- Είχα βαφτίσει Ελλάδα την τσεκουράτη αλήθεια μου. Τώρα τα παιδιά ζητούν τον αυριανό κόσμο τους δεν το

Κύριε, σ' αναζητώ

Εικόνα
Κύριε, σ' αναζητώ στ' αστέρια, στον ουρανό σε ψάχνω να σε βρω να σε γνωρίσω, να σ' αγαπώ. Σε βλέπω στην κάθε ψυχή που δακρύζει και πονά που διψάει, που πεινά που υποφέρει στης αμαρτίας τη φυλακή. Σε βλέπω στα μάτια των παιδιών στα χρώματα των λουλουδιών στης φύσης την αρμονία στης δημιουργίας τη σοφία. Σε βλέπω στην ευωδία των Αγίων στην αντοχή των μαρτύρων στην εγκράτεια των ασκητών στην υπακοή των μοναχών. Σε βλέπω σε μια φάτνη ταπεινή στην κάθε αγνή ψυχή σε βλέπω πάνω στο σταυρό να θυσιάζεσαι για κάθε αμαρτωλό. 18/12/11 elenitheof