Πορφυραδα

ΣΚΗΝΗ 6η: Λ: Η ελπίδα είναι μέγγενη. Κι εσύ, σε προειδοποιώ, μη τεμαχί- ζεις τα εντερικά φυλλάδια των γυναικών μας. Αυτές, Αυτές, Αχ, αυτές είναι πλίνθινες σαΐτες, φθίνουσες καμήλες που τσαλαπατούν τις σκιές τους. Αφρόντιστο και βρώμικο αφήνουν το καβαλέτο που ψαρέψαμε. ΧΟΡΟΣ: Εντερικά φυλλάδια, φιλική εντελέχεια, φαλλική ένταση, εντατική φατρία. Τ: Δεν έχω συναντήσει ποτέ διάκοσμο στα πλοία, αυτό με προ- βληματίζει. Γονατίζουν οι ναύκληροι, γονατίζουν οι ευθυτενείς ναύαρχοι, πνίγονται οι επιβάτες! Λ: ανάμεσα στις λέξεις παρεμβάλλεται μια αντλία (γυρνώντας απότομα το κεφάλι του προς τον Τ) το ξερες; Τ: Ομολογώ πως η γυναίκα μου ίσως να το ξερε αλλά κι αυτή ακόμα εξατμίστηκε. Από τότε δεν έχω λερώσει ποτέ την στιχο- μυθία της. Λ: (σαν σε όνειρο) Ε λοιπόν, αρκετά πείνασαν οι μαθητάδες και αρκετά πείνασαν οι μαθητάδες και αρκετά, εν πάση περιπτώσει. Οι αρθρώσεις μας είναι φαντασμαγορικές όταν εκτείνονται στο άπειρο, όταν κοχλάζουν ησύχως ανάμεσα στις γάμπες μας. Ο άνεμος, κι εσύ, κι εγώ ί

τα καλύτερα ποιήματα πάντα χειμώνα τα έχω γράψει μέσα στου παγωμένου ήλιου την γκριμάτσα αέρινες κοπέλες οι νιφάδες μου χαμογελούν κάνοντας σκέρτσα ερωτικά φουρκίζουν τις ελπίδες μου απο της φυλακής μου το μικρό παράθυρο μια στάλα άσπρο του ουρανού αγναντεύω χειμώνας έλεγα... και θαρρείς άκουγα την θάλασσα με ορμή τα βράχια να χτυπάει και εγώ με ένα μικρό ραβδί σχήματα χάραζα στον ξεφλουδισμένο τοίχο εδώ βρίσκομαι....υπάρχω με μια άρρωστη φιγούρα συντροφιά κόκκινα τριαντάφυλλα στο πάτωμα σκορπίζω γιατί εδώ, μονάχη τριγυρνώ κρατώντας ένα ρολόι που οι δείχτες του σταμάτησαν σε σκόρπια όνειρα... Ελπίδα

Windows Live Hotmail