Πορφυραδα

~~~ Νύχτα τη στήσαν τη σκηνή του κόσμου οι αστρίτες και σαν οχιές κοιμήθηκαν επάνω στ΄άπλωμά της έτσι κατάχαμα, για δες, που κείτονται οι τερμίτες και στρωματσάδα απλώσανε να φτάσουν τις ιτιές γίναν πολλοί οι συγγραφείς και λόγιοι, κι οι εκδότες που θέλησαν να βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα με ρίμες και με λυρισμό να γράψουν για το χώμα μιας που κανείς δεν πρόκαμε να φτάσει το γκρεμό νύχτα τη λύσαν τη σκηνή του κόσμου οι λογοτέχνες για μια φορά κατέβηκαν στο ύψος των ποδιών ορθώσανε οι μύτες στο αφρατένιο στρώμα να ιδούνε πως οσμίζονται οι αστρίτες το γκαζόν μα αντί γι΄αυτό προσλάβανε υπαλλήλους στη ρεμούλα να καταγράψουν το συμβάν με κάλπικο οχετό μιας και η νύχτα σφιάγιασε της φτήνιας τα ρολόγια οι λεπτοδείχτες θα μετρούν τα ωραία γαμήσια εδώ πλέρωνε κι έτσι πλέρωνε, πλέρωνε για να γράψεις τη μαλακία στο μυαλό που γίνηκε σπαγγέτι βγάλε βιβλία να πουλάς για του φτωχού το ντέρτι μα ξέχασα, τα φράγκα σου χτίζουν και ταρσανά έτσι του πρόστυχου καιρού, αλλάζ

~~~ Επάνω στα πολύχρωμα ανθάκια της αυλής μου πλατσούριζε στα μουλωχτά, στο βιός μου μια ουρά κι από το φτέρωμα το γκρι πήρα να ζωγραφίσω ένα μπουντρούμι, φυλακή με κίτρινο σκαρί είναι ένα ψέμα ο έρωτας και σ΄έχουν κοροϊδέψει όσοι με λόγια σου έταζαν σε μεθυσμένη γη αν το πιοτό που σου έδωκαν πλέον σ΄έχει μαγέψει πίνανε τα χιλιόμετρα και καίγαν το φιλί έκανα σύντομη ζωή, μα πιο πολλές στερήσεις κι από παιδί ταξίδευα χτίζοντας μια ζωή λάθος που επιθύμησα άλμπουρο να΄βρω τύχη στις πλάτες μου τα κρίματα, σημαία ένα φιλί ήταν μι΄αγάπη χωνευτή κατάχωτη στις φτέρες που΄δωκε λόγο η αφορμή και κίνηκε να ορμήσει να κατακτήσει κορυφές πέρα απ΄τη Σαντορίνη ανάμεσα σε γάιδαρους και γιοτ της αρπαχτής έδωκε κι έναν πήδουλα κι έφτασε τέρμα πάνω όπου τ΄απέραντο γαλάζιο δένει μ΄ένα σχοινί λύθηκαν οι αγάπες και το΄πιανε άσπρο πάτο στου Άη Νικόλα το στρατί και στο hotel Φανή λυπάμαι μόνο όσα παιδιά αύριο θα΄ναι επαίτες και θα μου πουν, δε γνώρισα γαλάζιο τι θα πει από μια

~~~ Να ΄σουνα εδώ, μα όχι πεθαμένη να σε φυλάω σαν εικόνισμα στα στήθια και να γεμίζω τη ζωή μου παραμύθια πως θα γυρίσεις, μου έταζες τα βράδια να΄σουν εδώ για να γεμίζω το πρωί είναι τα χείλη μου σβησμένα με μελάνι μαύρο τα χτύπησε πουλί της λευτεριάς κι αυτή η ματιά που τρεμαμένα ζωντανεύει κάπου να σμίξει μια πανάκριβη αγκαλιά χτυπάει ο διάβολος την πόρτα μου τα βράδια και μου ζητά να του χαρίσω μια ψυχή λέω ΄δεν σκέφτεται πως είναι τόσο άδεια και πως μονάχη της, σε τι θα χρειαστεί;΄ εγώ σου τα΄λεγα μα βιάστηκες να φύγεις πήρες τ΄αστέρια σου στις τσέπες για φλουριά να΄σουνα εδώ, μα όχι πεθαμένη να μου εξηγούσες του φευγιού τα μυστικά αυτή η νύχτα έχει κάψει τις αντένες και στα κλαριά έχουν φυτέψει την οχιά δεξιά φανάρια που αργοσβήνουνε στα ξένα και μια παντιέρα που υψώνει στ΄ανοιχτά τα χέρια μου έζωσαν το στήθος μουδιασμένα κρύο το βράδυ στο παγκάκι της χαράς εγώ σου τα΄λεγα μα θέλησες να φύγεις μαύρο τα χτύπησε πουλί της λευτεριάς φυσά, αστράφ

~~~ Το παραθύρι είναι μικρό και θα τ΄απασφαλίσω κι απ΄το παραθυρόφυλλο θα φύγω ένα πρωί φωτιά στα υπάρχοντα ν΄αρθεί, όλα θα τα διαλύσω οι αναμνήσεις να καούν κι η κάθε συλλαβή στη τρύπια τσέπη του μπλου-τζίν έραψα τ΄αρχικά σου να πούνε πως προδόθηκε κάλλιο από μια γυναίκα οι νικητές δε γίνονται, παρά έτσι απλά γεννιούνται γαμήθηκε η υπομονή, τα χείλη στάζουν μέντα στο κομοδίνο μου μπροστά έχω το γιατρικό μου λεφτά, γυαλιά, χρυσαφικά τα πήραν οι μαστόροι δύο γουλιές απ΄το πιοτό φτάνει να κοινωνήσω να στάξει η φόλα στο κορμί, πίσω μη κολυμπήσω παθαίνεις έναν ίλιγγο και θρόμβωση οι φλέβες πόσο άλλο αληθινό και φυσικό συνάμα; έχω φροντίσει, τα παιδιά ένδοξες να΄χουν μέρες λυπάμαι όσους βρίσκονται στη θέση μου επαίτες βρείτε μου έναν αιρετό να τόνε αγριαγαμήσω και το καλπάκι ενός παπά να δώσω για να φάει πείτε του, εγώ έτρωγα στα νύχια τη σκουριά μου τη μούχλα από το ψωμί που έκανα παξιμάδι αυτό το αλεξίπτωτο είναι ολούθε τρύπιο μπατάρισε στη θάλασσα που πνίγη