Πορφυραδα

Προσπάθησα να διώξω τα δάκρυα μα είναι επίμονοι επισκέπτες μέσα στης απουσίας την υγρή κενότητα χωρίς ιαχές, αργά μυρωδιές χωρισμού αναδεύουν…αιωρούνται γαλάζια κύματα σκεπάζουν με το κρύο τους φτερούγισμα του πόνου την επίπεδη κίνηση στις στοιβαγμένες πέτρες μιας πεθαμένης ανάμνησης αργοκίνησα γλιστρώντας ανάμεσα στα δάχτυλα μου την σιωπή σου.. της εκμηδένισης βράχοι σκληροί ας σκεπάσουν με την πύρινη περπατησιά τους τις προσμονές της απελευθέρωσης δεν θυμάμαι Ελπίδα

Να δεις τον πλούτο της σφήγκας να γδέρνεται απ’ τον βοριά πάνω στα βράχια και να αναιρείται ο τίτλος κάθε ιδιοκτησίας σου. Άλλωστε τι ωφελεί; Σπάζουν τρυφερά τα αμύγδαλα και η γλύκα τους σε σένα που αποδοκιμάστηκες απ’ τους πολλούς, χορηγείται. Σου χαρίζονται λόγια που θα τα καταλάβουν οι άλλοι μόνο στην σιωπή που μεγαλώνει σαν καΐκι ορθόπλωρο κι όταν η κάμαρά τους θα ναυάγησε μες την ψυχή.. Θέλει ορθοδοξία της υποταγής στο ταπεινό και στο απέριττο να πας στου πόντου τα ιριδίσματα. Φωταγωγούνται τα μέσα σου κι όταν ο θύτης γίνεται με την σειρά του θύμα το ποίημα σου χαρίζεται και ως τον ουρανό ανάβει τα φώτα του. Οι πιο αγνές καρδιές μ’ ένα κλωνάρι του βασιλικού στ’ αυτί έζησαν και πορεύτηκαν. Τώρα στην οικουμένη πια νυχτώνει. Πρέπει να ετοιμαστούμε για καινούρια μουσική. Νέα αυτιά για νέο ολοκάθαρο ήχο. Νέες ιδέες για την πράξη του θανάτου. Νέα ματιά για ολοκαίνουρια ζωγραφική.

Έρχομαι από τη χώρα του θυμάμαι… Κατευθύνομαι εδώ και κάμποσες χιλιάδες μέρες προς τη χώρα του ανήκω… Ο πατέρας μου μ’ έσπειρε σε ώρα, που μεσουρανούσαν οι Διόσκουροι… Η μάνα μου με γέννησε τη μέρα, που το φεγγάρι του Αυγούστου είχε πάρει την κάτω βόλτα… Δεν το είχα προλάβει ολόκληρο… Έζησα χρόνους πολλούς στην ίδια γειτονιά, στον ίδιο δρόμο… Οδός Εμμονής 23 έγραφε απ’ έξω το καταφύγιο των πολλών εαυτών μου… Εκεί πήγα τις πρώτες μου βόλτες, εκεί έμαθα να περπατώ πάνω στο νήμα… Ακροβάτης εκπαιδευμένη στα πιο ακριβά σαλόνια … Έμαθα να τρώω με χρυσά πιρούνια, με λογής – λογής κουτάλια… Να διαχωρίζω τα συμβατικά μαχαίρια από το άλλο μαχαίρι… αυτό με το οποίο αλείφεις τις πληγές σου αλάτι, για να εκπαιδεύεις τον εγωκεντρικό σου εαυτούλη στον πόνο και το δρόμο… Σπούδασα αγγλικά, γερμανικά και πιάνο… Αυτά… μα όχι μόνο αυτό… Πέρασα πύλες – όχι του Ρουβικώνα, αυτές τις καθυστέρησα για κάμποσα τέρμινα – αλλά πύλες τριτοβαθμίου εκπαίδευσης και πολυτεχνικής επιτυχίας…

Απάνθισμα © 2015 (Απάνθισμα στίχων 2004-2015) To αρχείο είναι pdf, μπορείτε να το κατεβάσετε εδω https://www.scribd.com/doc/256496298/Απάνθισμα-2015 Σε αρχείο word μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ https://www.scribd.com/doc/256496223/Απάνθισμα-2015 ~~~

Τον χαρακτήρα των ωρών τον ξέρω. Αντιφέγγουν πάνω από τα νερά και -ώρα που αυγάζει- της δροσοσταλίδας κλέβουν την έμπνευση. Στην αορτή που σφίγγεται το αίμα, σαν μια συλλαβή του πόνου που δεν λέγεται- στον ειρμό που από την λύπη, εχάθη'- στην μοναξιά που κάνει λυρική την μουσική και της συνείδησης.. Για "κάτι υποθέσεις ψυχικές", που λέει κι ο Διονύσιος, για κάτι που από της ποίησης το εφαλτήριο θα φτάσεις απεμπολώντας βάρος της καρδιάς και ενστερνιζόμενος μέλι του ήλιου.. Σπρωγμένα από τους αέρηδες και πέρα, πιο πέρα από τις φιλοδοξίες μας αμπέλια με καλό κρασί και τίμιο μόχθο.. Χθόνια σύμφωνα ξαπλωμένα ανάσκελα που τσιτσιρίζουν σαν στρουθία και, όπως να σύρουνε μια δέηση είναι, κάτω απ' τα ρηχά του ουρανού. Εκεί που, όταν στοχαστήκαμε Ανάσταση, κι ο θάνατος πλησίον ακυρώθηκε και πα' στην ξέρα ετούτη απομείναμε που ιερουργεί κάτω απ' το σύθαμπο που όμορφα νοτίζει την σιγαλιά κι αφήνει φως στην ερημιά που

-Θα μου πεις ένα παραμύθι μαμούλα; ξέρεις, από αυτά που έχουν όμορφο τέλος εκείνα που νομίζεις πως τελικά μια πόρτα θ΄ανοίξει και η πριγκίπισσα του παραμυθιού θα εμφανιστεί εκείνα που οι άνθρωποι δεν χωρίζονται και οι δρόμοι τους συμπορεύονται στον καιρό και παραμένουν οι ψυχές τους αγκαλιασμένες στην αιωνιότητα -ξέρεις, μου ήρθε πάλι η ανάγκη να κλάψω - τίποτα σημαντικό – το ένιωσα σαν ανάγκη να αποφορτιστώ απ’ όλες τις κατηγορίες του κόσμου όπως κι εσύ αποκοιμιόσουν κάποτε στην αγκαλιά μου, σκουπίζοντας κάθε τόσο τα μάτια σου -Ω ναι, τα μάτια σου! – και σε παρηγορούσα, όσο έκλαιγες απαρηγόρητη γοερά με νωχελικούς σπασμούς και κράταγα το χέρι σου στην καρδιά μου, να φυλάω κάπου την αγάπη μου… μόνο, που στην παρούσα φάση, που να σφουγγίσω τα δάκρυά μου; -ξέρεις, σκέφτηκα να γείρω, να πάρω αγκαλιά μου για παρηγόρια τα μεγάλα ανεκπλήρωτα λόγια σου “μαζί” τι μεγάλη κουβέντα! “για πάντα”; τι είναι αυτό το παραμύθι μαμούλα; -μπούρδες κατσαρές και κουραφέξαλα - την αγάπη

Μη αναστρέψιμο ~~~ Και να το θλιβερό αποτέλεσμα τούτης εδώ της μάχης για σένα που αγάπησες μόνο τον εαυτό σου - αφού αριστεύουν οι “πριγκίπισσες” και παίρνουν τα πρωτεία - για σένα που μ’ αγάπησες όπως και τον εχθρό σου για σένα φίλη μου καλή, ναι, σε σένανε μιλάω! πως όσα χρόνια κουβαλάω στην καμπούρα μου διπλάσια φωλιάζουν τα κρυμμένα συναισθήματα αισθήματα που αναμειγνύονται με βάσανα και πίκρες που αναμειγνύουν τη χαρά με την ελπίδα, δες με! πως όσο και να σκάψεις στις φλέβες μου βαθιά κομμάτι αλαζονείας δε θα βρεις να το παινέψεις μιας κι έμαθα τη γλώσσα και το πνεύμα να τιμάω την ειλικρίνεια και την τσίπα, στα αντρικά μου παντελόνια και να ‘μαι εγώ περήφανος για ετούτα εδώ τουλάχιστον που απ’ όσα κι αν δεινά επέρασα, δες, βγήκα παλικάρι και την ελπίδα εγώ ποτέ δεν άφησα στο διάβα μου - αφού άλλωστε για μιαν ελπίδα ζούμε... - να ξέρεις, πως κουβαλώ στα χέρια μου δύο ζωές μια να κρατώ για πάρτη μου, να λέω πως κάτι μου ‘μεινε και μια πο

Ξεκίνησε να βρέχει ... πάει καιρός που τώρα βρέχει κάθε μέρα να δεις τις στάλες πως διασπώνται στα πλακάκια που βαδίζαμε βαδίζαμε σκυφτοί και σιωπηλοί άυλοι άνθρωποι, αδειανοί σα να μην είχαμε ανταλλάξει μια κουβέντα ένα χάδι, μια αγκαλιά ή ένα φιλί μες στον πολύπαθο έρωτά μας ... σα να μην ήμασταν εμείς, οι τελευταίοι μιας στιγμής που ερωτικά σ’ ένα κορμί είχαμε ενώσει! - πώς είχες νιώσει; - νιώθω απίστευτη οργή, θλίψη κι ανάγκη και θυμό νιώθω αμέτρητα "γιατί" να μ’ έχουν ζώσει πως θέλω κάπου να μιλήσω, να ξεσπάσω νιώθω εγκατάλειψη μ’ απίστευτο λυγμό κι αντιλαμβάνομαι πως όλα έχουν τελειώσει ... πάει καιρός που βρέχει τώρα κι απ’ τα μάτια μου - αυτά τα μάτια αν θυμάμαι είχες λατρέψει - βλέπεις, τα πίστευα όλα ο τρελός, πολλά τα λόγια ... και ο,τι άκουγα και μ’ άγγιζε είχα κλέψει - πολλές θυσίες για να κλέψω κομματάκι-κομματάκι την καρδιά σου - πολλές οι μέρες και τα δάκρυα με πνίγανε κι υπέμενα πολλά μου κάτσαν’ στο λαιμό και τα κατάπινα κι όσα που είχαν

    Δεντράκι Χριστουγέννων ~~~ ...σχεδόν λοιπόν απόλυτα, ολοκληρωτικά χαμένος σε ‘κείνο το παιχνίδισμα ... - πως λέγεται να δεις;- ξενυχτισμένος, δακρυσμένος και πιωμένος - “από αγάπη θα ‘ναι” ίσως λένε μερικοί - εγώ θα το αποκαλούσα ... εγκατάλειψη ακούσια και θα το στόλιζα γιρλάντες και κορδέλες μαυρισμένες απ’ τα χρόνια κι άυλες προτάσεις έρωτος της ουτοπίας εγώ θα το έκανα δεντράκι Χριστουγέννων να θυμίζει σ’ όσους μείνανε εδώ ... τα κίβδηλα όνειρα και τις απόμακρες ή πιο κρυφές και ακατέργαστες στα βάθη της ψυχής, αλαζονείες και η ψυχή, αναζητώντας τη δικαίωση - αφού κανείς δε βρέθηκε στ’ αληθινά να με “πονέσει” - και η ψυχή, αναζητώντας λύτρωση κάποια στιγμή απ’ το κορμί ετούτο θα ορμήσει να ξεφύγει ... να δούμε τότε τι θα βρουν να πουν και με τι λόγια θα το εκφράσουν αυτοί οι “όλοι” οι “πολλοί” που “μ’ αγαπήσανε”! κι αυτοί οι “όλοι” οι “αληθινοί” που “με αφήσανε” ... και το κορμί, ενώ θ’ αποσυντίθεται σε μία κάσα πολυγωνική - ευρύχωρη ‘μα θες, μιας και λιγνό

~~~ ...να φταίω εγώ; Κατακριτέο ο,τι αγάπησα - μικρή μου ασπίδα - που στη διάταση την γκριζοκίτρινη το άνοιγμα ήταν όμοιο με χρυσοσκάλιστη αρμίδα * στο φως των στεριών κάπου εκεί θα κολυμπούμε, θα πλανιόμαστε εγώ να πλησιάζω τ’ αναπόφευκτο της φύσης μου σημάδι - το καμπανάκι (που κοινώς ο κόσμος λέγει..) - κι εσύ εκεί, για πάντα εκεί ... να περιμένεις να καπνίσει το τσουκάλι... σου ‘ρχομαι ανυπέρβλητη πυγολαμπίδα μου... καταρρέει και το τελευταίο μου δάκρυ μιας κι αυτό έμεινε να ανακράζει την ασφυξία της υπομονής μου! Εδώ πέρα, λούζομαι αβάσταχτες πικρίες απορίες που παραμένουν άλυτες κι αναπάντητες απ’ τον όχλο κι απ’ τον οχετό του εξώκοσμου. Κατακριτέο ο,τι φίλησα - μικρή μου περιστέρα - μικρό σπουργίτι, άβγαλτο κι αθώο που στα χεράκια μου τσιμπολογούσες σπόρους και φυστίκια αραχίδες καιρός ν’ ανοίξω τα φτερά μου για να φύγω... για να προλάβω τα μυριάδες θραύσματα της λησμονιάς που κατα

Όμορφη απόψε που το σενάριο της βραδιάς είναι χαρούμενο σαν πνεύμα που καρπώθηκε το φως. Και με ψυχή χαριέσσα μια θεϊκή κρατάς πεταλούδα που τρέμει μες τον αέρα και αναζητά * Ει το φέρον σε φέρει φέρε και φέρου* Σε στολίζω με σιωπές και επιφωνήματα. Σε πλησιάζω. Ευνοϊκά όπως ο ιεροφάντης θέλησε Να ανταμώσει την μιλιά του ο θεός… Κατερίνη 5.4.2014

Μας στάλθηκε το παρακάτω ενημερωτικό μήνυμα και θεώρησα καλό να το αναρτήσω, προς ενημέρωσή σας για την παρούσα πολιτιστική δράση ...(σ.σ. βρίσκω ενδιαφέρουσες τέτοιες προσπάθειες!)     ΚΕΝΟΣ ◘ ΧΩΡΟΣ A γησιλάου 77Α, Κεραμεικός, ΑΘΗΝΑ (Μετρό: Κεραμεικός, Θησείο) Web www.kenosxoros.com / facebook www.facebook.com/Kenosxoros?ref=hl τηλ: 6989-455.965 email : kenosxoros 77@ gmail . com Πολιτιστικός χώρος ΚΕΝΟΣ ◘ ΧΩΡΟΣ   Χώρος πειραματικών παραστάσεων -Μουσικών δρώμενων-Σεμιναρίων τέχνης     «Ο χώρος είναι οι άνθρωποι που τον κατοικούν. Η κενότητα του χώρου δημιουργεί την προϋπόθεση συνάντησης τους». Ευαγγελία Θαλασσινή   Αγαπητέ φίλε blogger ,   Ονομάζομαι Ευαγγελία Θαλασσινή και είμαι σκηνοθέτης, ηθοποιός και καλλιτεχνική διευθύντρια του   πολιτιστικού χώορυ ΚΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ.   Ο ΚΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ λειτουργεί από το 2010 στην περιοχή του Κεραμεικού, δίπλα στην Ιερά Οδό και την Τεχνόπολη. Στο χώρο φιλοξενούνται θεατρικές παραστάσεις , μουσι

Στον βρόντο τα ξενύχτια για την διαλεύκανση της έμπνευσης που κάνει τα ποιήματα σπουδαία. Ό,τι μένει είναι ένα αντιφατικό λεχθέν που ηχεί σαν πρελούδιο μιας κτήσης μες τα αχανή χωράφια του λεξιλογίου. Απογοητευμένος δεν είμαι. Αφουγκράστηκα καλά στην ησυχία. Κατανόησα τις υφές του Αόρατου. Τώρα άλογα δυνατά καλπάζουν Οι λέξεις και ο αναβάτης υψώνεται Ως την αιθέρια Μαγεία των ουρανών. Υποψιαζόμουν χάη και τα χάη με βρήκαν. Κρατώ μια προσευχή απόλυτα ιδιωτική. Αν ομολογήσω την ψυχή μου η ψυχή μου θα γίνει ελαφρότερη. Από λέξη σε λέξη ένα ηπιότερο χάος.

Αποσπώνται οι μέρες σαν ψηφίδες από έναν τεράστιο ψηφιδωτό Χρόνο. Κονιορτοποιούνται, σβήνονται οι εποχές. Ο άνθρωπος παραμένει πιστός στην άξεστη δύναμή του- Τόσο κακός όσο όταν σε σπήλαια μπορούσε να ζει. Όπως και να τον δω, στα ποιήματά μου δεν χωρά με το χρώμα που θέλω. Έχει οδυνηρή θλιβερή παρουσία. Αναζητώ μια τάξη λοιπόν διαφορετική, μια τάξη που να μην είναι η τάξη των πραγμάτων που ξέρω. Και πιστεύω σε μέλλοντα χρόνο να υπάρξει καλύτερος - με τα μεγάλα ωραία οράματά του..