Πορφυραδα

Αν ήταν κάτι για να γίνει, θα ‘χε γίνει για τα υπόλοιπα, μη μου ζητάς ευθύνη καύτρα η σκέψη μας, τσιγάρο είναι που χάθηκε γέρνει ως καράβι, σε ναυάγιο του ορίζοντα κι η προσμονή για τη φαρέτρα του έρωτα, μεγάλη τι έχεις κάνει; μη μιλάς. Τι έχεις κάνει; τι ζωγραφίζουνε οι κύκλοι των ματιών σου και τι σχεδιάζουνε τα χέρια, στις παλάμες σου; να μένει αέναη η επαφή, μετέωρη, να χάνεται σ’ ένα άδειο δρόμο, που δεν πέρασε διαβάτης σ’ ένα σταθμό του γυρισμού, να στέκω επιβάτης κι εσύ το τρένο, ενός σταθμού μεθοριακού, να χάνεσαι όπως σε βλέπω τις νυχτιές, από τ’ αστέρια χλωμή πριγκίπισσα, λουλούδι του βουνού μια εξωτική, αιθέρια ερωμένη, του Νότου μα δεν ακούω το τραγούδι σου κι ούτε που φαίνονται τα μάτια τι έχεις κάνει; μη μιλάς. Τι έχεις κάνει; σα μια κλωστή είναι η φωνή, να κρέμεται, να σπάει να μένει αέναη η επαφή, μετέωρη, να χάνεται σ’ ένα τσιγάρο που αργά-αργά κυλάει και σ’ ένα δίστιχο ποιήματος, που σφάζεται.

Ξέρεις τι είναι ο έρωτας; Το άγριο μπλε της θάλασσας. Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας. Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού. Το μεθυσμένο πορτοκαλί του χειμωνιάτικου ήλιου. Μόλις σταμάτησε η βροχή... Οι σταγόνες χορεύουν ακόμη στα σύρματα. Ένα δάκρυ κυλάει αργά αργά στο φύλλο του κάκτου. Το ξέρω πια. Ποτέ δεν έπαψα να σ' αγαπώ. Από τότε που περιμένω να φανείς οι νύχτες μου γέμισαν φως. Άπλωνα τα χέρια μου τις νύχτες και μάζευα αστέρια και φτερά από αγριοπερίστερα για να τα κρύβω στο μαξιλάρι σου και να γλυκαίνω τον ύπνο σου. Θυμάμαι τότε... Κάτω από τα πλατάνια, στην πηγή. Διψούσα και μου ΄φερες στη χούφτα σου κρύο νερό. Όλη μου τη ζωή ξεδίψασε. Κάθε φορά που πέφτει η βροχή πάνω στο τριαντάφυλλο θα σου στείλω ένα φιλί να κρύβεις τ' όνειρό σου. Πότε θα 'ρθει αυτή η μέρα, που θα βρεθούμε μαζί. Οι δυο μας. Μόνοι μας. Θα μεθύσουμε και θα βγούμε να ζωγραφίσουμε καρδιές στις λεωφόρους. Θα τρέχουμε ξυπόλυτοι, θα βουτάμε στα ποτάμια, θα σκορπάμε φιλιά, θα φωνάζουμε ζήτωωω! Δεν είνα

Η μοίρα σ' έφερε κοντά μου από τόσο μακριά. Με την πρώτη ματιά σ' έβαλα στην καρδιά μου. Σ' αγαπώ όπως τ' αστέρια τον ουρανό όπως η γοργόνα τον ωκεανό θα σ' αρέσει αν στο πω; Σ' αγαπώ όπως τα ψάρια το βυθό όπως η πεταλούδα τον ανθό. Μήπως πρέπει να σιωπώ; Σ' αγαπώ όπως η γη τον ήλιο. Της καρδιάς μου το βασίλειο κατέκτησες. Θα φύγεις άμα σου το πω; Σ' αγαπώ όπως τ' άνθη το νερό. Για πάντα θα σε καρτερώ. Μίλησέ μου. Τι άλλο να πω; 9/6/06

Καλοκαίρια και χειμώνες θα σε καρτερώ το πιο γλυκό χαμόγελο θα φορώ μόνη θ' αντέχω θα περιμένω. Στα σύννεφα θα πετώ στα όνειρα θα βουτώ στη θάλασσα της προσμονής θα ταξιδεύω θα σε περιμένω. Κάθε άνοιξη στα λιβάδια θα τρέχω τα λουλούδια της ελπίδας θα μαζεύω κάθε φθινόπωρο κίτρινα φύλλα στην καρδιά θα έχω θα περιμένω. Θα ραγίζει η καρδιά σαν σε κοιτώ θα σπάει η φωνή σαν τραγουδώ κοντά μου κάποτε θα σ' έχω θα σε περιμένω. 17/5/07

Φοβάμαι.... Μείνε μαζί μου, στην σιωπή της νύχτας όταν το σκοτάδι ψάχνει χώρο στο είναι μου, να μπεί, τότε σε θέλω κοντά μου... Μείνε... Αγκάλιασε με, και κράτα με εκεί μέχρι να φύγει το σκοτάδι ... Αγάπα με όταν μπορείς... Αγάπα με όταν θέλεις... αλλά αγάπα με... έστω, σιωπηλά...

Θεέ μου η ψυχή ενός εξάχρονου παιδιού ζητά ν'αναστηθεί. Του το χρωστάς θεέ μου δεν μπορείς να το αρνηθείς. Ήταν Μονό Έξη!!! Είναι απλά η ψυχούλα ενός αδικοχαμένου παιδιού που τώρα θεέ μου σε χρειάζεται. Θεέ μου.. Υποσχέσου μου θεέ μου να το προσέχεις! Του το χρωστάς θεέ μου να κάνεις την ψυχούλα του αστέρι, σαν εκείνο που φώτιζε όταν ήρθες στον κόσμο μας.. Άλλο ένα αθώο αγγελούδι χάθηκε από εκείνη την κακιά αρρώστια. Ήταν μόνο έξη.. Σε παρακαλώ θεέ μου να το προσέχεις. Για τον Αντωνάκη το γιο ενός φίλου, ένα εξάχρονο αγγελούδι που χάθηκε από λευχαιμία.

Όταν το πρόσωπο αγγίζει η βροχή, τότε σε σκέφτομαι...και μου λείπεις... κι απόψε βρέχει... Λοιπόν ? Θα αφήσεις την βροχή να με σβήσει ?

Όταν τα κίτρινα φύλλα πέφτουν στη γη και τη σκεπάζουν με στοργή, όταν η νιφάδα του χιονιού το χώμα τρυφερά αγγίζει και τις ατέλειές του κρύβει, όταν η σταγόνα της βροχής χαϊδεύει απαλά το ρόδο κι αυτό ευωδιάζει και λάμπει, όταν μετά από τη βροχή το ουράνιο τόξο φιλά τη γη κι αυτή του προσφέρει το πιο γλυκό της χαμόγελο, όταν τα πουλιά πονούν και δακρύζουν και στην πλάση χαρίζουν το πιο μελωδικό τραγούδι τους, όταν ο ήλιος πριν πέσει στη Δύση αγκαλιάζει τη θάλασσα κι αυτή κοκκινίζει, όταν το φεγγάρι λέει γλυκόλογα στη νύχτα και τη φωτίζει, όταν τα κύματα ηρεμούν τα μάτια σου μόλις δουν αυτό είναι έρωτας.

Εγώ μεθώ από τον ήχο των πουλιών και με το φως του πρωινού, αργοπεθαίνω με της Ανατολής τη διαύγεια, σβήνω με τα κυκλάμινα παραμιλώ και τα μπουμπούκια των τριαντάφυλλων με της θαλάσσης τ’ άγρια κύματα, μεθάω όχι απ’ τα χείλη ή τον έρωτα μ’ αυτά δεν επικοινωνώ, μήτε τα νοιάζομαι ούτε απ’ το χάδι, έμαθα να μιλάω να κοινωνώ με κεχριμπάρι και μαστιχέλαιο με το χυμό ενός χαμόμηλου, να διψάω ούτε για το φιλί, μήτε για το κορμί σου ούτε στα χέρια σου προσμένω να χωθώ μήτε στην αγκαλιά σου να ορμήξω ποια είσαι εσύ; δε σε γνωρίζω κοιμάμαι κάτω απ’ τα δέντρα πάνω στη χλόη τ’ ανθισμένου κήπου σου αν θέλεις λιώσε με μα στ’ απαλά σου πόδια, δε θα γείρω το κορμί με τ’ άγγιγμά μου, δε θα σύρω τις ορμές σου ποτέ δε θα σ’ αγγίξω χαϊδεύω τ’ άνθη που νωρίς-νωρίς φυτρώσανε και διασκεδάζω απ’ τη σιωπή σου κυλώ σα γάργαρο νερό, μες στις καμπύλες σου εγώ πεθαίνω κι ανασταίνομαι και σβήνω σ’ ευχαριστώ για την αδιαφορία σου μα όση αγάπη έχω για σένα και τα μάτια σου δεν έχω τόση για της πλάσης τα στολίδια κι α

Αγαπημένε και παλιέ μου φίλε γιατί μηνύματα μου στέλνεις και θέλεις να μαθαίνεις τι κάνω κι αν σε ξέχασα κι αν άλλον τώρα αγαπώ; Αφού εσύ μου ζήτησες να σε ξεχάσω και να σε ξεπεράσω και ξέρουμε καλά κι οι δυο γιατί. Και τα κατάφερα και ξέχασα το πόσο πόνεσα όταν σ' έχασα το τραγούδι που μου αφιέρωσες το βράδυ που σ' ένα μπαρ με κέρασες της τέλειας ευτυχίας το μεθυστικό ποτό. Με τα λόγια σου με μέθυσες με την αγάπη σου με ζάλισες. Αλλά κατάφερα και ξέχασα το καλοκαίρι εκείνο που σα δελφίνια κολυμπούσαμε μαζί και σαν ελάφια τρέχαμε στην άμμο γελαστοί. Κατάφερα και ξέχασα τα μάτια σου τα λαμπερά που με κοιτούσαν τρυφερά και τη φωνή σου τη γλυκιά που μου 'λεγε τραγουδιστά: "Σ' αγαπώ." Αλλά αν σε θυμηθώ σε σκέφτομαι μ' αγάπη χωρίς όμως να πονώ. Μήπως τελικά η δικιά σου καρδιά δεν κατάφερε να με ξεχάσει ολοκληρωτικά και να παραδεχτεί πως άλλη ν' αγαπήσει δεν μπορεί; 22/8/06

ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007 ΚΑΙ ΩΡΑ 9 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ο ποιητής ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ (ο εικονιζόμενος) και οι ποιητές Γιώτα Αργυροπούλου Ηλίας Κεφαλάς Κώστας Κρεμμυδάς διαβάζουν ποιήματά τους στο Μικρό Βιβλιοπωλείο του Γαβριηλίδη Μαυρομιχάλη 18 στην Αθήνα. ΣΠΕΥΣΑΤΕ οι ερωτευμένοι! Για εμάς τους λεύτερους προβλέπεται απομόνωση...

Ελλάδα Λευτεριά Ειρήνη Νούφαρα Ήλιος Αγαπώ την Ελλάδα γιατί είναι η χώρα του ήλιου γιατί αγωνίστηκε για τη λευτεριά χύνοντας το αίμα των ηρώων της που πότισε τη γη γεμίζοντας τον ουρανό με μάρτυρες αγίους που προτίμησαν θάνατο μαρτυρικό παρά να αρνηθούν το Χριστό τόσους πολλούς που ο Παράδεισος να μοιάζει Ελλάδα! Αγαπώ την ειρήνη γιατί όποιος την έχει και στους άλλους τη δίνει ονομάζεται παιδί του Θεού. Μαζεύω τα νούφαρα των αρετών για να στολίσω τη γαλήνια λίμνη της ψυχής μου. Εκεί πετούν οι γλάροι της ελευθερίας τα κάτασπρα περιστέρια της ειρήνης. Εκεί κολυμπούν οι ολόλευκοι κύκνοι της αγνότητας. Εκεί κελαηδούν τα αηδόνια της αγάπης. Το ουράνιο τόξο της ελπίδας απλώνεται στον ορίζοντα. Δίπλα σ' αυτή τη λίμνη η Παναγιά κρατά το Χριστό αγκαλιά κι ένας σταυρός υψώνεται ψηλά. Άγγελοι ψέλνουν μελωδικά ύμνους που δεν έχω ακούσει ξανά. Μια ευωδία Χριστού απλώνεται παντού. Να κι ένας πανέμορφος κήπος με λουλούδια και μια φωνή ευγενική: "Δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου για να πας εκεί."

Μόνη στην ακρογιαλιά με πλησίασες δειλά σ' ερωτεύτηκα τρελά με την πρώτη ματιά. Γίναμε οι καλύτεροι φίλοι δεν κρύβαμε μυστικά πηγαίναμε θέατρο, σινεμά για κολύμπι, ψάρεμα με τα ποδήλατα. Δίπλα στη θάλασσα περπατούσαμε γελούσαμε, μιλούσαμε. Πόσο ήταν ρομαντικά! Πόσο αγάπησα ό,τι κι εσύ αγαπούσες! Θυμάσαι το βιβλίο που μου έδωσες; Μιλούσε για την αγάπη. Πόσο μου άρεσε! Θυμάσαι τα κόκκινα τριαντάφυλλα που μου χάρισες; Πόσο με συγκίνησες! Θυμάσαι που ερχόσουν σπίτι μου και μιλούσαμε με τις ώρες; Για ταξίδια που θα κάναμε μου έλεγες που δεν κάναμε ποτέ. Θυμάσαι που έπαιζες στο θέατρο κι ερχόμουν να σε δω; Πόσο σε θαύμαζα! Ήσουν υπέροχος! Θυμάσαι που είχες ντυθεί κλόουν και έπαιζες με τα παιδιά; Ήσουν ο καλύτερος! Πόσο σε αγάπησα! Το ξέρεις. Μια μέρα σου το είπα. Θυμάσαι; Πόσο συγκινήθηκες! Με πόση αγάπη με κοίταζες! Πήγαμε στη λίμνη με τους κύκνους. Οι κύκνοι ήρθαν κοντά μας λες και κατάλαβαν την αγάπη μας. Ήρθαν όμως και μέρες που πόνεσα και έκλαψα πολύ γιατί εσύ έφυγες μακριά για π

http://digidownload.libero.it/menscorpusanimus/immagini/mareAnimato.gif

Δε θα σου πω τι είδα, θα σου πω τι ένιωσα Μαρία Αλήθεια είναι πως νιώθω υπέροχα απόψε Μάτι δεν έχω κλείσει όλη τη νύχτα. Έμεινα άγρυπνος Είμαι καλά κι αυτό αρκεί Απλά σε σκέφτομαι Κι έγειρα γλυκά-γλυκά στο στρώμα ν’ αποκοιμηθώ Σε είχα κρύψει λέει, στην αγκαλιά μου Και το κορμί σου γέμιζα φιλιά. Δεν ήταν όνειρο Ήταν σαν όνειρο Μαρία Και παραμύθια σου έλεγα για την αγάπη Αλήθεια είναι πως σ’ αγαπώ. Να το πιστέψεις Κι έστεκα πλάι στο κορμί σου και το κοίταγα Αυτό με ξύπναγε, με μάγευε γλυκά και μ’ αποκοίμιζε Ήμουνα λέει, στον ουρανό και με ταξίδευε Χάιδευα όλο σου το είναι κι αυτό με πήγαινε Όπως τα μάτια τα μελιά, μου χαμογέλαγαν Κι όπως το βλέμμα σου, κάρφωνε το δικό μου Έτσι απλά σ’ ονειρευόμουν Μα τώρα βρήκα στο κορμί σου έναν Παράδεισο Κι από τ’ αστέρια, μου ‘ναι δύσκολο να έρθω Πες μου τα λόγια. Πες μου Που παρασέρνουν τις αισθήσεις Και δεν τα ‘πλασε η γλώσσα. Πες μου Κι απ’ τις αέρινες του πάθους, παραισθήσεις, ξύπνα με Κι εγώ θ’ ακούω κάθε λέξη απ’ τα μάτια σου Απλά σε σκέφτομαι,