Πορφυραδα

Να μη σηκώσεις τα χέρια ψηλά ο ήλιος θα στα κάψει. Να δεις που οι σφαίρες τους θα πέσουν στον τοίχο -μιλώ για τις καινούργιες σφαίρες που φτιάχνουν από ξεραμένη λάσπη εφημερίδων. Ούτε να προσκυνήσεις καταγής· τα γόνατα κι οι παλάμες ώρα την ώρα ριζώνουν στο χώμα και γίνεσαι κατάκοιτος. Ορθός να μείνεις, μη φοβάσαι, σαν θα σε βλέπουν όρθιο, εκείνοι θα φοβούνται. ©Θοδωρής Βοριάς

( + για την αδικοχαμένη αδερφή) Το ξέρω πως θα ‘ρθεις, κρυφά στην κάμαρά μου μια νύχτα που δε θα μιλά κανείς το ξέρω πως θα ‘ρθεις, τριγύρω η ανασαιμιά μου περίμενε ως το φως της χαραυγής δεν ξέχασα τον ήχο απ’ τη μιλιά σου το γέλιο με το χάδι, στη χαρά σου στο λέω, να ‘σαι πάντα γελαστή κι ας λείπεις απ’ το πλάι μου για χρόνια για μένα δεν προχώρησε ούτε ώρα δε βιάστηκε να φτάσει το πρωί σαν τώρα, μες στα χέρια μου που σ’ έπαιρνα - μην ξέχασα ή λησμόνησα την ώρα; - πιο κόκκινη δε θα μπορούσε να ‘ναι η Άνοιξη πιο μεταξένιο το κορμί, δε θα γινόταν πιο πάλλευκη η αγνότητα στον ήλιο της γνωρίζω, τριγυρνάς στην κάμαρά μου με βλέπεις, δε σε βλέπω όταν το θέλω τριαντάφυλλα σε έραναν εκείνα που πιστεύω χαιρέτα μου τους ζωντανούς π’ αγάπησα. Γιώργος_Κ 04/09/2008

ΣΤΑΣΙΩΤΙΚΟ Ας αφανίσουμε, λοιπόν, τον φασισμό των αντι-φασιστών· αυτοί κατάντησαν τον ουρανό εικόνα ουρανού αυτοί κατάντησαν τον άνθρωπο σύμβολο ανθρώπου· κι έβαλαν σύμβολα και εικόνες σε μια σειρά και τα ρωτούσαν πώς βγαίνουν τα πουλιά από τις πέτρες κι ο ουρανός απ’ το μελάνι· πώς βγαίνει ο άνθρωπος απ’ το χαρτί. Αυτοί δεν έχουν μάτια, έχουν πέτρες τυφλές από ευταξία· αυτοί δεν έχουν αίμα, έχουν μελάνι· δεν έχουν σάρκα, έχουν χαρτί: μυρίζουν θάνατο, αυτοί, προσοδοφόρο. Γλώσσα εμπόλεμη οι αντι-φασίστες που ζήλεψαν την γλώσσα του φασίστα και είπαν την πηγή πληγή κι είπαν το χώμα πτώμα. Ας αφανίσουμε, λοιπόν, τον φασισμό των αντι-φασιστών. Πώς κόβουν τα τραγούδια! ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Ο έρωτάς μου είναι πόλεμος, όμορφος και τρομαχτικός, Πόλεμος η ζωή μου, που από σένα εξαρτάται.. Στερέψανε τα θέλω μου, οι αντοχές μου ξεράθηκαν, και η ενέργεια μου έσβησε κι αυτή. Πόλεμος η αγάπη μου, που από σένα εξαρτάται.. Όσες στιγμές καλές κι αν είχα, σαν όνειρο χαθήκαν. Πόλεμος τα όνειρά μου, που από σένα εξαρτώνται.. Ευχές και όνειρα αραχνιασμένα και σχέδια που καταλήγουν στο κενό. Πόλεμος οι αναμνήσεις, που από σένα εξαρτώνται και αυτές.. Ξεχασμένες αναμνήσεις τώρα πια, φθαρμένες και καταχωνιασμένες να μη θυμίζουν τίποτα από τα παλιά. Πόλεμος από ερωτήσεις στο μυαλό μου.. Χιλιάδες ερωτήσεις και χιλιάδες γιατί δυστυχώς απαντήσεις δεν έχω, μονάχα σ…αγαπάω! Πόλεμος είναι οι σχέσεις κι εγώ τον έχασα. 19/08/2008 @ blog.my-room.gr

Ανάθεμα κι αν ήξερα τι έχεις επιλέξει που βρίσκεσαι, που πιάνεσαι, με τι μεθάς καημό ποιος άνεμος τα μάτια σου γι’ απόψε να τα βρέχει που χάνεσαι, τι αισθάνεσαι, πως πνίγεις το λυγμό; θα ήθελα να μάθαινα ποιον έχεις επιλέξει ποιος σ’ έχει επιλέξει, επί λέξη επιλέξει ποιος πιάνει το χεράκι σου, το σφίγγει λέξη-λέξη και χάδι-χάδι σβήνει μια αγάπη στον καιρό καιρός βαρύς, απόβραδο, πεθύμησα τα χείλη η ζέστη μ’ έχει κάνει να ζητώ λίγη δροσιά δροσιά μόνο τα χείλη σου με κέρασαν Απρίλη και ψες κατακαλόκαιρο με λούσαν με θυμό βαθύς λυγμός ακούγεται, πολλά φεγγάρια πέφτουν οι μέρες εναλλάσσονται με γκρίζες συννεφιές τα μάτια σου ζωγράφισα μια νύχτα με μολύβι και να που πυροβόλησαν με σφαίρα τις καρδιές μα τώρα πάει, πέθανε, δε μένει εδώ αγάπη και δες, τα τριαντάφυλλα μαράθηκαν κι αυτά αν κάποτε με μέθαγαν δροσοσταλιά και δάκρυ τα σύννεφα μας κρύψανε και ψάχνω στα τυφλά θα ήθελα να μάθαινα ποιον έχεις επιλέξει ποιος σ’ έχει επιλέξει, επί λέξη επιλέξει ποιος πιάνει το χεράκι σου, το σφίγγει λέξη

Το μηνιαίο πολιτικό περιοδικό Monthly Review και η εταιρία ερευνών VPRC πραγματοποιούν μια έρευνα προκειμένου να αναδείξουν τα κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά των bloggers στη χώρα μας. Τα αποτελέσματα της έρευνας θα δημοσιευθούν σε ένα από τα προσεχή τεύχη του περιοδικού, καθώς και στην ηλεκτρονική του έκδοση (www.monthlyreview.gr). Η επιλογή των blogs έγινε βάσει ποιοτικών χαρακτηριστικών, τα οποία θα βοηθήσουν στην ασφαλέστερη και αντιπροσωπευτικότερη εξαγωγή συμπερασμάτων. Σε περίπτωση όπου οι διαχειριστές του blog σας είναι περισσότεροι του ενός, δικαίωμα συμμετοχής στην έρευνα έχουν όλοι τους ανεξαιρέτως. Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη συμμετοχή, το ενδιαφέρον και το χρόνο σας. Παραμένω στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση, απορία ή πρόβλημα. Με εκτίμηση, Σταμάτης Νικηταράς Τ 210 3214488 Φ 210 3213578 Κ 697 32 88 026 stamatis@monthlyreview.gr Οδηγίες συμπλήρωσης ερωτηματολογίου: Το ερωτηματολόγιο που λάβατε είναι σε μορφή doc . Ανοίγετε το αρχείο

Όπως πέρναγε ένα τρένο πλάι ξυστά απ’ την πληγή μου κάπου έπεσε ένα αστέρι και μου πήρε τη ζωή κι είχα όνειρο που κάρφωσα στο βάθος, την ψυχή μου στ’ ασπρισμένο μου μπαλκόνι να το έχω προσευχή προσκυνάω σταυρωτά τα φιλιά που με κεράσαν τους καημούς κι όλες τις πίκρες τα ‘χω βάλει στη σειρά έχω όπλο το κουράγιο, τους εχθρούς να πολεμήσουν που με λόγια μ’ αποπήραν. Θε μου πόση ειν’ η χαρά δε μου έμεινε η φωνή να μιλήσω μ’ ένα γράμμα να φωνάζω σ’ αγαπάω ή να βρίζω ο,τι φθονώ στ’ ασημένια βλέφαρά μου φυλαχτό να σε φυλάω σα σκοπός σ’ ένα καμιόνι που του έβαλε φωτιά είμαι φταίχτης, είμαι ψεύτης, ειμ’ απάνθρωπος που κλαίω λίγο άνθρωπος να ήμουν, θα σε είχα στη γωνιά με μαστίγιο το κορμί σου κάθε ώρα να χτυπάω και με λόγια που τσακίζουν των χειλιών σου τα οστά Θε μου πόσο το ‘χα σφίξει μες στα χέρια μου σα σφαίρα σα μια Γη που ‘χα τυλίξει τ’ οξυγόνο γι’ αγκαλιά και στα μάτια τη φιλούσα, ξημερώνει, καλημέρα Θε μου πόσο είχα λατρέψει έναν κόσμο στα κρυφά τώρα μένει να θυμίζει ένα σύννεφο τη μέρα

ΑΣΜΑ ΔΙΠΛΟ ΜΕ ΠΑΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση στα κλάματά τους. Δεν είπα: «Ρ’ άντε κάν’τε όλοι στην πάντα!» Δεν τσίνησα για την ξύλινη πίστα, για τα λουλούδια που έπεφταν βροχή -να μην βλέπω ούτε το πρώτο τραπέζι- κι ο σκούπας να κοιτάζει τον κώλο της λουλουδούς, ο ηλεκτρολόγος, το καθίκι, να έχει χάσει το παιχνίδι: πίσσα σκοτάδι, Λυσσιατρείο το κατάστημα... Είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση κι όταν άναψαν τα φώτα βρέθηκα σαν τον φιστικά πάνω στην πίστα: πουκάμισα, γραβάτα, σακάκι ένα κουβάρι, τα παπούτσια μαντάρα μες στις λάσπες... Του Άδη το περίγελο κατάντησα, λεχρίτες! ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Στα πιο ψηλά του κόσμου με ταξίδεψες φτερά μου έδωσες για να πετάω κι ύστερα πήρες ανυπέρβλητο ψαλίδι, τα ψαλίδισες που πάω άραγε; ποιος να ‘μαι; που πατώ; νεράιδα ή του βάλτου ξωτικό ιπτάμενο ζουζούνι που πετά ελεύθερο ανάμεσα στα μάτια σου; που πάω άραγε; πήρες του κόσμου το πι’ ωραίο πρωινό και το νανούρισες σαν ένα κάτασπρο της Άνοιξης, χαρούμενο λουλούδι γαλάζιο μενταγιόν, τραγούδι του έρωτα που τ’ άλλαξες σκοπό τι είσαι τελικά; μια μάγισσα, Θεά, γυναίκα π’ αγαπά πιστά αράχνη που υφαίνει έναν ιστό για τον επόμενο άγγελό της; στα μάτια, τα μαλλιά, στα χείλη στα χέρια τα λευκά της βρήκα τη γαλήνη τι πόθος; τι χαμόγελο; τι δάκρυ; το ψέμα ένα πρωτάκουστο αιχμηρό αγκάθι κι η αγάπη μου, την έμαθες μισή δέκα πληγές οι δέκα μνήμες και των χεριών τα δάχτυλά σου δέκα μ’ απόμειναν ζωές και τριακόσιες μέρες μακριά σου χίλιες φορές οι μοναξιές, πονούν λιγότερο του χωρισμού κι όσο περνούν οι μέρες, μένεις να ξεχνιέσαι με τα λουσμένα, ψεύτικα, μαχαίρια των χειλιών ....... στα πιο ψηλά του κόσμου

ΥΠΟΘΗΚΗ Επειδή το τέλος πάντα θα φυλάει τα σταυροδρόμια και θα ’ρχεται απρόσκλητος ο άρχοντας του χάους, κι ένα λιθάρι ασήμαντο με τη μορφή φιδιού, θα έρπει όλα τα πλάσματα, για χάρη του αδίστακτου ως άνω των πλασμάτων, ένα βαθύτατο καράβι να ετοιμάσεις· τον πληγωμένο άνθρωπο, που έχει ανάγκη ανθρώπου να φορτώσεις και την προστάτιδα ψυχή ονείρων και προσδοκιών, ελπίδας πάσης, την παρθένα που δέχεται το βάρος του κόσμου όλου, την παρθένα, που ταξιδεύει απ’ την αρχή προς την αρχή˙ και ν’ ανοιχτείς δίχως φόβο, με πάθος. Έτσι άρχισε ο κόσμος. Έτσι θ’ αρχίζει πάντα. Στη μέση του ωκεανού, οφείλεις να ξυπνήσεις, να θυμηθείς πως ήσουνα νεκρός μες στην καρδιά σου, πριν πνιγείς στο δρόμο για το φως. Αλάτι και μέταλλο λιωμένο ν’ ανασάνεις στο καμίνι του γαλάζιου, να ξεχάσεις, να ξεχάσεις αυτόν που ισχυρίζεται πως είναι ο κόσμος λίγος, και είναι ο κόσμος σκοτεινός, κακός, κι αυτόν που βρίσκεται στον κόσμο, αλλά δεν είναι κόσμος, αυτόν που λέει πως θα σωθεί και φεύγει από τον κόσμο και τα πράγματα,

Zero+: Περα απο το καλο και το κακο.

Ξεκίνησα μιαν ώρα για ένα μακρύ ταξίδι πιο μακριά να φτάσω απ’ τη δική μου Ιθάκη εφόδια δεν κράταγα στους ώμους, μήτε στις τσέπες μου ψωμί αγάπη είχα φορτώσει τις βαλίτσες μου λατρεία απ’ τη λατρεία μου, στο κόκκινο δισάκι τεράστια τ’ αποθέματα υπομονής κι ελπίδας μες στα σπλάχνα μου κομμάτια εφημερίδας μες στις τσέπες που λέγανε για μια χαμένη αγάπη, που άργησε να ‘ρθει ο δρόμος που περπάτησα, χιλιόμετρα με ορθάνοιχτα τα μάτια και τ’ αυτιά να μη τον χάσω κι όπου έβρισκα μικρές τριανταφυλλιές προσκύναγα το χώμα τους, κάνοντας μιαν ευχή να φτάσω μ’ όση δύναμη μου απόμεινε τα μάτια σου θα έμοιαζα, αλλοτινούς καιρούς, σαν κυνηγός πολύτιμων κι αστραφτερών πλασμάτων που όμοια τους δεν γέννησε η γη μες στους καιρούς σαν ένας κλέφτης διαμαντιών στο όρος του Καυκάσου εκεί που είναι αδύνατο να βρεις τριανταφυλλιές τα πέταλα συνέλεγα μ’ αγάπη ένα προς ένα τα φύλασσα σ’ ένα πουγγί πιο ροζ κι από τα χείλη σου πιο κόκκινα λουλούδια κι απ’ το αίμα του κορμιού σου πιο πορφυρά κι απ’ τα φιλιά που μ’ έ

ΣΤΑΣΙΩΤΙΚΟ Χειροκροτούν οι μαϊμούδες -οι φιλελεύθερες μαϊμούδες οι μαϊμούδες που ονειρεύονταν γύπες, όταν ήταν σκουλήκια- χειροκροτούν τον πίθηκο, τον μεγάλο μεταβιομηχανικό πίθηκο, τον πίθηκο που κλαίει τα βράδια και λέει: «Γιατί όχι αετός;» [...ο αετός... Αχ ο αετός! η θύελλα των φτερών του, το φως του ήλιου στα νύχια του κι ο ουρανός να βγάζει τραπέζια πλάι στο ρέμα -στη δροσιά- κι αν δεν βρει πλατάνι το ποτάμι δεν πηγαίνει στη φωλιά του ο αετός, ώσπου να γίνει βροχή!] Χειροκροτούν οι μαϊμούδες. Μαϊμούδες οι άνθρωποι και οι μαϊμούδες στον καθρέφτη ενός θεού που βλέπει τον θεό να βλέπει τον θεό στον καθρέφτη του μεγάλου πιθήκου. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Ο ΔΕ ΙΗΣΟΥΣ ΕΛΕΓΕΝ... Συγχώρεσέ τους, Πορφυρέ, με τη μεγάλη δύση των βουνών σου. Νεκρώνονται κατάσπλαχνα, όταν χιμούν σε σπλάχνα άλλων. Γυρίζουν από την σφαγή να ξαποστάσουν νικητές στον όλεθρό τους. Καθένας ζει πολλούς νεκρούς, για να μην θάψει τον νεκρό του. Συγχώρεσέ τους, Δροσερέ, με το βαθύ γαλάζιο των νερών σου. Ξεσχίζονται κατάσαρκα, όταν χιμούν στις σάρκες άλλων. Γυρίζουν από την σφαγή να αιμορραγήσουν στα πεδία των ονείρων. Καθένας ξενυχτάει πολλούς νεκρούς, για να μην κλάψει τον νεκρό του. Συγχώρεσέ τους, Ανθηρέ, με τον μεγάλο ίσκιο των δασών σου. Από τη μάχη των εμπόρων, κανείς δεν βγαίνει ζωντανός. Νεκρό το θύμα και ο θύτης δυο ζωντανές φορές νεκρός. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ