Η Τέχνη ενώνει ανθρώπους, τόπους, πολιτισμούς ΙΙΙ

Η Τέχνη ενώνει ανθρώπους, τόπους, πολιτισμούς ΙΙΙ

με ποιήματα και ποιητικά κείμενα της Μαρίνας Ροδιάς
του Περικλή Ρεΐζη, της Μαργαρίτας Συρίου, του Γιώργου Κόκκινου
και φωτογραφίες της Δέσποινας Αποστολίδου

Περικλής Ρεΐζης
Αραμπάδες της νύχτας
(14/10/2019)

Ξένη η όψη των ανθρώπων
τους αγριεύει ο πόλεμος
τροχίζει το δρεπάνι ο χάρος
σφαχτάρι πλούσιο σε αίμα
τη γη της Συρίας, ποτίζει...

Αρνούνται οι ''αλυκές''
να φτιάξουν αλάτι
αρκετά πόνεσαν τα μάτια των αμάχων

Και ανοιχτές οι πληγές τους...
Σκόνη αρμάτων και βόμβες θανάτου
θα κρύψουν τον ήλιο, να ωριμάσει η βία
να ντραπούνε αυτοί που παλιά λεγόταν άνθρωποι!

Με αραμπάδες της νύχτας προχωράει το δίκιο
να 'χει χρόνο το κακό να γιορτάσει, κι οι ''Αφέντες''...

Κλέβει τις μέρες των παιδιών και σπάει τα παιχνίδια
ηγέτες του κόσμου ...παιδιά ποτέ δεν υπήρξαν
πώς να αγαπήσουν το μέλλον και τ' αύριο τρομάζει
στου μυαλού τον ''Λαβύρινθο'' ο Μινώταυρος κλαίει...

Τον ''μίτο'' του τέλους η Αριάδνη ετοιμάζει...
Μην σπας μάνα Κούρδα, Σύρια και Κύπρια
ποτέ η ημισέληνος δεν θα γίνει φεγγάρι

Θα ξεδιψάσει το χώμα με δάκρυ και αίμα
μπράτσα του ''Ήλιου'' οι αχτίνες...στο Κουρδιστάν
και στα Κατεχόμενα της Κύπρου, την ''Λευτεριά''  κουβαλάνε...

Μαργαρίτα Συρίου
Τώρα

Για όσους έχουν ξανάρθει σ’ αυτό το θέατρο το πρόσωπό μου θα είναι γνωστό. 
Για εσάς όμως που είστε εδώ για πρώτη φορά, είμαι ηθοποιός. 
Μου είπανε να περιμένω κάποιον εδώ. Νόμιζα πως θα ήταν ήδη εδώ. Δεν πειράζει όμως.
Θα περιμένω. 

Καπνός...
Τον βλέπεις...
Μπαίνει μέσα στα πνευμόνια σου σαν κινέζικος δράκος. Δεν μπορείς να τον πιάσεις. 
Κάπως έτσι είναι κι όταν ένας ηθοποιός καλείται να ερμηνεύσει ένα ρόλο. 
Μία πριγκίπισσα. Την βλέπεις αλλά δεν μπορείς να την πιάσεις. Πριγκίπισσα…  Έτσι με έλεγε η μάνα μου…  Μου έδειχνε τα αστέρια και μου έλεγε ότι είναι δικά μου. Έτσι μεγάλωσα. Πιστεύοντας ότι τα αστέρια είναι δικά μου. 
Και ό,τι έλαμπε γύρω μου ήταν δικό μου.
Κι εκείνη τη μέρα έτσι πίστευα.

Μαργαρίτα Συρίου
Καταφύγιο

Ένα μαύρο καταφύγιο
διακόπτει την γαλήνη μου.

φραγμοί αναληθών υποσχέσεων 
απλώνονται στον αέρα του ποταπού.
ιπτάμενοι δαίμονες αναζητούν 
τον τρόπο να νοιάζονται
και ζωντανοί πειρασμοί
φέρνουν την αγωνία της εγκατάλειψης.

το καταφύγιο μ' ακολουθεί
και αρπάζει τον αλαλαγμό
της αθώας σπηλιάς μου.

απαγχονίζει την απάνθρωπη άγνοια
που προέρχεται από την αναμονή
μπροστά στο πεπρωμένο. 
το πεπρωμένο... 
που έρχεται σαν αναπόφευκτη μοναξιά...

η αθωότητα του οράματος μου κυριαρχεί
και το καταφύγιο μ' αφήνει.

αλλά όχι για πολύ...

Γιώργος Σ. Κόκκινος
Εμπρός
(15/10/2019)

Οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας
πολλαπλασιάστηκαν επικίνδυνα στην πόλη
έρχεται ο διάβολος τυλιγμένος με κυρτές οθόνες
μεταμφιεσμένος σε αρλεκίνο με πολύχρωμα κουμπάκια
και παροχές τηλεματικής

- σφίξανε τα λουριά σε ένα αδυσώπητο ‘’γκλιν-γκλαν’’
μιας ψευδούς πραγματικότητας -

λίγο παραέξω, οι βόμβες ενός ‘’ειρηνιστή’’, σκοτώνουν αμάχους.
Οι ειρηνιστές πολλαπλασιάστηκαν επικίνδυνα στην υφήλιο
έρχεται ο διάβολος τυλιγμένος σε πλαστικές σακούλες
επώνυμων κατασκευαστών, ως παροχή βοηθείας

δώστε ένα χέρι να περιορίσουμε την αδηφαγία του αστού
που κρύφτηκε φοβούμενος πίσω απ’ την οθόνη του
κατασκοπευμένος από αόρατα ηλεκτρόνια.

Σκοπεύσατε με λέξεις, να ανορθώσουμε έναν κόσμο
που τυλίχθηκε αιχμάλωτος, σε ψευδείς πληροφορίες
άστοχες επιπλήξεις, εμετικά επιχειρήματα
συμμάχησε με την ανημποριά, την αποξένωση και την βολή
και περιορίστηκε σε ημιθανείς τετριμμένους διαλόγους.

Οι μουζικάντηδες ας δώσουν ένα σκίρτημα στις λέξεις, με τις νότες
δημιουργώντας μια ευφάνταστη σπιρτόζα ουβερτούρα
αφετηρία χειρο-ποίητης οικόσιτης αρμονίας
που ξεκινά ωσάν πομπή παραέξω απ’ την πόρτα μας..

Φυσήξτε ωσάν καραβοκύρηδες ‘’παλμό’’, μια νέα πνοή ευεξίας
ορθώνοντας τ’ ανάστημα μπροστά στην τρικυμία
και αμολήστε τα ‘’λουριά’’ … Αναχωρούμε !

Γιώργος Σ. Κόκκινος
Στιγμές πριν την πανσέληνο
(22/08/2010)

Να περιγράψω το συναίσθημα, αδύνατο
τα ποδοβολητά χτυπάνε σαν μικρές σφαλιάρες μες τη νύχτα
κι ο θόρυβος βαθύς και ικανός να με κρατάει ξάγρυπνο για ώρες

- πονάει και πάλλεται ταχύτατα η καρδιά μου, μ’ ακούτε; -

στερέψανε τα περιθώρια της υπομονής και της ανάγκης μου
το πάθος κατεβαίνει με ξεκούρδιστες κιθάρες στα υπόγεια πατώματα
κι εγώ ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για να κρυφτώ μαζί του

φεύγω στο άπειρο ταξίδι με τις μνήμες μου
πλάθω τον κόσμο απ’ την αρχή, βάζω και μια υπογραφή
σ’ αυτό τον πίνακα που φτιάχτηκε απ’ τις κακίες μας και τις κακές στιγμές του.

Εγώ τον έπλασα, κι Εσύ
και τώρα μαρτυρώ τις αντοχές μου

χτυπάνε ακόμα οι λέξεις μες τα σπλάχνα μου
λέξεις που σφάζουν τους ανθρώπους σαν ακούσεις να τις λένε
στριφογυρίζουν στο μυαλό και μες την τρέλα σου
βάζεις φωτιά να τις τελειώσεις κι αυτές σε καίνε

- καίγομαι στον πυρετό, μ’ ακούτε; -

να περιγράψω τις ανάγκες μου, αδύνατο
δε νιώθω τίποτα και στέρεψαν οι σκέψεις μου

μα έχω ακόμα κάτι για να ελπίζω
η αγάπη λένε, μεγαλώνει με τα χρόνια
και είμαι ακόμα ζωντανός για να τη ζήσω..

Μαρίνα Ροδιά
Περί ντροπής
(ή Δύο μερίδες Πολυτεχνείο παρακαλώ)
(16/11/2006)

Αύριο είναι η μέρα που ντρέπομαι
ημέρα ντροπής, 17 Νοέμβρη
ντρέπομαι που δεν χτύπησα
τα κουδούνια των πολυκατοικιών
ενώ μπορούσα να τα χτυπήσω
να βγάλω έξω με το ζόρι
να τραβήξω ανθρώπους
από μαλλιά κι από ρούχα
τέτοιες μέρες δε γίνονται εύκολα
ιδίως όχι κατά παραγγελία
δυο μερίδες πολυτεχνείο παρακαλώ
μας τελείωσε δεσποινίς μου
περάστε αύριο, θα έχουμε φρέσκο
φρέσκο αίμα, φρέσκα σουβλάκια
πιτόγυρα ευωδιαστά
σάρκες καμένες με ηλεκτρόδια
φρέσκα στεφάνια περικοκλάδων
αρτηριών και νεύρων ωμών
σιτεμένα πουρά θα προσκυνούν
και θα προσκυνούν
και θα εξομολογούνται
στον αιώνα τον άπαντα
να συχωρεθεί η μοναδική αμαρτία
το ΛΑΘΟΣ

το ΠΑΘΟΣ
των προϊόντων καθέλκυσης
των ιερών οστών του Υμνου
παραμένει αλώβητον

αύριο το μαγαζί κλειστόν λόγω πένθους

Μαρίνα Ροδιά
Μετά τη σφαγή
(01/08/2010)

Μετά τη σφαγή,
απλωμένοι στον ήλιο
οι σφαγμένοι σκλάβοι.

Καινούργιοι σκλάβοι φτάσαν
με τουρμπάνια λευκά,
ξεδίπλωσαν λευκά πανιά,
έφεραν δοχεία με υδρόμελι,
άλειψαν πληγές,
τυλίξαν σώματα νεκρά,
στόλισαν τάφους
σκάλισαν περίτεχνα πατερίτσες,
αλλάξαν τζάμια στα ματογυάλια.

Μετά τη σφαγή,
οι σφαγείς
-σκλάβοι κι αυτοί-
λούφαξαν σε αμμουδερές σπηλιές
μέχρι να γιάνει τις πληγές
το αλάτι.

Ούτε υδρόμελι, ούτε πατερίτσες, ούτε ματογυάλια.
Μόνο αλάτι.
Να σκληρύνουν οι πληγές
των σφαγέων σκλάβων,
περιμένοντας διαταγή
να ξανασφάξουν.

Πριν τη σφαγή, οι αφέντες γελούσαν.
Μετά τη σφαγή, οι αφέντες γελούσαν πιο πολύ.

Οι αφέντες πίνουν χάπια,
καταπίνουν συναισθήματα.
Οι αφέντες δεν είναι σκλάβοι,
ούτε ελεύθεροι είναι οι αφέντες,
ούτε άνθρωποι.

Χημικά κατασκευάσματα είναι οι αφέντες,
τα λεγόμενα ζόμπι.

Περικλής Ρεΐζης
Θα πολεμήσουμε με λέξεις
(24/04/2018)

Δεν έχει απόψε η νύχτα, ώρες
μον' στο όνομά σου απαντά {στιγμές ζητάει μοναχά}
ψάχνει ένα σύννεφο να πέσει {Καπνό γεμίζεις το δωμάτιο}}
μες τη δική σου αγκαλιά {δρόμο μη βρει η μοναξιά}

Καράβι η αγάπη το συντρίβει
ίδια ρουτίνα, κάθε αυγή...
Αγάπη είναι να αφανίζεις
το εγώ μαζί με το εσύ {να κάνεις το εγώ, εσύ}

Θα πολεμήσουμε με λέξεις
θα χάσουμε άλλη μια φορά..
Γραφιάς η μοναξιά γελάει
στα όνειρά σου βάζει χι {μόνο θα σε βρει το πρωί}

Κίτρινη πόλη, στην ομίχλη
κρύβεται η αγάπη, σαν παιδί
σκάει φιλί στη μοναξιά σου
παίζει κρυφτό, με την σιωπή..

Όλες οι δημιουργίες έχουν κατοχυρωθεί από τους δημιουργούς 
για την πνευματική τους ταυτότητα
Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από την Δέσποινα Αποστολίδου.
Η τελευταία αποτελεί εικαστική δημιουργία του κυρίου Δημήτρη Γκιόκα 

 Μαρίνα Ροδιά - Περικλής Ρεΐζης - Μαργαρίτα Συρίου - Γιώργος Σ. Κόκκινος

για την Πορφυράδα © Οκτώβριος 2019 

Επιμέλεια - Ανθολόγηση: Γιώργος Σ. Κόκκινος
Το ποίημα ''Μετά τη σφαγή'' προέρχεται από το blog ''Blogometro'' της Marina Rodia 
καθώς και το ποίημα ''Περί ντροπής'' που προέρχεται από το blog ''Η Ροδιά ουρλιάζει ψιθυριστά''

Οι προηγούμενες αναρτήσεις με όσους συνεισέφεραν στίχους & κείμενα
φωτογραφίες & εικαστικές δημιουργίες σε αυτή την προσπάθεια:

  (13/10/2019)  Η Τέχνη ενώνει ανθρώπους, τόπους, πολιτισμούς I

 (14/10/2019)  Η Τέχνη ενώνει ανθρώπους, τόπους, πολιτισμούς ΙΙ

 (09/10/2019)  Τέσσερις λογουργοί εικαστικώς δραματουργούν

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΣΑΣ !