Πορφυραδα

Πορτοκαλιά μπολιασμένη με Πασχαλιά Καλοκαίρι τα Χριστούγεννα Όπωρο που ωριμάζει το φθινόπωρο Ολιβια from Olive

Κωστάκη μου, καρδιά μου ήρθες απ’ τα όνειρά μου ένας πρίγκιπας γλυκός σαν άγγελος αγνός. Ποτέ να μην ξεχάσεις τα όμορφα αισθήματα γλυκά να τα εκφράζεις. Ποτέ να μην αλλάξεις την όμορφη αγάπη σου γλυκά να αγκαλιάζεις. Ποτέ μη διαγράψεις τ’ όνομα της αγάπης στην καρδιά σου να διαβάζεις. 30/10/07 elenitheof

Η ζωή μου είναι μια μπάλα που όλο τρέχει κάποιοι βρέθηκαν στο δρόμο και την κλώτσησαν οι πληγές μου πόσο μάτωσαν, δε ρώτησαν κι η ψυχή μου, αν τους βαστά κι αν τους αντέχει περιθώρια δεν υπάρχουν για μπαλώματα πήρα προίκα απ’ την πίκρα τα διπλώματα κι όλο τρέχω και γυρνώ στις κατηφόρες ένα μέρος να πλαγιάσω ψάχνω ώρες φαίνεται πως ξέχασες τ’ αγέρι στα μαλλιά τις Κυριακές που άλειφε τα χείλη η δροσιά ο ήλιος μοσχοβόλαγε τ’ αγέννητα φιλιά σου και στων ματιών τις άκρες κυλούσε η πεθυμιά φαίνεται πως χάθηκα για πάντα απ’ τη θωριά σου τα χέρια μου ζωγράφισαν ρόδινα τα φτερά σου απ’ όπου κι αν περάσαμε, τα χνάρια μας ζεστά τη χαραυγή που σ’ έντυσα λευκόχρυσα φιλιά η ζωή μου είναι μια μπάλα που όλο τρέχει κάποιοι βρέθηκαν στο δρόμο και την άρπαξαν τα όνειρά μου πόσο ράγισαν, δεν άργησαν κι η ψυχή μου ένα χαλί στα καθωσπρέπει. γιώργος_κ

Είμαι ένα πορτοκαλί πορτοκάλι που ωριμάζει το χειμώνα. Για να γεννηθεί σαν κόκκινο αυγό στο κόσκινο το Πάσχα. Τι είμαι;

Μαράζωσε το κόκκινο τριαντάφυλλο, Μαρία στο τραπεζάκι πάνω, όπως τ’ αφήσαμε κι όσο εμείς γλυκό φιλί ανταλλάσσαμε, ζήλεψε γεμίσαμε δροσιά τον ήλιο κι όλα τ’ αστέρια ανάψαμε τώρα που φέγγει η αγάπη μας, πιο δυνατή απ’ τον ήλιο τι βλέπεις Μαρία; “ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς αρκεί να μ’ αγαπάς ” ήταν στα χείλη στολισμένη η αγάπη κι απ’ το ποτήρι έσταζε ροδόσταμο κι αστρόνερο ήταν κρυμμένο το φεγγάρι απ’ την καρδιά μας και η πνοή μου βάλσαμο, στα κουρασμένα μάτια του εμείς κινήσαμε, λουλούδι μου για ένα ταξίδι πιο μακρύ από τ’ αστέρια εσύ τριαντάφυλλο γαλάζιο κι εγώ ένα κόκκινο ηλιοτρόπιο να σε φωτίζει κι έχει το χρώμα γαλανό, με πιτσιλιές πινέλου η οροφή του και δε μας νοιάζει πιότερο, παρά στον έρωτά μας να ‘χει δροσιά το πρωινό που θα ξυπνούμε χαράματα να σμίγουμε στο ΕΝΑ τη μαγεία κι έχει το χρώμα καστανό, στα μάτια και στα χείλη που όταν ματώσουν γίνονται τριαντάφυλλα στο πάθος και δε μας μέλλει η ζωή, αν γίνει μερτικό τους παρά μονάχα τ

Θέλω να ξαπλώσω ανάσκελα στα βουνά να βλέπω τα σύννεφα να περνάνε να νιώθω ανάλαφρα στο σπίτι μου τη φύση θέλω να πετάω χωρίς ύλη στο γρασίδι Ανάλαφρα όμορφα

Θέλω να γράψω απόψε.. νοιώθω την ανάγκη να βγάλω όσα δεν τόλμησα ποτέ πέρασα από λόφους πολλούς μόνος και κατάφερα ν’ ανέβω βουνά να μένω μόνος και να βγάζω απ’ το σώμα μου τ’ αγκάθια θυμάμαι το παρελθόν και πονάω ακόμα Τόλμησα ν’ αγγίξω τα όνειρά σου χωρίς να έχω δικαίωμα χωρίς να σκεφτώ παραδομένος σ’ αυτό που νοιώθω Πήρες τη σκέψη μου.. τη λογική μου πήρες νερό απ’ τη δροσιά μου και την έκανες μπαλάντα πήρες κομμάτια απ’ τη ζωή μου και τα έκανες στοίχο.. ερωτικό.. πήρες στα δυο σου χέρια την ψυχή μου κι έβαλες το στόμα σου κοντά πολύ κοντά Μου έδωσες ανάσα και πήρα ζωή μου έδωσες ζωντάνια και με γέμισες ξεκλείδωσες αισθήματα με κοίταξες στα μάτια και έγινα φωτιά με κέρασες γλυκό κρασί.. και μέθυσα χαρά ακούω.. καμπάνες αγγέλων σε ρυθμούς ροκ αγγίζω.. χέρια βελούδο.. και τρέμω μυρίζω.. ρόδα απ’ το σεντόνι σου και κλείνω τα μάτια γεύομαι.. τη δροσιά των ονείρων σου.. και ριγώ βλέπω.. της ψυχής σου τα μάτια.. και δακρύζω από χαρά σε λατρεύω.. να το θυμάσαι.. shades

Αισθάνομαι την ανάγκη, έπειτα από τόσο καιρό και αφού η επικοινωνία μέσω των ποιημάτων μας είναι η μόνη λύση επικοινωνίας που απέμεινε, να έρθω σε επαφή μαζί σου. Πρώτα για να μάθω τι κάνεις κι αν είσαι καλά. Έχω καιρό να μάθω νέα σου, σου θυμίζω ότι εσύ θέλησες να διακόψουμε τελείως την επικοινωνία που είχαμε και φρόντισα να συμβάλλω σ’ αυτό με το να μην απαντώ στα μηνύματά σου στο κινητό. Υποθέτω πως έχεις χαράξει νέους δρόμους στη ζωή σου, πιθανόν να ασχολείσαι αποκλειστικά με τις σπουδές τώρα, ίσως να έχει προκύψει κάποια νέα γνωριμία, ίσως πιο αρεστή στους γονείς σου από μένα, πάντως από τα νέα ποιήματά σου που κατά περιόδους διαβάζω και σχολιάζω, φαίνεται να διατηρείς ακόμα στις αποθήκες των συναισθημάτων σου, λίγη τελευταία αγάπη για τον πρώην σύντροφό σου. Πίστεψέ με, αισθάνομαι τα ίδια. Δεν σε ξεπέρασα, δύσκολα θα σε ξεχάσω, πάντα θα σε θυμάμαι όπως σε γνώρισα και σε καμιά περίπτωση δε θα ήθελα να σε συναντήσω διαφορετική στο μέλλον. Ο χρόνος και ο καιρός περνάνε μικρή μου ανε

“Είναι αργά! Άσπλαχνος ο χάροντας, πέρασε την ψυχή απ’ το λιβάδι της λησμονιάς. Τώρα τη φόρτωσε στο σάπιο σκαφίδι και στον Άδη την κατεβάζει. Καμιά ελπίδα δεν υπάρχει, παρά μονάχα μια. Αδύνατον όμως να πραγματοποιηθεί. Μονάχη σωτηρία, το αθάνατο νερό! ... Μην απελπίζεσαι όμως, όποιος αγαπά τόσο δυνατά όσο εσύ, να ξέρεις, η αγάπη του έχει δύναμη. Θα γίνει σύντροφος κι οδηγός σου. Στηρίξου λοιπόν στον έρωτά σου! Σήκω με θάρρος, ώρα είναι να πηγαίνεις ... Μη νοιάζεσαι για το νεκρό, κανένας δε θ’ αγγίξει το κουφάρι του. Όπως τον άφησες, έτσι και πάλι θα τον βρεις…” Το αθάνατο νερό Ένα συναρπαστικό παραμύθι με θέμα την αγάπη και την αυταπάρνηση… Δέσποινα Λελέκου - Τατάκη Σελίδες: 165 ISBN: 960-89288-2-6 Εκδόσεις Μπατσιούλας

Γράφω, όταν κάτι μου λέει “γράψε” “σε χρειάζομαι”, για σένα ο πόνος καταγράφεται στα έργα δίχως μολύβια και μελάνι χαρίζεις την ψυχή σου ολότελα όταν πονάς κι όταν αγαπάς, χαρίζεις απλόχερα το φιλί σου δίχως να προσμένεις να το πάρεις πίσω το χαρίζεις κι αυτό ταξιδεύει, ταξιδεύει όπως ταξιδεύουν τα γράμματα του μυαλού δεμένα πάνω στην πλάτη του ανέμου όπως ταξιδεύουν τα καράβια στις μακρινές θάλασσες όπως μετακινούνται τ’ αστέρια στο στερέωμα δίχως γραμματόσημα και λευκό φάκελο απλά ταξιδεύουν για να φτάσουν σε μάτια μαύρα, σαν αποξηραμένα δαμάσκηνα ψημένο καλαμπόκι πάνω στο παγκάκι μας ξεραμένα δάκρυα στο λευκό χαρτί, μες στη νύχτα και στα χέρια το “αντίο” να μυρίζει κάρβουνο όταν αγαπάς, χαρίζεις απλόχερα το φιλί σου δίχως να περιμένεις κόκκινα χείλη να σε γλυκάνουν τα μεστωμένα κεράσια τον δεκαπενταύγουστο “σ’ αγαπάω” σου λέω και στέλνω φιλί θα ‘ρθει να στο φέρει λευκό περιστέρι κράτα το φυλαγμένο, δίχως αντάλλαγμα δε μοιάζει φιλί απ’ τα χείλη που λάτρεψες είναι μεθυστικά τα φιλιά σ

Notepad Spiral No 2 §8. ΜΕ βασανίζουν τα βουνά, γιατί χιονίζει λευκό σαν πρόσχαρη αγκαλιά, πέρα μακριά τους. Εγώ θα πρέπει να μετρώ ήλιους, ιδρώτες, δάκρυα και θανάτους, πάντα εδώ· λίγο πιο εδώ και το παραμικρό πουλί θα με συντρίψει. Ωστόσο, διατηρώ ακόμη μια διέξοδο σ’ εκείνη τη βαθιά διαδρομή που γύρισα από το δριμύ ψύχος της απουσίας σου. Και λέω κάθε πρωί· «Με τόση συννεφιά ψυχών, ίσως στο τέλος να χιονίσει». §9. ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΜΕ. Αρκεί να ν’ αναπαυτώ κάτω από δέντρο με σκιά κι ας έχει ξεψυχήσει δίπλα ποτάμι, ας έχει σκάψει το νερό τάφους όσα τα βότσαλα που το κρατούσαν. Θα δροσιστώ ένα φύλλο παγωνιά, μια ρίζα καλοκαίρι θα χορτάσω. Θέλω να φύγω άπρακτος από έναν κόσμο δραστικό. Εκχώρησέ μου μια νέα αναίτια φυλακή, τιμώρησέ με λήθη. §10. ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΕΘΑΝΕΙ ούτ’ ένα δάκρυ. Κι αυτόν που θρήνησες, σε ξένα στήθη έχεις ματώσει. Πώς ξέρεις πια παραφορά θα μ’ εκχωρήσει μια νύχτα ασήμαντη στον θάνατό σου; Δεν ξύπνησες ποτέ μέσα σε νύχτα ασβέστη ούτε κομμάτιασες τα χέρια σου ζητώντας να μην αγγίξ

Μοβ η πανσέληνος απόψε, γράφει μοβ και βιολετί τα όνειρά μας τα λουλουδάκια ροζ μπορντό τα πέταλα του τριαντάφυλλου μοβ η βραδιά μας και η ζωή, μελάνι που αργοσβήνει κατρακυλά στο φως, το χρώμα αργοπεθαίνει θέλω να πω δεν ξημερώνει πια για μας ένα ηλιόλουστο πρωινό, σαν όλα τ’ άλλα οι μέρες μοιάζουν ένα πένθιμο σεντόνι μοβ τα φεγγάρια μας, φεγγάρι μου και των πουλιών το χρώμα μοβ δεν μεγαλώνουν πουθενά κόκκινες παπαρούνες εμείς χαθήκαμε σε μια νυχτιά μήτε πολύχρωμα τριαντάφυλλα θα δεις ν’ ανθίζουν θέλω να πω είμαστε αστέρια, αστέρι μου, που αργοπεθαίνουν ένα μπορντό λουλούδι, στο γαλάζιο ουρανό ένα θα σου πω έπαψαν πλέον οι αγάπες, να ζουν παντοτινά δίπλα στ’ αστέρια γράφεις τώρα τ’ όνομά μου γλυκό το βράδυ απόψε, άδεια η αγκαλιά μου στο πένθος ντύθηκαν τα δάκρυά μας δεν ξημερώνει πουθενά.

Όταν ήμουνα παιδί όλα τα καλοκαίρια παίζαμε μαζί πιασμένοι απ' τα χέρια. Ήσουν ο παράδεισός μου ήμουν ο άγγελός σου που γράφοντας υμνούσε την ομορφιά σου μαζί με τα πουλάκια τραγουδούσε τη χαρά σου για τα δώρα που μου χάριζες! Το άξιζες που σε κράτησα παντοτινά μες στην αγκαλιά μου. Η παιδική καρδιά μου ποτέ της δεν ξεχνά τα μελωδικά κελαηδήματα των πουλιών τα δροσερά πρωινά τα ηλιοβασιλέματα, μαγεία των ματιών που ο ήλιος κρυβόταν πίσω απ' τα βουνά. Κι εσύ με τα πεύκα και τα έλατα να μου δίνεις το οξυγόνο της ζωής. Μέχρι του κόσμου τα πέρατα είσαι η χαρά κάθε ψυχής. Με ποια λόγια τώρα να θρηνήσω τις στάχτες που έμειναν; Με πόσα δάκρυα να πενθήσω τα δέντρα σου που κάηκαν και πέθαναν; Με ποιο τρόπο να τιμωρήσω την κακία των ανθρώπων που έπεσαν πιο χαμηλά απ' το επίπεδο των ζώων; Εκεί στον ουρανό ψηλά άνθρωπε, σήκω το κεφάλι ο Θεός σου χάρισε την πλάση για να την φροντίζεις. Κάποτε στο χώμα θα καταλήξεις στα παιδιά σου μην την αφήσεις καταστραμένη και καμένη. 21/8/07 elenith

glitter-graphics.com Ξεκίνησα παρέα με μένα και τον εαυτό μου. Δεν πέρναγα κι ωραία, μα είχα τ' όνειρό μου. Μου έκοψες το δρόμο και μ' έφερες στα μονοπάτια. Καρτέρεψες τον τρόμο και του ΄κλεισες τα μάτια. Και πάμε, όλο πάμε με φόρα ως της ζωής την άκρη. Χαμόγελα σκορπάμε. Στεγνώνουμε το δάκρυ. Ρ.: Τώρα πια που σ' αγαπώ θα πω: "Να, το φεγγάρι το φορώ παλτό!"