Πορφυραδα

Νόμιζα μπορώ ν' αντέξω την απόσταση, και να ξεπεράσω όλα τα εμπόδια του εαυτού μου. Να νικάω τους φόβους μου, και για μια φορά στη ζωή μου να αφεθώ. Παγιδευμένη σε όχι και μη, σε πρέπει και μη που πάντα ήθελαν οι άλλοι, γιατί εγώ η ίδια φοβόμουν να αφεθώ. Δεν ξέρω γιατί.. Ίσως γιατί πληγώθηκα πολύ και πάλεψα πολύ για να το ξεπεράσω. Φοβήθηκα το πράσινο φως να σου ανάψω μήπως και δεν το δεις. Φοβάμαι και δεν το κρύβω και ούτε ντρέπομαι να το πω. Φοβάμαι πως τα χιλιόμετρα θα σε πάρουν μακριά μου. Ο Καζαντζίδης είπε σε ένα τραγούδι: " ότι αγαπώ εγώ πεθαίνει..". Νομίζω ότι κι εγώ κάπως έτσι νιώθω. Σε ευχαριστώ όχι γιατί ήρθες στη ζωη μου, αλλά γιατί με έκανες να αφεθώ και να είμαι εγώ. Μαρία Σ. @ 16/4/2008

ΕΤΣΙ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΧΥΠΟΠΤΟΙ Ένας ανώτερος υπάλληλος κατέβηκε πρωί πρωί με το ασανσέρ στο θυρωρείο της πολυκατοικίας όπου έμενε· κι ετοιμαζόταν να βγει στον δρόμο να πάει στη δουλειά του, να δουλέψει σκληρά, όταν άκουσε τύμπανα. «Τι είναι αυτά τα τύμπανα;» ρώτησε τον θυρωρό. «Δίνουν τον ρυθμό στους κωπηλάτες, φυσικά!» απάντησε ο θυρωρός. Ο ανώτερος υπάλληλος τον κοίταξε καχύποπτα. «Τον έξυπνο μου κάνεις;» του είπε. «Αν δεν σου αρέσει η δουλειά σου, παραιτήσου! Όμως μην κοροϊδεύεις τους ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά, όλη μέρα!» Και βγήκε έξω κι έπεσε στο νερό και πνίγηκε. Καλά να πάθει! ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Είναι Σαββάτο, ξημερώνει Κυριακή η Κυριακή είναι γιορτή για τους βαθιά ερωτευμένους εμείς τη ζήσαμε μια ημέρα σαν αυτή και τα όνειρά μας βάλαμε στις στάχτες να καούνε ξέρεις πια σήμερα δεν κατοικεί η αγάπη μέσα μου ετούτη η ώρα που μιλώ, μόνο γιορτή δεν είναι πάνε πια τώρα, όλοι οι μήνες μας περάσανε και μια καινούργια αγκαλιά αποζητούνε η φλόγα μου έσβησε, τα μάτια μου κλειστά κι ούτε ζητώ να ματαειδώ τα μάτια σου ξέρω δεν άλλαξαν, θα ‘ναι το ίδιο καστανά δυο περιστέρια καφετιά που πέταξαν και φτερουγίζουν σ’ άλλη χώρα η αγάπη έσβησε Μαρία, όπως σβήνει μια φωτιά πάει καιρός που μες στα χέρια σου μεγάλωνα κι αν μου ‘χει μείνει λίγη ακόμα φτωχική αγάπη είναι για εκείνο το λουλούδι που αφήσαμε να μαραθεί στο τραπεζάκι, απ’ τα φιλιά όχι, δε στέρεψε το δάκρυ ακόμα, όχι για τα φιλιά σου κλαίω, για τα μάτια σου που χάθηκαν εγώ τ’ αγάπησα μεγάλα, γελαστά κι ας κλείσαν εγώ αγάπησα και των χειλιών σου το φιλί κι η αγκαλιά σου η ζεστή, που να ‘ναι τώρα; πάει καιρός Μαρία, που έφυγε η ζωή κι απ’

ΟΙ ΟΜΠΡΕΛΕΣ «Οι παπάδες κι αν είναι ομπρέλες!» μουρμούρισε το αγόρι στο κρεβάτι του. Τα έπιπλα κοιτάχτηκαν απορημένα. «Δηλαδή, εγώ είμαι εκκλησία!» είπε η ντουλάπα. «Μπα, είσαι πολύ νέα», είπε το κρεβάτι. «Πρέπει να μεγαλώσει μια ντουλάπα για να γίνει εκκλησία;» ρώτησε η ντουλάπα. «Όχι, πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη για να μπορεί να βγάζει ανόητα συμπεράσματα από τα λόγια ενός παιδιού», είπε το κρεβάτι. «Δεν ξαναμιλάω!» είπε η ντουλάπα. «Τα κρεβάτια κι αν είναι παπάδες!» μουρμούρισε το αγόρι στο κρεβάτι του. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

σκοτεινιάζει ο ορίζοντας μαβιά τα σύννεφα κρέμοναι ακουμπούν πάνω στα έλατα στολίζουν σταγόνες πάνω στα κύμματα μην βγής από εκεί...άκου τις εριννύες φωνάζουν....στάσου εδώ προφυλάξου βαριά στην λάσπη σέρνει τα πόδια βγάλε με... ζέστανε την ανάσα μου θέλω να ζήσω κρύψε με ανάμεσα στα δέντρα.... εκεί που ερωτοτροπεί ο σπίνος Ελπίδα

Οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ και το βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ (Πανεπιστημίου 17, τηλ.: 210 32 58 440) σας προσκαλούν στην πρώτη παρουσίαση του νέου βιβλίου της Πασχαλίας Τραυλού Φτερά από μετάξι την Τετάρτη 26 Μαρτίου στις 6:30 μ.μ. Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι: Αναστασία Καλλιοντζή, συγγραφέας, και Γιώργος Χασάπογλου, θεατρικός συγγραφέας. Αποσπάσματα θα διαβάσει ο ηθοποιός Αυγουστίνος Ρεμούνδος. Με εκτίμηση, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ Τατοΐου 121 & Σπ. Μερκούρη 1, 14452 Μεταμόρφωση Τηλ.: 2102804800 Fax: 2102819550 E-mail: info@psichogios.gr www.psichogios.gr

Εκίνησε μικρός και γίνηκε ο μεγάλος σα μίκρυνε τα δύσκολα και τα ‘καμε αστεία κοιτάτε ορμή! του βασιλιά ο γιος στο χρήμα λέει όχι, στην αγάπη δίνει αξία και μια και δυο και δεκαδυό, τον βάλαμε για αρχηγό περπάταγε και κάλπαζε, τον κόσμο όλο άλλαζε και μια και δυο και δεκατρείς, ποια αγάπη πρίγκιπα να βρεις; κορίτσι ένα αγάπησες και την καρδιά του ράγισες συνάντησε στα πέρατα, του κόσμου όλα τα τέρατα με δυο σπαθιά, μ’ ένα λοστό και μ’ ένα ρόδο φυλαχτό ξεσπάθωσε τα τέρατα, που διέταζαν αγέρωχα με δυο σπαθιά, μ’ ένα λοστό, τον πήραν όλοι για τρελό και μια και δυο και δεκαδυό, τον βάλαμε για αρχηγό περπάταγε και κάλπαζε, τον κόσμο όλο άλλαζε και μια και δυο και δεκατρείς, ποια αγάπη πρίγκιπα να βρεις; κορίτσι ένα αγάπησες και την καρδιά του ράγισες εκίνησε μικρός και γίνηκε ένας άλλος τη δόλια αγαπημένη του, δεν πρόλαβε να σώσει κοιτάτε οργή! του βασιλιά ο γιος στο χρήμα λέει όχι, στην αγάπη όση-όση και μια και δυο και δεκαδυό, απέμεινε έρμο κι ορφανό κι ας σκότωσε τα τέρατα, στου κόσμου

Άμμος ανάμεσα στους σκιώδες γκρι βράχους που κολάζουν κοχύλια περιμένει τη θάλασσα. Έρχεται ακριβώς ξέρει την κατεύθυνση της διαισθάνεται που κυματίζονταν παφλάζω Οι γλάροι ορμώντας κάθετα στα οράματα θυράματα επίσης. Olla Kommend-Soentgerath μετάφραση Πανόπτης

Σε ξέρω και μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα μόνος σου. Όταν με χρειαστείς, θα είμαι δίπλα σου. Θα είμαι πάντα διαθέσιμος για σένα. Θα σε βοηθήσω μόνο, όταν μου το ζητήσεις και σε πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις.

ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ τ. 140 (νέο τεύχος, σε όλα τα περίπτερα!) ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2008 Τιμή 10 Ευρώ Αφιέρωμα στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, με CD όπου η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη επιλέγει και διαβάζει Τάσο Λειβαδίτη, ενώ απαγγέλλει ένα ποίημά του και ο ίδιος ο ποιητής.

Μη με ζητάς, δε θα με βρεις δε θα με βρεις καρδιά μου εγώ ειμ’ ο έρωτας που πέρασε απ’ την πόρτα σου και πάει τώρα σπασμένη μια ψυχή σ’ αναζητάει μα εσύ δε βλέπεις απ’ τις διάφανες ψυχές άσε τα μάτια σου στραμμένα στον πουνέντε φυσάει ο άνεμος, ραγίζουν οι καρδιές πιο μακριά, πιο μακριά ταξίδεψέ με να δεις τα σύννεφα που βγάζουνε φωτιές μη με ζητάς, δε θα με βρεις δε θα με βρεις καρδιά μου παραμονεύουν στο κατόπι μαστροποί κυκλώνες, θύελλες τούτη η θάλασσα που σμίξαμε έχει κρατήσει στον αφρό τα όνειρα που πνίξαμε παραμονεύουν στη στεριά οι καρχαρίες και αστακοί που οι δαγκάνες τους μας κόψανε σχίσαν τον έρωτα μπλεγμένες ιστορίες κι από τα δίχτυα οι αγάπες μας ματώσανε σβήσε απ’ τη μνήμη κάθε ελπίδα που γεννήθηκε στην τελική, ριξ’ ένα σάλτο, σκότωσέ τη η ευτυχία ήταν ψέμα όση χαρήκαμε βάλε μαχαίρι στο λαιμό και λάβωσέ τη μη με ζητάς, δε θα με βρεις δε θα με βρεις καρδιά μου σβήσε απ’ το πρόσωπο το δάκρυ και τα λάθη μας κι απ’ την αρχή, χτισ’ ένα κάστρο ν’ αναβαίνεις είσαι πριγκίπισσα κα

Ζήτησες να σου γράψω ένα ποίημα μα δεν ξέρω να γράφω ποιήματα, μιλάω αλήθειες κι όλα αυτά που έγραφα κι έγραφα κι έγραφα τα ‘κλεισα σ’ ένα τσουβάλι και έγραψα απ’ έξω “στην αγάπη, όταν έρθει, να τα βρει όπως τ’ άφησα” ντυμένη στα ροζ, ντυμένος στα ροζ, σε περίμενα μαζί θα διαβάσουμε τα μαθήματα, να περάσουμε την τάξη “Βασικές αρχές μιας ερωτικής αρμονικής συμβίωσης” “Πίστη και λατρεία στη ζωή ενός άντρα και μιας γυναίκας” “Στοιχεία ερωτικών απωθημένων σε μια σεξουαλική σχέση” μ’ έλιωσες απ’ την πρώτη σου λέξη σαν παγωτό ξυλάκι με άρωμα τριαντάφυλλο σ’ ένα παγκάκι της Άνοιξης, το ζεστό Φλεβάρη δείξε μου τι φοράς κάτω απ’ το κορμί σου τις νύχτες που κυλάνε τα δάκρυα στα χείλη σου άσε με ν’ ακουμπήσω τα χέρια να γιατρέψω τους αλλεπάλληλους οργασμούς σου τώρα που η ζωή μας ανήκει, κορίτσι της Άνοιξης τώρα που παίρνουν φωτιά, τα όνειρα της ευτυχίας κι όλα αυτά που έγραφα κι έγραφα κι έγραφα παρ’ τα, δικά σου είναι, στα χαρίζω με την αγάπη μου για να μάθεις τι κρύβει το πρόσωπό μου όταν με φ

Να μη μιλήσω απόψε για το θάνατο για τη ζωή να πω, ν’ αλλάξει η μέρα μη σας κουράζω για τ’ αθάνατο νερό που πίνει ο χάρος για να ζήσει μήτε για τις ψυχές, τις άφθαρτες που τρέχουνε γυμνές στην ανθρωπότητα εμείς αγάπη μου, ούτε μι’ αχτίδα μίσους μήτε μια κίτρινη του ήλιου, γελασμένη πως θα ζήσει σε μια νυχτιά, θα δεις, θα την αλλάξει είτε ο θάνατος, είτε ο έρωτας που πέταξε είτε ο έρωτας που γίνηκε αθάνατος στην πτήση σήμερα πέταξε μπροστά μου ένα χελιδόνι που ‘χε τυλίξει όλο το θάνατο στην πλάτη μαύρη μαυρίλα, πίσσα και σκοτάδι ούτε η αγάπη, αγάπη μου, να το κρατήσει μη σιγολιώνει κάθε μέρα όπως περνάει πρέπει να σχίσω τα βουνά, τα υψώματα ν’ ανοίξω σήραγγες στον Άδη πρέπει να τρέξω, σχίζοντας τις θάλασσες να βρω στα μάτια σου τη χάρη να πάρω χρώμα απ’ το δικό σου το σημάδι που ‘ναι ντυμένο το κορμί και οι αξίες σου όσο μακριά είναι τα σύννεφα για να πετάξω τόσο μακριά θέλω από ‘δω, αγάπη μου να φτάσω πιο μακριά κι από τα σίδερα που φυλακίζεις την καρδιά σου μα ήρθε η Άνοιξη, ζωή μου,

Μια ιστορία θα σας πω που μοιάζει παραμύθι μα ετούτη η αφήγηση λες γίνηκε στ’ αλήθεια πριγκίπισσα ερωτεύτηκε έναν πρίγκιπα με πάθος κι αυτός που την αγάπησε, την άφησε να φύγει στην καύτρα του Καλοκαιριού, του καύσωνα τη ζάλη δυο νέοι συναντήθηκαν στην πρώτη τη φορά τους εκείνος ομορφόπαιδο, δεν είχε αγάπη άλλη κι εκείνη ως πριγκίπισσα, αμόλυντη κι αγνή στα μάτια κοιταχτήκανε και δώσανε το λόγο πως θα ‘ναι ο ένας πάντα πλάι στον άλλο στη ζωή κι ευθύς τ’ αποφασίσανε να γίνουνε ζευγάρι ανδρόγυνο σε μια εκκλησιά, την πιο ερημική γεμίσανε την πλάση και τον ήλιο, το φεγγάρι φιλιά, αγκαλιές και στίχους που τους γράφανε μαζί τον κόσμο όλο γυρίσανε μ’ ένα παλιό αμάξι που φάνταζε σαν άμαξα με άλογα, χρυσή για κοίτα πως αλλάζει τα φαινόμενα η αγάπη σε μια στιγμή νομίζουμε, αφήνουμε τη γη κι ευθύς σαν αστροναύτες πως πετάμε στο φεγγάρι μα κάποτε ξυπνάμε κι ικετεύουμε ζωή ο πρίγκιπας της χάρισε έναν κήπο με λουλούδια αρώματα και χρώματα, μπορντό και βυσσινί της δίδαξε αλήθειες και της έμαθε τα λόγ