Πορφυραδα

Είμαι ερωτευμένη και παραδομένη στον τρελό έρωτα σου. Πόσες φορές πρέπει να στο πω για να το πιστέψεις? Δεν θέλω μόνο να θυμάμαι πως είναι τα μάτια σου, αν δεν μπορώ να τα κοιτάξω. Δεν θέλω να περνάει ο καιρός, χωρίς να μυρίζω το άρωμα του κορμιού σου. Δε θέλω να σε χρειάζομαι αφού δεν μπορώ να σ' έχω κοντά μου. Θα ήθελα να ζήσω μαζί σου, έστω για μια νύχτα. Να κοιμηθούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, να σε φιλώ και να σε χαϊδεύω όλη τη νύχτα. Για μια φορά, κάνε ότι λέει η καρδιά σου. Μη κοιτάξεις τίποτα άλλο. Απλά νιώσε. Μη φοβηθείς!

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

Προσπάθησα να διώξω τα δάκρυα μα είναι επίμονοι επισκέπτες μέσα στης απουσίας την υγρή κενότητα χωρίς ιαχές, αργά μυρωδιές χωρισμού αναδεύουν…αιωρούνται γαλάζια κύματα σκεπάζουν με το κρύο τους φτερούγισμα του πόνου την επίπεδη κίνηση στις στοιβαγμένες πέτρες μιας πεθαμένης ανάμνησης αργοκίνησα γλιστρώντας ανάμεσα στα δάχτυλα μου την σιωπή σου.. της εκμηδένισης βράχοι σκληροί ας σκεπάσουν με την πύρινη περπατησιά τους τις προσμονές της απελευθέρωσης δεν θυμάμαι Ελπίδα

Να δεις τον πλούτο της σφήγκας να γδέρνεται απ’ τον βοριά πάνω στα βράχια και να αναιρείται ο τίτλος κάθε ιδιοκτησίας σου. Άλλωστε τι ωφελεί; Σπάζουν τρυφερά τα αμύγδαλα και η γλύκα τους σε σένα που αποδοκιμάστηκες απ’ τους πολλούς, χορηγείται. Σου χαρίζονται λόγια που θα τα καταλάβουν οι άλλοι μόνο στην σιωπή που μεγαλώνει σαν καΐκι ορθόπλωρο κι όταν η κάμαρά τους θα ναυάγησε μες την ψυχή.. Θέλει ορθοδοξία της υποταγής στο ταπεινό και στο απέριττο να πας στου πόντου τα ιριδίσματα. Φωταγωγούνται τα μέσα σου κι όταν ο θύτης γίνεται με την σειρά του θύμα το ποίημα σου χαρίζεται και ως τον ουρανό ανάβει τα φώτα του. Οι πιο αγνές καρδιές μ’ ένα κλωνάρι του βασιλικού στ’ αυτί έζησαν και πορεύτηκαν. Τώρα στην οικουμένη πια νυχτώνει. Πρέπει να ετοιμαστούμε για καινούρια μουσική. Νέα αυτιά για νέο ολοκάθαρο ήχο. Νέες ιδέες για την πράξη του θανάτου. Νέα ματιά για ολοκαίνουρια ζωγραφική.

Έρχομαι από τη χώρα του θυμάμαι… Κατευθύνομαι εδώ και κάμποσες χιλιάδες μέρες προς τη χώρα του ανήκω… Ο πατέρας μου μ’ έσπειρε σε ώρα, που μεσουρανούσαν οι Διόσκουροι… Η μάνα μου με γέννησε τη μέρα, που το φεγγάρι του Αυγούστου είχε πάρει την κάτω βόλτα… Δεν το είχα προλάβει ολόκληρο… Έζησα χρόνους πολλούς στην ίδια γειτονιά, στον ίδιο δρόμο… Οδός Εμμονής 23 έγραφε απ’ έξω το καταφύγιο των πολλών εαυτών μου… Εκεί πήγα τις πρώτες μου βόλτες, εκεί έμαθα να περπατώ πάνω στο νήμα… Ακροβάτης εκπαιδευμένη στα πιο ακριβά σαλόνια … Έμαθα να τρώω με χρυσά πιρούνια, με λογής – λογής κουτάλια… Να διαχωρίζω τα συμβατικά μαχαίρια από το άλλο μαχαίρι… αυτό με το οποίο αλείφεις τις πληγές σου αλάτι, για να εκπαιδεύεις τον εγωκεντρικό σου εαυτούλη στον πόνο και το δρόμο… Σπούδασα αγγλικά, γερμανικά και πιάνο… Αυτά… μα όχι μόνο αυτό… Πέρασα πύλες – όχι του Ρουβικώνα, αυτές τις καθυστέρησα για κάμποσα τέρμινα – αλλά πύλες τριτοβαθμίου εκπαίδευσης και πολυτεχνικής επιτυχίας…

Απάνθισμα © 2015 (Απάνθισμα στίχων 2004-2015) To αρχείο είναι pdf, μπορείτε να το κατεβάσετε εδω https://www.scribd.com/doc/256496298/Απάνθισμα-2015 Σε αρχείο word μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ https://www.scribd.com/doc/256496223/Απάνθισμα-2015 ~~~

Τον χαρακτήρα των ωρών τον ξέρω. Αντιφέγγουν πάνω από τα νερά και -ώρα που αυγάζει- της δροσοσταλίδας κλέβουν την έμπνευση. Στην αορτή που σφίγγεται το αίμα, σαν μια συλλαβή του πόνου που δεν λέγεται- στον ειρμό που από την λύπη, εχάθη'- στην μοναξιά που κάνει λυρική την μουσική και της συνείδησης.. Για "κάτι υποθέσεις ψυχικές", που λέει κι ο Διονύσιος, για κάτι που από της ποίησης το εφαλτήριο θα φτάσεις απεμπολώντας βάρος της καρδιάς και ενστερνιζόμενος μέλι του ήλιου.. Σπρωγμένα από τους αέρηδες και πέρα, πιο πέρα από τις φιλοδοξίες μας αμπέλια με καλό κρασί και τίμιο μόχθο.. Χθόνια σύμφωνα ξαπλωμένα ανάσκελα που τσιτσιρίζουν σαν στρουθία και, όπως να σύρουνε μια δέηση είναι, κάτω απ' τα ρηχά του ουρανού. Εκεί που, όταν στοχαστήκαμε Ανάσταση, κι ο θάνατος πλησίον ακυρώθηκε και πα' στην ξέρα ετούτη απομείναμε που ιερουργεί κάτω απ' το σύθαμπο που όμορφα νοτίζει την σιγαλιά κι αφήνει φως στην ερημιά που

-Θα μου πεις ένα παραμύθι μαμούλα; ξέρεις, από αυτά που έχουν όμορφο τέλος εκείνα που νομίζεις πως τελικά μια πόρτα θ΄ανοίξει και η πριγκίπισσα του παραμυθιού θα εμφανιστεί εκείνα που οι άνθρωποι δεν χωρίζονται και οι δρόμοι τους συμπορεύονται στον καιρό και παραμένουν οι ψυχές τους αγκαλιασμένες στην αιωνιότητα -ξέρεις, μου ήρθε πάλι η ανάγκη να κλάψω - τίποτα σημαντικό – το ένιωσα σαν ανάγκη να αποφορτιστώ απ’ όλες τις κατηγορίες του κόσμου όπως κι εσύ αποκοιμιόσουν κάποτε στην αγκαλιά μου, σκουπίζοντας κάθε τόσο τα μάτια σου -Ω ναι, τα μάτια σου! – και σε παρηγορούσα, όσο έκλαιγες απαρηγόρητη γοερά με νωχελικούς σπασμούς και κράταγα το χέρι σου στην καρδιά μου, να φυλάω κάπου την αγάπη μου… μόνο, που στην παρούσα φάση, που να σφουγγίσω τα δάκρυά μου; -ξέρεις, σκέφτηκα να γείρω, να πάρω αγκαλιά μου για παρηγόρια τα μεγάλα ανεκπλήρωτα λόγια σου “μαζί” τι μεγάλη κουβέντα! “για πάντα”; τι είναι αυτό το παραμύθι μαμούλα; -μπούρδες κατσαρές και κουραφέξαλα - την αγάπη

Μη αναστρέψιμο ~~~ Και να το θλιβερό αποτέλεσμα τούτης εδώ της μάχης για σένα που αγάπησες μόνο τον εαυτό σου - αφού αριστεύουν οι “πριγκίπισσες” και παίρνουν τα πρωτεία - για σένα που μ’ αγάπησες όπως και τον εχθρό σου για σένα φίλη μου καλή, ναι, σε σένανε μιλάω! πως όσα χρόνια κουβαλάω στην καμπούρα μου διπλάσια φωλιάζουν τα κρυμμένα συναισθήματα αισθήματα που αναμειγνύονται με βάσανα και πίκρες που αναμειγνύουν τη χαρά με την ελπίδα, δες με! πως όσο και να σκάψεις στις φλέβες μου βαθιά κομμάτι αλαζονείας δε θα βρεις να το παινέψεις μιας κι έμαθα τη γλώσσα και το πνεύμα να τιμάω την ειλικρίνεια και την τσίπα, στα αντρικά μου παντελόνια και να ‘μαι εγώ περήφανος για ετούτα εδώ τουλάχιστον που απ’ όσα κι αν δεινά επέρασα, δες, βγήκα παλικάρι και την ελπίδα εγώ ποτέ δεν άφησα στο διάβα μου - αφού άλλωστε για μιαν ελπίδα ζούμε... - να ξέρεις, πως κουβαλώ στα χέρια μου δύο ζωές μια να κρατώ για πάρτη μου, να λέω πως κάτι μου ‘μεινε και μια πο

Ξεκίνησε να βρέχει ... πάει καιρός που τώρα βρέχει κάθε μέρα να δεις τις στάλες πως διασπώνται στα πλακάκια που βαδίζαμε βαδίζαμε σκυφτοί και σιωπηλοί άυλοι άνθρωποι, αδειανοί σα να μην είχαμε ανταλλάξει μια κουβέντα ένα χάδι, μια αγκαλιά ή ένα φιλί μες στον πολύπαθο έρωτά μας ... σα να μην ήμασταν εμείς, οι τελευταίοι μιας στιγμής που ερωτικά σ’ ένα κορμί είχαμε ενώσει! - πώς είχες νιώσει; - νιώθω απίστευτη οργή, θλίψη κι ανάγκη και θυμό νιώθω αμέτρητα "γιατί" να μ’ έχουν ζώσει πως θέλω κάπου να μιλήσω, να ξεσπάσω νιώθω εγκατάλειψη μ’ απίστευτο λυγμό κι αντιλαμβάνομαι πως όλα έχουν τελειώσει ... πάει καιρός που βρέχει τώρα κι απ’ τα μάτια μου - αυτά τα μάτια αν θυμάμαι είχες λατρέψει - βλέπεις, τα πίστευα όλα ο τρελός, πολλά τα λόγια ... και ο,τι άκουγα και μ’ άγγιζε είχα κλέψει - πολλές θυσίες για να κλέψω κομματάκι-κομματάκι την καρδιά σου - πολλές οι μέρες και τα δάκρυα με πνίγανε κι υπέμενα πολλά μου κάτσαν’ στο λαιμό και τα κατάπινα κι όσα που είχαν

    Δεντράκι Χριστουγέννων ~~~ ...σχεδόν λοιπόν απόλυτα, ολοκληρωτικά χαμένος σε ‘κείνο το παιχνίδισμα ... - πως λέγεται να δεις;- ξενυχτισμένος, δακρυσμένος και πιωμένος - “από αγάπη θα ‘ναι” ίσως λένε μερικοί - εγώ θα το αποκαλούσα ... εγκατάλειψη ακούσια και θα το στόλιζα γιρλάντες και κορδέλες μαυρισμένες απ’ τα χρόνια κι άυλες προτάσεις έρωτος της ουτοπίας εγώ θα το έκανα δεντράκι Χριστουγέννων να θυμίζει σ’ όσους μείνανε εδώ ... τα κίβδηλα όνειρα και τις απόμακρες ή πιο κρυφές και ακατέργαστες στα βάθη της ψυχής, αλαζονείες και η ψυχή, αναζητώντας τη δικαίωση - αφού κανείς δε βρέθηκε στ’ αληθινά να με “πονέσει” - και η ψυχή, αναζητώντας λύτρωση κάποια στιγμή απ’ το κορμί ετούτο θα ορμήσει να ξεφύγει ... να δούμε τότε τι θα βρουν να πουν και με τι λόγια θα το εκφράσουν αυτοί οι “όλοι” οι “πολλοί” που “μ’ αγαπήσανε”! κι αυτοί οι “όλοι” οι “αληθινοί” που “με αφήσανε” ... και το κορμί, ενώ θ’ αποσυντίθεται σε μία κάσα πολυγωνική - ευρύχωρη ‘μα θες, μιας και λιγνό

~~~ ...να φταίω εγώ; Κατακριτέο ο,τι αγάπησα - μικρή μου ασπίδα - που στη διάταση την γκριζοκίτρινη το άνοιγμα ήταν όμοιο με χρυσοσκάλιστη αρμίδα * στο φως των στεριών κάπου εκεί θα κολυμπούμε, θα πλανιόμαστε εγώ να πλησιάζω τ’ αναπόφευκτο της φύσης μου σημάδι - το καμπανάκι (που κοινώς ο κόσμος λέγει..) - κι εσύ εκεί, για πάντα εκεί ... να περιμένεις να καπνίσει το τσουκάλι... σου ‘ρχομαι ανυπέρβλητη πυγολαμπίδα μου... καταρρέει και το τελευταίο μου δάκρυ μιας κι αυτό έμεινε να ανακράζει την ασφυξία της υπομονής μου! Εδώ πέρα, λούζομαι αβάσταχτες πικρίες απορίες που παραμένουν άλυτες κι αναπάντητες απ’ τον όχλο κι απ’ τον οχετό του εξώκοσμου. Κατακριτέο ο,τι φίλησα - μικρή μου περιστέρα - μικρό σπουργίτι, άβγαλτο κι αθώο που στα χεράκια μου τσιμπολογούσες σπόρους και φυστίκια αραχίδες καιρός ν’ ανοίξω τα φτερά μου για να φύγω... για να προλάβω τα μυριάδες θραύσματα της λησμονιάς που κατα

Όμορφη απόψε που το σενάριο της βραδιάς είναι χαρούμενο σαν πνεύμα που καρπώθηκε το φως. Και με ψυχή χαριέσσα μια θεϊκή κρατάς πεταλούδα που τρέμει μες τον αέρα και αναζητά * Ει το φέρον σε φέρει φέρε και φέρου* Σε στολίζω με σιωπές και επιφωνήματα. Σε πλησιάζω. Ευνοϊκά όπως ο ιεροφάντης θέλησε Να ανταμώσει την μιλιά του ο θεός… Κατερίνη 5.4.2014

Μας στάλθηκε το παρακάτω ενημερωτικό μήνυμα και θεώρησα καλό να το αναρτήσω, προς ενημέρωσή σας για την παρούσα πολιτιστική δράση ...(σ.σ. βρίσκω ενδιαφέρουσες τέτοιες προσπάθειες!)     ΚΕΝΟΣ ◘ ΧΩΡΟΣ A γησιλάου 77Α, Κεραμεικός, ΑΘΗΝΑ (Μετρό: Κεραμεικός, Θησείο) Web www.kenosxoros.com / facebook www.facebook.com/Kenosxoros?ref=hl τηλ: 6989-455.965 email : kenosxoros 77@ gmail . com Πολιτιστικός χώρος ΚΕΝΟΣ ◘ ΧΩΡΟΣ   Χώρος πειραματικών παραστάσεων -Μουσικών δρώμενων-Σεμιναρίων τέχνης     «Ο χώρος είναι οι άνθρωποι που τον κατοικούν. Η κενότητα του χώρου δημιουργεί την προϋπόθεση συνάντησης τους». Ευαγγελία Θαλασσινή   Αγαπητέ φίλε blogger ,   Ονομάζομαι Ευαγγελία Θαλασσινή και είμαι σκηνοθέτης, ηθοποιός και καλλιτεχνική διευθύντρια του   πολιτιστικού χώορυ ΚΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ.   Ο ΚΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ λειτουργεί από το 2010 στην περιοχή του Κεραμεικού, δίπλα στην Ιερά Οδό και την Τεχνόπολη. Στο χώρο φιλοξενούνται θεατρικές παραστάσεις , μουσι

Στον βρόντο τα ξενύχτια για την διαλεύκανση της έμπνευσης που κάνει τα ποιήματα σπουδαία. Ό,τι μένει είναι ένα αντιφατικό λεχθέν που ηχεί σαν πρελούδιο μιας κτήσης μες τα αχανή χωράφια του λεξιλογίου. Απογοητευμένος δεν είμαι. Αφουγκράστηκα καλά στην ησυχία. Κατανόησα τις υφές του Αόρατου. Τώρα άλογα δυνατά καλπάζουν Οι λέξεις και ο αναβάτης υψώνεται Ως την αιθέρια Μαγεία των ουρανών. Υποψιαζόμουν χάη και τα χάη με βρήκαν. Κρατώ μια προσευχή απόλυτα ιδιωτική. Αν ομολογήσω την ψυχή μου η ψυχή μου θα γίνει ελαφρότερη. Από λέξη σε λέξη ένα ηπιότερο χάος.

Αποσπώνται οι μέρες σαν ψηφίδες από έναν τεράστιο ψηφιδωτό Χρόνο. Κονιορτοποιούνται, σβήνονται οι εποχές. Ο άνθρωπος παραμένει πιστός στην άξεστη δύναμή του- Τόσο κακός όσο όταν σε σπήλαια μπορούσε να ζει. Όπως και να τον δω, στα ποιήματά μου δεν χωρά με το χρώμα που θέλω. Έχει οδυνηρή θλιβερή παρουσία. Αναζητώ μια τάξη λοιπόν διαφορετική, μια τάξη που να μην είναι η τάξη των πραγμάτων που ξέρω. Και πιστεύω σε μέλλοντα χρόνο να υπάρξει καλύτερος - με τα μεγάλα ωραία οράματά του..

Πού φτάνουν τα Χριστούγεννα και τι κι αν δεν το νιώθεις εορτάζεται μεθοδικά και χρόνια μες σε κείνο που για όλους είναι αγάπη; Κοιτώ τα μάτια των παιδιών-εκεί κατοικεί η ελπίδα. Η καρδιά μου μαλάκωσε- το ύφος μου είναι μια καλοσύνη διαυγής. Χρόνε που περνάς, έλα ως την γραφή μου και απάλυνε συμπτώματα της θλίψης· Λιγόλογος πιο κι από μια λεμονιά αφήνω το χρυσάφι μου να το νέμονται οι αθώοι του ανθρώπινου έπους..

Η αγάπη είναι κρυμμένη σ’ ομοιώματα σε κομματάκια από χαρτί που’ ταν γραμμένα δυο ονόματα κι ο έρωτας σε γυάλινα μπουκάλια κλεισμένος πλάι στα ξεχασμένα αρώματα ...   τον χάσαμε το δρόμο στο χωράφι   αλλού τα μάτια, αλλού η καρδιά αλλού τα “θέλω” μας, αλλού η περηφάνια αλλού τα ωραία λουλουδάτα πρωινά αλλού τα πόδια μας κι αλλού μια ζωγραφιά που απεικονίζει έντεχνα, πως άθελά μας πέρασαν τα χρόνια   κι η ξεβαμμένη της μπογιά να μαρτυρά κάπου στο δρόμο ετούτο, ξεμακραίνει κι η καρδιά απ’ το υπόλοιπο το σώμα   άυπνοι, αταλάντευτοι, “στεγνοί”, αγνώριστοι, αμίλητοι κι απλοί   και μέσα σ’ όλα, να και μια “ευχή” καλό σου δρόμο κι ας άργεψες ν’ αντιληφθείς πόσα σου οφείλω ακόμα ...   και μεταξύ μας, μια που μιλάει τώρα η ψυχή κι όχι το στόμα το βαρύ, ούτε οι λέξεις που μετάνοιωναν στα χείλη μας   και μεταξύ μας, μια που το χέρι μας αντλεί όλη τη δύναμη αυτή να καταγράφει πολλά που έχουν μαζωχτεί, σ

Καμαρώνω την ελευθερία των χελιδονιών, η μέρα είναι στρωτή Κι ένα λιγνό αεράκι μπάζει μνήμες από το παράθυρο. Α καλεσμένα από μακριά πουλιά, δικάστε Τον ουρανό πώς του πρέπει... Αγκιστρώνω κάπου τις τελείες μου- Ο χρόνος αγαπά τον τόπο που διάλεξε- Σε όλα ανήκει- και δεν επιδέχεται αποσιώπηση- Η ετυμηγορία.. Σέρνεται οκνό το απόγευμα. Κοιτάζω τα ωραία κορίτσια που λιγωμένα από πόθο θέλουνε να φιληθούν μες τον λακωνικό Αύγουστο. Η πόρπη του ορίζοντα λύνεται και ο χιτώνας της δύσης γεμίζει μυριάδες αστεράκια..

  Μια ώρα ξεκούρασης μέσα στο ήσυχο απόγευμα  μ’ ένα βιβλίο στο χέρι και με των πουλιών τιτιβίσματα,  χορός λατρευτικός. Σίγασαν όλα καθώς πέφτει η νύχτα.  Στις σελίδες επικρατεί μια εύκρατη σιωπή. Η φαντασία είναι θαλάσσια αύρα. Το τώρα καθυστερεί μες το ύστερα και όλος ο χρόνος είναι παγίδα  που κανείς δεν γλυτώνει. Περιθώριο για λάθος, ουδέν. Στην γλάστρα το λουλούδι θυμωμένο. Κουνούπια Τσιμπούν την σάρκα μας. Κουνούπια υφαρπάζουν Το νόημα της ενόχλησης και πραγματοποιούν Την υπεκφυγή προς το ημιτελές Φως του φανοστάτη. Σημειώνω αργά την κάθε λεπτομέρεια που αγαπά το μυαλό και θυμάμαι Της Ρουμανίας κάτι φτωχικά χωριά που πέρασα βαθιά την νύχτα και φοβόμουν  μην κοπούνε όλες οι κλωστές που στερεώνουν κάπου την ζωή μου..  

Φέρτε με  στις πλατείες των ονείρων, στις συλλαβές των νερών,  στις εξάψεις των χρωμάτων- Φέρτε με  στο νυν της αστραπής στο φλας  των ανέμων- φέρτε με στο αγώγιμο φως του λόγου, στην εύκολη δυσκολία του ανταγωνισμού,  στην υπερβατική φαντασία, στο μικρό θέατρο  των ιδεών- φέρτε με κοντά στην απουσία στον θεό που όλο και συμπληρώνεται από κοσμοθεωρία βαρβάτη- Φέρτε με  στην θρησκεία των γιασεμιών, στην οδοντόληκτη μουσική του αρχαίου ναού- Κάτω απ’ τους κίονες,  ντυμένος  υπερούσιο φεγγάρι αφήστε να γίνω  μύστης των αφανών να καρφωθεί η λαλιά μου στην φλούδα του δέντρου τότε που μόλις ψιχαλίζει και όλα στην γη τα σκεπάζει  ένα χαρούμενο πνεύμα που είσαι εσύ και εγώ..

Να δεις τον πλούτο της σφήγκας να γδέρνεται απ’ τον βοριά πάνω στα βράχια και να αναιρείται ο τίτλος κάθε ιδιοκτησίας σου. Άλλωστε τι ωφελεί; Σπάζουν τρυφερά τα αμύγδαλα και η γλύκα τους σε σένα που αποδοκιμάστηκες απ’ τους πολλούς, χορηγείται. Σου χαρίζονται λόγια που θα τα καταλάβουν οι άλλοι μόνο στην σιωπή που μεγαλώνει σαν καΐκι ορθόπλωρο κι όταν η κάμαρά τους θα ναυάγησε μες την ψυχή.. Θέλει ορθοδοξία της υποταγής στο ταπεινό και στο απέριττο να πας στου πόντου τα ιριδίσματα. Φωταγωγούνται τα μέσα σου κι όταν ο θύτης γίνεται με την σειρά του θύμα το ποίημα σου χαρίζεται και ως τον ουρανό ανάβει τα φώτα του. Οι πιο αγνές καρδιές μ’ ένα κλωνάρι του βασιλικού στ’ αυτί έζησαν και πορεύτηκαν. Τώρα στην οικουμένη πια νυχτώνει. Πρέπει να ετοιμαστούμε για καινούρια μουσική. Νέα αυτιά για νέο ολοκάθαρο ήχο. Νέες ιδέες για την πράξη του θανάτου. Νέα ματιά για ολοκαίνουρια ζωγραφική.

Τι να πούμε τι, φυσάει αγωνίες η μέρα· Ξύπνησα πιο νωρίς κι απ’ τον ορίζοντα· Στολίζω τα μάτια μου με ουράνιο σκοτάδι· Στον Βόλο των αστεριών το μυστήριο αλλάζει Του χρόνου τις διδαχές· Η Μακρινίτσα σαν ένα αναμμένο περιδέραιο στο στέρνο Του βουνού με καλεί να πλησιάσω κοντά της. Αυτό που αποφασίζω με ακολουθεί. Στέλνω την αισιοδοξία μου μες την ορμέμφυτη χαρά της αστραπής Και εγκολπώνομαι λογάκια ρόδινα που κραταιά αχούνε. Σε μια χοάνη σκέψης όπου όλα απορροφούνται τα φώτα Της ανάμνησης εκεί στο ήσυχο μπαλκόνι που πίνω τον καφέ μου πριν ακόμα φέξει η μέρα Συντελείται ρίζα το ποίημα. Θέλω να πλησιάσω τα νοήματα με την ακρίβεια που κόβει ένα νυστέρι. Ακριβοδίκαια να σταθώ μέσα στην μοναχική μου φιλοσοφική σκιά.. Βόλος 3.2.2013

Από το βλέμμα μου φεύγουν πουλιά που υψιπετούν ακλουθώντας το κατόπι την μοίρα. Τα βλέφαρα αγαπούνε την ρέμβη και την καταχωρούν στην καρδιά. Πούπουλα έγνοιας αφήνουν την κίτρινη αιθέρια γύρη να περιφέρεται στο περιβολάκι των λέξεων. Μεσημεριάζει. Ωραία μεσημεριάζει! Ο καφές έστρεψε τα γεγονότα προς την διαλεύκανση. Από τους τίτλους των εφημερίδων επισταμένως απουσιάζει η αλήθεια. Νόμιμη ζοφερή φυλακή. Ο χαρτοκόπτης κόβει τις σελίδες στα παλιά βιβλία Όπως και η καρδιά μου ζει σε παν-ιώνιο πάθος και αιολική προσευχή.

Συμπυκνώνονται οι προθέσεις μου- σαν μια γάτα Που νιαουρίζει      ζητώντας έτοιμο φαγητό. Εικόνες του μυαλού, της ημέρας εικόνες: το παιδί Που παίζει πλάι στην λίμνη με την μπάλα του Και η ηλικιωμένη που θα κλάψει βλέποντας ξανά τον ήλιο. Μια δροσερή φλογέρα που απλώνει τον σκοπό της μουσικής Επάνω στον καθρέφτη Θρονιάζονται ματιές σαν ημίτονα Που ανασκευάζουν την άποψη της πραγματικότητας Μια κιβωτός που φυλάει τα σύμβολα Της χαράς    συνοδεύεται από την ταξιαρχία των συννεφένιων στρατιωτών Στο χαοτικό πρωινό Ο νους μου τέμνει την απώλεια Σθεναρά Ζεύγη πουλιών πετούν χαμηλά Επιδιώκουν τον έρωτα προσγειωμένο Ανατέλλει έντονη θλίψη Σε λεξιλόγια που δεν ξέρω να πω Οι λέξεις πιάνουν φωτιά Και μ’ απειλούνε..

Ανάμεσά μας ζούνε κάτι αμίλητα παιδιά που ονειρεύονται ανταύγειες φωτεινές όταν πέφτει η νύχτα κάτι παιδιά που δεν φοβούνται τις χειροβομβίδες κάτι παιδιά που ξέρουν την ορθογραφία των ουρανών μας αλλιώς. Πατρίδα τους είναι το μακρινό νέο φεγγάρι λούζονται μες της λίμνης το νερό και ανθίζουν την τραγωδία της ζωής μας αφοπλίζουνε και γράφουν νέους νόμους και άλλα δροσερά τραγούδια οικουμενικά. Όταν ερωτεύονται τα μεσημέρια απομένουν γυμνά σαν ποιήματα που μόλις απ' τον άνεμο θ' απαγγελθούν. Τα ζηλεύει ο χρόνος- έχουνε φτιάξει ένα σκαρί που πλέει στην αιωνιότητα και όταν η φτωχή μας μοίρα υπερφαλαγγίζει το κουράγιο εκείνα νανουρίζονται κάτω απ' τ' άστρα με τα παραμύθια των μανάδων τους που φτιάχνουν μπόλια του έρωτα να τους γλυκάνουν την ψυχή..

Χοροπηδούνε επί του πιεστηρίου κεφαλαία γράμματα και ζητούν μια φροντίδα αποτοξίνωσης. Οι αριθμοί τελείωσαν ή υπήρξαν πολύ θλιβεροί. Χαμήλωσε και άλλο ο ουρανός. Οι λέξεις έγιναν μαστίγιο που χτυπά την ράχη της νεκρής ιδεολογίας. Ο ποιητής ξαφνιάστηκε να μην αντιπροσωπεύει πια τίποτα αφού του αφαιρέθηκε η καρδιά. Οι καιροί θέλησαν τόλμη και ο φουκαράς δεν είχε. Μπορεί σε άλλες εποχές να γεννηθούν μυαλά φωτεινά που δεν φοβούνται κανέναν και εκτινάσσουν την δικαιοσύνη σε ύψος ορατό και που την γεύονται όλοι. Τότε θα σκιστεί το παραπέτασμα και θα προβάλουν ευαγγελιστές που θα ζητούν μια Βίβλο οικουμενικής ευθυδικίας..

Μελτεμάκι του Αυγούστου ανεβάζει την θάλασσα ως την έκπληξη! Συντονισμένη με τον ήλιο θάλασσα Νησί φρέσκων κυμάτων και απέθαντης γαλήνης Τεντωμένο μες το Αιγαίο σαν καρπός που ωρίμασε Τέμνεται από τα κοπίδια των ανέμων. Ρήσεις πελάγου κάνουνε τρωτό το σώμα του Στο κούτελο του περπατά ο πετροκάβουρας Νυσταλέος γυμνοπόδης μπερμπάντης. Πανέτοιμες παραλίες για ανέτοιμους λουόμενους αποδίδουν τιμές δροσιάς στο μαυρισμένο σώμα της κοπέλας με το τατουάζ του αδίστακτου σκορπιού λιγάκι πάνω απ’ το μπικίνι. Για το γυμνασμένο σώμα της γράφουνε ραψωδία οι κοιλιακοί. Η άμμος καίει. Το νερό ζώνει το σώμα μου και οι αισθήσεις όλες σαν χορδές μιας λύρας Παίζουν μουσική βαθυκύανη και μ’ ήλιο φλομωμένη. Η Κως γιορτάζει αμετροέπεια των επιφωνημάτων!