Πορφυραδα

Η Πορφυράδα συμμετέχει ως χορηγός επικοινωνίας στο θεατρικό έργο του Μιχαήλ Μιχαλιού   '' Δείπνο Θανάτου '' σε σκηνοθεσία Διονύση Λυκιαρδόπουλου  που θα ανέβει στο Θέατρο Βαφείο . Το θεατρικό παρουσιάζεται για 2η χρονιά και η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για το Σάββατο 09/11 Την οργάνωση παραγωγής έχει αναλάβει η Ρενάτα Ιωσηφίδου

''Επαναπρόσληψις σεροτονίνης'' Πασχάλης Κατσίκας Ομολογία  Ή μονολογία Ξεχείλωσε τις αξίες όπως το σώμα που το ταΐζεις χοληστερίνη καλοθρεμένε μικροαστέ με τα προεξέχοντα αδρανή κατά τα άλλα ξύγκια να πάλλονται μόνον εμπρός στον κίνδυνο της παραμικρής αλλαγής - και η μιζέρια έχει τη γοητεία της Βούλιαξε ανέμελα με τον αντίχειρα στο κουμπί κρύψε το μικροσκοπικό σου ήθος στις ιδρωμένες πτυχές Άσε τους λιπόσαρκους που είναι σε κρίση -μη δίαιτα τ' ατροφικά να υψώσουν μέλη είναι λαφρύτεροι με γραμμωμένες αξίες απαλλαγμένες από εμφράγματα ~~ ''Χρόνου φείδου αμφιδεξιότητες'' Γιώργος Σ. Κόκκινος Νεκρή περίοδος Σ’ έψαξα σε σκοτεινά δωμάτια μαγεμένα μέσα σε καπνούς και ξόρκια των Νεράιδων ζήλεψα να δω τα μάτια σου γερμένα πάνω στα φτερά ενός κύκνου των Τυράννων μαύρα, καστανά ή γαλάζια τι με μέλλει; ό,τι προσκυνώ ψυχή μου δε με θέλει κι έχω απ’ τη νιότη ετούτη τη σ

1. Δείλι - No (ή Γολγοθάς του αόριστου) (29/07/2017) ~~ Εδώ, σ’ αυτά τα ηλιόλουστα και φωτεινά μονοπάτια δεν κατοικούνε πλέον καταιγίδες εδώ, ο ήλιος δεν ζεσταίνει πιο πολύ απ’ όσο χρειάζεται για να ημερέψει η πλάση εδώ, οι σκιαγραφημένες υποθέσεις εγκληματιών και ηρώων έχουν παραπεμφθεί σ’ ένα αρχείο χωθήκαν σ’ ένα ντουλάπι στο χθες παρέμειναν επτασφράγιστο μυστικό και η ζωή συνέχισε να κυλάει, σαν ένα γάργαρο, γαλήνιο ποτάμι με κατεύθυνση το αύριο.. αφέθηκαν ελεύθερες οι ψυχές, να ζουν! κι όχι να πεθαίνουν κάθε ημέρα κι από λίγο φυλακισμένες επ’ αόριστον στις αναμνήσεις του χθες και ανάμεσα σε ντουβάρια σκοτεινιασμένα με αραχνιασμένους τοίχους και υποσχέσεις για έναν καλύτερο κόσμο.. -ευχαριστώ για την αγαθάργαστη συνεργασία μας αύριο θα σ’ έχω ξεπεράσει!- το πιο μεγάλο ψέμα είναι αυτό που καρφώνεται νωχελικά πάνω σε σταυρούς και ανεβαίνει τον Γολγοθά του αόριστου.. κρατώντας αλησμόνητες αναμνήσεις ευτυχίας σαν μια δικαιο

Σφετεριστές της ουτοπίας (22/06/2018, έχει περιληφθεί στη συλλογή  Τα Λυρικά και μέρος των στίχων στο  Πρότερον Θνητοί ) ~~ Ως την επόμενη ζωή, θα το φροντίσω να κρατάω τα ηνία στρατηλάτης, οδηγός ένας πρόστυχος διαβάτης και ιππέας μιας καινούργιας γνωριμίας -ή ένας άχρηστος κι ανίκανος διαβάτης μιας καινούργιας συμφωνίας- κι απ΄το καλό που εδώκαμε τίποτα δεν περίσσεψε κι απ΄το κακό που διώξαμε θα το ΄βρουμε μπροστά μας να μας γνέφει να μας προστάζει δυνατό πόσο μικροί γινήκαμε κι αφοπλιστήκαμε λοιπόν με τα ιδανικά μας έρημοι, πονόψυχοι και φτωχεμένοι ιπποκόμοι κι άλλοτε χαλιμπαλίδες ακάματοι χαμάληδες και στέρφοι ιπποκόμοι σφετεριστές της ουτοπίας, που πεθυμήσαμε μια θέση στ΄όνειρο να έρθει να ακουμπήσουμε σεμνά πάνω στα σύγνεφα για προίκα να ακουμπήσουμε στα σύγνεφα για να τα κάμουμε ήλιους που πεθυμήσαμε γοργά ώστε να φύγουνε τα δάκρυα απ΄το στρώμα να μας πετάξουνε ψηλά μέσα σε μια σφικτή, πλεχτοδεμένη, ουτοπική αιώρα

Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της Σωτηρίας Σταυρακοπούλου « Τα Εσώψυχα του Ντίνου Χριστιανόπουλου », που σύμφωνα με τον υπότιτλο πρόκειται για μια εκ βαθέων δεκαετή συνομιλία 2004-2012 της ίδιας με τον ποιητή, μιας μορφής συνέντευξη διαρκείας δηλαδή, μου δίδεται η αφορμή να τονίσω ορισμένα γνωστά αλλοπρόσαλλα πράγματα που έχουμε δει να συμβαίνουν στο χώρο της Λογοτεχνίας την τελευταία 15ετία, καθώς και τη σχέση της Μουσικής με την Λογοτεχνία αλλά και τις υπόλοιπες μορφές Τέχνης. Στην περίπτωση του Ντίνου Χριστιανόπουλου κι όταν τοποθετείται δημόσια ένας Ποιητής του βεληνεκούς του Χριστιανόπουλου, θα περίμενε κανείς να προσδιορίσει κομψά ορισμένα περίεργα φαινόμενα του χώρου κι όχι να χαρακτηρίζει με επίθετα, εκφράζοντας δημόσια μια άποψη που καθίσταται σεβαστή μεν - δίδοντας όμως συγκεκριμένο όνομα και προσδιορίζοντας επ’ ακριβώς κάποιον (ή κάποιους), στην προκειμένη περίπτωση τον αείμνηστο Ρασούλη (ή κάθε άλλου του ίδιου βεληνεκούς μουσικού με τον Ρασούλη) που συμβαίνει ν

''..Ταξιδεύει ο καημός (κι ο καπνός) μέσα από τις οπτικές ίνες  και σου φέρνει για δώρο τα φιλιά μου..'' Ταξιδεύει... θέλω να πω δεν ξημερώνει πια για μας ένα ηλιόλουστο πρωινό, σαν όλα τ’ άλλα οι μέρες μοιάζουν ένα πένθιμο σεντόνι όταν σ’ ανταμώσω δε θα σε κοιτάξω στα μάτια θα σφίγγονται, θα τσούζουν όχι απ’ τα δάκρυα απ’ την κακία του κόσμου θα σφίγγονται σα γροθιά στο στομάχι απ’ την αδυναμία θα τσούζουν σαν οινόπνευμα στις πληγές τ’ άκουσες; τα δέντρα στήσανε μαρτυρικό χορό και κλαίνε με ρετσίνια στις θάλασσες, τα κύματα υψώνονται έξι μέτρα και των βουνών οι κορυφές τρυπήσανε τα σύννεφα γι’ αυτό σου λέω, έλα πάμε να προλάβουμε το τρένο που περνάει έξω απ’ την πόρτα μας πάμε να πιάσουμε την τελευταία ηλιαχτίδα που σφηνώθηκε στους βρόγχους του φωταγωγού στο πηγάδι που ξεπλύναμε τις αμαρτίες μας.. φέρτε πίσω την αγάπη μου που χάθηκε και μαζί της, φέρτε πίσω τη ζωή μου μες στα χέρια της ο έρωτας μ’ ανάστησε δέκα άγγελοι την κοίμη

Μου λείπεις κάθε λεπτό (11/07/2007) ~~ Μου λείπεις, όσο περνούν τα δευτερόλεπτα - μακριά μου - σα να μου κόβεται η μιλιά  κι ο χτύπος της καρδιάς, να σταματάει σα να μου κόβουν τ’ οξυγόνο π’ αναπνέω να με γεμίζουν άρωμα οι σκέψεις το άρωμα π’ αφήνει το κορμί σου στις παλάμες μου κι ύστερα να σκύβω το κεφάλι για να μυρίσω τη μονάκριβη ευωδιά σου - λατρεία μου - μα όχι σαν άλλοτε που έσκυβα από οίκτο και παρακαλούσα - τη ζωή - να μου χαρίσει κάτι απ’ τον Παράδεισο γιατί μόλις που ακούμπησα τα σύννεφα  κι έμαθα να πετώ, κάνοντας κύκλους γύρω απ’ τα παραμυθένια όρια της ύπαρξής σου μου λείπεις ρε γαμώτο όσο περνάνε τα αργόστροφα λεπτά κι οι ώρες τόσο γερνώ κάθε λεπτό μακριά σου γι’ αυτό  - να το θυμάσαι - πως προσδοκώ ατέρμονα,  πιστά, την παρουσία σου.. Αλυσίδες ατσαλένιες (02/09/2019) ~~ Να μαζευτούμε μια μέρα, να σας πω τη ζωή μου και να μου πείτε τη δική σας, όπως λέμε το φλιτζάνι να δούμε