Ανένταχτα ποιήματα του Γιώργου Κόκκινου
Μου λείπεις κάθε λεπτό
(11/07/2007)
~~
Μου λείπεις, όσο περνούν τα δευτερόλεπτα
- μακριά μου -
σα να μου κόβεται η μιλιά
κι ο χτύπος της καρδιάς, να σταματάει
σα να μου κόβουν τ’ οξυγόνο π’ αναπνέω
να με γεμίζουν άρωμα οι σκέψεις
το άρωμα π’ αφήνει το κορμί σου
στις παλάμες μου
κι ύστερα να σκύβω το κεφάλι
για να μυρίσω τη μονάκριβη ευωδιά σου
- λατρεία μου -
μα όχι σαν άλλοτε
που έσκυβα από οίκτο και παρακαλούσα
- τη ζωή -
να μου χαρίσει κάτι απ’ τον Παράδεισο
γιατί μόλις που ακούμπησα τα σύννεφα
κι έμαθα να πετώ, κάνοντας κύκλους
γύρω απ’ τα παραμυθένια όρια της ύπαρξής σου
μου λείπεις ρε γαμώτο
όσο περνάνε τα αργόστροφα λεπτά κι οι ώρες
τόσο γερνώ κάθε λεπτό μακριά σου
γι’ αυτό
- να το θυμάσαι -
πως προσδοκώ ατέρμονα,
πιστά, την παρουσία σου..
Αλυσίδες ατσαλένιες
(02/09/2019)
~~
Να μαζευτούμε μια μέρα, να σας πω τη ζωή μου
και να μου πείτε τη δική σας, όπως λέμε το φλιτζάνι
να δούμε ποιος θα κερδίσει μαχαιριά
και ποιος θα γιάνει στην αγάπη
ως και το ψέμα κατακάθισε πλάι στις ένδοξες του παρελθόντος μέρες
ν’ αναπολεί πόσο άριστα λειτούργησε ν’ αποδοθεί μια πλάνη
μα δες, ακόμα και τα φτερωτά πουλιά
στον ώμο μου απάνω εγείρανε, να συμπαρασταθούνε
κι ας μη γνωρίζουνε το λόγο της ανάγκης μου
κι αν μην επεριμένουν πιότερο άλλο από φαΐ και χάδι
ίσα λοιπόν κι ανέλπιστα τραβώ το δεκανίκι
μπαστούνι ατόφιο από μπετό κι ωχρή αρματωσιά
ένα φιλί νοστάλγησα κι ένα στερνό ταξίδι
μηδέ να βρω τη δύναμη να ‘ρθώ ποτέ ξανά
κι οι μουσικές που έγραψα ας γίνουνε παγίδες
να τις κρεμάτε στην αυλή να διώχνουν τα πουλιά
οι στίχοι που χαλάλισα τα νιάτα μου μ’ ελπίδες
καρφιά ας γίνουν να πονούν, να σφάζουν την καρδιά
κι αν ήμουνα που λες τραγουδιστής
ορδές θηλέων θα περίμεναν να ακούσουν
μία μπαλάντα για τους προδομένους έρωτες
που παραστράτησαν στο διάβα των καιρών
μα είμαι μοναχά ένας μικρός, ανίκανος
και λίγος ανθρωπάκος, που γύρεψε μια αγκαλιά
να μην πεθάνει μόνος, ενώ τραγούδαγε από μέσα του
τα ψόφια ‘’σ' αγαπώ’’ που δεν ακούστηκαν
μήτε απ’ τους σάπιους τοίχους οι κραυγές τους
και τα φιλιά κι οι αγκαλιές και οι ζωές
πιάσανε πάτο κι απόμεινε ωσάν σκισμένο, ξεβαμμένο
ένα μπλουτζίν να μαρτυράει
πως εδώ υπήρχε κάποτε η ζωή και γέλαγε..
ως και το ψέμα κατακάθισε πλάι στις ένδοξες του παρελθόντος μέρες
ν' αναπολεί πόσο άριστα λειτούργησε ν' αποδοθεί μια πλάνη
τα ζουμπουρλούδικα μαλλιά εκτείνονται στην πλάση
γίνονται σφίχτρες, αλυσίδες ατσαλένιες
σαν τα γραπτά γυρεύουνε αντίδοτο στον πόνο
και στο κελάρι κρύβουνται σα το παλιό κρασί
κι οι μουσικές που έγραψα ας γίνουνε παγίδες
να τις κρεμάτε στην αυλή να διώχνουν τα πουλιά
οι στίχοι που χαλάλισα τα νιάτα μου μ’ ελπίδες
καρφιά ας γίνουν να πονούν, να σφάζουν την καρδιά..
Η Αγάπη πονάει
(08/04/2008)
~~
Κι αν το δάκρυ βουρκώνει τα μάτια σου
- η αγάπη πονάει -
άκου λίγο η καρδιά τι ζητάει
“ σ’ αγαπώ, να προσέχεις”
τι κι αν φταίξαν οι γύρω σου που σε είχαν για φίλη
τι κι αν λόγια σου είπανε με φαρμάκι στα χείλη
κάνε αυτό που η ψυχή σου φωνάζει
που τις νύχτες κρυφά, το ζητάει κι αλλάζει
μι’ αγκαλιά, ένα χάδι κι ό,τι σου ‘λειψε τόσο
τρέχα, βρες ό,τι αγγίζει τις σκέψεις σου
πριν σε λιώσει η κακία του κόσμου
“ σ’ αγαπώ, να προσέχεις”
τρέχα τώρα κι ανέβα στη στέγη
μη σε νοιάζει ο κόσμος κι αν νύχτωσε
κάποιος δίπλα σου υπάρχει, δυνατά να φωνάζει
μ’ όση δύναμη του ‘μεινε ό,τι η αγάπη προστάζει
“ σ’ αγαπώ να προσέχεις”
είναι η γη ένα βήμα που απάνω της τρέχεις
μ’ ένα σάλτο μπορείς να σκοτώσεις τις σκέψεις
τις κακές που σε φέρανε, που σε πήραν και πάνε
πιο ψηλά κι απ’ τα μάτια σου, τη ζωή σου ζητάνε
ένα γέλιο, ένα κλάμα, έτσι ειν’ η αγάπη
μια λιακάδα πρωί, καταιγίδα το βράδυ
τρυφερή αγκαλιά, μια φωνή στο σκοτάδι
“ σ’ αγαπώ, να προσέχεις”
- η αγάπη πονάει -
© Γιώργος Σ. Κόκκινος, Σεπτέμβριος 2019
Παλαιότερες & νεότερες αναρτήσεις του Γιώργου Σ. Κόκκινου:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου