Πορφυραδα

Μια πάρωρη απόχρωση του μαύρου  με ποιήματα της Σοφίας Πολυκρέτη  της Αλεξάνδρας Γαβρίλη,  της  Αριστέας Τσάντζου,  του Γιώργου Κόκκινου  και με φωτογραφίες της Δέσποινας Αποστολίδου Γιώργος Σ. Κόκκινος Το Όνειρο (16/12/2007) Τον χάρο που έρχεται από μακριά θα τον προϋπαντήσω θα τον καλέσω εδώ σιμά μου να καθίσει να τον κεράσω τσικουδιά και μέλι, να γλυκάνει ο πόνος κι όταν στερνά με χαιρετίσει όταν ζητήσει την ψυχή να πάρει πίσω θα τον ρωτήσω μόνο ετούτο, αν γνωρίζει τί απόγινε η πρώτη μου αγάπη κι αν λάμπουνε τα μάτια με χαμόγελα στο στόμα για το μέρος που κοιμούνται οι νεκροί, θ’ αποχωρήσω κι αν μαύρισαν τα μάτια απ’ το κλάμα και το δάκρυ τόσα χρόνια μια τελευταία χάρη θα ζητήσω να την κεράσω ένα φιλί στο στόμα πριν να σβήσω να πιω χρυσάφι απ’ τα χείλη της δροσιά απ’ τη ματιά της τον ήλιο απ’ τα χέρια της, τ’ αστέρια τα λευκά και μία τρίχα απ’ τα μαλλιά θα πάρω φυλαχτό για το ταξίδι τον χάρο που έρχεται από μακριά δε τον φοβάμαι φοβήθηκα σ

Η Ψυχολογία των Σχέσεων  με ποιήματα και ποιητικά κείμενα της Κατερίνας Συνοδινού, της Σοφίας Ζήση  της Βίκυς Τσιμπιρλή,  της Ματούλας Στεργίου, της Εύης Γουργιώτη, του Γιώργου Κόκκινου  και με εικαστικές δημιουργίες του Γιάννη - Στέλιου Παππά Βίκυ Τσιμπιρλή Eξ επαφής (29/10/19) Ω ! Μη διστάσεις. Να κάνεις το προσκύνημα. Και μια- και δυο- και τρεις. Εκεί πού΄ναι θαμμένα τα άφταστα και τ΄αποθυμητά σου. Κι ας είναι αμμώδη τ΄αχνάρια σου, κι ας παραπαίει η καρδιά σου. Εσύ, να περπατάς. Να ανοίγεις τη νύχτα με τα χέρια σου, σαν να΄ναι κουρτίνα. Να περπατάς. Να καταθέσεις τον ολοστρόγγυλο, πυκνανθισμένο πόθο σου, στο μοναχό αρμυρίκι. Ν΄αφουγκραστείς το πνεύμα του, κι όσα ΄χει ιδωμένα. Τα παρακείμενα χρώματα, και τον ιδρώτα που ανάβλυζε, από τα δάχτυλα του δημιουργού. Το σούρσιμο του Αλντεμπαράν, στα πορφυρά μονοπάτια του οριζόντου. Το ερωτοσπάραγμα των βυθών, σαν επανάσταση πάνω στην κόψη της πετονιάς, ταρακουνώντας την

Ανένταχτα ερωτικά ποιήματα (μέρος Β') (της περιόδου από το 2007 έως το 2019) του Γιώργου Σ. Κόκκινου διανθισμένα με φωτογραφίες της Δέσποινας Αποστολίδου που διατηρούνται ακόμα αδημοσίευτα (στην αυθεντική πρώτη τους γραφή) Το ύστατο Αντίο (27/08/2007) Όπως αρχίζει κάθε ωραίο όπως τελειώνει άδοξα, έτσι άσχημα κι όπως λυγίζουμε στου κόσμου τα παράδοξα μου ψέλλισες γι’ αγάπη, κάποια νύχτα με πανσέληνο μα στο φεγγάρι κοίταζες το αύριο αδιέξοδο κι αν κάτι τελευταίο ξέφυγε απ’ τα χείλη σου την ύστατη στιγμή μια προσμονή, ένα αντίο χωρισμού, αναίτιο ένα κεφάλαιο της ζωής που έκλεισε σα μια λευκή σελίδα “ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς αρκεί να μ’ αγαπάς ” όπως αρχίζουν τα ωραία τα χωριά, να φλέγονται δίπλα σε πόλη που ‘χει πνίξει το υγραέριο κι ούτε μια λάμπα να ‘χει τώρα ο ταξιδιώτης κι ο αδικημένος, της ζωής κατάδικος, ούτε φανό ν’ ακολουθώ τη θλίψη των ματιών σου πες

Ανένταχτα ερωτικά ποιήματα (μέρος Α') (της περιόδου από το 2007 έως το 2011) του Γιώργου Σ. Κόκκινου διανθισμένα με φωτογραφίες της Δέσποινας Αποστολίδου που διατηρούνται ακόμα αδημοσίευτα (στην αυθεντική πρώτη τους γραφή) Στιγμές από βροχή (15/12/2008) Στο γωνιακό παρκάκι απόψε βρέχει τρέχει ο κόσμος να προλάβει τη δουλειά, περνούν τα χρόνια και ταχυδρόμο διάλεξε ο χάρος, να σου φέρει στερνά ένα αντίο, κλάματα, δώρο τη μοναξιά εκεί στο τρίτο το δικό μας το παγκάκι, όχι το τέταρτο -  στο τέταρτο παίζουν πασιέντζα ακόμα οι μοίρες  - το βρόχινο νερό στολίζει με Χριστούγεννα τις μνήμες μα εμείς αγάπη μου, που με κρατάς για πάντα φυλαγμένο στην καρδιά σου, εμείς μονάχα απουσιάζουμε απ’ τον πίνακα που στόλισαν οι αγάπες κι αν τούτο το γραπτό μιλάει ακόμα για τα μάτια σου να μη νοιαστείς αν πάσχει από ομοιοκαταληξίες ή επίθετα θέλω και τούτο, δες το, να μιλάει ευθεία στην καρδιά σου στο γωνιακό παρκάκι απόψε κλαίει ο Θεός τον ρ