Ανένταχτα ερωτικά ποιήματα του Γ. Κόκκινου - Β'

Από -
Ανένταχτα ερωτικά ποιήματα (μέρος Β')
(της περιόδου από το 2007 έως το 2019) του Γιώργου Σ. Κόκκινου
διανθισμένα με φωτογραφίες της Δέσποινας Αποστολίδου
που διατηρούνται ακόμα αδημοσίευτα (στην αυθεντική πρώτη τους γραφή)




Το ύστατο Αντίο
(27/08/2007)

Όπως αρχίζει κάθε ωραίο
όπως τελειώνει άδοξα, έτσι άσχημα
κι όπως λυγίζουμε στου κόσμου τα παράδοξα

μου ψέλλισες γι’ αγάπη, κάποια νύχτα με πανσέληνο
μα στο φεγγάρι κοίταζες το αύριο αδιέξοδο
κι αν κάτι τελευταίο ξέφυγε απ’ τα χείλη σου
την ύστατη στιγμή

μια προσμονή, ένα αντίο χωρισμού, αναίτιο
ένα κεφάλαιο της ζωής που έκλεισε
σα μια λευκή σελίδα

“ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις
θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς
κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς
αρκεί να μ’ αγαπάς ”

όπως αρχίζουν τα ωραία τα χωριά, να φλέγονται
δίπλα σε πόλη που ‘χει πνίξει το υγραέριο

κι ούτε μια λάμπα να ‘χει τώρα ο ταξιδιώτης
κι ο αδικημένος, της ζωής κατάδικος, ούτε φανό
ν’ ακολουθώ τη θλίψη των ματιών σου

πες μου, πώς γίνεται η ζωή να μας αφήνει μόνους
να ταξιδεύουμε επιβάτες, προς το άγνωστο
πλάι σε καμένες περιοχές και σε κρανίου τόπους;

σε παιδικές χαρές, φτιαγμένες από στάχτες
κι εμείς διαβάτες τ’ ουρανού, να ονειρευόμαστε

τότε λοιπόν, γιατί τα κάνουμε τα όνειρα
τί τα γεννάμε, τί τα θέλουμε, τί τα ζητάμε
γιατί, ως δικαστές, τα πληγωμένα βράδια μας
πάντα στον ύπνο μας, την πόρτα μας χτυπάνε;

“ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις
θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς
κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς
αρκεί να μ’ αγαπάς ”

σκισμένα γράμματα, κομμάτια φυλαγμένα
απ’ της χαράς που νιώσαμε, την τελευταία λέξη
κι απ’ τη στιγμή, που τ’ οξυγόνο στέρεψε

που να ‘βρω τώρα αντοχή να πνίξω τον καημό;
μακριά από σένα, ένας άνθρωπος μισός
μισός ανδρείκελο, μισός φλεγόμενο πουλί
που προσδοκά να σώσει τα φτερά του

μισή καρδιά που πυροβόλησαν με σφαίρες
κι άλλη μισή που πέτρωσε, την ώρα του “ Αντίο ”

μα φεύγοντας, να μη γυρίσεις να με δεις
να μην ακούσεις ούτε λέξη απ’ τη φωνή μου
μηδέ τις άκρες των ματιών σου, μη γυρίσεις

ίσως, να έχω αλλάξει όψη και πατρίδα
να προσκυνώ αλλιώτικο Θεό και δόγμα
να ‘χω αλλάξει τρόπο να μιλώ για την ελπίδα

και να ‘χω γίνει κάρβουνο, σε μαύρο περιβάλλον
στάχτη να ‘ναι τα μάτια μου κι αγέρι τα μαλλιά μου
κουφάρι άδειο το σώμα μου και γκρίζα τα φτερά

“ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις
θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς
κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς
αρκεί να μ’ αγαπάς ”

θα ‘μαι πνοή κι αγέρας, δίπλα στην πνοή σου
για καλημέρα θα φιλώ τα μαγουλά σου
μα εσύ δε θα το νιώθεις

θα ‘μαι αστέρι να σου φέγγω, σα θα κρατώ τα χέρια σου
μα εσύ δε θα το νιώθεις

δε θα χαρείς, να σου χαϊδεύω τις παλάμες
σα θα περνώ απ’ το σώμα σου
σαν άγγελο, αόρατο, θα με κοιτάζεις

γιατί τα πάντα έχουν σβήσει απ’ το τοπίο
ανυπεράσπιστα χωριά, καμένες οι αναμνήσεις
κι αυτό που πλέει στον ουρανό, ένα στερνό “ Αντίο ”

“ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις
θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς
κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς
αρκεί να μ’ αγαπάς... ”




Ο Ήχος
(02/10/2007)

Σταμάτησα ν’ ακούω τη μουσική
τον ήχο της φωνής σου, που με δάκρυσε
το γέλιο σου, σημάδια όπως μου χάρασσε
στα μάτια και τα χείλη το πρωί

σταμάτησα να νιώθω την αφή
στα χείλη μου, λευκές χιονονιφάδες
η αγάπη μου, δεν κοίταζε παράδες
μα στέγη για να βρει να κοιμηθεί

στ’ αυτιά μου υπήρχε πάντα αυτός ο ήχος
που βγάζανε απ’ τον πόθο, οι χορδές σου
τις νύχτες, που κρατιόσουν στα φτερά μου
και μ’ έτσουζε καυτός ο στεναγμός

ο Ήχος περιφέρεται ακόμα
αγέρι, που φωλιάζει στα μαλλιά μου
στο στόμα, το λαιμό και τα φιλιά μου
ροδόσταμο, που δεν μπορεί να πιει

τη μια τον παρασέρνει ένα ποτάμι
στου έρωτα, το πρώτο το στεφάνι
καράβι, που ζυγώνει ένα λιμάνι
και ραίνει με λουλούδια η χαραυγή

την άλλη τον ξορκίζει μια νεράιδα
με μάγια, μια πολύχρωμη βεντάλια
στο πρόσωπο, ένα αγέρι τον χτυπάει
σε ύπνο ταπεινό να βυθιστεί

σταμάτησα ν’ ακούω μουσική
απώλεσα τον ήχο απ’ τη φωνή σου
λησμόνησα όσα πέρασα μαζί σου
κι ακόμα η πληγή μου αιμορραγεί

στ’ αυτιά μου υπήρχε πάντα αυτός ο ήχος
που μου έδινε το ερέθισμα να ζήσω
που μ’ έκανε τρελά να σ’ αγαπήσω
κι ετούτο, ήταν μόνο η αρχή.




Απ’ τα παραμύθια
(05/03/2008)

Αγόρασα δυο μπότες πέτσινες και μια ζωστήρα
με ξέρουν όλοι, γάτο μόρτη, στο χωριό
από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή μια τρίχα
που οι μάγισσες με στόλισαν για να ‘χω φυλαχτό

ταξίδι κίνησα νωρίς να σε γνωρίσω
γλυκιά μου εσύ μαυρομαλλούσα Ραπουνζέλ
την πόρτα άνοιξε ευθύς να σε βουτήξω
οι δυο μας μέσα σε μια κρεμ-καραμελέ

θα χτίσω το σπιτάκι μας με ζάχαρη, κανέλα
τριγύρω παντεσπάνι, το ταβάνι σαντιγί
οι τοίχοι σοκολάτα και οι πόρτες καραμέλα
η γεύση πιο γλυκιά απ’ το δικό σου το φιλί

θα πίνω απ’ το γοβάκι σου χυμούς εξωτικούς
θ’ απλώνω αντί για κρέμα στις πατούσες σου το ψέμα
στο πρώτο βήμα με το φως της χαραυγής
να λιώνει ό,τι μας σκότωσε νωρίς. Μ’ ακούς;

πριγκίπισσα απ’ τις στάχτες της καρδιάς πάρε μια πέτρα
τη νύχτα προσευχήσου, φύτεψέ την μες τη Γη
κι ευθύς όλα τ’ αστέρια ένα-ένα μέτρησέ τα
ποιος άλλος σε ζωγράφισε σε θρόνο βυσσινί;

αγόρασα δυο μπότες πέτσινες και μια ζωστήρα
με ξέρουν όλοι, γάτο μόρτη, στο χωριό
από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή η γλύκα
που οι μάγισσες μου χάρισαν γλυκά να σε φιλώ.




Συμβιβασμός
(08/09/2007)

Έχω έναν ιερότατο στόχο
να διασώσω το έργο μου

κι έπειτα να φύγω, να εξαφανιστώ
να φύγω, να πετάξω, να χαθώ
σαν τον άνεμο να καλπάσω, ΝΑ ΦΥΓΩ !

σαν άσπρο άλογο που χλιμιντρίζει και τρέχει
βλέποντας τους χαλεπούς καιρούς να το κυνηγούν

σαν ασημένιο πεφταστέρι, να πέσω
πλάι σ’ όλα τ’ αστέρια
στη βαθυσκότεινη νύχτα
να χυθώ σαν καταιγίδα
σ’ αυτά που με πίκραναν

να γίνω κεραυνός γι’ αυτούς που μ’ αποπήραν
κι όσους με φίλησαν κι όσους μ’ αγάπησαν
- να μην εκδικηθώ -
άλλωστε έμαθα να αγαπάω με πάθος
και να μισώ με οργή

να δίνω δίκιο στο άδικο έμαθα, ΝΑ ΦΥΓΩ !

κι έτσι όπως έμαθα να συμβιβάζομαι
τί άλλο μένει πια για να προσμένω;
αφού κι η ίδια η ζωή
ένας ιδιότροπος, κρυφός είναι, συμβιβασμός.




Ικετεύοντας ελπίδα
(31/01/2019)

Αν πραγματικότητα γινόντουσαν τα όνειρα
μισή υπερηφάνεια θα έστεκε αγέρωχη
υψωμένη στο μετέωρο άκρο του Σύμπαντος
και η υπόλοιπη θα έγλυφε ευλαβικά
έρποντας κατάχαμα, στο φρεσκοβρεγμένο χώμα
ικετεύοντας ελπίδα

βλέπεις, είναι πολύ ακριβή αυτή η Ελπίδα
τόσο ακριβή που για να γίνει τ’ όνειρο ηλιαχτίδα
-κι όχι σύγνεφο-
θα πρέπει να παλέψεις με τις ύαινες και με τις αστραπές
να χαλιναγωγήσεις ατραπούς καιρούς
και να διασχίσεις τα χιλιόμετρα
σα να ‘τανε χυμός πορτοκαλάδα
-μια ρουφηξιά απόγνωσης και πεθυμιάς, αντάμα-

Αλλά τι λέω! Παντρεύονται οι θεϊκές οντότητες με τους θνητούς ;

κι απ’ ό,τι έχουμε δει ως τώρα στην Ελληνική μυθολογία
θα αποτελούσε μια καταστροφή η ερωτική συναστρία
όσο η Αφροδίτη θα βαστούσε την οργή του Σύμπαντος
απ’ τα δεινά της..

Λιώνω επάνω αγκιστρωμένος απ’ το βλέμμα σου ..λιώνω!
Λιώνω γιατί οι θηλυκές οντότητες σπανίζουν στους καιρούς μας
κι όλα, να δεις, πως περιστρέφονται τριγύρω από το σπέρμα
ψυχορραγούν τα σωθικά και φλέγονται τα μάτια..

βλέπεις, στα μονοπάτια που ο καθένας μας μονάχος του βαδίζει
χιλιόμετρα ξοδεύονται με σκάρτη την ελπίδα
τρέχουν τα άλογα στη μάχη, του στρατού του Πελοπίδα
κι ένας στρατιώτης που έκαμε αλαργεμένα όνειρα
ψυχορραγούν κι αυτά μαζί με τη ζωή του..

Τι κρίμα να μην υπάρχει η Δικαιοσύνη!
ν’ ανοίγει το παράθυρο χαράματα και να σου τραγουδά η φύση
να σου γελάνε μέχρι τα πουλιά έξω απ’ το περβάζι
να νιώθεις έτσι ολόκληρος, φρεσκοδικαιωμένος

τα λόγια παραστράτησαν απ' την πορεία του δρόμου κι έπεσαν σε χαντάκι
λοξέψανε κι οι λέξεις στο χαρτί και παραστράτησαν
τα μάτια σου με γέμισαν ελπίδες και ξεστράτισαν
σα τους καιρούς που αγύριστα χαθήκαν με το κρίμα..

~~
Όχι άλλα μουσκεμένα σεντόνια, όχι άλλα χυμένα ανείπωτα δάκρυα
..όχι άλλα χαμένα χρόνια, όχι άλλα χαμένα ''σ’ αγαπώ''
όχι άλλες ξενυχτισμένες αγκαλιές που μαραζώνουν στη γωνία σε κάθε ..''περίμενε''
Τώρα είναι η ευκαιρία να ειπωθούν τα δεδομένα ''θέλω''
τώρα είναι η ευκαιρία να ξενυχτήσουμε αντάμα..
Τώρα σε περιμένω, όχι αύριο! τώρα θα περιμένω..
~~

Μια ρουφηξιά και το τσιγάρο που λιώνει στη ματιά σου
γίνεται ένα με το σώμα η καύτρα και καίει τα πνευμόνια
μακάρι να σταμάταγα το χρόνο στα ρολόγια
ν’ ακούμπαγα τα χρόνια μου στα θεϊκά μαλλιά σου
να άπλωνα στο στήθος σου και να έμενα αιώνια..

Τι κρίμα να μην υπάρχει η Δικαιοσύνη!
παντρεύονται οι θεϊκές οντότητες με τους θνητούς ;

βλέπεις, είναι πολύ ακριβή αυτή η Ελπίδα
τόσο ακριβή που για να γίνει τ’ όνειρο ηλιαχτίδα
-κι όχι σύγνεφο-
εκατοντάδες δάκρυα, εκατοντάδες πειρασμοί
εκατοντάδες άλλα αστέρια στο στερέωμα
θα καρτερούν για να φιλέψουν λίγο Έρωτα
κι αυτά θα ψάχνουν δίχως άλλο αφορμή για να διαλύσουνε το όνειρο
ικετεύοντας ελπίδα..

..τόσο ακριβή, που λες!..




Παλαιότερες αναρτήσεις του Γιώργου Σ. Κόκκινου:



Γιώργος Σ. Κόκκινος 
για την Πορφυράδα © Οκτώβριος 2019

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου