Οπτικό πεδίο.. ~~~ Στην ψησταριά έψησα τοστ με μαγιονέζα με τρίματα βασιλικού το στόλισα, με δυόσμο και κανέλα γιατί μου είπανε πως καίει αναμνήσεις και το λίπος παραισθήσεων κι αυτό που συσσωρεύεται με των φιλιών, ο μίσχος αυτό που συσσωρεύεται με των φιλιών, το σάλιο και γράφεται με κόκκινο του αίματος μελάνι και χύνεται, και γίνεται της νύχτας το λιμάνι στην κατσαρόλα έβρασα αναμνήσεις μούρα, κεράσια, μούσμουλα, φράουλες στο βαζάκι σε μαρμελάδα, σε χυμό, σε παγωτό για το Χειμώνα και σε γλυκό του κουταλιού με σαντιγί και χώμα -καθότι είμαστε άνθρωποι πλασμένοι από αυτό άλλοτε ζούμε, άλλοτε φεύγουμε, κι άλλοτε σαν πουλιά χανόμαστε άλλοτε πέφτουμε στο πάτωμα, στο χώμα ή το στρώμα κι όταν πια απογίνεται το βέλτιστο κακό κοιτιόμαστε σα να απορούμε πως δεν είχαμε ιδέα..- σιρόπι γλυκόζης έβαλα, μα και τα δάκρυα μιας πεθαμένης νιότης ώστε να δέσει το γλυκό -απίστευτο πόσο αλλάζει τον άνθρωπο η απώλεια του έρωτα σε μια ερωτική συνουσία πρωτογενών απολήξεων…-...
