Πορφυραδα

Οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ και το βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ (Πανεπιστημίου 17, τηλ.: 210 32 58 440) σας προσκαλούν στην πρώτη παρουσίαση του νέου βιβλίου της Πασχαλίας Τραυλού Φτερά από μετάξι την Τετάρτη 26 Μαρτίου στις 6:30 μ.μ. Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι: Αναστασία Καλλιοντζή, συγγραφέας, και Γιώργος Χασάπογλου, θεατρικός συγγραφέας. Αποσπάσματα θα διαβάσει ο ηθοποιός Αυγουστίνος Ρεμούνδος. Με εκτίμηση, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ Τατοΐου 121 & Σπ. Μερκούρη 1, 14452 Μεταμόρφωση Τηλ.: 2102804800 Fax: 2102819550 E-mail: info@psichogios.gr www.psichogios.gr

Εκίνησε μικρός και γίνηκε ο μεγάλος σα μίκρυνε τα δύσκολα και τα ‘καμε αστεία κοιτάτε ορμή! του βασιλιά ο γιος στο χρήμα λέει όχι, στην αγάπη δίνει αξία και μια και δυο και δεκαδυό, τον βάλαμε για αρχηγό περπάταγε και κάλπαζε, τον κόσμο όλο άλλαζε και μια και δυο και δεκατρείς, ποια αγάπη πρίγκιπα να βρεις; κορίτσι ένα αγάπησες και την καρδιά του ράγισες συνάντησε στα πέρατα, του κόσμου όλα τα τέρατα με δυο σπαθιά, μ’ ένα λοστό και μ’ ένα ρόδο φυλαχτό ξεσπάθωσε τα τέρατα, που διέταζαν αγέρωχα με δυο σπαθιά, μ’ ένα λοστό, τον πήραν όλοι για τρελό και μια και δυο και δεκαδυό, τον βάλαμε για αρχηγό περπάταγε και κάλπαζε, τον κόσμο όλο άλλαζε και μια και δυο και δεκατρείς, ποια αγάπη πρίγκιπα να βρεις; κορίτσι ένα αγάπησες και την καρδιά του ράγισες εκίνησε μικρός και γίνηκε ένας άλλος τη δόλια αγαπημένη του, δεν πρόλαβε να σώσει κοιτάτε οργή! του βασιλιά ο γιος στο χρήμα λέει όχι, στην αγάπη όση-όση και μια και δυο και δεκαδυό, απέμεινε έρμο κι ορφανό κι ας σκότωσε τα τέρατα, στου κόσμου

Άμμος ανάμεσα στους σκιώδες γκρι βράχους που κολάζουν κοχύλια περιμένει τη θάλασσα. Έρχεται ακριβώς ξέρει την κατεύθυνση της διαισθάνεται που κυματίζονταν παφλάζω Οι γλάροι ορμώντας κάθετα στα οράματα θυράματα επίσης. Olla Kommend-Soentgerath μετάφραση Πανόπτης

Σε ξέρω και μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα μόνος σου. Όταν με χρειαστείς, θα είμαι δίπλα σου. Θα είμαι πάντα διαθέσιμος για σένα. Θα σε βοηθήσω μόνο, όταν μου το ζητήσεις και σε πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις.

ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ τ. 140 (νέο τεύχος, σε όλα τα περίπτερα!) ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2008 Τιμή 10 Ευρώ Αφιέρωμα στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, με CD όπου η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη επιλέγει και διαβάζει Τάσο Λειβαδίτη, ενώ απαγγέλλει ένα ποίημά του και ο ίδιος ο ποιητής.

Μη με ζητάς, δε θα με βρεις δε θα με βρεις καρδιά μου εγώ ειμ’ ο έρωτας που πέρασε απ’ την πόρτα σου και πάει τώρα σπασμένη μια ψυχή σ’ αναζητάει μα εσύ δε βλέπεις απ’ τις διάφανες ψυχές άσε τα μάτια σου στραμμένα στον πουνέντε φυσάει ο άνεμος, ραγίζουν οι καρδιές πιο μακριά, πιο μακριά ταξίδεψέ με να δεις τα σύννεφα που βγάζουνε φωτιές μη με ζητάς, δε θα με βρεις δε θα με βρεις καρδιά μου παραμονεύουν στο κατόπι μαστροποί κυκλώνες, θύελλες τούτη η θάλασσα που σμίξαμε έχει κρατήσει στον αφρό τα όνειρα που πνίξαμε παραμονεύουν στη στεριά οι καρχαρίες και αστακοί που οι δαγκάνες τους μας κόψανε σχίσαν τον έρωτα μπλεγμένες ιστορίες κι από τα δίχτυα οι αγάπες μας ματώσανε σβήσε απ’ τη μνήμη κάθε ελπίδα που γεννήθηκε στην τελική, ριξ’ ένα σάλτο, σκότωσέ τη η ευτυχία ήταν ψέμα όση χαρήκαμε βάλε μαχαίρι στο λαιμό και λάβωσέ τη μη με ζητάς, δε θα με βρεις δε θα με βρεις καρδιά μου σβήσε απ’ το πρόσωπο το δάκρυ και τα λάθη μας κι απ’ την αρχή, χτισ’ ένα κάστρο ν’ αναβαίνεις είσαι πριγκίπισσα κα

Ζήτησες να σου γράψω ένα ποίημα μα δεν ξέρω να γράφω ποιήματα, μιλάω αλήθειες κι όλα αυτά που έγραφα κι έγραφα κι έγραφα τα ‘κλεισα σ’ ένα τσουβάλι και έγραψα απ’ έξω “στην αγάπη, όταν έρθει, να τα βρει όπως τ’ άφησα” ντυμένη στα ροζ, ντυμένος στα ροζ, σε περίμενα μαζί θα διαβάσουμε τα μαθήματα, να περάσουμε την τάξη “Βασικές αρχές μιας ερωτικής αρμονικής συμβίωσης” “Πίστη και λατρεία στη ζωή ενός άντρα και μιας γυναίκας” “Στοιχεία ερωτικών απωθημένων σε μια σεξουαλική σχέση” μ’ έλιωσες απ’ την πρώτη σου λέξη σαν παγωτό ξυλάκι με άρωμα τριαντάφυλλο σ’ ένα παγκάκι της Άνοιξης, το ζεστό Φλεβάρη δείξε μου τι φοράς κάτω απ’ το κορμί σου τις νύχτες που κυλάνε τα δάκρυα στα χείλη σου άσε με ν’ ακουμπήσω τα χέρια να γιατρέψω τους αλλεπάλληλους οργασμούς σου τώρα που η ζωή μας ανήκει, κορίτσι της Άνοιξης τώρα που παίρνουν φωτιά, τα όνειρα της ευτυχίας κι όλα αυτά που έγραφα κι έγραφα κι έγραφα παρ’ τα, δικά σου είναι, στα χαρίζω με την αγάπη μου για να μάθεις τι κρύβει το πρόσωπό μου όταν με φ

Να μη μιλήσω απόψε για το θάνατο για τη ζωή να πω, ν’ αλλάξει η μέρα μη σας κουράζω για τ’ αθάνατο νερό που πίνει ο χάρος για να ζήσει μήτε για τις ψυχές, τις άφθαρτες που τρέχουνε γυμνές στην ανθρωπότητα εμείς αγάπη μου, ούτε μι’ αχτίδα μίσους μήτε μια κίτρινη του ήλιου, γελασμένη πως θα ζήσει σε μια νυχτιά, θα δεις, θα την αλλάξει είτε ο θάνατος, είτε ο έρωτας που πέταξε είτε ο έρωτας που γίνηκε αθάνατος στην πτήση σήμερα πέταξε μπροστά μου ένα χελιδόνι που ‘χε τυλίξει όλο το θάνατο στην πλάτη μαύρη μαυρίλα, πίσσα και σκοτάδι ούτε η αγάπη, αγάπη μου, να το κρατήσει μη σιγολιώνει κάθε μέρα όπως περνάει πρέπει να σχίσω τα βουνά, τα υψώματα ν’ ανοίξω σήραγγες στον Άδη πρέπει να τρέξω, σχίζοντας τις θάλασσες να βρω στα μάτια σου τη χάρη να πάρω χρώμα απ’ το δικό σου το σημάδι που ‘ναι ντυμένο το κορμί και οι αξίες σου όσο μακριά είναι τα σύννεφα για να πετάξω τόσο μακριά θέλω από ‘δω, αγάπη μου να φτάσω πιο μακριά κι από τα σίδερα που φυλακίζεις την καρδιά σου μα ήρθε η Άνοιξη, ζωή μου,

Μια ιστορία θα σας πω που μοιάζει παραμύθι μα ετούτη η αφήγηση λες γίνηκε στ’ αλήθεια πριγκίπισσα ερωτεύτηκε έναν πρίγκιπα με πάθος κι αυτός που την αγάπησε, την άφησε να φύγει στην καύτρα του Καλοκαιριού, του καύσωνα τη ζάλη δυο νέοι συναντήθηκαν στην πρώτη τη φορά τους εκείνος ομορφόπαιδο, δεν είχε αγάπη άλλη κι εκείνη ως πριγκίπισσα, αμόλυντη κι αγνή στα μάτια κοιταχτήκανε και δώσανε το λόγο πως θα ‘ναι ο ένας πάντα πλάι στον άλλο στη ζωή κι ευθύς τ’ αποφασίσανε να γίνουνε ζευγάρι ανδρόγυνο σε μια εκκλησιά, την πιο ερημική γεμίσανε την πλάση και τον ήλιο, το φεγγάρι φιλιά, αγκαλιές και στίχους που τους γράφανε μαζί τον κόσμο όλο γυρίσανε μ’ ένα παλιό αμάξι που φάνταζε σαν άμαξα με άλογα, χρυσή για κοίτα πως αλλάζει τα φαινόμενα η αγάπη σε μια στιγμή νομίζουμε, αφήνουμε τη γη κι ευθύς σαν αστροναύτες πως πετάμε στο φεγγάρι μα κάποτε ξυπνάμε κι ικετεύουμε ζωή ο πρίγκιπας της χάρισε έναν κήπο με λουλούδια αρώματα και χρώματα, μπορντό και βυσσινί της δίδαξε αλήθειες και της έμαθε τα λόγ

~~~ Δε σε είχα ποτέ, μα σε ήθελα πάντα ανοιξιάτικο αστέρι, τρυφερή μου μπαλάντα ναι, σε σένα μιλάω τις ατέλειωτες νύχτες, τη μορφή σου ζητάω ταπεινός, σκυθρωπός, της ζωής ο διαβάτης ένας γκρίζος κακός, με τυραννά εφιάλτης σ’ αγαπώ, μη μου φεύγεις κι η ελπίδα στο δρόμο, μία φρούδα σκιά μου δε τη χάνω, στο είπα, ζω για σένα ερωτά μου που να είναι τα μάτια σου, το λευκό το κορμί σου; ποιον μεθά η πνοή κι η ζεστή αναπνοή σου; η ματιά σου, να ξέρεις, της Εδέμ ο Παράδεισος στα φιλιά σου τ’ αθώα, αρρωσταίνει ο θάνατος σ’ αγαπώ, μη μου φεύγεις λίγη αγάπη ζητώ, μια γλυκιά αγκαλιά σου δυο μικρούλες καρδιές, τα παιχνίδια να στήνουν στα σκοτάδια τα έρημα που δεν είμαι μαζί σου ναι, σε σένα μιλάω σε ποθώ όπως κι αν είσαι, γιατί ήρθες για μένα τα όνειρά μου σε στόλισαν, Παναγία παρθένα τα φιλιά σου με μύρωναν μ’ ανθισμένη βιολέτα κι οι αισθήσεις μου σ’ έντυναν, λατρεμένη γυναίκα σ’ αγαπώ, μη μου φεύγεις αχ, φιλί αναζητώ απ’ τα χείλη σου, κόκκινο και κρασί θεϊκό, με χυμούς του κορμιού σου η ζωή μου σ

- ‘Να περνάς καλά πριγκίπισσα’ ν’ ανεβαίνεις τους διαδρόμους του κάστρου τις όμορφες μέρες να μαζεύεις με τα δυο σου χέρια τις μαργαρίτες μα ανάμεσα στις πολεμίστρες φυτρώνουν και βάτα τ’ αγκάθια του χωρισμού θα ματώνουν τα δάκτυλα χρατς-χρατς θα σε κόβουν σαν πριόνια ανέμελων ξυλοκόπων λίγο πιο μακριά από την αμύθητη περιουσία σου κυλάνε ποτάμια με διαμάντια κι υδράργυρο στ’ ασημένιο δάσος που αστράφτει τις νύχτες σαν το φεγγάρι - ‘να περνάς καλά πριγκίπισσα’ στις μακρινές πολιτείες που δημιούργησες εγώ γνώρισα σήμερα ένα χελιδόνι με πληγωμένα φτερά κι όπως το μάζωξα απ’ το χώμα και το πήρα στα χέρια το κράτησα ώρες κλεισμένο στην αγκαλιά μου κι ύστερα έφυγε κι άρχισε να πετάει γιατρεμένο - ‘να περνάς καλά χελιδόνι’ φλουτς-φλουτς την άλλη μέρα επέστρεψε στο φτωχικό μου κι έκανε κύκλους πετώντας στον ορίζοντα σήμερα είναι η τελευταία φορά που κοιτάζω τον ήλιο η τελευταία στιγμή που αγγίζω τις παπαρούνες και τα κόκκινα τριαντάφυλλα που μεγάλωνα στείλε το μήνυμα στην πριγκίπισσα του κάστ

Πεθύμησες φιλί από τα χείλη μου, μωρό μου; αγάντα να ‘βρω πάλι μια παρθένα τα χείλη ματωμένα, σαν χτικιάρικο τριαντάφυλλο να στάζει όλη η πίκρα απ’ το ψέμα πεθύμησες δροσιά από τα μάτια μου, μωρό μου; αγάντα να περάσουνε τα τρένα το πι’ όμορφο μπουμπούκι όλου του κόσμου να διαλέξω που άντρας δε το άγγιξε κανείς πριν από μένα θα βρω λοιπόν την πύλη που δε διάβηκε ψυχή κι ευθύς θα την περάσω μ’ ένα σάλτο θα φτιάξω την κατάσταση να μοιάζει με ρομάντζο τα όνειρα που κράτησα για σένα, ονειράκι μου τα ξέρασα στης μνήμης το καρνάγιο το σπίτι μου απ’ το σπίτι της απέχει μια ζωή μα όση μου ‘χει μείνει θα τη φάω να την ψάχνω στον κόσμο, να μην έβρισκα ανήθικο κορμί πιο πάνω απ’ τη ζωή μου να τη βάλω οι μέρες δε γυρνάνε σ’ όλα αυτά π’ ονειρευτήκαμε κομμάτι από καρμπόν, εμείς στα δυο το μοιραστήκαμε οι μέρες δε γυρνάνε σε στιγμές που αγαπήσαμε μας κάρφωσαν ανέλπιστα καρφιά και μας πονάνε για κοίτα με για λίγο, δε θα βρεις τέτοια αγάπη να ξέρεις, αγαπώ μ’ έναν ιδιαίτερό μου τρόπο θα είναι τυχερή όπ

Πήρα το κόκκινο των ρόδων το πορτοκαλί του ήλιου το ασημί του φεγγαριού το χρυσαφί των αστεριών. Στο φως των κεριών βράδια αξημέρωτα ζωγράφιζα τον έρωτα στο μυστικό χαρτάκι της καρδιάς. Είχε τη λάμψη της μορφής σου της γλυκιάς το υπέροχο φως των ματιών σου τη γλύκα των φιλιών σου. Στο συρταράκι της ψυχής το κλείδωσα για πάντα. Ο δρόμος της ζωής μια τρυφερή μπαλάντα. 14/2/08 elenitheof

Μου χτύπησε την πόρτα, αυτός ο όμορφος θεούλης αυτός ο ομορφούλης ντε, με τη φαρέτρα του που ρίχνει τα βελάκια του, σ’ ανύποπτες στιγμές στην κάθε μια καρδιά της οικουμένης συνέβη το μοιραίο, μόλις άγγιξα τα χέρια σου μιαν ώρα που δειλά τα χείλη σμίξαν θυμάμαι ήταν καλοκαίρι, ναι, Ιούνιος, απόγευμα και πίναμε στο λιόγερμα φιλιά! αχ, με τρελαίνεις! τα λόγια μου απ’ το τρακ, πως τρεμοπαίζανε στα χείλη! μα μες στην αγκαλιά σου όλα μου πέρασαν να ξέρεις, είσαι φάρμακο που και νεκρό ανασταίνεις θυμάσαι πως τα λόγια μου ξεκίνησαν;;; “με θέλεις;” κι εσύ αστέρι μου όμορφο, πνοή απ’ την πνοή μου αμέσως αποκρίθηκες με μια γλυκιά αγκαλιά σου τα χέρια μας, λες χόρευαν, σκοπούς Ιταλικούς και κόλλησε το πρόσωπο, στο πρόσωπο! μ’ ακούς; μου χτύπησε την πόρτα, αυτός ο άπαιχτος θεούλης που κάνει όλα τα πλάσματα, να νοιάζονται για κάποιον αυτός που μου σημάδεψε για πάντα την καρδιά σου γι’ αυτό και η μισή είναι δικιά σου... μ’ ακούς;;;;; γιώργος_κ