Πορφυραδα

Σάββατο βράδυ και τριγυρνώ στα σοκάκια της πόλης. Δεν υπάρχει ψυχή. Ερημιά. Που πήγανε όλοι; Θέλω τσιγάρα, αναπτήρα, κάτι ν’ ανάβει φωτιές να πεθαίνει, να σβήνει, να καίει, να καίγεται. Θέλω τσιγάρα και σπίρτα πετρέλαιο, βενζίνα, βιτριόλι, υδροκυάνιο. Περιπτερά; Περιπτερά; Που θα ‘βρω σήμερα νέα ψυχή να πάρω; Εφημερίδεεεεεεες. Έκτακτο παράρτημα, εφημερίδεεεεεες. Μας γράψανε στα πρωτοσέλιδα. Τυλίχθηκαν στις φλόγες απ’ τον έρωτα. Περιπτερά; Περιπτερά; Πόσο στοιχίζει η αγάπη πριν να βγάλει τα φτερά; Που πήγαν όλοι; Ερημιά. Και στο καλώδιο της ΔΕΗ κουρνιάζουν τώρα δυο πουλιά. Είναι αργά. Είναι αργά για δάκρυα κι έρωτα. Κοστίζει η σχέση ακριβά. Και η φιλία. Πιο ακριβά η φιλία. Κι η εργασία πληρώνεται με δίφραγκα. Κανείς στο δρόμο απόψε. Που ειν’ η χαρά κι η ξεγνοιασιά; Θέλω μονάχα να σου δώσω δυο φιλιά. Το ένα στο λαιμό για να κυλήσει. Το άλλο στα δάκτυλα που κρατάν’ το τσιγάρο. Να καεί. Είναι αργά. Είναι αργά για να μιλήσω. Για καλησπέρες, καλημέρες, καληνύχτες, είναι αργά. Πάρε φωτιά. Στη

Κάνε γρήγορα. Μη χαζεύεις. Τα όμορφα πράγματα στη ζωή, κρατούν όσο και η βροχή, ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Το θέμα είναι να μην ξεχαστείς και δεν απλώσεις την κατάλληλη ώρα τη χούφτα σου. Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα, όσο την παριστάνουν μερικοί. Φτάνει μια λεπτομέρεια, για να μετατραπεί σε γιορτή. Ένα λουλούδι στο κομοδίνο. Ένα κερί στο τραπέζι. Ένα χαμόγελο πλατύ. Δε φταίει η καθημερινότητα. Η φαντασία φταίει που δεν την κάνει παρέα. Το πιο σοφό πράγμα που έμαθα είναι αυτή η κεντημένη φράση στις παλιές μπάντες. "Και αυτό θα περάσει". Και, γύρω γύρω, πουλιά και λουλούδια... Εκείνοι οι κοφτεροί βράχοι, στη άκρη του γυαλού... Εκείνοι μου 'μαθαν πώς ν' αγναντεύω την ελπίδα. Μην κλείνεις να σε χαρώ, την πόρτα της καρδιάς σου. Μουσαφίρης είναι κι η χαρά κι αν τη βρει κλειστή, θα φύγει. Δε χάθηκε ο ήλιος. Στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε. Περίμενε λίγο. Τη σοφία της ψυχής την αποκτάς με τον πόνο. Είναι τόσο μικρή η ζωή! Ούτε τον εαυτό σου δεν προφταίνεις να γνωρίσεις. Ούτ

Ο έρωτας είναι το δώρο του Θεού ένα ευαίσθητο λουλούδι που μαραίνεται αν δε το φυτέψεις στο χώμα της ταπείνωσης της υποχώρησης αν δε το φωτίσεις με τον ήλιο της κατανόησης της συγνώμης, της φιλοφρόνησης αν δε του δώσεις τον αέρα της ελευθερίας αν δε το πνίξεις με τ' αγριόχορτα της ζήλιας της καχυποψίας, της γκρίνιας του εγωισμού του ανταγωνισμού των αρνητικών σκέψεων των προσβλητικών λόγων της ρουτίνας της καθημερινότητας της ασφυκτικής αγάπης της επανάληψης, της συνήθειας της αδιαφορίας. Ο έρωτας είναι μια φωτιά που παγώνει την καρδιά όταν και τα δυο πρόσωπα δε φροντίζουν να τη διατηρούν αναμμένη. Ο έρωτας είναι μια πληγή στην καρδιά άλλοτε σε στέλνει στα ουράνια από χαρά άλλοτε από δάκρυα και πόνο σε λιώνει και η καρδιά ματώνει. Ο έρωτας είναι μια τρέλα προσωρινή όλα είναι τέλεια στην αρχή έρχεται και φεύγει ξαφνικά αν δεν έρθει η αγάπη στην καρδιά κι αυτή απαιτεί χρόνο κι ωριμότητα και την ικανότητα στη θέση του άλλου να μπεις τις ανάγκες του να κατανοείς. Ο έρωτας τρέφει την αγ

Σήμερα έμαθα πως η ζωή, είναι ένα μικρό παραλιακό ταβερνάκι που κάποιοι τρώνε και πίνουν και μεθούν, κι άλλοι στις λιγδιασμένες κουζίνες του, πλένουν τα πιάτα και τα ποτήρια κι ύστερα σερβίρουν πως δεν μπορώ να αγοράσω την αγάπη, παρά μόνο λίγα λίτρα βενζίνη για το αυτοκίνητο, έναν κακοφτιαγμένο καφέ και μια στριφτή τυρόπιτα πως όταν είσαι πουλί, πετάς στον ουρανό κι όταν πεινάσεις προσγειώνεσαι στο έδαφος και σκύβεις το λαιμό σου για να βρεις σπόρους πως όταν χαρίζεις την καρδιά σου, δεν περιμένεις κανένα αντάλλαγμα αλλά σου επιστρέφουν το μίσος και την κακία, τυλιγμένα με πολύχρωμες κορδελίτσες και σελοφάν, από αυτά που τυλίγουν τα σέλινα στο μανάβικο κι όταν κοιτάξεις μια γυναίκα στα μάτια, εκείνη σε διαβάζει απ’ άκρη ως άκρη χωρίς να λοξέψει διόλου το βλέμμα της, από τα δικά σου μάτια σήμερα έμαθα από άλλους, πως το φιλί έχει γεύση τριαντάφυλλου, σαν λικέρ αποσταγμένο σε βαλσαμικό σιρόπι με σταγόνες καραμέλας και δυόσμου πως όταν στην τσέπη σου δε βρίσκονται τα χρήματα, παρά μονάχα

Το κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους , του έρωτα... Μα εγώ ακόμη και τον πόνο με κόκκινο έχω ντύσει... Ίσως γιατί θέλω να θυμάμαι την αιτία του ... Δεν είναι πάντα γλυκό το κόκκινο... Δεν μένει πάντα κόκκινος ο έρωτας... Κι αν κόκκινα είναι τα δάκρυα μου, είναι του έρωτα σου οι αναμνήσεις... θα σταματήσουν να τρέχουν αλλά πρώτα θα με κάψουν...

Η αγάπη ενθαρρύνει την προσωπική ιδιομορφία ζει από την αντιθέσεων την αρμονία αφήνει τον άλλο μόνο του να βρει την ευτυχία χωρισμούς αντέχει χρειάζεται απόσταση να έχει. Η αγάπη ελευθερώνει στη διάρκεια του χωρισμού μεγαλώνει το σμίξιμο γίνεται χαρά, ευτυχία αγαπά τον άλλο μέσα στην ελευθερία. Δημιουργεί δυαδική μοναδικότητα καθένας γίνεται ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Η αγάπη πιστεύει δε ζηλεύει δε δεσμεύει με θετικές σκέψεις τον συνοδεύει τον εμπιστεύεται την αντίθετη γνώμη σέβεται δε γκρινιάζει δεν προσπαθεί στον άλλο να μοιάζει. Δε θεωρεί τον άλλο κτήμα. Η αγάπη μ' ένα ρήμα αγαπά. Την ευτυχία χωρίς ανταπόδοση σκορπά. Η καρδιά σου έχει μάθει έτσι ν' αγαπά; Αν όχι, ποτέ δεν είναι αργά. 4/9/06

Θέλω τα πλήκτρα της ζωής σου να πατήσω να δώσω χρώμα σε εκείνης το ρυθμό κι απο ασπρόμαυρη πολύχρωμη να ντύσω και της ψυχής της τον κατάμαυρο βυθό Θ' αγγίζω νότες του κορμιού που πια δεν παίζουν και θα γλιστράω σαν το χέλι στο νερό κι όταν τα πλήκτρα πια θα σπάσω, θα διαλύσω άσε με μόνη να πατάω στο κενό

Αν συναντήσετε κάποιο αγόρι μελαγχολικό, να μαδάει μια μαργαρίτα κάτω από ένα πεύκο, πείτε του παρακαλώ, πως το τελευταίο φύλλο το έχω κρυμμένο στην καρδιά μου. Τις νύχτες που ξαγρυπνούσα, περιμένοντας να 'ρθεις... Τότε έμαθα να μετράω τις ρυτίδες, στο πρόσωπο της ερημιάς. Είναι η αγάπη μου, δεν το κατάλαβες; Είναι η αγάπη μου που κάνει τα μπουμπούκια της πικροδάφνης ν' ανθίζουνε στο μπαλκόνι σου. Γιατί φοβάσαι τόσο το χειμώνα; Αφού σου χάρισα ένα ρούχο να σκεπάσεις την ψυχή σου, ένα παραμύθι να νανουρίζεσαι κι ένα χαμόγελο για να ονειρεύεσαι την άνοιξη. Απόρησα γιατί ήταν τόσο κόκκινα τα λουλούδια αυτής της πικροδάφνης. Ξαφνικά θυμήθηκα πως της είχα δώσει κάποτε να μου φυλάξει τ' αχνάρια των φιλιών σου. Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής; Το τραγούδι πουλέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς. Ερχόμουν σαν την καλή χαρά, να μοιραστώ μαζί σου τα καθημερινά μου πράγματα, που τα είχα ντύσει γιορτινά. Ήμουν ευτυχισμένη, γιατί είχα αγοράσει μια μικ

Αν ήμουν χρώμα θα ήμουν το κόκκινο γιατί την καρδιά μου ζεσταίνει η φωτιά της αγάπης. Αν ήμουν άνεμος θα ήμουν ένα δροσερό, θαλασσινό αεράκι για να δροσίζω τους ανθρώπους στον καύσωνα του καλοκαιριού. Αν ήμουν κάτι στον ουρανό θα ήμουν ένα αστέρι φωτεινό για να φωτίζω και το δρόμο να δείχνω σ' αυτούς που περπατούν στα σκοτάδια. Αν ήμουν δέντρο θα ήμουν το έλατο για να με στολίζουν τα παιδιά τη χριστουγεννιάτικη βραδιά και να τα βλέπω χαρούμενα ν' ανοίγουν τα δώρα. Αν ήμουν κάτι στη θάλασσα θα ήμουν γοργόνα γιατί θέλω να βλέπω τις ομορφιές του βυθού. Αν ήμουν τραγούδι θα είχα χαρούμενο σκοπό για να δίνω χαρά. Αν ήμουν πουλί θα ήμουν αηδόνι να τραγουδώ το σ' αγαπώ γιατί μ' αρέσει να το λέω συχνά. Αν ήμουν ηρωίδα ελληνικής τραγωδίας θα ήμουν η Ιφιγένεια γιατί θυσιάζομαι για τους άλλους. Αν ήμουν το θαύμα για τους ανθρώπους θα γινόμουνα η ελπίδα για τα παιδιά εκείνα που αυτοκτονούν που πεινούν που απελπίζονται που απογοητεύονται που παίρνουν ναρκωτικά που έχουν προβλήματα ψ

Από το κορμί σου ξεκινούσαν όλα τα τραγούδια των πουλιών... Κι αν ακόμα καταφέρω να κλειδώσω την ψυχή μου, να σφραγίσω πόρτες και παράθυρα, η σκέψη μου θα ξεφύγει από τους αρμούς για να σ' ανταμώσει. Θέλω να σε πάρω μια φορά μεσάνυχτα, να πάμε στην ακροποταμιά, ν' ακουσεις τ' αηδόνια. Θέλω να σε πάρω μια φορά μεσάνυχτα με φεγγάρι, να πάμε στην ακροποταμιά, να σου δείξω το Θεό. Σε είδα μέσα σσε μια γκρίζα παγωμένη λίμνη, να τριγυράς με τη βάρκα σου. Μου φάνηκες λυπημένος. Είπα να κάνω την ψυχή μου νούφαρο, να ομορφαίνει τη λίμνη σου. Δε φαντάστηκα πόσο άγρια χτυπούσαν τα κουπιά σου. Δε συμφωνώ μαζί σου, μ' αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σε νοιάζομαι και σ' αγαπώ. Εστόλισα το τοπίο της μοναξιάς σου μ' ένα κυκλάμινο. Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο για να μ' ευχαριστείς. Εσύ, εγώ και κάμποσοι άλλοι, είμαστε από δω μεριά. Το παιχνίδι παίζεται απέναντι, αλλά δε μας αφορά. Αυτοί τρέχουν σα ξόανα και τους απασχολεί ποιος θα προφτάσει να βάλει πρώτος στον άλλο τρικλοποδι

Θέλω να προσκυνήσω, μ’ ένα χλωμό φεγγάρι όπως βαρούν τα τύμπανα, στους ήχους της καρδιάς μιας χορωδίας φλόγα, να ‘μαι χορδή που σπάει κι όλα τ’ αστέρια να ‘χουνε, το χρώμα της φωτιάς θέλω η ζωή να στάζεται, στάλες απ’ τ’ άγγιγμά σου με τ’ αλμυρά χαστούκια της, δάκρυα να μετράει όπως τ’ αμπάρια σχίζονται, στα μακρινά πελάγη και τα πανιά κυκλώνουνε το πλοίο και πετάει απ’ τον πλανήτη που ‘φτασα, τα μάτια σου δεν έχω κι η μουσική ακούγεται, στέρφα μονοκραυγή φίλα με κι έτσι μίλα με, έλα κι αγάπησέ με λυσ’ τα μαλλιά σου, να ‘ρθουνε άγγελοι και Θεοί αχ πριγκιπέσα να ‘νιωθε, το βλέμμα σου ο Βαρδάρης τα μακρινά χιλιόμετρα, να ‘ταν μια σπιθαμή κι απ’ τα φτερά εν’ αγέρι, να ‘ρχοταν να σε πάρει στους μυθικούς ορίζοντες, που ‘καμα προσευχή αχ πριγκιπέσα γύρεψα, το μίσχο των χειλιών σου λουλούδι μου πανέμορφο, παρθένο μου πουλί κι αν τη ζωή μου ζήλεψα, να δώσω στη ζωή σου με πλάνεψε ο Έρωτας κι επέστρεψα στη Γη απ’ τον πλανήτη που ‘φτασα, τα μάτια σου δεν έχω κι η μουσική ακούγεται, στέρφα μονοκρα

Ανυπόμονα μερόνυχτα περπάτησα για να σε βρω μα εσύ όλο έφευγες μακριά μου σα βιαστικός άνεμος. Έτρεχα νύχτες σκοτεινές χωρίς φεγγάρι μες στη βροχή και μες στο χιόνι. Βάδισα μέρες συννεφιασμένες χωρίς ήλιο πάνω από ποτάμια φουσκωμένα πάνω σε θάλασσες φουρτουνιασμένες μα δε σε πρόφταινα. Σ’ έψαχνα κι η καρδιά μου μάτωνε καθώς η αδιαφορία σου με πλήγωνε. Με απέφευγες σα να μη με ήξερες τις ελπίδες μου διέψευσες περιστέρια πληγωμένα τα όνειρά μου σκότωσες φεγγάρια ματωμένα. Τα ρόδα της καρδιάς πονούν όταν σε σκέφτονται μαραίνονται μα ακόμα σ’ αγαπούν δε σε ξεχνούν. 6/9/06

Δεν έχουμε αρκετά αγαθά; Τρελάθηκες; Σ' αγαπώ, μ' αγαπάς. Σε νιώθω, με νιώθεις. Σε πονώ, με πονάς. Σε νοιάζομαι, με νοιάζεσαι. Τόσα ρήματα δικά μας! Καταδικά μας! Να καταναλώνουμε μια ζωή. Σ' έψαχνα, όλο το πρωινό, μέσα στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ήθελα να είσαι κοντά μου. Να σε χαϊδεύω, να σε φιλώ, να τσακωνόμαστε, να λέμε αστεία, να γελάμε. Ίσως... Ίσως κάποτε βρεθούμε πάλι κάπου μαζί, να τα πίνουμε και να τα λέμε... Ίσως. Τι είναι αιωνιότητα; Ρώτησε το χρυσάνθεμο τη μηλιά. Είναι... Είναι... Αυτή τη στιγμή που σου ψιθύρισα, σ' αγαπώ. Ακολούθησέ με. Θέλω να σου μάθω το τραγούδι που λένε στον ήλιο οι πικροδάφνες. Θέλω να σου μάθω τα ερωτόλογα που ψιθυρίζουν οι πεταλούδες στις ανθισμένες μολόχες. Κάθε φορά που θα κελαηδούν τα πουλιά θα είμαι ανάμεσά τους και θα σου τραγουδώ. Πολύ απλά, σε χρειάζομαι. Δεν μπορώ να κουβαλήσω μόνη μου την άνοιξη. Σε νοσταλγώ... Μου 'ρχεται πότε πότε το άρωμα της ψυχής σου και νομίζω πως έφτασε η άνοιξη... Έχω ανάγκη να δω τ

Για σένα μπορώ όλα τ' αστέρια να μαζέψω μες στην καρδιά σου να τα φέρω κάθε μέρα να 'χεις γιορτή. Για σένα μπορώ όλο τον κόσμο ν' αλλάξω επίγειο παράδεισο να φτιάξω η ψυχή σου να ξεκουραστεί. Για σένα μπορώ τη νύχτα να κάνω μέρα το σκοτάδι φως μη με ρωτήσεις πώς. Για σένα μπορώ τον ήλιο να αγγίξω χωρίς να καώ στο φεγγάρι να καθίσω για ένα σου χαμόγελο. Για σένα μπορώ κάθε σου όνειρο να πραγματοποιήσω αρκεί στα μάτια σου να δω ένα γέλιο φωτεινό. 1/5/07

Για περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ