Πορφυραδα

Φωτιά η παγωμένη σου κατάργηση στους σταλακτίτες που μάζεψε το «αντίο», συγκίνηση συντροφιά με τ’ ανάθεμα ενός «θα μπορούσε…» Οι νόμοι των πιθανοτήτων στην αποπλάνηση των αισθήσεων και το γυαλί της ανάλυσης, έκθεμα στην περιήγηση των συνειρμών. Μια τρύπα ίσαμε το μέγεθος της αδράνειας ξερνάει τους σπασμούς της αόρατης επίκλησης, σε λίγο το σώμα της θα πάρει την κλίση του βρέφους που βυζαίνει τα σύννεφα. Μαλάζοντας τον κεραυνό με τα ακροδάχτυλα, σώμα το στόμα με τη φλέβα του ονείρου, να σπάσει ο υμένας του τίποτα στο έλεος τ΄ αναθέματος ενός «θα μπορούσε». Δεν ήσουν ό,τι καλύτερο μου έλαχε γατοψυχή που ακόμα γλείφεις το άδειο σου πιατάκι, μα είσαι συ και τώρα πρέπει να σε μάθω ν’ αντέχεις το βάρος μιας ανάσας αλήθειας.

Όταν μετά την εκτόξευση μπροστά, έ έκανες γκελ στον τοίχο της απόρριψης κ και γύρισες, πέρασες πάνω απ τα κεφάλια των παιχτών κ και μού’ ρθες. μα τώρα με λες εγωίστρια που έσκασες επάνω μου στο σημείο της κρούσης. Λες και το δικό μου ζητούμενο, με ήθελε αερόσακο στο δικό σου "τέρμα".

Χτυπούν χαρμόσυνα οι καμπάνες, ελάτε στη γιορτή γίνεται γάμος σήμερα και έχει απαρτία οι συγγενείς κοιτάζονται με μάτια γουρλωμένα και πίσω απ’ το χαμόγελο, τι τάχα; η ζήλια κρύβεται ολοένα κι η κακία τριγύρω οι παράνυφοι μοιράζουν μπομπονιέρες - ελάτε κύριε, μη στέκεστε, πάρτε κουφέτα! - και στα δικά σας, και στα δικά σας, να ζήσετε! έστησε ο χάρος παγανιά στο γλέντι και στα μισά της εκκλησιάς παραφυλάει στη γωνία οι συγγενείς χαμογελούν μα είναι στ’ αλήθεια ξένοι κι η νύφη ανεβαίνει ασπροντυμένη για δες, παντρεύονται στην εκκλησιά οι ερωτευμένοι μα είναι στο βάθος της καρδιάς τους χωρισμένοι αφού κανείς δεν έμαθε, αγάπη τι θα πει έστησε ο χάρος παγανιά στο γλέντι στα μεθυσμένα μάτια τους ανάβει πυρκαγιές - ελάτε κύριε, μη στέκεστε, πάρτε κουφέτα! ειν’ η αρρώστια της ψυχής μία λεπτή ισορροπία άλλος πηδάει ρεματιές κι άλλος τις αποφεύγει σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό, τι σε κρατά κλεισμένη φυλακισμένη απ’ τον κόσμο π’ απαρνήθηκες; τη νύφη ψάχνω. Ω! τι χαρά, ειν’ η δική μου αγαπημένη κι εμείς

Το να 'σαι ποιητής και ν' αγνοείς το επάγγελμα Το να 'σαι εραστής και ν' απωθείς κάθε γυναίκα: Δίδυμη ειρωνεία που δημιουργεί μεγάλους άγιους Οι σταγόνες-δαγκάνες εναγώνιες του Ουρανού. Πάτρικ Κάβανα

Τραγούδια μάθαμε, στο στόμα να τα λέμε που άλλα υμνούν τους έρωτες κι άλλα το μισεμό μας με μελωδίες πένθιμες, μέσα στις εκκλησιές τη γλώσσα ποιητές, τη φτιάξαμε για να ‘χουμε να τρώμε ποιήματα, που να μιλούν για έρωτες κι άλλοτε για τις θύμησες αφού πνευματική τροφή δε βρήκαμε κρυμμένη στα ντουλάπια μήτε και το ψωμί να ψήνεται, στα φώτα της σελήνης εμείς, στο στρογγυλό τραπέζι μας, βρήκαμε τον Μπωτλαίρ για κολατσιό στο λιόγερμα, τρώγαμε τον Ελύτη στις σκάλες π’ ανεβαίναμε, του Κάλβου τις Ωδές τη γλώσσα ποιητές, τη φτιάξαμε για να μιλά η εκδίκηση για να μιλούν οι λέξεις που κολλούσανε στο στόμα όταν εκφράζαμε του κόσμου τις πληγές αφού σημαίες και πανό, στα χέρια δεν υψώσαμε μήτε στους δρόμους μαζωχτήκαμε να κάνουμε ειρήνη εμείς, το δίκιο λέγαμε, του εργάτη τις ουλές κι αυτοί μας καταχώνιασαν στον πάτο της ευθύνης τραγούδια μάθαμε, στο στόμα να τα λέμε που άλλα υμνούν τους έρωτες κι άλλα το μισεμό μας με μελωδίες πένθιμες, μέσα στις εκκλησιές. γιώργος_κ

Τα σαββατόβραδα, τις Κυριακές τα πρωινά φωτιά είχε ανάψει στις γραμμές του τηλεφώνου - “γεια σου αγάπη μου” - “γεια σου μωρό μου” - “τι ώρα να ‘ρθω να σε πάρω, στις εννιά;” - “είσαι η λατρεία της ζωής μου κι ο άνθρωπός μου” “…όπως σου δόθηκα, έτσι μου δόθηκες κι ήταν η αγάπη μας εκλεπτυσμένη έζησα έντονα, έζησες έντονα κι ειν’ ένας έρωτας αυτό που μένει…” κοντά στα λόγια της αγάπης κι η βλακεία μια εικασία πάντα να πλανάται, ότι υπάρχει άλλη στα λόγια του έρωτα μπλεγμένη κι η ζηλία και στο μυαλό, η φαντασία να οργιάζει, να βρυχάται “…μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα κι ειν’ η αγάπη μας χρυσό πουλί μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα δυο π' αγαπιούνται είναι πολλοί...” *(σ.σ. Σώτια Τσώτου) τώρα δε μένουν στο μυαλό τα περιθώρια κι η αμφιβολία πως δεν έφυγε το τρένο είναι αλήθεια όπως πέθανες, αργοπεθαίνω δέξου μονάχα, ήμουν για σένα και για μένα εσύ! “…όπως σου δόθηκα, έτσι μου δόθηκες κι ήταν η αγάπη μας εκλεπτυσμένη έζησα έντονα, έζησες έντονα κι ειν’ ένας έρωτας αυτό που μένει…” γιώργος_κ

Θέλω ν΄αφεθώ σε μια μελωδία. Nα με πάρεις απ το χέρι και να μου δείξεις τα βήματα του χορού. Κράτα με σφιχτά, μη με αφήσεις! Τώρα σ΄έχω ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Ας μου δείξεις πράγματα που δεν έχω δει, ας μου δώσεις να γευτώ ότι δεν γνωρίζω ακόμα, ας μου μάθεις ότι παρέλειψαν να μου διδάξουν άλλοι… δε το θεωρούσαν σημαντικό, αφού δε χωρούσε στο δικό τους μικρό και εύθραυστο, κρυστάλλινο κόσμο και πάνω απ΄όλα ας μοιραστείς μαζί μου χωρίς να φοβάσαι το μετά. Δε θέλω να σου κλέψω ότι θεωρείς πιο πολύτιμο, θέλω απλώς να σε γνωρίσω καλύτερα και να μοιραστώ μαζί σου και τους δικούς μου θησαυρούς, δεν ωφελεί να τους κρατάω άλλο μυστικούς. Υπάρχουν για κάποιο λόγο και ίσως αυτός ο λόγος να είσαι εσύ. Μη με φοβάσαι! Πάρε με απ το χέρι και δείξε μου ότι δεν έχω δει ακόμα... Georgia's World

ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΝΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑ: η απτή πραγματικότητά του ασήμαντου. ΑΛΑΤΙ: ούτε ένα κύμα δικαιοσύνη, μέσα σ’ αυτή την ένοχη υγρασία. ΑΝΘΡΩΠΟΣ: ζώο ή κραυγή; ΑΝΟΙΞΗ: οργή του δειλινού. ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ: ούτε ένα βήμα αυλή. ΑΠΟΓΕΥΜΑ: κάπου μακριά, ένα δέντρο σαλεύει με τ’ αρχαία του φύλλα μιαν ακατόρθωτη ψυχή. ΑΠΟΣΠΕΡΙΤΗΣ: μια φλούδα φεγγάρι εργατικό. ΑΠΟΣΤΑΣΗ: το μάκρος που επιστρέφει άνθρωπος, για να τελειώσει τόπος. ΑΡΝΗΣΗ: κάτι αμάθητο χιονίζει ανάμεσά μας. ΒΡΑΧΟΣ: τετράποδο όνειρο. ΓΑΤΑ: ένας πόθος σχεδόν γλώσσα. ΓΕΡΑΚΙ: η φτερούγα ενός απόκρημνου θανάτου. ΓΛΩΣΣΑ: μια αγκαλιά υγρή απελπισία. ΔΑΚΡΥ: ανήλικο κραυγής. ΔΑΧΤΥΛΑ: δέκα λαγκάδια αηδόνια σκοτεινά. ΔΕΝΤΡΟ: η ζωή μπορεί να περιμένει ωσότου δάσος. ΔΕΡΜΑ: ό,τι ανήμπορο στο θράσος του ανέμου. ΔΡΟΣΙΑ: ένα φύλλο παγωνιά. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: η ζωή σαν αλάτι σε πληγή. ΕΛΙΑ: μαύρος καρπός, χυμός καθηλωμένος σε τέσσαρων ανέμων φυλακή. ΕΠΙΘΥΜΙΑ: καρδιά σαν πέτρα ακαριαία σε λιθοβολισμό. ΕΡΓΑΤΗΣ: δυο βήματα ερπετό. ΕΡΩΤΑΣ: είκοσι τέσσερα φεγγάρια

Τραβάς κουπί σε μια ληγμένη ιστορία κι είμαι η βάρκα που τη λένε προδοσία κυλώ στις φλέβες σου μέσα στο αίμα σου κυκλοφορώ και χάνομαι μα πλέον μ’ ένα βήμα του κορμιού σου δεν μπορείς να με τελειώσεις οι μπότες νούμερο τριάντα-εννιά θα μείνουν φυλαγμένες στο κουτί της βιβλιοθήκης σου, πιο δίπλα απ’ τη χημεία τις φόρεσες και πάτησες μια νύχτα στην ψυχή μου κι ήρθες μετά να παραδώσεις εργασίες διανυσμάτων χρωστάς κι ένα σου μάθημα στον πληγωμένο εγωισμό κι ένα γραπτό διαγώνισμα στη φυσιολογία του έρωτα τραβάς κουπί σε κάποια θάλασσα που λέγεται επιστροφή στεριά δεν έχει ο λογισμός για να πατήσεις κυλώ στο αίμα σου κι είμαι κομμάτι του κορμιού σου φεύγω όπως ήρθα κάποια νύχτα με πανσέληνο και δε χαρίζω ούτε συγνώμη σε κανέναν κι όσο στα μάτια με κοιτάς, μην απορείς φεύγω όπως ήρθα κι ειν’ αδύνατο να μου αλλάξεις γνώμη. γιώργος_κ

Αφήνεις πάντα το παρελθόν, στο παρελθόν εκεί να μένει λησμονημένο ξεχασμένο απ'τη μνήμη και τον πόθο μα να πλανάται κάθε τόσο, σα μυστήριο εικόνες τέτοιες, που ποτέ δεν ξεθωριάζουν γραμμένες πίσω από το πείσμα λέξεις κρυμμένες που σε ζαλίζουν, σα φρικτό βασανιστήριο και δε μπορείς να τις πετάξεις κι ούτε με φθόνο ή μανία, να τις σκίσεις μπορείς μονάχα να ξεχάσεις ο,τι σε πλήγωσε, σε πρόδωσε, να φτύσεις καινούργια ημέρα ξεκινάει ο ουρανός, πιο φωτεινός και πιο γαλάζιος από το χθες που σε πονούσε βρες το κουράγιο και περπάτησε μπορείς μονάχα να γελάσεις έστω από σπόντα, ή από μίμηση κι ένα χαμόγελο να στάξεις για να σκοτώσεις, ο,τι κάποτε σε σκότωσε. γιώργος_κ

Καινούργιος έρωτας απόψε ξημερώνει κι έχει το όνομα που πάντοτε αγαπούσα συγνώμη αγάπη μου παλιά, σε καρτερούσα μα εσύ απόγινες στιλέτο που καρφώνει έτσι κι εγώ βρήκα τη δύναμη να κρύψω μία πληγή που ‘χω στα χείλη να ματώνει κι άμα ρωτήσεις το Θεό γιατί ‘σαι μόνη παρ’ την απάντηση και καν’ την φυλακτό είμαστε άνθρωποι και σφάλμα ο,τι ζούμε μα ούτε ο θάνατος δε θέλει να τ’ αλλάξει από αγάπη σ’ άλλη αγάπη οδηγούμαστε δίχως πιοτό λίγο απ’ τον έρωτα να πιούμε φύγε λοιπόν, είσαι πια ελεύθερη και μόνη τράβα να βρεις αυτό που πάντα επιθυμούσες τι κι αν τα χείλη σου, μου είπαν μ’ αγαπούσες τωρ’ αμφιβάλλω μες στη σκέψη σου αν ζω καινούργιος έρωτας απόψε μ’ ανταμώνει κι έχει τα μάτια σου, που πάντοτε ποθούσα θυμήσου λίγο όταν στα χείλη σε φιλούσα κι ήθελα τόσο η στιγμή να μην τελειώνει τώρα τα χείλη μου θα σμίγουν μ’ άλλα χείλη κι η αγκαλιά μου θα γεμίζει μ’ άλλο σώμα για παραδέξου το λοιπόν, μπορείς ακόμα έφταιξες κάπου, για να φτάσουμε ως εδώ. γιώργος_κ

οι καιροί είναι τρελοί τα κενά πάντα εδώ πάρε βλέμμα από κείνο το άγγιγμα.. είσαι ελεύθερος πριν μείνεις πάλι μόνος αγάπα την αγάπη ενός άλλου νιώσε την υγρασία σου φέρε εκείνο το νεκρό ποίημα μπες στο είδωλο του απέναντι είσαι στο όνειρο πριν μείνεις πάλι μόνος αγάπα την αγάπη κάποιου άλλου δες το ποθητό τελείωμα δες το χρώμα της σκέψης του σύρσου..απαλά και μπες στην αγάπη κάποιου άλλου είναι αργά για να κλείνεις τα μάτια είναι μονάχα οι καιροί τέτοιοι μόνο οι καιροί .. το κορίτσι στα άσπρα το αγόρι μπλε στήθος κόκκινο κίτρινο κορμί δερμάτινο το πόδι σου αστέρια μες στο πρόσωπο σύννεφα στα μάτια σου emerson

Γέρε χρόνε καθώς φεύγεις μακριά πάρε μαζί σου κάθε λύπη, συμφορά. Νέε χρόνε χάρισέ μας τη χαρά, την αγάπη κι ό,τι επιθυμεί κάθε καρδιά. Κάθε μέρα του 2008 να είναι ευτυχισμένη παραμυθένια, ονειρεμένη. Κάθε όνειρο να γίνει εφικτό. Δάκρυα χαράς ελπίδας και αγάπης να τρέχουν απ' τα μάτια κι όχι λύπης και πόνου. Η Χάρη του Θεού να γεμίσει τις καρδιές μ' αγάπη κι ελπίδες χρυσές. Σ' όλο τον κόσμο ν' απλωθεί το φως του Χριστού. 1/1/08 elenitheof

Σ’ αυτή που αγάπησα θα πω να περιμένει δε μοιάζει απροσπέλαστος του έρωτα ο παράδεισος μήτε και μακρινό φαντάζει το ανέφικτο θέλει τους δυο η αγάπη σ’ ένα σώμα που ‘ναι ντυμένο με λευκά κρινόφυλλα κι επουδενί μαυροντυμένο θέλει τους δυο η αγάπη σ’ ένα όνειρο π’ όνειρο γίνηκε απ’ των δύο τη συγνώμη ٘ Συγνώμη μάτια μου κι αν χάλασα το όνειρο θα ξαναφτιάξουμε καινούργιες πολιτείες κι όχι χωριά που ερημώσαν από πόλεμο που ‘χουν πνιγεί απ’ των δακρύων τις αιτίες σ’ αυτή που αγάπησα θα πω να μην αλλάξει κι όταν τη βρω θα γονατίσω και θα κλάψω μα τούτα ‘δω τα δάκρυα θα ‘ναι από ευτυχία σαν ‘κείνη τη στερνή φορά που σμίξαμε μια τελεσίδικη αγκαλιά στην προσδοκία ٘ Θέλει τους δυο η αγάπη σ’ ένα όχημα που απογειώνεται να φθάσει τη σελήνη κι άμα ξεμείνει από καύσιμα ٘βουτά στα σύννεφα κι αναλαμβάνει εξολοκλήρου την ευθύνη σ’ αυτή που αγάπησα θα πω να υπομένει δε τη φωνάζουνε τυχαία γαρ “Μαρία” είναι απ’ της μοίρας ‘κείνα τα παιχνίδια τούτος ο έρωτας που μοιάζει τόσο ανέφικτος σαν ανεκπλήρωτος τη