Πορφυραδα

Τα χέρια τους στόματα που μιλούν χωρίς φωνή. Τα χέρια τους αυτιά που ακούν στη σιωπή. Τα χέρια τους μάτια που βλέπουν στο σκοτάδι. Την αγάπη σου νιώθουν μ’ ένα χάδι. Γλώσσα για να μιλά η σιωπή, φως για να βλέπουν, η αφή. Τα χέρια τους τραγουδούν τη δική τους μουσική. Τα χέρια τους ακούν τι νιώθει η ψυχή. Τα χέρια τους παράθυρο στην ελευθερία εκφράζουν κάθε ανάγκη, επιθυμία. Τα χέρια τους κλειδί που ανοίγει την πόρτα στη ζωή. Τα χέρια τους χαρίζουν εμπειρία της καρδιάς την ευτυχία. 13/2/08 elenitheof

Οι σκιές των ματιών σου, με κοίταξαν στα μάτια μου είπαν “σ’ αγαπάω” και το εννοούσαν το γνωρίζω γιατί, η μιλιά τους αν και βουβή ήταν τόσο ηχηρή και γεμάτη επιθυμίες που ένιωθα πως ήταν χρέος μου να τις εκπληρώσω και το προσπάθησα, μα απέτυχα να τις φέρω εις πέρας υπήρξα μόνος .... υπήρξες μόνη .... ανάμεσα σε σκιές το προσπάθησα, μέχρι να μάθω πως για να διεκδικήσεις κάτι, πρέπει να σε διεκδικεί κι εκείνο - ποιος άλλωστε μπορεί να διεκδικήσει, κάτι που του ανήκει; - γιατί η αγάπη, είναι κάτι που περνάει απ’ τον έναν στον άλλο κι ύστερα πάλι επιστρέφει στον κάτοχο, υπερδιπλάσια γιατί κι ο έρωτας, παίρνει δύναμη από των δύο τον έρωτα κι ύστερα επιστρέφει πίσω με την υπερηφάνεια του νικητή για να αισθάνομαι υπερήφανος, πρέπει να αισθάνεσαι υπερήφανη για να σε θέλω, πρέπει να με θέλεις και για να είμαι μαζί σου, θα πρέπει να είσαι μαζί μου για να σ’ αγαπάω όμως, δε χρειάζεται να μ’ αγαπάς άλλωστε αυτό μου είπαν οι σκιές των ματιών σου όταν ακόμα δεν είχαν γίνει σκιές. γιώργος_κ

Depositphotos ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΑΚΟΜΑ Γέρασα, προσμένοντας ν’ ακούσω αν άκουσαν καθόλου τη φωνή μου· ιδίως ένας δειλός, που έσυρε κάτι απόμερα κομμάτια ιστορίας καταμεσής ενός χάρτινου έθνους κι ενός γυάλινου έθνους και τα ροκάνισε για τα καλά· κι ένας βρικόλακας, που τρέφεται με τα χάρτινα αίματα των βραδύγλωσσων γιακάδων· κάποια που μόλυνε το ευλογημένο σκοτάδι της φωνής με την κατάλευκη ερημιά της αγοράς και κάποια που εξαγόρασε την προστυχιά της με την αναίδειά της, που δεν ήταν αναίδεια, ήταν προστυχιά σ’ έναν κόσμο ασύμμετρο· ασύμμετροι όλοι, σκουριά του ψεύτη κι αποφορά του κλέφτη και λύσσα παραλυτική του τοκογλύφου γιατί να ζούνε ελεύθεροι αγρότες μέχρι τον δέκατο αιώνα στην επικράτεια της αδέσποτης ψυχής κι η μέρα η όρνιθα κι η νύχτα η γλαύκα να μοιράζονται την ίδια αυλή. Γέρασα, βέβαια, και ξέρω πως ο κόσμος δεν έχει πια τα χέρια του κατάζεστα χωμένα μες στις τσέπες της τρέλας, ούτε μαίνεται τίποτ’ ανάερο στον νου του, όταν νυχτώνει· μόνο φως αδιάβαστο

Να εξατμηστώ σαν μία σταγώνα νερού που απορροφάει με τα φιλιά του ο ήλιος Αόρατη να πετάω ενωπίο της Αυγής του Πίσω από τα δάση να πέσω στο καλάθι της παλάμης σου που με περιμένει. OLLA KOMEND-SOENTGERATH (μετάφραση Πανόπτης...)

Η ellinida http://ths-ellinidas.blogspot.com/2008/01/blog-post_20.html με προσκάλεσε να γράψω κάτι με θέμα αν μπορεί η ποίηση να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Πιστεύω πως η ποίηση μπορεί να το καταφέρει αυτό αρκεί να γράφουμε μέσα από την καρδιά μας την οποία φροντίζουμε να τη διατηρούμε απλή και καθαρή και έτσι με τα γραπτά μας να γινόμαστε κατανοητοί και να αγγίζουμε την κάθε ψυχή. Αυτό το μήνυμα θέλω να μεταδώσω με το παρακάτω ποίημα το οποίο το έγραψα στις 9/12/07 στο μπλογκ μου: "Η χώρα του ονείρου" http://elenitheof.blogspot.com/2007_12_01_archive.html και στο νέο μου μπλογκ στο Pathfinder:"Το χρώμα του φεγγαριού" http://toxromatoufegariou.pblogs.gr/ Αγάπη θεϊκή λευκό περιστέρι στην καρδιά χαρίζει. Φωνή αγγελική στίχους ψιθυρίζει όνειρα ξεχασμένα ο κόσμος ν' αναγεννηθεί. Το περιστέρι υμνεί αγάπη αγνή που ομορφαίνει την πλάση. Τ' άστρα δακρύζουν σαν αντικρίζουν καμένη τη γη. Τα δάκρυα με βιάση το χώμα ποτίζουν παραδεισένια ζωή. Μετανοημένα της γης τα

Η νέα μου ποιητική συλλογή με όσα έγιναν, ειπώθηκαν, δημιουργήθηκαν καταστράφηκαν, αναζωπυρώθηκαν και τελικά παρέμειναν μέσα στην καρδιά μου κι έτσι κλείνει ένα μικρό αλλά μεγάλο ροζ κεφάλαιο στη ζωή... σε ένα αρχείο του word http://www.geocities.com/gkok2000/Roz.doc ή zip αρχείο που απαιτεί αποσυμπίεση http://www.geocities.com/gkok2000/Roz.zip από την προσωπική μου ιστοσελίδα http://www.geocities.com/gkok2000/ ..θαρρώ λοιπόν, κάποια στιγμή θ’ ανταμωθούμε γιατί η μοίρα θα μας φέρει ν’ ανταμώσουμε κι είμαι περίεργος να δω, αν θα γυρίσεις το κεφάλι ή αν τα μάτια θα δακρύσουν μπρος στα μάτια μου.. γιώργος_κ

Αν είχα στην καρδιά μου δυο Μαρίες τη μία θα την έδινα στο Χάρο να την πάρει παρά να ζω με ψέμα κι εικασίες καλύτερα χαρμάνι σέρτικο η ζωή να με φουμάρει τη μέρα που γιορτάζει ο έρωτας, θα λείψω μπορείς να ‘χεις την πόρτα σου ανοιγμένη όλο και κάποιος τρυφερός μα ευκατάστατος διαβάτης, θα περάσει το κατώφλι τις σκάλες από μάρμαρο θ’ ανέβει για να πάρει ένα φιλί μ’ αυτός, δε θα σου φέρνει δώρα κι υποσχέσεις θα ‘χει στην πλάτη δυο φτερά αγγέλου ψεύτικα μαργαριτάρια απ’ άκρη ως άκρη στο κεφάλι αυτός, δε θα ‘ναι ένα πέτσινο κομμάτι απ’ τη ζωή για να τον σκίσεις σα χαρτόνι τα ποιήματα, δε δώσανε τροφή στον έρωτά μου αντίθετα τον σχόλασαν νωρίς μήτε και τη ζωή μου έφτιαξαν να τρέχω κόπιασα τόσο για να βρω ένα κορμί για ν’ ακουμπήσω κι από τις μακριές κοτσίδες του, ορειβάτης να πιαστώ, να κρατηθώ μου είπανε, πως όταν αγαπά μία Μαρία βαδίζει σαν θαυματουργή, καινούργια Παναγία παρθένα τη νομίζουν όλοι πάνω στο εκκλησάκι του Προφήτη-Ηλία μα βάζει μες στα σκέλια της του κόσμου την πικρία κι έτσι

Κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του περιoδικού "Έρημη Χώρα" , 60 σελίδες. Το περιοδικό διατίθεται στην Θεσσαλονίκη από το βιβλιοπωλείο "Αριστοτέλειο", στην Αθήνα από τα βιβλιοπωλεία "Ελεύθερη Σκέψις" και "Ακροκέραμο" και από το περίπτερο στην Κάνιγγος. Υπάρχει πάντοτε και η δυνατότητα αγοράς με αντικαταβολή. Για παραγγελίες μπορείτε να αποστείλετε e-mail στην διεύθυνση: erimihora@hotmail.com. Παραθέτουμε τα περιεχόμενα του καινούργιου τεύχους: 1. Σύγχρονος τρόπος ζωής και αναθεωρήσεις των εξουσιαστών 2. Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας 3. Φρ. Νίτσε , Ο τελευταίος (ά)πιστος - Το πορτραίτο του “εστεμμένου” θεμελιωτού του ευρωπαϊκού μηδενισμού 4. Οι μουφτήδες... δικάζουν ! 5. Νέος πατριωτισμός , ίδια αποτελέσματα 6. Οι ηλίθιοι της ιστορικής συνέπειας 7. Ο Παγκόσμιος ιθύνων νους : Το κρυφό πρόσωπο της Παγκοσμιοποίησης - Adrian Salbuchi 8. H διακριτική αποικιοποίηση- «Αμερικανικός τρόπος ζωής» και κοινωνική δυναμική

Για να μην "σκοτώνονται" τα βιβλία, όταν "γεράσουν", την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου, μία έκθεση βιβλίου, διαφορετική από τις καθιερωμένες, μία μεγάλη Γιορτή γνωριμίας με το Βιβλίο, διοργανώνεται για 13η συνεχή χρονιά, από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου, υπό την αιγίδα του Πολιτισμικού Οργανισμού του δήμου Αθηναίων. Από την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου για δέκα ημέρες, έως και την Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2008, στην Πλατεία Κλαυθμώνος, πραγματοποιείται ένα μεγάλο Παζάρι Βιβλίου. Σ' ένα τεράστιο περίπτερο (1.000 τ.μ.) ενιαίο για όλους τους εκδότες, εκτίθενται χιλιάδες τίτλοι. Οι εκδότες άνοιξαν για μία ακόμη φορά τις αποθήκες τους και προσφέρουν βιβλία όλων των ειδών, σε ιδιαίτερα προσιτές τιμές, με την εγγύηση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου. Οι τιμές έχουν ορισθεί σε 1,00, 2,00, 2,50, 3,00, 4,00, 4,50, κλπ. Το Παζάρι Βιβλίου 2008, 1 έως 10 Φεβρουαρίου, θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 21:45 το βράδυ. Δευτέρα 28.01.08, Ελεύθερος Τύπος

Ο ΛΑΓΟΣ ΠΟΥ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Όπου κι αν πήγαινε ο νεαρός λαγός, μέσα στο δά­σος, τρόμαζε. Κουνιόταν μια μεγάλη σαύρα, λιποθυμούσε απ’ την τρομάρα του. Κουνιόταν μια μικρή σαύρα, το έ­βαζε στα πόδια. Πεταγόταν μπροστά του άλλος λαγός, πεταγό­ταν αυτός μέχρι εκεί πάνω από το φόβο. Όλα όσα για έναν οποιοδήποτε νεαρό λαγό δεν ήταν παρά η γοητεία του φυσικού κόσμου, για τον δικό μας ήταν φρίκη και μόνο φρίκη. Ο άνεμος βούιζε στ’ αυτιά του σαν σεισμός. Ο σεισμός ακουγόταν στα βάθη της ψυχής του σαν το τέλος του κόσμου. Ακόμα και η συντομότερη βροχή, φάνταζε στα μάτια του σαν προμήνυμα κατακλυσμού. Όσο για τις δυνατές μπόρες... Πώς δεν είχε τσακιστεί, τρέχοντας να ξεφύγει τα φανταστι­κά ποτάμια που τον κυνηγούσαν! Το γεγονός αυτού του νοσηρού φόβου έγινε άμεσα αντιληπτό από την μητέρα του, που ήταν εξαιρετικά μορφωμένη λαγουδίνα και είχε σπουδαίες γνωριμίες στο χώρο των διανοουμένων του δάσους. Ο ίδιος ο πατέρας του ήταν σπουδαίος καλλι­τέχνης. Είχε εκδώσει τρεις πρωτοποριακές ποιητικές συλλο

Δυο στάλες δάκρυ και δυο χαμόγελα, γεμάτα με πίκρα δύο γλυκόλογα και τρεις κουβέντες σου για τα παλιά ποιος θα μου το ‘λεγε, πως θα κουβάλαγα τόση ξεφτίλα άστατες μνήμες των τόσων ανθρώπων που ήρθαν κοντά; κι αν με πλησίασαν ή άλλοι μ’ αρνήθηκαν, δε λογαριάζω ρίχνω τα μάτια μου μήπως τα χνάρια μου ν’ ακολουθάς και στα λασπόνερα τώρα όπου βρίσκομαι, όλο βουλιάζω μες στα βροχόνερα πνίγεται η αγάπη μου, τι με κοιτάς; σύρε στο διάβα μου κι έλα σιμά μου να σε κεράσω πόνο και δάκρυα, μνήμες που έκαψα, ν’ αναστηθείς το ‘πε μι’ αγάπη μου, ένα ροζ όνειρο που ‘χα να πιάσω από τα σύννεφα έπεσε κι έσκασε στη γη που πατείς σύρε τα πόδια σου, πάνω του ανέβα και σύνθλιψέ το έλα στα γρήγορα, αχ μη το λυπάσαι, το ξέρω μπορείς κάθε μι’ αγάπη από σφάλμα γεννήθηκε, πανάθεμά το κι όταν θα λιώσει, τα χνώτα σου κάλυψε μα πίσω μη ‘ρθεις δεν περιμένω λοιπόν την Άνοιξη, να φύγω απ’ το σπίτι σε μια κλωστή η ζωή πάντα κρέμεται τα βράδια νωρίς κι όταν η ώρα αγγίξει το λιόγερμα και φτάσει το δείλι είναι που τ’ άστρ

Θέλεις να μάθεις αν στ’ αλήθεια σ’ αγαπώ; αν δε σε λέγανε Μαρία δε θα ‘χαν αποπλεύσει της αγάπης μου τα πλοία ούτε κι η θάλασσα θα ξέβραζε το σώμα μου σε κάποια παραλία να σχηματίζει ο έρωτας, ορθή γωνία κι εγώ να γλύφω τα παπούτσια σου, σα σκύλος που ζήτησε μονάχα ένα χάδι κι ηρεμία γαλήνη, απ’ τη γαλήνη σου που ζήλεψα κι αν είπα ψέμα, σχώρνα με, αλλά δεν είπα ή μια κακία αν είπα, σχώρνα με, αλλά δεν είπα για τα φιλιά που ήπια, σχώρα με μα μου τα πρόσφερες απλόχερα στην πρώτη γνωριμία κι έτσι σ’ ανέβασα σε θρόνο και σε φώναξα “Κυρία” έτσι σ’ ανέβασα στα ουράνια και σ’ ορμήνεψα πως θα ‘μαι πάντοτε ο άγγελος που σε φυλά, Μαρία τι πήρα και τι έδωκα, λογάριασε θα καταλάβεις μόνη σου, που μπάταρε η αγάπη όλα τα βράδια σ’ έκλαιγα με μαύρο δάκρυ κι εσύ γι’ αντάλλαγμα μου είπες “άντε γεια” τώρα τι ψάχνεις στα σκουπίδια για να βρεις; εμείς πετάξαμε το όνειρο στη στάχτη κι εσύ του έβαλες φωτιά, για να καεί πιο γρήγορα θέλεις να μάθεις αν στ’ αλήθεια σ’ αγαπώ; βγες απ’ το σπίτι σου και ρώτα κάθε

Περπάταγα για ώρες, ξημερώματα τριγύρω απ’ τη μικρή τη γειτονιά σου που να ‘ναι το κορίτσι μου, που χάθηκε που βρίσκονται τα πορφυρά φιλιά σου; στα μαύρα είχα ντύσει το κορμάκι μου κι η μπλούζα ασορτί με την ψυχή μου τι έκανα κι αμάρτησα καλή μου και μένω να στερούμαι το φιλί; στα σπίτια, οι γειτόνοι σου κοιμόντουσαν το φως στο παραθύρι σου αναμμένο - για ‘κείνο το μικρό παραθυράκι σου μιλώ που λάμπανε τ’ αστέρια μια νυχτιά στα κοριτσίστικα σεντόνια σα με είχες ξαπλωμένο δεν έπαυε στιγμή ν’ απουσιάζει το στόμα σου απ’ το δικό μου στόμα για ο,τι κι αν σε παίνευα κορίτσι μου τα χείλη σου με γέμιζαν με χρώμα μου έλεγες, τα μάτια μου πως έλειπαν και τα ‘θελες κοντά σου όλη τη μέρα τα χέρια μου σε μάγευαν, μου έλεγες, θυμάσαι; μα ο έρωτας δεν πήγε παραπέρα περπάταγα για ώρα τα χαράματα με βρήκε ξαφνική λιποθυμία τα χέρια μου μαζεύτηκαν κατάχαμα και έκλαιγα μ’ ανείπωτη μανία τι κι αν το όνομά σου στριφογύριζε στο στόμα, το λαιμό, τα σωθικά μου; κατράμι - δειλινό μας εξουσίασε ρωτάς αν θέλει

Η «ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ» & ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ» ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΝ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008 & ΩΡΑ 7.30μ.μ. ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ, ΑΘ.ΔΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ 59 ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΤΟΥ 3ου ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΘΑ ΚΟΠΕΙ Η ΠΙΤΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ TOY ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ Θα ακολουθήσει κέρασμα! Η υπ. Λογοτεχνικής Ομάδας Αρετή Γκιωνάκη Τα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας

ΤΟΧΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ Το ποίημα είναι δύσβατο· μα, δες, πώς σε παρηγορεί κάτι βραδιές τρισκότεινες, που φέγγει απόμακρο μονάχα το πλατύ του παραδείσου. Εδώ, όλο στίχοι απόκρημνοι κι επίθετα τετράγκωνα σε ξεκλωνίζουν. Μα, δες, εκεί, ένα λιανό στιχάκι, νυχτωμένο πώς τριγυρνά στις ερημιές και … τραγουδάει. Είναι το ποίημα φοβερό· μα τόχει ο λόγος. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ