Πορφυραδα

(...κοινώς, σκοτώνοντας την ώρα μου!) 1. Είμαι γενικά πολύ ανεκτικός και ευαίσθητος τύπος. Κλαίω εύκολα, συγκινούμαι, παθιάζομαι, δίνομαι σε ό,τι κάνω, γι’αυτό και μου είναι δύσκολο να ξεπεράσω χωρισμούς, αποχωρισμούς από ανθρώπους ή άλλα όντα... 2. υποφέρω χρόνια από ενοχλήσεις στο στομάχι, παρ’όλα αυτά μπορώ και «ταράζω» τους καφέδες. Είμαι εθισμένος και δεν μ’ ενοχλούν. 3. τα προβλήματα υγείας χρόνο με τον χρόνο αυξάνονται, αλλά αυτά που με προβληματίζουν περισσότερο είναι τα χρόνια ψυχολογικά, διάφοροι ψυχολογικοί παράγοντες που με ρίχνουν... πιστεύω ότι όλα ξεκινούν απ’ το αν έχεις καλή ψυχική υγεία. Μετά όλα τ’ άλλα έρχονται μόνα τους... 4. ζηλεύω πολλούς και πολλά και πολλούς από εσάς, για τον τρόπο που χαίρεστε τη ζωή σας. Ποτέ δεν ζήλεψα τα χρήματα ή τον πλούτο, παρά μόνο τον τρόπο ζωής σας, γιατί θα ήθελα να ήμουν στη θέση σας, ενώ δεν μπορώ να το κάνω... 5. είμαι γενικά, κλειστό και αντικοινωνικό άτομο πια, κλείν

Αγνό ευπροσήγορο τριαντάφυλλο, Αναμμένο μες την πορσελάνη του ανθοδοχείου, Σώμα ταξιδεμένο στην ακραία ταπεινή γωνία της καρδιάς μου, Μαγικό δώρο, κάνω ό,τι κάνω και για μένα υπάρχεις, για μένα μελωδείς Πάλι και πάλι. Από εκείνα που σε ήξερα τα αρώματα, από εκείνη την ερωτική νύχτα που ήρθες Στολίζοντας την κοπέλα μου με το εύγλωττο μύρο σου- σεπτό Και αναλλοίωτο, έξω απ' τον χρόνο, στην μακρινή γειτονιά Μιας αγρύπνιας μου όπου πασχίζω με τα δάκρυα και τα φιλιά σου ν' αναστήσω Ενός ποιήματος την άπεφθη μορφή..

Τσάι Raspberry ~~~ κάτι δύσκολα Σαββατόβραδα, να, σαν και τούτο... με το που ξυπνήσω, πετάγομαι απ’ ευθείας στο ψυγείο και πέφτω με τα μούτρα, στα γλυκά με τη σοκολάτα άλλοτε πάλι, μεθυσμένοι απ’ τα φιλιά πίναμε παγωμένο τσάι raspberry, με μπόλικα παγάκια μασουλώντας τα, αραγμένοι στους εκεί έξω ατελείωτους καναπέδες της ανεμελιάς... και τίποτα, ποτέ, δεν μας έφτανε να μεθύσουμε πέντε τσιγάρα δρόμος η απόσταση κάτω Κηφισιά - νέα Ερυθραία, με τα πόδια γεμάτες οι τσέπες πάντα, με αντιπυρετικά και φάρμακα για το στομάχι και την πίκρα τρία τσιγάρα δρόμος η απόσταση μέχρι να ξαναρθώ στο σπίτι σου με αυτοκίνητο. Δύσκολα Σαββατόβραδα μας κρατούν φυλακισμένους στις αναμνήσεις... πουλιά έχουνε γίνει οι ελπίδες μας, τις χάσαμε φτερά έχουνε βγάλει τα όνειρά μας και πετάξαν καπνοί, κοίτα! κατάντησαν οι κόποι μας τσιγάρα που φουμάραμε και πάνε... αμέτρητες οι γόπες στο σταχτοδοχείο της αναμονής για έναν καινούργιο κόσμο που ποθήσαμε κι αυτός, στρωμένος με πατημένες υποσχέσεις για το αύριο.

Διάφανη ιερή γαλήνη του Σαββάτου. Ο Αύγουστος απλώνει τα πλοκάμια του μες την αυγή και η ζωή είναι σεμνή και διατρανώνεται κάτω από τον έναστρο θόλο. Ξύπνημα ήρεμο γλυκό, στην ζέστα του καλοκαιριού που μεγαλώνει. Τα άστρα έπεσαν μέσα στα χέρια μου, όλα ανάβουν και σβήνουνε ευτυχισμένα. Το τριαντάφυλλο με την οξύνοια των μίσχων του γελά αφήνοντας τα πέταλά του να ιερουργούνε. Αδιάκοπα κελαηδίσματα, ορχήστρα μυστική που με τον χρόνο αντιπαραβάλει. Στήσε αυτί και άκου: η μέρα απορρέει από το μηδέν του χρόνου της και ξαφνιάζει ευχάριστα αυτή η αριθμητική των τζιτζικιών που ψάλλουν. Πελώριο απολιθωμένο καλοκαίρι!

Η δηθενιά του «εγώ» (ή μαύρη πέτρα) ~~~~ Φλαμένκο χορεύουνε απόψε οι αναμνήσεις πάνω σε αλαφιασμένα σύγνεφα φυσάει ακόμα ένα αεράκι δροσερό πάνω στα χείλη μου και πάνω στα μαλλιά μου, σα να με χαϊδεύει - η τελευταία γεύση του φιλιού που θυμίζει προδοσία - ως με προδώσανε πολλοί, αιδώς και κάκιστα ή άλλοι που χρίζαν δικοί μου άνθρωποι, λέει η ίδια η ζωή με πρόδωσε γυρνώντας μου τον κόσμο ανάποδα και από πίσω να μ’ακολουθούν κάτι βαλίτσες ξεχασμένες από κάποια ξενοδοχεία τιγκάρανε με αναμνήσεις και ερωτικά εφόδια που μείνανε κλεισμένα εκεί μέσα να σαπίζουν μαζί με κάτι προφυλακτικά και φάρμακα ληγμένα το δήθεν, το τυχαίο, οι ελπίδες μου, τα βότσαλα βαρύναν απ’ του βαρυσήμαντου φευγιού τα άυλα πρωτεία - και ουδείς μπορεί στερνά να τις σηκώσει - κι εμείς που ξοδευτήκαμε σε ατέρμονες υποσχέσεις σ’ ανηλεείς καθάριους πόθους θέλοντας να πνιγούμε αύριο θα μας λυπούνται που αγαπήσαμε κι απ’ αύριο που θα ‘μαστε στο πεζοδρόμιο ή μετρώντας τα χιλιόμετρα, στο δρόμο για τα ξένα ίσια θα

Συμβαίνω: όπως συμβαίνουν τα πράγματα- συμβαίνω. Έχω μοίρα φθοράς. Κατανοώ και απελπίζομαι. Κι αν Μπορέσω να αυτοχρησιμοποιηθώ προς τέρψιν Εμού του ιδίου Ίσως μείνει ένα ατελέσφορο κάτι Που δεν μου ανήκει Περισσότερο απ' ότι αυτός ο άχροος στίχος Που καλπάζει Στ' αυτιά μου φαιδρά. Είπα να ζήσω λευκά και έγινα θεέ μου κατακόκκινος! 14.8.2010

ΟΧΙ ~~~ Με συγχωρείτε, λύγισα καθούμενος σε τούτα εδώ τ’ αγκάθια, αποκοιμήθηκα κι αναρωτιέμαι με τη γεύση των δακρύων τι επιτέλους αποκόμισα... - τι γεύτηκα λοιπόν, τι γνώρισα, τι είδα τι έζησα, με τι μαγεύτηκα, τι πήρα, τι μου δώσαν; - γεύτηκα τα πρωτόγνωρα ερωτικά φιλιά που στάζαν υποσχέσεις για παντοτινή αγάπη (και έμαθα να μην πιστεύω ούτε λέξη τους) γνωρίζοντας παράλληλα πως να μοιράζω τον εαυτό μου τον μοίρασα στα τέσσερα, στα δύο, στα οκτώ τον μοίρασα σα το ψωμί σε φέτες κι από λίγο εγώ που με χαλάλησα με τον καιρό με έκοψα, με διέλυσα και με ξανάφτιαξα μαζί σου τις εμπειρίες έζησα, τις κουβαλώ στις πλάτες μου αυτές που με βαρένουνε και τώρα που υποφέρω την εγκατάληψη έμαθα και την οργή του κόσμου κάθε απόρριψη ζωής και την απελπισία με συγχωρείτε, λύγισα κι απόψε κι έκλαψα με ένα δάκρυ απαρηγόρητο, που αργοκυλάει με εικόνες φωτογραφίες, μπιχλιμπίδια και κάτι ξεχασμένες αναμνήσεις που ξεπετάγονται στα χνάρια που βαδί

Απάνθισμα © 2015 from Γιώργος Κόκκινος

Poetry from Γιώργος Κόκκινος

Χλωμό Σαββατόβραδο ~~~ ...και να μια μελωδία π’ ακούγεται, ξεχασμένη! καιρός πάει πολύς που άκουγα και διάβαζα για νέους κόσμους εδώ να μασουλάω Μαγιάτικο ψωμί, με ελαιόλαδο και δυόσμο... πόσα φεγγάρια μάτια μου να περιμένεις ακόμα; γεμίσανε τα φεγγάρια, αδειάσανε περάσανε μήνες, χρόνια, δεκαετίες γεμίσανε τα ποτήρια με πίκρες, φαρμάκι από χάπια και αηδία σπάσανε τα ποτήρια με μια μανία τόση, σε ραγισμένους τοίχους σπάσανε πάνω τους τα μπωλ, τα πιατικά σε στίχους που με κλάματα και με φωνές βαφτήκαν και σκέπασε η ερημιά την πλάση κι όλα χαθήκανε... ...και οι ψυχές ολούθε να περπατούνε, σα στοιχειωμένες οι κάμαρες κι έξω και μέσα η ερημιά να πλανάται στον ορίζοντα άγνωστες ψυχές να περπατάνε στο πλευρό σου ...τι φρίκη! άλλες σ’ ακολουθήσανε και πήρανε το κατόπι σου κι άλλες γίναν το έλκηθρο για την καταστροφή σου κι όταν είδαν την ανημποριά που κουβαλάς στις πλάτες σου εσύ που μόχθησες να τις κερδίσεις με τις βολές σου εσύ που περπάτησες χιλιόμετρα, που έφτυσες αίμα που κουβάλησ

Για την Hμέρα της Παγκόσμιας Ποίησης ( 21/03/2015) Μικρό, τιποτένιο εγχειρίδιο ποίησης, από έναν τυχαίο ...προς έναν νέο ομότεχνο ! ~~~ Να μη ντραπείς, για σένα φίλε ή φίλη που συγγράφεις να μην ντραπείς να πιάσεις το μολύβι σου και ανά πάσα μια στιγμή, να καταγράψεις.. σε όποια άθλια ή χαρούμενη στιγμή η ζωή σου και να βρίσκεσαι να καταγράψεις την ΣΤΙΓΜΗ ( μιας που όλα στη ζωή γίνονται σε μια στιγμή και χάνονται μετά!) γεννιόμαστε σε μια στιγμή, σε μια στιγμή νομίζουμε πως πήγαμε σχολείο, όσο περνούν τα χρόνια σε μια στιγμή ερωτευόμαστε και η μαγεία, σε μια ανείπωτη στιγμή μας κατακλύζει σε μια στιγμή ένα συναίσθημα μας κάνει να δακρύζουμε και σε μια άλλη τρυφερή στιγμή ένα φιλί, χύνεται από τα χείλη σα σιρόπι σοκολάτας σε μια στιγμή χωρίζουμε ... σε μια στιγμή αποχωριζόμαστε από εκείνο που νομίζαμε πως ήτανε για εμάς το άπειρο...! σε μιαν υπόλογη στιγμή, το μετανοιώνουμε μετά από καιρό ...για μια στιγμή σαστίζουμε κι όταν κληθεί το πέρας μας, στον

Είμαι ερωτευμένη και παραδομένη στον τρελό έρωτα σου. Πόσες φορές πρέπει να στο πω για να το πιστέψεις? Δεν θέλω μόνο να θυμάμαι πως είναι τα μάτια σου, αν δεν μπορώ να τα κοιτάξω. Δεν θέλω να περνάει ο καιρός, χωρίς να μυρίζω το άρωμα του κορμιού σου. Δε θέλω να σε χρειάζομαι αφού δεν μπορώ να σ' έχω κοντά μου. Θα ήθελα να ζήσω μαζί σου, έστω για μια νύχτα. Να κοιμηθούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, να σε φιλώ και να σε χαϊδεύω όλη τη νύχτα. Για μια φορά, κάνε ότι λέει η καρδιά σου. Μη κοιτάξεις τίποτα άλλο. Απλά νιώσε. Μη φοβηθείς!

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

Προσπάθησα να διώξω τα δάκρυα μα είναι επίμονοι επισκέπτες μέσα στης απουσίας την υγρή κενότητα χωρίς ιαχές, αργά μυρωδιές χωρισμού αναδεύουν…αιωρούνται γαλάζια κύματα σκεπάζουν με το κρύο τους φτερούγισμα του πόνου την επίπεδη κίνηση στις στοιβαγμένες πέτρες μιας πεθαμένης ανάμνησης αργοκίνησα γλιστρώντας ανάμεσα στα δάχτυλα μου την σιωπή σου.. της εκμηδένισης βράχοι σκληροί ας σκεπάσουν με την πύρινη περπατησιά τους τις προσμονές της απελευθέρωσης δεν θυμάμαι Ελπίδα

Να δεις τον πλούτο της σφήγκας να γδέρνεται απ’ τον βοριά πάνω στα βράχια και να αναιρείται ο τίτλος κάθε ιδιοκτησίας σου. Άλλωστε τι ωφελεί; Σπάζουν τρυφερά τα αμύγδαλα και η γλύκα τους σε σένα που αποδοκιμάστηκες απ’ τους πολλούς, χορηγείται. Σου χαρίζονται λόγια που θα τα καταλάβουν οι άλλοι μόνο στην σιωπή που μεγαλώνει σαν καΐκι ορθόπλωρο κι όταν η κάμαρά τους θα ναυάγησε μες την ψυχή.. Θέλει ορθοδοξία της υποταγής στο ταπεινό και στο απέριττο να πας στου πόντου τα ιριδίσματα. Φωταγωγούνται τα μέσα σου κι όταν ο θύτης γίνεται με την σειρά του θύμα το ποίημα σου χαρίζεται και ως τον ουρανό ανάβει τα φώτα του. Οι πιο αγνές καρδιές μ’ ένα κλωνάρι του βασιλικού στ’ αυτί έζησαν και πορεύτηκαν. Τώρα στην οικουμένη πια νυχτώνει. Πρέπει να ετοιμαστούμε για καινούρια μουσική. Νέα αυτιά για νέο ολοκάθαρο ήχο. Νέες ιδέες για την πράξη του θανάτου. Νέα ματιά για ολοκαίνουρια ζωγραφική.

Έρχομαι από τη χώρα του θυμάμαι… Κατευθύνομαι εδώ και κάμποσες χιλιάδες μέρες προς τη χώρα του ανήκω… Ο πατέρας μου μ’ έσπειρε σε ώρα, που μεσουρανούσαν οι Διόσκουροι… Η μάνα μου με γέννησε τη μέρα, που το φεγγάρι του Αυγούστου είχε πάρει την κάτω βόλτα… Δεν το είχα προλάβει ολόκληρο… Έζησα χρόνους πολλούς στην ίδια γειτονιά, στον ίδιο δρόμο… Οδός Εμμονής 23 έγραφε απ’ έξω το καταφύγιο των πολλών εαυτών μου… Εκεί πήγα τις πρώτες μου βόλτες, εκεί έμαθα να περπατώ πάνω στο νήμα… Ακροβάτης εκπαιδευμένη στα πιο ακριβά σαλόνια … Έμαθα να τρώω με χρυσά πιρούνια, με λογής – λογής κουτάλια… Να διαχωρίζω τα συμβατικά μαχαίρια από το άλλο μαχαίρι… αυτό με το οποίο αλείφεις τις πληγές σου αλάτι, για να εκπαιδεύεις τον εγωκεντρικό σου εαυτούλη στον πόνο και το δρόμο… Σπούδασα αγγλικά, γερμανικά και πιάνο… Αυτά… μα όχι μόνο αυτό… Πέρασα πύλες – όχι του Ρουβικώνα, αυτές τις καθυστέρησα για κάμποσα τέρμινα – αλλά πύλες τριτοβαθμίου εκπαίδευσης και πολυτεχνικής επιτυχίας…

Απάνθισμα © 2015 (Απάνθισμα στίχων 2004-2015) To αρχείο είναι pdf, μπορείτε να το κατεβάσετε εδω https://www.scribd.com/doc/256496298/Απάνθισμα-2015 Σε αρχείο word μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ https://www.scribd.com/doc/256496223/Απάνθισμα-2015 ~~~

Τον χαρακτήρα των ωρών τον ξέρω. Αντιφέγγουν πάνω από τα νερά και -ώρα που αυγάζει- της δροσοσταλίδας κλέβουν την έμπνευση. Στην αορτή που σφίγγεται το αίμα, σαν μια συλλαβή του πόνου που δεν λέγεται- στον ειρμό που από την λύπη, εχάθη'- στην μοναξιά που κάνει λυρική την μουσική και της συνείδησης.. Για "κάτι υποθέσεις ψυχικές", που λέει κι ο Διονύσιος, για κάτι που από της ποίησης το εφαλτήριο θα φτάσεις απεμπολώντας βάρος της καρδιάς και ενστερνιζόμενος μέλι του ήλιου.. Σπρωγμένα από τους αέρηδες και πέρα, πιο πέρα από τις φιλοδοξίες μας αμπέλια με καλό κρασί και τίμιο μόχθο.. Χθόνια σύμφωνα ξαπλωμένα ανάσκελα που τσιτσιρίζουν σαν στρουθία και, όπως να σύρουνε μια δέηση είναι, κάτω απ' τα ρηχά του ουρανού. Εκεί που, όταν στοχαστήκαμε Ανάσταση, κι ο θάνατος πλησίον ακυρώθηκε και πα' στην ξέρα ετούτη απομείναμε που ιερουργεί κάτω απ' το σύθαμπο που όμορφα νοτίζει την σιγαλιά κι αφήνει φως στην ερημιά που

-Θα μου πεις ένα παραμύθι μαμούλα; ξέρεις, από αυτά που έχουν όμορφο τέλος εκείνα που νομίζεις πως τελικά μια πόρτα θ΄ανοίξει και η πριγκίπισσα του παραμυθιού θα εμφανιστεί εκείνα που οι άνθρωποι δεν χωρίζονται και οι δρόμοι τους συμπορεύονται στον καιρό και παραμένουν οι ψυχές τους αγκαλιασμένες στην αιωνιότητα -ξέρεις, μου ήρθε πάλι η ανάγκη να κλάψω - τίποτα σημαντικό – το ένιωσα σαν ανάγκη να αποφορτιστώ απ’ όλες τις κατηγορίες του κόσμου όπως κι εσύ αποκοιμιόσουν κάποτε στην αγκαλιά μου, σκουπίζοντας κάθε τόσο τα μάτια σου -Ω ναι, τα μάτια σου! – και σε παρηγορούσα, όσο έκλαιγες απαρηγόρητη γοερά με νωχελικούς σπασμούς και κράταγα το χέρι σου στην καρδιά μου, να φυλάω κάπου την αγάπη μου… μόνο, που στην παρούσα φάση, που να σφουγγίσω τα δάκρυά μου; -ξέρεις, σκέφτηκα να γείρω, να πάρω αγκαλιά μου για παρηγόρια τα μεγάλα ανεκπλήρωτα λόγια σου “μαζί” τι μεγάλη κουβέντα! “για πάντα”; τι είναι αυτό το παραμύθι μαμούλα; -μπούρδες κατσαρές και κουραφέξαλα - την αγάπη

Μη αναστρέψιμο ~~~ Και να το θλιβερό αποτέλεσμα τούτης εδώ της μάχης για σένα που αγάπησες μόνο τον εαυτό σου - αφού αριστεύουν οι “πριγκίπισσες” και παίρνουν τα πρωτεία - για σένα που μ’ αγάπησες όπως και τον εχθρό σου για σένα φίλη μου καλή, ναι, σε σένανε μιλάω! πως όσα χρόνια κουβαλάω στην καμπούρα μου διπλάσια φωλιάζουν τα κρυμμένα συναισθήματα αισθήματα που αναμειγνύονται με βάσανα και πίκρες που αναμειγνύουν τη χαρά με την ελπίδα, δες με! πως όσο και να σκάψεις στις φλέβες μου βαθιά κομμάτι αλαζονείας δε θα βρεις να το παινέψεις μιας κι έμαθα τη γλώσσα και το πνεύμα να τιμάω την ειλικρίνεια και την τσίπα, στα αντρικά μου παντελόνια και να ‘μαι εγώ περήφανος για ετούτα εδώ τουλάχιστον που απ’ όσα κι αν δεινά επέρασα, δες, βγήκα παλικάρι και την ελπίδα εγώ ποτέ δεν άφησα στο διάβα μου - αφού άλλωστε για μιαν ελπίδα ζούμε... - να ξέρεις, πως κουβαλώ στα χέρια μου δύο ζωές μια να κρατώ για πάρτη μου, να λέω πως κάτι μου ‘μεινε και μια πο

Ξεκίνησε να βρέχει ... πάει καιρός που τώρα βρέχει κάθε μέρα να δεις τις στάλες πως διασπώνται στα πλακάκια που βαδίζαμε βαδίζαμε σκυφτοί και σιωπηλοί άυλοι άνθρωποι, αδειανοί σα να μην είχαμε ανταλλάξει μια κουβέντα ένα χάδι, μια αγκαλιά ή ένα φιλί μες στον πολύπαθο έρωτά μας ... σα να μην ήμασταν εμείς, οι τελευταίοι μιας στιγμής που ερωτικά σ’ ένα κορμί είχαμε ενώσει! - πώς είχες νιώσει; - νιώθω απίστευτη οργή, θλίψη κι ανάγκη και θυμό νιώθω αμέτρητα "γιατί" να μ’ έχουν ζώσει πως θέλω κάπου να μιλήσω, να ξεσπάσω νιώθω εγκατάλειψη μ’ απίστευτο λυγμό κι αντιλαμβάνομαι πως όλα έχουν τελειώσει ... πάει καιρός που βρέχει τώρα κι απ’ τα μάτια μου - αυτά τα μάτια αν θυμάμαι είχες λατρέψει - βλέπεις, τα πίστευα όλα ο τρελός, πολλά τα λόγια ... και ο,τι άκουγα και μ’ άγγιζε είχα κλέψει - πολλές θυσίες για να κλέψω κομματάκι-κομματάκι την καρδιά σου - πολλές οι μέρες και τα δάκρυα με πνίγανε κι υπέμενα πολλά μου κάτσαν’ στο λαιμό και τα κατάπινα κι όσα που είχαν

    Δεντράκι Χριστουγέννων ~~~ ...σχεδόν λοιπόν απόλυτα, ολοκληρωτικά χαμένος σε ‘κείνο το παιχνίδισμα ... - πως λέγεται να δεις;- ξενυχτισμένος, δακρυσμένος και πιωμένος - “από αγάπη θα ‘ναι” ίσως λένε μερικοί - εγώ θα το αποκαλούσα ... εγκατάλειψη ακούσια και θα το στόλιζα γιρλάντες και κορδέλες μαυρισμένες απ’ τα χρόνια κι άυλες προτάσεις έρωτος της ουτοπίας εγώ θα το έκανα δεντράκι Χριστουγέννων να θυμίζει σ’ όσους μείνανε εδώ ... τα κίβδηλα όνειρα και τις απόμακρες ή πιο κρυφές και ακατέργαστες στα βάθη της ψυχής, αλαζονείες και η ψυχή, αναζητώντας τη δικαίωση - αφού κανείς δε βρέθηκε στ’ αληθινά να με “πονέσει” - και η ψυχή, αναζητώντας λύτρωση κάποια στιγμή απ’ το κορμί ετούτο θα ορμήσει να ξεφύγει ... να δούμε τότε τι θα βρουν να πουν και με τι λόγια θα το εκφράσουν αυτοί οι “όλοι” οι “πολλοί” που “μ’ αγαπήσανε”! κι αυτοί οι “όλοι” οι “αληθινοί” που “με αφήσανε” ... και το κορμί, ενώ θ’ αποσυντίθεται σε μία κάσα πολυγωνική - ευρύχωρη ‘μα θες, μιας και λιγνό