Πορφυραδα

Κι αν κάθε μέρα, με κοιτάς βαθιά στα μάτια και δε βλέπεις ίχνος από αυτό που ήξερες Είναι που μεγάλωσα και που δεν έχω πια το κουράγιο να πω τα μάτια κοίταγμα, τα χέρια άγγιγμα, τα χείλη φίλημα. Κι εσύ, με την αιώνια δυσπιστία σου σε ό,τι δε γίνεται να βλέπεις, μου χαμογελάς …………………………………. Άσε με λίγο. Να γίνουν πιο καθαρά τα χέρια μας Να στεριώσουν τα κάδρα στους τοίχους. Κάθισε. Να κάτσει η θλίψη μέσα σου Να γίνεις, να μη γίνεσαι. Κι άσε τη σκέψη να χάνεται. Να μη χτυπά, να μη χτυπιέται. Κι ας μη χτυπά πια το ρολόι -σε κάθε βήμα- να δηλώνει, πόσες ανάσες μας χωρίζουν.

~~ Ξύλινα μπαλκόνια με κισσό δεμένα κάτασπροι οι τοίχοι, απέναντι το χάος δάσος, πρασινάδα, άγρια χόρτα ...κι οι ορμές μας μέσα σε καθρέπτες να κοιτάζουνε τα μάτια βουρκωμένα μ' ένα τόσο δα μικρό φεγγάρι ν’ αχνοφαίνεται στο δάπεδο μπροστά στις στάχτες του άλλοτε φλεγόμενου έρωτά μας κι ανάμεσα σε θραύσματα, θολώνει το μυαλό μου επάνω στα πλακάκια να φωλιάζουν τα όνειρά μας και όλα τα αγγίγματα κρυμμένα στο κρεββάτι μας το μόνο που σκεφτόμουν ν’ αντικρύσω, το κορμί σου τα μάτια σου, τα ένιωσα περίεργα να κλαίνε με χάιδεψες και μούδιασα απ’ τον κόρφο ως τα μηνίγγια και όλα γύρω, δίπλα μου, χαμένα στα χέρια σου ένας θάνατος και η πνοή ζωή σου φυσάς και τρεμοπαίζει η μαρκίζα “Αναστασία” τριγύρω όλα κόκκινα σαν πρόζα του θανάτου δικιά μου εσύ, δικός σου εγώ και η στιγμή αιώνια τα λάθη μας τ’ αφήσαμε στο παρελθόν χαμένα και ρίξαμε στη φλόγα της αγάπης μας κολόνια παρέα με τις μνήμες των φιλιών που ζούνε χρόνια και των πολλών ενθύμιων τη γεύση απ’ τα παλιά η βροχή να πέφτει έξω απ’

(Ὁ χάρτης τῆς μουσικῆς εἶναι ἕνα πεντάγραμμο πού πάνω του γράφεται ἡ μελωδία τῆς ἀγάπης !) ~~ Πολλές φορές προσπάθησα νά γράψω μέ τούς στίχους ὅλα τά συναισθήματα πού γένναγε ἡ καρδιά μου ὅμως ἀπόψε μάτια μου κάτι ἄλλο θά σού γράψω θέλω μέ ἀγάπη νά σού πῶ ὅ,τι μιλάει ἡ ματιά μου εἶμαι τό πιάνο σου λοιπόν καί βγάζω μελωδίες ἔχω πετάλια καί σουλτίνα γιά νά δίνω τό ρυθμό σκορπίζω νότες, συναισθήματα, ἀβίαστα κι εἶναι τά θέλω μου μά καί τά σ' ἀγαπῶ μία νότα, τή φωτιά ἀνάβει ἀνάμεσά μας μία μελωδία θεϊκή στόν ἔρωτα μέ μύησε βαρύ ποτό ὁ ἔρωτας πού τρέχει μές τίς φλέβες νάμα τή μία βραδιά, τήν ἄλλη δηλητήριο - καί σού ‘χῶ προσκλητήριο ν’ ἀκούσεις τήν πνοή μου - κι ὁ στίχος μία γουλιά, τόν πίνω στό ποτήρι μου στό κόκκινο πιοτό οἱ νότες μέ καλοῦνε εἶσαι τό καταφύγιο μά καί ἡ ἀνάμνησή μου τά χείλη μου μία μουσική κι ἕνα φιλί ζητοῦνε οἱ νότες μου ξεπήδηξαν μέσα ἀπό τό πιάνο καί μία πληγή πού αἱμορραγεί παλευει γιά νά κλείσει ἕνα βιολί λές κι ἔκλαψε ἀποψε για ἕνα τάνγκο τά λόγια ἀργά, τῆ

    Ο Χριστός να γεννηθεί σε κάθε ψυχή αγνή και ταπεινή το θέλημά του να πραγματοποιηθεί σε ολόκληρη τη γη. 25/12/2010 elenitheof

Σάν ἕνα ὄνειρο που ξεπετάγεται ἀπ' τό χθές, οἱ μνῆμες μέ πλακώνουν. Μνῆμες πού δέν κατάφερα νά σβήσω στίς γιορτές, οὔτε μ' ἀνθρώπους πού ἀγαποῦσα, οὔτε μέ φίλους, μά οὔτε καί μέ ἄγνωστους τυχαίους περαστικούς ἀπ' τή ζωή μου. Ἕνα κερί πού ἔχω ἀκόμα νά θυμᾶμαι, μέ ἄρωμα τριαντάφυλλο, κατακόκκινο, κλεισμένο σ’ ἕνα γυάλινο βαζάκι ν’ ἀργοκαίει περιμένοντας τούς ἐραστές, ἀπόβραδο, σ' ἕνα ὑγρό δωμάτιο καί σκοτεινό, ὅπου ἡ φλόγα τοῦ ἀρκοῦσε νά ζεστάνει ἐμᾶς τούς δύο. Μνῆμες ἀλλοτινῶν καί περασμένων Χριστουγέννων πού χάθηκαν γιά πάντα ἀπ' τό παρόν κι ἐγώ ἀκόμα τά προσμένω, κρατώντας τήν ἀνάμνηση αὐτή γιά φυλαχτό. Ἦταν θυμᾶμαι τόση ἡ παγωνιά κι ἄσπρο τό χιόνι. Στό τζάκι ἔπαιζε ἡ φωτιά καί ἐμεῖς τό χρόνο σταματήσαμε γιά λίγο. Ἔλιωνε λίγο-λίγο τό κορμί. Τό τίποτα κοιτάζαμε, τίποτα δέ μᾶς ἐνοιαζε. Γίναμε ἕνα. Κόκκινες οἱ φλόγες στό τζάκι πού γέμιζε σπίθες τίς ματιές μας καί ἔκανε τούς χτύπους τῆς καρδιᾶς μας νά ἀλλάζουν ρυθμό. Αὐτό τόν ρυθμό πού ἀκούγαμε στό πίκ-ἄπ καί μᾶς βύθ

Στα ματια σου διαβασα παλι αποψε, αυτα που κρυβεις καλα μες την ψυχη, και ειδα ενα ονειρο μισοτελειωμενο. Χαμηλωσες αμεσως το βλεμμα να δειξεις πως ολα ειναι καλα μα η καρδουλα σου το ηξερε μοναχα πως ενιωθε εκεινη την στιγμουλα. Η πικρα ετρωγε τοσο καιρο σαν το σαρακι, την πονεμενη σου ψυχη,και ενα χαμογελο, στα χειλη σαν ψευτικο να αχνοφενεται. Η ψυχη σου παλι μαυρισε, και κυλησε το δακρυ μ'απορια στις ελπιδες για το αυριο. Δεν μιλουσες,δεν εβγαζες μιλια, φοβοσουν μηπως δεν υπαρξουν ματια να νιωσουν αυτο που βιωνεις μεσα σου. Τοτε ενα εντονο ροζ φουτερακι,επεσε σαν σεντονι, στην ψυχη να την ζεστανει, να βρει απαγκιο το κορμι,σε μια αγκαλια αδελφικη. Ρωτουσες,σιγανα, πως μοναχος θα περπατησω το μονοπατι, που μονο αγκαθια,πετρες,και πονους δυνατους εκρυβε στο διαβα του; Και μια γλυκια φωνουλα αμεσως ακουστηκε να λεει απο το υπερπεραν, "Πιστεψε σε σενα,θα τα καταφερεις, δεν εισαι μονος ματια μου,οσο και αν η καρδια αιμορραγει, εχεις μια αδελφουλα,φυλακα,προστατη να περπατησε

(Σας ευχαριστώ ακόμα μια φορά για τη συνεργασία. Στην Πορφυράδα με αφορμή αυτό το ποίημα γιορτάζουμε και τις 500 αναρτήσεις μας! Βοηθήσαμε 12 άτομα γι’ αυτό το γραπτό και με τη σύμπραξη όλων μας νομίζω ολοκληρώθηκε πολύ όμορφα...!) ~~~ Τά ὄνειρα τῶν ἐρωτευμένων ἀκολουθοῦν μία περίεργη πορεία στό χρόνο ἠ ζωή προχωράει χωρίς αὐτούς… ἦρθε ἡ νυχτιά, δέν εἶσαι ἐδῶ καί μονος μένω να μετρῶ τίς ὧρες πού μου λείπεις κι εἶναι πολλές, ἀμέτρητες τοῦ χωρισμοῦ οἱ στιγμές "ἦρθε ἡ νυχτιά, δέν εἶσαι ἐδώ καί πάλι μόνη θά μέ ἀφήσεις" θά βάλω κόκκινη γραμμή νά μήν σέ πιάνουν οἱ λυγμοί ὅταν χωρίζει ἡ στιγμή τοῦ ἔρωτα τή ζώνη θά βάλω κόκκινη στιγμή σέ ὅσα ζήσαμε μαζί νά μήν ξεχνᾶς ποτέ καμιά καμιά πού σέ πληγώνει "...σέ φιλῶ γιατί εἶναι Κυριακή κι ἡ χαρά μεγάλη στοῦ γιαλοῦ τά κάλλη σ’ ἀγαπῶ γιατί εἶναι μία γιορτή κι εἰμ’ ἕνα ποτάμι πού ξοπίσω πάλι δέ θά ξαναρθεῖ..." καθρεφτίστηκα πάνω σου καί μία παράξενη ἕλξη αἰχμαλώτισε τό νοῦ χωρίς νά εἶναι τά μάτια, τό χαμόγελο ἤ τό κορμί σου π

Δε με βρίσκω,   Στα ποιήματα,   Δε με βρίσκω Στις λέξεις μέσα Δε χωρώ, Δε λογαριάζομαι Κι αν μιλώ -δεν είναι που καταλαβαίνω- Στα τραγούδια -Σου λέω- Χάνομαι Δεν τραγουδώ το σκοπό τους Στα συνθήματα, Δεν πιστεύω, Αφορμή ψάχνω να φωνάξω και πάλι. Ατελείωτος ο φόβος μου, Κόμπος στο μικρό μου λαιμό Ατελείωτος ο κόσμος -Σου λέω-

(Μια ακόμα ωραία συνεργασία 8 φίλων αυτή τη φορά από το facebook που μοιράστηκαν μαζί μου τις σκέψεις και τους στίχους τους! Σας ευχαριστώ! ) ~~ Εἶναι στιγμές σάν τώρα πού νιώθω πώς θ’ ἀνοίξει ἡ πόρτα γιά νά περάσεις καί τό σῶμα σου θά ‘ναι γεμάτο ἀπ’ τίς ρωγμές τοῦ χρόνου καί τίς ἐλιές σου θά 'χουνε ἄσπρο χρῶμα ὅλες οἱ οὐλές σου καί σ’ ἕνα ὑπόστεγο της μνήμης θά ἀράξεις κάθε Σαββατοκύριακο περνᾶ χωρίς εσένα καί ψάχνω χαραμάδα γιά νά βρῶ λιγάκι φῶς στό πρόσωπό σου τό χαμόγελο νά δῶ, λίγο φῶς ἀπ' τῶν ματιῶν σου τό χρῶμα ψάχνω στό ποτήρι μου τα μάτια σου να δω κι ὄσα η ἀγάπη, μοῦ δηλώνει ἀπόντα ξύπνησαν σήμερα οἱ μνῆμες τοῦ Σαββάτου, στοῦ θολωμένου μου μυαλοῦ ἀπ' τό ποτό καί πάρτι κάνουν οἱ εἰκόνες μας, φαντάσου. Θησεῖο-Ραφήνα-Κηφισιά καί Ὠρωπό ἀναζητῶ μέ τά μάτια τῆς καρδιᾶς μου, τά μάτια τά δικά της καρτερώντας τήν ζητῶ ἕνα φιλί απ' τήν καρδιά της, ποθῶ τή συντροφιά καί τήν ἀγάπη της μά τώρα στο μυαλό ὄλα γυρίζουν καί οἰ μνῆμες μου πού εἴχανε ζωή τώρα τά μάτια σου θα

(Μια όμορφη συνεργασία 12 φίλων από το facebook που θέλησαν να μοιραστούν μαζί μου τις σκέψεις και τους στίχους τους.. Θα το επαναλάβουμε, σας ευχαριστώ όλους !) ~~ Ὅλα τά πάντα στολισμένα, γέμισε ἡ πόλη μᾶς φωτάκια ἄνθρωποι ὁλοῦθε περπατᾶνε, κόσμος πολύς, χαρά, τά ζευγαράκια ἀγκαλιά κι ἄλλοι εἶναι ἔρημοι καί μόνοι κι ἐκεῖ στήν ἄκρη στό στενό ἐκεῖνο ἐκεῖ, τό γκρί στενό ἀνάμεσα σέ μόβ γιρλάντες κι ἀπαστράπτουσες λαμπάδες εἶναι ἕνα βλέμμα σκοτεινό ἀνάμεσα σέ γκρίζα γένια κι ἕνα σκοῦφο μάλλινο χοντρό μόνο ἕνα βλέμμα ξεχωρίζει γαλανό ποῦ κάποτε σά νά μετροῦσε τόν καιρό θυμίζουνε τά μάτια σου πού πάλι τά εἶδα ἀπόψε θλιμμένα νά περιπλανιοῦνται στά βουνά τῆς σιωπῆς τό μόνο πού ἤθελαν ἤτανε νά βροῦνε ἕνα στίγμα, μία ἐλπίδα καί παραδόθηκαν στά σύννεφα νά ταξιδέψουν ἀπ' ὅλους κι απ' ὅλα πιό ψηλά μα τώρα αὐτά τά μάτια κοιτοῦνε τό κενό ἤ το κενό ἀλήθεια νά κοιτάει τά μάτια; μάτια πού κάποτε μετροῦσαν τόν καιρό τώρα μετρᾶνε ὄνειρα ζωῆς χαμένα μέσα στά φῶτα τῆς πόλης μοιάζουν φάροι ποῦ

Μη με ρωτάς που πήγαν τόσα χυμένα δάκρυα ... κανέναν δακρύβρεχτο παραπόταμο δε γνωρίζω απ’ το μάθημα της Γεωγραφίας παρά μόνο, ότι τρέχω και κυλάω μαζί του κι όπου πάει, με κατευθύνει είμαι έρμαιο πατημένων συναισθημάτων, πεθαμένων αναμνήσεων, αλησμόνητων φιλιών έρμαιο σου λέω, κάποιων κακεντρεχών στιγμών μη με ρωτάς ποιος είναι ο επόμενος πλησιέστερος σταθμός γιατί το μόνο που γνωρίζω είναι πότε θα ξυπνήσω πότε θα ντυθώ, πότε θα φάω, πότε θα πάρω τα κλειδιά να φύγω τρώω μνήμες δακρύων και πόνου μη με περιμένεις για το δείπνο, δε γνωρίζω πότε θα γυρίσω θ' αργήσω...