Η μοναχικότητα της απέραντης και εύφορης κοιλάδας
(Εξαιτίας της επερχόμενης πανσελήνου, ένα μικρό αφιέρωμα συναισθημάτων..) ~~~ κάπου βαθιά στην αστραπή, κρύβεται κάπου η αγάπη ένα μικρό, λεπτό και ανεπαίσθητο σχοινί, έτοιμο για να σπάσει μα είναι τόσο δυνατό, από ατσάλινη και εύπλαστη κορδέλα ένα φωτάκι της ζωής που καθρεπτίζεται η στιγμή πάνω στα χρόνια. Μέτρα! κι ο,τι κι αν άστραψε, ή πέρασε σα σίφουνας ή σαν αιώνιο απαλό αεράκι ή ο,τι απόμεινε να λάμπει ακόμα σα γαλαξίας στους καιρούς που περιστρέφεται σ’ ένα πανάρχαιο σύννεφο πιάστηκε και περιφέρεται μες τους αιώνες. Δες! εκεί περπάτησε η αγάπη πέρασε μέσα από λυγμούς κι από μπουντρούμι όπου μύριζε η πέτρα λούστηκε μ’ όλους τους χυμούς, από καρπούς εξωτικούς κι απ’ τα αιδοία των γυναικών πληθωρικά κατέφτασε στην πτέρνα γύρναγε μέρες τα χωριά, εδώ κι εκεί να βρει φιλιά και για παντιέρα είχε στολίσει μία σφαίρα, όπου καρφώθηκε με βία στην καρδιά και για σημαία, μια ροδοκόκκινη για έμβλημα, καρδιά που χρυσοκέντητα είχε ράψει όλο το αίμα κι αυτό δε θα στο αρνηθεί κανείς! αυτό το μένο