Πορφυραδα

Κάθε βράδυ του Αυγούστου το φεγγάρι έρχεται απαλά σα χάδι απέναντι με χάρη και μες στα μάτια με κοιτά χαμογελαστά όταν κάθομαι μόνη στο μπαλκόνι κι ακούω τα τραγούδια που αγαπώ. Βλέπει τις πιο κρυφές μου σκέψεις τρυφερές λέξεις που κάποια μέρα θα σου πω. Χωρίς να του μιλώ ακούει τους χτύπους της καρδιάς κοντά μου το καλώ κι έρχεται με μιας. Βλέπει ό,τι για σένα νιώθω πως έχω μεγάλο πόθο να σε ξαναδώ. Κάποια μέρα θα σε δω το ξέρω γι' αυτό πια δεν υποφέρω δεν πονώ δεν κλαίω σ' αγαπώ. Κάθε βράδυ, φεγγάρι μου, στο λέω. Απόψε μην ξεχάσεις να ξαναρθείς όταν στο μπαλκόνι θα με δεις. Έλα να ομορφύνεις τον ουρανό μου έλα ν' απαλύνεις τον καημό μου έλα να σου πω τα μυστικά μου τα πιο κρυφά όνειρά μου έλα να γεμίσεις την καρδιά μου με το γλυκό σου φως. 9/8/06 elenitheof

Κι έτσι όπως έτρεχα σε σκοτεινούς διαδρόμους και σοκάκια απάτητα, παρθένα από χνάρια ανθρώπινα, άκουγα πάντα μια φωνή να σκούζει στο μεσονύχτι και να σφαδάζει η ψυχή μου από το άγχος και την απόγνωση. ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ !!!!! ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ, ΟΧΙ ΟΧΙ ΜΗ !!!! Το ΝΑΙ δε τ’ άκουγα ποτέ μου. Δεν ξέρω τι σημαίνει. Ποιος το ανακάλυψε; Το άκουσα μονάχα μια φορά να το φωνάζει ένα ζευγάρι ερωτευμένο στη γειτονική πλατεία, πριν ακολουθήσω το μονοπάτι της απομόνωσης και κλειστώ στο δωμάτιο. ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ, ΑΧ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ !!!! Έτσι αντιλαλούσαν οι ερωτικές κραυγές τους, τόσο που τρόμαξα από το πάθος. Τι είναι τελικά το ΝΑΙ; Ποιος το δημιούργησε για να το χαίρεται και ποιος το κυβερνάει; Εδώ κυβερνάει τον κόσμο η μιζέρια και η στεναχώρια. Εδώ κλαίμε! Και το δάκρυ μας κυλάει αργά-αργά, στάζει το κατακαλόκαιρο στο μουχλιασμένο παντζούρι μας και γίνεται κρύσταλλος. Το χειμώνα δε, αυξάνονται τα δάκρυα κι απ’ την κλεισούρα, δημιουργούνται σταλαγμίτες στην οροφή που ενώνονται με το πάτωμα. Εδώ είνα...

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΟΥΜΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ. Α Μ Ε Σ Α ΜΑΖΕΥΟΥΜΕ ΕΙΔΗ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ: 1. Εμφιαλωμένα νερά 2. Χυμοί φρούτων 3. Κονσέρβες 4. Φάρμακα (κολλύρια, αναλγητικά, παυσίπονα) 5. Ρούχα 6. Εσώρουχα 7. Γάλα υψηλής παστερίωσης Θα τα στέλνουμε άμεσα στους τόπους της καταστροφής με αυτοκίνητα που θα φεύγουν μόλις γεμίσουν. Δεχόμαστε και διαθεσιμότητα αυτοκινήτων και οδηγών για τις αποστολές. ΤΟΠΟΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ: ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΕΣ, ΙΑΚΧΟΥ 16 ΓΚΑΖΙ ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 210-3473312, 210-3479426 6944-455915, 6944-143353, 6932-671347 info@protovoulia.allilegihs ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ Υπάρχει ανάγκη! Κάνουμε έκκληση σε όλους εσάς σε μια προσπάθεια συλλογικής κινητοποίησης για την στήριξη των πληγέντων από τις πρόσφατες πυρκαγιές στη χώρα μας. Υπάρχει ανάγκη! Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός έχει από την πρώτη στιγμή δραστηριοποιηθεί με τα Σώματα Εθελοντών Σαμαρειτών � Διασωστών και ενεργοποι...

Στέλνω ένα μήνυμα στον άνεμο να κοπάσει τους θυμούς του και να σμίξει με της αυγής το σύννεφο.. Δροσιά και στάλες βροχής να φέρει στις καρδιές ... και σε ό,τι απέμεινε ζωντανό στον τόπο αυτό.. Ενα χαμόγελο ν' ανθίσει στου Αυγούστου το στερέωμα και ο Θεός του καλοκαιριού να επουλώσει τις πληγές μας.. Ας γεμίσουμε ξανά πολύχρωμες ανταύγες και χρώματα.. Αμήν..

Πόσο σ' αγαπώ φεγγάρι αυγουστιάτικο κάθε βράδυ καλοκαιριάτικο με ταξιδεύεις σαν σε κοιτώ κοντά του κι ας είμαι μακριά του. Σαν σε κρατώ τρυφερά στα δυο μου χέρια στολίδι τ' ουρανού ανάμεσα στ' αστέρια τις νύχτες του καλοκαιριού ακούω την καρδιά του να τραγουδά πόσο πολύ με αγαπά. Βλέπω τη ματιά του να μου λέει λόγια μυστικά αφανέρωτα αξημέρωτα. Φεγγάρι μου, μη φεύγεις με μαγεύεις πάρε με μαζί σου στο ταξίδι σου στον ουρανό μέχρι η νύχτα να τελειώσει βοήθησέ με να τον δω. Προτού να ξημερώσει θέλω να του στείλω με χαρά για να μη νιώθει μοναξιά όλα τ' αστέρια τ' ουρανού να του ομορφαίνουν τη ζωή μέχρι κοντά μου να ξαναρθεί με τη δροσιά ενός πρωινού. 4/8/06 elenitheof

Όπως αρχίζει κάθε ωραίο όπως τελειώνει άδοξα, έτσι άσχημα κι όπως λυγίζουμε στου κόσμου τα παράδοξα μου ψέλλιζες γι’ αγάπη, κάποια νύχτα με πανσέληνο μα στο φεγγάρι κοίταζες το αύριο αδιέξοδο κι αν κάτι τελευταίο ξέφυγε απ’ τα χείλη σου την ύστατη στιγμή μια προσμονή, ένα αντίο χωρισμού, αναίτιο ένα κεφάλαιο της ζωής που έκλεισε σα μια λευκή σελίδα “ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς αρκεί να μ’ αγαπάς ” όπως αρχίζουν τα ωραία τα χωριά, να φλέγονται δίπλα σε πόλη που ‘χει πνίξει το υγραέριο κι ούτε μια λάμπα να ‘χει τώρα ο ταξιδιώτης κι ο αδικημένος, της ζωής κατάδικος, ούτε φανό ν’ ακολουθώ τη θλίψη των ματιών σου πες μου, πως γίνεται η ζωή να μας αφήνει μόνους να ταξιδεύουμε επιβάτες, προς το άγνωστο πλάι σε καμμένες περιοχές και σε κρανίου τόπους; σε παιδικές χαρές, φτιαγμένες από στάχτες κι εμείς διαβάτες τ’ ουρανού, να ονειρευόμαστε τότε λοιπόν, γιατί τα κάνουμε τα όνειρα τι τα γεννάμε, τι τα θέλουμε, τι τα ζητάμε γιατί, ως δικαστές, τα πλ...

Χριστέ μου, τιμώρησε τους εμπρηστές όπως τους αξίζει με δικαιοσύνη. Άγιε Φανούριε, φανέρωσε όλους τους φονιάδες των δασών και των ανθρώπων κανένας να μην μπορεί να κρυφτεί αλλά να βρεθεί και να τιμωρηθεί. Παναγία μου, με την αγία σου σκέπη σκέπασε όλους τους πυροσβέστες που ηρωικά μέσα στη φωτιές μάταια να τις σβήσουν προσπαθούν. Σκέπασε όλους τους ανθρώπους τα σπίτια τους, τα χωράφια τους και τα ζώα τους για να μην καούν. Χριστέ μου, στείλε βροχές να σβήσουν όλες τις πυρκαγιές προστάτεψέ μας από τις πλημμύρες και απ' όλες τις καταστροφές που προκαλεί η κακία των ανθρώπων. 27/8/07 elenitheof

Αγάπη μου και έρωτά μου ξέρεις τι πιστεύω για μας; Όσο ο κόσμος θα καταστρέφεται γύρω μας εμείς θα ζούμε στον Παράδεισο της αγάπης μας. Όσο οι άνθρωποι ψάχνουν απεγνωσμένα το λιμάνι του έρωτα το δικό μας καράβι θα έχει αράξει στο απάνεμο λιμάνι του έρωτά μας. Όσο οι άνθρωποι παλεύουν με τα κύματα των παθών τους εμείς θα κολυμπάμε στη γαλήνια θάλασσα της αγάπης μας. Όσο οι άνθρωποι βασανίζονται από τη μοναξιά τους εμείς θα απολαμβάνουμε τ' αγαθά της συντροφικότητας. Όσο οι άνθρωποι θα ψάχνουν μάταια την ευτυχία στο χρήμα εμείς θα έχουμε κατακτήσει την κορυφή της με την ένωσή μας. 26/8/07 elenitheof

Ένα καλοκαίρι της αγάπης το αγέρι σ' έφερε απ' τον ουρανό. Εκαμάρωνα καιρό την όμορφη ψυχή σου ήθελα να 'ρθω στη ζωή σου. Άνοιξα την πόρτα της καρδιάς για να μπεις με μιας και να δεις το δικό μου παράδεισο της καρδιάς μου την άβυσσο. Είναι δική σου επιλογή μην το σκέφτεσαι πολύ αν το θέλεις να μείνεις. Μην προσπαθείς να μ' αποφύγεις. Τίποτα δε σου ζητώ είσαι ελεύθερος να φύγεις. Πάντα θα σ' αναζητώ σ' έχασα και μου λείπεις. Περιστέρι σιωπηλό μετρημένο μελαγχολώ πώς και πώς να φανείς περιμένω. Μην αργείς. Στα μάτια των άλλων θα σε ψάχνω μα σαν εσένα ίδιον δε θα 'βρω. 7/6/06 elenitheof

Είναι φορές που πνίγομαι μέσα σε ένα ξεχασμένο σ' αγαπώ. Νιώθω την τρέλα να μου χτυπάει την πόρτα. Δεν είναι όμορφα εκεί, μα στο τέλος εκεί θα πάω. Δεν μπορώ να αντισταθώ στο άγγιγμα σου, γιατι μαζί σου ζω ωραίες στιγμές.. Μη μου ζητάς να αρνηθώ το χάδι σου, είναι μαζί μου ακόμα κι όταν λείπεις. Άσε με να σε φιλήσω για τελευταία φορά, να έχω τη γεύση σου ενθύμιο. Μπορεί να κάνουμε λάθος, αλλά κι αυτά μαζί σου είναι ωραία. Άσε με να κάνω όνειρα μαζί σου κι ας μην βγουν ποτέ αληθινά. Μαρία Σ. @ MyPlace στις 22/8/2007

Αν ο έρωτας αποβλέπει στην ψυχή τότε σίγουρα σ’ έχω ερωτευτεί. Έχει καιρό να μου συμβεί κι έχω ξεχάσει πώς είναι ν’ αγαπάς να σ’ αγαπούν μα κάθε φορά που σιωπάς ένας πόνος σα βέλος τρυπά την καρδιά. Άραγε ήρθε το τέλος; Μοναξιά αβάσταχτη σιωπή σα φυλακή ατελείωτη απόσταση ανασφάλεια, ανησυχία αγωνία. Δεν το παίρνω απόφαση. Λάθος κάνω που σε σένα κολλάω άδικα πονάω. Περιμένω τον ήλιο να έρθει κοντά μου και τ’ αστέρια που πλησιάζουν διώχνω μακριά μου. Δε θα 'ρθεις. Κάτι σου κλείνει το στόμα. Να μιλήσεις δε θέλεις, δεν μπορείς. Αν θέλεις όμως την καρδιά σου ρώτα. Μου λείπεις, φοβάμαι. Ίσως δε θες πια να μιλάμε. Μόνη, από αγάπη στερημένη απογοητευμένη τα λάθη της ζωής μου μετρώ. Φοβάμαι απ’την αρχή να ξεκινήσω Φοβάμαι να ζήσω. Μακάρι να ήσουν εδώ. Σ’ αγαπώ πιο πολύ όσο περνά ο καιρός γιατί από μένα είσαι διαφορετικός γιατί είσαι ό,τι δεν μπορώ να είμαι. 31/5/06 elenitheof

Σαν δύο τρένα που χωρίσαν στο σταθμό έτσι άλλο δρόμο πήραν τώρα κι οι ζωές μας σ' ένα ταξίδι που δεν έχει προορισμό λαθρεπιβάτες μοναξιάς είν' οι σιωπές μας. * * Πάνω στις ράγες ξεχασμένες δυό καρδιές και το βαγόνι μ' αναμνήσεις φορτωμένο ένα εισιτήριο και δυό αποσκευές και τ' αποτσίγαρο στο χέρι μου σβησμένο. * * Περνά η νύχτα απ' το παράθυρο μπροστά δύο φεγγάρια, εσύ και τ' άλλο η μοναξιά μου τραγούδι λέω με τον πόνο συντροφιά μήπως ξανάρθεις πάλι απόψε στα όνειρά μου.

Είχα κάποτε μια αγάπη μία συντροφιά έναν ήλιο στη ζωή μου μαζί μου να μιλά μες στις δυσκολίες να με βοηθά. Πέρασαν οι μέρες οι μήνες, οι εποχές τόσο όμορφα μαζί του να μιλώ ώσπου δεν άντεξα άλλο του είπα :"Σ' αγαπώ." Ο ήλιος έπεσε στη δύση. Όμως το λυκόφως της αγάπης απ' την καρδιά μου ποτέ δεν πρόκειται να σβήσει. 11/6/06 elenitheof

1. Άμεση ολοκλήρωση των δασικών χαρτών και του κτηματολογίου για να γνωρίζουμε ποιες περιοχές χαρακτηρίζονται ως δάση ώστε ν’ αποφεύγονται οι παράνομες διεκδικήσεις και καταπατήσεις. 2. Να σταματήσουν οι παράνομοι οικισμοί στις δασικές εκτάσεις. 3. Να μειωθούν οι ανεξέλεγκτες χωματερές. 4. Να εφαρμοστούν μέτρα πρόληψης των πυρκαγιών. 5. Να ενισχυθεί η δασοπροστασία. 6. Οι δήμοι ν’ αναλάβουν πρωτοβουλία για τη δημιουργία σημείων πυροπροστασίας. 7. Να αγοραστούν καινούρια πυροσβεστικά αεροσκάφη. 8. Να ανακηρυχθούν αναδασωτέες οι καμένες δασικές εκτάσεις. 9. Να γίνουν αντιπλημμυρικά έργα για την προστασία των κατοίκων και των καλλιεργειών. Βάλε την υπογραφή σου εδώ: http://www.save-the-planet.gr/csp/stp/Index.csp για να συμβάλλεις κι εσύ στη σωτηρία του πλανήτη.

Μάνα, που πήρες απ' όλα τα πλάσματα ανώτερο θρόνο, άφθαρτη μένει κι ανέγιχτ' η δόξα σου μέσα στο χρόνο. Μέσ' στην αγκάλη σου, ω θαύμα! κρατάς, το Θεό μας, Μητέρα, κι είσαι απ' τη γη κι απ'τους κόσμους των άστρων εσύ, Πλατυτέρα!

Γλυκιέ μου Κώστα, θυμάσαι τις σιωπηλές νύχτες που στα μάτια σε κοιτούσα μα δε μιλούσα; Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά δεν μπορούσα να σου πω όσα είχα στην καρδιά. Θυμάσαι τα λουλούδια που μου χάριζες πριν μου πεις καληνύχτα; Για μένα ήταν δώρα ανεκτίμητα από τους θησαυρούς μιας πλούσιας καρδιάς. Θυμάσαι που μου τραγουδούσες όταν πετούσαμε στ' αστέρια; Η φωνή σου ήταν υπέροχη! Με συγκινούσες! Πόσο μ' αγαπούσες! Μια μέρα μου το είπες και δάκρυσες! Τα δάκρυά σου ήταν τα πιο ακριβά μαργαριτάρια που μου χάρισες! Θυμάσαι που σου τηλεφώνησα και σου είπα ότι τελειώσαμε; Δε με πίστευες. Ένα βράδυ στο δρόμο με πλησίασες. Να σου τηλεφωνήσω μου ψιθύρισες. Όμως εγώ σε άφησα μόνος σου ν' αναρωτιέσαι σε τι έφταιξες. elenitheof 10/8/07

"...Όταν το Εγώ, έγινε Εμείς κι όταν το Εμείς, έγινε Κανείς..." Σε μορφή Word και Zip

Η UNESCO (Νομού Πειραιώς και Νήσων) ανέλαβε μια πρωτότυπη πρωτοβουλία: θα αφήνει βιβλία σε πολυσύχναστα σημεία της πρωτεύουσας. Το κοινό θα μπορεί να τα δανείζεται, να τα διαβάζει και θα πρέπει να τα επιστρέφει εκεί όπου τα βρήκε. Οι χώροι δεν ανακοινώθηκαν συγκεκριμένα, όμως γνωρίσουμε ότι θα είναι στάσεις λεωφορείων, παγκάκια σε πάρκα και πεζόδρομους. Για μια πιο βιβλιόφιλη «ουρά» στις δημόσιες υπηρεσίες, μάλλον!!! Όποιος θέλει να χαρίσει βιβλία για να μοιραστούν μπορεί να επικοινωνεί με το τηλέφωνο 210/4132273. Το μεταφέραμε από το Βιβλιοπωλείο Νικολετάκης

Η μέρα που θα σε συναντήσω δε θα 'ναι σαν τις άλλες. Θα 'ναι μαγική. Θα 'ναι η μέρα των θαυμάτων. Τ' αστέρια θα πέφτουν βροχή στην καρδιά μας μαγεία μυστική θα διώχνουν τα σύννεφα θα φωτίζουν την ψυχή. Μαζί θα ζωγραφίσουμε με τα μαγικά χρώματα της αγάπης έναν καινούριο ήλιο να φωτίζει τη ζωή. Μαζί θα περπατήσουμε στο δικό μας κήπο μαζί θα τραγουδήσουμε στης καρδιάς τον κάθε χτύπο: "σ' αγαπώ." Τη μέρα που θα σε συναντήσω θα 'χουμε τόσα να πούμε που δε θα χρειάζεται να μιλήσουμε θα τα λέμε όλα με τα μάτια. Με τη μουσική της σιωπής θα χορέψουμε στο ρυθμό της αγάπης μας πάνω στα σύννεφα πέρα από κάθε όνειρο και κάθε φαντασία η πραγματικότητα θα είναι μαγεία. Τη μέρα που θα σε συναντήσω το ουράνιο τόξο θα φωλιάσει στην ψυχή μετά από της απόστασης τη βροχή. 17/7/07

Το χωριό μου, ένα πανέμορφο, ορεινό, παραθεριστικό χωριό γεμάτο εξοχικές βίλες μέσα στα έλατα, είναι κτισμένο στην πλαγιά ενός βουνού κι έχει υπέροχη θέα στην πόλη και στη θάλασσα. Όταν ήμουν μικρή, αρρώσταινα συνέχεια από τις αμυγδαλές μου. Ο γιατρός είπε πως έπρεπε τα καλοκαίρια να τα περνώ στο βουνό γιατί θα μου έκανε καλό στην υγεία. Τότε ο πατέρας μου έκτισε ένα μικρό σπιτάκι μέσα στα έλατα. Τα καλοκαίρια στο βουνό με βοήθησαν να είμαι γερή και υγιής ακόμα και μέχρι σήμερα που σας γράφω! Σ’ αυτό το εξοχικό περνούσα τα καλοκαίρια μου από 5 – 19 ετών. Όταν πέθανε ο πατέρας μου από καρκίνο στο συκώτι σε ηλικία 59 ετών, το 1988 σταματήσαμε να μένουμε εκεί τα καλοκαίρια. Όταν ήμουν παιδί, με τα παιδιά του χωριού παίζαμε στο σπίτι μου, σε άλλα σπίτια, στην πλατεία της εκκλησίας, σκαρφαλώναμε στα δέντρα και κυρίως στον πλάτανο στην αυλή της εκκλησίας, κάναμε τσουλήθρα στα χώματα. Πηγαίναμε σε μια περιοχή με πλάτανο και μια πηγή. Εκεί έχει παγκάκια και τραπέζια και υπέροχη θέα στην πόλη κ...

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη, όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα. Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει: Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία. Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω,να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει,να μη προσπαθώ να με λυπηθεί. Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό,και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν. Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου,να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου. Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ. Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ. Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι,να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω. Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω ...

Σκηνές αλλοφροσύνης, θλίψη, απόγνωση, πανικός. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφεί η συμφορά που έπληξε την Αιγιάλεια από άκρη σε άκρη, με ανθρώπινες απώλειες, σπίτια να έχουν γίνει στάχτη, χιλιάδες στρέμματα δασικής και καλλιεργήσιμης γης να έχουν γίνει ήδη παρανάλωμα του πυρός.Μέχρι στιγμής 3 συνάνθρωποί μας βρήκαν τραγικό θάνατο στην προσπάθειά τους να περισώσουν τις περιουσίες τους και συγκεκριμένα ένας 75χρονος βοσκός, ο Σ.Λ. στη Μαμουσιά και δύο γυναίκες στο Άνω Διακοπτό. Περίπου 15 άτομα μεταφέρθηκαν με αναπνευστικά προβλήματα στο Νοσοκομείο Αιγίου και πήραν εξιτήριο μετά τις Πρώτες Βοήθειες, όμως αίσθηση και συγκίνηση προκάλεσε η πληροφορία πως παρέμειναν εκεί για κοινωνικούς λόγους δύο ηλικιωμένοι, αφού τα σπίτια τους έγιναν κάρβουνο και δεν έχουν πού να πάνε... ΜΠΑΧΑΛΟ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο ΝΟΜΑΡΧΗΣ Οργίλη ήταν η αντίδραση του Νομάρχη Αχαΐας κ. Δημήτρη Κατσικόπουλου. ΄΄Ζούμε, πρωτοφανείς στιγμές. Η αδυναμία, η ανικανότητα και ο κακός συντονισμός της πολιτείας και των πυροσβεστικών δ...

Μες στην απέραντη νυχτιά ακούγεται ένα πουλί και θα ναι φαίνεται φτωχό... καημένο για να λαλεί και να πονεί.. ----- Πάνω σ αυτό το μαραμένο δέντρο κάθεται κλαίει , και χτυπημένο τραγούδι ατέλειωτο και λυπημένο πικρολαλεί.. ----- Κανείς στο δάσος να το φροντίσει και το καημένο, δεν μπορεί άλλο να τραγουδήσει και η φωνούλα του , όλο και χάνεται όλο και σβήνει στη θεοσκότεινη βαθειά νυχτιά.. -------------- 1979 ΕΤΩΝ 12.. Ελένη με πήγες πολυ πίσω και στο αφιερώνω.. ( τι μας έπιασε σήμερα..; χαχα)

Στο καταπράσινο δάσος δυο πουλάκια πετούν από δέντρο σε δέντρο και κελαηδούν. Φτιάχνουν το σπίτι τους με κόπο και αγώνα με ξυλάκια, χόρτα, νερό και χώμα αυτή θα είναι η φωλιά τους κι εκεί θα κάνουν τα παιδιά τους. Όταν τέλειωσαν τη φωλιά τους χαίρονται για το δημιούργημά τους είναι χαρούμενα πάρα πολύ κελαηδούν από κλαδί σε κλαδί. Μα σε λίγο ξαφνικά όταν γυρνάνε στη φωλιά ξυλοκόποι χτυπούν και το δέντρο κόβουν. Και το μικρό τους σπιτικό έγινε κομματάκια τα καημένα τα πουλάκια έμειναν χωρίς φωλιά. 1982 Το έγραψα όταν ήμουν 13 ετών

Ευχαριστώ τη Μαρία Νικολάου (Ηλιαχτίδα) για την πρόσκληση που μου έκανε να συμμετέχω στο παιχνίδι φράσεων με τους εξής κανόνες: Σχολιάζουμε μια γνωστή φράση ενός συγγραφέα ή ποιητή και μια προσωπική φράση του συναδέλφου blogger τις οποίες μας πασάρει ο συνάδελφος blogger για να τις σχολιάσουμε. Στη συνέχεια επιλέγουμε μια γνωστή φράση συγγραφέα ή ποιητή και μια προσωπική μας φράση και τις πασάρουμε σε πέντε bloggers τους οποίους προσκαλούμε να συμμετέχουν στο παιχνίδι φράσεων. Φράση συγγραφέα ή ποιητή: "Μήπως λοιπόν πρέπει να έχει κανένας σπουδάσει τον κόσμο, για να μάθει να αγαπάει τη φύση..; Αν οι νέοι άνθρωποι το ήξεραν αυτό, πόσα βάσανα θα απέφευγαν! Πόσες δυσαρέσκειες των πικρών ημερών θα μπορούσαν να γλυτώσουν! Πώς θα έμεναν στην γεννέθλια γη τους , πόσο θα ήταν ευτυχισμένοι!" ΝΤΕ ΖΙΡΑΝΤΕΝ Σχόλιο: Θα πρέπει οι γονείς και οι δάσκαλοι να βοηθήσουν τα παιδιά από μικρά ν’ αγαπούν, να προστατεύουν και να φροντίζουν τη φύση και τα ζώα. Αν αυτό τους γίνει βίωμα, όταν θα μεγαλ...

Το μέγεθος της καταστροφής από τις πυρκαγιές στην Αχαΐα Έθνος 26/7/07 Δραματική είναι η κατάσταση, σύμφωνα με την Πυροσβεστική, στις πυρκαγιές στην Κουνινά Αιγίου που εκδηλώθηκε χθες το μεσημέρι και στην Καπίτσα Κεφαλονιάς που εκδηλώθηκε στις 10 χθες το βράδυ. Και στις δύο έχουν καεί σπίτια, ενώ οι φωτιές έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις λόγω και των ισχυρών ανέμων. Εννέα στρατιωτικά ελικόπτερα μεταβαίνουν σε χωριά του Αιγίου για την ασφαλή μεταφορά των κατοίκων. Σε κίνδυνο η Αχλαδιά, το Μαυρίκι, τα Μελίσια, η Φτέρη και το Πυργάκι, όπου έχουν εγκλωβιστεί περίπου 50 άτομα. Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κηρύχθηκαν οι δήμοι Αιγίου, Καλαβρύτων, Συμπολιτείας, Διακοπτού και η κοινότητα Λεοντίου μετά από απόφαση του Γενικού Γραμματέα Πολιτικής Προστασίας Παναγιώτη Φούρλα. Στο Αίγιο, η φωτιά έφθασε στο χωριό Πυργάκι, ενώ έχουν εκκενωθεί η Κουνινά, τα Μελίσσια και η Πτέρη που κινδυνεύουν άμεσα από τις φλόγες. Στο Πυργάκι και τα Μελίσσια υπάρχουν εγκλωβισμένοι κάτοικοι που αναμένουν να απομακρυνθο...

Σήμερα λυπάμαι και πονάω πάρα πολύ γιατί από το σπίτι μου στο Αίγιο βλέπω να καίγεται το απέναντι βουνό. Ο ουρανός γέμισε καπνό από την πυρκαγιά. Τα πυροσβεστικά αεροπλάνα πετούν πάνω από το σπίτι μου και πηγαίνουν στη θάλασσα για να πάρουν νερό. Καίγεται το χωριό μου, το Πυργάκι, στο οποίο έχω ένα εξοχικό σπιτάκι μέσα στα έλατα. Σ' αυτό παραθέριζα τα καλοκαίρια στα σχολικά μου τα χρόνια. Φέτος το καλοκαίρι δεν πρόλαβα ακόμα να πάω. Σκεφτόμουν να πήγαινα μια βόλτα με μια φίλη κάποια μέρα. Αρκετά το καθυστέρησα και τώρα όταν θα πάω θα δω τα δάση καμένα. Στο χωριό δεν υπάρχει νερό. Εύχομαι να προλάβουν μέχρι το βράδυ να σβήσουν τη φωτιά και να μην καούν τα σπίτια.

Λέξεις κοχύλια που τρέχουν σαν μικρά κύματα στων χειλιών σου τις γωνιές και γω ανάσα γίνομαι και τις μαζεύω πλέκοντας στεφάνι.. Λέξεις σμαράγδια πράσινα σαν τα νερά στο Ιόνιο μήνα Ιούλη.. Λέξεις που σκόρπισαν στην άμμο κι έγιναν ένα με τη ζέστη της καρδιάς σου.. Κι όσο μου λες πως μ αγαπάς τόσο τα κύματα θεριεύουν κι αγκαλιάζουν τα νησιά.. Μίλα μου.. κι αγάπα με. .! Δυό λέξεις μόνο και καλοκαίρι γίνομαι στα χέρια σου..

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε μια μικρή πληγή, στην πλάτη ενός γέρικου δέντρου, μέσα στο δάσος του καλοκαιριού. Είχε μεγάλα μάτια σαν τον ωκεανό, χείλη κόκκινα σαν την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο και όσο κι αν πονούσε μέσα στην μοναξιά της, δεν παραπονιόταν καθόλου. Ήταν βλέπετε, μία από τις λίγες πληγές, που έχουν επιλέξει να ζουν ελεύθερες και ανεξάρτητες από τους αδύναμους ανθρώπους, έτσι δεν πλήγωνε κανέναν άλλο πέρα από τον μικρό, ευαίσθητο και ασήμαντο εαυτό της... Η ιστορία της ξεκινάει από τότε που ένας ερωτευμένος νεαρός, χάραξε με τρόπο ζηλευτό το όνομα της αγαπημένης του, στον κορμό του δέντρου. Όμως κάποτε κατάλαβε πως δεν αγαπούσε πια την κοπέλα, επειδή κι εκείνη δεν τον αγαπούσε άλλο. Τότε, πήγε στο δάσος του καλοκαιριού και με διαβολεμένη μανία, προσπάθησε να εξαφανίσει το όνομά της. Όταν ξεθύμανε αρκετά, έφυγε ευχαριστημένος κι ευτυχώς για εκείνον το μόνο που έμεινε από αυτή τη στενάχωρη ιστορία, ήταν μια κακάσχημη ουλή πάνω στον ταλαίπωρο κορμό, που δεν είχε καμιά διάθεση ...

Οι ώρες, οι μέρες οι μήνες, οι εποχές περνούν μες στη μοναξιά σαν ξεχασμένα αποδημητικά που πίσω δε γυρνούν. Χάσαμε τόσες στιγμές από το χθες. Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Ίσως να φταις εσύ ίσως κι εγώ. Μα ήρθε η ώρα να σου πω η διαίσθηση δε με γελά ξέρω καλά. Κάποτε θα είμαστε μαζί. Μην κλαις κάποτε θα λες γεννηθήκαμε για έναν προορισμό ζήσαμε για ένα σκοπό. Οι δρόμοι μας διαφορετικοί εσύ πας στη δύση εγώ στην ανατολή μα κάποτε θα συναντηθούν. Οι καρδιές θα ενωθούν το ταξίδι θα το κάνουμε μαζί άγνωστη η διαδρομή μα στην ευτυχία οδηγεί. 30/5/07

Εκεί που αρχίζουν τα όνειρά μου τ' αηδόνια λένε τραγούδια για την αγάπη στην καρδιά μου. Η μοναξιά γεμίζει από λουλούδια του δικού σου Παράδεισου. Ο πόνος γίνεται μελωδία μυστική του έρωτα η μουσική διώχνει τα σύννεφα. Ο ουρανός γεμίζει αστέρια που έχουν ανθίσει στα μάτια σου. Αχ, θάλασσά μου δροσερή στην αγκαλιά σου πάρε τα όνερά μου κλάψε γι' αυτά που 'χουν χαθεί στείλε το κύμα να τα πάρει μακριά μου. Καθώς θα περπατάω στην ακτή το τραγούδι θα λέω των κυμάτων μέχρι κοντά μου να ξαναρθεί θα προσμένω το καράβι των θαυμάτων. 9/7/07

Φεγγάρι μου! οι έρωτες τους παρελθόντος μοιάζουν με σβησμένα αστέρια μπροστά στη δική σου λάμψη. Ανεκπλήρωτο όνειρό μου θα ήθελα να ήσουν δικός μου κι εγώ να ήμουν δικιά σου. Όμως δε θα γίνει ποτέ αυτό. Πάντα κάποια άλλη θα κάνεις ευτυχισμένη με την αγάπη σου. Τα μάτια σου ποτέ δε θα τα δω να με κοιτούν με αγάπη κι έρωτα. Ποτέ δε θ' ακούσω τα γλυκόλογα του έρωτά σου. Θα τα χαρίζεις πάντα σε κάποια άλλη. Ποτέ δε θ' ακούσω το τραγούδι σου που θα μου αφιέρωνες αν ήμασταν μαζί. Κάποια άλλη πάντα θα το χαίρεται. Ποτέ δε θα με ζεσταίνει η αγκαλιά σου. Ποτέ δε θα γευτώ τα φιλιά σου. Ποτέ δε θα σκουπίζεις τα δάκρυά μου όταν πονώ για να με παρηγορήσεις. Είσαι η ατέλειωτη αγάπη μου που η φωτιά της θα καίει παντοτινά την καρδιά μου. Είσαι εκείνος που άγγιξε τα βάθη της ψυχής μου και την ξύπνησε από τον ύπνο της μοναξιάς. Είσαι εκείνος που συγκίνησε όσο κανείς άλλος την καρδιά μου. Είσαι εκείνος που για μένα νοιάστηκε. Είσαι εκείνος που εμπιστεύτηκα και φανέρωσα όλα τα μυστικά της καρδιάς ...

Ποτέ μου δεν είχα ταίρι να με πιάνει απ' το χέρι στα μάτια να με κοιτά να μου λέει πως μ' αγαπά. Μια καρδιά που πονά που δακρύζει και μόνη τριγυρίζει είχα πάντα. Δεν ξέρω πώς είναι μια αγκαλιά δεν ξέρω από φιλιά ποτέ μου δεν τα γνώρισα. Μόνο στα όνειρα τα ένιωσα. Ποτέ μου δεν είχα δικό μου ουρανό μόνο στα όνειρα τον άγγιζα. Το μονοπάτι του έρωτα έχασα για πάντα. Ποτέ μου τον έρωτα δε γνώρισα τώρα είναι αργά δεν έχω ελπίδα καμιά. Απ' τα όνειρά μου χώρισα. 13/7/07

Προσπάθησα να μεινω κοντά σου σήμερα το πρωί.. Μα oι ερινύες δεν με άφησαν.. Με ξύπνησαν με τις δυνατές φωνές τους.. Και έτσι χάθηκες ξανά.. Στης ζωής μου τα σκαλοπάτια ξεκινώ ξανά νέο δρόμο.. Και ένα τραγούδι ψιθυρίζω συνεχώς.. "εισαι γλυκό του κουταλιού.. σε ασημένιο δίσκο .."

Αν μπορούσα κάτι στη ζωή μου ν' άλλαζα στα μάτια σου την αγάπη θα διάβαζα. Αν μπορούσα κάτι στην καρδιά μου ν' άλλαζα τ' όνομά σου για πάντα σ' αυτήν θα χάραζα. Αν μπορούσα κάτι στον κόσμο ν' άλλαζα στον ουρανό θα ζωγράφιζα: "Σ' αγαπώ". Αν μπορούσα κάτι στα λόγια μου ν' άλλαζα ποιήματα για σένα θα ξανάγραφα. Αν μπορούσα κάτι στα όνειρά μου ν' άλλαζα μαζί σου στ' ακρογιάλια θα περπάταγα. 13/7/07