Πορφυραδα

- Ακούστε με - απόψε μόνος στο κρεβάτι μου στενάζω με τριγυρίζουνε ιδέες σκοτεινές κι αφύσικες γυρνάνε μέσα στο μυαλό και στροβιλίζουν το κορμί μου φτάνουν στο στόμα τα εντός μου καταπνίγουνε στήνουν χορό τα υγρά κι απ’ το στομάχι μαρτυράνε πως ήρθε η ώρα να ξεράσω τη χαρά ένα και δυο, με κατακλύζουνε στο στρώμα κι εγώ που το ‘στρωσα μονό οι αμαρτίες πάνω, δε χωρούνε στητά εμπόδια να στέκουν στο λαιμό φυλακισμένα τα όνειρά μου, να πονούνε - Ακούστε με - μετρώ τους χτύπους της καρδιάς και τον παλμό της πιάνω στα δάκτυλα σφυγμούς που ξεκινούν απ’ το λαιμό και ως τις φτέρνες κολυμπούνε λέξεις δε βρίσκονται να πουν ο,τι κι αν νιώθω απόψε μα τις κραυγές μόνο ν’ ακούγατε με τη στεντόρεια φωνή, ν’ αφουγκραστείτε έρεψε, σα συλφίδα, το κορμί και στην καμπούρα κουβαλά τα πεπραγμένα μ’ ανθρώπου ονόματα, βαπτίστηκαν καημοί και τον συρμό τον πρώτο πήραν για τα ξένα ένα και δυο, με κατακλύζουνε στο στρώμα κι εγώ που το ‘στρωσα μονό οι αμαρτίες θα στενάζουν απ’ του χρόνου τα γραμμένα.

Όλο το είναι σου με ονειρόσκονη πουδράρω να έχεις πάνω σου μια λάμψη μαγική και σαν σκοτάδι γύρω σου θα πέσει θα είσαι εσύ μια οπτασία λαμπερή Τι κι αν τα μάτια σου σκοτάδι μόνο δίνουν δέξου απο εμένα λίγη σκόνη αστραφτερή μπορεί μόνο ζωή κι αγάπη να σου δώσει και μια φιλία στην ζωή σου δυνατή !

Κάτι πολύ ενδιαφέρον για σήμερα, πέρα από τη λογοτεχνία, για να ξεφύγουμε λίγο, αλλά και για να μάθουμε κάτι που ίσως δε γνωρίζαμε μέχρι σήμερα... Το κείμενο από τη Βίκυ Νικολαΐδου και το τελευταίο "Πράσινο" τεύχος του περιοδικού "Μονόπολη" που διανέμεται δωρεάν! Περιοδικό Μονόπολη, τεύχος 63 Απρίλιος-Μάιος 2007 Την επόμενη φορά που θα κυκλοφορείτε σε ώρα αιχμής, παρατηρήστε γύρω σας πόσα αυτοκίνητα κυκλοφορούν με έναν και μοναδικό επιβάτη: τον οδηγό τους. Η ιστορία θα συνεχίζεται πανομοιότυπα, αν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτήν. Αυτό σκέφτηκαν ο Γιώργος Σακελλάρης και η Παρασκευή Τσιάρα, οι δημιουργοί του carpooling.gr που από τον Ιανουάριο του 2006 προσπαθούν να συντονίσουν τις κοινές μας διαδρομές. Mε δωρεάν εγγραφή, υποψήφιοι οδηγοί και επιβάτες “καταθέτουν” τις διαδρομές τους και αναζητούν το έτερόν τους ήμισυ στις καθημερινές μετακινήσεις ή και σε υπεραστικά ταξίδια. Το όφελος πολλαπλό: αυτοί που εφαρμόζουν το car pooling βλέπουν τη διαφορά στην τ

Τραβώ γραμμή στα περασμένα τι άλλο θέλω απ’ τη ζωή; είδα στο όνειρο, πως πήρες τα φιλιά μου και τα ταξίδεψες σε Δύση και Ανατολή είσαι δικιά μου, σ’ έχω κοντά μου πάνω στους ώμους σου η αυγή με ματιά λοξή κοιτάζω βρίσκω έναν κόσμο για να πλάσω απ’ την αρχή δως μου φιλιά για προσκεφάλι τι άλλο να ’χω στη ζωή; σεντόνια στρώνω, κεντημένα τραβώ γραμμή στα ειπωμένα και στων χειλιών μου τη ροή πνοή αφήνω στα μαλλιά σου σε μια πριγκίπισσα ένα στέμμα τραβώ γραμμή στα περασμένα κι άλλο πια τώρα, δε ζητώ αφού έχω εσένα.

Με κόκκινο στυλό απόψε γράφω το αίμα απ' τις λέξεις να κυλά κι αφού, όσα με πόνεσαν θα γράψω την κόλλα θα πετάξω στην φωτιά Μα όταν η μελάνη στο χαρτί μου την πρώτη έχει κάνει επαφή πονάει και ματώνει η ψυχή μου στη θύμιση γιατί, έρχεσαι εσύ Και όσο η ώρα προχωράει όλο και κοκκινίζει το χαρτί στάζει το αίμα απ'την καρδιά μεσ'το στυλό μου κι απ'το στυλό μου μεσ'την κόλλα τη λευκή

Ξυπνώ σ’ ένα δωμάτιο με σκιές Από το χώρο αναδύονται θεοί και άνθρωποι Και χλουπ! τους καταπίνει πάλι -«Κάνε μου έρωτα» Ψιθυρίζει μια θεά και μού πιάνει τους όρχεις -«Πού βρίσκομαι;» αναρωτιέμαι -«Στο νου σου» λέει καθώς διαλύεται σε κόκκους »Αυτός δημιουργεί ό,τι βλέπεις κι ακούς…» Ακαριαία, ο χώρος κρυσταλλώνεται Γίνεται συμπαγής υαλόμαζα Εγκλωβίζοντας για πάντα μορφές και λόγια. Στέκω γυμνός στους τάφους Στην παλάμη κρατώ μια κρυστάλλινη σφαίρα -το νου μου Τα πόδια μου μεταβάλλονται σε μυρμήγκια Κατέρχομαι βαθιά στους νεκρούς. Ο Larry Cool έχει γράψει το μυθιστόρημα, ΤΟΝ «ΚΑΝΕΝΑ»... ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ!, εκδόσεις Τυφλόμυγα-Αμόνι. Κριτικές: http://librofilo.blogspot.com/2006/10/larry-cool-jpmanchette.html#comments http://tsamatis.blogspot.com/2006/10/larry-cool.html http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18679&m=P22&aa=1 http://book.attack.gr/?p=53 http://agavazo.blogspot.com/2006/08/larry-cool.html Βιβλιοπωλεία: Παπασωτηρίου - www.papasotiriou.gr , Πρωτοπορεία

Την ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΜΑΙΟΥ και ώρα 20:00, οι εκδόσεις AMONI σε συνεργασία με το BOOZE COOPERATIVA παρουσιάζουν τη συλλογή σουρεαλιστικών διηγημάτων FORTUNE COOKIES. Όπως στα κινέζικα fortune cookies (τα μπισκότα της τύχης) έτσι και η ομότιτλη συλλογή επιφυλάσσει εκπλήξεις στους αναγνώστες καθότι περιλαμβάνει 13 συγγραφείς και 31 διηγήματα! Το FORTUNE COOKIES είναι μια συλλογή ανομοιογενεών διηγημάτων από συγγραφείς των οποίων το μόνο κοινό σημείο είναι το σημείο "G"! Οδυσσέας Ανδρούτσος Larry Cool Μηνάς Ν. Μηλιαράς Τιμολέων Μαλλιόπουλος Γενναίος Καραχάλιος Γιώργος Φιλιππόπουλος Νίκος Λάιος Νίκος Μ. Σιδέρης Κώστας Βιντζηλαίος Αναστασία Τοπαλιάν Φώτης Ταβουλτσιάδης Μπάμπης Κονταράκης Χρήστος Σιδερής Από το οπισθόφυλλο του FORTUNE COOKIES: ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ - ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ "ΟΝΕΙΡΙΣΜΟΥ" (Για την ανεύρεση και επαναφορά των ψυχών στα ανθρώπινα σώματα) 1ον: Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΝΕΚΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ. 2ον: ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΠΟΥ ΓΛΕΝΤΟΚΟΠΑΝΕ ΣΤ

Ποτέ μη λησμονάς το άσπρο τριαντάφυλλο που κάποτε σου χάρισε απλόχερα χωρίς ανταπόδοση την ευωδιά του την καρδιά του και τώρα πενθεί την απόρριψή σου θρηνεί την απουσία σου κλαίει τη σιωπή σου μαζί με τ' αστέρια τις νύχτες τις κρύες μαζί με τ' αηδόνια τις μέρες τις παγωμένες. Στη σκοτεινιά της ζωής σου αναζήτησε τον ήλιο στα μελαγχολικά του μάτια αν ψάξεις, σίγουρα θα τον βρεις γιατί είσαι εσύ ο ήλιος μες στη ματιά του είσαι το λουλούδι της αγάπης μες στην καρδιά του που φύτρωσε στη χώρα του ονείρου. Ακολούθησε τον ηλιοπάτητο δρόμο θα σ' οδηγήσει σ' ένα κόκκινο παλάτι γεμάτο φως που ποτέ δε σβήνει χτισμένο απ' της αγάπης το χρυσάφι από κάθε δάκρυ μαργαριτάρι που έχυνε για σένα κάθε μέρα βαμμένο με της καρδιάς το αίμα που έσταζε σε κάθε πόνο. Ένα άσπρο περιστέρι θα σου δείξει το δρόμο στον κήπο με τα κρίνα σα βρεθείς μη φοβάσαι δε θα χαθείς το άσπρο τριαντάφυλλο εκεί θα βρεις. Μόνο πρόσεχε απ' το φως μην τυφλωθείς. Η καρδιά σου πρέπει να 'ναι αγνή με αγάπη κα

Στον τοίχο, υπάρχει πάντα κολλημένο το πάλλευκο αυτοκόλλητο, που αγόρασα μια παιδική κι έναστρη νύχτα, του καλοκαιριού σαν έβλεπα τ’ αστέρια, να φεγγοβολούν την πλάση κι η πλάση, να ‘ναι πάντα γελαστή κι αγέρωχη κουμπάκια ίδια, ενός θαλασσινού πουκάμισου κι ενός μικράγουρου τριαντάφυλλου, η γεννομήτρα καθώς δυο νεογνοί, σ’ ένα μικρό τριφύλλι παίζουνε δύο πουλιά, ‘κει πλάι στο λουλούδι, ανθίζουν και χάμω τους, παραμονεύει ο σκώληκας τρέχει γοργά, σούρνεται, σπεύδει αλαφιασμένος μόλις τ’ αθώα, των εχθρών τα μάτια, τ’ αντικρύζουνε το ‘να τσιμπάει την ουρά του, το προφταίνει τ’ άλλο πατάει στο κεφάλι, αργοπεθαίνει - να είναι τούτη, η σωτηρία της ψυχής, Μαρία; κι όμως εμένα, αυτά τα γράμματα μου έμαθαν κάποιες ξανθές, πολυλογούδες, βυζαρούδες φιλολόγοι άλλες σεμνές, γεροντοκόρες, ασπρομάλλες κι άλλες με δέρμα, ντυμένες όλες, ψυχοκόρες τα πήρα εγώ τα γράμματα, στα γρήγορα μα κόλλησα στους αριθμούς, στα σύμβολα και ξέχασα στο χρόνο, ν’ αφαιρώ και τους καιρούς να τρώω, από το κέντρο κάθε μνήμη

Μας ήρθε μόλις στο mailbox με email, το θεωρήσαμε αρκετά πρωτότυπο σαν κίνηση και το δημοσιεύουμε στο blog μας ατόφιο.. ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ Μεγάλος Διαγωνισμός για το Χειρότερο Αφεντικό στη Θεσσαλονίκη ! Εδω μπορείτε να δημοσιεύσετε την προσωπική σας ιστορία από μια παρατυπία, έναν εκφοβισμό, ένα σκηνικό που έχει συμβεί στο χώρο εργασίας σας και που σας οδήγησε είτε να τα «σπάσετε» με το αφεντικό είτε να υποχωρήσετε για να μην ακολουθήσουν χειρότερα. Επίσης μπορείτε να στείλετε ιστορίες για το τι σημαίνει εντατική δουλειά, πως τα αφεντικά ζητάνε όλο και περισσότερα κτλ. Τέλος πάντων, οι ιστορίες αυτές θα δημοσιεύονται και ο καθένας στην πορεία του χρόνου θα μπορεί να ψηφίσει τη «χειρότερη». Στα τέλη Μάη θα βραβεύσουμε το χειρότερο αφεντικό και που ξέρετε ίσως κάνουμε μια διαδήλωσή που θα πάει μια βόλτα από την επιχείρησή του για να τον/την χαιρετίσει ! http://www.1m2007.gr/ SINELEUSI ENANTIA STIN EPISFALEIA http://www.episfaleia.gr/

Πολλές φορές τον χρόνο πίσω να γυρίσω θέλω, λάθη που έκανα στο χθές να σβήσω, γεγονότα και στιγμές που με πίκραναν ν' αλλάξω και αγαπημένα πρόσωπα του παρελθόν να φέρω στο παρόν Είναι οι πίκρες πολλές που αφήνει το χθές στην ψυχη... Σαν ταινία, delete να πατήσω στα κομμάτια αυτά, καθαρή την ψυχή μου ν' αφήσω... Μα νόημα η ζωή χωρίς αυτά, ίσως και να μην έχει γιατί το σήμερα,αύριο παρελθόν θα γίνει... αν πίκρες δεν υπήρχανε,τότε ποιές οι χαρές μας? και τα λάθη που κάναμε στο χθές, μαθήματα ζωής,για το αύριο μας δίνουν...

Ο Γιώργος ήταν πάντα αυτό που λέμε «καλό παιδί». Οι γειτόνισσες είχαν να το λένε. Μακάρι τα δικά τους τα βλαστάρια να είχαν την ευγένεια και τη γλύκα του. Συχνά τον στέλνανε να ψωνίσει όταν ήταν μικρότερος. Και ποτέ δεν είχε αρνηθεί να τους κάνει τη χάρη. Όταν μεγάλωσε, αναλάμβανε να τους πληρώνει το λογαριασμό της ΔΕΗ, ή να τις μεταφέρει στο ΙΚΑ όποτε του το ζητούσαν. Τον θεωρούσαν λίγο «αργό» βέβαια. Πολλές φορές κάρφωνε το βλέμμα του στο πάτωμα κι εκείνες το απέδιδαν στη γενικότερη συστολή του. Παρατηρούσε τις γάμπες τους όπως σφίγγονταν για να ανέβουν στις σκάλες, τα πέλματά τους όπως φαίνονταν μέσα από τα ψηλοτάκουνα παπούτσια, τα βαμμένα νύχια τους. Παρά την υπομονή και την καρτερικότητα που έδειχνε προς τα έξω, το μέσα του έβραζε. Ήξερε από μικρός ότι έπρεπε να είναι δυνατός. Σαν βράχος. Ήταν η άμυνά του στον έξω κόσμο. Είχε μάθει πως ποτέ δε θα ενδιαφερθούν να μάθουν περισσότερα για την τρικυμία που τον κυρίευε αν έμεναν στο καλο-σερβιρισμένο περίβλημα με τις χρυσές κ

Γιώργο μου, λατρεμένε ποιητή και φίλε αγαπημένε χρόνια πολλά να ζήσεις κι ό,τι ποθήσεις στην αγκαλιά σου να το βρεις. Στο δρόμο της ζωής με τη γυναίκα των ονείρων σου να προχωράς να σ’ αγαπάει να την αγαπάς συνέχεια να της το λες με ποιήματα, με αγκαλιές με τη γλυκιά σου τη ματιά με της καρδιάς σου τα φιλιά κι ό,τι επιθυμείς σ’ εκείνη να το βρεις. Τα λόγια είναι πάντα φτωχά για να εκφράσουν ό,τι νιώθει η καρδιά μια τρυφερή ματιά λέει πάντα πιο πολλά. Όσα χρόνια κι αν περάσουν στη ζωή να θυμάσαι πάντα αυτή τη μέρα πως κάπου μακριά κάποια ψυχή πόνεσε γιατί αγάπησε εσένα.

Αύριο γιορτάζω κοριτσάκι κομμάτιασα τα τελευταία μου γράμματα κι έραψα το στόμα, για να μην κλαίω έσπασα το Μ σε διπλό Λ κι έκανα το Π να μοιάζει με Γ όμως μου στέρησε η ζωή τα φτερά και ρούφηξε όλα τα “σ’ αγαπώ” μου όταν σκόπευα να τα μιλήσω κι όπως πέθαιναν τα κύματα, πέθαινα έσβηναν μαζί μου οι αναμνήσεις τις ζωγράφιζα πάνω στις μαύρες σου μπαλαρίνες κι άστραφταν στη λιακάδα κι έβλεπες τα γράμματα χρωματισμένα κοίταζα μέσα τους, το πρόσωπό μου και σ’ έβλεπα να χορεύεις με την αλφάβητο κι ύστερα σε ρώταγα αν θέλεις να λυγίσω τα όνειρα να τα σπάσω στη μέση, να σου χαρίσω τα μισά κι όταν συναντηθούμε να τα ενώσουμε κι όπως πέθαιναν τα κύματα, πέθαινα έσβηναν μαζί μου οι αναμνήσεις.

Κοιτώ στον καθρέφτη και κάποιος εκεί μέσα μου γελά... Μα ,ναι, σε βλέπω... Είσαι εσύ αυτός που γελά... Είσαι εδώ... Ένα χαμόγελο , σπάει το μαρμαρωμένο πρόσωπό μου... Μα, απο τον καθρέφτη, κάποιος λείπει... Με ψάχνω... Λείπω... Ένα δυνατό "ΓΙΑΤΙ" μου, ραγίζει τον καθρέφτη, και τότε... αντικρύζω την πραγματικότητα... Εσύ, μια οφθαλμαπάτη... Εγώ , τί ? ένα τίποτα...

Εγώ αγαπώ όλο τον κόσμο όπως διασχίζεις το κορμί μου σέρνονται άλλοτε βαριά τα πέλματά σου κι άλλοτε βίαια, με χαστουκίζεις όσα η ζωή με γέμισε, χαστούκια άντεξα τι να ντραπώ, τι να σκιαχτώ τι να σου τάζω όπως πονάω; - τι να σου πω τώρα που σβήνουν οι λέξεις; κυματιστά όπως κινείται το κορμί σου με πεθαίνεις κάτω απ’ τα ρούχα να σκιαγράφονται τα “θέλω” σου κι από τα μάτια να διαβάζω κάθε “πρέπει” υποταγμένος στα λευκόχρυσα στολίδια σου αγκιστρωμένος σ’ επουράνιες υποσχέσεις - τι να σου πω τώρα που σβήνουν οι λέξεις; καθρέπτης γίνονται το πρόσωπο να βλέπω και μεθυσμένος από ηδονή να σέρνομαι σα το σκουλήκι μπρος στα πόδια σου, η ζωή μα εγώ αγαπώ όλο τον κόσμο όπως διασχίζεις το κορμί μου.

Ένα κύμα σιωπηλό η ψυχή μου χτυπά τα βράχια της κακίας με την ομορφιά της ακακίας. Μια θάλασσα φουρτουνιασμένη η ζωή μου απ' τους ανέμους της ζήλιας των ανθρώπων μα στα βάθη της κρυμμένο το πολύτιμο μαργαριτάρι της ειρήνης. Ένα αηδόνι πληγωμένο απ' το βέλος του αδιεξόδου η ψυχή μα συνεχίζει να κελαηδά στης απόστασης τη βροχή στης απουσίας σου τη μοναξιά. Μια φωτιά που παγώνει η καρδιά μα στα βάθη της δε σβήνει η λαμπάδα της αγάπης. Μόνο που σιγά μόνη της λιώνει μες στις αξεπέραστες στιγμές. Ένα νησάκι μοναχό μες στον απέραντο ωκεανό η καρδιά μου. Περιμένω η σιωπή των κυμάτων να σε φέρει κοντά μου ανεκπλήρωτο όνειρό μου για να θεραπεύσεις την κρυφή πληγή της καρδιάς για να φυτέψεις το λουλούδι της αγάπης για να με γεμίσεις με το φως της χαράς. Μαγεμένη σε κοιτώ σα δειλινό του πόνου δακρυσμένη σου ζητώ στο ανύποπτο του χρόνου μη με προδώσεις. 1/6/06

...η άλλη από την πόλη που ζω 29 ολόκληρα χρόνια! Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα, όχι βέβαια μέσα στον Κηφισό ποταμό, απ' όπου και η φωτογραφία μου, αλλά στην ευρύτερη περιοχή της Κηφισιάς του Νομού Αττικής βεβαίως βεβαίως! Ναι, για όσους δεν το γνωρίζατε, η Κηφισιά διαθέτει ποτάμι, άσχετα αν αυτό είναι πάντοτε στερεμένο, το οποίο κάποιους Χειμώνες πνίγει στην κυριολεξία τα Νότια προάστια των Αθηνών... (όλα τα κουφά στην Ελλάδα...) ~~~ ‘Να περνάς καλά πριγκίπισσα’ ν’ ανεβαίνεις τους διαδρόμους του κάστρου τις όμορφες μέρες να μαζεύεις με τα δυο σου χέρια τις μαργαρίτες μα ανάμεσα στις πολεμίστρες φυτρώνουν και βάτα τ’ αγκάθια του χωρισμού θα ματώνουν τα δάκτυλα χρατς-χρατς θα σε κόβουν σαν πριόνια ανέμελων ξυλοκόπων λίγο πιο μακριά από την αμύθητη περιουσία σου κυλάνε ποτάμια με διαμάντια κι υδράργυρο στ’ ασημένιο δάσος που αστράφτει τις νύχτες σαν το φεγγάρι - ‘να περνάς καλά πριγκίπισσα’ στις μακρινές πολιτείες που δημιούργησες εγώ γνώρισα σήμερα ένα χελιδόνι με πληγωμένα φτερά κι όπ

Δυο ποιήματα, στολισμένα με φωτογραφίες από το προσωπικό μου αρχείο για σήμερα! Ναι, εγώ τράβηξα και τις δύο, όχι με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, αλλά με μια αναλογική Polaroid, όπου στη συνέχεια τις πέρασα στο pc με σκάνερ! Η παραπάνω είναι από το όρος Καλλίδρομο του Νομού Φιώτιδας, ένα Χειμώνα, λίγα χιλιόμετρα πιο νότια από την πόλη της Λαμίας... ~~~ Κοιτούν τα μάτια μου κι απόψε, μεθυσμένα η ώρα φεύγει, σαν το τρένο της γραμμής μα το ταξίδι δε θα κάμει, θα το δεις κι ούτε στον πιο μικρό σταθμό θα φτάσει που ‘χει χαράξει η ζωή, για να σταθμεύουν τρένα. Κοιτούν τα μάτια μου κι απόψε, απορημένα ήσουνα δίπλα μου, σ’ αντάμωσαν νωρίς μα ούτε πρόλαβα μια λέξη ν’ απαντήσω. - Σώπα - και πες μου αν οι μυγδαλιές κι οι παπαρούνες της Άνοιξης έχουν ανθίσει στα περβόλια του ονείρου. Ξυπνώ νωρίς τα πρωινά κι η μόνη σκέψη μου, ν’ ανοίξω το παράθυρο να ειδώ τα πρώτα τους μπουμπούκια - μπουμπούκι μου - να ξεπετάγονται σαν κρίνα απ’ τη σιωπή. - Άκου - ακόμη και τα ροδοπέταλα, σου έστρωσαν χαλί και παίζ

Εγώ ειμ’ ένας άνεμος που παρασέρνει τ’ αφρισμένα κύματα εγώ ειμ’ ο αγέρας που φυσάει πάνω στα μαλλιά σου και κολυμπούν στα χέρια σου χρυσόψαρα κι αστράφτουν γύρω σου οι πανοπλίες του ήλιου όσο κι αν δεν πιστεύεις χάνομαι στα αφανή μονοπάτια εγώ καθοδηγώ ιππότες στον κήπο της Αβύσσου κυκλώνομαι από ποτάμια θάλασσες τα σκοτεινά βράδια και περιφέρομαι σαν καβαλάρης με πανοπλία και ξίφος εγώ πυροβολώ τα όνειρα κι αδράττω τη μέρα σου εγώ αφήνω πέτρες δίπλα σε χνάρια που σβήσανε όσο κι αν με γυρεύεις χύνομαι αφήνομαι εξανεμίζομαι και περπατώ πάνω στα σύννεφα της αγκαλιάς σου σαν κολυμπούν στα χέρια σου χρυσόψαρα κι αστράφτουν γύρω σου οι πανοπλίες του ήλιου.

Διάβασα πάλι όλα μου τα ποήματα που έχω γράψει για σένα. Τόσα πολλά λόγια και τόσα λίγα τα ειπωμένα, τόσα στο βάθος τ' ανείπωτα. Όμως εσύ που μπορείς να διαβάσεις τους άγραφους νόμους του μέσα μου σύμπαντος εσύ που έχεις ακούσει το μοναχικό τριζόνι της νύχτας που είδες το αόρατο φέγγος μιας τρομερής αποκάλυψης εσύ, προπάντων εσύ που συνεχίζεις ν' ανθίζεις πάνω στο μαύρο χιόνι που απλώνεται γύρω μου μη βιαστείς να με κρίνεις να κλείσεις τους δρόμους, να διαβάσεις λάθος το μήνυμα. Κοίταξέ με μόνο στα μάτια μέτρησε τη βαθιά πληγή που ανοίγεται μέσα τους άκου τη σιωπή που κάνει να τρίζουν τα φύλλα στις αστροφεγγιές τους κι όταν ημερέψεις το φόβο που σαν το παγιδευμένο αγρίμι ουρλιάζει τότε θα καταλάβεις. Θα δεις τι πόθοι ασφυκτιούν το πάθος συντηρούν στις κρύπτες τους τα ζυγιασμένα λόγια. Θανάσης Κωσταβάρας

Ζεστασιά στα δυό σου χείλη απόψε βράδυ θα αισθανθείς... Είναι τα χείλη μου που κλέβουν χρώμα απ'τα δικά σου... Mη μου τρομάξεις, μόνο κλείσε τα μάτια σου σφιχτά μην και το όνειρο χαθεί κι απο αυτό με διώξεις... Στην αγκαλιά μου μέσα θα σε κλείσω κι αν πάλι κάτι αισθανθείς πως σε ξυπνά, μην κουνηθείς, είναι οι χτύποι της καρδιάς μου που χορεύουν, έχουνε νιώσει πως κοντά σου είναι... Και να περάσει όλη νύχτα αγκαλιά σου να μην τελειώνουνε τα χάδια, τα φιλιά... κι αν ξυπνητήρι το πρωί θα έχεις βάλει, τότε λυπάμαι για ακόμη μια φορά... καλή σου μέρα όνειρο... όνειρο ήμουν κι έσβησα... για σένα...

Φυσάει απόψε εν’ αγέρι στα μαλλιά μου και μες στην καύτρα, του Αυγούστου νιώθω την αλμύρα δίπλα, της θάλασσας το κύμα ζωγραφίζει δυο γλαροπούλια ερωτευμένα να παίζουνε παιχνίδια οι αστερίες τους κοιτάνε απ’ το βράχο και τα καβούρια, πλάι στην άμμο καψαλίζονται κι όλο θυμάμαι, νοσταλγώ κάποια ταξίδια μα εσύ γοργόνα, σ’ άγονα καράβια που βυθίζονται φυσάει απόψε κι ο αγέρας μ’ αλητεύει με παρασύρει, σε πελάγη που στιγματίζουνε χαϊδεύει τ’ άγρια μαλλιά φιλάει τα χέρια ζητά τον έρωτα, απ’ τα μάτια που φτερουγίζουνε έι καπετάνισσα για πού τραβά η ματιά σου; έχει λοξέψει, απ’ τα χείλη μου το βλέμμα νιώθω, πως ο,τι κι αν χαρήκαμε ήταν ψέμα και πως τα στείρα μας καράβια έχουνε μπατάρει φυσάει λοιπόν ‘κει στις ακτές, ενός ονείρου κι ήθελα πάντα ν’ αγαπήσω κάποια θάλασσα λεν’ πως κι η θάλασσα σα μάνα έχει γεννήσει παιδιά απ’ τη στέρηση, την πίκρα και τη θλίψη.

Όλα θα τ'αλλάξω! Δεν θ' αφήσω τίποτα που να σε θυμίζει, Θα ξοδέψω όσα χρειαστεί, έτσι ώστε ούτε σαν ανάμνηση να σ'έχω. Όλα θα τ' αλλάξω! Και πρώτα απ' όλα, εμένα, δεν θέλω άλλο τα σημάδια σου επάνω μου . Θα σε σβήσω απο παντού, για πάντα. Όλα θα τ' αλλάξω! Ακόμη και στο όνομα μου παραλλαγή θα κάνω, δεν θέλω να με φωνάζουν άλλο, έτσι όπως εσύ με φώναζες. Όλα θα τ' αλλάξω! Μόνο πές μου που πουλάνε καρδιές, γιατί κι αυτήν πρέπει ν' αλλάξω. Πληρώνω όσο κι όσο αλλά πές μου που τις πουλάνε?

Στην άμμο την καυτή και τη χρυσή αμμουδιά απόθεσα, σπαθί και πανοπλία και μάζεψα, απ’ της θάλασσας το κύμα κοχύλια δυο και λίγα φύκια να σου πλέξω μια φωλιά - ο πρίγκιπας, ζητά μία πριγκίπισσα κι ο ιππότης, μι’ αμαζόνα να χορεύει τραγούδια της αγάπης, γνώριμα ζητά το χέρι να φιλήσει που τον μαστίγωνε σαράντα απόβραδα ζητά τα πόδια, που τον έλιωσαν να προσκυνήσει με φιλιά αργόσυρτα στους ήχους των πουλιών χωρά η ζωή του στην αύρα της θαλάσσης κλαίει από έρωτα μαζεύει απ’ τις ακτές κοχύλια κι άμμο να φτιάξει όνειρα σαν κάστρα απροσπέλαστα - σ’ εκείνη την ακτή με τη χρυσή αμμουδιά κι εγώ έθαψα μια νύχτα, την καρδιά μου κυνήγι θησαυρού, η αγκαλιά μου μα αν βρεις, πού στοργικά την έκρυψα λατρεία θα σε ράνουν τα φιλιά μου.

Πριν ο ήλιος ανατείλει και στην δύση να χαθεί μου μιλούσε το φεγγάρι μου'λεγε για την ζωή Κοριτσάκι στην ζωή σου να 'χεις δύναμη πολύ σ' όσα βάσανα κι αν έρθουν να 'χεις και την αντοχή Ο ουρανός είναι γαλάζιος μα τα σύννεφα σαν ΄ρθούν έρχεται και ο αέρας για να διαλυθούν Έτσι κάπως στην ζωή σου σύννεφα θα βρείς πολλά και με ελπίδα τον αέρα να τα διώχνεις μακρυά !

Το διαβάσαμε σήμερα στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, βρήκαμε και απολαύσαμε τα κείμενά τους στο blog, τους καλέσαμε να γίνουν συνδιαχειριστές στον δικό μας χώρο και τους περιμένουμε... Η Γενιά των 700 ευρώ (G700) είναι μια κίνηση στην οποία συμμετέχουν νέοι, στην ηλικιακή ομάδα 25 με 35, οι οποίοι προβληματίζονται έντονα για τη γενιά τους και αυτά που της επιφυλάσσει το μέλλον. G700

Πριν από χρόνια περπατούσα μόνη και με τον εαυτό μου συζητούσα μια γυναίκα με σταμάτησε στην απορία μου απάντησε μου 'πε τ' όνομά σου πως είναι το πεπρωμένο που θα συναντήσω στη ζωή τ' όνειρο τ' αγαπημένο που κάποτε θα πραγματοποιηθεί. Πέρασαν χρόνια από τότε μες στης ζωής μου τη μοναξιά ήρθες ξαφνικά ένιωσα σα να σε ξέρω από παλιά από τα χρόνια μας τα παιδικά από τα παραμύθια. Αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια είναι γραφτό μας να συναντηθούμε είναι το πεπρωμένο μας ν' αγαπηθούμε είσαι ο καθορισμένος απ' τη μοίρα αγαπημένος της καρδιάς ο λατρεμένος το καλό μου ριζικό στο δρόμο μου το μοναχικό; Κάθε μέρα που περνάω μακριά σου περιμένω τη στιγμή που θα βρεθώ κοντά σου ίσως τότε καταλάβω την αλήθεια θα πιστέψω στα παραμύθια αν τα μάτια σου κοιτάξω το πεπρωμένο θα διαβάσω.

Αν νιώθεις λύπη ή μοναξιά μοναδικό μου ελάφι ψάξε στο δάσος της χαράς θα βρεις μια γάργαρη πηγή που τραγουδά την αιώνια αγάπη. Μη φοβηθείς απ' αυτήν τ' αθάνατο νερό να πιεις απλά νιώσε τυχερός όταν τη βρεις γιατί κέρδισες την αιώνια νεότητα γεύτηκες την αθανασία άγγιξες την ευτυχία βρήκες το θαύμα την πηγή της αγάπης. Ποτέ να μη ξεχνάς πως κάπου στη γη την παγωμένη από τα μίση και τα πάθη υπάρχει μια ζεστή καρδιά που θα σε ζεστάνει με της αγάπης τη φωτιά. 22/6/06

Έπρεπε να σ' αγαπώ και να σιωπώ σαν την αμίλητη γοργόνα που ονειρεύεται στα βράχια της ψυχής σου τα λαμπερά μάτια. Έπρεπε να κλαίω και να πενθώ με σιωπηλά δάκρυα όσο ζω σαν φεγγάρι που μαράθηκε το λυκόφως της αγάπης σου που χάθηκε στη θάλασσα της λησμονιάς. Μα η καρδιά αυτό δεν το αντέχει στα βάθη της σα θησαυρό να έχει κρυμμένο μυστικό. Γι' αυτό θα σ' αγαπώ σαν ήλιο, σαν αστέρι, σα φεγγάρι στης ζωής μου τον ξάστερο ουρανό στης καρδιάς μου το παλάτι θα τραγουδώ αιώνια μαζί με τ' αηδόνια τον πιο γλυκό σκοπό μαζί με τ' αγγελούδια τα πιο όμορφα τραγούδια για σένα θα τα πω. Για σένα και για μένα θα μιλώ σαν να είσαι εδώ μαζί μου στον Παράδεισο το ρόδο της αγάπης θα κρατώ στο άπειρο θα μου θυμίζει τ' άρωμά σου και θα σε νοσταλγώ δε θα τ' αφήσω ποτέ να μαραθεί ό,τι κι αν συμβεί θα το ποτίζω με φωτεινά δάκρυα θα το φωτίζω με το δροσερό αίμα της καρδιάς. Από μακριά θα με ακούς. Αν διστάζεις να ζήσεις, θα σιωπάς τα λόγια μου θα φωτίζουν τη σιωπή σου που πληγώνει την

Ξημέρωμα Κυριακής... Ανοίγοντας το παράθυρο, πλημμύρισε το δωμάτιο με μελωδίες απο το τιτίβισμα των πουλιών... Ο ήλιος χάρισε τις ακτίνες του μέσα σε αυτό... Μύρισε Άνοιξη... Η απουσία σου αισθητή και σήμερα και αναρωτιέμαι , γιατί ? Παρηγοριά μου μια άσπρη κόλλα χαρτί και ένα bic στυλό... Έτσι θα μπορέσω να καταγράψω τα συναισθήμτα της κάθε μου στιγμής μακρυά σου... Η θάλασσα στο βάθος με προσκαλεί, κοντά σου να με φέρει ,θέλει... και μοιάζει σαν ένα σιέλ βελούδινο χαλί που πάνω του να πατήσω θέλω... Μου λείπεις ! Μα αναρωτιέμαι και πάλι... πως είναι δυνατόν αυτό , αφού ποτέ κοντά μου μου δεν σε είχα... Και τότε η θάλασσα μου δίνει την απάντηση που ψάχνω, μέσα απο ένα μικρό κύμα , που χαλάει την βελούδινη όψη της... Μόνο όνειρο είναι... και συμπληρώνω... Όνειρο , όνειρο μα... Μ ου λείπει...

Χτίσε ξανά τα όνειρά σου ακόμα κι αν σου τα γκρεμίσουν. Αγωνίσου και μη χάνεις το θάρρος σου αν αποτύχεις. Αν δεν μπορείς να είσαι πρώτος θυμήσου ότι σε κάτι μπορείς να φανείς χρήσιμος. Μη σταματάς ν' ανεβαίνεις να υπομένεις. Κοίταζε τ' άστρα για να φτάσεις στις κορφές. Βάλε στόχους υψηλούς μη χάνεσαι σε δρόμους σκοτεινούς. Βασίσου στα ιδανικά σε πρότυπα ευγενικά για να χαράξεις την πορεία σου όπως οι ναυτικοί στη θάλασσα βασίζονται στ' αστέρια. Κι αν δάκρυα κυλούν από τα μάτια κοίτα το ουράνιο τόξο στην καρδιά σου. Ο Θεός είναι κοντά σου μέσα σου. Χαίρεται για τον αγώνα σου και σε στεφανώνει. Κι αν η καρδιά ματώνει εκείνος μπορεί να τη γιατρέψει κι αν η ψυχή σου στον αγώνα πέσει εκείνος θα σε συγχωρέσει αρκεί με τη μετάνοια να σηκωθείς μην απελπιστείς. Κι αν είσαι άρρωστος στου πόνου το κρεβάτι κι αν είσαι ανάπηρος μη νιώθεις άχρηστος ακόμα κι αν δε βλέπεις, δεν ακούς, δεν περπατάς, δεν καταλαβαίνεις είσαι ωφέλιμος μ' όσα έχεις μ' ένα χαμόγελο με τη δύναμη της ψυχή

Τα μάτια, μου κάψανε τα δάκτυλα απ’ τα δάκρυα κι η νικοτίνη, μου ‘κλεψε τις μέρες βαραίνει, όπως βαδίζει το σώμα μου στα τεθλασμένα μονοπάτια της ανάμνησης - να ζήσεις τη ζωή σου, κοριτσάκι η αγάπη, ποτέ δε μας χαρίστηκε κι αν κάποιος νοιάστηκε για μας ήταν τ’ αγέρι όπως τρεμόσβηνε, στα φύλλα της ιτιάς και θρόιζαν τα πέταλα, ολοένα στα μαυρισμένα τριαντάφυλλα που σβήνανε με μιας - κανείς δεν ήρθε απόψε, κοριτσάκι να θυμηθεί αν ζούμε ή αν χαθήκαμε στις λίμνης τα νερά, το φιλαράκι οδεύει στον γκρεμό, έρωτα ανίκητε οι σκέψεις κολυμπούν απόψε, μόνες ζωή και μοναξιά, φάγαν’ και ήπιανε - να ζήσεις τη ζωή σου, κοριτσάκι η αγάπη, ποτέ δε μας χαρίστηκε γεμίζουν με ουσίες, των ματιών οι σάκοι με κόπους μιας ζωής, που τη θυσίασες.

Την πληγωμένη μου καρδιά απ' της αδιαφορίας τη μαχαιριά των φίλων που εμπιστεύτηκα και μ' εγκατέλειψαν μόνη να υποφέρω χωρίς παρηγοριά σε σένα, Κύριε, την έδωσα κι εσύ με το χέρι σου το θεϊκό την καρδιά μου άγγιξες και τη θεράπευσες με συγχώρεσες τις αμαρτίες μου έσβησες τον Παράδεισο μου χάρισες. Ήρθες κοντά μου με τα δάκρυα της μετάνοιας καθάρισες την καρδιά μου. Κύριε, σ' ευχαριστώ. Η καρδιά μου είναι δική σου είσαι ο παντοτινός φίλος που είχα από τότε που ήμουν παιδί συνέχεια σου μιλούσα αδιάκοπα τα λόγια σου μελετούσα πόσο τ' αγαπούσα! Μου ομόρφαιναν τη ζωή με γέμιζαν ελπίδες και παρηγοριά στη μοναξιά και στα δύσκολα χρόνια των δοκιμασιών. Για το πλήθος των ευεργεσιών Κύριε, σ' ευχαριστώ. Βοήθησέ με ποτέ να μη σε αρνηθώ τις αδυναμίες και τα πάθη να νικώ κι αν κάνω λάθη αμέσως να μετανοώ.

Μαύρο ή άσπρο; Άσπρο ή μαύρο; Τι χρώμα άραγε, πρέπει να ντυθώ; Όλα στη ζωή μου, μια αντίθεση... Πώς να επιλέξω, τι χρώμα να φορώ; Το μαύρο ή το άσπρο ή και τα δυο; Άσπρες είναι οι μέρες, στη μαύρη μου ζωή. Πώς να αποφασίσω, τη σωστή επιλογή; Θα ρίξω ένα νόμισμα, στην τύχη ν’ αφεθώ... Κορώνα ή γράμματα; Γράμματα ή κορώνα; Ζω με μια αντίθεση, αλλόκοτα κι αντιφατικά... Γράμματα το πνεύμα μου, κορώνα η καρδιά μου. Λογική ή συναίσθημα, να έχουν τα όνειρά μου; Καρδιά ή πνεύμα; Πνεύμα ή καρδιά; Πώς να βρω κουράγιο, να βαδίζω στα τυφλά; Νιώθω το μυαλό, να μην ορίζει πια τη σκέψη... Πρέπει αυτό το νόμισμα, τη λύση να εφεύρει. Και τελικά, την λογική ή το συναίσθημα να βρω; Μήπως μου χρειάζεται να τα ’χω και τα δυο; Μήπως το μυαλό, πρέπει συναίσθημα να εκπέμπει; Και μήπως η καρδιά, πρέπει στο πνεύμα να επέμβει;

1. Εξομολόγηση 2. Ασημένιο Δάσος 3. Η ατέρμονη απεραντοσύνη του ανέφικτου 4. Άσπρο Κρίνο 5. Εγχειρίδιο Ποιητικής Τέχνης

Ο κήπος της καρδιάς μουμια μικρή Εδέμ που μέσα της θα κλείσει χωρίς να με ρωτήσει εκείνα που ποθεί Τα θέλω και τα δήθεν, τα πρέπει και τα μή λουλούδια της καρδιάς μου δεν λείπουν απο εκεί Τριαντάφυλλα τα θέλω μου με αγκάθια τους τα πρέπει τι να προσέξω πιο πολύ καρδιά ή λογική? Ο κήπος της καρδιάς μου μια μικ ρή Εδέμ που μέσα της 8α κλείσει Εσένα? Πρέπει? (Κάποτε μου είπανε) ( οτι τα ΘΕΛΩ είναι πάνω απο τα ΠΡΕΠΕΙ) Θέλω???

Σβήσε τα χρόνια απ’ τη μνήμη θέλω απόψε να τα κάψω με κεριά να τα στολίσω, με οινόπνευμα και σπίρτο θε να μαζέψω τις θολές σου αναμνήσεις σ’ ένα πηγάδι με πετρέλαιο, το βράδυ να τις ρίξω να πυρπολήσω το λευκό σου νυφικό το γαμπριάτικο κουστούμι του, να σκίσω και τις χρυσές σας βέρες, να τις πιω πριν κοινωνήσω να λαμπαδιάσουνε τα στέφανα, ποθώ να σε αρπάξω απ’ τη μέση και στη νύχτα να χαθώ σαν τους τρελούς να τριγυρνάμε μες στους δρόμους με τα γλωσσόφιλα, τα χείλη σου να σμίξω να τα στολίσω, με οινόπνευμα και σπίρτο για να μπορέσω τ’ όνειρό μου να κερδίσω γυμνοί κι οι δυο, ερωτευμένοι στην αμαρτία της αγάπης, τυλιγμένοι σ’ άσπρο κρίνο. "Μια μέρα θα στο πω" από τα Λυρικά - Μίκης Θεοδωράκης & Τάσος Λειβαδίτης

Δεν θα μπορέσω ποτέ να εκφράσω με λόγια, εκείνα που για εσένα νιώθω. Τόσες λέξεις ασήμαντες, μπροστά στον παράδεισο που μου προσφέρεις. Είσαι ο ήλιος μου, στέλνεις το φώς σου για να ζώ... Είσαι τ' αστέρι μου και κάθε νύχτα πέφτεις στο κορμί μου και το καίς... Είσαι φεγγάρι μου, μα σε ζηλεύω, θέλω μόνο δικό μου να 'σαι, μόνο εγώ να σε κοιτώ κάθε βραδυά... Είσαι ανάσα μου και μ' ένα σου παραστράτημα, εγώ αργοπεθαίνω... Μα όταν ξύπνάω,συνειδητοποιώ πως είσαι μόνο τ' όνειρο μου, άπιαστο όνειρο... μα θα σε φτάσω...