Πορφυραδα

Νιώθω σαν ψάρι που κολυμπά αντίθετα στο ρεύμα. Άλλοι μου πετούν αγκίστρια, άλλοι απόχες και άλλοι το φθόνο τους… Νιώθω σαν πουλί φυλακισμένο σε λάθος εποχή. Παρόλο που ήρθανε τα χιόνια, δεν κατάφερα ν’ αποδημήσω. Με μέθυσαν οι ψεύτικες ανέσεις και τώρα παγώνω… Αχ αυτοί οι τρανοί! Σαν κυνηγοί κεφαλών περιφέρονται μολύνοντας τα υγιή κύτταρα της ατμόσφαιρας, αντισταθμίζοντας έτσι τον τρικλισμένο οικογενειακό τους «παράδεισο». Όμως το ψάρι συνεχίζει να κολυμπά αψηφώντας τα ανούσια επιφωνήματα και παλεύοντας με τα άγρια νερά. Ποιος ξέρει; Ίσως κάποια μέρα να γίνει καρχαρίας!!!...

Στους καταρράκτες των οφθαλμών σου κρύβεται μια σκέψη άσε την ελεύθερη ίσως ν’ αντέξει μια σκέψη είναι είναι μια σκέψη κρύβονται λόγια μέσα στα είδωλα κάποιου καθρέπτη στα δακρυσμένα μάτια της ψυχής σου κι είναι μια σκέψη μια σκέψη είναι εικόνες θλίψης στο πρόσωπό σου παίζουνε παιχνίδια δυο κύκλοι κλαίνε λάμπουν ως στολίδια απλά μια σκέψη μια σκέψη είναι λίμνες δακρύων ρέουν αισθήματα λόγια πικραμένα στα ανθισμένα κλώνια της ψυχής σου μια σκέψη είναι απλά μια σκέψη άσε την ελεύθερη κι ίσως ν’ αντέξει Οι φωτογραφίες με τη σειρά και αναλυτικά: 1. από έναν μικρούλη καταρράκτη στη Λιβαδειά ναιιιι εγώ είμαι ο κύριος με τα γυαλάκια και το μπουφάν 2. το ποτάμι στο χωριό της μητέρας μου, στην Πελοπόννησο ονομάζεται Νέδας ποταμός, φημισμένος και ξακουστός 3. αυτός ο κύριος με το μουστάκι δε μου λέει κάτι πάντως προσπαθούσε να με πείσει επί ματαίω να αγκαλιάσω το κοριτσάκι της φωτογραφίας για χάριν της πόζας κι ύστερα ο,τι προέκυπτε... ναιιι από μικρός έτσι ήμουν, ντροπαλούλης 4. στην παραλία το...

Πριν απ’ το σούρουπο, πριν απ’ τη δύση μ’ άστρα τα πέρατα, έχουν γιομίσει κλαίει ο ήλιος, κλαίνε τ’ αστέρια κι είδαν την ίριδα, δυο περιστέρια το’ να σκυφτό, ν’ αποζητά λίγη αγάπη τ’ άλλο προσμένει, ενός έρωτα το μονοπάτι ποιο απ’ τα δυο, στα χρώματά της να αλητέψει; ουράνια απέραντη ομορφιά, τα ‘χει μαγέψει ποιο να διαλέξει και τι να επιλέξει ποιο θα στεφθεί, βασιλιάς της καρδιάς; το ‘να που σκίζει, τα φυλλοκάρδια ή τ’ άλλο που νιώθει, την κάθε της λέξη; κλαίει ο ήλιος, κλαίνε τ’ αστέρια πέφτουν στα πόδια της, δυο περιστέρια πάτα με έρωτα, λιώσε με αγάπη κάλλιο να σβήσω, έτσι απ’ το χάρτη σφάξε με αρχόντισσα, το δειλινό μου σπείρε τα χρώματα, πλάι στο σταυρό μου βγήκε ο ήλιος, λάμψαν τ’ αστέρια χρυσά τα όνειρα, κεχριμπαρένια γέλια και δάκρυα, σε μια αρένα πού να ν’ της ίριδας, τώρα τα χτένια;

Μια πριγκίπισσα γλυκιά ονειρεύεται, δακρύζει και πονά στο παλάτι του ονείρου. Με ρόδα και κρίνα πεταλούδες και πουλιά για συντροφιά την αγάπη τραγουδά. Χρόνια τώρα περιμένει τον πρίγκιπα που θα την κάνει ευτυχισμένη. Μα ο πρίγκιπας ακόμα να φανεί κι αυτό γιατί ίσως δεν υπάρχει πουθενά όπως τον ονειρεύεται αυτή ένας πρίγκιπας που θα την αγαπά για πάντα. Απλά περιμένει ένα θαύμα. Όμορφε πρίγκιπα των παραμυθιών σε περιμένω στο φως των αστεριών όσο κι αν είσαι μακριά μου έλα και θα δεις τα δάκρυά μου που τρέχουν μέσα απ' την καρδιά μου να χαρείς.

Στου κάστρου σου τους χάρτινους διαδρόμους χάρτινη είναι η ζωή σου χωρίς νόμους ένα σπαθί που τσάκισε η μπόρα κι ένα παράθυρο που βλέπει σ' ανηφόρα Ξυπνάς και βρίζεις κάθε ανάμνησή σου μισείς όποιον σε πλήγωσε κι αγγίζεις το σπαθί σου μα αίμα πια απ τα στήθη σου δεν βγαίνει κι η άνοιξη στο κάστρο σου δεν μπαίνει Ένα αστέρι είχα πάντα στην καρδιά μου μ αυτό με πλήγωσε και έφυγε μακριά μου μα εγώ δεν το μισώ και ας πονάω τόσο μες στην ψυχή μου αγάπη έχω ακόμη για να δώσω Χάρτινα γίνανε όλα τα αισθήματά μου μοιάζουνε με τον πύργο σου, χαμένα τα όνειρά μου κοίτα ψηλά τον ήλιο εκείνος σου μιλάει μια ηλιαχτίδα ξέφυγε και σου χαμογελάει Για ένα μονάχα πρίγκιπα ζούσα στα όνειρά μου εκείνος ήταν η πνοή εκείνος κι η καρδιά μου μα την αγάπη νίκησε του εγωισμού τ' αγκάθικι έμεινα μόνη να μετρώ πια τα δικά του λάθη Μα έχω εσένα πρίγκιπα κι ας είσαι από χαρτόνι όταν σε νιώθω να πονάς το δάκρυ μου παγώνει σύννεφα θα χει ο ουρανός και πάντα θα δακρύζει μα στης καρδιάς μας τα στενά η αγάπη πλημ...

Πάντοτε φοβόμουν το μαύρο μα λάτρευα το κόκκινο του έρωτα και της αγάπης κι όταν κάποιες στιγμές με ρωτούσαν ποιο χρώμα σου έρχεται στο μυαλό; απαντούσα «το κόκκινο» σαν τα κόκκινα τριαντάφυλλα έτσι όπως τα θαύμαζα τυλιγμένα σε μια ανθοδέσμη, φρεσκοκομμένα μ’ ένα ροζ φιογκάκι, στο περιτύλιγμα ενώ εσύ αγαπημένη βρισκόσουν επάνω σε δεκάδες βιβλία που μιλούσαν για σχέσεις και έρωτες κι αγάπες μα γνώρισες τόσο, το κόκκινο το γέννησες, το ‘μαθες, το φορούσες το αγάπησες, το ζωγράφισες, το ‘νιωσες και τ’ άφησες πάνω στα χείλη του, να σε θυμάται κι όταν κάποια στιγμή το νοστάλγησες το γεύτηκες πάλι, στα ξένα τα χείλη έτσι όπως σου ανοίγουν μια πόρτα για να περάσεις και πριν πατήσεις το έδαφος σου στρώνουνε κόκκινο χαλί ύστερα σ’ αφήνουν να δοκιμάσεις όλα τα παράνομα, στο θεωρείο σου σου επιτρέπουν να απολαύσεις μέχρι τον απαγορευμένο καρπό αγόρασα ένα τριαντάφυλλο, να στο χαρίσω μα μαράθηκε στο γυάλινο βάζο και μαύρισε - να το ‘βλεπες πως ξεράθηκε σκλήρυνε, πέτρωσε, πάγωσε, νέκρωσε κι ύστερα ...

Στο σκοτεινό, μικρό δωμάτιο ανθίζει ένα λουλουδάκι κάποιος το βάπτισε Αστέρι αλλά τ’ αστέρια, δε τα βλέπει φυλακισμένο παραμένει χρόνια τώρα, όλο κλαίει και μεγαλώνει απ’ τις στάλες της τρύπιας οροφής, σα ρέουν ελεύθερες απ’ τις σταγόνες της βροχής κάποιος, το φώναζε Αστέρι μα τ’ αστέρια δε τα ξέρει δεν έχει δει, ούτε τον ήλιο μήτε το φως της χαραυγής είναι σκυμμένο κι όλο κλαίει σα τη μιζέρια του όλο λέει και μοναχό μονολογεί δεν έχει ελπίδες, ούτε οράματα δεν έχει όνειρα, μήτε αξίες δε το ποτίσανε, δε του μιλήσανε μόνο τα δάκρυα λίγο τ’ αγγίξανε και το χαϊδέψανε λίγο, οι μνήμες κάποιος, το βάπτισε Αστέρι μα δε το πλάνεψε ποτέ τ’ αγέρι στο σκοτεινό, μικρό δωμάτιο αλλά τ’ αστέρια, δε τα κοιτά μικρό, σκυφτό μου λουλουδάκι άνοιξ’ τα πέταλα, φύσ’ αεράκι διώξε τη θλίψη του και τη μιζέρια παρ’ το μαζί σου, δείξ’ του τ’ αστέρια στο σκοτεινό, μικρό δωματιάκι λείπει από σήμερα, το λουλουδάκι κάποιος, το φώναζε άλλοτε Αστέρι τώρα πια λάμπει κάθε νυχτιά.

Μια φορά κι έναν καιρό σ' έναν ανθισμένο κήπο μια τριανταφυλλιά γευότανε του ήλιου τα φιλιά. Είχε όμως μέρες να βρέξει και διψούσε. Την πλησίασε ένα σύννεφο της μίλησε τρυφερά της έστειλε βροχή τη δρόσισε. Πόσο την αγάπησε! Μα δεν της το είπε ποτέ. Το σύννεφο έφυγε. Η τριανταφυλλιά πονούσε. Πόσο το είχε ανάγκη! Πόσο της έλειπε! Μια ζηλιάρα μύγα την αγάπη φθόνησε και της είπε λόγια σκληρά: "Το σύννεφο δε σ' αγαπά σε άφησε." Η τριανταφυλλιά απ' τον καημό μαράθηκε. Όταν ήρθε το σύννεφο για να την ποτίσει με αγάπη την είδε μαραμένη και δάκρυσε. Μετάνιωσε που ποτέ δεν της είπε τι ένιωσε. Ζωγράφισε στον ουρανό μια καρδιά που έλεγε: "Τριανταφυλλιά μου, σ' αγαπώ".

στο blog του Παραμυθά Σήμερα θα κλάψετε από συγκίνηση, γιατί εντελώς τυχαία ψάχνοντας στο διαδίκτυο, ανακάλυψα το blog του παλιού αγαπημένου μας Παραμυθά ή κατά κόσμον Νίκου Πιλάβιου, γνωστός από όλες τις παιδικές παραγωγές της Ελληνικής κρατικής τηλεόρασης και του ραδιοφώνου. Στο blog του με τίτλο “O Παραμυθάς” έχει αναρτήσει αποσπάσματα από τις περισσότερες ιστορίες της Χιλιοποδαρούσας, της Ιόλης, του Κήπου με τα αγάλματα, ενώ πρόκειται σύντομα να φιλοξενήσει επεισόδια της αγαπημένης μας Φρουτοπίας. Με τις ιστορίες του μεγαλώσαμε, βλέποντας τον μέσα από το γυαλί της ασπρόμαυρης τηλεόρασης τη Δεκαετία του ’80, άνθρωποι που σήμερα είμαστε ούτε λίγο ούτε πολύ κοντά στα 30 ή σε μεγαλύτερη ηλικία κάποιοι, οικογενειάρχες ή μη, σίγουρα όμως άνθρωποι που μεγαλώσαμε με αξίες, ιδανικά, αγάπη για τον πλησίον και γεμάτοι από συναισθήματα και σκέψεις για τον έρωτα και τη φιλία. Θα είναι χαρά για μας, να βρίσκεται κοντά μας, στην Πορφυράδα. Νίκο, ευχαριστούμε για όσα μας δίδαξες! (για να κατεβ...

Δακρύζω στης ψυχής το κάθε βέλος ποτάμι αγάπης γίνεται ο καημός αυτή η αγάπη έφτασε στο τέλος και μένει στην καρδιά μου ένας λιγμός.. Ήμουν μια θύελλα μέσα στα δυό σου χέρια κι ήσουνα άνεμος για μένα κι ουρανός και την αγάπη μας σηκώσαμε στ' αστέρια μα εκεί πάνω ζει μονάχα ο Θεός..

Καλημέρα σε όλους, ευχαριστώ πολύ τον Γιώργο που με πρότεινε στην όμορφη αυτή παρέα. Προέρχομαι από τον Pathfinder, αλλά είναι μεγάλη μου χαρά να συμμετάσχω και να συμβάλω όσο μπορώ στην Πορφυράδα. Η φωτογραφία είναι από ινδικό παζάρι - μια ποικιλία χρωμάτων όπου το καθένα τους είναι ξεχωριστό αλλά όλα μαζί, παραδόξως, δένουν. Αυτό ελπίζω και για μένα. Σας ευχαριστώ και πάλι, καλό σαββατοκύριακο, θα επιστρέψω σύντομα :)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας κήπος με πολλών λογιών λουλούδια και διάφορα δέντρα. Δεν είχε όμως τριαντάφυλλα. Αυτόν τον όμορφο κήπο τον είχε μια χήρα που ζούσε με την κόρη της. Με τα λουλούδια έφτιαχνε ανθοδέσμες ή τα φύτευε σε γλάστρες και τα πουλούσε. Η κόρη της, η Μάρω, αγαπούσε πολύ αυτόν τον κήπο και τον περιποιόταν. Κάθε μέρα πότιζε τα λουλούδια και τα δέντρα κι ένιωθε πολύ ευτυχισμένη. Όλα τα λουλούδια αγαπούσε και τις άρεσαν. Πάντοτε όμως σκεφτόταν ότι κάτι λείπει από τον κήπο. Κι αυτό το κατάλαβε όταν ήρθε μια γυναίκα και ζήτησε τριαντάφυλλα. Τότε μητέρα και κόρη βρήκαν και φύτεψαν στον κήπο μια κόκκινη τριανταφυλλιά. Όταν ήρθε η άνοιξη βγήκαν τα μπουμπούκια. Δεν άνοιξαν όμως όλα μαζί. Ένα μονάχα βιάστηκε ν' ανοίξει πρώτο πρώτο. Τότε που άνοιξε ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό του Μάη. Ο κήπος ήταν πιο όμορφος από κάθε άλλη εποχή. Τα δέντρα και τα λουλούδια ήταν ανθισμένα. Πολύχρωμες πεταλούδες πετούσαν από λουλούδι σε λουλούδι. Τα πουλιά κελαηδούσαν χαρούμενα. Ήταν τόσο όμο...

Σε σένα γράφω.. Σε σένα που με διαβάζεις.. Σε σένα που με γεμίζεις.. Σε σένα που δεν ξέρω μα θέλω να σε γνωρίσω.. Νιώθω να σ' έχω στα κύτταρά μου από καιρό.. Τελικά ξέρεις τι έχω καταλάβει..; Πώς υπάρχουν πρίγκηπες.. μα δεν εμφανίζονται ποτέ όταν πρέπει.. Είναι αθέατοι.. Σαν εσένα.. Και ξέρεις.. Ισως πρίγκηπας να είναι κάποιος που δεν τον έχουμε μπροστά μας.. Ίσως και για σένα πριγκήπισσα να είναι κάποια που δεν την έχεις δει από κοντά.. Γιατί όλα να χάνονται με τον καιρό... Γιατί η ζωή μας να είναι έτσι... Γιατί να μην μπορούμε να φτιάξουμε ένα παραμύθι που να παραμένει ροζ... Δεν ξέρω τι λέω... Είμαι σίγουρη πως και συ το ίδιο θα πεις.. Γι αυτό δεν θα πω πιο πολλά.. Αφησα εδώ άλλο ένα κομμάτι μου.. Για σένα.. Για κείνον.. Δεν ξέρω.. Υπάρχει άραγε..; Υπάρχεις...;

Η συλλογή τραγουδιών του kithara.vu Η συλλογή αυτή δημιουργήθηκε με τη βοήθεια πολλών ενθουσιωδών φίλων του ελληνικού τραγουδιού, με πολύ κόπο και μεράκι, και είναι αφιερωμένη σε όλους όσους αγαπούν το ελληνικό τραγούδι και το στηρίζουν με κάθε τρόπο. Στις σελίδες του βρίσκει κανείς, ολοκληρωμένους τους στίχους των τραγουδιών που ψάχνει, ενώ είναι διαχωρισμένοι σε θεματικές ενότητες ανά τραγουδιστή, στιχουργό ή με βάση το πρώτο γράμμα του τίτλου τραγουδιού. Η βάση δεδομένων για το Ελληνικό τραγούδι είναι διαθέσιμη επιπλέον και σε μορφή WAP, για κινητά τηλέφωνα που υποστηρίζουν την πλοήγηση στο διαδίκτυο, στη διεύθυνση http://wap.kithara.vu

Άγγελέ μου φύλακα καλέ μου τα λόγια της προσευχής απ’ τα βάθη της ψυχής για κείνον που αγαπώ και όσα θέλω να του πω μετέφερε στου Θεού το θρόνο για να διώξει κάθε πόνο απ’ την πληγωμένη του καρδιά την ψυχή του να γιατρέψει και σ’ Eκείνον να πιστέψει. Να στέλνει κοντά του κάθε βραδιά αγγέλους να του κάνουν συντροφιά να διώχνουν απ’ τις σκέψεις του κάθε συννεφιά. Να στείλει στ’ αγγελούδι μου της αγάπης το τραγούδι μου για να βλέπει όνειρα γλυκά παραδεισένια, μοναδικά. Να διώξει κάθε πίκρα και της καρδιάς του η μαυρίλα να γίνει φως. Κάποτε να καταλάβει πόσο τον έχω ανάγκη πώς να του το πω αλλιώς. Αγγελούδι μου, μοναδικό ατελείωτα σ’ αγαπώ.

Κοιτώντας τα μάτια μου διαβάζεις την ψυχή μου, την ιστορία μου... Βλέπεις τον πόνο μέσα απο ένα δάκρυ που κυλά στο πρόσωπο μου.... Ψάχνεις ένα χαμόγελο αλλά δεν το βρίσκεις, βρίσκεις μόνο θλίψη... Κοιτώντας τώρα τα μάτια σου βλέπω... εμένα... να ψάχνω ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα φιλί, να τα ζητώ μόνο απο ένα σου βλέμμα... Μπές στην καρδιά μου και σκότωσε τον πόνο μου και φέρε μου ηρεμία... Μα με βλέπω στα μάτια σου και μου φτάνει το χαμόγελο πάνω σου δικό μου είναι... Χαμογέλα...

Με όλη μου τη δύναμη φωνάζω σ' αγαπώ μα η καρδιά σου για μένα δεν πονάει τι άλλο να κάνω και να πω αφού η καρδιά σου κάποια άλλη αγαπάει. Λάθος κάνω που για σένα κλαίω στον εαυτό μου ό,τι και να λέω να σε ξεχάσω δεν μπορώ και μόνη μένω εδώ. Φεγγάρι μου απόψε να μη βγεις θα κλάψεις αν με δεις όνειρα απόψε δε θα φτιάχνω παρέα με την ατυχία μου θα κάνω. Θυμώνω με την καρδιά που δεν αντέχει δικό της να μη σ' έχει. Μισώ τον εαυτό μου που ζηλεύει έπρεπε να σ' αποφεύγει. Αστέρια μου απόψε να μη βγείτε σ' αυτόν να πάτε να του πείτε χωρίς αυτόν δεν μπορώ να ζω είναι τ' άλλο μου μισό.

Ξημέρωμα Σαββάτου... Με περιμένει ένα χαμόγελο πίσω από τον κίτρινο τοίχο της γωνίας.. Συναντιόμαστε... το φοράω...και γεμίζω μαργαρίτες τη μέρα μου... Μια μελαγχολία κρυμμένη με κοιτάζει κρυφά.. Κάνω πως βλέπω αλλού και την προσπερνάω.. "Δεν σου μιλάω σήμερα! Σήμερα μαζεύω χαμόγελα και μαργαρίτες.. "Πρόκληση... λέω να μαδήσω μιά! Μα..........τι.....; Δεν μ'αγαπά...;Κανείς δεν μ' αγαπά...; Ένα σύννεφο θέλησε να μου κρύψει τον ήλιο.. Το κοίταξα άγρια και έδωσα μιά και το φύσηξα δυνατά! Οχι! Δεν θα μου κλέψεις το χαμόγελό μου! Ξημέρωμα Σαββάτου... Όνειρο είναι...ή αλήθεια..; Ο κίτρινος τοίχος είναι εκεί..υπάρχει.. Θα βγω να ψάξω για κρυμμένα χαμόγελα πίσω του.. Κοιτώ τις μαργαρίτες στο βάζο.. Ισως..να με κοιτούν και κείνες.. Πρόκληση...! Να τολμήσω να μαδήσω μιά..;

Ήταν ένα ζεστό μεσημέρι, που περίμενα για την απάντηση εσύ με προσπέρασες, έτσι αγχωμένη, αλαφιασμένη - κάθισες δίπλα μου με κοίταζες, σε κοίταγα, κοιταχτήκαμε αστραπιαία ύστερα το βλέμμα στράφηκε στις κόκκινες μπαλαρίνες πόσα χιλιόμετρα να ‘χουν διασχίσει, πριν από μένα; κι άξαφνα ο ήχος του τηλεφώνου και μια πόρτα ν’ ανοίγει ο ένας έβγαινε, ο άλλος έμπαινε κόσμος μπαινόβγαινε ολοένα έπειτα στάθηκα όρθιος να σ’ αποχαιρετήσω με κοίταζες, σε κοίταγα κοιταζόμασταν με τα μάτια καρφωμένα, στο σήμερα μέτραγα τα βλέμματα ένα-ένα μέτρησα έντεκα αιώνια δευτερόλεπτα αγκιστρωμένα στο τώρα - κι έκλεισα με βία την πόρτα ξοπίσω μου.

Γύρω μου θαυμάζω της άνοιξης την ομορφιά τριαντάφυλλα και χελιδόνια μού κάνουν συντροφιά μακάρι να ήσουν κι εσύ στο περιβόλι αυτό μαζί σου τη χαρά να μοιραστώ.

Μιλάω... Άκου με Τραγουδώ... Άκου με Φωνάζω... Άκου με Κοίτα τα μάτια μου και άκουσέ τα... Δώς μου μια μέρα, μια ώρα, μια στιγμή της ζωής σου, μια στιγμή μόνο... Θέλω να βγώ μαζί σου να αισθανθώ τον αέρα στο πρόσωπο μου να ακούσω τη φύση να παρατηρήσω κάθετι που στη σιωπή παραμένει... Στη φύση... ΣΙΩΠΗ... Η θάλασσα κοιμάται... τα κύματα πνίγηκαν... το καλοκαίρι πάγωσε... Σιωπή... Δεν μιλώ... Δεν τραγουδώ... Δεν φωνάζω... Άκου... Άκου τη δική μου σιωπή... που πάγωσε... ναι...πάγωσε... κι αυτή...

Άγκυρα , πλεγμένη με λουλούδια σε διαδρομή βυθού.. Τα όνειρά σου που τα' πνιξες.. Κοράλι καρφωμένο στην άμμο , φωνάζει βοήθεια.. Η αγάπη που έδιωξες.. Σκέψεις σφουγγάρια , ρουφούν τις αναμνήσεις σου και σε αδειάζουν.. Τα χρόνια που ξέχασες.. Λιπόθυμοι ιππόκαμποι σε βράχο μουσκεμένο ... Αναζητούν τις ανάσες μας για να ζήσουν.. Ξεβρασμένη αρμύρα, ένα παλιό κύμα που ξεψύχησε σε έρημη ακτή.. Ο έρωτας μας που θέριευε στο κοίταγμα των ματιών μας.. Δυο δελφίνια , μετρούν ανάσες στο πέλαγο.. Είναι εκείνα που χώρισες..

Έρχονται ώρες όπως τούτη τη βραδιά που οι συγκρούσεις απ’ το τίποτα γεννιούνται βγάζουμε γρήγορα απ’ τη θήκη τα σπαθιά γίνονται μάχες που στ’ αλήθεια δεν ξεχνιούνται Κι αφού χαλάσουμε και πάλι τις καρδιές το ίδιο σπίτι και τους δυο δε μας χωράει σ’ ένα δωμάτιο εσύ πάλι να κλαις και σ’ ένα άλλο ο θυμός μου να ξεσπάει Και τι κερδίζουμε κι οι δυο μας απ’ αυτό άλλη μια νύχτα που θα έρθουνε οι τύψεις όσα ειπώθηκαν θα γίνουνε βουνό που είναι δύσκολο και πάλι να γκρεμίσεις Κι όσο κι αν θέλω πάλι δίπλα σου να ‘ρθω είναι μια δύναμη που μέσα μου αντιδράει είναι μια αίσθηση που λένε εγωισμό και δεν αφήνει το θυμό μας να περνάει Αύριο πάλι όλα θα’ χουν ξεχαστεί και όλα αυτά θα είναι σαν να μην υπήρξαν σ’ ένα παιχνίδι που το παίζει η ζωή είμαστε ζάρια που οι πρόγονοί μας ρίξαν'.

Τι να πεις γι’ αυτό τον αγέρα που φυσάει τις νύχτες, τα μαλλιά σου που ροκανίζει συθέμελα τ’ αυτί και το τρώει άλλοτε το χαϊδεύει μ’ ένα φου, φου, φιιιουυυυυυ κι άλλοτε το μαστιγώνει με βουητά, ββββουυυυυ κι όπως είσαι καθισμένος, ανάμεσα στο τραπέζι ανάβεις τσιγάρο και τον λησμονάς “τσαφ” ο αναπτήρας νεκρώνει “τσαφ, τσαφ, τσαφ, τσαφ” πετάγεται η φλόγα και σου καίει τα δάκτυλα τα σύννεφα τρέχουν μ’ ορμή στα ουράνια κι εσύ ξοπίσω τους, βιάζεσαι να τα πιάσεις φοράς το δερμάτινο, το αδιάβροχο μα παγώνουν τα κόκκαλα και ραγίζουν και τα τζάμια χτυπούν, όπως κλείνουν “σμπΑφ, μπΑφ, σμπΑμ, μπΑμ” κι όπως τρέχει το δάκρυ, παγώνει και γίνεται κρύσταλλος πάνω στα μάτια τι να πεις γι’ αυτό τον αγέρα που φυσάει τις νύχτες, την Άνοιξη που σε σμίγει μ’ αιώνιους Χειμώνες;

Είναι άνοιξη! Απόβραδο. Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά. Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι. Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν. Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν. Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν. Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πως να ποτιστούν τα όνειρα... Παρ' όλα αυτά, δεν λέω πως δεν βρίσκω κάποιες λύσεις. Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου. Με φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό. -Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο πλάσμα επί της γης, που να υπηρετεί και να λατρεύει τόσο το εφήμερο όσο εσύ! μου είπε κάποτε ένας εραστής μου. - Αμέ Υπάρχει. Ο...

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ από τις εκδόσεις ΟΞΥ Από 01/01/07 μέχρι 21/12/07 στείλτε το έργο σας (1 αντίτυπο, εκτυπωμένο σε σελίδες Α4) με την ένδειξη Διαγωνισμός Λογοτεχνίας του Φανταστικού, μαζί με τα στοιχεία επικοινωνίας σας (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, email, τηλέφωνο) και ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα στη διεύθυνση: Εκδόσεις ΟΞΥ Κολωνού 12-14 10437 Αθήνα Για περαιτέρω πληροφορίες επικοινωνήστε με τον υπεύθυνο του διαγωνισμού κο Γεώργιο Πολ Παπαδάκη bm-aepsvt@otenet.gr

Έλα παίξε στο πιάνο το σκοπό που σε έμαθα παράμ-παπάμ-παραπαπάμ άγγιξε απαλά τα πλήκτρα μην πληγώνεις τις αισθήσεις νιώσε κάθε αφή της μελωδίας calma ο ρυθμός, λυπητερός prima κούφιος φάρος, στο ταξίδι μας presto ταξιδιώτισσα, ωραία παίρνω τ’ άσπρα πλήκτρα από σπόντα πάρε εσύ τα μαύρα, τις διέσεις θα ’χεις κι ένα λόγο να μ’ αρέσεις ντο-ρε-μι-φα-σολ-λα-σι έτοιμο τραγούδι σου ’χω πλέξει μα ρεφρέν δεν έχει, ν’ ακουστεί με νότες από σάπια φύλλα λουλούδι που το αγαπάν’ θλιμμένο παράμ-παπάμ-παραπαπάμ έλα ξεκίνα εσύ τη μελωδία δυο κλίμακες ο έρωτας κι ακόμα εγώ με ένα φλάμπουρο, σε περιμένω.

Κάτια Γρηγορίου - Θεοχαράκη «Πηγές της Γλώσσας» Ν.Υ. ‘98 ~~~ Άκου οι εκρήξεις των συμφώνων καθώς πέφτει το νερό στις μυστικές πηγές της γλώσσας οδοντικά και χειλικά τττ, τττ, π, π, π, τ, τ, π, τ, ουρανικά ψιλά και μέσα κ, κ, κ, κ, β, β, γ, γ, π, π, κ, κ, γ, β, γ, ύστερα ψί, ψί, ψί, ψ, ψ, ψ, ψ, ψ, χ, ψ, χ, ψ, χ, ψ, ψ, χ, στ’ άβαθα ψιθυρίζει χί, χί, χί, ο αντίλαλος χ, χί, χ, χί, χ, χί, χ, χ, χ, χί, κι όταν κυλάη στο αυλάκι “βββουΐζει” “γ, γ, γουργουρίζει” γ, γ, γού, ού, γ, γ, ού, γού, γούου, γ, γ, γούρ, γ, γ, γούλ, γούλ, ρ, γούλ, γούρ, ρ, ρ, ρρρ "γάργαρο" στο ρώ και ως "τρρρρρέχει" ρωτακίζει στο "ρερητορευμένον ρώ" το ρώ που τόχει αδελφό παλεύει με το λάμδα ρ, ρ, ρ, ρί, ρρρ, ρό, ρρρ, ρί, ρρρ, ί ρ, λ, λ, λ, ρ, λάα, α, λ, λ, ρ, ρ, λά λά, και λά, λ, λ, λά "κελαρυστό" και δλούπ και γλούπ, τλούπ, ββλ, λούπ, λλλού, λλλά, γγλά χχχλλ, και γλουπασμοί και παφλασμοί και ρχρχρχρχρχρχρχ και ρχόρχορχορχορχορωοωο, τελειώνει το τραγο...

Στα χέρια μου έπεσε, επειδή το αγόρασα από βιβλιοπωλείο, το τρέχον τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού Δέκατα αριθμός τεύχους 9, το οποίο αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος των σελίδων του, στη σύγχρονη Ελληνική ποίηση μαζί με κάποιες μεταφράσεις ποιητικών έργων ξένων συγγραφέων. Με εξαίρεση τις μεταφράσεις ποιητών απ’ όλο τον κόσμο και με εξαίρεση το απολαυστικό δοκίμιο της Κάτιας Γρηγορίου-Θεοχαράκη με τίτλο “Το μυστικό όνομα της ποίησης”, όλα τα υπόλοιπα κείμενα του περιοδικού δεν έχουν να προσφέρουν κάτι περισσότερο στο χώρο της τέχνης, κάτι το διαφορετικό και το πρωτοποριακό! Αν αυτό είναι το σημερινό πρόσωπο της σύγχρονης Ελληνικής ποίησης, όπως προβάλλεται μέσα από το περιοδικό, τότε αντιλαμβάνομαι γιατί οι νέες ποιητικές συλλογές που πωλούνται στα βιβλιοπωλεία, μένουν πάντα στα ράφια απούλητες! Βέβαια, επειδή ως γνωστόν η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της και όποιος δεν έχει λεφτά σήμερα, μένει αμέτοχος στο παιχνίδι της προβολής του καλλιτεχνικού του έργου, σαφώς και οι εκδότες δεν έχουν α...

Πονεμένο μου φεγγάρι με την ατέλειωτη αγάπη με τα πράσινα μάτια τα πανώρια που με αναστάτωναν τα βράδια σαν τα κοιτούσα έμενα άφωνη να τα κοιτώ με θαυμασμό. Συγνώμη που πλήγωσα την καλή σου την καρδιά κι ας μου 'πες μια βραδιά: "Θα σ' αγαπώ." Θυμάμαι τ' άρωμά σου όταν βγαίναμε. Πόσο μου άρεσε όταν πηγαίναμε βόλτες το βράδυ με το φεγγάρι να μας φωτίζει την αγάπη. Μόνη κοίταζα τ' αστέρια σκεφτόμουν εσένα κι όταν έπεφτε ένα αστέρι έκανα μια ευχή να 'μαστε πάντα μαζί. Θυμάμαι το δάκρυ σου τη φωνή σου, τα τραγούδια, τα λουλούδια που μου χάριζες με την αγάπη σου. Μα πώς βρήκα τη δύναμη και σ' άφησα μόνο να πονάς να μ' αγαπάς κι έφυγα αφού πρώτα σου έδωσα τόσα ποίηματα που έγραψα για σένα με αγάπη; Πονεμένο μου φεγγάρι δυστυχώς τώρα μετά από τόσα χρόνια βλέπω πως κανείς δεν μ' αγάπησε τόσο πολύ μόνο εσύ. 19/8/06

Μίλα μου μίλα μου , χωρίς να πείς τίποτα ένα σου βλέμμα είναι αρκετό για να ακούσω εκείνα που η καρδιά σου κρύβει... Μίλα μου μίλα μου , περιμένω να ακούσω τη σιωπή σου μεσω αυτής , θα σταματήσω την καρδιά σου να σιωπά... Μίλα μου μίλα μου , μα μην βιάζεσαι... θα είμαι εδώ , μέχρι τα μάτια σου να κλείσουν, μάτια μου... Μίλα μου μίλα μου , χωρίς τίποτα να πείς... Τα μάτια σου, τα λένε όλα...

Σε αέναους διαδρόμους του νου τριγυρνώ σε κάστρα λουσμένα με φως γαλάζιο πινελιές μεγάλων ζωγράφων που βουτούν τις ψυχές τους στο βάθος τ' ουρανού και σε καρδιά παπαρούνας. Κλείνω τα μάτια συνεχίζοντας το ταξίδι μου στους δικούς σου διαδρόμους. Στο καφέ των ματιών σου που κορνίζα γίνονται στης μνήμης τους χάρτινους πύργους. Λόγια πνιγμένα σε λευκό κρασί μεθυσμένα κύτταρα κορμί τυλιγμένο στα δικά σου χέρια. Θα σε ακολουθήσω. Τα βήματά σου θα κάνω δρόμο μου και θα πιω γουλιά γουλιά στον πικρό μου καφέ. Θέλησε ο ήλιος να βάλει τέλος στη ζωή του έπεσε πίσω απ τις κορυφές των βουνών και ο ουρανός γέμισε αίμα κόκκινο. Τώρα θα ζούμε στης νύχτας τη μεταξωτή αγκαλιά στου φόβου το ουρλιαχτό. Σε αέναους διαδρόμους του νου τριγυρνώ σε κάστρα που γκρέμισες με λέξεις σπαθιά σε χιόνι που έλιωσε και άφησε παγωμένη την ψυχή Τριγυρνώ ψάχνοντας τον ουρανό να αφήσω ένα λευκό λουλούδι στο δικό του θάνατο.

..στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου από τις 3 έως τις 14 Μαΐου, με πληθώρα εκδηλώσεων, εκθέσεων, αφιερωμάτων, παιδικών παραστάσεων, αλλά -πάνω απ' όλα- βιβλία για όλα τα γούστα, θεματικές, εκδοτικές προτάσεις. Βιβλία κάθε είδους θα απλωθούν σε 254 περίπτερα, τα οποία μοιράζονται τριακόσιοι εκδοτικοί οίκοι από την Ελλάδα και την Κύπρο. Οι ώρες επίσκεψης της γιορτής έχουν ως εξής: καθημερινά από 18.00 έως 22.30, Παρασκευή-Σάββατο από 18.00 έως 23.00, Κυριακή από 10.00 ώς 14.00 και 18.00 έως 22.30. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/04/2007

..από το σημερινό φύλλο του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη Το αφιέρωμα υπογράφει η Σοφία Αδαμίδου. Στην ποίησή του χώρεσε το σύμπαν. «Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις, να 'ρχονται οι Ανοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις... να λείπεις - δεν είναι τίποτα να λείπεις. Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει, θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει, θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο». «Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια, για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα. Την ομορφιά ποτές μου δεν την πρόδωσα. Ολο το βιος μου το μοίρασα δίκαια. Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ' ένα κρινάκι του αγρού τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε» (ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ)

Από μιαν αρχή, μια συγκυρία, ξεκινούν όλα κι ύστερα καταλήγουν στο άπειρο. Όπως πιάνεις το μολύβι να περιγράψεις κάτι απ’ τη ζωή σου, μ’ ένα ποίημα και φτάνεις να γράψεις ένα βιβλίο πεντακοσίων σελίδων. Γεμίζεις τις σελίδες με μπούρδες, αθυροστομίες, άλλοτε με μίσος κι άλλοτε μ’ αλήθειες κι έρωτα όπως μαθαίνεις να μοιράζεσαι την αγάπη και τη λατρεία. Την λάτρευα, είναι αλήθεια, από τότε που πρωτοσυστήθηκε στην παρέα και πιάσαμε την κουβέντα και μιλούσαμε για τα πάντα με τα λόγια του αέρα. Κάπνιζε θυμάμαι ελαφριά τσιγάρα και ζήτησε από κάποιον να πεταχτεί στο πλησιέστερο περίπτερο να της αγοράσει ένα πακέτο. Αν την ήξερα από νωρίτερα, θα έτρεχα σαν άνεμος πετώντας, να ήμουν ο πρώτος που θα ικανοποιούσε την επιθυμία της. Η Κυρία, η Αφέντρα, η απόλυτη Mistress, η Κυρίαρχος του παιχνιδιού της υποταγής η Ιέρεια του έρωτα, η Πριγκίπισσα με τα χρυσά, τα ξανθά μαλλιά και τα δεκαπέντε χρυσά στέμματα στο κεφάλι. Με τους είκοσι θρόνους από ελεφαντόδοντο και διαμάντια, με τους ιπποκόμους και τους ...

Βρίσκομαι ξανά συντροφιά να κάνωστην πηχτή νύχτα. .ξεναγώντας τις αναμνήσεις μου πάλι σε σένα.. Κουλουριασμένη στο κρεββάτινα μετρώ τις ανάσες σου στα σεντόνια και κείνες ανεμολούλουδα να δραπετεύουν μαζί σου.. Θυμήσου τι σου ειχα πει.. "μονάχα μια στιγμή τη μέρα να με σκέφτεσαι..μου αρκεί για ν αναπνέω".. Μα πως μπόρεσες να πιστέψεις πως οι ανάσες μουδεν ήταν μόνο δικές σου... Και τώρα... Πες μου... Πώς χτυπά η καρδιά σου χωρίς τις δικές μου ανάσες... Φοβάμαι καρδιά μου.. Για σένα φοβάμαι... Γιατί μακριά σου... οι ανάσες μου...τελειώνουν...

Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν το φεγγάρι σαν πέσει η νύχτα σου κρατάει συντροφιά είσαι χιλιόμετρα μακρυά μου κι είναι βράδυ κι ο ουρανός είναι η μόνη μου παρηγοριά Το φώς του ρίχνει στου πλανήτη τα σοκάκια σε κάποιο απο αυτά θα 'σαι κι εσύ κι αν νιώσεις ζέστη,χάδι,φώς στα δυό σου μάτια είναι η αγκαλιά μου που ήρθε απόψε να σε βρεί Να το κοιτάζω μου είπες κάποτε θυμάμαι για να σε νιώθω δίπλα μου, εδώ, κοντά μα είναι βράδυα που δεν βγαίνει το φεγγάρι γιατί γεμίζει ο ουρανός με συννεφιά Κι απόψε σύννεφα σκεπάσαν την καρδιά μου είναι που βρέχει δυνατά απ' το πρωί κι εσύ δεν ξέρω που να βρίσκεσαι καρδιά μου μα Σ' αγαπάω είτε βγεί, είτε χαθεί