Πορφυραδα

Όταν η ποίηση είναι ο τρόπος μου Το χρέος που νιώθω να έχω είναι να μείνει θερμή τόσο η γλώσσα Που δεν μπορώ κι εγώ αλήθεια να πω. Λυπούμαι που η ιστορία είναι σκοτάδι Στις μέρες μας. Εγώ θέλησα έναν οίκο ευτυχίας Που να έχουν αντικλείδι για την πόρτα του όλοι..

Η μέρα είναι θρυλική παρουσία πάνω από τους ανοιχτούς ροδώνες. Είναι ερμητική και φερέγγυα- κρατιέται από τον ερωτικό μίσχο της επερχόμενης άνοιξης Και χαιρετά τα σμήνη των πουλιών. Τα φορέματα των λουλουδιών είναι εμπριμέ φαντασιώσεις Ενός γήινου μάγου. Τα δέντρα καμώνονται ακμαίους βιολιτζήδες Που δεν ξεχνούν αποπού γίνεται επική η μουσική. Πεσιμιστές φιλόσοφοι φέρουν μια σκέψη σκαιά εντός του δεκαπεντασύλλαβου του βροχερού Μαρτίου. Κατέχει τον χορό των εντυπώσεων ο διψασμένος για έρωτα άνεμος. Τα φρεσκοπλυμένα φύλλα σχεδόν χασμούριονται μπροστά στον λαμπερό καθρέφτη της συνήθειας των καλοτονισμένων στιγμών. Όποιος επικοινωνεί με την ομορφιά επικοινωνεί με την ιστορία των φώτων. Χαμογελά απόλυτα σοφός και σάμπως λυτρωμένος Ανάμεσα στις σκέψεις του που φυτρώνουν περιώνυμες να σημαδέψουν το χάος. Ποίηση είναι η ευωχία που ποτέ σωστά δεν μεταφράστηκε. Όπως να κοιτάζω τα όμορφα μάτια σου και να μην μπορώ με μια λέξη σωστή να τα πω. Βλέπεις ακριβοδίκαιη είνα

Κλυδωνίζονται τα είδωλα… Δεξιά – ζερβά… Κοινό σύστημα μέτρησης… Επι-κοινωνία με σήματα στάχτης… Συν-αλλαγή μεθυσμένων ασθενών Με προπληρωμένη κατάθεση νοσούσας ψυχής… Εγκάρσιες τομές που φορέθηκαν αυτοθέλητα… Λαβές πάλης σε πρότυπα αρχετυπικών συνευρέσεων… Κινούνται λαθραία σε παρόδους τυχαίων συναπαντημάτων… Ερωτοτροπούν τη νύχτα… Ξεσκίζουν τη σάρκα της ηδονής που λειψά γεύτηκαν… Ξαποσταίνουν αναπνέοντας δροσοσταλίδες νυχτερινής άνοιας… Φωτοσυνθέτουν δυο στιγμές μετά… Τη λύπη τους… Θέλουν… Μα δεν μπορούν… να θέλουν… Στρίμωξαν τις πεθυμιές σε ρωγμές βίαια αποσπασμένων βράχων... Χειμέρια νάρκη μπολιασμένη με κοκκινόχωμα…     Κολυμπά η πένα στο μελάνι... Μαύρο μείγμα σαδιστικών γλωσσικών εξάρσεων... Συλλαβές ηδονής και οδύνης... Περιπλέκονται χαράσσοντας το χαρτί…. Ξεσκίζουν τη σάρκα του, χωρίς αιδώ… Χαμογελάνε ειρωνικά γλείφοντας τις πληγές του… Δέντρα που έσπερναν ζωή κλείστηκαν σε συρτάρια… Αυτοθέλητα πάλι… Συνειδητά… τα πάντα που χαρίστηκαν στο τίποτα… Περνά ο καιρός… χωρίς να πάρει

Καθρέπτη, καθρεπτάκι μου πότε ήμουν πιο ωραίος; υπήρξα και πιο γελαστό παιδί, γεμάτο αγάπη ποιος ήμουν και που πήγαινα, τώρα που να σου λέω; ποιος είμαι και που πάω, δε θυμάμαι, που να ξέρω! το μόνο που ζητούσα σ’ όλη μου τη ζωή να μην γευτώ το ολότελα, το τίποτα, το “φταίω” να μην υπάρξω θύμα της για μια μπουκιά ψωμί να έχω στην αγκάλη μου λατρεία για προσκεφάλι να γεύομαι τα κάλλη της και τη χαρά μαζί στα πόδια της ν’ απλώνω ο,τι μου ‘δωκε η πλάση.. ..γι’ αυτό κι απογοητεύτηκα πολύ ! και δες με πως κατάντησα, σαν άρρωστο σπουργίτι που πέταγε αμέριμνο ζητώντας συνταγή να πάρει λίγο δύναμη απ’ τους χυμούς, τα πάθη το έτερόν του ήμισυ νομίζοντας θα βρει κι αφού συμφωνηθήκανε τα πάντα για ν’ αρχίσουν κουμπάροι μπήκαν τα πουλιά και ο παπάς, γατί παρήγγειλαν τα στέφανα από χρυσό κριάρι ξεχείλισε κι η μαγιονέζα απ’ το ψωμί.. "quelle dommage" ..αλλάξανε τα πάντα, εν μια ριπή ασύμφορου και υπέρμετρου αστιγματισμού εντός ενός καυγά γεμάτου με υπερφίαλη ζάλη.. και χύθηκε ολωσδιόλου το

(Εξαιτίας της επερχόμενης πανσελήνου, ένα μικρό αφιέρωμα συναισθημάτων..) ~~~ κάπου βαθιά στην αστραπή, κρύβεται κάπου η αγάπη ένα μικρό, λεπτό και ανεπαίσθητο σχοινί, έτοιμο για να σπάσει μα είναι τόσο δυνατό, από ατσάλινη και εύπλαστη κορδέλα ένα φωτάκι της ζωής που καθρεπτίζεται η στιγμή πάνω στα χρόνια. Μέτρα! κι ο,τι κι αν άστραψε, ή πέρασε σα σίφουνας ή σαν αιώνιο απαλό αεράκι ή ο,τι απόμεινε να λάμπει ακόμα σα γαλαξίας στους καιρούς που περιστρέφεται σ’ ένα πανάρχαιο σύννεφο πιάστηκε και περιφέρεται μες τους αιώνες. Δες! εκεί περπάτησε η αγάπη πέρασε μέσα από λυγμούς κι από μπουντρούμι όπου μύριζε η πέτρα λούστηκε μ’ όλους τους χυμούς, από καρπούς εξωτικούς κι απ’ τα αιδοία των γυναικών πληθωρικά κατέφτασε στην πτέρνα γύρναγε μέρες τα χωριά, εδώ κι εκεί να βρει φιλιά και για παντιέρα είχε στολίσει μία σφαίρα, όπου καρφώθηκε με βία στην καρδιά και για σημαία, μια ροδοκόκκινη για έμβλημα, καρδιά που χρυσοκέντητα είχε ράψει όλο το αίμα κι αυτό δε θα στο αρνηθεί κανείς! αυτό το μένο

Η ζωή είναι ωραία γιατί κάποτε τελειώνουν οι αποχαιρετισμοί κι αρχίζουν τα καλοκαίρια που αγγίζουν τ’ αστέρια και βλέπουν τα όνειρα να λάμπουν. Elenitheof 6/5/2010

Μέσα στ’ ανήλιαγο στρατί, αργοκυλάει ένα δάκρυ απ’ τα μάτια σπάει, διαλύεται χίλια κομμάτια κι ύστερα χύνομαι κι εξανεμίζομαι, κυλώ σα γάργαρο νερό κι όλο ξεχύνομαι και παραδίνομαι σ’ ένα Θεό... (ποτέ δεν έμαθα να ‘χω φραγμό!) πέφτει και σπάει και γίνεται χίλια κομμάτια το φυλαχτό - το τελευταίο της πλάσης μου δάκρυ - σε μια γουλιά του μεθώ, απ’ του χρόνου τ’ ανίκητο θείο πιοτό κι εκεί που πάω να κρατηθώ, πιο χαμηλά απ’ τον πάτο του κόσμου απλώνομαι έτσι μικρούλης, αθώος, ελάχιστος, μ’ ένα μου δάκρυ να τρέχει απ’ το μάτι ο “τιποτένιος” ανέραστος πρίγκιπας, που ‘χει απογίνει ένα τρύπιο τσουβάλι κι είναι ο σάκος μου απ’ την απόρριψη όλου του κόσμου γιομάτος με την κακία, το μίσος, το γόητρο, την απληστία στο δόλιο μου λάθος και πίστεψέ με χωράει πραμάτειες που δε φαντάζεται ανθρώπου γλώσσα κι άλλα ψωμιά, βαπτισμένα ερωτόλογα που προδοθήκαν στου δρόμου τη ρότα μέχρι ν’ ανοίξει απ’ την πίεση η πλάση μου και να σχιστεί με μιας η κοιλιά μου έφαγα ψέματα, πέτρες και πείσματα, βήματα μ’ άφησαν

Κάθε που βραδιάζει νύχτα ντύνομαι, τυλίγομαι στα μαύρα μου τα πέπλα. Σ ένα όνειρο αναβάτης πάλι γίνομαι, σ ένα κορμί παραφροσύνης, κλέφτρα. Έρχεται ο ασπρόμαυρος ο πήγασος με τα ανοιχτά διάπλατα φτερά του, με παίρνει για ταξίδι στο αρχιπέλαγος του ουρανού, μήπως μου δώσει την χαρά του. Σαν ανεβαίνω πάνω του, εγώ σαν άνεμος εκείνος με επιβλέπει και χαϊδεύει τα όνειρα και γίνεται όλος κόκκινος και εκεί καθώς με πάει, μου παραπέφτει… Με ακουμπάει επάνω σε ένα σύννεφο, αυτό που μου χε πει πως με πονούσε. Σφαιροειδής γροθιά, στο άπειρο το σύννεφο και χοροπήδησε το άσπρο που φορούσε! Έρχεται ένα παιδί και μου κρατάει το χέρι χρυσοντυμένο, με ανοιχτές του τις φτερούγες, μου τραγουδάει τυχαία και ύστερα με χαϊδεύει ανοίγει τα φτερά του και λέει πως με αγαπούσες. Πύρινος κόμπος στον λαιμό μου βλάστωσε, όταν μου είπε ότι πρέπει να γυρίσω.. Τα βλέφαρα μου γλύφουν τα όσα τάζανε και να παρακαλάω μην ξαναξυπνήσω.. Ξαστέρωσε και ξύπνησα σε όλεθρο, με δάκρια στα μάτια αγναντεύω. Κόλαση και ο παράδεισο

~~ Τούτο το γράμμα χρωματίζω με πινέλα βλέπεις δεν έμαθα να ζωγραφίζω, παρά μονάχα κάτι άκομψες τελείες γεμάτες με σιωπή, αποσιωπητικά και φλέγμα όσο απόμεινε απ’ τη φωνή που ούρλιαζε απεγνωσμένα παίρνοντας χρώμα απ’ την κλίμακα του μαύρου για να το κάνω διάφανο, σαν το βερνίκι των νυχιών σου - η νύχτα ξέβαψε - και φωτισμένη απ’ την κολόνια, άλλαξε όψη γυάλισε η πόλη μου απ’ της βροχής τις στάλες και τα δάκρυα βλέπεις πολλοί διαλύθηκαν εν μια νυκτί και με μανία τέτοια όπου η σιωπή μετά, αργότερα, κατόπι ζητούσε αντάλλαγμα της παιδικής ονείρωξης την παθιασμένη δόση ξέρεις εσύ... γέμισε η νύχτα πιτσιλιές λευκές, σταγόνες του λευκού αλφάβητου.. Άγγιγμα, Βλέμμα, Γεύση, Δάχτυλα, Έρωτας, Ζεύγος, Ηλιοβασίλεμα Θαλπωρή, Ίριδα, Κλίνη, Λατρεία, Μουσική, Νεύμα, Ξενοδοχείο Ομορφιά, Παρέα, Ρόδινο, Συνήθεια ,Τηλεπάθεια, Υγρά, Φαντασίωση Χάδι, Ψίθυρος, Ωκεανός... κι ύστερα το σκότος πηγαινοερχόμουνα στις σκάλες σου να βρω ένα μικρό κομμάτι από Συμπόνια να το πάρω στο Ταξίδι κολατσιό μου... κανείς δε μ

..γέμισε η νύχτα πιτσιλιές λευκές, σταγόνες του λευκού αλφάβητου και παραμύθια.. Άγγιγμα, Βλέμμα, Γεύση, Δάχτυλα, Έρωτας, Ζάχαρη, Ηλιοβασίλεμα Θάλασσα, Ίριδα, Κλίνη, Λατρεία, Μελωδία, Νεύμα, Ξενοδοχείο Ομορφιά, Παρέα, Ρόδινο, Συνήθεια ,Ταξίδι, Υγρά, Φαντασίωση Χάδι, Ψυχή, Ωκεανός... Κεφάλαιο Α’: όπως Άγγιγμα Εγώ μεθώ από τον ήχο των πουλιών και με το φως του πρωινού αργοπεθαίνω - με της Ανατολής τη διαύγεια σβήνω - με τα κυκλάμινα παραμιλώ και τα μπουμπούκια των τριαντάφυλλων με της θαλάσσης τ’ άγρια κύματα μεθάω - όχι απ’ τα χείλη σου ή τον έρωτα - μ’ αυτά δεν επικοινωνώ, μήτε τα νοιάζομαι ούτε απ’ το χάδι σου έμαθα να μιλάω να κοινωνώ με κεχριμπάρι και μαστιχέλαιο με το χυμό ενός χαμόμηλου να διψάω ούτε με το φιλί, μήτε με το κορμί σου ούτε στα χέρια σου προσμένω να χωθώ μήτε στην αγκαλιά σου να ορμήξω - ποια είσαι εσύ; δε σε γνωρίζω - κοιμάμαι κάτω απ’ τα δέντρα πάνω στη χλόη τ’ ανθισμένου κήπου σου αν θέλεις λιώσε με μα στ’ απαλά σου πόδια δε θα γείρω το κορμί με τ’ άγγιγμά μου δε

    Η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Κιλκίς , το   Γραφείο Αγωγής Υγείας, η Διεύθυνση , ο Σύλλογος   Διδασκόντων και το   Δ.Σ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου   ,   2ου   &   3ου   Γυμνασίου Κιλκίς σας προσκαλούν σε ενημερωτική ομιλία – συζήτηση  με θέμα: « Ψυχοσεξουαλικ ή διαπαιδαγώγηση των εφήβων : Ξεπερνώντας τα ταμπού στην οικογένεια » με ομιλήτριες : Έλλη Φρεγγίδου, M.Sc. Ψυχολόγος Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt Υπεύθυνη Σχολής Γονέων Δήμου   Κιλκίς & Βάλλυ Χατζημπούγια Νομικός – Ψυχολόγος Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt την Τετάρτη   2 Φεβρουαρίου 2011 και ώρα 18.30 στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΔΔΕ Ν. Κιλκίς   21 η Ιουνίου 141 (1 ος όροφος)   Η παρουσία σας στη συγκεκριμένη συνάντηση που   θα μας χαροποιήσει ιδιαίτερα , θα δώσει την   ευκαιρία και τη δυνατότητα για ευαισθητοποίηση   και συζήτηση σχετικά με τα παρακάτω θέματα: Βιολογικές, ψυχολογικές και συναισθηματικές αλλαγές στην εφηβεία, καθώς και τις σχέσεις που αναπτύσσουν οι έφηβ

~~~ Ὅλα μου εἶπες πὼς περνοῦν, θὰ γιάνουν μὲ τὸ χρόνο μὰ ἔτσι πέρασες κι ἐσὺ ἀπ’ τὴ ζωή μου καὶ προσπέρασες καὶ χάθηκες μές του μυαλοῦ τοὺς σκοτεινοὺς διαδρόμους σὰν καταχνιὰ καὶ σὰν βροχή, σὰ τὸ μπουρίνι πρὶν τὴν Ἄνοιξη καὶ σὰν τὸν ἥλιο ποὺ διαδέχεται ἁρμονικὰ τὴν καταιγίδα ἀνέμελη ἤθελες νὰ τρέχεις, σὰν ἄτι μέσα στοὺς ἀγροὺς σὰν πεταλούδα νὰ πετᾶς ἐλεύθερη κι ὡραία κανέναν πιὰ δὲν ὑπολόγισες, παρὰ νὰ κάνεις τὸ φευγιό σου ἕναν κανόνα - “να συνεχίσεις νὰ χορεύεις…” - καὶ θέλω ἀκόμα νὰ σοὺ πῶ, πὼς ἡ ἀνάμνηση δὲν ἔσβησε δὲν ἦταν μπόρα καλοκαιρινὴ μέσα στὴν ἄστατη ζωή μας οὔτε τὸ δάκρυ μίας στιγμῆς, ἕνα μικρὸ ποὺ χύνεται, δὲν ἦταν μὰ ὁ ἐγωισμὸς βαθὺς καὶ γόνιμος γιὰ νὰ στηρίξει χωρισμὸ ἀνέμελη ζητοῦσες νὰ πορεύεσαι καὶ ἀνεξέλεγκτη ὅπως ἡ κίνηση τοῦ ἥλιού μας. Ok, παρ' τὸν ἀγκαλιά! ἄλλωστε “τέλειωσε ... ὅμως περνάει ἡ μπόρα, δὲν περνάει ψυχή μου;” ...* ὁ οὐρανίσκος μου μία γεύση ἀλλιώτικη, πικρίας ἔχει πάρει τὸ πεπρωμένο μου νὰ περιμένω πρὶν τὸ σιρόπι σοκολάτας νὰ χυθεῖ ἢ τὸ γλυκὸ

Για όσους αναγνώστες θέλουν να εγγραφούν στην Πορφυράδα για να γράφουν στην παρέα μας, αφήστε μου με σχόλιό σας το mail address σας στην καταχώρηση αυτή, προκειμένου να σας αποστείλω πρόσκληση εγγραφής. Το ίδιο, για όσα μέλη της Πορφυράδας θα ήθελαν να φαίνεται ο σύνδεσμος της προσωπικής τους σελίδας ή του προσωπικού τους ιστολογίου (blog) στη στήλη "οι σελίδες μας". Ευχαριστώ που συμμετέχετε ...!

Μ έριξαν όλοι οι Θεοί στην μοιρασιά του κόσμου Με έναν πλαστό λαχνό να ζω τον θάνατο μου Να κρέμεται η αγάπη μου από την μια φλέβα Κι ένας Λάγνος Θεός ολημερίς να με ποτίζει αίμα.. Σ ένα μαντείο οι ιερείς κόβανε το γάλα του μαστού Κι εγώ να ικετεύω στην σωτηρία του χαλασμού Να σέρνομαι εξόριστη μήπως και βρω το φως μου Σαράντα χρόνους κουβαλώ το σκυλοτόμαρο μου. Μες το καράβι μου άπλωσα ασπρόμαυρα πανιά Μα οι Σάτυροι του ελέους, μου έστηναν παγανιά Τέσσερις χρόνους κόλλησα επάνω σε μια άμμο Μαινάδες έτη λησμονιάς με πάταγαν επάνω.. Ο Άδης απ τα Τάρταρα με ένα κλεμμένο ξίφος Μου έσκιζε παλιές πληγές ο βλάσφημος, με μίσος Μύριοι με δίκασαν να ζω στα κάποια κρίματα μου Τα έσχατα στερνά, προσάναμμα στα άθλια αφήματα μου! 10/01/2010 stigmi (Δέσποινα Β. Παντελίδου)

Απόψε ο νους πλατειάζει Και ας υποχωρεί το κύμα Και σας τριγυρνάει πια το αίμα σε ήμερο νερό Η Στιγμή πάει κόντρα! Πάντα άλλωστε αυτό έκανα, πάντα! Μέχρι που η ζωή αποφάσισε να με αφήσει μισή. Μισή αναπνέω! Μισή πονώ! Μισή ζω! Από τότε που έφυγες δεν μύρισα στον κήπο τα τριαντάφυλλα. Δεν ξεκούκκισα τα ρόδια. Δεν έσπειρα στην άμμο ανεμώνες Μόνο άκουγα την βοή του κόσμου Και διαρκώς μια θλίψη βύζαινα… Δεν άλλαξα… ακούς; Γιατί η καρδιά ποτέ δεν αλλάζει μάτια μου… Ποτέ! Και εγώ σ αγαπώ και σ αγαπώ και σ αγαπώ και σ αγαπώ…… Κι αυτή η αγάπη όλο απλώνει. Θα στο φωνάζω πάντα, δυνατά! Γιατί για εσένα τρίζουν ακόμα οι τοίχοι, τα παράθυρα, το κρεβάτι … Άκουσε με! Μου λείπεις! Η απουσία σου αυτή με χτυπά και με ρίχνει πίσω Η ανάσα μου έχει βαρύνει Στο μάτι έχει μείνει μόνο το ασπράδι Τα βλέφαρα μου είναι πάντα βαριά και   βρεγμένα Η καρδιά μου κάθε βράδυ κάνει ένα κρακ .. ..και σπάει από έναν χτύπο…. Έχασε πια τον ρυθμό της. Και το μόνο που κάνω είναι να σε αγαπώ Όλο και δυνατότερα ώσπου να ξεψυχή

Μ’ αρέσει να μιλώ, νύχτες ολόκληρες, για βλέμματα που έζησα σε στιγμές. Και πώς τα μάτια μου τ’ αντίκρισαν γυμνά, δεν ξέρω. Το τσιγάρο το πρώτο στ’ όνομά σου το σβήνω Και μεθώ Αχ, αυτό το πρίσμα της ποίησης της γλυκιάς διαστρέβλωσης των πραγμάτων, ό,τι κι αν το διαπερνά, μεμιάς αγνότερο γίνεται.

Αν σε ρωτήσουνε για εμένα Πότε Βοριάς, πότε Νοτιάς Να πεις πως είμαι ένα Είμαι κανένας Αν σε ρωτήσουνε για εμένα Πότε η νύχτα πότε η μέρα Να πεις πως είμαι αιθέρας Είμαι αέρας Αν σε ρωτήσουνε για εμένα Μην πεις πως έφυγα στα ξένα Μην μαρτυρήσεις πως ανάσα Ξέχασα μέσα στο άδειο εμένα Αν σε ρωτήσουνε για εμένα Μην πεις την μοίρας τα γραμμένα Μην μαρτυρήσεις πως σκορπίζω Στο άγριο βλέμμα που ανεμίζω Γιατί ελπίζω Αν σε ρωτήσουν για εμένα Το ρόδο αν είμαι ή το αγκάθι Να πεις πως είμαι σαν το εμένα Είμαι το κάτι Αν σε ρωτήσουν για εμένα Ο πόνος αν είμαι η το χάδι Να πεις πως είμαι στα χαμένα Είμαι η αγάπη 06/01/2010 Stigmi ( Δέσποινα Β. Παντελίδου)

Να μείνεις μια γλυκόπικρη ανάμνηση - θέλω - ένα κάτι που ξετρέλανε τη νιότη μου και τίποτα παραπάνω.. Άλλωστε εκεί ζεις τώρα πια ...στην ανάμνηση! (Γ.Κ.)

~~ Αρχίζω απ’ το μηδέν μετρώντας τις καλές στιγμές στα χέρια μου μία μία πέφτει η φωτογραφία και μοιάζουνε σαν της Πανδώρας το κουτί - άγνωστο αν η μοίρα μας θυμάται το στερνό φιλί - εγκλωβισμένες μνήμες σε μια προσωπογραφία στο άναμα της σκέψης μου ψελλίζω τ’ όνομά σου σ’ αυτό θα μεταλάβω απόψε, αγαπημένη και όλα πως περνούνε! σα μια όμορφη ταινία σαν τραίνα που αναχωρούν μακριά στη Γερμανία και φεύγουν τα βαγόνια τους και παίρνουν τη ματιά σου στερνό φιλί η ανάμνηση και τα χαμόγελά σου που λες κι αποτυπώθηκαν στου δρόμου τη γωνία τα χνώτα μου θολώνουν την εικόνα της ρεκλάμας κι η στάση που ανταλλάσσαμε φιλιά, έχει ερημώσει το ζωντανό σου μα άψυχο αγγίζω πάλι, σώμα στ’ ορκίζομαι, το σάλιο μου κόλλησε στο μηρό σου κι έμεινε πάνω του σα χαρακιά στυγνού εγκληματία κοιτώ τα μάτια αυτά που με φιλήσαν με λατρεία και αντικρύζω δάκρυα που ξεχειλίζουν πίκρα η λάμψη της αγάπης μας έσβησε απ’ το χρόνο και τ’ άρωμα του θεϊκού κορμιού ξεπλύθηκε με βία ανοίγω το ραδιόφωνο να βρω το δολοφόνο κι

Σημερα που ανθιζουνε τα κρινα απλωνω τα ξεδιπλωμενα χρονια, που κουβαλαω αλογιστα και υποτασσομαι.. σε ξεδιαντροπη αληθεια σαν να μην φτανει η στιγμη για να διαβει ο χρόνος .. Ξεχυθηκαν ολα, παλι... ακομα κι εκεινη, η αμμος.. η κινουμενη που αχορταγα με ρουφαγε.. Τα ματια μου πλημμυρισαν παλι. Το στομαχι μου σφιχτηκε. Ασπρισα. Σε αγαπησα.... χωρίς ορια που ποτε δεν μου φτασε, σε μια ταλαντωση πολεμικη, εσυ με γυτεψες.. παγωμενη στεκω και κοιτω τον χρονο ειμαι ακομα εκει μα αλλο δεν παλευω.. ξεροντας πως αναζητας απεγνωσμενα το κομματι της στιγμης που χασες απο μενα.. Με παραπονο που παντα θα μεινει, με απορια που ποτε δε θα λυθει... με στιγμη που αλλο δεν θα δεις, γιατι εκει που λαθη στεκουν πια δεν συχνάζω.. Σε μισησα οσο σε αγαπησα...   Δημιουργός: stigmi (Δέσποινα Β. Παντελίδου) 22-04-2005

~~~ Είναι τα μάτια μου κι απόψε μεθυσμένα η αγκαλιά μου αδειανή σα το βαγόνι της γραμμής κι έξω φυσά, το κρύο τόσο τσουχτερό ποιος θα βρεθεί να σου ζεστάνει την καρδιά; αστράφτει κούφιες αστραπές κι η νύχτα νότες φωτεινές όσο κι αν μοιάζει η νύχτα blues μη σε γελάει εσύ μεγάλωσες με όνειρα που η ζωή σου τα πατάει και σου αφήνει πίσω της τσιγάρα για προσάναμμα φωνή δε βγαίνει, έχουν τα χείλη μου παγώσει κι έξω βροντά, αστράφτει, η αγάπη μου είναι τόση που αργοσέρνεται η μιλιά λέγοντας πόσο σ’ αγαπά κι ενώ στα μάτια μου τα πάντα έχουν θολώσει κι όταν η νύχτα θα βρεθεί να με σκεπάσει σα το σεντόνι που με έντυνε το σώμα σου το ουρλιαχτό από τα χείλη, θα σωπάσει - μην πληγωθείς αν μάθεις μάτια μου πως έφυγα - έτσι κι αλλιώς εσύ ακολούθησες το δρόμο σου και πήρες όνειρα καβάτζα και τα λάθη είναι η αγάπη ένα αστέρι που το φτιάξαμε με κόπο στον ουρανό με καταιγίδα ή με λιακάδα είναι εκεί τώρα φοβάμαι πως γκρεμίζουμε ο,τι φτιάξαμε κι όλα βυθίζονται στης μοναξιάς τον πόνο όσο εκείνο θα φωτ

Η ιστορία δεν μένει άνεργη η ιστορία δουλεύει σ' αυτόν τον αιώνα που το πολίτευμα είναι κοινωνικός δράκος και η μιζέρια του αμύθητου πλούτου βασίλισσα. Κράτος των λίγων, κραυγή των πολλών, λιμουζίνες λόγια φθαρμένα, χειμώνας της καρδιάς- Συσσωρευμένο φαρμάκι που δεν θα λυτρώσει κανέναν από τον θάνατο-ζωή ώσπου να φτάσει στον θάνατο-θάνατο. Πολιτικές απάτες, χρεοκοπία συνειδήσεων, αίσχος κομματικά πια καθαγιασμένο- Μεγάλες τσέπες βαθιές: όλα χωρούν φτάνει να μην έχει τίποτα ο άλλος- Πεινώ, πεινάς, κι όμως λουκούλλεια γεύματα προκαλούν την ιστορική στιγμή να επαναστατήσει και να γίνει χαμός στα επίγεια πατώματα. Κι αν σου μιλώ είναι γιατί βλέπω στα μάτια σου μια θλίψη μια φωνή που δεν βγήκε ακόμα, μια αγκίδα που θα πάρει μορφή της φωτιάς έως στο τέλος να τα κάψει όλα για να ζεσταθεί ο κόσμος που έρχεται των αθώων παιδιών..

Κι αν κάθε μέρα, με κοιτάς βαθιά στα μάτια και δε βλέπεις ίχνος από αυτό που ήξερες Είναι που μεγάλωσα και που δεν έχω πια το κουράγιο να πω τα μάτια κοίταγμα, τα χέρια άγγιγμα, τα χείλη φίλημα. Κι εσύ, με την αιώνια δυσπιστία σου σε ό,τι δε γίνεται να βλέπεις, μου χαμογελάς …………………………………. Άσε με λίγο. Να γίνουν πιο καθαρά τα χέρια μας Να στεριώσουν τα κάδρα στους τοίχους. Κάθισε. Να κάτσει η θλίψη μέσα σου Να γίνεις, να μη γίνεσαι. Κι άσε τη σκέψη να χάνεται. Να μη χτυπά, να μη χτυπιέται. Κι ας μη χτυπά πια το ρολόι -σε κάθε βήμα- να δηλώνει, πόσες ανάσες μας χωρίζουν.

~~ Ξύλινα μπαλκόνια με κισσό δεμένα κάτασπροι οι τοίχοι, απέναντι το χάος δάσος, πρασινάδα, άγρια χόρτα ...κι οι ορμές μας μέσα σε καθρέπτες να κοιτάζουνε τα μάτια βουρκωμένα μ' ένα τόσο δα μικρό φεγγάρι ν’ αχνοφαίνεται στο δάπεδο μπροστά στις στάχτες του άλλοτε φλεγόμενου έρωτά μας κι ανάμεσα σε θραύσματα, θολώνει το μυαλό μου επάνω στα πλακάκια να φωλιάζουν τα όνειρά μας και όλα τα αγγίγματα κρυμμένα στο κρεββάτι μας το μόνο που σκεφτόμουν ν’ αντικρύσω, το κορμί σου τα μάτια σου, τα ένιωσα περίεργα να κλαίνε με χάιδεψες και μούδιασα απ’ τον κόρφο ως τα μηνίγγια και όλα γύρω, δίπλα μου, χαμένα στα χέρια σου ένας θάνατος και η πνοή ζωή σου φυσάς και τρεμοπαίζει η μαρκίζα “Αναστασία” τριγύρω όλα κόκκινα σαν πρόζα του θανάτου δικιά μου εσύ, δικός σου εγώ και η στιγμή αιώνια τα λάθη μας τ’ αφήσαμε στο παρελθόν χαμένα και ρίξαμε στη φλόγα της αγάπης μας κολόνια παρέα με τις μνήμες των φιλιών που ζούνε χρόνια και των πολλών ενθύμιων τη γεύση απ’ τα παλιά η βροχή να πέφτει έξω απ’