Πορφυραδα

Δεν φοβάμαι τις λέξεις , ποτέ δεν τις φοβόμουν... Σε αντίθεση με 'σένα... Σου έλεγα οτι μου λείπεις... Κι εσύ έλεγες οτι με σκέφτεσαι... Σου είπα Σ'αγαπώ... Κι εσύ έλεγες ότι είσαι ευτυχισμένος... Σου είπα οτι φοβάμαι μην σε χάσω... Κι εσύ χαμογέλασες κι είπες οτι δεν θα γίνει ποτέ αυτό... Έχω μάθει τα λόγια που λέω να τα υποστηρίζω, κι όχι απλά να τα λέω... Εγώ συνεχίζω να μην φοβάμαι τις λέξεις... Σε σκέφτομαι ακόμη... Εσύ συνεχίζεις να μην υπάρχεις πουθενά... κι ας ξέρω οτι με σκέφτεσαι...

Τι είναι αλήθεια η Κυριακή... Μια χάρτινη βαρκούλα που την ξέχασε στο ρυάκι ένα παιδί. Ένα κόκκινο γαρύφαλο στο πέτο της σιωπής. Όλες οι νεράιδες και τα ξωτικά πιαστήκανε από τη φούστα της νύχτας και χορεύανε. Όλοι οι βοριάδες και οι νοτιάδες πήρανε φυσαρμόνικες και τραγουδούσανε. Τι κάνει αυτό το κορίτσι τόση ώρα σταυροπόδι κάτω από τον ίσκιο της λεύκας; Ξεφυλλίζει όνειρα... Ένα σμάρι διαβατάρικα πουλιά ξεκινούν από την ψυχή του και φεύγουν... Οι λίμνες... Πρόσεξες ποτέ τις λίμνες; Δεν είναι σαν τις θάλασσες. Οι θάλασσες μιλούν. Τραγουδούν. Οι λίμνες ονειρεύονται... Κάτι τριζόνια από μακριά... Τραγουδούσαν το λυγμό της σιωπής. Όμορφος που είναι ο κόσμος! Κι αυτή η άμυαλη πυγολαμπίδα που παλεύει να φωτίσει τα φύλλα του χαμομηλιού, το ξέρει καλύτερα απ' όλα τα πλάσματα της γης. Το κίτρινο φύλλο ανατρίχιασε. Κύλησε στο χώμα κι έστειλε ένα κλεφτό φιλί στο μάγουλο του μεσημεριού. Μόνο η φωνή του γκιώνη ακουγόταν, από μακριά, που φυλλομετρούσε το τεφτέρι της λύπης. Πάλι έπεσε μια βαριά,

Χρειάζομαι την καρδιά σου σκέψου πως όλα τα πράγματα γίνηκαν για εμάς ο ήλιος, το φεγγάρι, τ’ αστέρια, η θάλασσα κάθε κορυφογραμμή της απύθμενης φαντασίας μας σκέψου πως όλα τα τραγούδια γράφτηκαν για εμάς τους μοναχικούς καβαλάρηδες των νυχτερινών κόσμων για να τραγουδάμε σερενάτες τα μεσάνυχτα κάθε που νιώθουμε τη μοναξιά να μας βαραίνει σκέψου πως όλες οι λέξεις δημιουργήθηκαν για εμάς τους ποιητές μιας ανείπωτης ερωτικής πλάνης που πέσαμε ως θύματα στην αρένα και θυσιαστήκαμε για να κάνουμε το πιο τρελό μας όνειρο πραγματικότητα σκέψου πως το κάθε λεπτό που περνά ξαναγεννιόμαστε κι αρχίζουμε πάλι απ’ την αρχή να μπουσουλάμε φορώντας τις χρωματιστές πιπίλες με τη σαλιέρα στο λαιμό σκέψου πως μαζί θα τρώμε το φεγγάρι κάποια ημέρα και πριν αυτό φανεί στον ορίζοντα σε μια νύχτα γεμάτη υπονοούμενα θα το φάμε με λέξεις απ’ αυτές που ανταλλάσσουν οι ερωτοχτυπημένοι με λόγια αγάπης και παντοτινής λατρείας και πράξεις που κανείς δε φρόντισε να τις περάσει στα βιβλία χρειάζομαι την καρδιά σο

Κι ύστερα.. στην αγκαλιά σου βρέθηκα μικρή σταγόνα πόθου να γίνομαι και συ να με πίνεις.. Σαν παλιό κόκκινο κρασί.. Σαν τον ιδρώτα που κυλά στο στήθος σου.. Κι ύστερα.. στην αγκαλιά μου σ έκλεισα σαν το μικρό παιδί το φοβισμένο εκείνο που αναζητά την άδολη αγάπη το στήθος να αγγίξει να γύρει άλλωτε κι άλλωτε να λατρέψει.. Κι ύστερα.. Έρωτας εγινες και γω η ανάσα σου.. Εστω για λίγο.. Σιωπηλά ζήσαμε αυτό που το κορμί δεν μπορεί να σταματήσει να νιώθει.. Κι ίσως να αφήνει πίσω τις θολές μας σκέψεις.. Κι ύστερα.. Δεν θέλω το ύστερα να ξέρω..

Δώσ' μου αγέρα δυο φτερά σαν το γλαράκι να πετάξω πάνω από θάλασσες, βουνά γι' αυτόν να ψάξω. Δώσ' μου ουρανέ μου μια φωνή να τραγουδάω σαν αηδόνι και κάνε την αγάπη μου τραγούδι που δεν τελειώνει. Κι όταν τον δω από ψηλά δώσ' μου αγγελική ομορφιά κοντά του να πλησιάσω χωρίς να τον τρομάξω. Και σαν με δει και θα μου πει πως μ' αγαπάει στ' αλήθεια να τον γεμίσω με φιλιά του Παραδείσου. 11/7/06

Σάββατο βράδυ και τριγυρνώ στα σοκάκια της πόλης. Δεν υπάρχει ψυχή. Ερημιά. Που πήγανε όλοι; Θέλω τσιγάρα, αναπτήρα, κάτι ν’ ανάβει φωτιές να πεθαίνει, να σβήνει, να καίει, να καίγεται. Θέλω τσιγάρα και σπίρτα πετρέλαιο, βενζίνα, βιτριόλι, υδροκυάνιο. Περιπτερά; Περιπτερά; Που θα ‘βρω σήμερα νέα ψυχή να πάρω; Εφημερίδεεεεεεες. Έκτακτο παράρτημα, εφημερίδεεεεεες. Μας γράψανε στα πρωτοσέλιδα. Τυλίχθηκαν στις φλόγες απ’ τον έρωτα. Περιπτερά; Περιπτερά; Πόσο στοιχίζει η αγάπη πριν να βγάλει τα φτερά; Που πήγαν όλοι; Ερημιά. Και στο καλώδιο της ΔΕΗ κουρνιάζουν τώρα δυο πουλιά. Είναι αργά. Είναι αργά για δάκρυα κι έρωτα. Κοστίζει η σχέση ακριβά. Και η φιλία. Πιο ακριβά η φιλία. Κι η εργασία πληρώνεται με δίφραγκα. Κανείς στο δρόμο απόψε. Που ειν’ η χαρά κι η ξεγνοιασιά; Θέλω μονάχα να σου δώσω δυο φιλιά. Το ένα στο λαιμό για να κυλήσει. Το άλλο στα δάκτυλα που κρατάν’ το τσιγάρο. Να καεί. Είναι αργά. Είναι αργά για να μιλήσω. Για καλησπέρες, καλημέρες, καληνύχτες, είναι αργά. Πάρε φωτιά. Στη

Κάνε γρήγορα. Μη χαζεύεις. Τα όμορφα πράγματα στη ζωή, κρατούν όσο και η βροχή, ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Το θέμα είναι να μην ξεχαστείς και δεν απλώσεις την κατάλληλη ώρα τη χούφτα σου. Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα, όσο την παριστάνουν μερικοί. Φτάνει μια λεπτομέρεια, για να μετατραπεί σε γιορτή. Ένα λουλούδι στο κομοδίνο. Ένα κερί στο τραπέζι. Ένα χαμόγελο πλατύ. Δε φταίει η καθημερινότητα. Η φαντασία φταίει που δεν την κάνει παρέα. Το πιο σοφό πράγμα που έμαθα είναι αυτή η κεντημένη φράση στις παλιές μπάντες. "Και αυτό θα περάσει". Και, γύρω γύρω, πουλιά και λουλούδια... Εκείνοι οι κοφτεροί βράχοι, στη άκρη του γυαλού... Εκείνοι μου 'μαθαν πώς ν' αγναντεύω την ελπίδα. Μην κλείνεις να σε χαρώ, την πόρτα της καρδιάς σου. Μουσαφίρης είναι κι η χαρά κι αν τη βρει κλειστή, θα φύγει. Δε χάθηκε ο ήλιος. Στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε. Περίμενε λίγο. Τη σοφία της ψυχής την αποκτάς με τον πόνο. Είναι τόσο μικρή η ζωή! Ούτε τον εαυτό σου δεν προφταίνεις να γνωρίσεις. Ούτ

Ο έρωτας είναι το δώρο του Θεού ένα ευαίσθητο λουλούδι που μαραίνεται αν δε το φυτέψεις στο χώμα της ταπείνωσης της υποχώρησης αν δε το φωτίσεις με τον ήλιο της κατανόησης της συγνώμης, της φιλοφρόνησης αν δε του δώσεις τον αέρα της ελευθερίας αν δε το πνίξεις με τ' αγριόχορτα της ζήλιας της καχυποψίας, της γκρίνιας του εγωισμού του ανταγωνισμού των αρνητικών σκέψεων των προσβλητικών λόγων της ρουτίνας της καθημερινότητας της ασφυκτικής αγάπης της επανάληψης, της συνήθειας της αδιαφορίας. Ο έρωτας είναι μια φωτιά που παγώνει την καρδιά όταν και τα δυο πρόσωπα δε φροντίζουν να τη διατηρούν αναμμένη. Ο έρωτας είναι μια πληγή στην καρδιά άλλοτε σε στέλνει στα ουράνια από χαρά άλλοτε από δάκρυα και πόνο σε λιώνει και η καρδιά ματώνει. Ο έρωτας είναι μια τρέλα προσωρινή όλα είναι τέλεια στην αρχή έρχεται και φεύγει ξαφνικά αν δεν έρθει η αγάπη στην καρδιά κι αυτή απαιτεί χρόνο κι ωριμότητα και την ικανότητα στη θέση του άλλου να μπεις τις ανάγκες του να κατανοείς. Ο έρωτας τρέφει την αγ

Σήμερα έμαθα πως η ζωή, είναι ένα μικρό παραλιακό ταβερνάκι που κάποιοι τρώνε και πίνουν και μεθούν, κι άλλοι στις λιγδιασμένες κουζίνες του, πλένουν τα πιάτα και τα ποτήρια κι ύστερα σερβίρουν πως δεν μπορώ να αγοράσω την αγάπη, παρά μόνο λίγα λίτρα βενζίνη για το αυτοκίνητο, έναν κακοφτιαγμένο καφέ και μια στριφτή τυρόπιτα πως όταν είσαι πουλί, πετάς στον ουρανό κι όταν πεινάσεις προσγειώνεσαι στο έδαφος και σκύβεις το λαιμό σου για να βρεις σπόρους πως όταν χαρίζεις την καρδιά σου, δεν περιμένεις κανένα αντάλλαγμα αλλά σου επιστρέφουν το μίσος και την κακία, τυλιγμένα με πολύχρωμες κορδελίτσες και σελοφάν, από αυτά που τυλίγουν τα σέλινα στο μανάβικο κι όταν κοιτάξεις μια γυναίκα στα μάτια, εκείνη σε διαβάζει απ’ άκρη ως άκρη χωρίς να λοξέψει διόλου το βλέμμα της, από τα δικά σου μάτια σήμερα έμαθα από άλλους, πως το φιλί έχει γεύση τριαντάφυλλου, σαν λικέρ αποσταγμένο σε βαλσαμικό σιρόπι με σταγόνες καραμέλας και δυόσμου πως όταν στην τσέπη σου δε βρίσκονται τα χρήματα, παρά μονάχα

Το κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους , του έρωτα... Μα εγώ ακόμη και τον πόνο με κόκκινο έχω ντύσει... Ίσως γιατί θέλω να θυμάμαι την αιτία του ... Δεν είναι πάντα γλυκό το κόκκινο... Δεν μένει πάντα κόκκινος ο έρωτας... Κι αν κόκκινα είναι τα δάκρυα μου, είναι του έρωτα σου οι αναμνήσεις... θα σταματήσουν να τρέχουν αλλά πρώτα θα με κάψουν...

Η αγάπη ενθαρρύνει την προσωπική ιδιομορφία ζει από την αντιθέσεων την αρμονία αφήνει τον άλλο μόνο του να βρει την ευτυχία χωρισμούς αντέχει χρειάζεται απόσταση να έχει. Η αγάπη ελευθερώνει στη διάρκεια του χωρισμού μεγαλώνει το σμίξιμο γίνεται χαρά, ευτυχία αγαπά τον άλλο μέσα στην ελευθερία. Δημιουργεί δυαδική μοναδικότητα καθένας γίνεται ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Η αγάπη πιστεύει δε ζηλεύει δε δεσμεύει με θετικές σκέψεις τον συνοδεύει τον εμπιστεύεται την αντίθετη γνώμη σέβεται δε γκρινιάζει δεν προσπαθεί στον άλλο να μοιάζει. Δε θεωρεί τον άλλο κτήμα. Η αγάπη μ' ένα ρήμα αγαπά. Την ευτυχία χωρίς ανταπόδοση σκορπά. Η καρδιά σου έχει μάθει έτσι ν' αγαπά; Αν όχι, ποτέ δεν είναι αργά. 4/9/06

Θέλω τα πλήκτρα της ζωής σου να πατήσω να δώσω χρώμα σε εκείνης το ρυθμό κι απο ασπρόμαυρη πολύχρωμη να ντύσω και της ψυχής της τον κατάμαυρο βυθό Θ' αγγίζω νότες του κορμιού που πια δεν παίζουν και θα γλιστράω σαν το χέλι στο νερό κι όταν τα πλήκτρα πια θα σπάσω, θα διαλύσω άσε με μόνη να πατάω στο κενό

Αν συναντήσετε κάποιο αγόρι μελαγχολικό, να μαδάει μια μαργαρίτα κάτω από ένα πεύκο, πείτε του παρακαλώ, πως το τελευταίο φύλλο το έχω κρυμμένο στην καρδιά μου. Τις νύχτες που ξαγρυπνούσα, περιμένοντας να 'ρθεις... Τότε έμαθα να μετράω τις ρυτίδες, στο πρόσωπο της ερημιάς. Είναι η αγάπη μου, δεν το κατάλαβες; Είναι η αγάπη μου που κάνει τα μπουμπούκια της πικροδάφνης ν' ανθίζουνε στο μπαλκόνι σου. Γιατί φοβάσαι τόσο το χειμώνα; Αφού σου χάρισα ένα ρούχο να σκεπάσεις την ψυχή σου, ένα παραμύθι να νανουρίζεσαι κι ένα χαμόγελο για να ονειρεύεσαι την άνοιξη. Απόρησα γιατί ήταν τόσο κόκκινα τα λουλούδια αυτής της πικροδάφνης. Ξαφνικά θυμήθηκα πως της είχα δώσει κάποτε να μου φυλάξει τ' αχνάρια των φιλιών σου. Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής; Το τραγούδι πουλέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς. Ερχόμουν σαν την καλή χαρά, να μοιραστώ μαζί σου τα καθημερινά μου πράγματα, που τα είχα ντύσει γιορτινά. Ήμουν ευτυχισμένη, γιατί είχα αγοράσει μια μικ

Αν ήμουν χρώμα θα ήμουν το κόκκινο γιατί την καρδιά μου ζεσταίνει η φωτιά της αγάπης. Αν ήμουν άνεμος θα ήμουν ένα δροσερό, θαλασσινό αεράκι για να δροσίζω τους ανθρώπους στον καύσωνα του καλοκαιριού. Αν ήμουν κάτι στον ουρανό θα ήμουν ένα αστέρι φωτεινό για να φωτίζω και το δρόμο να δείχνω σ' αυτούς που περπατούν στα σκοτάδια. Αν ήμουν δέντρο θα ήμουν το έλατο για να με στολίζουν τα παιδιά τη χριστουγεννιάτικη βραδιά και να τα βλέπω χαρούμενα ν' ανοίγουν τα δώρα. Αν ήμουν κάτι στη θάλασσα θα ήμουν γοργόνα γιατί θέλω να βλέπω τις ομορφιές του βυθού. Αν ήμουν τραγούδι θα είχα χαρούμενο σκοπό για να δίνω χαρά. Αν ήμουν πουλί θα ήμουν αηδόνι να τραγουδώ το σ' αγαπώ γιατί μ' αρέσει να το λέω συχνά. Αν ήμουν ηρωίδα ελληνικής τραγωδίας θα ήμουν η Ιφιγένεια γιατί θυσιάζομαι για τους άλλους. Αν ήμουν το θαύμα για τους ανθρώπους θα γινόμουνα η ελπίδα για τα παιδιά εκείνα που αυτοκτονούν που πεινούν που απελπίζονται που απογοητεύονται που παίρνουν ναρκωτικά που έχουν προβλήματα ψ

Από το κορμί σου ξεκινούσαν όλα τα τραγούδια των πουλιών... Κι αν ακόμα καταφέρω να κλειδώσω την ψυχή μου, να σφραγίσω πόρτες και παράθυρα, η σκέψη μου θα ξεφύγει από τους αρμούς για να σ' ανταμώσει. Θέλω να σε πάρω μια φορά μεσάνυχτα, να πάμε στην ακροποταμιά, ν' ακουσεις τ' αηδόνια. Θέλω να σε πάρω μια φορά μεσάνυχτα με φεγγάρι, να πάμε στην ακροποταμιά, να σου δείξω το Θεό. Σε είδα μέσα σσε μια γκρίζα παγωμένη λίμνη, να τριγυράς με τη βάρκα σου. Μου φάνηκες λυπημένος. Είπα να κάνω την ψυχή μου νούφαρο, να ομορφαίνει τη λίμνη σου. Δε φαντάστηκα πόσο άγρια χτυπούσαν τα κουπιά σου. Δε συμφωνώ μαζί σου, μ' αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σε νοιάζομαι και σ' αγαπώ. Εστόλισα το τοπίο της μοναξιάς σου μ' ένα κυκλάμινο. Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο για να μ' ευχαριστείς. Εσύ, εγώ και κάμποσοι άλλοι, είμαστε από δω μεριά. Το παιχνίδι παίζεται απέναντι, αλλά δε μας αφορά. Αυτοί τρέχουν σα ξόανα και τους απασχολεί ποιος θα προφτάσει να βάλει πρώτος στον άλλο τρικλοποδι

Θέλω να προσκυνήσω, μ’ ένα χλωμό φεγγάρι όπως βαρούν τα τύμπανα, στους ήχους της καρδιάς μιας χορωδίας φλόγα, να ‘μαι χορδή που σπάει κι όλα τ’ αστέρια να ‘χουνε, το χρώμα της φωτιάς θέλω η ζωή να στάζεται, στάλες απ’ τ’ άγγιγμά σου με τ’ αλμυρά χαστούκια της, δάκρυα να μετράει όπως τ’ αμπάρια σχίζονται, στα μακρινά πελάγη και τα πανιά κυκλώνουνε το πλοίο και πετάει απ’ τον πλανήτη που ‘φτασα, τα μάτια σου δεν έχω κι η μουσική ακούγεται, στέρφα μονοκραυγή φίλα με κι έτσι μίλα με, έλα κι αγάπησέ με λυσ’ τα μαλλιά σου, να ‘ρθουνε άγγελοι και Θεοί αχ πριγκιπέσα να ‘νιωθε, το βλέμμα σου ο Βαρδάρης τα μακρινά χιλιόμετρα, να ‘ταν μια σπιθαμή κι απ’ τα φτερά εν’ αγέρι, να ‘ρχοταν να σε πάρει στους μυθικούς ορίζοντες, που ‘καμα προσευχή αχ πριγκιπέσα γύρεψα, το μίσχο των χειλιών σου λουλούδι μου πανέμορφο, παρθένο μου πουλί κι αν τη ζωή μου ζήλεψα, να δώσω στη ζωή σου με πλάνεψε ο Έρωτας κι επέστρεψα στη Γη απ’ τον πλανήτη που ‘φτασα, τα μάτια σου δεν έχω κι η μουσική ακούγεται, στέρφα μονοκρα

Ανυπόμονα μερόνυχτα περπάτησα για να σε βρω μα εσύ όλο έφευγες μακριά μου σα βιαστικός άνεμος. Έτρεχα νύχτες σκοτεινές χωρίς φεγγάρι μες στη βροχή και μες στο χιόνι. Βάδισα μέρες συννεφιασμένες χωρίς ήλιο πάνω από ποτάμια φουσκωμένα πάνω σε θάλασσες φουρτουνιασμένες μα δε σε πρόφταινα. Σ’ έψαχνα κι η καρδιά μου μάτωνε καθώς η αδιαφορία σου με πλήγωνε. Με απέφευγες σα να μη με ήξερες τις ελπίδες μου διέψευσες περιστέρια πληγωμένα τα όνειρά μου σκότωσες φεγγάρια ματωμένα. Τα ρόδα της καρδιάς πονούν όταν σε σκέφτονται μαραίνονται μα ακόμα σ’ αγαπούν δε σε ξεχνούν. 6/9/06

Δεν έχουμε αρκετά αγαθά; Τρελάθηκες; Σ' αγαπώ, μ' αγαπάς. Σε νιώθω, με νιώθεις. Σε πονώ, με πονάς. Σε νοιάζομαι, με νοιάζεσαι. Τόσα ρήματα δικά μας! Καταδικά μας! Να καταναλώνουμε μια ζωή. Σ' έψαχνα, όλο το πρωινό, μέσα στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ήθελα να είσαι κοντά μου. Να σε χαϊδεύω, να σε φιλώ, να τσακωνόμαστε, να λέμε αστεία, να γελάμε. Ίσως... Ίσως κάποτε βρεθούμε πάλι κάπου μαζί, να τα πίνουμε και να τα λέμε... Ίσως. Τι είναι αιωνιότητα; Ρώτησε το χρυσάνθεμο τη μηλιά. Είναι... Είναι... Αυτή τη στιγμή που σου ψιθύρισα, σ' αγαπώ. Ακολούθησέ με. Θέλω να σου μάθω το τραγούδι που λένε στον ήλιο οι πικροδάφνες. Θέλω να σου μάθω τα ερωτόλογα που ψιθυρίζουν οι πεταλούδες στις ανθισμένες μολόχες. Κάθε φορά που θα κελαηδούν τα πουλιά θα είμαι ανάμεσά τους και θα σου τραγουδώ. Πολύ απλά, σε χρειάζομαι. Δεν μπορώ να κουβαλήσω μόνη μου την άνοιξη. Σε νοσταλγώ... Μου 'ρχεται πότε πότε το άρωμα της ψυχής σου και νομίζω πως έφτασε η άνοιξη... Έχω ανάγκη να δω τ

Για σένα μπορώ όλα τ' αστέρια να μαζέψω μες στην καρδιά σου να τα φέρω κάθε μέρα να 'χεις γιορτή. Για σένα μπορώ όλο τον κόσμο ν' αλλάξω επίγειο παράδεισο να φτιάξω η ψυχή σου να ξεκουραστεί. Για σένα μπορώ τη νύχτα να κάνω μέρα το σκοτάδι φως μη με ρωτήσεις πώς. Για σένα μπορώ τον ήλιο να αγγίξω χωρίς να καώ στο φεγγάρι να καθίσω για ένα σου χαμόγελο. Για σένα μπορώ κάθε σου όνειρο να πραγματοποιήσω αρκεί στα μάτια σου να δω ένα γέλιο φωτεινό. 1/5/07

Για περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ

Αν ήταν κάτι για να γίνει, θα ‘χε γίνει για τα υπόλοιπα, μη μου ζητάς ευθύνη καύτρα η σκέψη μας, τσιγάρο είναι που χάθηκε γέρνει ως καράβι, σε ναυάγιο του ορίζοντα κι η προσμονή για τη φαρέτρα του έρωτα, μεγάλη τι έχεις κάνει; μη μιλάς. Τι έχεις κάνει; τι ζωγραφίζουνε οι κύκλοι των ματιών σου και τι σχεδιάζουνε τα χέρια, στις παλάμες σου; να μένει αέναη η επαφή, μετέωρη, να χάνεται σ’ ένα άδειο δρόμο, που δεν πέρασε διαβάτης σ’ ένα σταθμό του γυρισμού, να στέκω επιβάτης κι εσύ το τρένο, ενός σταθμού μεθοριακού, να χάνεσαι όπως σε βλέπω τις νυχτιές, από τ’ αστέρια χλωμή πριγκίπισσα, λουλούδι του βουνού μια εξωτική, αιθέρια ερωμένη, του Νότου μα δεν ακούω το τραγούδι σου κι ούτε που φαίνονται τα μάτια τι έχεις κάνει; μη μιλάς. Τι έχεις κάνει; σα μια κλωστή είναι η φωνή, να κρέμεται, να σπάει να μένει αέναη η επαφή, μετέωρη, να χάνεται σ’ ένα τσιγάρο που αργά-αργά κυλάει και σ’ ένα δίστιχο ποιήματος, που σφάζεται.

Ξέρεις τι είναι ο έρωτας; Το άγριο μπλε της θάλασσας. Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας. Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού. Το μεθυσμένο πορτοκαλί του χειμωνιάτικου ήλιου. Μόλις σταμάτησε η βροχή... Οι σταγόνες χορεύουν ακόμη στα σύρματα. Ένα δάκρυ κυλάει αργά αργά στο φύλλο του κάκτου. Το ξέρω πια. Ποτέ δεν έπαψα να σ' αγαπώ. Από τότε που περιμένω να φανείς οι νύχτες μου γέμισαν φως. Άπλωνα τα χέρια μου τις νύχτες και μάζευα αστέρια και φτερά από αγριοπερίστερα για να τα κρύβω στο μαξιλάρι σου και να γλυκαίνω τον ύπνο σου. Θυμάμαι τότε... Κάτω από τα πλατάνια, στην πηγή. Διψούσα και μου ΄φερες στη χούφτα σου κρύο νερό. Όλη μου τη ζωή ξεδίψασε. Κάθε φορά που πέφτει η βροχή πάνω στο τριαντάφυλλο θα σου στείλω ένα φιλί να κρύβεις τ' όνειρό σου. Πότε θα 'ρθει αυτή η μέρα, που θα βρεθούμε μαζί. Οι δυο μας. Μόνοι μας. Θα μεθύσουμε και θα βγούμε να ζωγραφίσουμε καρδιές στις λεωφόρους. Θα τρέχουμε ξυπόλυτοι, θα βουτάμε στα ποτάμια, θα σκορπάμε φιλιά, θα φωνάζουμε ζήτωωω! Δεν είνα

Η μοίρα σ' έφερε κοντά μου από τόσο μακριά. Με την πρώτη ματιά σ' έβαλα στην καρδιά μου. Σ' αγαπώ όπως τ' αστέρια τον ουρανό όπως η γοργόνα τον ωκεανό θα σ' αρέσει αν στο πω; Σ' αγαπώ όπως τα ψάρια το βυθό όπως η πεταλούδα τον ανθό. Μήπως πρέπει να σιωπώ; Σ' αγαπώ όπως η γη τον ήλιο. Της καρδιάς μου το βασίλειο κατέκτησες. Θα φύγεις άμα σου το πω; Σ' αγαπώ όπως τ' άνθη το νερό. Για πάντα θα σε καρτερώ. Μίλησέ μου. Τι άλλο να πω; 9/6/06

Καλοκαίρια και χειμώνες θα σε καρτερώ το πιο γλυκό χαμόγελο θα φορώ μόνη θ' αντέχω θα περιμένω. Στα σύννεφα θα πετώ στα όνειρα θα βουτώ στη θάλασσα της προσμονής θα ταξιδεύω θα σε περιμένω. Κάθε άνοιξη στα λιβάδια θα τρέχω τα λουλούδια της ελπίδας θα μαζεύω κάθε φθινόπωρο κίτρινα φύλλα στην καρδιά θα έχω θα περιμένω. Θα ραγίζει η καρδιά σαν σε κοιτώ θα σπάει η φωνή σαν τραγουδώ κοντά μου κάποτε θα σ' έχω θα σε περιμένω. 17/5/07

Φοβάμαι.... Μείνε μαζί μου, στην σιωπή της νύχτας όταν το σκοτάδι ψάχνει χώρο στο είναι μου, να μπεί, τότε σε θέλω κοντά μου... Μείνε... Αγκάλιασε με, και κράτα με εκεί μέχρι να φύγει το σκοτάδι ... Αγάπα με όταν μπορείς... Αγάπα με όταν θέλεις... αλλά αγάπα με... έστω, σιωπηλά...

Θεέ μου η ψυχή ενός εξάχρονου παιδιού ζητά ν'αναστηθεί. Του το χρωστάς θεέ μου δεν μπορείς να το αρνηθείς. Ήταν Μονό Έξη!!! Είναι απλά η ψυχούλα ενός αδικοχαμένου παιδιού που τώρα θεέ μου σε χρειάζεται. Θεέ μου.. Υποσχέσου μου θεέ μου να το προσέχεις! Του το χρωστάς θεέ μου να κάνεις την ψυχούλα του αστέρι, σαν εκείνο που φώτιζε όταν ήρθες στον κόσμο μας.. Άλλο ένα αθώο αγγελούδι χάθηκε από εκείνη την κακιά αρρώστια. Ήταν μόνο έξη.. Σε παρακαλώ θεέ μου να το προσέχεις. Για τον Αντωνάκη το γιο ενός φίλου, ένα εξάχρονο αγγελούδι που χάθηκε από λευχαιμία.

Όταν το πρόσωπο αγγίζει η βροχή, τότε σε σκέφτομαι...και μου λείπεις... κι απόψε βρέχει... Λοιπόν ? Θα αφήσεις την βροχή να με σβήσει ?

Όταν τα κίτρινα φύλλα πέφτουν στη γη και τη σκεπάζουν με στοργή, όταν η νιφάδα του χιονιού το χώμα τρυφερά αγγίζει και τις ατέλειές του κρύβει, όταν η σταγόνα της βροχής χαϊδεύει απαλά το ρόδο κι αυτό ευωδιάζει και λάμπει, όταν μετά από τη βροχή το ουράνιο τόξο φιλά τη γη κι αυτή του προσφέρει το πιο γλυκό της χαμόγελο, όταν τα πουλιά πονούν και δακρύζουν και στην πλάση χαρίζουν το πιο μελωδικό τραγούδι τους, όταν ο ήλιος πριν πέσει στη Δύση αγκαλιάζει τη θάλασσα κι αυτή κοκκινίζει, όταν το φεγγάρι λέει γλυκόλογα στη νύχτα και τη φωτίζει, όταν τα κύματα ηρεμούν τα μάτια σου μόλις δουν αυτό είναι έρωτας.

Εγώ μεθώ από τον ήχο των πουλιών και με το φως του πρωινού, αργοπεθαίνω με της Ανατολής τη διαύγεια, σβήνω με τα κυκλάμινα παραμιλώ και τα μπουμπούκια των τριαντάφυλλων με της θαλάσσης τ’ άγρια κύματα, μεθάω όχι απ’ τα χείλη ή τον έρωτα μ’ αυτά δεν επικοινωνώ, μήτε τα νοιάζομαι ούτε απ’ το χάδι, έμαθα να μιλάω να κοινωνώ με κεχριμπάρι και μαστιχέλαιο με το χυμό ενός χαμόμηλου, να διψάω ούτε για το φιλί, μήτε για το κορμί σου ούτε στα χέρια σου προσμένω να χωθώ μήτε στην αγκαλιά σου να ορμήξω ποια είσαι εσύ; δε σε γνωρίζω κοιμάμαι κάτω απ’ τα δέντρα πάνω στη χλόη τ’ ανθισμένου κήπου σου αν θέλεις λιώσε με μα στ’ απαλά σου πόδια, δε θα γείρω το κορμί με τ’ άγγιγμά μου, δε θα σύρω τις ορμές σου ποτέ δε θα σ’ αγγίξω χαϊδεύω τ’ άνθη που νωρίς-νωρίς φυτρώσανε και διασκεδάζω απ’ τη σιωπή σου κυλώ σα γάργαρο νερό, μες στις καμπύλες σου εγώ πεθαίνω κι ανασταίνομαι και σβήνω σ’ ευχαριστώ για την αδιαφορία σου μα όση αγάπη έχω για σένα και τα μάτια σου δεν έχω τόση για της πλάσης τα στολίδια κι α

Αγαπημένε και παλιέ μου φίλε γιατί μηνύματα μου στέλνεις και θέλεις να μαθαίνεις τι κάνω κι αν σε ξέχασα κι αν άλλον τώρα αγαπώ; Αφού εσύ μου ζήτησες να σε ξεχάσω και να σε ξεπεράσω και ξέρουμε καλά κι οι δυο γιατί. Και τα κατάφερα και ξέχασα το πόσο πόνεσα όταν σ' έχασα το τραγούδι που μου αφιέρωσες το βράδυ που σ' ένα μπαρ με κέρασες της τέλειας ευτυχίας το μεθυστικό ποτό. Με τα λόγια σου με μέθυσες με την αγάπη σου με ζάλισες. Αλλά κατάφερα και ξέχασα το καλοκαίρι εκείνο που σα δελφίνια κολυμπούσαμε μαζί και σαν ελάφια τρέχαμε στην άμμο γελαστοί. Κατάφερα και ξέχασα τα μάτια σου τα λαμπερά που με κοιτούσαν τρυφερά και τη φωνή σου τη γλυκιά που μου 'λεγε τραγουδιστά: "Σ' αγαπώ." Αλλά αν σε θυμηθώ σε σκέφτομαι μ' αγάπη χωρίς όμως να πονώ. Μήπως τελικά η δικιά σου καρδιά δεν κατάφερε να με ξεχάσει ολοκληρωτικά και να παραδεχτεί πως άλλη ν' αγαπήσει δεν μπορεί; 22/8/06

ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007 ΚΑΙ ΩΡΑ 9 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ο ποιητής ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ (ο εικονιζόμενος) και οι ποιητές Γιώτα Αργυροπούλου Ηλίας Κεφαλάς Κώστας Κρεμμυδάς διαβάζουν ποιήματά τους στο Μικρό Βιβλιοπωλείο του Γαβριηλίδη Μαυρομιχάλη 18 στην Αθήνα. ΣΠΕΥΣΑΤΕ οι ερωτευμένοι! Για εμάς τους λεύτερους προβλέπεται απομόνωση...

Ελλάδα Λευτεριά Ειρήνη Νούφαρα Ήλιος Αγαπώ την Ελλάδα γιατί είναι η χώρα του ήλιου γιατί αγωνίστηκε για τη λευτεριά χύνοντας το αίμα των ηρώων της που πότισε τη γη γεμίζοντας τον ουρανό με μάρτυρες αγίους που προτίμησαν θάνατο μαρτυρικό παρά να αρνηθούν το Χριστό τόσους πολλούς που ο Παράδεισος να μοιάζει Ελλάδα! Αγαπώ την ειρήνη γιατί όποιος την έχει και στους άλλους τη δίνει ονομάζεται παιδί του Θεού. Μαζεύω τα νούφαρα των αρετών για να στολίσω τη γαλήνια λίμνη της ψυχής μου. Εκεί πετούν οι γλάροι της ελευθερίας τα κάτασπρα περιστέρια της ειρήνης. Εκεί κολυμπούν οι ολόλευκοι κύκνοι της αγνότητας. Εκεί κελαηδούν τα αηδόνια της αγάπης. Το ουράνιο τόξο της ελπίδας απλώνεται στον ορίζοντα. Δίπλα σ' αυτή τη λίμνη η Παναγιά κρατά το Χριστό αγκαλιά κι ένας σταυρός υψώνεται ψηλά. Άγγελοι ψέλνουν μελωδικά ύμνους που δεν έχω ακούσει ξανά. Μια ευωδία Χριστού απλώνεται παντού. Να κι ένας πανέμορφος κήπος με λουλούδια και μια φωνή ευγενική: "Δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου για να πας εκεί."

Μόνη στην ακρογιαλιά με πλησίασες δειλά σ' ερωτεύτηκα τρελά με την πρώτη ματιά. Γίναμε οι καλύτεροι φίλοι δεν κρύβαμε μυστικά πηγαίναμε θέατρο, σινεμά για κολύμπι, ψάρεμα με τα ποδήλατα. Δίπλα στη θάλασσα περπατούσαμε γελούσαμε, μιλούσαμε. Πόσο ήταν ρομαντικά! Πόσο αγάπησα ό,τι κι εσύ αγαπούσες! Θυμάσαι το βιβλίο που μου έδωσες; Μιλούσε για την αγάπη. Πόσο μου άρεσε! Θυμάσαι τα κόκκινα τριαντάφυλλα που μου χάρισες; Πόσο με συγκίνησες! Θυμάσαι που ερχόσουν σπίτι μου και μιλούσαμε με τις ώρες; Για ταξίδια που θα κάναμε μου έλεγες που δεν κάναμε ποτέ. Θυμάσαι που έπαιζες στο θέατρο κι ερχόμουν να σε δω; Πόσο σε θαύμαζα! Ήσουν υπέροχος! Θυμάσαι που είχες ντυθεί κλόουν και έπαιζες με τα παιδιά; Ήσουν ο καλύτερος! Πόσο σε αγάπησα! Το ξέρεις. Μια μέρα σου το είπα. Θυμάσαι; Πόσο συγκινήθηκες! Με πόση αγάπη με κοίταζες! Πήγαμε στη λίμνη με τους κύκνους. Οι κύκνοι ήρθαν κοντά μας λες και κατάλαβαν την αγάπη μας. Ήρθαν όμως και μέρες που πόνεσα και έκλαψα πολύ γιατί εσύ έφυγες μακριά για π

http://digidownload.libero.it/menscorpusanimus/immagini/mareAnimato.gif

Δε θα σου πω τι είδα, θα σου πω τι ένιωσα Μαρία Αλήθεια είναι πως νιώθω υπέροχα απόψε Μάτι δεν έχω κλείσει όλη τη νύχτα. Έμεινα άγρυπνος Είμαι καλά κι αυτό αρκεί Απλά σε σκέφτομαι Κι έγειρα γλυκά-γλυκά στο στρώμα ν’ αποκοιμηθώ Σε είχα κρύψει λέει, στην αγκαλιά μου Και το κορμί σου γέμιζα φιλιά. Δεν ήταν όνειρο Ήταν σαν όνειρο Μαρία Και παραμύθια σου έλεγα για την αγάπη Αλήθεια είναι πως σ’ αγαπώ. Να το πιστέψεις Κι έστεκα πλάι στο κορμί σου και το κοίταγα Αυτό με ξύπναγε, με μάγευε γλυκά και μ’ αποκοίμιζε Ήμουνα λέει, στον ουρανό και με ταξίδευε Χάιδευα όλο σου το είναι κι αυτό με πήγαινε Όπως τα μάτια τα μελιά, μου χαμογέλαγαν Κι όπως το βλέμμα σου, κάρφωνε το δικό μου Έτσι απλά σ’ ονειρευόμουν Μα τώρα βρήκα στο κορμί σου έναν Παράδεισο Κι από τ’ αστέρια, μου ‘ναι δύσκολο να έρθω Πες μου τα λόγια. Πες μου Που παρασέρνουν τις αισθήσεις Και δεν τα ‘πλασε η γλώσσα. Πες μου Κι απ’ τις αέρινες του πάθους, παραισθήσεις, ξύπνα με Κι εγώ θ’ ακούω κάθε λέξη απ’ τα μάτια σου Απλά σε σκέφτομαι,

Αμαλία μου λευκό περιστέρι η ψυχή σου πέταξε στα ουράνια ένας ατέλειωτος πόνος η ζωή σου. Δεν σε ήξερα μα τώρα που σε γνώρισα θα σε θυμάμαι πάντα για όσα στερήθηκες πόνεσα. Αγανάκτησα για την αδιαφορία όσων δε σε βοήθησαν έγκαιρα. Δάκρυσα για όσες ταλαιπωρίες πέρασες για τη ζωή που έχασες. Αιώνια ζωή τώρα σε περιμένει καμιά δοκιμασία σου δεν πήγε χαμένη πέρασες την πύλη του Παραδείσου για μας τώρα προσευχήσου ο Χριστός σου χάρισε το στεφάνι της υπομονής στη μικρή διάρκεια της ζωής ο αγώνας σου θα δικαιωθεί η ψυχή σου τώρα θ' αναπαυθεί .

Θέλω να καταθέσω κι εδώ τις χθεσινές και σημερινές μου σκέψεις με αφορμή την Αμαλία και τον αγώνα της. Ας κάνουμε όλοι μας ό,τι περνάει απ' το χέρι μας για να καλυτερέψει έστω και λίγο η σκληρή πραγματικότητα του τόπου μας. Και να θυμόμαστε πως για ν' αλλάξει ένα σύστημα πρέπει ν' αλλάξουμε πρώτα εμείς. Η σκέψη μου στην Αμαλία και σε όλους τους συνανθρώπους μας που χάνουν τη ζωή τους, ή την ποιότητα αυτής, σε καθημερινή βάση. Από λειψή έως κακόβουλη διαχείριση του τομέα υγείας, από χρόνια αμέλεια, από παθολογική αδιαφορία, από έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Ας μη θρηνούμε διαρκώς καινούργια θύματα.

Το μεταφέρουμε αυτούσιο από το blog " Σταγόνες από μελάνι " «Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του» (σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992) «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007) Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα. Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση

Κλείνω τα μάτια σ' ονειρεύομαι διαβάζω τα γράμματά σου μαθαίνω τα μυστικά σου μα εσύ ποτέ δε θα μάθεις πόσο σ' αγαπάω δε θα καταλάβεις πόσο πονάω κοίτα μόνο για σένα τι γράφω κοίτα μόνο για σένα τι κάνω αν δεις κατάματα την καρδιά μου θα δεις πως είναι δικιά σου μην τρομάξεις ξέχασα τον εαυτό μου σε σένα ζω μόνο για σένα ποτέ δε θα μάθεις αυτά που νιώθω δεν είναι ψέμα δε θα καταλάβεις δεν είναι άπιαστο όνειρο μιας νύχτας το βλέμμα την αγάπη μη φοβάσαι μόνος πια δε θα 'σαι ο χρόνος θα σου μάθει της αλήθειας τ' αγκάθι είσαι για μένα η ζωή κι ο θάνατος μαζί για σένα αναπνέω για σένα πεθαίνω ποτέ δε θα μάθεις δε θα καταλάβεις πόσο σε θέλω. 26/4/07

Πέρασαν πολλές μέρες. Όλες με προσπέρασαν, δεν τις πρόσεξα καν. Ξαφνικά όλα έγιναν απλά. Όλα είναι απλά. Δεν υπάρχει πια ανυπομονησία. Είπα φτάνει. Ως εδώ! Οι φίλου μου χάρηκαν. Άραγε γνωρίζουν με τι χάρηκαν; Πονώ που δεν μπορώ να σου χαρίσω ένα χάδι. Πάρε με μαζί σου στα ταξίδια που πας εσύ. Μη μ' αφήσεις μόνη, φοβάμαι! Αγάπησε με για να μπορώ να συνεχίσω. Στο είχα πει και την ζωή μου μπορώ να σου χαρίσω... Μη με ξεχάσεις! Να θυμάσαι πως υπάρχω...

Μη με ρωτήσεις τι βρήκα βρήκα ένα θησαυρό ανάμεσα στην καρδιά σου σ’ ένα κουτάκι τυλιγμένο με μεταξωτές κορδέλες γεμάτο σπάνια κρυστάλλινα πετραδάκια που μαγνήτιζαν το βλέμμα, όταν τα χτυπούσε ο έρωτας βρήκα στα μάτια σου δυο κόσμους και μέσα στους κόσμους, ένα Σύμπαν και μέσα στο Σύμπαν, δυο φεγγάρια μέσα στα φεγγάρια, τη λάμψη της παρουσίας σου μη με ρωτήσεις τι βρήκα το δαντελένιο φόρεμα που τυλίγεις το κορμί σου σου ταιριάζει αυτό το χαμόγελο όταν αγγίζω τους ώμους σου, όπως χαϊδεύω τις μέρες σου όταν μετράω τις χάρες σου, όπως ζαλίζω τα χείλη σου όταν ρουφάω το δάκρυ σου, όπως τρελαίνω τις ορμές σου βρήκα δυο τρένα στο σταθμό, έτοιμα να σαλπάρουν και δυο καράβια στο λιμάνι, να σ’ αποχαιρετούν κι όμως Μαρία, μη ρωτήσεις τι βρήκα δυο μονοπάτια στα χέρια σου και τ’ ακολούθησα κι έριχνα βότσαλα πάνω στην άμμο, για να με φτάσεις βρήκα στα χείλη σου δύο θάλασσες κι ένα πέλαγο μέσα στο πέλαγο, μια γοργόνα και δυο καρδιές βρήκα ένα βέλος που χάραζε τις καρδιές μας και τ’ αρχικά μας σκάλιζ