Πορφυραδα

Σκηνές αλλοφροσύνης, θλίψη, απόγνωση, πανικός. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφεί η συμφορά που έπληξε την Αιγιάλεια από άκρη σε άκρη, με ανθρώπινες απώλειες, σπίτια να έχουν γίνει στάχτη, χιλιάδες στρέμματα δασικής και καλλιεργήσιμης γης να έχουν γίνει ήδη παρανάλωμα του πυρός.Μέχρι στιγμής 3 συνάνθρωποί μας βρήκαν τραγικό θάνατο στην προσπάθειά τους να περισώσουν τις περιουσίες τους και συγκεκριμένα ένας 75χρονος βοσκός, ο Σ.Λ. στη Μαμουσιά και δύο γυναίκες στο Άνω Διακοπτό. Περίπου 15 άτομα μεταφέρθηκαν με αναπνευστικά προβλήματα στο Νοσοκομείο Αιγίου και πήραν εξιτήριο μετά τις Πρώτες Βοήθειες, όμως αίσθηση και συγκίνηση προκάλεσε η πληροφορία πως παρέμειναν εκεί για κοινωνικούς λόγους δύο ηλικιωμένοι, αφού τα σπίτια τους έγιναν κάρβουνο και δεν έχουν πού να πάνε... ΜΠΑΧΑΛΟ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο ΝΟΜΑΡΧΗΣ Οργίλη ήταν η αντίδραση του Νομάρχη Αχαΐας κ. Δημήτρη Κατσικόπουλου. ΄΄Ζούμε, πρωτοφανείς στιγμές. Η αδυναμία, η ανικανότητα και ο κακός συντονισμός της πολιτείας και των πυροσβεστικών δ

Μες στην απέραντη νυχτιά ακούγεται ένα πουλί και θα ναι φαίνεται φτωχό... καημένο για να λαλεί και να πονεί.. ----- Πάνω σ αυτό το μαραμένο δέντρο κάθεται κλαίει , και χτυπημένο τραγούδι ατέλειωτο και λυπημένο πικρολαλεί.. ----- Κανείς στο δάσος να το φροντίσει και το καημένο, δεν μπορεί άλλο να τραγουδήσει και η φωνούλα του , όλο και χάνεται όλο και σβήνει στη θεοσκότεινη βαθειά νυχτιά.. -------------- 1979 ΕΤΩΝ 12.. Ελένη με πήγες πολυ πίσω και στο αφιερώνω.. ( τι μας έπιασε σήμερα..; χαχα)

Στο καταπράσινο δάσος δυο πουλάκια πετούν από δέντρο σε δέντρο και κελαηδούν. Φτιάχνουν το σπίτι τους με κόπο και αγώνα με ξυλάκια, χόρτα, νερό και χώμα αυτή θα είναι η φωλιά τους κι εκεί θα κάνουν τα παιδιά τους. Όταν τέλειωσαν τη φωλιά τους χαίρονται για το δημιούργημά τους είναι χαρούμενα πάρα πολύ κελαηδούν από κλαδί σε κλαδί. Μα σε λίγο ξαφνικά όταν γυρνάνε στη φωλιά ξυλοκόποι χτυπούν και το δέντρο κόβουν. Και το μικρό τους σπιτικό έγινε κομματάκια τα καημένα τα πουλάκια έμειναν χωρίς φωλιά. 1982 Το έγραψα όταν ήμουν 13 ετών

Ευχαριστώ τη Μαρία Νικολάου (Ηλιαχτίδα) για την πρόσκληση που μου έκανε να συμμετέχω στο παιχνίδι φράσεων με τους εξής κανόνες: Σχολιάζουμε μια γνωστή φράση ενός συγγραφέα ή ποιητή και μια προσωπική φράση του συναδέλφου blogger τις οποίες μας πασάρει ο συνάδελφος blogger για να τις σχολιάσουμε. Στη συνέχεια επιλέγουμε μια γνωστή φράση συγγραφέα ή ποιητή και μια προσωπική μας φράση και τις πασάρουμε σε πέντε bloggers τους οποίους προσκαλούμε να συμμετέχουν στο παιχνίδι φράσεων. Φράση συγγραφέα ή ποιητή: "Μήπως λοιπόν πρέπει να έχει κανένας σπουδάσει τον κόσμο, για να μάθει να αγαπάει τη φύση..; Αν οι νέοι άνθρωποι το ήξεραν αυτό, πόσα βάσανα θα απέφευγαν! Πόσες δυσαρέσκειες των πικρών ημερών θα μπορούσαν να γλυτώσουν! Πώς θα έμεναν στην γεννέθλια γη τους , πόσο θα ήταν ευτυχισμένοι!" ΝΤΕ ΖΙΡΑΝΤΕΝ Σχόλιο: Θα πρέπει οι γονείς και οι δάσκαλοι να βοηθήσουν τα παιδιά από μικρά ν’ αγαπούν, να προστατεύουν και να φροντίζουν τη φύση και τα ζώα. Αν αυτό τους γίνει βίωμα, όταν θα μεγαλ

Το μέγεθος της καταστροφής από τις πυρκαγιές στην Αχαΐα Έθνος 26/7/07 Δραματική είναι η κατάσταση, σύμφωνα με την Πυροσβεστική, στις πυρκαγιές στην Κουνινά Αιγίου που εκδηλώθηκε χθες το μεσημέρι και στην Καπίτσα Κεφαλονιάς που εκδηλώθηκε στις 10 χθες το βράδυ. Και στις δύο έχουν καεί σπίτια, ενώ οι φωτιές έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις λόγω και των ισχυρών ανέμων. Εννέα στρατιωτικά ελικόπτερα μεταβαίνουν σε χωριά του Αιγίου για την ασφαλή μεταφορά των κατοίκων. Σε κίνδυνο η Αχλαδιά, το Μαυρίκι, τα Μελίσια, η Φτέρη και το Πυργάκι, όπου έχουν εγκλωβιστεί περίπου 50 άτομα. Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κηρύχθηκαν οι δήμοι Αιγίου, Καλαβρύτων, Συμπολιτείας, Διακοπτού και η κοινότητα Λεοντίου μετά από απόφαση του Γενικού Γραμματέα Πολιτικής Προστασίας Παναγιώτη Φούρλα. Στο Αίγιο, η φωτιά έφθασε στο χωριό Πυργάκι, ενώ έχουν εκκενωθεί η Κουνινά, τα Μελίσσια και η Πτέρη που κινδυνεύουν άμεσα από τις φλόγες. Στο Πυργάκι και τα Μελίσσια υπάρχουν εγκλωβισμένοι κάτοικοι που αναμένουν να απομακρυνθο

Σήμερα λυπάμαι και πονάω πάρα πολύ γιατί από το σπίτι μου στο Αίγιο βλέπω να καίγεται το απέναντι βουνό. Ο ουρανός γέμισε καπνό από την πυρκαγιά. Τα πυροσβεστικά αεροπλάνα πετούν πάνω από το σπίτι μου και πηγαίνουν στη θάλασσα για να πάρουν νερό. Καίγεται το χωριό μου, το Πυργάκι, στο οποίο έχω ένα εξοχικό σπιτάκι μέσα στα έλατα. Σ' αυτό παραθέριζα τα καλοκαίρια στα σχολικά μου τα χρόνια. Φέτος το καλοκαίρι δεν πρόλαβα ακόμα να πάω. Σκεφτόμουν να πήγαινα μια βόλτα με μια φίλη κάποια μέρα. Αρκετά το καθυστέρησα και τώρα όταν θα πάω θα δω τα δάση καμένα. Στο χωριό δεν υπάρχει νερό. Εύχομαι να προλάβουν μέχρι το βράδυ να σβήσουν τη φωτιά και να μην καούν τα σπίτια.

Λέξεις κοχύλια που τρέχουν σαν μικρά κύματα στων χειλιών σου τις γωνιές και γω ανάσα γίνομαι και τις μαζεύω πλέκοντας στεφάνι.. Λέξεις σμαράγδια πράσινα σαν τα νερά στο Ιόνιο μήνα Ιούλη.. Λέξεις που σκόρπισαν στην άμμο κι έγιναν ένα με τη ζέστη της καρδιάς σου.. Κι όσο μου λες πως μ αγαπάς τόσο τα κύματα θεριεύουν κι αγκαλιάζουν τα νησιά.. Μίλα μου.. κι αγάπα με. .! Δυό λέξεις μόνο και καλοκαίρι γίνομαι στα χέρια σου..

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε μια μικρή πληγή, στην πλάτη ενός γέρικου δέντρου, μέσα στο δάσος του καλοκαιριού. Είχε μεγάλα μάτια σαν τον ωκεανό, χείλη κόκκινα σαν την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο και όσο κι αν πονούσε μέσα στην μοναξιά της, δεν παραπονιόταν καθόλου. Ήταν βλέπετε, μία από τις λίγες πληγές, που έχουν επιλέξει να ζουν ελεύθερες και ανεξάρτητες από τους αδύναμους ανθρώπους, έτσι δεν πλήγωνε κανέναν άλλο πέρα από τον μικρό, ευαίσθητο και ασήμαντο εαυτό της... Η ιστορία της ξεκινάει από τότε που ένας ερωτευμένος νεαρός, χάραξε με τρόπο ζηλευτό το όνομα της αγαπημένης του, στον κορμό του δέντρου. Όμως κάποτε κατάλαβε πως δεν αγαπούσε πια την κοπέλα, επειδή κι εκείνη δεν τον αγαπούσε άλλο. Τότε, πήγε στο δάσος του καλοκαιριού και με διαβολεμένη μανία, προσπάθησε να εξαφανίσει το όνομά της. Όταν ξεθύμανε αρκετά, έφυγε ευχαριστημένος κι ευτυχώς για εκείνον το μόνο που έμεινε από αυτή τη στενάχωρη ιστορία, ήταν μια κακάσχημη ουλή πάνω στον ταλαίπωρο κορμό, που δεν είχε καμιά διάθεση

Οι ώρες, οι μέρες οι μήνες, οι εποχές περνούν μες στη μοναξιά σαν ξεχασμένα αποδημητικά που πίσω δε γυρνούν. Χάσαμε τόσες στιγμές από το χθες. Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Ίσως να φταις εσύ ίσως κι εγώ. Μα ήρθε η ώρα να σου πω η διαίσθηση δε με γελά ξέρω καλά. Κάποτε θα είμαστε μαζί. Μην κλαις κάποτε θα λες γεννηθήκαμε για έναν προορισμό ζήσαμε για ένα σκοπό. Οι δρόμοι μας διαφορετικοί εσύ πας στη δύση εγώ στην ανατολή μα κάποτε θα συναντηθούν. Οι καρδιές θα ενωθούν το ταξίδι θα το κάνουμε μαζί άγνωστη η διαδρομή μα στην ευτυχία οδηγεί. 30/5/07

Εκεί που αρχίζουν τα όνειρά μου τ' αηδόνια λένε τραγούδια για την αγάπη στην καρδιά μου. Η μοναξιά γεμίζει από λουλούδια του δικού σου Παράδεισου. Ο πόνος γίνεται μελωδία μυστική του έρωτα η μουσική διώχνει τα σύννεφα. Ο ουρανός γεμίζει αστέρια που έχουν ανθίσει στα μάτια σου. Αχ, θάλασσά μου δροσερή στην αγκαλιά σου πάρε τα όνερά μου κλάψε γι' αυτά που 'χουν χαθεί στείλε το κύμα να τα πάρει μακριά μου. Καθώς θα περπατάω στην ακτή το τραγούδι θα λέω των κυμάτων μέχρι κοντά μου να ξαναρθεί θα προσμένω το καράβι των θαυμάτων. 9/7/07

Φεγγάρι μου! οι έρωτες τους παρελθόντος μοιάζουν με σβησμένα αστέρια μπροστά στη δική σου λάμψη. Ανεκπλήρωτο όνειρό μου θα ήθελα να ήσουν δικός μου κι εγώ να ήμουν δικιά σου. Όμως δε θα γίνει ποτέ αυτό. Πάντα κάποια άλλη θα κάνεις ευτυχισμένη με την αγάπη σου. Τα μάτια σου ποτέ δε θα τα δω να με κοιτούν με αγάπη κι έρωτα. Ποτέ δε θ' ακούσω τα γλυκόλογα του έρωτά σου. Θα τα χαρίζεις πάντα σε κάποια άλλη. Ποτέ δε θ' ακούσω το τραγούδι σου που θα μου αφιέρωνες αν ήμασταν μαζί. Κάποια άλλη πάντα θα το χαίρεται. Ποτέ δε θα με ζεσταίνει η αγκαλιά σου. Ποτέ δε θα γευτώ τα φιλιά σου. Ποτέ δε θα σκουπίζεις τα δάκρυά μου όταν πονώ για να με παρηγορήσεις. Είσαι η ατέλειωτη αγάπη μου που η φωτιά της θα καίει παντοτινά την καρδιά μου. Είσαι εκείνος που άγγιξε τα βάθη της ψυχής μου και την ξύπνησε από τον ύπνο της μοναξιάς. Είσαι εκείνος που συγκίνησε όσο κανείς άλλος την καρδιά μου. Είσαι εκείνος που για μένα νοιάστηκε. Είσαι εκείνος που εμπιστεύτηκα και φανέρωσα όλα τα μυστικά της καρδιάς

Ποτέ μου δεν είχα ταίρι να με πιάνει απ' το χέρι στα μάτια να με κοιτά να μου λέει πως μ' αγαπά. Μια καρδιά που πονά που δακρύζει και μόνη τριγυρίζει είχα πάντα. Δεν ξέρω πώς είναι μια αγκαλιά δεν ξέρω από φιλιά ποτέ μου δεν τα γνώρισα. Μόνο στα όνειρα τα ένιωσα. Ποτέ μου δεν είχα δικό μου ουρανό μόνο στα όνειρα τον άγγιζα. Το μονοπάτι του έρωτα έχασα για πάντα. Ποτέ μου τον έρωτα δε γνώρισα τώρα είναι αργά δεν έχω ελπίδα καμιά. Απ' τα όνειρά μου χώρισα. 13/7/07

Προσπάθησα να μεινω κοντά σου σήμερα το πρωί.. Μα oι ερινύες δεν με άφησαν.. Με ξύπνησαν με τις δυνατές φωνές τους.. Και έτσι χάθηκες ξανά.. Στης ζωής μου τα σκαλοπάτια ξεκινώ ξανά νέο δρόμο.. Και ένα τραγούδι ψιθυρίζω συνεχώς.. "εισαι γλυκό του κουταλιού.. σε ασημένιο δίσκο .."

Αν μπορούσα κάτι στη ζωή μου ν' άλλαζα στα μάτια σου την αγάπη θα διάβαζα. Αν μπορούσα κάτι στην καρδιά μου ν' άλλαζα τ' όνομά σου για πάντα σ' αυτήν θα χάραζα. Αν μπορούσα κάτι στον κόσμο ν' άλλαζα στον ουρανό θα ζωγράφιζα: "Σ' αγαπώ". Αν μπορούσα κάτι στα λόγια μου ν' άλλαζα ποιήματα για σένα θα ξανάγραφα. Αν μπορούσα κάτι στα όνειρά μου ν' άλλαζα μαζί σου στ' ακρογιάλια θα περπάταγα. 13/7/07

Με συγχωρείς που ζω μόνο για σένα αδιαφορείς για όσα γράφω αφιερωμένα. Με συγχωρείς που σκέφτομαι μόνο εσένα αδιαφορείς που δάκρυα χύνω πονεμένα. Με συγχωρείς που δε ζω χωρίς εσένα αδιαφορείς όταν τραγούδια λέω αγαπημένα. Με συγχωρείς που σ' αγαπώ απεγνωσμένα αδιαφορείς που λόγια λέω απελπισμένα. Με συγχωρείς που θέλω μόνο εσένα αδιαφορείς όταν σου ζητώ να 'ρθεις σε μένα. 13/6/07

Σε ποιον να μιλήσω σε ποιον να το πω μόνο στα όνειρα σε βρίσκω αφού δεν είσαι εδώ. Σε ποιον να μιλήσω σε ποιον να το πω όσο κι αν σ' αγαπήσω σε άλλη λες:"σ' αγαπώ." Σε ποιον να μιλήσω σε ποιον να το πω σαν σε σκεφτώ θα δακρύσω σ' αγαπώ. Σε ποιον να μιλήσω σε ποιον να το πω άλλον ν' αγαπήσω να σε ξεχάσω προσπαθώ. Σε ποιον να μιλήσω σε ποιον να το πω ό,τι σε θυμίζει θα σβήσω να σε βγάλω απ' το μυαλό. Σε ποιον να μιλήσω σε ποιον να το πω τις αναμνήσεις θα σβήσω πια να μην πονώ. Σε ποιον να μιλήσω σε ποιον να το πω ένα αντίο θα χαρίσω σε σένα που αγαπώ. Σε ποιον να μιλήσω σε ποιον να το πω απ' την αρχή θα ξεκινήσω για να σωθώ. 18/6/07 Στη φωτογραφία είμαι με φίλες σ' ένα ορεινό χωριό του Νομού Ηλείας όπου είχα διοριστεί αναπληρώτρια δασκάλα στο μονοθέσιο σχολείο το 1997. Στη φωτογραφία φοράω καφέ πουκάμισο και μαύρο παντελόνι. Ήμουν 28 ετών

Πήγα σ' ένα μπαρ να διασκεδάσω κοίταζα στα μάτια τις ψυχές κι έβλεπα τη μοναξιά να φωλιάζει στις καρδιές. Οι γυναίκες ψάχνουν άντρες οι άντρες γυναίκες. Μα αγάπη δεν είδα στις ματιές. Θέλω να μείνω μόνη. Μες στης καρδιάς μου τον Παράδεισο δεν κατοικεί η μοναξιά μόνο αγάπη βλέπω κι ομορφιά. Το σώμα μου μυρίζει τσιγάρο σ' ένα ακρογιάλι θέλω να πάω ν' αναπνεύσω αέρα καθαρό τέτοιο πνίξιμο ψυχής δεν το μπορώ. 6/7/07 Στη φωτογραφία είμαι με φίλες σ' ένα ορεινό χωριό του Νομού Ηλείας όπου είχα διοριστεί αναπληρώτρια δασκάλα στο μονοθέσιο σχολείο το 1997. Στη φωτογραφία φοράω καφέ πουκάμισο και μαύρο παντελόνι. Ήμουν 28 ετών.

Kαρδιά μου μόνη εσύ που στέκεσαι στα πέρατα τόσο κοντά και τόσο μακριά μου.. Αν την φωνή μου δεν ακούς κι ακούς μονάχα την καρδιά μου στείλε ένα φύσημα αγέρα προς τα μένα και να σαι σίγουρος πως ύστερα εσύ θα νιώσεις τα βλέφαρά μου να σε χαϊδεύουν τα βράδυα..

Πόσο εύκολα, μπορεί ένας άνθρωπος να φέρνει την άνοιξη μέσα στον χειμώνα,ή και το αντίθετο! Το χειμώνα μέσα στην άνοιξη! Όμως... Ευτυχώς , που η άνοιξη δεν σταμάτησε να ανθίζει την φύση... Σε αντίθεση , με αυτό , που εσύ έκανες σε εμένα...

Με τα δάκρυα που κυλάνε απ' τα μάτια έφτιαξα μαργαριτάρια στους άλλους να σκορπώ παρηγοριά. Με τον πόνο που νιώθω στην καρδιά έγραψα παραμύθια για να λέω στα παιδιά. Την πληγή που έχω στην ψυχή την έκανα ευχή στο θρόνο του Θεού ν' ανέβει για να γιατρευτεί. Με τον καημό που για σένα νιώθω έφτιαξα τραγούδι χαρωπό για να μην απελπιστώ. Το λυγμό τον έκανα χαμόγελο τη χαρά στους άλλους να σκορπώ. Την πίκρα την έκανα ελπίδα και είδα στη ζωή μου φως. 14/6/06 Στη φωτογραφία βρίσκομαι σ' ένα ορεινό χωριό του Νομού Ηλείας στο οποίο είχα διοριστεί αναπληρώτρια δασκάλα στο μονοθέσιο σχολείο το 1996. Ήμουν 27 ετών.

Eμεινες.... στ απόβραδο έμεινες.... κι έκλαψες.... και τ άστρα ξεγέλασες.. Εφυγες.... την πλάτη μου γύρισες... Χάθηκες.... και όλα τα μίσησες... . . Θύμωσες.. τα λόγια σου θύμωσες.. Πάγωσες .. τις λέξεις που σκόρπισες.. Δόθηκες.. σε ψέματα δόθηκες.. Κι έχασες .. τον έρωτα κι έκλαψες..

Με τα μάτια μιλάμε όταν πίσω απ' τις φράσεις χανόμαστε. Με τα μάτια ιστορούμε αυτά που μας έχει εμπιστευθεί η καρδιά. Κι αν υπάρχει ο πόνος αν κάπου ανασαίνει η ελπίδα κι αν ο άθλιος φόβος θέλει να μας δείξει τα δόντια του πάλι μέσα στα μάτια θα αφουγκρασθούμε όλα αυτά τα ορατά και τ' αόρατα που δε μπορούν να μας μεταδώσουν τα λόγια. Να γιατί τα μάτια σου είναι τόσο όμορφα. Γιατί αυτά ξέρουν και μιλούν τη γλώσσα της Αγάπης. Ανοίγουν τα κλειστά παράθυρα στις ερημιές του κόσμου. Φωτίζουν τα στενά κι απόκρημνα φαράγγια απ' όπου περνάει ο Έρωτας βγαίνει απ'τις σκήτες του το πάθος κι ευλογούνται τα σώματα. Με τα μάτια αρχίζουμε στην Αγάπη με τα μάτια τελειώνουμε. Με τα μάτια λογαριάζουμε το μάκρος μιας απουσίας. Με τα μάτια περιγράφουμε τα βροχερά απογεύματα της λύπης μπαίνουμε μέσα στα περιβόλια όπου το εφήμερο άνθος που το λέν Δάκρυ της Ευτυχίας αφήνει το άρωμά του. Με τα μάτια ψηλαφούμε το βάθος της γνώσης. Και με τα μάτια θα ψιθυρίσουμε τις τελευταίες μας λέξεις όταν έρθ

Αν με ρωτήσεις πόσο σ' αγαπώ λόγια ανείπωτα θα πω μην απορήσεις. Την πένα βουτώ στο αίμα της καρδιάς φεγγάρια αναζητώ ερωτικής βραδιάς. Σε χρειάζομαι όπως οι άγγελοι τον Παράδεισο χωρίς εσένα χάνομαι όπως η θάλασσα στην άβυσσο. Σε χρειάζομαι όπως την ελπίδα η απόγνωση χωρίς εσένα χάνομαι στης μοναξιάς την απομόνωση. Σε χρειάζομαι όπως η έρημος το νερό πόσο σε νοιάζομαι ποθητό μου μωρό. Πεθαίνω για μια γλυκιά ματιά για δυο λόγια τρυφερά είσαι το μυστικό μου καταφύγιο της καρδιάς μου το μαρτύριο. Απελπισμένη αναριγώ απ' την καρδιά αιμοραγώ οι ανοιχτές πληγές δεν κλείνουν σημάδια ανεξίτηλα αφήνουν. Κρύος αέρας με παγώνει η καρδιά για σένα λιώνει σ' αγάπησα παράφορα κι εσύ με κοιτάς αδιάφορα. Χάθηκα στο δρόμο μου θολά τα μάτια όπως δακρύζω σε σκοτεινά σοκάκια τριγυρίζω διψασμένη πίνω τον πόνο μου. Σ' ένα μεθυσμένο πιάνο ανεκπλήρωτα όνειρα τραγουδάω τη ζωή μου για σένα χάνω είδες πόσο σ' αγαπάω; 29/6/07

Κάπου σε χάνω εσύ εκεί, εγώ εδώ πάντα εδώ να περιμένω την Άνοιξη είσαι ένα ψέμα, που τις νύχτες με πλακώνει μ’ ένα μανδύα αλλιώτικο, κατάμαυρο έσκισα αμέτρητες φορές τον ουρανό κι έγραψα πάνω του, τις λέξεις κι είναι οι λέξεις μου άηχες χωρίς φωνήεντα, γεμάτες πόνο - ούτε με σύμφωνα κουκουλωμένες κι ούτε από γλώσσα άλλη, παρμένες παρά μονάχα απ’ τα μάτια σου - φερμένες, απ’ τους δρόμους της αυγής δε θα σ’ ακούω τι μου λες γιατί ειν’ οι μέρες μου βουβές και πικραμένες και τα μισά μου χρόνια, άδεια έσκυψα αμέτρητες φορές, στο γυρισμό κι από το έδαφος κουβάλησα τα χνάρια που ήσουν; πες μου που ήσουν; είναι οι λέξεις μου άηχες...

Αυτό το κόκκινο σημάδι στον ορίζοντα είναι από το πληγωμένο φεγγάρι που κρύφτηκε στην ανάσα τ' ουρανού. Αυτό το κόκκινο σημάδι στο χιόνι είναι από το πληγωμένο μου όνειρο που κρύφτηκε στον ίσκιο της ψυχής μου. Σήμερα ξέφυγα από τον ίσκιο μου. Φτερούγισα ελεύθερα στα τοπία της ψυχής μου. Πήρα την ανάσα της ροδακινιάς και ξέπλυνα το πρόσωπό μου. Έκλεψα το χαμόγελο από τον ύπνο ενός παιδιού και σκέπασα τη γύμνια μου. Μάζεψα τα σκόρπια φύλλα από τα όνειρά μου και άναψα φωτιά να ζεσταθώ. Σχεδόν όλη μου τη ζωή την πέρασα στην ακροθαλασσιά. Κρατούσα ένα κοχύλι κι ονειρευόμουνα τον ωκεανό. Ήμουν έτοιμη να πέσω στα κύματα, όταν πέρασε ξαφνικά ένα θαλασσοπούλι και μου ψιθύρισε: "Έι ψιτ... εσένα μιλάω. Μου παράγγειλε η ζωή να σου δώσω ένα φιλί." Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Τι με πιάνει και θέλω πάντα να τεντώνω τα σκοινιά και ν' αρχίζω τις ακροβασίες δίν

Μαράζωσε το κόκκινο τριαντάφυλλο, Μαρία στο τραπεζάκι πάνω, όπως τ’ αφήσαμε κι όσο εμείς γλυκό φιλί ανταλλάσσαμε, ζήλεψε γεμίσαμε δροσιά τον ήλιο κι όλα τ’ αστέρια ανάψαμε τώρα που φέγγει η αγάπη μας, πιο δυνατή απ’ τον ήλιο τι βλέπεις Μαρία; και ζήλευε το κόκκινο τριαντάφυλλο τον έρωτα που έσταζε η δροσιά απ’ το φιλί μας στο ίδιο το ποτήρι που μοιράσαμε σήμερα είπαμε για όρκους κι υποσχέσεις αμέτρητες κι εσύ ζωγράφισες τον κήπο στο παλάτι μας ύστερα δώσαμε το πρώτο μας φιλί... ποιος θα φυτέψει τα καινούργια τριαντάφυλλα χίλιες σταγόνες της λατρείας μας, να στάξουμε να φέγγει κόκκινο το φως και πορφυρό το χώμα; σήμερα δώσαμε το πρώτο μας φιλί, τ’ αληθινό κι αυτό μας έστησε χορό σα μια γλυκειά μπαλάντα κι οι νότες γύρω, μας κυκλώσανε πες μου πως νιώθεις στην αγκαλιά μου τώρα που στέκει η αγάπη μας, Μαρία πιο δυνατή κι απ’ το Σύμπαν;

Ανοίγω παράθυρο στη νέα αγάπη κι αυτή η αγάπη είναι διπρόσωπη αίμα, νερό, δάκρυ, αγκάθι, θάλασσα, πίκρα, χαρά και καημός τι μου ‘χεις τάξει; τι μου ‘χεις τάξει; σ’ όλα τ’ αστέρια, η καρδιά να πατήσει γερά κι αγκαλιά με φιλιά, να σταθεί και να κλάψει τι μου ‘χεις στάξει; τι μου ‘χεις στάξει; στάλες που γίνονται άμμος, αστρόσκονη, χώμα, κραυγή θησαυρό να σκορπίζουν στην πλάση φύκια στολίδια, το χρώμα ν’ αλλάζουν τα μάτια να παίρνουνε, το πορφυρό και στα παλάτια, που ‘χεις σχεδιάσει τα ροδοπέταλα στήνουν χορό αυτή η αγάπη είναι διπρόσωπη χάδι σαν άμμος και σκέψη τρεχάτη λόγια που ζήλεψαν και τα ρολόγια κι έμεινε ο χρόνος σε μας τους δυο έλα Μαρία, κερνώ αμαρτία, ζητώ μουσική από τα δάκτυλα π’ όταν φιλώ κύματα σβήνουνε, το στεναγμό έλα Μαρία, κόψε στα τρία, τις νότες που σέρνονται όσο δειλιάζω σε πλησιάζω, πάνω στους ώμους καράβια μετρώ στρώνω χαλί την καρδιά να περάσουν πολλά “σ’ αγαπώ” ‘κείνα που σ’ έφεραν, κι είμαι θυσία λάβα καυτή και φωτιά, αμαρτία τρελή φέτος τα όνειρα, που ‘χα για ε

Μια στιγμή μονάχα θέλω να σε δω δυό καρδιές κρατώ δυό καρδιές για σένα Είναι που ότι έζησα είχανε σκοπό όλα να τα ζω δίχως να ναι ψέμμα Κι αν εσύ γυρνάς μες τη μοναξιά ξέρω πως τα βράδυα μόνος σου δακρύζεις Μόνο εγωισμός έμεινε στο φως και συ σαν αλήτης χώρια μου γυρίζεις

Πέταγα στα σύννεφα περίμενα τον πρίγκιπα. Η σκληρή πραγματικότητα με προσγείωσε απότομα. Κολυμπάω σ' έναν ωκεανό από δάκρυα και πόνο. Θα 'θελα μόνο για λίγο να σε δω. Πνίγομαι από μοναξιά αν και κολύμπι ξέρω. Εσένα όμως θέλω κι είναι γεμάτη η καρδιά από αγάπη κι έρωτα κι όνειρα αφανέρωτα. Μ' αρέσει να βουτώ στα βάθη της σιωπής. Μόνη μετρώ τα λάθη. 27/6/07

Aδιάκοπη τρέλα στο παραλήρημα του Μάη.. Αγριομέλισσες θορυβούν! ένας σπουργίτης σιωπά! Δυό πεταλούδες σε μάθημα μπαλέτου! Ενα ρυάκι βιαστικό τρέχει να προλάβει την πρώτη μέρα του Ιούνη! Λεμονιές σκορπούν αρώματα! Αγριολούλουδα φιλονικούν για το ποιο είναι το ομορφότερο! Και γω στη μέση της μέρας να βάζω μπρος στα μάτια την εικόνα σου και να σε βλέπω ομορφότερο..!

Πόσο θα 'θελα το χρόνο να γυρίσω πίσω πάλι. Πόσο θα 'θελα ν' αρχίσω απ' την αρχή χωρίς τα λάθη. Πόσο θα 'θελα στο δρόμο να σε συναντώ και πάλι. Πόσο θα 'θελα απ' την αγάπη σου για μένα να 'χω ζάλη. Πόσο θα 'θελα στα μάτια σου να βλέπω την αγάπη. Πόσο θα 'θελα στην αμμουδιά να τρέχουμε και πάλι. Πόσο θα 'θελα τραγούδια και λουλούδια να μου δίνεις. Πόσο θα 'θελα αγάπη μ' έργα και με λόγια να μου δείχνεις. Πόσο θα 'θελα το σ' αγαπώ να μου το λες τραγουδιστά. Πόσο θα 'θελα να σε κρατήσω μη μου φύγεις μακριά. Πόσο θα 'θελα τα μυστικά μου όλα να στα λέω. Πόσο θα 'θελα τα μυστικά σου όλα να τα ξέρω. Πόσο θα 'θελα το σ' αγαπώ ν' ακούω από σένα. Πόσο θα 'θελα το σ' αγαπώ ν' ακούσεις από μένα. Πόσο θα 'θελα μέσα στα μάτια μου να δεις τι νιώθω. Κοίτα με καλά. Πόσο θα 'θελα... Μήπως αυτά που σου ζητάω είναι πολλά; Πόσο θα 'θελα το πόσο σ' αγαπώ να σου το δείξω. Ρώτα με ξανά. Πόσο θα '

Είσαι η δική μου μουσική μαγευτικό τραγούδι στίχοι απολαυστικοί γλυκό μου αγγελούδι. Το άρωμα που μου ταιριάζει ένα λουλούδι που ευωδιάζει ουρανός χωρίς σύννεφα θάλασσα δίχως κύματα. Ένα ταξίδι που με συναρπάζει ένα τοπίο μου μου μοιάζει ένα αστέρι φωτεινό στης ζωής μου τον ουρανό. Ένα φεγγάρι που με φωτίζει μια πηγή που με δροσίζει ένας ήλιος που με ζεσταίνει η αγάπη που μ' ανασταίνει. 10/8/06

Μια μελαχρινή γοργόνα όμορφη, γλυκιά στη θάλασσα τ' ονείρου κολυμπά. Χαίρεται την ηρεμία του βυθού μαζί με τα δελφίνια παίζει με τα κύματα τη χαρά της ζωής τραγουδά. Οι γλάροι της κάνουν συντροφιά μα αυτή κλαίει και πονά του βυθού την ομορφιά έχει για παρηγοριά. Όταν έρθει η νυχτιά στέκεται στα βράχια το φεγγάρι κοιτά που της χαμογελά. Ένα θαλασσινό αεράκι της χαϊδεύει την καρδιά της λέει ψιθυριστά: "Είναι μόνος μα κοντά σου δεν μπορεί να 'ρθει στην αγάπη σου δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί." Η γοργόνα έκλαψε πολύ έπεσε στα κύματα κι έγινε αφρός. Ύστερα έγινε υδρατμός πέταξε ψηλά στον ουρανό έγινε σύννεφο αχνό. Τώρα ευτυχισμένη ελεύθερη ταξιδεύει σαν τον βλέπει λυπημένο δακρύζει και κλαίει και τότε βρέχει. Σαν τον βλέπει ευτυχισμένο κρύβεται και φεύγει αφήνει τον ήλιο να στέλνει τις ακτίνες του κι αυτή τον κοιτά και χαμογελά. Πόσο τον αγαπά ατελείωτα αιώνια μοναδικά. 14/7/06