Το θύμα
Καθρέπτη, καθρεπτάκι μου πότε ήμουν πιο ωραίος; υπήρξα και πιο γελαστό παιδί, γεμάτο αγάπη ποιος ήμουν και που πήγαινα, τώρα που να σου λέω; ποιος είμαι και που πάω, δε θυμάμαι, που να ξέρω! το μόνο που ζητούσα σ’ όλη μου τη ζωή να μην γευτώ το ολότελα, το τίποτα, το “φταίω” να μην υπάρξω θύμα της για μια μπουκιά ψωμί να έχω στην αγκάλη μου λατρεία για προσκεφάλι να γεύομαι τα κάλλη της και τη χαρά μαζί στα πόδια της ν’ απλώνω ο,τι μου ‘δωκε η πλάση.. ..γι’ αυτό κι απογοητεύτηκα πολύ ! και δες με πως κατάντησα, σαν άρρωστο σπουργίτι που πέταγε αμέριμνο ζητώντας συνταγή να πάρει λίγο δύναμη απ’ τους χυμούς, τα πάθη το έτερόν του ήμισυ νομίζοντας θα βρει κι αφού συμφωνηθήκανε τα πάντα για ν’ αρχίσουν κουμπάροι μπήκαν τα πουλιά και ο παπάς, γατί παρήγγειλαν τα στέφανα από χρυσό κριάρι ξεχείλισε κι η μαγιονέζα απ’ το ψωμί.. "quelle dommage" ..αλλάξανε τα πάντα, εν μια ριπή ασύμφορου και υπέρμετρου αστιγματισμού εντός ενός καυγά γεμάτου με υπερφίαλη ζάλη.. και χύθηκε ολωσδιόλου το