Πορφυραδα

ΧΟΡΟΣ ΣΥΡΤΟΣ Κάλλιο χορευταράς να 'μουνα πέρι κόλλες που να κρατώ και μολυβάκια· θα' σερνα συρτό χορό, χέρι με χέρι, μ' όλα μας του γιαλού τα καραβάκια. Κι έν' αψηλό τραγούδι για σιρόκους θ' άρχιζα, γι' αφροπούλια και για ένα γλαρό καράβι με πανιά και κόντρα φλόκους, που θά' ρχονταν να μ' έπαιρνε και μένα. Με χώρις Καρυωτάκη, Πολυδούρη, μόνο να τραγουδάν τριγύρω οι κάβοι, κι οι πένες μου πενιές σ' ένα σαντούρι, άσπρα πανιά σου οι κόλλες μου, καράβι! Γιαλό-γιαλό να φεύγουμε και άντε! να λέμε όλο για μάτια, όλο για μάτια, κι εκεί -λες κομφετί μες στο λεβάντε- όλα μου τα γραφτά χίλια κομμάτια! Και, σαν χτισμένη εκεί από κιμωλία, βαθιά να χάνεται η Χαλκίδα πέρα, μ' όλα μου ανοιγμένα τα βιβλία, καθώς μπουλούκι γλάροι στον αέρα...

ΚΑΘΕΝΑΣ ΘΕΛΕΙ ΕΝΑΝ ΘΕΟ... Καθένας θέλει έναν θεό δικό του, πρίγκιπα. Όμως τα βρίσκουν μεταξύ τους όταν έρθει μεσημέρι με την χελώνα, το τζιτζίκι και την πέτρα πυρωμένη˙ κι έρθει το απόγευμα με τη λευκή φτερούγα του ορίζοντα απλωμένη, μυρωμένη, κι έρθει το σούρουπο με τον αποσπερίτη φιλόσοφο σε περισυλλογή. Άνθρωποι είναι, πρίγκιπα. Κι αυτό σημαίνει πως απ’ την ίδια εξορία δρέπει ο καθένας την πληγή του. Κι αυτός: «Το σύμπαν είναι επίπεδο, και διαστέλλεται, και δεν μπορώ να καταλάβω τι περισσότερο μπορεί να κάνει ένας θεός». ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Να μη σηκώσεις τα χέρια ψηλά ο ήλιος θα στα κάψει. Να δεις που οι σφαίρες τους θα πέσουν στον τοίχο -μιλώ για τις καινούργιες σφαίρες που φτιάχνουν από ξεραμένη λάσπη εφημερίδων. Ούτε να προσκυνήσεις καταγής· τα γόνατα κι οι παλάμες ώρα την ώρα ριζώνουν στο χώμα και γίνεσαι κατάκοιτος. Ορθός να μείνεις, μη φοβάσαι, σαν θα σε βλέπουν όρθιο, εκείνοι θα φοβούνται. ©Θοδωρής Βοριάς

( + για την αδικοχαμένη αδερφή) Το ξέρω πως θα ‘ρθεις, κρυφά στην κάμαρά μου μια νύχτα που δε θα μιλά κανείς το ξέρω πως θα ‘ρθεις, τριγύρω η ανασαιμιά μου περίμενε ως το φως της χαραυγής δεν ξέχασα τον ήχο απ’ τη μιλιά σου το γέλιο με το χάδι, στη χαρά σου στο λέω, να ‘σαι πάντα γελαστή κι ας λείπεις απ’ το πλάι μου για χρόνια για μένα δεν προχώρησε ούτε ώρα δε βιάστηκε να φτάσει το πρωί σαν τώρα, μες στα χέρια μου που σ’ έπαιρνα - μην ξέχασα ή λησμόνησα την ώρα; - πιο κόκκινη δε θα μπορούσε να ‘ναι η Άνοιξη πιο μεταξένιο το κορμί, δε θα γινόταν πιο πάλλευκη η αγνότητα στον ήλιο της γνωρίζω, τριγυρνάς στην κάμαρά μου με βλέπεις, δε σε βλέπω όταν το θέλω τριαντάφυλλα σε έραναν εκείνα που πιστεύω χαιρέτα μου τους ζωντανούς π’ αγάπησα. Γιώργος_Κ 04/09/2008

ΣΤΑΣΙΩΤΙΚΟ Ας αφανίσουμε, λοιπόν, τον φασισμό των αντι-φασιστών· αυτοί κατάντησαν τον ουρανό εικόνα ουρανού αυτοί κατάντησαν τον άνθρωπο σύμβολο ανθρώπου· κι έβαλαν σύμβολα και εικόνες σε μια σειρά και τα ρωτούσαν πώς βγαίνουν τα πουλιά από τις πέτρες κι ο ουρανός απ’ το μελάνι· πώς βγαίνει ο άνθρωπος απ’ το χαρτί. Αυτοί δεν έχουν μάτια, έχουν πέτρες τυφλές από ευταξία· αυτοί δεν έχουν αίμα, έχουν μελάνι· δεν έχουν σάρκα, έχουν χαρτί: μυρίζουν θάνατο, αυτοί, προσοδοφόρο. Γλώσσα εμπόλεμη οι αντι-φασίστες που ζήλεψαν την γλώσσα του φασίστα και είπαν την πηγή πληγή κι είπαν το χώμα πτώμα. Ας αφανίσουμε, λοιπόν, τον φασισμό των αντι-φασιστών. Πώς κόβουν τα τραγούδια! ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Ο έρωτάς μου είναι πόλεμος, όμορφος και τρομαχτικός, Πόλεμος η ζωή μου, που από σένα εξαρτάται.. Στερέψανε τα θέλω μου, οι αντοχές μου ξεράθηκαν, και η ενέργεια μου έσβησε κι αυτή. Πόλεμος η αγάπη μου, που από σένα εξαρτάται.. Όσες στιγμές καλές κι αν είχα, σαν όνειρο χαθήκαν. Πόλεμος τα όνειρά μου, που από σένα εξαρτώνται.. Ευχές και όνειρα αραχνιασμένα και σχέδια που καταλήγουν στο κενό. Πόλεμος οι αναμνήσεις, που από σένα εξαρτώνται και αυτές.. Ξεχασμένες αναμνήσεις τώρα πια, φθαρμένες και καταχωνιασμένες να μη θυμίζουν τίποτα από τα παλιά. Πόλεμος από ερωτήσεις στο μυαλό μου.. Χιλιάδες ερωτήσεις και χιλιάδες γιατί δυστυχώς απαντήσεις δεν έχω, μονάχα σ…αγαπάω! Πόλεμος είναι οι σχέσεις κι εγώ τον έχασα. 19/08/2008 @ blog.my-room.gr

Ανάθεμα κι αν ήξερα τι έχεις επιλέξει που βρίσκεσαι, που πιάνεσαι, με τι μεθάς καημό ποιος άνεμος τα μάτια σου γι’ απόψε να τα βρέχει που χάνεσαι, τι αισθάνεσαι, πως πνίγεις το λυγμό; θα ήθελα να μάθαινα ποιον έχεις επιλέξει ποιος σ’ έχει επιλέξει, επί λέξη επιλέξει ποιος πιάνει το χεράκι σου, το σφίγγει λέξη-λέξη και χάδι-χάδι σβήνει μια αγάπη στον καιρό καιρός βαρύς, απόβραδο, πεθύμησα τα χείλη η ζέστη μ’ έχει κάνει να ζητώ λίγη δροσιά δροσιά μόνο τα χείλη σου με κέρασαν Απρίλη και ψες κατακαλόκαιρο με λούσαν με θυμό βαθύς λυγμός ακούγεται, πολλά φεγγάρια πέφτουν οι μέρες εναλλάσσονται με γκρίζες συννεφιές τα μάτια σου ζωγράφισα μια νύχτα με μολύβι και να που πυροβόλησαν με σφαίρα τις καρδιές μα τώρα πάει, πέθανε, δε μένει εδώ αγάπη και δες, τα τριαντάφυλλα μαράθηκαν κι αυτά αν κάποτε με μέθαγαν δροσοσταλιά και δάκρυ τα σύννεφα μας κρύψανε και ψάχνω στα τυφλά θα ήθελα να μάθαινα ποιον έχεις επιλέξει ποιος σ’ έχει επιλέξει, επί λέξη επιλέξει ποιος πιάνει το χεράκι σου, το σφίγγει λέξη

Το μηνιαίο πολιτικό περιοδικό Monthly Review και η εταιρία ερευνών VPRC πραγματοποιούν μια έρευνα προκειμένου να αναδείξουν τα κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά των bloggers στη χώρα μας. Τα αποτελέσματα της έρευνας θα δημοσιευθούν σε ένα από τα προσεχή τεύχη του περιοδικού, καθώς και στην ηλεκτρονική του έκδοση (www.monthlyreview.gr). Η επιλογή των blogs έγινε βάσει ποιοτικών χαρακτηριστικών, τα οποία θα βοηθήσουν στην ασφαλέστερη και αντιπροσωπευτικότερη εξαγωγή συμπερασμάτων. Σε περίπτωση όπου οι διαχειριστές του blog σας είναι περισσότεροι του ενός, δικαίωμα συμμετοχής στην έρευνα έχουν όλοι τους ανεξαιρέτως. Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη συμμετοχή, το ενδιαφέρον και το χρόνο σας. Παραμένω στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση, απορία ή πρόβλημα. Με εκτίμηση, Σταμάτης Νικηταράς Τ 210 3214488 Φ 210 3213578 Κ 697 32 88 026 stamatis@monthlyreview.gr Οδηγίες συμπλήρωσης ερωτηματολογίου: Το ερωτηματολόγιο που λάβατε είναι σε μορφή doc . Ανοίγετε το αρχείο

Όπως πέρναγε ένα τρένο πλάι ξυστά απ’ την πληγή μου κάπου έπεσε ένα αστέρι και μου πήρε τη ζωή κι είχα όνειρο που κάρφωσα στο βάθος, την ψυχή μου στ’ ασπρισμένο μου μπαλκόνι να το έχω προσευχή προσκυνάω σταυρωτά τα φιλιά που με κεράσαν τους καημούς κι όλες τις πίκρες τα ‘χω βάλει στη σειρά έχω όπλο το κουράγιο, τους εχθρούς να πολεμήσουν που με λόγια μ’ αποπήραν. Θε μου πόση ειν’ η χαρά δε μου έμεινε η φωνή να μιλήσω μ’ ένα γράμμα να φωνάζω σ’ αγαπάω ή να βρίζω ο,τι φθονώ στ’ ασημένια βλέφαρά μου φυλαχτό να σε φυλάω σα σκοπός σ’ ένα καμιόνι που του έβαλε φωτιά είμαι φταίχτης, είμαι ψεύτης, ειμ’ απάνθρωπος που κλαίω λίγο άνθρωπος να ήμουν, θα σε είχα στη γωνιά με μαστίγιο το κορμί σου κάθε ώρα να χτυπάω και με λόγια που τσακίζουν των χειλιών σου τα οστά Θε μου πόσο το ‘χα σφίξει μες στα χέρια μου σα σφαίρα σα μια Γη που ‘χα τυλίξει τ’ οξυγόνο γι’ αγκαλιά και στα μάτια τη φιλούσα, ξημερώνει, καλημέρα Θε μου πόσο είχα λατρέψει έναν κόσμο στα κρυφά τώρα μένει να θυμίζει ένα σύννεφο τη μέρα

ΑΣΜΑ ΔΙΠΛΟ ΜΕ ΠΑΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση στα κλάματά τους. Δεν είπα: «Ρ’ άντε κάν’τε όλοι στην πάντα!» Δεν τσίνησα για την ξύλινη πίστα, για τα λουλούδια που έπεφταν βροχή -να μην βλέπω ούτε το πρώτο τραπέζι- κι ο σκούπας να κοιτάζει τον κώλο της λουλουδούς, ο ηλεκτρολόγος, το καθίκι, να έχει χάσει το παιχνίδι: πίσσα σκοτάδι, Λυσσιατρείο το κατάστημα... Είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση κι όταν άναψαν τα φώτα βρέθηκα σαν τον φιστικά πάνω στην πίστα: πουκάμισα, γραβάτα, σακάκι ένα κουβάρι, τα παπούτσια μαντάρα μες στις λάσπες... Του Άδη το περίγελο κατάντησα, λεχρίτες! ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Στα πιο ψηλά του κόσμου με ταξίδεψες φτερά μου έδωσες για να πετάω κι ύστερα πήρες ανυπέρβλητο ψαλίδι, τα ψαλίδισες που πάω άραγε; ποιος να ‘μαι; που πατώ; νεράιδα ή του βάλτου ξωτικό ιπτάμενο ζουζούνι που πετά ελεύθερο ανάμεσα στα μάτια σου; που πάω άραγε; πήρες του κόσμου το πι’ ωραίο πρωινό και το νανούρισες σαν ένα κάτασπρο της Άνοιξης, χαρούμενο λουλούδι γαλάζιο μενταγιόν, τραγούδι του έρωτα που τ’ άλλαξες σκοπό τι είσαι τελικά; μια μάγισσα, Θεά, γυναίκα π’ αγαπά πιστά αράχνη που υφαίνει έναν ιστό για τον επόμενο άγγελό της; στα μάτια, τα μαλλιά, στα χείλη στα χέρια τα λευκά της βρήκα τη γαλήνη τι πόθος; τι χαμόγελο; τι δάκρυ; το ψέμα ένα πρωτάκουστο αιχμηρό αγκάθι κι η αγάπη μου, την έμαθες μισή δέκα πληγές οι δέκα μνήμες και των χεριών τα δάχτυλά σου δέκα μ’ απόμειναν ζωές και τριακόσιες μέρες μακριά σου χίλιες φορές οι μοναξιές, πονούν λιγότερο του χωρισμού κι όσο περνούν οι μέρες, μένεις να ξεχνιέσαι με τα λουσμένα, ψεύτικα, μαχαίρια των χειλιών ....... στα πιο ψηλά του κόσμου

ΥΠΟΘΗΚΗ Επειδή το τέλος πάντα θα φυλάει τα σταυροδρόμια και θα ’ρχεται απρόσκλητος ο άρχοντας του χάους, κι ένα λιθάρι ασήμαντο με τη μορφή φιδιού, θα έρπει όλα τα πλάσματα, για χάρη του αδίστακτου ως άνω των πλασμάτων, ένα βαθύτατο καράβι να ετοιμάσεις· τον πληγωμένο άνθρωπο, που έχει ανάγκη ανθρώπου να φορτώσεις και την προστάτιδα ψυχή ονείρων και προσδοκιών, ελπίδας πάσης, την παρθένα που δέχεται το βάρος του κόσμου όλου, την παρθένα, που ταξιδεύει απ’ την αρχή προς την αρχή˙ και ν’ ανοιχτείς δίχως φόβο, με πάθος. Έτσι άρχισε ο κόσμος. Έτσι θ’ αρχίζει πάντα. Στη μέση του ωκεανού, οφείλεις να ξυπνήσεις, να θυμηθείς πως ήσουνα νεκρός μες στην καρδιά σου, πριν πνιγείς στο δρόμο για το φως. Αλάτι και μέταλλο λιωμένο ν’ ανασάνεις στο καμίνι του γαλάζιου, να ξεχάσεις, να ξεχάσεις αυτόν που ισχυρίζεται πως είναι ο κόσμος λίγος, και είναι ο κόσμος σκοτεινός, κακός, κι αυτόν που βρίσκεται στον κόσμο, αλλά δεν είναι κόσμος, αυτόν που λέει πως θα σωθεί και φεύγει από τον κόσμο και τα πράγματα,

Zero+: Περα απο το καλο και το κακο.

Ξεκίνησα μιαν ώρα για ένα μακρύ ταξίδι πιο μακριά να φτάσω απ’ τη δική μου Ιθάκη εφόδια δεν κράταγα στους ώμους, μήτε στις τσέπες μου ψωμί αγάπη είχα φορτώσει τις βαλίτσες μου λατρεία απ’ τη λατρεία μου, στο κόκκινο δισάκι τεράστια τ’ αποθέματα υπομονής κι ελπίδας μες στα σπλάχνα μου κομμάτια εφημερίδας μες στις τσέπες που λέγανε για μια χαμένη αγάπη, που άργησε να ‘ρθει ο δρόμος που περπάτησα, χιλιόμετρα με ορθάνοιχτα τα μάτια και τ’ αυτιά να μη τον χάσω κι όπου έβρισκα μικρές τριανταφυλλιές προσκύναγα το χώμα τους, κάνοντας μιαν ευχή να φτάσω μ’ όση δύναμη μου απόμεινε τα μάτια σου θα έμοιαζα, αλλοτινούς καιρούς, σαν κυνηγός πολύτιμων κι αστραφτερών πλασμάτων που όμοια τους δεν γέννησε η γη μες στους καιρούς σαν ένας κλέφτης διαμαντιών στο όρος του Καυκάσου εκεί που είναι αδύνατο να βρεις τριανταφυλλιές τα πέταλα συνέλεγα μ’ αγάπη ένα προς ένα τα φύλασσα σ’ ένα πουγγί πιο ροζ κι από τα χείλη σου πιο κόκκινα λουλούδια κι απ’ το αίμα του κορμιού σου πιο πορφυρά κι απ’ τα φιλιά που μ’ έ

ΣΤΑΣΙΩΤΙΚΟ Χειροκροτούν οι μαϊμούδες -οι φιλελεύθερες μαϊμούδες οι μαϊμούδες που ονειρεύονταν γύπες, όταν ήταν σκουλήκια- χειροκροτούν τον πίθηκο, τον μεγάλο μεταβιομηχανικό πίθηκο, τον πίθηκο που κλαίει τα βράδια και λέει: «Γιατί όχι αετός;» [...ο αετός... Αχ ο αετός! η θύελλα των φτερών του, το φως του ήλιου στα νύχια του κι ο ουρανός να βγάζει τραπέζια πλάι στο ρέμα -στη δροσιά- κι αν δεν βρει πλατάνι το ποτάμι δεν πηγαίνει στη φωλιά του ο αετός, ώσπου να γίνει βροχή!] Χειροκροτούν οι μαϊμούδες. Μαϊμούδες οι άνθρωποι και οι μαϊμούδες στον καθρέφτη ενός θεού που βλέπει τον θεό να βλέπει τον θεό στον καθρέφτη του μεγάλου πιθήκου. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Ο ΔΕ ΙΗΣΟΥΣ ΕΛΕΓΕΝ... Συγχώρεσέ τους, Πορφυρέ, με τη μεγάλη δύση των βουνών σου. Νεκρώνονται κατάσπλαχνα, όταν χιμούν σε σπλάχνα άλλων. Γυρίζουν από την σφαγή να ξαποστάσουν νικητές στον όλεθρό τους. Καθένας ζει πολλούς νεκρούς, για να μην θάψει τον νεκρό του. Συγχώρεσέ τους, Δροσερέ, με το βαθύ γαλάζιο των νερών σου. Ξεσχίζονται κατάσαρκα, όταν χιμούν στις σάρκες άλλων. Γυρίζουν από την σφαγή να αιμορραγήσουν στα πεδία των ονείρων. Καθένας ξενυχτάει πολλούς νεκρούς, για να μην κλάψει τον νεκρό του. Συγχώρεσέ τους, Ανθηρέ, με τον μεγάλο ίσκιο των δασών σου. Από τη μάχη των εμπόρων, κανείς δεν βγαίνει ζωντανός. Νεκρό το θύμα και ο θύτης δυο ζωντανές φορές νεκρός. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

ΠΗΓΕ ΝΑ ΞΑΡΑΧΝΙΑΣΕΙ ΤΟΝ ΑΔΗ Σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη του έτους 2008, στις 1 το μεσημέρι, μάζεψε τα λιγοστά υπάρχοντά της –μια χούφτα ανάσα κι ένα κάρβουνο ψυχή- για τον Άδη η Καλομοίρα Μωραΐτη, η γυναίκα που –ως μητέρα της μητρός μου- με μεγάλωσε και με δίδαξε ζωή και γνήσιο λαϊκό λόγο, στον οποίο διέθετε έμφυτο ταλέντο. Η Καλομοίρα γεννήθηκε το 1914 στο Σεβδίκιοϊ της Ιωνίας, μεγάλωσε στα παραδείσια Βουρλά, και ήρθε στην Ελλάδα το 1922, με ματωμένα πόδια από το αίμα των «συνωστισμένων» στο λιμάνι της Σμύρνης. Από τρυφερή ηλικία εργάστηκε ως οικιακή βοηθός σε ανθρώπους που την σεβάστηκαν ως προσωπικότητα, άσχετα από την ιδεολογία της και τις ιδεολογίες τους: ο δικτάτορας Πάγκαλος, ο συνδικαλιστής Λάσκαρης και ο υπουργός γιος του, ο βιομήχανος Στεφανούρης. Η Καλομοίρα αγάπησε και παντρεύτηκε τον τεταρτοδιεθνιστή Αλέξανδρο Μωραΐτη, τον οποίο έχασε υπό τραγικές συνθήκες, στα 1944, από χέρι κατακτητή. Έκτοτε, αφιέρωσε τη ζωή της στην εργασία και την ανατροφή του παιδιού της, των παιδιών των σ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ (Ο Άβγαρος, τοπάρχης του Ουχάμα, προς τον Ιησού, τον αγαθό σωτήρα που εμφανίστηκε στην Ιερουσαλήμ.) Η νύχτα του κόσμου διαρκεί ακόμα, και στο βάθος τα ίδια πράγματα συμβαίνουν. Ένας μικρός αριθμός εθνών διεκδικεί το θέαμα μιας αυγής που θα φωτίσει όσα περισσότερα καλλιεργήσιμα χωράφια επιτρέπει η διαστροφή της γης (να βγαίνει ξαφνικά απ’ την απάθειά της με κωνοφόρα ξεσπάσματα και πέτρινες απειλές). Το τοπίο τής απληστίας μας παραείναι σκοτεινό για ν’ αντέξει την αλαζονεία μιας πόλης που δεν διαθέτει μεγάλα δημόσια κτίρια (όπως θέατρα, ναούς, λουτρά). Όμως επιδαψιλεύουμε στους εαυτούς μας το συνωστισμό μιας τακτικής λατρείας και γύρω η γη -σε απόσταση όχι ευκαταφρόνητη- είναι πράσινη, πλούσια σε πηγές, σκεπασμένη με δέντρα, γλυκιά και τρυφερή. Σαν να λέμε, δεν λείπουν οι ευκαιρίες για μοναχικούς περιπάτους (πληρωμένους από το νόμιμο σύζυγο πάντα) για ρεμβασμούς που καταλήγουν σε φιλοσοφικές μονογραφίες χωρίς πραγματικό αντικείμενο, προεξοφλημένες από έκδοτες χωρίς πραγματικό κο

ΑΜΛΕΤ «Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις, πρίγκιπα. Μεγάλωσες· κάθε σου λέξη τώρα σωπαίνει χίλιες λέξεις. Μάταια σκέφτεσαι, μάταια ψάχνεις τα λόγια σου στα λόγια σου. Ο κόσμος δεν είναι πια αντικείμενο μελέτης· είναι αποτέλεσμα μελέτης. Δεν ξεχωρίζεις το σκοτάδι απ’ τον φονιά ούτε το φως απ’ το μαχαίρι. Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις, πρίγκιπα. Μεγάλωσες· κάθε σιωπή σου τώρα χίλιες σιωπές φωνάζει. Μάταια σωπαίνεις, μάταια κρύβεις τα λόγια σου στα λόγια σου. Η ζωή δεν είναι πια σπουδή θανάτου· είναι πτυχίο θανάτου. Δεν ξεχωρίζεις τον άνθρωπο απ’ το κάθαρμα ούτε το σώμα από το πτώμα. Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις, πρίγκιπα. Μεγάλωσες, προόδευσες. Η νύχτα έχει γεμίσει παλιάτσους που υποδύονται τον πρίγκιπα, κρατώντας το καύκαλό σου και, τη μέρα, περισσεύεις», είπα. Κι αυτός: «Ανόητε, δειλέ, τι θέλεις με τα χώματα; Το ύψος είναι τέχνη των ανέμων». ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Νόμιζα μπορώ ν' αντέξω την απόσταση, και να ξεπεράσω όλα τα εμπόδια του εαυτού μου. Να νικάω τους φόβους μου, και για μια φορά στη ζωή μου να αφεθώ. Παγιδευμένη σε όχι και μη, σε πρέπει και μη που πάντα ήθελαν οι άλλοι, γιατί εγώ η ίδια φοβόμουν να αφεθώ. Δεν ξέρω γιατί.. Ίσως γιατί πληγώθηκα πολύ και πάλεψα πολύ για να το ξεπεράσω. Φοβήθηκα το πράσινο φως να σου ανάψω μήπως και δεν το δεις. Φοβάμαι και δεν το κρύβω και ούτε ντρέπομαι να το πω. Φοβάμαι πως τα χιλιόμετρα θα σε πάρουν μακριά μου. Ο Καζαντζίδης είπε σε ένα τραγούδι: " ότι αγαπώ εγώ πεθαίνει..". Νομίζω ότι κι εγώ κάπως έτσι νιώθω. Σε ευχαριστώ όχι γιατί ήρθες στη ζωη μου, αλλά γιατί με έκανες να αφεθώ και να είμαι εγώ. Μαρία Σ. @ 16/4/2008

ΕΤΣΙ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΧΥΠΟΠΤΟΙ Ένας ανώτερος υπάλληλος κατέβηκε πρωί πρωί με το ασανσέρ στο θυρωρείο της πολυκατοικίας όπου έμενε· κι ετοιμαζόταν να βγει στον δρόμο να πάει στη δουλειά του, να δουλέψει σκληρά, όταν άκουσε τύμπανα. «Τι είναι αυτά τα τύμπανα;» ρώτησε τον θυρωρό. «Δίνουν τον ρυθμό στους κωπηλάτες, φυσικά!» απάντησε ο θυρωρός. Ο ανώτερος υπάλληλος τον κοίταξε καχύποπτα. «Τον έξυπνο μου κάνεις;» του είπε. «Αν δεν σου αρέσει η δουλειά σου, παραιτήσου! Όμως μην κοροϊδεύεις τους ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά, όλη μέρα!» Και βγήκε έξω κι έπεσε στο νερό και πνίγηκε. Καλά να πάθει! ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Είναι Σαββάτο, ξημερώνει Κυριακή η Κυριακή είναι γιορτή για τους βαθιά ερωτευμένους εμείς τη ζήσαμε μια ημέρα σαν αυτή και τα όνειρά μας βάλαμε στις στάχτες να καούνε ξέρεις πια σήμερα δεν κατοικεί η αγάπη μέσα μου ετούτη η ώρα που μιλώ, μόνο γιορτή δεν είναι πάνε πια τώρα, όλοι οι μήνες μας περάσανε και μια καινούργια αγκαλιά αποζητούνε η φλόγα μου έσβησε, τα μάτια μου κλειστά κι ούτε ζητώ να ματαειδώ τα μάτια σου ξέρω δεν άλλαξαν, θα ‘ναι το ίδιο καστανά δυο περιστέρια καφετιά που πέταξαν και φτερουγίζουν σ’ άλλη χώρα η αγάπη έσβησε Μαρία, όπως σβήνει μια φωτιά πάει καιρός που μες στα χέρια σου μεγάλωνα κι αν μου ‘χει μείνει λίγη ακόμα φτωχική αγάπη είναι για εκείνο το λουλούδι που αφήσαμε να μαραθεί στο τραπεζάκι, απ’ τα φιλιά όχι, δε στέρεψε το δάκρυ ακόμα, όχι για τα φιλιά σου κλαίω, για τα μάτια σου που χάθηκαν εγώ τ’ αγάπησα μεγάλα, γελαστά κι ας κλείσαν εγώ αγάπησα και των χειλιών σου το φιλί κι η αγκαλιά σου η ζεστή, που να ‘ναι τώρα; πάει καιρός Μαρία, που έφυγε η ζωή κι απ’

ΟΙ ΟΜΠΡΕΛΕΣ «Οι παπάδες κι αν είναι ομπρέλες!» μουρμούρισε το αγόρι στο κρεβάτι του. Τα έπιπλα κοιτάχτηκαν απορημένα. «Δηλαδή, εγώ είμαι εκκλησία!» είπε η ντουλάπα. «Μπα, είσαι πολύ νέα», είπε το κρεβάτι. «Πρέπει να μεγαλώσει μια ντουλάπα για να γίνει εκκλησία;» ρώτησε η ντουλάπα. «Όχι, πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη για να μπορεί να βγάζει ανόητα συμπεράσματα από τα λόγια ενός παιδιού», είπε το κρεβάτι. «Δεν ξαναμιλάω!» είπε η ντουλάπα. «Τα κρεβάτια κι αν είναι παπάδες!» μουρμούρισε το αγόρι στο κρεβάτι του. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

σκοτεινιάζει ο ορίζοντας μαβιά τα σύννεφα κρέμοναι ακουμπούν πάνω στα έλατα στολίζουν σταγόνες πάνω στα κύμματα μην βγής από εκεί...άκου τις εριννύες φωνάζουν....στάσου εδώ προφυλάξου βαριά στην λάσπη σέρνει τα πόδια βγάλε με... ζέστανε την ανάσα μου θέλω να ζήσω κρύψε με ανάμεσα στα δέντρα.... εκεί που ερωτοτροπεί ο σπίνος Ελπίδα

Οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ και το βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ (Πανεπιστημίου 17, τηλ.: 210 32 58 440) σας προσκαλούν στην πρώτη παρουσίαση του νέου βιβλίου της Πασχαλίας Τραυλού Φτερά από μετάξι την Τετάρτη 26 Μαρτίου στις 6:30 μ.μ. Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι: Αναστασία Καλλιοντζή, συγγραφέας, και Γιώργος Χασάπογλου, θεατρικός συγγραφέας. Αποσπάσματα θα διαβάσει ο ηθοποιός Αυγουστίνος Ρεμούνδος. Με εκτίμηση, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ Τατοΐου 121 & Σπ. Μερκούρη 1, 14452 Μεταμόρφωση Τηλ.: 2102804800 Fax: 2102819550 E-mail: info@psichogios.gr www.psichogios.gr

Εκίνησε μικρός και γίνηκε ο μεγάλος σα μίκρυνε τα δύσκολα και τα ‘καμε αστεία κοιτάτε ορμή! του βασιλιά ο γιος στο χρήμα λέει όχι, στην αγάπη δίνει αξία και μια και δυο και δεκαδυό, τον βάλαμε για αρχηγό περπάταγε και κάλπαζε, τον κόσμο όλο άλλαζε και μια και δυο και δεκατρείς, ποια αγάπη πρίγκιπα να βρεις; κορίτσι ένα αγάπησες και την καρδιά του ράγισες συνάντησε στα πέρατα, του κόσμου όλα τα τέρατα με δυο σπαθιά, μ’ ένα λοστό και μ’ ένα ρόδο φυλαχτό ξεσπάθωσε τα τέρατα, που διέταζαν αγέρωχα με δυο σπαθιά, μ’ ένα λοστό, τον πήραν όλοι για τρελό και μια και δυο και δεκαδυό, τον βάλαμε για αρχηγό περπάταγε και κάλπαζε, τον κόσμο όλο άλλαζε και μια και δυο και δεκατρείς, ποια αγάπη πρίγκιπα να βρεις; κορίτσι ένα αγάπησες και την καρδιά του ράγισες εκίνησε μικρός και γίνηκε ένας άλλος τη δόλια αγαπημένη του, δεν πρόλαβε να σώσει κοιτάτε οργή! του βασιλιά ο γιος στο χρήμα λέει όχι, στην αγάπη όση-όση και μια και δυο και δεκαδυό, απέμεινε έρμο κι ορφανό κι ας σκότωσε τα τέρατα, στου κόσμου

Άμμος ανάμεσα στους σκιώδες γκρι βράχους που κολάζουν κοχύλια περιμένει τη θάλασσα. Έρχεται ακριβώς ξέρει την κατεύθυνση της διαισθάνεται που κυματίζονταν παφλάζω Οι γλάροι ορμώντας κάθετα στα οράματα θυράματα επίσης. Olla Kommend-Soentgerath μετάφραση Πανόπτης

Σε ξέρω και μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα μόνος σου. Όταν με χρειαστείς, θα είμαι δίπλα σου. Θα είμαι πάντα διαθέσιμος για σένα. Θα σε βοηθήσω μόνο, όταν μου το ζητήσεις και σε πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις.

ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ τ. 140 (νέο τεύχος, σε όλα τα περίπτερα!) ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2008 Τιμή 10 Ευρώ Αφιέρωμα στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, με CD όπου η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη επιλέγει και διαβάζει Τάσο Λειβαδίτη, ενώ απαγγέλλει ένα ποίημά του και ο ίδιος ο ποιητής.

Μη με ζητάς, δε θα με βρεις δε θα με βρεις καρδιά μου εγώ ειμ’ ο έρωτας που πέρασε απ’ την πόρτα σου και πάει τώρα σπασμένη μια ψυχή σ’ αναζητάει μα εσύ δε βλέπεις απ’ τις διάφανες ψυχές άσε τα μάτια σου στραμμένα στον πουνέντε φυσάει ο άνεμος, ραγίζουν οι καρδιές πιο μακριά, πιο μακριά ταξίδεψέ με να δεις τα σύννεφα που βγάζουνε φωτιές μη με ζητάς, δε θα με βρεις δε θα με βρεις καρδιά μου παραμονεύουν στο κατόπι μαστροποί κυκλώνες, θύελλες τούτη η θάλασσα που σμίξαμε έχει κρατήσει στον αφρό τα όνειρα που πνίξαμε παραμονεύουν στη στεριά οι καρχαρίες και αστακοί που οι δαγκάνες τους μας κόψανε σχίσαν τον έρωτα μπλεγμένες ιστορίες κι από τα δίχτυα οι αγάπες μας ματώσανε σβήσε απ’ τη μνήμη κάθε ελπίδα που γεννήθηκε στην τελική, ριξ’ ένα σάλτο, σκότωσέ τη η ευτυχία ήταν ψέμα όση χαρήκαμε βάλε μαχαίρι στο λαιμό και λάβωσέ τη μη με ζητάς, δε θα με βρεις δε θα με βρεις καρδιά μου σβήσε απ’ το πρόσωπο το δάκρυ και τα λάθη μας κι απ’ την αρχή, χτισ’ ένα κάστρο ν’ αναβαίνεις είσαι πριγκίπισσα κα

Ζήτησες να σου γράψω ένα ποίημα μα δεν ξέρω να γράφω ποιήματα, μιλάω αλήθειες κι όλα αυτά που έγραφα κι έγραφα κι έγραφα τα ‘κλεισα σ’ ένα τσουβάλι και έγραψα απ’ έξω “στην αγάπη, όταν έρθει, να τα βρει όπως τ’ άφησα” ντυμένη στα ροζ, ντυμένος στα ροζ, σε περίμενα μαζί θα διαβάσουμε τα μαθήματα, να περάσουμε την τάξη “Βασικές αρχές μιας ερωτικής αρμονικής συμβίωσης” “Πίστη και λατρεία στη ζωή ενός άντρα και μιας γυναίκας” “Στοιχεία ερωτικών απωθημένων σε μια σεξουαλική σχέση” μ’ έλιωσες απ’ την πρώτη σου λέξη σαν παγωτό ξυλάκι με άρωμα τριαντάφυλλο σ’ ένα παγκάκι της Άνοιξης, το ζεστό Φλεβάρη δείξε μου τι φοράς κάτω απ’ το κορμί σου τις νύχτες που κυλάνε τα δάκρυα στα χείλη σου άσε με ν’ ακουμπήσω τα χέρια να γιατρέψω τους αλλεπάλληλους οργασμούς σου τώρα που η ζωή μας ανήκει, κορίτσι της Άνοιξης τώρα που παίρνουν φωτιά, τα όνειρα της ευτυχίας κι όλα αυτά που έγραφα κι έγραφα κι έγραφα παρ’ τα, δικά σου είναι, στα χαρίζω με την αγάπη μου για να μάθεις τι κρύβει το πρόσωπό μου όταν με φ

Να μη μιλήσω απόψε για το θάνατο για τη ζωή να πω, ν’ αλλάξει η μέρα μη σας κουράζω για τ’ αθάνατο νερό που πίνει ο χάρος για να ζήσει μήτε για τις ψυχές, τις άφθαρτες που τρέχουνε γυμνές στην ανθρωπότητα εμείς αγάπη μου, ούτε μι’ αχτίδα μίσους μήτε μια κίτρινη του ήλιου, γελασμένη πως θα ζήσει σε μια νυχτιά, θα δεις, θα την αλλάξει είτε ο θάνατος, είτε ο έρωτας που πέταξε είτε ο έρωτας που γίνηκε αθάνατος στην πτήση σήμερα πέταξε μπροστά μου ένα χελιδόνι που ‘χε τυλίξει όλο το θάνατο στην πλάτη μαύρη μαυρίλα, πίσσα και σκοτάδι ούτε η αγάπη, αγάπη μου, να το κρατήσει μη σιγολιώνει κάθε μέρα όπως περνάει πρέπει να σχίσω τα βουνά, τα υψώματα ν’ ανοίξω σήραγγες στον Άδη πρέπει να τρέξω, σχίζοντας τις θάλασσες να βρω στα μάτια σου τη χάρη να πάρω χρώμα απ’ το δικό σου το σημάδι που ‘ναι ντυμένο το κορμί και οι αξίες σου όσο μακριά είναι τα σύννεφα για να πετάξω τόσο μακριά θέλω από ‘δω, αγάπη μου να φτάσω πιο μακριά κι από τα σίδερα που φυλακίζεις την καρδιά σου μα ήρθε η Άνοιξη, ζωή μου,

Μια ιστορία θα σας πω που μοιάζει παραμύθι μα ετούτη η αφήγηση λες γίνηκε στ’ αλήθεια πριγκίπισσα ερωτεύτηκε έναν πρίγκιπα με πάθος κι αυτός που την αγάπησε, την άφησε να φύγει στην καύτρα του Καλοκαιριού, του καύσωνα τη ζάλη δυο νέοι συναντήθηκαν στην πρώτη τη φορά τους εκείνος ομορφόπαιδο, δεν είχε αγάπη άλλη κι εκείνη ως πριγκίπισσα, αμόλυντη κι αγνή στα μάτια κοιταχτήκανε και δώσανε το λόγο πως θα ‘ναι ο ένας πάντα πλάι στον άλλο στη ζωή κι ευθύς τ’ αποφασίσανε να γίνουνε ζευγάρι ανδρόγυνο σε μια εκκλησιά, την πιο ερημική γεμίσανε την πλάση και τον ήλιο, το φεγγάρι φιλιά, αγκαλιές και στίχους που τους γράφανε μαζί τον κόσμο όλο γυρίσανε μ’ ένα παλιό αμάξι που φάνταζε σαν άμαξα με άλογα, χρυσή για κοίτα πως αλλάζει τα φαινόμενα η αγάπη σε μια στιγμή νομίζουμε, αφήνουμε τη γη κι ευθύς σαν αστροναύτες πως πετάμε στο φεγγάρι μα κάποτε ξυπνάμε κι ικετεύουμε ζωή ο πρίγκιπας της χάρισε έναν κήπο με λουλούδια αρώματα και χρώματα, μπορντό και βυσσινί της δίδαξε αλήθειες και της έμαθε τα λόγ

~~~ Δε σε είχα ποτέ, μα σε ήθελα πάντα ανοιξιάτικο αστέρι, τρυφερή μου μπαλάντα ναι, σε σένα μιλάω τις ατέλειωτες νύχτες, τη μορφή σου ζητάω ταπεινός, σκυθρωπός, της ζωής ο διαβάτης ένας γκρίζος κακός, με τυραννά εφιάλτης σ’ αγαπώ, μη μου φεύγεις κι η ελπίδα στο δρόμο, μία φρούδα σκιά μου δε τη χάνω, στο είπα, ζω για σένα ερωτά μου που να είναι τα μάτια σου, το λευκό το κορμί σου; ποιον μεθά η πνοή κι η ζεστή αναπνοή σου; η ματιά σου, να ξέρεις, της Εδέμ ο Παράδεισος στα φιλιά σου τ’ αθώα, αρρωσταίνει ο θάνατος σ’ αγαπώ, μη μου φεύγεις λίγη αγάπη ζητώ, μια γλυκιά αγκαλιά σου δυο μικρούλες καρδιές, τα παιχνίδια να στήνουν στα σκοτάδια τα έρημα που δεν είμαι μαζί σου ναι, σε σένα μιλάω σε ποθώ όπως κι αν είσαι, γιατί ήρθες για μένα τα όνειρά μου σε στόλισαν, Παναγία παρθένα τα φιλιά σου με μύρωναν μ’ ανθισμένη βιολέτα κι οι αισθήσεις μου σ’ έντυναν, λατρεμένη γυναίκα σ’ αγαπώ, μη μου φεύγεις αχ, φιλί αναζητώ απ’ τα χείλη σου, κόκκινο και κρασί θεϊκό, με χυμούς του κορμιού σου η ζωή μου σ

- ‘Να περνάς καλά πριγκίπισσα’ ν’ ανεβαίνεις τους διαδρόμους του κάστρου τις όμορφες μέρες να μαζεύεις με τα δυο σου χέρια τις μαργαρίτες μα ανάμεσα στις πολεμίστρες φυτρώνουν και βάτα τ’ αγκάθια του χωρισμού θα ματώνουν τα δάκτυλα χρατς-χρατς θα σε κόβουν σαν πριόνια ανέμελων ξυλοκόπων λίγο πιο μακριά από την αμύθητη περιουσία σου κυλάνε ποτάμια με διαμάντια κι υδράργυρο στ’ ασημένιο δάσος που αστράφτει τις νύχτες σαν το φεγγάρι - ‘να περνάς καλά πριγκίπισσα’ στις μακρινές πολιτείες που δημιούργησες εγώ γνώρισα σήμερα ένα χελιδόνι με πληγωμένα φτερά κι όπως το μάζωξα απ’ το χώμα και το πήρα στα χέρια το κράτησα ώρες κλεισμένο στην αγκαλιά μου κι ύστερα έφυγε κι άρχισε να πετάει γιατρεμένο - ‘να περνάς καλά χελιδόνι’ φλουτς-φλουτς την άλλη μέρα επέστρεψε στο φτωχικό μου κι έκανε κύκλους πετώντας στον ορίζοντα σήμερα είναι η τελευταία φορά που κοιτάζω τον ήλιο η τελευταία στιγμή που αγγίζω τις παπαρούνες και τα κόκκινα τριαντάφυλλα που μεγάλωνα στείλε το μήνυμα στην πριγκίπισσα του κάστ

Πεθύμησες φιλί από τα χείλη μου, μωρό μου; αγάντα να ‘βρω πάλι μια παρθένα τα χείλη ματωμένα, σαν χτικιάρικο τριαντάφυλλο να στάζει όλη η πίκρα απ’ το ψέμα πεθύμησες δροσιά από τα μάτια μου, μωρό μου; αγάντα να περάσουνε τα τρένα το πι’ όμορφο μπουμπούκι όλου του κόσμου να διαλέξω που άντρας δε το άγγιξε κανείς πριν από μένα θα βρω λοιπόν την πύλη που δε διάβηκε ψυχή κι ευθύς θα την περάσω μ’ ένα σάλτο θα φτιάξω την κατάσταση να μοιάζει με ρομάντζο τα όνειρα που κράτησα για σένα, ονειράκι μου τα ξέρασα στης μνήμης το καρνάγιο το σπίτι μου απ’ το σπίτι της απέχει μια ζωή μα όση μου ‘χει μείνει θα τη φάω να την ψάχνω στον κόσμο, να μην έβρισκα ανήθικο κορμί πιο πάνω απ’ τη ζωή μου να τη βάλω οι μέρες δε γυρνάνε σ’ όλα αυτά π’ ονειρευτήκαμε κομμάτι από καρμπόν, εμείς στα δυο το μοιραστήκαμε οι μέρες δε γυρνάνε σε στιγμές που αγαπήσαμε μας κάρφωσαν ανέλπιστα καρφιά και μας πονάνε για κοίτα με για λίγο, δε θα βρεις τέτοια αγάπη να ξέρεις, αγαπώ μ’ έναν ιδιαίτερό μου τρόπο θα είναι τυχερή όπ

Πήρα το κόκκινο των ρόδων το πορτοκαλί του ήλιου το ασημί του φεγγαριού το χρυσαφί των αστεριών. Στο φως των κεριών βράδια αξημέρωτα ζωγράφιζα τον έρωτα στο μυστικό χαρτάκι της καρδιάς. Είχε τη λάμψη της μορφής σου της γλυκιάς το υπέροχο φως των ματιών σου τη γλύκα των φιλιών σου. Στο συρταράκι της ψυχής το κλείδωσα για πάντα. Ο δρόμος της ζωής μια τρυφερή μπαλάντα. 14/2/08 elenitheof

Μου χτύπησε την πόρτα, αυτός ο όμορφος θεούλης αυτός ο ομορφούλης ντε, με τη φαρέτρα του που ρίχνει τα βελάκια του, σ’ ανύποπτες στιγμές στην κάθε μια καρδιά της οικουμένης συνέβη το μοιραίο, μόλις άγγιξα τα χέρια σου μιαν ώρα που δειλά τα χείλη σμίξαν θυμάμαι ήταν καλοκαίρι, ναι, Ιούνιος, απόγευμα και πίναμε στο λιόγερμα φιλιά! αχ, με τρελαίνεις! τα λόγια μου απ’ το τρακ, πως τρεμοπαίζανε στα χείλη! μα μες στην αγκαλιά σου όλα μου πέρασαν να ξέρεις, είσαι φάρμακο που και νεκρό ανασταίνεις θυμάσαι πως τα λόγια μου ξεκίνησαν;;; “με θέλεις;” κι εσύ αστέρι μου όμορφο, πνοή απ’ την πνοή μου αμέσως αποκρίθηκες με μια γλυκιά αγκαλιά σου τα χέρια μας, λες χόρευαν, σκοπούς Ιταλικούς και κόλλησε το πρόσωπο, στο πρόσωπο! μ’ ακούς; μου χτύπησε την πόρτα, αυτός ο άπαιχτος θεούλης που κάνει όλα τα πλάσματα, να νοιάζονται για κάποιον αυτός που μου σημάδεψε για πάντα την καρδιά σου γι’ αυτό και η μισή είναι δικιά σου... μ’ ακούς;;;;; γιώργος_κ

Τα χέρια τους στόματα που μιλούν χωρίς φωνή. Τα χέρια τους αυτιά που ακούν στη σιωπή. Τα χέρια τους μάτια που βλέπουν στο σκοτάδι. Την αγάπη σου νιώθουν μ’ ένα χάδι. Γλώσσα για να μιλά η σιωπή, φως για να βλέπουν, η αφή. Τα χέρια τους τραγουδούν τη δική τους μουσική. Τα χέρια τους ακούν τι νιώθει η ψυχή. Τα χέρια τους παράθυρο στην ελευθερία εκφράζουν κάθε ανάγκη, επιθυμία. Τα χέρια τους κλειδί που ανοίγει την πόρτα στη ζωή. Τα χέρια τους χαρίζουν εμπειρία της καρδιάς την ευτυχία. 13/2/08 elenitheof

Οι σκιές των ματιών σου, με κοίταξαν στα μάτια μου είπαν “σ’ αγαπάω” και το εννοούσαν το γνωρίζω γιατί, η μιλιά τους αν και βουβή ήταν τόσο ηχηρή και γεμάτη επιθυμίες που ένιωθα πως ήταν χρέος μου να τις εκπληρώσω και το προσπάθησα, μα απέτυχα να τις φέρω εις πέρας υπήρξα μόνος .... υπήρξες μόνη .... ανάμεσα σε σκιές το προσπάθησα, μέχρι να μάθω πως για να διεκδικήσεις κάτι, πρέπει να σε διεκδικεί κι εκείνο - ποιος άλλωστε μπορεί να διεκδικήσει, κάτι που του ανήκει; - γιατί η αγάπη, είναι κάτι που περνάει απ’ τον έναν στον άλλο κι ύστερα πάλι επιστρέφει στον κάτοχο, υπερδιπλάσια γιατί κι ο έρωτας, παίρνει δύναμη από των δύο τον έρωτα κι ύστερα επιστρέφει πίσω με την υπερηφάνεια του νικητή για να αισθάνομαι υπερήφανος, πρέπει να αισθάνεσαι υπερήφανη για να σε θέλω, πρέπει να με θέλεις και για να είμαι μαζί σου, θα πρέπει να είσαι μαζί μου για να σ’ αγαπάω όμως, δε χρειάζεται να μ’ αγαπάς άλλωστε αυτό μου είπαν οι σκιές των ματιών σου όταν ακόμα δεν είχαν γίνει σκιές. γιώργος_κ

Depositphotos ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΑΚΟΜΑ Γέρασα, προσμένοντας ν’ ακούσω αν άκουσαν καθόλου τη φωνή μου· ιδίως ένας δειλός, που έσυρε κάτι απόμερα κομμάτια ιστορίας καταμεσής ενός χάρτινου έθνους κι ενός γυάλινου έθνους και τα ροκάνισε για τα καλά· κι ένας βρικόλακας, που τρέφεται με τα χάρτινα αίματα των βραδύγλωσσων γιακάδων· κάποια που μόλυνε το ευλογημένο σκοτάδι της φωνής με την κατάλευκη ερημιά της αγοράς και κάποια που εξαγόρασε την προστυχιά της με την αναίδειά της, που δεν ήταν αναίδεια, ήταν προστυχιά σ’ έναν κόσμο ασύμμετρο· ασύμμετροι όλοι, σκουριά του ψεύτη κι αποφορά του κλέφτη και λύσσα παραλυτική του τοκογλύφου γιατί να ζούνε ελεύθεροι αγρότες μέχρι τον δέκατο αιώνα στην επικράτεια της αδέσποτης ψυχής κι η μέρα η όρνιθα κι η νύχτα η γλαύκα να μοιράζονται την ίδια αυλή. Γέρασα, βέβαια, και ξέρω πως ο κόσμος δεν έχει πια τα χέρια του κατάζεστα χωμένα μες στις τσέπες της τρέλας, ούτε μαίνεται τίποτ’ ανάερο στον νου του, όταν νυχτώνει· μόνο φως αδιάβαστο

Να εξατμηστώ σαν μία σταγώνα νερού που απορροφάει με τα φιλιά του ο ήλιος Αόρατη να πετάω ενωπίο της Αυγής του Πίσω από τα δάση να πέσω στο καλάθι της παλάμης σου που με περιμένει. OLLA KOMEND-SOENTGERATH (μετάφραση Πανόπτης...)

Η ellinida http://ths-ellinidas.blogspot.com/2008/01/blog-post_20.html με προσκάλεσε να γράψω κάτι με θέμα αν μπορεί η ποίηση να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Πιστεύω πως η ποίηση μπορεί να το καταφέρει αυτό αρκεί να γράφουμε μέσα από την καρδιά μας την οποία φροντίζουμε να τη διατηρούμε απλή και καθαρή και έτσι με τα γραπτά μας να γινόμαστε κατανοητοί και να αγγίζουμε την κάθε ψυχή. Αυτό το μήνυμα θέλω να μεταδώσω με το παρακάτω ποίημα το οποίο το έγραψα στις 9/12/07 στο μπλογκ μου: "Η χώρα του ονείρου" http://elenitheof.blogspot.com/2007_12_01_archive.html και στο νέο μου μπλογκ στο Pathfinder:"Το χρώμα του φεγγαριού" http://toxromatoufegariou.pblogs.gr/ Αγάπη θεϊκή λευκό περιστέρι στην καρδιά χαρίζει. Φωνή αγγελική στίχους ψιθυρίζει όνειρα ξεχασμένα ο κόσμος ν' αναγεννηθεί. Το περιστέρι υμνεί αγάπη αγνή που ομορφαίνει την πλάση. Τ' άστρα δακρύζουν σαν αντικρίζουν καμένη τη γη. Τα δάκρυα με βιάση το χώμα ποτίζουν παραδεισένια ζωή. Μετανοημένα της γης τα

Η νέα μου ποιητική συλλογή με όσα έγιναν, ειπώθηκαν, δημιουργήθηκαν καταστράφηκαν, αναζωπυρώθηκαν και τελικά παρέμειναν μέσα στην καρδιά μου κι έτσι κλείνει ένα μικρό αλλά μεγάλο ροζ κεφάλαιο στη ζωή... σε ένα αρχείο του word http://www.geocities.com/gkok2000/Roz.doc ή zip αρχείο που απαιτεί αποσυμπίεση http://www.geocities.com/gkok2000/Roz.zip από την προσωπική μου ιστοσελίδα http://www.geocities.com/gkok2000/ ..θαρρώ λοιπόν, κάποια στιγμή θ’ ανταμωθούμε γιατί η μοίρα θα μας φέρει ν’ ανταμώσουμε κι είμαι περίεργος να δω, αν θα γυρίσεις το κεφάλι ή αν τα μάτια θα δακρύσουν μπρος στα μάτια μου.. γιώργος_κ

Αν είχα στην καρδιά μου δυο Μαρίες τη μία θα την έδινα στο Χάρο να την πάρει παρά να ζω με ψέμα κι εικασίες καλύτερα χαρμάνι σέρτικο η ζωή να με φουμάρει τη μέρα που γιορτάζει ο έρωτας, θα λείψω μπορείς να ‘χεις την πόρτα σου ανοιγμένη όλο και κάποιος τρυφερός μα ευκατάστατος διαβάτης, θα περάσει το κατώφλι τις σκάλες από μάρμαρο θ’ ανέβει για να πάρει ένα φιλί μ’ αυτός, δε θα σου φέρνει δώρα κι υποσχέσεις θα ‘χει στην πλάτη δυο φτερά αγγέλου ψεύτικα μαργαριτάρια απ’ άκρη ως άκρη στο κεφάλι αυτός, δε θα ‘ναι ένα πέτσινο κομμάτι απ’ τη ζωή για να τον σκίσεις σα χαρτόνι τα ποιήματα, δε δώσανε τροφή στον έρωτά μου αντίθετα τον σχόλασαν νωρίς μήτε και τη ζωή μου έφτιαξαν να τρέχω κόπιασα τόσο για να βρω ένα κορμί για ν’ ακουμπήσω κι από τις μακριές κοτσίδες του, ορειβάτης να πιαστώ, να κρατηθώ μου είπανε, πως όταν αγαπά μία Μαρία βαδίζει σαν θαυματουργή, καινούργια Παναγία παρθένα τη νομίζουν όλοι πάνω στο εκκλησάκι του Προφήτη-Ηλία μα βάζει μες στα σκέλια της του κόσμου την πικρία κι έτσι

Κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του περιoδικού "Έρημη Χώρα" , 60 σελίδες. Το περιοδικό διατίθεται στην Θεσσαλονίκη από το βιβλιοπωλείο "Αριστοτέλειο", στην Αθήνα από τα βιβλιοπωλεία "Ελεύθερη Σκέψις" και "Ακροκέραμο" και από το περίπτερο στην Κάνιγγος. Υπάρχει πάντοτε και η δυνατότητα αγοράς με αντικαταβολή. Για παραγγελίες μπορείτε να αποστείλετε e-mail στην διεύθυνση: erimihora@hotmail.com. Παραθέτουμε τα περιεχόμενα του καινούργιου τεύχους: 1. Σύγχρονος τρόπος ζωής και αναθεωρήσεις των εξουσιαστών 2. Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας 3. Φρ. Νίτσε , Ο τελευταίος (ά)πιστος - Το πορτραίτο του “εστεμμένου” θεμελιωτού του ευρωπαϊκού μηδενισμού 4. Οι μουφτήδες... δικάζουν ! 5. Νέος πατριωτισμός , ίδια αποτελέσματα 6. Οι ηλίθιοι της ιστορικής συνέπειας 7. Ο Παγκόσμιος ιθύνων νους : Το κρυφό πρόσωπο της Παγκοσμιοποίησης - Adrian Salbuchi 8. H διακριτική αποικιοποίηση- «Αμερικανικός τρόπος ζωής» και κοινωνική δυναμική

Για να μην "σκοτώνονται" τα βιβλία, όταν "γεράσουν", την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου, μία έκθεση βιβλίου, διαφορετική από τις καθιερωμένες, μία μεγάλη Γιορτή γνωριμίας με το Βιβλίο, διοργανώνεται για 13η συνεχή χρονιά, από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου, υπό την αιγίδα του Πολιτισμικού Οργανισμού του δήμου Αθηναίων. Από την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου για δέκα ημέρες, έως και την Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2008, στην Πλατεία Κλαυθμώνος, πραγματοποιείται ένα μεγάλο Παζάρι Βιβλίου. Σ' ένα τεράστιο περίπτερο (1.000 τ.μ.) ενιαίο για όλους τους εκδότες, εκτίθενται χιλιάδες τίτλοι. Οι εκδότες άνοιξαν για μία ακόμη φορά τις αποθήκες τους και προσφέρουν βιβλία όλων των ειδών, σε ιδιαίτερα προσιτές τιμές, με την εγγύηση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου. Οι τιμές έχουν ορισθεί σε 1,00, 2,00, 2,50, 3,00, 4,00, 4,50, κλπ. Το Παζάρι Βιβλίου 2008, 1 έως 10 Φεβρουαρίου, θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 21:45 το βράδυ. Δευτέρα 28.01.08, Ελεύθερος Τύπος