Πορφυραδα

~~ Ξύλινα μπαλκόνια με κισσό δεμένα κάτασπροι οι τοίχοι, απέναντι το χάος δάσος, πρασινάδα, άγρια χόρτα ...κι οι ορμές μας μέσα σε καθρέπτες να κοιτάζουνε τα μάτια βουρκωμένα μ' ένα τόσο δα μικρό φεγγάρι ν’ αχνοφαίνεται στο δάπεδο μπροστά στις στάχτες του άλλοτε φλεγόμενου έρωτά μας κι ανάμεσα σε θραύσματα, θολώνει το μυαλό μου επάνω στα πλακάκια να φωλιάζουν τα όνειρά μας και όλα τα αγγίγματα κρυμμένα στο κρεββάτι μας το μόνο που σκεφτόμουν ν’ αντικρύσω, το κορμί σου τα μάτια σου, τα ένιωσα περίεργα να κλαίνε με χάιδεψες και μούδιασα απ’ τον κόρφο ως τα μηνίγγια και όλα γύρω, δίπλα μου, χαμένα στα χέρια σου ένας θάνατος και η πνοή ζωή σου φυσάς και τρεμοπαίζει η μαρκίζα “Αναστασία” τριγύρω όλα κόκκινα σαν πρόζα του θανάτου δικιά μου εσύ, δικός σου εγώ και η στιγμή αιώνια τα λάθη μας τ’ αφήσαμε στο παρελθόν χαμένα και ρίξαμε στη φλόγα της αγάπης μας κολόνια παρέα με τις μνήμες των φιλιών που ζούνε χρόνια και των πολλών ενθύμιων τη γεύση απ’ τα παλιά η βροχή να πέφτει έξω απ’

(Ὁ χάρτης τῆς μουσικῆς εἶναι ἕνα πεντάγραμμο πού πάνω του γράφεται ἡ μελωδία τῆς ἀγάπης !) ~~ Πολλές φορές προσπάθησα νά γράψω μέ τούς στίχους ὅλα τά συναισθήματα πού γένναγε ἡ καρδιά μου ὅμως ἀπόψε μάτια μου κάτι ἄλλο θά σού γράψω θέλω μέ ἀγάπη νά σού πῶ ὅ,τι μιλάει ἡ ματιά μου εἶμαι τό πιάνο σου λοιπόν καί βγάζω μελωδίες ἔχω πετάλια καί σουλτίνα γιά νά δίνω τό ρυθμό σκορπίζω νότες, συναισθήματα, ἀβίαστα κι εἶναι τά θέλω μου μά καί τά σ' ἀγαπῶ μία νότα, τή φωτιά ἀνάβει ἀνάμεσά μας μία μελωδία θεϊκή στόν ἔρωτα μέ μύησε βαρύ ποτό ὁ ἔρωτας πού τρέχει μές τίς φλέβες νάμα τή μία βραδιά, τήν ἄλλη δηλητήριο - καί σού ‘χῶ προσκλητήριο ν’ ἀκούσεις τήν πνοή μου - κι ὁ στίχος μία γουλιά, τόν πίνω στό ποτήρι μου στό κόκκινο πιοτό οἱ νότες μέ καλοῦνε εἶσαι τό καταφύγιο μά καί ἡ ἀνάμνησή μου τά χείλη μου μία μουσική κι ἕνα φιλί ζητοῦνε οἱ νότες μου ξεπήδηξαν μέσα ἀπό τό πιάνο καί μία πληγή πού αἱμορραγεί παλευει γιά νά κλείσει ἕνα βιολί λές κι ἔκλαψε ἀποψε για ἕνα τάνγκο τά λόγια ἀργά, τῆ

    Ο Χριστός να γεννηθεί σε κάθε ψυχή αγνή και ταπεινή το θέλημά του να πραγματοποιηθεί σε ολόκληρη τη γη. 25/12/2010 elenitheof

Σάν ἕνα ὄνειρο που ξεπετάγεται ἀπ' τό χθές, οἱ μνῆμες μέ πλακώνουν. Μνῆμες πού δέν κατάφερα νά σβήσω στίς γιορτές, οὔτε μ' ἀνθρώπους πού ἀγαποῦσα, οὔτε μέ φίλους, μά οὔτε καί μέ ἄγνωστους τυχαίους περαστικούς ἀπ' τή ζωή μου. Ἕνα κερί πού ἔχω ἀκόμα νά θυμᾶμαι, μέ ἄρωμα τριαντάφυλλο, κατακόκκινο, κλεισμένο σ’ ἕνα γυάλινο βαζάκι ν’ ἀργοκαίει περιμένοντας τούς ἐραστές, ἀπόβραδο, σ' ἕνα ὑγρό δωμάτιο καί σκοτεινό, ὅπου ἡ φλόγα τοῦ ἀρκοῦσε νά ζεστάνει ἐμᾶς τούς δύο. Μνῆμες ἀλλοτινῶν καί περασμένων Χριστουγέννων πού χάθηκαν γιά πάντα ἀπ' τό παρόν κι ἐγώ ἀκόμα τά προσμένω, κρατώντας τήν ἀνάμνηση αὐτή γιά φυλαχτό. Ἦταν θυμᾶμαι τόση ἡ παγωνιά κι ἄσπρο τό χιόνι. Στό τζάκι ἔπαιζε ἡ φωτιά καί ἐμεῖς τό χρόνο σταματήσαμε γιά λίγο. Ἔλιωνε λίγο-λίγο τό κορμί. Τό τίποτα κοιτάζαμε, τίποτα δέ μᾶς ἐνοιαζε. Γίναμε ἕνα. Κόκκινες οἱ φλόγες στό τζάκι πού γέμιζε σπίθες τίς ματιές μας καί ἔκανε τούς χτύπους τῆς καρδιᾶς μας νά ἀλλάζουν ρυθμό. Αὐτό τόν ρυθμό πού ἀκούγαμε στό πίκ-ἄπ καί μᾶς βύθ

Στα ματια σου διαβασα παλι αποψε, αυτα που κρυβεις καλα μες την ψυχη, και ειδα ενα ονειρο μισοτελειωμενο. Χαμηλωσες αμεσως το βλεμμα να δειξεις πως ολα ειναι καλα μα η καρδουλα σου το ηξερε μοναχα πως ενιωθε εκεινη την στιγμουλα. Η πικρα ετρωγε τοσο καιρο σαν το σαρακι, την πονεμενη σου ψυχη,και ενα χαμογελο, στα χειλη σαν ψευτικο να αχνοφενεται. Η ψυχη σου παλι μαυρισε, και κυλησε το δακρυ μ'απορια στις ελπιδες για το αυριο. Δεν μιλουσες,δεν εβγαζες μιλια, φοβοσουν μηπως δεν υπαρξουν ματια να νιωσουν αυτο που βιωνεις μεσα σου. Τοτε ενα εντονο ροζ φουτερακι,επεσε σαν σεντονι, στην ψυχη να την ζεστανει, να βρει απαγκιο το κορμι,σε μια αγκαλια αδελφικη. Ρωτουσες,σιγανα, πως μοναχος θα περπατησω το μονοπατι, που μονο αγκαθια,πετρες,και πονους δυνατους εκρυβε στο διαβα του; Και μια γλυκια φωνουλα αμεσως ακουστηκε να λεει απο το υπερπεραν, "Πιστεψε σε σενα,θα τα καταφερεις, δεν εισαι μονος ματια μου,οσο και αν η καρδια αιμορραγει, εχεις μια αδελφουλα,φυλακα,προστατη να περπατησε

(Σας ευχαριστώ ακόμα μια φορά για τη συνεργασία. Στην Πορφυράδα με αφορμή αυτό το ποίημα γιορτάζουμε και τις 500 αναρτήσεις μας! Βοηθήσαμε 12 άτομα γι’ αυτό το γραπτό και με τη σύμπραξη όλων μας νομίζω ολοκληρώθηκε πολύ όμορφα...!) ~~~ Τά ὄνειρα τῶν ἐρωτευμένων ἀκολουθοῦν μία περίεργη πορεία στό χρόνο ἠ ζωή προχωράει χωρίς αὐτούς… ἦρθε ἡ νυχτιά, δέν εἶσαι ἐδῶ καί μονος μένω να μετρῶ τίς ὧρες πού μου λείπεις κι εἶναι πολλές, ἀμέτρητες τοῦ χωρισμοῦ οἱ στιγμές "ἦρθε ἡ νυχτιά, δέν εἶσαι ἐδώ καί πάλι μόνη θά μέ ἀφήσεις" θά βάλω κόκκινη γραμμή νά μήν σέ πιάνουν οἱ λυγμοί ὅταν χωρίζει ἡ στιγμή τοῦ ἔρωτα τή ζώνη θά βάλω κόκκινη στιγμή σέ ὅσα ζήσαμε μαζί νά μήν ξεχνᾶς ποτέ καμιά καμιά πού σέ πληγώνει "...σέ φιλῶ γιατί εἶναι Κυριακή κι ἡ χαρά μεγάλη στοῦ γιαλοῦ τά κάλλη σ’ ἀγαπῶ γιατί εἶναι μία γιορτή κι εἰμ’ ἕνα ποτάμι πού ξοπίσω πάλι δέ θά ξαναρθεῖ..." καθρεφτίστηκα πάνω σου καί μία παράξενη ἕλξη αἰχμαλώτισε τό νοῦ χωρίς νά εἶναι τά μάτια, τό χαμόγελο ἤ τό κορμί σου π

Δε με βρίσκω,   Στα ποιήματα,   Δε με βρίσκω Στις λέξεις μέσα Δε χωρώ, Δε λογαριάζομαι Κι αν μιλώ -δεν είναι που καταλαβαίνω- Στα τραγούδια -Σου λέω- Χάνομαι Δεν τραγουδώ το σκοπό τους Στα συνθήματα, Δεν πιστεύω, Αφορμή ψάχνω να φωνάξω και πάλι. Ατελείωτος ο φόβος μου, Κόμπος στο μικρό μου λαιμό Ατελείωτος ο κόσμος -Σου λέω-

(Μια ακόμα ωραία συνεργασία 8 φίλων αυτή τη φορά από το facebook που μοιράστηκαν μαζί μου τις σκέψεις και τους στίχους τους! Σας ευχαριστώ! ) ~~ Εἶναι στιγμές σάν τώρα πού νιώθω πώς θ’ ἀνοίξει ἡ πόρτα γιά νά περάσεις καί τό σῶμα σου θά ‘ναι γεμάτο ἀπ’ τίς ρωγμές τοῦ χρόνου καί τίς ἐλιές σου θά 'χουνε ἄσπρο χρῶμα ὅλες οἱ οὐλές σου καί σ’ ἕνα ὑπόστεγο της μνήμης θά ἀράξεις κάθε Σαββατοκύριακο περνᾶ χωρίς εσένα καί ψάχνω χαραμάδα γιά νά βρῶ λιγάκι φῶς στό πρόσωπό σου τό χαμόγελο νά δῶ, λίγο φῶς ἀπ' τῶν ματιῶν σου τό χρῶμα ψάχνω στό ποτήρι μου τα μάτια σου να δω κι ὄσα η ἀγάπη, μοῦ δηλώνει ἀπόντα ξύπνησαν σήμερα οἱ μνῆμες τοῦ Σαββάτου, στοῦ θολωμένου μου μυαλοῦ ἀπ' τό ποτό καί πάρτι κάνουν οἱ εἰκόνες μας, φαντάσου. Θησεῖο-Ραφήνα-Κηφισιά καί Ὠρωπό ἀναζητῶ μέ τά μάτια τῆς καρδιᾶς μου, τά μάτια τά δικά της καρτερώντας τήν ζητῶ ἕνα φιλί απ' τήν καρδιά της, ποθῶ τή συντροφιά καί τήν ἀγάπη της μά τώρα στο μυαλό ὄλα γυρίζουν καί οἰ μνῆμες μου πού εἴχανε ζωή τώρα τά μάτια σου θα

(Μια όμορφη συνεργασία 12 φίλων από το facebook που θέλησαν να μοιραστούν μαζί μου τις σκέψεις και τους στίχους τους.. Θα το επαναλάβουμε, σας ευχαριστώ όλους !) ~~ Ὅλα τά πάντα στολισμένα, γέμισε ἡ πόλη μᾶς φωτάκια ἄνθρωποι ὁλοῦθε περπατᾶνε, κόσμος πολύς, χαρά, τά ζευγαράκια ἀγκαλιά κι ἄλλοι εἶναι ἔρημοι καί μόνοι κι ἐκεῖ στήν ἄκρη στό στενό ἐκεῖνο ἐκεῖ, τό γκρί στενό ἀνάμεσα σέ μόβ γιρλάντες κι ἀπαστράπτουσες λαμπάδες εἶναι ἕνα βλέμμα σκοτεινό ἀνάμεσα σέ γκρίζα γένια κι ἕνα σκοῦφο μάλλινο χοντρό μόνο ἕνα βλέμμα ξεχωρίζει γαλανό ποῦ κάποτε σά νά μετροῦσε τόν καιρό θυμίζουνε τά μάτια σου πού πάλι τά εἶδα ἀπόψε θλιμμένα νά περιπλανιοῦνται στά βουνά τῆς σιωπῆς τό μόνο πού ἤθελαν ἤτανε νά βροῦνε ἕνα στίγμα, μία ἐλπίδα καί παραδόθηκαν στά σύννεφα νά ταξιδέψουν ἀπ' ὅλους κι απ' ὅλα πιό ψηλά μα τώρα αὐτά τά μάτια κοιτοῦνε τό κενό ἤ το κενό ἀλήθεια νά κοιτάει τά μάτια; μάτια πού κάποτε μετροῦσαν τόν καιρό τώρα μετρᾶνε ὄνειρα ζωῆς χαμένα μέσα στά φῶτα τῆς πόλης μοιάζουν φάροι ποῦ

Μη με ρωτάς που πήγαν τόσα χυμένα δάκρυα ... κανέναν δακρύβρεχτο παραπόταμο δε γνωρίζω απ’ το μάθημα της Γεωγραφίας παρά μόνο, ότι τρέχω και κυλάω μαζί του κι όπου πάει, με κατευθύνει είμαι έρμαιο πατημένων συναισθημάτων, πεθαμένων αναμνήσεων, αλησμόνητων φιλιών έρμαιο σου λέω, κάποιων κακεντρεχών στιγμών μη με ρωτάς ποιος είναι ο επόμενος πλησιέστερος σταθμός γιατί το μόνο που γνωρίζω είναι πότε θα ξυπνήσω πότε θα ντυθώ, πότε θα φάω, πότε θα πάρω τα κλειδιά να φύγω τρώω μνήμες δακρύων και πόνου μη με περιμένεις για το δείπνο, δε γνωρίζω πότε θα γυρίσω θ' αργήσω...

Τά μέτρησα τά λόγιά μου μά καί τίς προφητεῖες πού ἤθελαν νά σμίξουμε μά καί νά χωριστοῦμε κι ἀπάνω πού τά μοῦτρα μου κατέβασα γιά νά ‘ρθω, ἐπάνω ἐκεῖ στήν ἀγκαλιά ... τά νύχια τῆς ξεπρόβαλαν μαῦρα καί κοφτερά, νά πνίξουν ὅ,τι ζήσαμε κι ὅλες τίς προσδοκίες προσπάθησα ... ἀλλά εἶναι μέρες πού τήν ψάχνω γιά νά βρῶ σέ ποιά καρδιά ἀνήκω κι ὅσο σκαλίζω τή ζωή μου βλέπω ἄδειες τίς ἡμέρες μου περνᾶ ὁ καιρός, μητέρα, κι ὁ χρόνος θά γιατρέψει... αὐτό τό ποίημα θά τό γράψω σέ συνέχειες γιά νά ‘χοῦν ἕνα πάτημα οἱ ὧρες μου νά λένε πώς τίς ξόδεψα φιλότιμα κι ὕστερα θά τό πάρει ὁ ἄνεμος καί τά χαμένα λόγια οἱ μαῦρες οἱ σκιές τῶν ἀναμνήσεων καί ἡ κλεισούρα καί τώρα σέ τοῦτο ἐδῶ τό χῶρο πού μαζί της δημιούργησα, ἀναρωτιέμαι ὅλη αὐτή ἡ ἀγάπη πού τήν ξόδεψα, ἄν ἄξιζε νά χαριστεῖ ἁπλόχερα τά δάκρυα πού χύθηκαν στό πάτωμα ἀνελέητα, ἄν ἄξιζαν τό σάλιο μου ἀπ’ τά χαμένα λόγια ἀγάπης, τά φιλιά, οἱ ἀγκαλιές πού βράχος ἔγιναν νά στηριχθεῖ ἐπάνω τους... οἱ τοῖχοι θά βαφόντουσαν στό χρῶμα τό λευκό, μά τώρα μέ τό

Δυναμῶστε τήν ἔνταση! Αὐτό τό λυπημένο τραγούδι θά τό πῶ τόσο σιωπηλά καί πικραμένα... Ἔτσι ἔμαθα νά λέω τά τραγούδια μου. Οἱ στίχοι ἦταν πάντα μόνοι, ἀπομονωμένοι σέ μία φυλακή συναισθημάτων πού ἀδημονοῦσαν νά ξεφύγουν. Οἱ στίχοι οἱ δικοί μου ἀτραγούδιστοι! Δέ βρῆκαν ἀνταπόκριση μήτε στά μάτια της. Ἐκείνη ἡ μικρή νυχτερινή μουσική μέσα στόν ἔρημο σταθμό ἀκόμα ἀναμένει ἐπιβάτες στό ταξίδι της. Κι ἐμεῖς, ὅλοι, μέ ἀνεκπλήρωτους ἔρωτες ἀπό νωρίς ἀποστατήσαμε ἀπ’ τό ταξίδι. Ἐτούτη ἡ μουσική δέ βρῆκε ἀκόμα ὀρχήστρα νά τήν παίξει, μήτε ἀκροατές νά τή χαροῦν γιά τήν ἀγάπη. Εἶναι ἕνα δράμα πού ἐξελίσσεται καί τίς καρδιές ὅσων τό ἀκοῦνε ἡμιτελές, παγώνει. Λυπᾶμαι ἄν οἱ νότες τοῦ εἶναι πιό νεκρικές, πιό πένθιμες ἀπ’ ὅτι περιμένατε. Εἶναι γιατί ἡ συννεφιά καί ἡ βροχή, τό χιόνι κι ἡ κακοκαιριά δέν τοῦ ἀφῆσαν περιθώρια ν’ ἀνατείλει. Εἶναι γιατί μέσα σέ νέφη ἀπό καπνούς καί στίς ὀσμές τῶν βλαβερῶν οὐσιῶν, ἀκόμα τό οἰνόπνευμα κυλάει μές τίς φλέβες του. Κι ἄν κάποια μέρα ξαφνικά θά ξημερώσει ἡ λιακάδα

..γιατί τώρα η Πορφυράδα αναβίωσε και σοβάρεψε! Πέταξε από πάνω της το νεανικό, κοριτσίστικο ροζ και ντύθηκε με το χρώμα που της πάει καλύτερα! Πάνε κάπου 5 χρόνια που υπάρχει αυτό το ιστολόγιο και γίναμε πολλοί! Θέλουμε να γίνουμε περισσότεροι με τη συμμετοχή σας... φέρτε μας φίλους, συγγραφείς, αναγνώστες, φέρτε ανθρώπους που γράφουν ή που θα ήθελαν απλά να μας διαβάσουν... και αναρτήστε ο,τι θεωρείτε καλύτερο, από κείμενα και μουσικά Video μέχρι προσκλήσεις εκδηλώσεων και διαφημίσεις ή κριτικές βιβλίων που διαβάσατε και σας άρεσαν! Επιπλέον για όσους δεν είναι φίλοι μας στο facebook, ελάτε να μας γνωρίσετε και να βρείτε εκεί την παρέα μας, να μοιραστούμε φίλους και εντυπώσεις και να συζητήσουμε επί παντός στητού, όχι μόνο για τα λογοτεχνικά δρώμενα, αλλά για οτιδήποτε μας προβληματίζει σήμερα. Θα χαρώ να σας έχω κοντά μου, Το blog της Πορφυράδας Άπαντα τα ποιήματα και η στερνή ποιητική συλλογή καλή ανάγνωση και καλή αντάμωση! Γιώργος Κόκκινος on Facebook

~~~ Χτυπάει ὁ δείχτης τῶν καιρῶν, τό σήμαντρο ἀνασταίνει καί τό ρολόι γιόμισε καί δέν ἀντέχει ὥρα ἔχει φουσκώσει ταραχή σέ τούτη ἐδῶ τή χώρα καί ὅπου νά ‘ναι, ἀπό στιγμή, κοντεύει γιά νά σπάσει μέχρι τά δευτερόλεπτα μετροῦν τήν κατηφόρα καί τήν πορεία πού πήραμε σάν λάθος ριζικό μας λάθος τό δρόμο πήραμε, λάθος καί τ’ ὄνειρό μας κι ὁ χρόνος θά ‘ναι βάλσαμο νά κλείνει ὅλο πληγές τοῦ Ρεβυθούλη τό σακί εἶχα στήν πλάτη χρόνια καί κάθε βῆμα πού ἔκανα μου στοίχιζε καί κάτι κουκιά πετοῦσα ἀγάπη μου, μές τά στενά καί σπόρια νά μή χαθῶ ἀπ’ τό βλέμμα σου, νά γίνω ἡ θωριά σου ὥσπου τό γράμμα ἔφτασε, τό ‘φερε ταχυδρόμος ἕνα γεράκι ὁλόμαυρο, μά πιό βαθύ ἀπ’ τό αἷμα ἦταν τό λεξιλόγιο πού διάβαζε ἡ καρδιά μου - χωρίσανε οἱ δρόμοι μας, δύο ξένοι εἴμαστε τώρα - καί τό ρολόι σταμάτησε τούς χτύπους νά μετράει ποῦ ἔκαναν τά βήματα στά θερινά σοκάκια ἐκεῖνα τά πλακόστρωτα, μέ κάστανα ψημένα τό τρένο ἀναχώρησε - Χριστούγεννα χαμένα - τό νέο χρόνο ἀγάπη μου, τόν πῆρε ἡ κατηφόρα μακάρι νά μετρούσαμε ἀντίθετα

Μικραίνουν οι εγωιστικές αντωνυμίες και ο Ιησούς υπόσχεται μεταφυσική δικαίωση. Γλυκά που θέλει η καρδιά ν' αναστενάξει! Τα κουλουράκια της γιαγιάς μοσχοβολάνε. Όσοι ανασταίνονται τρέχουν να πιούνε το φως που γλυκοχάραξε πίσω απ' την παλιά αυλή. Ντρέπονται να μοσχοβολήσουν τ' άλικα τριαντάφυλλα: ίδια σαν τις πληγές Του! Αλήθεια πόσο αίμα κάνει την επιθυμία για ανάταση ν' ανθίζει ντροπιάζοντας την επιδίωξη να σιτιζόμαστε με ύλη μόνο επί του παρόντος; Κι εσύ ο έφηβος εκείνος, ο ίδιος πάντα με τα ερυθρά σου μάγουλα ροδάκινα υγείας αναμμένα κοιτάς μέσα στον ουρανό που πια το φως καλπάζει και θέλεις επιχείρημα ανάστασης απ' τον Θεό.. 3.4.2010

Είμαι ένα κήπος χωρίς παράθυρα Ο καθρέφτης μέσα στον οποίον Καίγονται τα ξερά και τα χλωρά Η λίμνη όπου ξεκουράζεις την χλωροφύλλη Που σου χαρίζει μια δαγκωμένη παραφροσύνη Ένα δάσος χωρίς τέλος Μέσα σε ένα άλλο δάσος Περιφραγμένο από αστικές δαγκάνες Μουστάκια περιφέρονται στους δρόμους Και συλλαμβάνουν Τους αμετανόητους ποιητές Τα κορίτσια σκαρφαλώνουν Με τις μύτες τους Πάνω στα ζώα Και τα βυζιά τους Αποκόπτονται από το στέρνο τους Τα βυζιά των κοριτσιών Δείχνουν μιαν αλήθεια Είναι η αλήθεια των λησμονημένων άκρων Οι άξονες μιας δαιδαλώδους ύπαρξης Η αλήθεια των χεριών σου Χέρια βουτηγμένα Μέσα στις ασβεστωμένες σημαίες Των χειρουργών Μέσα στα τετριμμένα σαγόνια Των αθίγγανων Μέσα στις απελπισμένες Σταγόνες Των οξέων Που ενδόμυχα Είναι ξανθές γυναίκες Θρυμματισμένες κυρίες Εξασθενημένες προκηρύξεις Ατέρμονες εντριβές με σωματικά υγρά Είσαι γυναίκα Είσαι η γυναίκα που μεταμορφώνει Τα πηνία των λέξεων Σε πτηνά Μεταστροφή των πηνίων σε πτηνά που αναβλύζουν σπέρμα από τα έγκατα του φρεσκ

1 Κάπου κοιμούνται ακόμα τα βιβλιάρια της τραπέζης. Αν διαγω- νίζομαι στην συμμετοχική αρρυθμία, εντάξει! Μου κάνει το ίδιο. -Καλημέρα! -Γεια σας, Θα μπορούσα να σας βοηθήσω; -Ναι! Δηλαδή.. να.. ευελπιστώ.. Ξέρετε, όταν αδιαθέτησα έμεινα άναυδος για περισσότερο από 9 μήνες. Δηλαδή η διέλευση , μα- κρόσυρτη και ακριβοθώρητη, με παρότρυνε να ασπαστώ την Ασπασία που την φώναζαν Κάφκα. -Αυτό μοιάζει ενδιαφέρον. Μα, να με συγχωρείτε που επεμ- βαίνω.. Δεν έχω το δικαίωμα, γνωρίζω. Είμαι κι εγώ σπουδαγ- μένη ,ξέρετε. Η μητέρα μου δε με άφηνε να ξεπορτίζω δεξιά κι αριστερά, οπότε μου έφερνε τους καλύτερους καθηγητές στο σπίτι. Κάναμε πολλά μαθήματα αλλά όλα τους βαρετά μου φαί- νονταν. Εκτός από τα οικοκυρικά, εκεί μάλιστα! Ήμουν άπια- στη. -Με εκπλήσσετε συνεχώς. Ώστε γνωρίζετε από οικοκυρικά; Μια τόσο όμορφη και λεπτεπίλεπτη δεσποινίδα.. -Με κολακεύετε, αλλά όπως σας είπα, ή μάλλον ξέχασα να σας πω, ξέρω που θα βρείτε την Ασπασία που την φωνάζουν Κάφκα και ζει μες στον Κάφκα και, που ξέρετε,

ΣΚΗΝΗ 6η: Λ: Η ελπίδα είναι μέγγενη. Κι εσύ, σε προειδοποιώ, μη τεμαχί- ζεις τα εντερικά φυλλάδια των γυναικών μας. Αυτές, Αυτές, Αχ, αυτές είναι πλίνθινες σαΐτες, φθίνουσες καμήλες που τσαλαπατούν τις σκιές τους. Αφρόντιστο και βρώμικο αφήνουν το καβαλέτο που ψαρέψαμε. ΧΟΡΟΣ: Εντερικά φυλλάδια, φιλική εντελέχεια, φαλλική ένταση, εντατική φατρία. Τ: Δεν έχω συναντήσει ποτέ διάκοσμο στα πλοία, αυτό με προ- βληματίζει. Γονατίζουν οι ναύκληροι, γονατίζουν οι ευθυτενείς ναύαρχοι, πνίγονται οι επιβάτες! Λ: ανάμεσα στις λέξεις παρεμβάλλεται μια αντλία (γυρνώντας απότομα το κεφάλι του προς τον Τ) το ξερες; Τ: Ομολογώ πως η γυναίκα μου ίσως να το ξερε αλλά κι αυτή ακόμα εξατμίστηκε. Από τότε δεν έχω λερώσει ποτέ την στιχο- μυθία της. Λ: (σαν σε όνειρο) Ε λοιπόν, αρκετά πείνασαν οι μαθητάδες και αρκετά πείνασαν οι μαθητάδες και αρκετά, εν πάση περιπτώσει. Οι αρθρώσεις μας είναι φαντασμαγορικές όταν εκτείνονται στο άπειρο, όταν κοχλάζουν ησύχως ανάμεσα στις γάμπες μας. Ο άνεμος, κι εσύ, κι εγώ ί

τα καλύτερα ποιήματα πάντα χειμώνα τα έχω γράψει μέσα στου παγωμένου ήλιου την γκριμάτσα αέρινες κοπέλες οι νιφάδες μου χαμογελούν κάνοντας σκέρτσα ερωτικά φουρκίζουν τις ελπίδες μου απο της φυλακής μου το μικρό παράθυρο μια στάλα άσπρο του ουρανού αγναντεύω χειμώνας έλεγα... και θαρρείς άκουγα την θάλασσα με ορμή τα βράχια να χτυπάει και εγώ με ένα μικρό ραβδί σχήματα χάραζα στον ξεφλουδισμένο τοίχο εδώ βρίσκομαι....υπάρχω με μια άρρωστη φιγούρα συντροφιά κόκκινα τριαντάφυλλα στο πάτωμα σκορπίζω γιατί εδώ, μονάχη τριγυρνώ κρατώντας ένα ρολόι που οι δείχτες του σταμάτησαν σε σκόρπια όνειρα... Ελπίδα

Windows Live Hotmail

Η ελπίδα είναι μέγγενη. Κι εσύ, σε προειδοποιώ, μη τεμαχίζεις τα εντερικά φυλλάδια των γυναικών. Αυτές, Αυτές, Αχ, αυτές είναι πλίνθινες σαίτες, φθίνουσες καμήλες που τσαλαπατούν τις σκιές τους. Αφρόντιστο και βρώμικο αφήνουν το καβαλέτο που ψαρέψαμε. ** αναρωτιέμαι.. (κάτι σιγοψιθυρίζει και συνεχίζει) αναρωτιέμαι, λέω, τί είναι αυτό που κρέμεται ανάμεσα στα πόδια μας. Αν είναι ευήλιος προστάτης του Κυρίλοφ ή μια αιθέρια μυλόπετρα στα μαλλιά ενός ζαρκαδιού! ** Η μπουρζουαζία γονατίζει. Με το να μάτι διυλισμένο και τ'άλλο εγκλωβισμένο στην θηριωδία της τέχνης πώς εμείς θα απαλλαχτούμε από τον ζυγό της συνήθειας; Θανάσης Αθανάσιος

Αποδοκιμάζοντας τους ευήλιους τιμητές της εκατονταρχίας υπογράφουμε άφωνοι ,κάτω απ' την αμετάκλητη ροπή των αν- θρωπίνων πόρων, τις καταφατικές δοξασίες των σωφρονισμένων κώλων. Υπάρχει εδώ ένα ιδιότυπο τηγάνι, υπάρχει εδώ ένας θάμνος που φαρμα- κώνει τα κλαδιά του ενώ μυρίζει ένα παπούτσι. Υπάρχει εδώ μια κλήση δυνητικής παθογένειας που τεντώνει τους δικτυακούς ποταμούς των επιθέ- των μέσα στον ένσκοπο χάρτη των μελλοντικών ψιθύρων. Υπάρχει ακόμα ένας μοχλός με τον οποίον τα άστρα γίνονται προβατίνες και οι αξιώσεις μας σημεία. Θανάσης Αθανάσιος

Το καθήκον του αποστολέα είναι να φυλλομετρήσει την πλαστική μεμβράνη των χρυσορυχείων τόσο αποτελεσματικά που τα ψάρια να γεννιούνται απ'τα ζυγιασμένα κατάλοιπα της μανίας. Κάτω απ'τον ευθυτενή παρουσιαστή της αμαξοστοιχίας, το τρένο ευθυγραμμίζει τις κορασίδες που γυμνές απολαμβάνουν τα χύσια του ήλιου. Το μυστήριο εξαπλώνεται ενόσω λύνεται. Το κιτάπι που σκαρφαλώνει στους κήπους τη φαρφάλας είναι μια κλωστή που αναμασά τους παράγοντες. Οι λέξεις πληθαίνουν σαν τους σπόρους της Αμαλίας. Ο πυροτεχνουργός ανακαλύπτει το πλήκτρο της διαπόμπευσης. Εμπρός λοιπόν για μια νέα σφυρήχτρα!! Θανάσης Αθανάσιος.

Να σε αντάμωνα στον σωρό με τα λάφυρα της νίκης Πέρα στης αύρας τους σκορπισμένους τους ανθούς Στο μοναχικό μου μονοπάτι που παίρνω για να σε συλλογιέμαι Στης θάλασσας τους θυμωμένους τους αφρούς Να σε αντάμωνα στου μαΐστρου τις ριπές που τα μαλλιά ανακατεύει Στα λεπτεπίλεπτα γυρίσματα των δαχτύλων του χεριού μου Στης νιότης τα μαργαριταρένια δόντια που φωτεινά χαμογελούν Στα αγάλματα τα αρχαία που λαβωμένα από του χρόνου Το τουφέκισμα δεν σκόρπισαν μα στέκουν, με έπαρση ανδρεία Στου ονείρου μου τον δρόμο τον ανέγγιχτο ανάμεσα σε βότσαλα υγρά γλυμμένα με το κύμα Το χρώμα των ματιών σου στην παλάμη μου να κρύψω Και όταν η νοσταλγία με θλιμμένες νότες μουσικές μ αγγίξει Να άνοιγα τα χέρια και εσύ μ αγάπης λούσα να με ντύνεις Αχ για μια στιγμή μονάχα να σ αντάμωνα στου ήχου τον αντίλαλο που επαναλαμβάνει την φωνή μου της νοσταλγίας το άλογο αναβάτης να καλπάσω και με όνειρα κόκκινα στον ορίζοντα να γράψω το όνομα σου Ελπίδα

Ξεκίνησα μιαν ώρα για ένα μακρύ ταξίδι πιο μακριά να φτάσω απ’ τη δική μου Ιθάκη εφόδια δεν κράταγα στους ώμους, μήτε στις τσέπες μου ψωμί αγάπη είχα φορτώσει τις βαλίτσες μου λατρεία απ’ τη λατρεία μου, στο κόκκινο δισάκι τεράστια τ’ αποθέματα υπομονής κι ελπίδας μες στα σπλάχνα μου κομμάτια εφημερίδας μες στις τσέπες που λέγανε για μια χαμένη αγάπη, που άργησε να ‘ρθει ο δρόμος που περπάτησα, χιλιόμετρα με ορθάνοιχτα τα μάτια και τ’ αυτιά να μη τον χάσω κι όπου έβρισκα μικρές τριανταφυλλιές προσκύναγα το χώμα τους, κάνοντας μιαν ευχή να φτάσω μ’ όση δύναμη μου απόμεινε τα μάτια σου θα έμοιαζα, αλλοτινούς καιρούς, σαν κυνηγός πολύτιμων κι αστραφτερών πλασμάτων που όμοια τους δεν γέννησε η γη μες στους καιρούς σαν ένας κλέφτης διαμαντιών στο όρος του Καυκάσου εκεί που είναι αδύνατο να βρεις τριανταφυλλιές τα πέταλα συνέλεγα μ’ αγάπη ένα προς ένα τα φύλασσα σ’ ένα πουγγί πιο ροζ κι από τα χείλη σου πιο κόκκινα λουλούδια κι απ’ το αίμα του κορμιού σου πιο πορφυρά κι απ’ τα φιλιά που μ’ έ

Αγαπώ τον χορευτή που πλαγιαστά βαδίζει στης μορφής την αδιόρατη σκιά πως χαμηλώνουν τα φτερά τα χελιδόνια όταν της ανησυχίας ο αέρας τα ηλιοτρόπια χαϊδεύει!!! Ένα μυστήριο προσκύνημα απλώνεται στης ατμόσφαιρας την υγρή αχλή στο φως των προβολέων ο χορευτής συνεπαρμένος στης φιγούρας τον ειρμό περίβλεπτος βαδίζει στης σκηνής την απέραντη ευδαιμονία σιγή μεσημεριού.... θαμπές προσδοκίες με όνειρα σμιλεύονται μάτια θεόρατα κοιτούν, δυο ώριμα αστέρια διάφανα φτερά τυλίγονται στο σώμα του στροβίλου το μεθύσι ψιθυρίζει είμαι εδώ…ζω. Ελπίδα

οι δρόμοι που βγάζω βόλτα τις σκέψεις μου με περιμένουν πως και πως. ♦ Τις ποτίζω με ουίσκι και βότκα για να μην με ζαλίζουν. ♦ Κι εκείνες μεθυσμένες, ξεκινούν, κάνουν ερωτήσεις. ♦ Κάθε νύχτα, παίρνουν και κάτι, γίνομαι έρμαιο στα χέρια τους. ♦ Λένε πως οι σκιές ξυπνούν σαν τέρατα και δραπετεύουν τα βράδια όπως οι σκέψεις. ♦ Όταν ο αέρας φυσήξει η σκέψη ταξιδεύει σαν το τρένο τον εννιά.. ♦ Ποτέ δεν ήταν αρκετές οι στιγμές μαζί σου, για να μη τελειώσουν ποτέ. @ Marie's Blog 5-4-09

Ποια είναι η χώρα των ονείρων μου; Η αγκαλιά σου που με μαγεύει και με οδηγεί στον παραδεισένιο κήπο της αγάπης μας! Ποιος είναι ο ήλιος της; Τα μάτια σου που με ζεσταίνουν με την αγάπη που ακτινοβολούν! Ποιο είναι το φεγγάρι της; Η λαμπερή μορφή σου που με φωτίζει τα βράδια και τα γλυκαίνει! Ποια είναι τ' αστέρια της; Τα χέρια σου που πραγματοποιούν κάθε επιθυμία και όνειρο! Ποια είναι τα άνθη της; Τα γλυκά σου λόγια που ομορφαίνουν τη ζωή μου και τη γεμίζουν αρώματα και χρώματα! Ποιο είναι το ουράνιο τόξο της; Η υπόσχεση πως θα είσαι για πάντα κοντά μου και δε θα με πληγώσεις ποτέ και δε θα πνιγώ ποτέ ξανά από τα δάκρυά μου για μια χαμένη αγάπη! Ποιος είναι ο κρυμμένος θησαυρός της; Η χρυσή σου καρδιά που μ' αγαπά ατελείωτα και τρυφερά! 29/8/09 elenitheof http://elenitheof.blogspot.com/

Προσπάθησα να διώξω τα δάκρυα μα είναι επίμονοι επισκέπτες μέσα στης απουσίας την υγρή κενότητα χωρίς ιαχές, αργά μυρωδιές χωρισμού αναδεύουν…αιωρούνται γαλάζια κύματα σκεπάζουν με το κρύο τους φτερούγισμα του πόνου την επίπεδη κίνηση στις στοιβαγμένες πέτρες μιας πεθαμένης ανάμνησης αργοκίνησα γλιστρώντας ανάμεσα στα δάχτυλα μου την σιωπή σου.. της εκμηδένισης βράχοι σκληροί ας σκεπάσουν με την πύρινη περπατησιά τους τις προσμονές της απελευθέρωσης δεν θυμάμαι Ελπίδα

Composer: Manos Loizos

πικραμύγδαλου γεύση τα χείλη τους γοφοί – λαγόνες – στήθη - μάτια αστέρια περίτεχνα μάρμαρα λαξευμένα από μεγάλους τεχνίτες επιστύλια γεφυρώνουν γυναίκες ατέρμονης ομορφιάς πλάσματα ουράνια ξεχωρίζουν πολύχρωμες.. μ' ασημένια στολίδια την γη γεμίζουν ιέρειες του έρωτα σε κελιά φυλακής την ανατολή ονειρεύονται σκλάβες πουληθήκαν στου χρόνου το διάβα αγριεμένο ποτάμι η ματιά τους στης θλίψης το σκοτεινό ντύμα μητέρες γεννήσαν παιδιά της αγάπης στο δρόμο του φεγγαριού κολυμπήσαν σαν τα νεροχελίδονα φευγαλέα χαθήκαν σε άλλους άγνωστους τόπους φουρτουνιασμένες θάλασσες ετούτου του κόσμου στο πράσινο πάνω χορούς της ζωής χορεύουν γενναίες ελπίδες, σπέρνουν στου χρόνου το νεύμα γυναίκες του μύθου χαμόγελα στέλνουν στου ονείρου το άδειο βαγόνι… Ελπίδα

Φέτος είπανε πως η γη θ’ αφιερώσει το κάρπισμά της στα σβησμένα άστρα, στα λησμονημένα. Θ’ ανθίσουνε παντού κρίνοι από φωτιά και νυχτολούλουδα θα φέγγουνε -κεριά μες στο σκοτάδι- κι όλες οι νύχτες θα μεταμορφωθούν σε λιτανείες. Φέτος η άνοιξη θα μείνει αγέραστη κι οι άνθρωποι στις πιο ασήμαντες γωνιές της γης δε θα περπατάνε πια σκυφτοί σαν να ντρέπονται. Θα δρασκελάνε περήφανοι τον κόσμο γιατί φέτος η άνοιξη θα μείνει αγέραστη, γιατί το ξέρουνε καλά πως έσπειραν, πως θέρισαν και πολεμήσανε και σαν πεθάνουν κάποτε και τους κηδέψουν στου χωραφιού τους τη γωνιά θα ΄ρθει μια Άνοιξη μια ανάσταση και για τα χέρια τα δικά τους που έσπειραν, που θέρισαν και πολεμήσανε σκληρά για την πατρίδα. ©Θοδωρής Βοριάς

Χαρούμενες ηλιαxτίδες χορεύουν στον ουρανό ευωδιαστά άνθη στήνουνε χορό ακούγοντας το γέλιο των παιδιών το κελάηδημα των πουλιών. Ειρήνη! Σιδερένια πουλιά στον ουρανό σκορπούν καταστροφή. Έρημη η γη γεμάτη φόβο, πανικό ποτισμένη με το δάκρυ και το αίμα αθώων παιδιών πενθεί το σβήσιμο των αστεριών. Πόλεμος! 28/3/09 elenitheof

ρομφαία περιστρέφεται στον λαβύρινθο της εκλεκτής μου δήθεν έγχρωμης ύπαρξης μου αιωνόβια έλατα καλύπτουν τα περιστύλια των αμυδρών μου σκέψεων Το γνωρίζω αυτό το γαλάζιο βασίλειο, Συνεχώς περιδιαβαίνω, αλαφιασμένος αναζητώντας πολύχρωμα χαμηλωμένα φώτα… τα όνειρα πεντόφραγκα στοιβάζονται στο εκρεμμές της αδημονίας μου. Εκμαυλίζομαι..εκπνέω.. Ελπίδα

Homo Mechanicus Δεν θα σου πω τίποτα παρά τα προφανή, τα τετριμμένα, Άνθρωπε. Εδώ σιμά σου στέκομαι όχι ως ίσος, μα ως ανώτερός σου. Δυνατότερος, εφυέστερος, ομορφότερος, λαμπερός. Και, άνθρωπε, όταν τα σκουλήκια έχουν τελειώσει με εσένα και η αθάνατη ψυχή σου έχει σκορπιστεί στους ανέμους θα είμαι ο θεματοφύλακας της θνητότητάς σου, ο κηπουρός του τάφου σου, το ρέκβιεμ και η χιμαίρα, θα είμαι το Όλο γιατί το τίποτα θα είσαι πια εσύ. Homo Humanitus Είσαι πιο ισχυρός από εμένα, Μηχανή, το παραδέχομαι, εγώ σ’ έφτιαξα και καμαρώνω. θες να σαι κι όμορφος και λαμπερός; Θες να σαι άντρας; Σε έφτιαξα άντρα. Καταναλώνεις και γοργά τις γνώσεις σα λαίμαργο τέρας που είσαι, Φρόντισα προσωπικά τα τεραμπάιτ της μνήμης σου. Δεν είσαι αθάνατος, θα λειτουργείς όμως για πάντα, αν είμαι κοντά σου να σε συντηρώ. Πώς τολμάς λοιπόν και προκαλείς; Πινόκιο και γκόλεμ, και Ταλέ και Νευρόσπαστο και Ρομπότ και Σάιμποργκ. Homo Mechanicus Τις προσβολές σου, Άνθρωπε, κράτα τις για τους ομοίους σου. Νομίζεις ότι τα

Ευτυχία δεν είναι να 'σαι βασιλιάς ούτε τη δόξα να κυνηγάς. Ευτυχία είναι ν' αγαπάς. Ευτυχισμένο το 2009 με αγάπη, πολλά φιλιά και μια ζεστή αγκαλιά. 2/1/2009 elenitheof

Περπατήσαμε ξυπόλιτοι στ' αγκάθια γυμνοί στην παγωνιά δάκρυσαν της ψυχής τα μάτια μάτωσε η καρδιά. Ζούσαμε στης μοναξιάς το κρύο ένα άπιαστο όνειρο κυνηγούσαμε δεν αγγίξαμε ό,τι ποθούσαμε στο παρελθόν είπαμε αντίο. Με το φως των αστεριών το γέλιο των παιδιών των αγγέλων τη μουσική αγκαλιάσαμε τη γη με μια λέξη μαγική αγάπη: στοργή. Οι καρδιές να γεμίσουν από το φως της αγάπης των Χριστουγέννων. 26/12/08 elenitheof

Ήλιος χαμογελαστός το πρόσωπό μου μαθαίνει με το φως του αξίες στα παιδιά, λουλούδια ευτυχισμένα, ευωδιαστά, με το δικό του χρώμα και άρωμα το καθένα τόσο όμοια μα και τόσο διαφορετικά απ' όλους μας αποδεκτά. Ελευθερία, υπευθυνότητα, ειλικρίνεια,εντιμότητα, σεβασμός, συνεργασία, γαλήνη, ευτυχία, αγάπη, ταπεινότητα, αφοβία, σταθερότητα, απλότητα, αγνότητα, ανεκτικότητα, αποδοχή αρωματίζουν και στολίζουν την ψυχή. Ο κόσμος μας αλλάζει φεύγει το σκοτάδι τα λουλούδια χαρίζουν ομορφιά κι η γη μοσχοβολά. elenitheof 7/12/08