Πορφυραδα

Για όσους αναγνώστες θέλουν να εγγραφούν στην Πορφυράδα για να γράφουν στην παρέα μας, αφήστε μου με σχόλιό σας το mail address σας στην καταχώρηση αυτή, προκειμένου να σας αποστείλω πρόσκληση εγγραφής. Το ίδιο, για όσα μέλη της Πορφυράδας θα ήθελαν να φαίνεται ο σύνδεσμος της προσωπικής τους σελίδας ή του προσωπικού τους ιστολογίου (blog) στη στήλη "οι σελίδες μας". Ευχαριστώ που συμμετέχετε ...!

Μ έριξαν όλοι οι Θεοί στην μοιρασιά του κόσμου Με έναν πλαστό λαχνό να ζω τον θάνατο μου Να κρέμεται η αγάπη μου από την μια φλέβα Κι ένας Λάγνος Θεός ολημερίς να με ποτίζει αίμα.. Σ ένα μαντείο οι ιερείς κόβανε το γάλα του μαστού Κι εγώ να ικετεύω στην σωτηρία του χαλασμού Να σέρνομαι εξόριστη μήπως και βρω το φως μου Σαράντα χρόνους κουβαλώ το σκυλοτόμαρο μου. Μες το καράβι μου άπλωσα ασπρόμαυρα πανιά Μα οι Σάτυροι του ελέους, μου έστηναν παγανιά Τέσσερις χρόνους κόλλησα επάνω σε μια άμμο Μαινάδες έτη λησμονιάς με πάταγαν επάνω.. Ο Άδης απ τα Τάρταρα με ένα κλεμμένο ξίφος Μου έσκιζε παλιές πληγές ο βλάσφημος, με μίσος Μύριοι με δίκασαν να ζω στα κάποια κρίματα μου Τα έσχατα στερνά, προσάναμμα στα άθλια αφήματα μου! 10/01/2010 stigmi (Δέσποινα Β. Παντελίδου)

Απόψε ο νους πλατειάζει Και ας υποχωρεί το κύμα Και σας τριγυρνάει πια το αίμα σε ήμερο νερό Η Στιγμή πάει κόντρα! Πάντα άλλωστε αυτό έκανα, πάντα! Μέχρι που η ζωή αποφάσισε να με αφήσει μισή. Μισή αναπνέω! Μισή πονώ! Μισή ζω! Από τότε που έφυγες δεν μύρισα στον κήπο τα τριαντάφυλλα. Δεν ξεκούκκισα τα ρόδια. Δεν έσπειρα στην άμμο ανεμώνες Μόνο άκουγα την βοή του κόσμου Και διαρκώς μια θλίψη βύζαινα… Δεν άλλαξα… ακούς; Γιατί η καρδιά ποτέ δεν αλλάζει μάτια μου… Ποτέ! Και εγώ σ αγαπώ και σ αγαπώ και σ αγαπώ και σ αγαπώ…… Κι αυτή η αγάπη όλο απλώνει. Θα στο φωνάζω πάντα, δυνατά! Γιατί για εσένα τρίζουν ακόμα οι τοίχοι, τα παράθυρα, το κρεβάτι … Άκουσε με! Μου λείπεις! Η απουσία σου αυτή με χτυπά και με ρίχνει πίσω Η ανάσα μου έχει βαρύνει Στο μάτι έχει μείνει μόνο το ασπράδι Τα βλέφαρα μου είναι πάντα βαριά και   βρεγμένα Η καρδιά μου κάθε βράδυ κάνει ένα κρακ .. ..και σπάει από έναν χτύπο…. Έχασε πια τον ρυθμό της. Και το μόνο που κάνω είναι να σε αγαπώ Όλο και δυνατότερα ώσπου να ξεψυχή

Μ’ αρέσει να μιλώ, νύχτες ολόκληρες, για βλέμματα που έζησα σε στιγμές. Και πώς τα μάτια μου τ’ αντίκρισαν γυμνά, δεν ξέρω. Το τσιγάρο το πρώτο στ’ όνομά σου το σβήνω Και μεθώ Αχ, αυτό το πρίσμα της ποίησης της γλυκιάς διαστρέβλωσης των πραγμάτων, ό,τι κι αν το διαπερνά, μεμιάς αγνότερο γίνεται.

Αν σε ρωτήσουνε για εμένα Πότε Βοριάς, πότε Νοτιάς Να πεις πως είμαι ένα Είμαι κανένας Αν σε ρωτήσουνε για εμένα Πότε η νύχτα πότε η μέρα Να πεις πως είμαι αιθέρας Είμαι αέρας Αν σε ρωτήσουνε για εμένα Μην πεις πως έφυγα στα ξένα Μην μαρτυρήσεις πως ανάσα Ξέχασα μέσα στο άδειο εμένα Αν σε ρωτήσουνε για εμένα Μην πεις την μοίρας τα γραμμένα Μην μαρτυρήσεις πως σκορπίζω Στο άγριο βλέμμα που ανεμίζω Γιατί ελπίζω Αν σε ρωτήσουν για εμένα Το ρόδο αν είμαι ή το αγκάθι Να πεις πως είμαι σαν το εμένα Είμαι το κάτι Αν σε ρωτήσουν για εμένα Ο πόνος αν είμαι η το χάδι Να πεις πως είμαι στα χαμένα Είμαι η αγάπη 06/01/2010 Stigmi ( Δέσποινα Β. Παντελίδου)

Να μείνεις μια γλυκόπικρη ανάμνηση - θέλω - ένα κάτι που ξετρέλανε τη νιότη μου και τίποτα παραπάνω.. Άλλωστε εκεί ζεις τώρα πια ...στην ανάμνηση! (Γ.Κ.)

~~ Αρχίζω απ’ το μηδέν μετρώντας τις καλές στιγμές στα χέρια μου μία μία πέφτει η φωτογραφία και μοιάζουνε σαν της Πανδώρας το κουτί - άγνωστο αν η μοίρα μας θυμάται το στερνό φιλί - εγκλωβισμένες μνήμες σε μια προσωπογραφία στο άναμα της σκέψης μου ψελλίζω τ’ όνομά σου σ’ αυτό θα μεταλάβω απόψε, αγαπημένη και όλα πως περνούνε! σα μια όμορφη ταινία σαν τραίνα που αναχωρούν μακριά στη Γερμανία και φεύγουν τα βαγόνια τους και παίρνουν τη ματιά σου στερνό φιλί η ανάμνηση και τα χαμόγελά σου που λες κι αποτυπώθηκαν στου δρόμου τη γωνία τα χνώτα μου θολώνουν την εικόνα της ρεκλάμας κι η στάση που ανταλλάσσαμε φιλιά, έχει ερημώσει το ζωντανό σου μα άψυχο αγγίζω πάλι, σώμα στ’ ορκίζομαι, το σάλιο μου κόλλησε στο μηρό σου κι έμεινε πάνω του σα χαρακιά στυγνού εγκληματία κοιτώ τα μάτια αυτά που με φιλήσαν με λατρεία και αντικρύζω δάκρυα που ξεχειλίζουν πίκρα η λάμψη της αγάπης μας έσβησε απ’ το χρόνο και τ’ άρωμα του θεϊκού κορμιού ξεπλύθηκε με βία ανοίγω το ραδιόφωνο να βρω το δολοφόνο κι

Σημερα που ανθιζουνε τα κρινα απλωνω τα ξεδιπλωμενα χρονια, που κουβαλαω αλογιστα και υποτασσομαι.. σε ξεδιαντροπη αληθεια σαν να μην φτανει η στιγμη για να διαβει ο χρόνος .. Ξεχυθηκαν ολα, παλι... ακομα κι εκεινη, η αμμος.. η κινουμενη που αχορταγα με ρουφαγε.. Τα ματια μου πλημμυρισαν παλι. Το στομαχι μου σφιχτηκε. Ασπρισα. Σε αγαπησα.... χωρίς ορια που ποτε δεν μου φτασε, σε μια ταλαντωση πολεμικη, εσυ με γυτεψες.. παγωμενη στεκω και κοιτω τον χρονο ειμαι ακομα εκει μα αλλο δεν παλευω.. ξεροντας πως αναζητας απεγνωσμενα το κομματι της στιγμης που χασες απο μενα.. Με παραπονο που παντα θα μεινει, με απορια που ποτε δε θα λυθει... με στιγμη που αλλο δεν θα δεις, γιατι εκει που λαθη στεκουν πια δεν συχνάζω.. Σε μισησα οσο σε αγαπησα...   Δημιουργός: stigmi (Δέσποινα Β. Παντελίδου) 22-04-2005

~~~ Είναι τα μάτια μου κι απόψε μεθυσμένα η αγκαλιά μου αδειανή σα το βαγόνι της γραμμής κι έξω φυσά, το κρύο τόσο τσουχτερό ποιος θα βρεθεί να σου ζεστάνει την καρδιά; αστράφτει κούφιες αστραπές κι η νύχτα νότες φωτεινές όσο κι αν μοιάζει η νύχτα blues μη σε γελάει εσύ μεγάλωσες με όνειρα που η ζωή σου τα πατάει και σου αφήνει πίσω της τσιγάρα για προσάναμμα φωνή δε βγαίνει, έχουν τα χείλη μου παγώσει κι έξω βροντά, αστράφτει, η αγάπη μου είναι τόση που αργοσέρνεται η μιλιά λέγοντας πόσο σ’ αγαπά κι ενώ στα μάτια μου τα πάντα έχουν θολώσει κι όταν η νύχτα θα βρεθεί να με σκεπάσει σα το σεντόνι που με έντυνε το σώμα σου το ουρλιαχτό από τα χείλη, θα σωπάσει - μην πληγωθείς αν μάθεις μάτια μου πως έφυγα - έτσι κι αλλιώς εσύ ακολούθησες το δρόμο σου και πήρες όνειρα καβάτζα και τα λάθη είναι η αγάπη ένα αστέρι που το φτιάξαμε με κόπο στον ουρανό με καταιγίδα ή με λιακάδα είναι εκεί τώρα φοβάμαι πως γκρεμίζουμε ο,τι φτιάξαμε κι όλα βυθίζονται στης μοναξιάς τον πόνο όσο εκείνο θα φωτ

Η ιστορία δεν μένει άνεργη η ιστορία δουλεύει σ' αυτόν τον αιώνα που το πολίτευμα είναι κοινωνικός δράκος και η μιζέρια του αμύθητου πλούτου βασίλισσα. Κράτος των λίγων, κραυγή των πολλών, λιμουζίνες λόγια φθαρμένα, χειμώνας της καρδιάς- Συσσωρευμένο φαρμάκι που δεν θα λυτρώσει κανέναν από τον θάνατο-ζωή ώσπου να φτάσει στον θάνατο-θάνατο. Πολιτικές απάτες, χρεοκοπία συνειδήσεων, αίσχος κομματικά πια καθαγιασμένο- Μεγάλες τσέπες βαθιές: όλα χωρούν φτάνει να μην έχει τίποτα ο άλλος- Πεινώ, πεινάς, κι όμως λουκούλλεια γεύματα προκαλούν την ιστορική στιγμή να επαναστατήσει και να γίνει χαμός στα επίγεια πατώματα. Κι αν σου μιλώ είναι γιατί βλέπω στα μάτια σου μια θλίψη μια φωνή που δεν βγήκε ακόμα, μια αγκίδα που θα πάρει μορφή της φωτιάς έως στο τέλος να τα κάψει όλα για να ζεσταθεί ο κόσμος που έρχεται των αθώων παιδιών..

Κι αν κάθε μέρα, με κοιτάς βαθιά στα μάτια και δε βλέπεις ίχνος από αυτό που ήξερες Είναι που μεγάλωσα και που δεν έχω πια το κουράγιο να πω τα μάτια κοίταγμα, τα χέρια άγγιγμα, τα χείλη φίλημα. Κι εσύ, με την αιώνια δυσπιστία σου σε ό,τι δε γίνεται να βλέπεις, μου χαμογελάς …………………………………. Άσε με λίγο. Να γίνουν πιο καθαρά τα χέρια μας Να στεριώσουν τα κάδρα στους τοίχους. Κάθισε. Να κάτσει η θλίψη μέσα σου Να γίνεις, να μη γίνεσαι. Κι άσε τη σκέψη να χάνεται. Να μη χτυπά, να μη χτυπιέται. Κι ας μη χτυπά πια το ρολόι -σε κάθε βήμα- να δηλώνει, πόσες ανάσες μας χωρίζουν.

~~ Ξύλινα μπαλκόνια με κισσό δεμένα κάτασπροι οι τοίχοι, απέναντι το χάος δάσος, πρασινάδα, άγρια χόρτα ...κι οι ορμές μας μέσα σε καθρέπτες να κοιτάζουνε τα μάτια βουρκωμένα μ' ένα τόσο δα μικρό φεγγάρι ν’ αχνοφαίνεται στο δάπεδο μπροστά στις στάχτες του άλλοτε φλεγόμενου έρωτά μας κι ανάμεσα σε θραύσματα, θολώνει το μυαλό μου επάνω στα πλακάκια να φωλιάζουν τα όνειρά μας και όλα τα αγγίγματα κρυμμένα στο κρεββάτι μας το μόνο που σκεφτόμουν ν’ αντικρύσω, το κορμί σου τα μάτια σου, τα ένιωσα περίεργα να κλαίνε με χάιδεψες και μούδιασα απ’ τον κόρφο ως τα μηνίγγια και όλα γύρω, δίπλα μου, χαμένα στα χέρια σου ένας θάνατος και η πνοή ζωή σου φυσάς και τρεμοπαίζει η μαρκίζα “Αναστασία” τριγύρω όλα κόκκινα σαν πρόζα του θανάτου δικιά μου εσύ, δικός σου εγώ και η στιγμή αιώνια τα λάθη μας τ’ αφήσαμε στο παρελθόν χαμένα και ρίξαμε στη φλόγα της αγάπης μας κολόνια παρέα με τις μνήμες των φιλιών που ζούνε χρόνια και των πολλών ενθύμιων τη γεύση απ’ τα παλιά η βροχή να πέφτει έξω απ’

(Ὁ χάρτης τῆς μουσικῆς εἶναι ἕνα πεντάγραμμο πού πάνω του γράφεται ἡ μελωδία τῆς ἀγάπης !) ~~ Πολλές φορές προσπάθησα νά γράψω μέ τούς στίχους ὅλα τά συναισθήματα πού γένναγε ἡ καρδιά μου ὅμως ἀπόψε μάτια μου κάτι ἄλλο θά σού γράψω θέλω μέ ἀγάπη νά σού πῶ ὅ,τι μιλάει ἡ ματιά μου εἶμαι τό πιάνο σου λοιπόν καί βγάζω μελωδίες ἔχω πετάλια καί σουλτίνα γιά νά δίνω τό ρυθμό σκορπίζω νότες, συναισθήματα, ἀβίαστα κι εἶναι τά θέλω μου μά καί τά σ' ἀγαπῶ μία νότα, τή φωτιά ἀνάβει ἀνάμεσά μας μία μελωδία θεϊκή στόν ἔρωτα μέ μύησε βαρύ ποτό ὁ ἔρωτας πού τρέχει μές τίς φλέβες νάμα τή μία βραδιά, τήν ἄλλη δηλητήριο - καί σού ‘χῶ προσκλητήριο ν’ ἀκούσεις τήν πνοή μου - κι ὁ στίχος μία γουλιά, τόν πίνω στό ποτήρι μου στό κόκκινο πιοτό οἱ νότες μέ καλοῦνε εἶσαι τό καταφύγιο μά καί ἡ ἀνάμνησή μου τά χείλη μου μία μουσική κι ἕνα φιλί ζητοῦνε οἱ νότες μου ξεπήδηξαν μέσα ἀπό τό πιάνο καί μία πληγή πού αἱμορραγεί παλευει γιά νά κλείσει ἕνα βιολί λές κι ἔκλαψε ἀποψε για ἕνα τάνγκο τά λόγια ἀργά, τῆ

    Ο Χριστός να γεννηθεί σε κάθε ψυχή αγνή και ταπεινή το θέλημά του να πραγματοποιηθεί σε ολόκληρη τη γη. 25/12/2010 elenitheof

Σάν ἕνα ὄνειρο που ξεπετάγεται ἀπ' τό χθές, οἱ μνῆμες μέ πλακώνουν. Μνῆμες πού δέν κατάφερα νά σβήσω στίς γιορτές, οὔτε μ' ἀνθρώπους πού ἀγαποῦσα, οὔτε μέ φίλους, μά οὔτε καί μέ ἄγνωστους τυχαίους περαστικούς ἀπ' τή ζωή μου. Ἕνα κερί πού ἔχω ἀκόμα νά θυμᾶμαι, μέ ἄρωμα τριαντάφυλλο, κατακόκκινο, κλεισμένο σ’ ἕνα γυάλινο βαζάκι ν’ ἀργοκαίει περιμένοντας τούς ἐραστές, ἀπόβραδο, σ' ἕνα ὑγρό δωμάτιο καί σκοτεινό, ὅπου ἡ φλόγα τοῦ ἀρκοῦσε νά ζεστάνει ἐμᾶς τούς δύο. Μνῆμες ἀλλοτινῶν καί περασμένων Χριστουγέννων πού χάθηκαν γιά πάντα ἀπ' τό παρόν κι ἐγώ ἀκόμα τά προσμένω, κρατώντας τήν ἀνάμνηση αὐτή γιά φυλαχτό. Ἦταν θυμᾶμαι τόση ἡ παγωνιά κι ἄσπρο τό χιόνι. Στό τζάκι ἔπαιζε ἡ φωτιά καί ἐμεῖς τό χρόνο σταματήσαμε γιά λίγο. Ἔλιωνε λίγο-λίγο τό κορμί. Τό τίποτα κοιτάζαμε, τίποτα δέ μᾶς ἐνοιαζε. Γίναμε ἕνα. Κόκκινες οἱ φλόγες στό τζάκι πού γέμιζε σπίθες τίς ματιές μας καί ἔκανε τούς χτύπους τῆς καρδιᾶς μας νά ἀλλάζουν ρυθμό. Αὐτό τόν ρυθμό πού ἀκούγαμε στό πίκ-ἄπ καί μᾶς βύθ

Στα ματια σου διαβασα παλι αποψε, αυτα που κρυβεις καλα μες την ψυχη, και ειδα ενα ονειρο μισοτελειωμενο. Χαμηλωσες αμεσως το βλεμμα να δειξεις πως ολα ειναι καλα μα η καρδουλα σου το ηξερε μοναχα πως ενιωθε εκεινη την στιγμουλα. Η πικρα ετρωγε τοσο καιρο σαν το σαρακι, την πονεμενη σου ψυχη,και ενα χαμογελο, στα χειλη σαν ψευτικο να αχνοφενεται. Η ψυχη σου παλι μαυρισε, και κυλησε το δακρυ μ'απορια στις ελπιδες για το αυριο. Δεν μιλουσες,δεν εβγαζες μιλια, φοβοσουν μηπως δεν υπαρξουν ματια να νιωσουν αυτο που βιωνεις μεσα σου. Τοτε ενα εντονο ροζ φουτερακι,επεσε σαν σεντονι, στην ψυχη να την ζεστανει, να βρει απαγκιο το κορμι,σε μια αγκαλια αδελφικη. Ρωτουσες,σιγανα, πως μοναχος θα περπατησω το μονοπατι, που μονο αγκαθια,πετρες,και πονους δυνατους εκρυβε στο διαβα του; Και μια γλυκια φωνουλα αμεσως ακουστηκε να λεει απο το υπερπεραν, "Πιστεψε σε σενα,θα τα καταφερεις, δεν εισαι μονος ματια μου,οσο και αν η καρδια αιμορραγει, εχεις μια αδελφουλα,φυλακα,προστατη να περπατησε

(Σας ευχαριστώ ακόμα μια φορά για τη συνεργασία. Στην Πορφυράδα με αφορμή αυτό το ποίημα γιορτάζουμε και τις 500 αναρτήσεις μας! Βοηθήσαμε 12 άτομα γι’ αυτό το γραπτό και με τη σύμπραξη όλων μας νομίζω ολοκληρώθηκε πολύ όμορφα...!) ~~~ Τά ὄνειρα τῶν ἐρωτευμένων ἀκολουθοῦν μία περίεργη πορεία στό χρόνο ἠ ζωή προχωράει χωρίς αὐτούς… ἦρθε ἡ νυχτιά, δέν εἶσαι ἐδῶ καί μονος μένω να μετρῶ τίς ὧρες πού μου λείπεις κι εἶναι πολλές, ἀμέτρητες τοῦ χωρισμοῦ οἱ στιγμές "ἦρθε ἡ νυχτιά, δέν εἶσαι ἐδώ καί πάλι μόνη θά μέ ἀφήσεις" θά βάλω κόκκινη γραμμή νά μήν σέ πιάνουν οἱ λυγμοί ὅταν χωρίζει ἡ στιγμή τοῦ ἔρωτα τή ζώνη θά βάλω κόκκινη στιγμή σέ ὅσα ζήσαμε μαζί νά μήν ξεχνᾶς ποτέ καμιά καμιά πού σέ πληγώνει "...σέ φιλῶ γιατί εἶναι Κυριακή κι ἡ χαρά μεγάλη στοῦ γιαλοῦ τά κάλλη σ’ ἀγαπῶ γιατί εἶναι μία γιορτή κι εἰμ’ ἕνα ποτάμι πού ξοπίσω πάλι δέ θά ξαναρθεῖ..." καθρεφτίστηκα πάνω σου καί μία παράξενη ἕλξη αἰχμαλώτισε τό νοῦ χωρίς νά εἶναι τά μάτια, τό χαμόγελο ἤ τό κορμί σου π

Δε με βρίσκω,   Στα ποιήματα,   Δε με βρίσκω Στις λέξεις μέσα Δε χωρώ, Δε λογαριάζομαι Κι αν μιλώ -δεν είναι που καταλαβαίνω- Στα τραγούδια -Σου λέω- Χάνομαι Δεν τραγουδώ το σκοπό τους Στα συνθήματα, Δεν πιστεύω, Αφορμή ψάχνω να φωνάξω και πάλι. Ατελείωτος ο φόβος μου, Κόμπος στο μικρό μου λαιμό Ατελείωτος ο κόσμος -Σου λέω-

(Μια ακόμα ωραία συνεργασία 8 φίλων αυτή τη φορά από το facebook που μοιράστηκαν μαζί μου τις σκέψεις και τους στίχους τους! Σας ευχαριστώ! ) ~~ Εἶναι στιγμές σάν τώρα πού νιώθω πώς θ’ ἀνοίξει ἡ πόρτα γιά νά περάσεις καί τό σῶμα σου θά ‘ναι γεμάτο ἀπ’ τίς ρωγμές τοῦ χρόνου καί τίς ἐλιές σου θά 'χουνε ἄσπρο χρῶμα ὅλες οἱ οὐλές σου καί σ’ ἕνα ὑπόστεγο της μνήμης θά ἀράξεις κάθε Σαββατοκύριακο περνᾶ χωρίς εσένα καί ψάχνω χαραμάδα γιά νά βρῶ λιγάκι φῶς στό πρόσωπό σου τό χαμόγελο νά δῶ, λίγο φῶς ἀπ' τῶν ματιῶν σου τό χρῶμα ψάχνω στό ποτήρι μου τα μάτια σου να δω κι ὄσα η ἀγάπη, μοῦ δηλώνει ἀπόντα ξύπνησαν σήμερα οἱ μνῆμες τοῦ Σαββάτου, στοῦ θολωμένου μου μυαλοῦ ἀπ' τό ποτό καί πάρτι κάνουν οἱ εἰκόνες μας, φαντάσου. Θησεῖο-Ραφήνα-Κηφισιά καί Ὠρωπό ἀναζητῶ μέ τά μάτια τῆς καρδιᾶς μου, τά μάτια τά δικά της καρτερώντας τήν ζητῶ ἕνα φιλί απ' τήν καρδιά της, ποθῶ τή συντροφιά καί τήν ἀγάπη της μά τώρα στο μυαλό ὄλα γυρίζουν καί οἰ μνῆμες μου πού εἴχανε ζωή τώρα τά μάτια σου θα

(Μια όμορφη συνεργασία 12 φίλων από το facebook που θέλησαν να μοιραστούν μαζί μου τις σκέψεις και τους στίχους τους.. Θα το επαναλάβουμε, σας ευχαριστώ όλους !) ~~ Ὅλα τά πάντα στολισμένα, γέμισε ἡ πόλη μᾶς φωτάκια ἄνθρωποι ὁλοῦθε περπατᾶνε, κόσμος πολύς, χαρά, τά ζευγαράκια ἀγκαλιά κι ἄλλοι εἶναι ἔρημοι καί μόνοι κι ἐκεῖ στήν ἄκρη στό στενό ἐκεῖνο ἐκεῖ, τό γκρί στενό ἀνάμεσα σέ μόβ γιρλάντες κι ἀπαστράπτουσες λαμπάδες εἶναι ἕνα βλέμμα σκοτεινό ἀνάμεσα σέ γκρίζα γένια κι ἕνα σκοῦφο μάλλινο χοντρό μόνο ἕνα βλέμμα ξεχωρίζει γαλανό ποῦ κάποτε σά νά μετροῦσε τόν καιρό θυμίζουνε τά μάτια σου πού πάλι τά εἶδα ἀπόψε θλιμμένα νά περιπλανιοῦνται στά βουνά τῆς σιωπῆς τό μόνο πού ἤθελαν ἤτανε νά βροῦνε ἕνα στίγμα, μία ἐλπίδα καί παραδόθηκαν στά σύννεφα νά ταξιδέψουν ἀπ' ὅλους κι απ' ὅλα πιό ψηλά μα τώρα αὐτά τά μάτια κοιτοῦνε τό κενό ἤ το κενό ἀλήθεια νά κοιτάει τά μάτια; μάτια πού κάποτε μετροῦσαν τόν καιρό τώρα μετρᾶνε ὄνειρα ζωῆς χαμένα μέσα στά φῶτα τῆς πόλης μοιάζουν φάροι ποῦ

Μη με ρωτάς που πήγαν τόσα χυμένα δάκρυα ... κανέναν δακρύβρεχτο παραπόταμο δε γνωρίζω απ’ το μάθημα της Γεωγραφίας παρά μόνο, ότι τρέχω και κυλάω μαζί του κι όπου πάει, με κατευθύνει είμαι έρμαιο πατημένων συναισθημάτων, πεθαμένων αναμνήσεων, αλησμόνητων φιλιών έρμαιο σου λέω, κάποιων κακεντρεχών στιγμών μη με ρωτάς ποιος είναι ο επόμενος πλησιέστερος σταθμός γιατί το μόνο που γνωρίζω είναι πότε θα ξυπνήσω πότε θα ντυθώ, πότε θα φάω, πότε θα πάρω τα κλειδιά να φύγω τρώω μνήμες δακρύων και πόνου μη με περιμένεις για το δείπνο, δε γνωρίζω πότε θα γυρίσω θ' αργήσω...

Τά μέτρησα τά λόγιά μου μά καί τίς προφητεῖες πού ἤθελαν νά σμίξουμε μά καί νά χωριστοῦμε κι ἀπάνω πού τά μοῦτρα μου κατέβασα γιά νά ‘ρθω, ἐπάνω ἐκεῖ στήν ἀγκαλιά ... τά νύχια τῆς ξεπρόβαλαν μαῦρα καί κοφτερά, νά πνίξουν ὅ,τι ζήσαμε κι ὅλες τίς προσδοκίες προσπάθησα ... ἀλλά εἶναι μέρες πού τήν ψάχνω γιά νά βρῶ σέ ποιά καρδιά ἀνήκω κι ὅσο σκαλίζω τή ζωή μου βλέπω ἄδειες τίς ἡμέρες μου περνᾶ ὁ καιρός, μητέρα, κι ὁ χρόνος θά γιατρέψει... αὐτό τό ποίημα θά τό γράψω σέ συνέχειες γιά νά ‘χοῦν ἕνα πάτημα οἱ ὧρες μου νά λένε πώς τίς ξόδεψα φιλότιμα κι ὕστερα θά τό πάρει ὁ ἄνεμος καί τά χαμένα λόγια οἱ μαῦρες οἱ σκιές τῶν ἀναμνήσεων καί ἡ κλεισούρα καί τώρα σέ τοῦτο ἐδῶ τό χῶρο πού μαζί της δημιούργησα, ἀναρωτιέμαι ὅλη αὐτή ἡ ἀγάπη πού τήν ξόδεψα, ἄν ἄξιζε νά χαριστεῖ ἁπλόχερα τά δάκρυα πού χύθηκαν στό πάτωμα ἀνελέητα, ἄν ἄξιζαν τό σάλιο μου ἀπ’ τά χαμένα λόγια ἀγάπης, τά φιλιά, οἱ ἀγκαλιές πού βράχος ἔγιναν νά στηριχθεῖ ἐπάνω τους... οἱ τοῖχοι θά βαφόντουσαν στό χρῶμα τό λευκό, μά τώρα μέ τό

Δυναμῶστε τήν ἔνταση! Αὐτό τό λυπημένο τραγούδι θά τό πῶ τόσο σιωπηλά καί πικραμένα... Ἔτσι ἔμαθα νά λέω τά τραγούδια μου. Οἱ στίχοι ἦταν πάντα μόνοι, ἀπομονωμένοι σέ μία φυλακή συναισθημάτων πού ἀδημονοῦσαν νά ξεφύγουν. Οἱ στίχοι οἱ δικοί μου ἀτραγούδιστοι! Δέ βρῆκαν ἀνταπόκριση μήτε στά μάτια της. Ἐκείνη ἡ μικρή νυχτερινή μουσική μέσα στόν ἔρημο σταθμό ἀκόμα ἀναμένει ἐπιβάτες στό ταξίδι της. Κι ἐμεῖς, ὅλοι, μέ ἀνεκπλήρωτους ἔρωτες ἀπό νωρίς ἀποστατήσαμε ἀπ’ τό ταξίδι. Ἐτούτη ἡ μουσική δέ βρῆκε ἀκόμα ὀρχήστρα νά τήν παίξει, μήτε ἀκροατές νά τή χαροῦν γιά τήν ἀγάπη. Εἶναι ἕνα δράμα πού ἐξελίσσεται καί τίς καρδιές ὅσων τό ἀκοῦνε ἡμιτελές, παγώνει. Λυπᾶμαι ἄν οἱ νότες τοῦ εἶναι πιό νεκρικές, πιό πένθιμες ἀπ’ ὅτι περιμένατε. Εἶναι γιατί ἡ συννεφιά καί ἡ βροχή, τό χιόνι κι ἡ κακοκαιριά δέν τοῦ ἀφῆσαν περιθώρια ν’ ἀνατείλει. Εἶναι γιατί μέσα σέ νέφη ἀπό καπνούς καί στίς ὀσμές τῶν βλαβερῶν οὐσιῶν, ἀκόμα τό οἰνόπνευμα κυλάει μές τίς φλέβες του. Κι ἄν κάποια μέρα ξαφνικά θά ξημερώσει ἡ λιακάδα

..γιατί τώρα η Πορφυράδα αναβίωσε και σοβάρεψε! Πέταξε από πάνω της το νεανικό, κοριτσίστικο ροζ και ντύθηκε με το χρώμα που της πάει καλύτερα! Πάνε κάπου 5 χρόνια που υπάρχει αυτό το ιστολόγιο και γίναμε πολλοί! Θέλουμε να γίνουμε περισσότεροι με τη συμμετοχή σας... φέρτε μας φίλους, συγγραφείς, αναγνώστες, φέρτε ανθρώπους που γράφουν ή που θα ήθελαν απλά να μας διαβάσουν... και αναρτήστε ο,τι θεωρείτε καλύτερο, από κείμενα και μουσικά Video μέχρι προσκλήσεις εκδηλώσεων και διαφημίσεις ή κριτικές βιβλίων που διαβάσατε και σας άρεσαν! Επιπλέον για όσους δεν είναι φίλοι μας στο facebook, ελάτε να μας γνωρίσετε και να βρείτε εκεί την παρέα μας, να μοιραστούμε φίλους και εντυπώσεις και να συζητήσουμε επί παντός στητού, όχι μόνο για τα λογοτεχνικά δρώμενα, αλλά για οτιδήποτε μας προβληματίζει σήμερα. Θα χαρώ να σας έχω κοντά μου, Το blog της Πορφυράδας Άπαντα τα ποιήματα και η στερνή ποιητική συλλογή καλή ανάγνωση και καλή αντάμωση! Γιώργος Κόκκινος on Facebook